Mάνα Raver (sequel)

Πρέπει να ξαναμπώ σε κατάστημα βρεφικών ειδών διότι γέννησε άλλη μια φίλη και θα πάμε με τον Έτερο επίσκεψη να δούμε το νεοφώτιστο. Ναι, δεν το συζητώ, έχει πέσει επιδημία, single-handedly οι Κύπριοι θα αυξήσουμε τον μέσο όρο της Ευρώπης και θα πάρουμε επιδοτήσεις (θα εφεύρουν μια και για μας). Έχουμε σχέδιο εμείς που μας βλέπεις!!! Μικρό είναι το μάτι σου και όχι τούτος ο τόπος. Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος. Αέρααααα!!!

Παραλογίζομαι. Πάλι.

(εισπνοή..... εκπνοή..... όλα υπό έλεγχο.....ναι......ΝΑΙ ΕΙΠΑ....)

Οι Εγγλέζοι

Η γενιά της γιαγιάς μου, είχε την τύχη (ή ατυχία, το θέμα είναι υποκειμενικό) να ζήσει κατά την περίοδο που η Κύπρος ήταν ακόμα αποικία των Άγγλων. Αναπόφευκτα, μερικές φορές άτομα της ηλικίας τους συγκρίνουν τη ζωή τότε, με τη ζωή τώρα. Δεν εννοώ την τεχνολογική πρόοδο, αυτή είναι σαφώς ανεξάρτητη από το ποιος διοικεί ένα τόπο. Αν τώρα έχουμε μοντέρνα αυτοκίνητα, οικιακές συσκευές κτλ. δεν είναι επειδή απαλλαγήκαμε από τους Άγγλους αλλά επειδή η τεχνολογία προόδευσε γενικά. Η γιαγιά Μαγκάιβερ σε γενικές γραμμές δεν πολύ ασχολείται με το ποιος είναι στην Κυβέρνηση, αλλά κάποιες στιγμές, φαίνεται επηρεασμένη από τη ζωή με τους Άγγλους.

Παράδειγμα πρώτο: Το τεκνό νούμερο 1 αποφάσισε να εξετάσει το εξώστ της μοτόρας. Επειδή η μοτόρα ήταν αναμμένη και το εξώστ ήταν ζεστό, το τεκνό κάηκε (όσοι ξέρουν από μοτόρες έχουν καεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους από εξωστ, είναι cult). Το τεκνό βεβαίως πόνεσε και το πόδι του κοκκίνισε. Τρέχουμε με τα νερά, τρέχουμε με τον πάγο, ψάχνουμε για αλοιφή, η γιαγιά Μαγκάιβερ εξαφανίζεται και επιστρέφει με ένα τσίγκινο κουτί (σαν εκείνο που έβαζαν παλιά μέσα τα τσιγάρα) που μέσα έχει ένα κίτρινο κολλώδες πράγμα σαν μεμβράνη. Το βγάζει και το κολλά πάνω στο πόδι του τεκνού. Το τεκνό τσιρίζει ακόμα παραπάνω.
- Γιαγιά τι κάνεις?
- Βάζω ειδικό φάρμακο για το κάψιμο στο παιδί.
- Αυτή η μεμβράνη είναι ειδικό φάρμακο για το κάψιμο?
- Ναι.
- Που τη βρήκες? Για να δω το κουτί (το τσίγκινο κουτί δεν γράφει απολύτως τίποτα αλλά στο κάτω μέρος έχει τυπωμένο το made in England) Από πότε έχεις αυτό το πράγμα?
- Τι σημασία έχει? Κάνει τη δουλειά του.
- Αντιλαμβάνεσαι ότι είναι ληγμένο προ δεκαετίας?
- Αυτά τα πράγματα δεν χαλούν. Είναι Εγγλέζικα.
(το τεκνό έζησε)

Συμπέρασμα: Εμπιστευόμαστε τυφλά, ότι χρησιμοποιούσαν οι Άγγλοι.

Παράδειγμα δεύτερο: Η γιαγιά Μαγκάιβερ παλαιότερα έκανε περισσότερες εκδρομές στα βουνά. Τώρα πάει μόνο μια φορά το χρόνο εκδρομή στο μοναστήρι του Κύκκου (το γύρο της Μεσογείου με κρουαζιερόπλοιο όμως τον έκανε). Η ακόλουθη συζήτηση μέσα στο αυτοκίνητο γίνεται κάθε χρόνο:
- Κοντεύουμε? (είναι μακριά ακόμη Παπα-στρούμφ? Όχι πολύ!)
- Σε λίγο.
- Έχει πολλές στροφές ο δρόμος. Τόσα χρόνια, δεν αξιώθηκαν να μας κάνουν ένα δρόμο της προκοπής. Έμειναν με αυτόν που άφησαν οι Εγγλέζοι. Όλους τους δρόμους, οι Εγγλέζοι τους έχτισαν. Και τα σπιτάκια των κυβερνητικών στο Τρόοδος, δεν αξιώθηκαν να τα ανακαινίσουν. Από την εποχή των Εγγλέζων είναι και αυτά.
Μάταια έχουμε προσπαθήσει να της εξηγήσουμε ότι ναι μεν πολλοί δρόμοι χτίστηκαν επί Αγγλοκρατίας, αλλά από τότε έχουν γίνει πάμπολλα έργα οδόστρωσης, διαπλάτυνσης, επέκτασης κτλ. Τα highways, για παράδειγμα δεν είναι έργο των Άγγλων. Ούτε ο νότιος αγωγός. Ούτε οι μονάδες αφαλάτωσης. Δεν πείθεται.

Συμπέρασμα: Τα περισσότερα έργα υποδομής έγιναν από τους Εγγλέζους.

Παράδειγμα τρίτο: Η γιαγιά Μαγκάιβερ όταν μαγειρεύει ακολουθεί τον recommended αγγλικό τρόπο διατροφής του προηγούμενου αιώνα
Δευτέρα – κάτι με κιμά (μουσακά, μακαρόνια του φούρνου)
Τρίτη – όσπριο
Τετάρτη – Pasta
Πέμπτη – κάτι της κατσαρόλας
Παρασκευή – buffet, ότι μείνει από την υπόλοιπη εβδομάδα (δεν πετάμε τίποτα!)
Σάββατο – κάτι σε grill με συνοδευτικό από άμυλο
Κυριακή – κρέας
Δεν υπάρχει περίπτωση να της αλλάξεις το πρόγραμμα. Το έμαθε στα οικοκυρικά το 1948 και έκτοτε το ακολουθεί πιστά. Ομολογουμένως το βρίσκω balanced αλλά δεν λαμβάνει υπόψη τις νέες εξελίξεις στη μαγειρική. Και δεν την ενδιαφέρει. Αν για 50 χρόνια το σύστημα δούλεψε και δεν πάθαμε σκορβούτο ή υποσιτισμό, δεν θα το αλλάξουμε τώρα. Επιπλέον, σε στιγμές τσακίρ κεφιού και όταν ο Μπαρμπαπάπα το πεθυμήσει, η γιαγιά Μαγκάιβερ του φτιάχνει κεφτέδες από πόλυπιφ (boiled beef). Εγώ μόνο που τους βλέπω ανακατεύομαι αλλά με διαβεβαιώνον ότι ήταν πολύ διαδεδομένος μεζές «τον καιρό των Εγγλέζων».

Συμπέρασμα: Η κυπριακή κουζίνα μπορεί κάλλιστα να προσαρμοστεί στον Εγγλέζικο τρόπο διατροφής.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ όμως, δεν πρέπει να παρεξηγηθεί ότι θα ήθελε οι Άγγλοι να είναι ακόμα εδώ ως αποικιοκράτες. Καμία σχέση. Παρά να σε διοικεί ο κάθε χώρκατος Άγγλος, καλύτερα να σε διοικεί ο κάθε χώρκατος Κύπριος. Εδώ ταιριάζει αυτό που είπε ο Gandhi, ότι «first they ignore you, then they laugh at you, then they fight you, then you win». Καλά, το είπε αυτό ο Gandhi αλλά δεν είναι αυτό το quotation που ταιριάζει, αλλά το «… there is no people on Earth who would not prefer their own bad government to the good government of an alien power.» Αν θα τα κάνεις σκατά, να έχεις το δικαίωμα να τα κάνεις σκατά μόνος σου.

Περί ειδήσεων ο λόγος

Με αφορμή κάποιες ειδήσεις που παρακολούθησα στην Αγγλία, κάνω μερικές παρατηρήσεις και συγκρίσεις αναφορικά με τις ειδήσεις που ακούς στην Κύπρο, και τις ειδήσεις που ακούς στην Αγγλία.

Στην Αγγλία, πρώτο θέμα ειδήσεων ήταν το Mundial και τι θα γίνει με το παιγνίδι της Αγγλίας, ποιος παίχτης τραυματίστηκε, ποιος παίχτης έγινε καλά και θα παίξει, ποια είναι τα σχέδια των Πορτογάλων, τι είπε ο Μπέκαμ, τι είπαν οι γερμανικές εφημερίδες για τον Μπέκαμ κ.α. Λογικό, διότι η ομάδα τους δεν αποκλείστηκε ακόμα και το football fever συνεχίζεται. Εδώ όταν έπαιζε η Ελλάδα δεν μας άφηναν να σκεφτούμε οτιδήποτε άλλο. Τώρα σχεδόν δεν παίρνεις χαπάρι ότι παίζει Mundial.

Δεύτερο θέμα (πρώτο σε μερικά κανάλια) ήταν το Wimbledon και το γεγονός ότι την πρώτη μέρα έβρεξε και μόνο 40 λεπτά κατάφεραν να παίξουν και ως αποτέλεσμα έπρεπε να κάνουν refund τα εισιτήρια διότι ο κανονισμός λέει ότι αν δεν παίξουν για τουλάχιστον 1 ώρα, τα λεφτά επιστρέφονται (οι Άγγλοι είναι θεοί σε κάτι τέτοια). Ο Henmann ακόμα να αποκλειστεί (ένα παιγνίδι έπαιξε μόνο και τώρα αντιμετωπίζει τον Federer –μαύρο φίδι θα τον φάει-) Ο Παγδατής πέρασε τον πρώτο γύρο αλλά και πάλι, πρέπει να περιμένεις πολύ για ακούσεις αυτή την είδηση εδώ. Αν προχωρήσει, θα αρχίσουν πάλι οι ομιλίες περί Μεσσία και ήρωα.

Τα υπόλοιπα θέματα περνούσαν στο ντούκου και βιαστικά. Είδα πρωτοσέλιδο σε εφημερίδα ότι σε συνέντευξη της η J.K.Rowling (αυτή που έγραψε τα βιβλία Harry Potter) άφησε αιχμές ότι θα σκοτώσει τον Harry Potter στο τελευταίο βιβλίο της και επικράτησε ΠΑ-ΝΙ-ΚΟΣ (η J.K. Rowling δεν είπε ακριβώς αυτό, είπε ότι 2-3 σημαντικοί χαρακτήρες πρέπει να πεθάνουν –δεν είπε ποιοι- και ότι θαυμάζει συγγραφείς που «σκοτώνουν» στο τέλος τον κύριο χαρακτήρα τους). Ότι ήταν πρωτοσέλιδο το είπα? Πότε συγγραφέας έγινε πρωτοσέλιδο στην Κύπρο? Για οποιοδήποτε λόγο? Ναι, ούτε εγώ θυμάμαι.

Αλλού μετρούσαν πόσο στοιχίζει ετησίως στο κράτος η Καμίλλα (μόνο £2,000) -είναι από το φτηνό χωριό φαίνεται. Ή απλώς τα πληρώνει όλα ο Κάρολος που στοιχίζει στο κράτος πολύ περισσότερα από την Καμίλλα. Αυτό είναι καθαρά άσχετο Αγγλικό. Ενασχόληση με τη μοναρχία παρά με τις καταχρήσεις της κυβέρνησης. Δεν θα το πω. Με τι μοιάζει αυτό?

Μια γριά προτίμησε να πάει φυλακή παρά να πληρώσει το council tax της ως ένδειξη διαμαρτυρίας που το council δεν καθαρίζει το δρόμο της από τις συμμορίες και τα ναρκωτικά. Ένας άγνωστος που πλήρωσε το πρόστιμο και την αποφυλάκισαν δέχτηκε τη φραστική επίθεση της γριάς που είπε ότι κάνει activism εδώ και ότι δεν ήθελε να αποφυλακιστεί. Λεφτά έχει και τα βάζει σε escrow account μέχρι το council να φτιάξει το δρόμο.
Τέτοιες ειδήσεις δεν θα ακούσεις εδώ. Μόνο δακρύβρεχτα ρεπορτάζ από τον Antenna για άπορες οικογένειες και δώστε καλέ κατιτίς και γριούλες που καρτερικά περιμένουν το Χάρο να έρθει να τις πάρει. Ακτιβισμός είναι άγνωστη λέξη. Μπράβο στη γριά και την ιδέα της.

Στο αεροδρόμιο που περίμενα βρήκα και μια Sun (το page 3 υπόπτως έλειπε) και διάβασα ότι 2 Βρετανοί στρατιώτες σκοτώθηκαν στο Αφγανιστάν αλλά λέει πρόλαβαν και σκότωσαν 30 Ταλιμπάν πριν κακαρώσουν οι ίδιοι. Η Sun πρέπει να είναι από τις λίγες εφημερίδες που στηρίζουν τα στρατευμένα νιάτα της Αγγλίας σε άλλες χώρες και γράφει για τον πόλεμο στο Ιράκ λες και πρόκειται περί εθνικής υπόθεσης. Την διαβάζουν όσοι παρακολουθούν ακόμα Coronation street, πιστεύουν ότι οι ξένοι κατέστρεψαν την Αγγλία και οι περισσότεροι brick layers που τα καλοκαίρια κουλιάζουν στην Agia Napa. Άστα να πάνε δηλαδή.
Στην Κύπρο, τα πυροτεχνήματα που κατά καιρούς εκτοξεύει η εκάστοτε κυβέρνηση πάντοτε καλύπτονται από όλες τις εφημερίδες και όλα τα τηλεοπτικά κανάλια (περιμένουν το φως στην άκρη του τούνελ- δεν ξέρω). Το Κυπριακό είναι πάντα πρώτο θέμα (ακόμα και όταν δεν υπάρχει θέμα) και οι δηλώσεις του κάθε αποτυχημένου πολιτικού για ότι θέμα φανταστείς (Κυπριακό μέχρι αγροτική πολιτική για τις πολυμελείς οικογένειες) προβάλλονται σαν έγκυρα και σημαντικά γεγονότα.

Και μετά κοροϊδεύουμε τους Άγγλους που ασχολούνται με την Καμίλλα. Η ενασχόληση με το Κυπριακό πάει να μοιάσει με την ενασχόληση των Άγγλων με τη βασιλική τους οικογένεια (τι έκανε, που πήγε, τι είπε, αν έφαγε, αν έκλα**). Τελικά το είπα.

From London, with love

Την ίδια μέρα που εισέπραξα το ηχηρό ΟΧΙ, αναχώρησα για τη Γηραιά Αλβιόνα. Έπρεπε να βάλω απόσταση μεταξύ μας και να καθαρίσω τις σκέψεις μου…

(Λονδίνο πήγα, αλλά εντελώς συμπτωματικά για δουλειά και τα περί καθαρισμού σκέψεων είναι μαλακίες αλλά ταίριαξαν γάντι στην περιγραφή. Μπουαχαχαχα. Ποια νομίζετε ότι είμαι? Μοιραία γυναίκα?)

Όσες φορές και αν πάω, το Λονδίνο είναι το αγαπημένο μου. Δεν θα το βαρεθώ ποτέ. Των ποτών (και των τσιγάρων). Μάλιστα, τώρα προσέχω περισσότερο και τα κτίρια και βρίσκω ότι είναι πανέμορφα. Μόλις βγει ο ήλιος στο Λονδίνο, μεταμορφώνεται σε μια πανέμορφη πόλη. Τις 3 μέρες συνεχούς ηλιοφάνειας που έχουν το χρόνο, είναι πραγματικά όνειρο. Τι λέω, και με συννεφιά και βροχή μου αρέσει. Μπήκα στο underground, βγήκα έξω και ανέπνευσα. «Είμαι σπίτι μου!!!»

Τηλεφωνώ του Έτερου (που έμεινε σπίτι να προσέχεις τις επάλξεις):

- Άκου να δεις. Εγώ αποφάσισα να μείνω στο Λονδίνο και καλά κάνεις να μετακομίσεις και εσύ εδώ. Αντιλαβού?
- Αυτά που σου ζήτησα τα πήρες?
- Ναι.
- Τι ώρα επιστρέφεις? (αυτή η συζήτηση γίνεται κάθε φορά που πάμε Λονδίνο, εναλλάξ. Την τελευταία φορά ο Έτερος ήθελε να πιάσει δουλειά στο αντρικό τμήμα του Selfridges και να μείνει, και εγώ είπα να πιάσω δουλειά στο Habitat, άρα να έχουμε έκπτωση στα ρούχα και στα έπιπλα για το σπίτι – ο τέλειος συνδυασμός. Προβληματιστήκαμε για μια στιγμή με το φαί τι θα γίνει αλλά μετά θυμηθήκαμε ότι το Selfridges διαθέτει food hall άρα θα έχουμε και εκεί έκπτωση.)

Οι συζητήσεις γίνονται πάντοτε σε άκρως σοβαρό τόνο. Άλλος αγαπημένος συνδυασμός είναι ο Έτερος να γνωρίσει τον Jeremy Clarkson τυχαία στο δρόμο, να τον εντυπωσιάσει με τις γνώσεις του και ο Clarkson να του προσφέρει μια θέση να δοκιμάζει αυτοκίνητα στο τηλεοπτικό πρόγραμμα Top Gear. Σε αυτό το σενάριο ενδεχομένως να μην χρειάζεται εγώ να δουλεύω άρα θα περνώ ανέμελα τις μέρες μου πηγαίνοντας shopping, σε γκαλερί, μουσεία και άλλα θεάματα ενώ θα μετακομίσουμε σε terrace house preferably στην περιοχή Mayfair (στα όνειρα μας), Notting Hill, ή St. John’s Wood. Άντε, δεχόμαστε και στο Swiss Cottage.

Τα όνειρα είναι δωρεάν. Γι’αυτό επιδιδόμαστε συχνά σε αυτό το άθλημα.

Ευτυχώς η δουλειά τελείωσε γρήγορα και μπόρεσα να εκμεταλλευτώ το γεγονός ότι δεν νυχτώνει σχεδόν ποτέ το καλοκαίρι. Ο κόσμος κυκλοφορούσε με κοντομάνικα ρούχα και σάνταλα. Εγώ ήθελα το πουλόβερ μου (μην τρελαθούμε κιόλας, από τους 37 βαθμούς τους 23 είναι μεγάλη διαφορά. Δεν θα φέρω με το ζόρι το καλοκαίρι στο Λονδίνο. Ας κάνει κάτι και το global warming.)

Το μεγαλύτερο άγχος τους ήταν το επικείμενο παιγνίδι στο Mundial με την Πορτογαλία και πως θα νικήσουν τους «ύπουλους κακούς Λατίνους». Και να μην βρέξει διότι ξεκίνησε το τένις στο Wimbledon. Σοβαρά πράγματα δηλαδή.

Η Ετυμηγορία του λαού

Για το θέμα "τεκνοποίηση", εισέπραξα από τον Έτερο ένα ηχηρό ΟΧΙ. Μετά μου είπε ότι η βούληση του (λαού) πρέπει να γίνει σεβαστή αλλά να μην ανυσηχώ, διότι είπε τώρα ΟΧΙ για να τσιμεντώσει αργότερα το ΝΑΙ.

Τώρα αυτό τι μου θυμίζει????

Μάνα raver

Υπάρχουν 2 περιπτώσεις όπου μπορείς να μείνεις έγκυος.

Η μια είναι να σου συμβεί κατά λάθος, δηλαδή να μην το προγραμματίζεις, αλλά η «κακιά» στιγμή, λάθος υπολογισμοί κτλ να κάνουν τη ζημιά. Σε αυτή την περίπτωση, αν θα το κρατήσεις και να μην ήθελες, τώρα αναγκαστικά θέλεις. Και έτοιμη να μην είσαι, γίνεσαι. Και τα «ατυχήματα» είναι μέρος της ζωής.

Η δεύτερη περίπτωση είναι να νιώσεις έτοιμη για κάτι τέτοιο και να το προγραμματίσεις. Είναι αυτό που λένε για το βιολογικό σου ρολόι που αρχίζει να χτυπά και σε πιάνει το μητρικό ένστικτο.

Επειδή μέχρι τώρα απέκλεια την δεύτερη περίπτωση και έχω ήδη πει ότι το ρολόι μου ακόμα κοιμάται του καλού καιρού, συγκεντρώθηκα να μην πάθω το πρώτο. Και μέχρι σήμερα μπορώ να πω ήμουν πολύ πετυχημένη στην προσπάθεια μου. Όλα καλά, κανένα ίχνος ανησυχίας.

Το τεκνό νούμερο 2 έχει γενέθλια. Πήγα λοιπόν σε κατάστημα παιδικών ρούχων να του αγοράσω δώρο. Εκεί που περιεργαζόμουν τα ρούχα σε κουκλίστικα sizes και ήταν εμφανές ότι δεν ήξερα που πάν τα τέσσερα μου, ΜΟΥ ΣΥΝΕΒΗΚΕ.

Πως λέμε έχεις μια αναλαμπή? Epiphany? Βλέπεις το φως το αληθινό? Πως βλέπουν οράματα οι μοναχοί (οκ, δεν ξέρω πως βλέπουν οράματα οι μοναχοί, άκυρο). Αρχίζω και νιώθω διάφορα. Βλέπω τα παιδικά ρούχα και ξαφνικά με πιάνει το παράπονο ως πότε θα αγοράζω παιδικά δώρα για άλλους και όχι για τα δικά μου παιδιά. Πότε θα αξιωθώ να ντύνω τα δικά μου παιδιά με αυτά τα ρούχα. Τι κάνω με τη ζωή μου τελικά? ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΜΑΝΑ?????

Λέω «δε γίνεται, είναι της στιγμής και θα μου περάσει μόλις βγω από το κατάστημα». Πληρώνω και φεύγω.

Και όμως δεν μου περνά! Πάω σπίτι και κάθομαι (αυτό που κάνω συνήθως) αλλά συνεχίζω να σκέφτομαι ότι όλα αυτά που κάνω δεν έχουν πια νόημα και έχουν χάσει το χρώμα τους. Τι κάνω με τη ζωή μου? Πάω δουλειά, επιστρέφω σπίτι, βλέπω υπερβολική τηλεόραση, κάνω καταχρήσεις, τετραγωνίζω τον πισινό μου με κάθε ευκαιρία, όλες οι φιλενάδες μου είναι ελεύθερες και ζουν αναλόγως ζωή εργένικη (και καλά κάνουν, αφού είναι εργένισσες), την οποία και εγώ ακολουθώ (ακολουθώντας τες) αλλά πλέον δεν ξέρω γιατί το κάνω. Είμαι παντρεμένη ενάμιση χρόνο και τέλειωσα τις σπουδές μου προ πολλού, αλλά ακόμα συμπεριφέρομαι σαν φοιτήτρια. Γιατί τα κάνω όλα αυτά?

Πόσο καιρό ακόμα θα συμπεριφέρομαι σαν εικοσάχρονη? Βαρέθηκα τις εξόδους χωρίς νόημα που στέκεσαι ή κάθεσαι με ποτό στο ένα χέρι και τσιγάρο στο άλλο. Βαρέθηκα τις κραιπάλες. Βαρέθηκα τα «οργανωτικά» με παρέα που ποτέ δεν οργανώνεται. Βαρέθηκα τα ξενύχτια χωρίς νόημα, τελευταίως ξυπνώ με hangover και να φανταστείς δεν έχω πιει τίποτα την προηγούμενη νύχτα. Νιώθω στάσιμη. Δεν προοδεύω, δεν προχωρώ. Ο χρόνος για μένα σταμάτησε πριν 6-7 χρόνια και έκτοτε δεν άλλαξα τίποτα στη ζωή μου. Μην ακούτε λόγια, η ζωή σου δεν αλλάζει όταν παντρευτείς. Εφόσον εξακολουθείτε να είστε 2 άτομα, εξακολουθείτε να κάνετε όλα αυτά που κάνατε και πριν. Η ζωή σου αλλάζει όταν οι 2 γίνουν 3, 4, 5, κτλ.

Και το χειρότερο, το αντιλαμβάνομαι τώρα, είναι ότι ο Έτερος δεν ήταν έτσι αλλά τον μεταμόρφωσα και αυτόν σαν τα μούτρα μου, διότι τι big fat Greek wedding θα κάναμε αν δεν τον έλεγχα? (θυμηθείτε τη φάση που η μάνα της Nia Vardalos της λέει ότι το τρικ είναι να κάνεις τον άντρα σου να πιστεύει ότι όλα είναι δική του ιδέα.) Ο Έτερος πλέον πείστηκε και δεν τον ενδιαφέρει το θέμα τεκνοποίηση, τον ενδιαφέρει περισσότερο, ας πούμε, το θέμα ζάντα αυτοκινήτου.

Έλεγα ότι ακόμα με τρώει ο κώλος μου, δεν μπορώ να περιοριστώ από τώρα, και ότι έχω ακόμα 273 χώρες που θέλω να επισκεφτώ, να μην μείνω με απωθημένα ανεκπλήρωτων ταξιδιών στο ενεργητικό μου. Τελευταία, τώρα το παραδέχομαι, ούτε αυτό δεν με τρώει. Δεν με ενδιαφέρει πλέον το θέμα. Είναι δυνατόν. Μου συμβαίνει. Ακούω ταξίδι και μένω παγερά αδιάφορη. Θέλω βέβαια να πηγαίνω διακοπές κτλ. αλλά δεν νιώθω εκείνη την ανάγκη που ένιωθα παλιά, όπως το ναυτικό στη στεριά ότι αν περάσουν 3 μήνες και δεν μετακινηθώ θα πάθω κάτι. Να μην σου πω ότι και διακοπές στην Κύπρο να κάνω, δεν θα με ενοχλήσει. ΜΑ ΤΙ ΕΠΑΘΑ Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ????? (διευκρινίζω, καμία σχέση με το «σκύψε ευλογημένη»)

Τηλεφωνώ στον Έτερο μέσα στον πανικό να τσακιστεί να επιστρέψει σπίτι ενώ εγώ σχεδιάζω σατανικά ότι άμα τον δέσω στο κρεβάτι θα είναι συνέχεια εκεί, available για τον… συγκεκριμένο σκοπό (ο Μουρσελάς και τα Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά φταίνε για τη σκηνή, όχι εγώ). Ο Έτερος όπως με ξέρει καλά και είναι ψύχραιμος. Όταν ακούει για την επιφοίτηση μου δεν εντυπωσιάζεται και αρχίζει να ρωτά: «ξάπλωσες και δεν σου πέρασε?», «δεν έχει τίποτα καλό η τηλεόραση?», «κανένα παιδάκι είδες τελευταίως?» Σε όλα απαντώ όχι, και δεν ξέρω τι με έπιασε, βοήθεια, οσκούρ, αγιούτο και χέλπ.

Το βιολογικό μου ρολόι άλλαξε μπαταρία/ είχε πάει για service και επέστρεψε, δεν ξέρω τι έπαθε, αλλά από χθες άρχισε να χτυπά. Και εφόσον αυτά τα πράγματα είναι και ολίγον απρόβλεπτα, δεν έχω ιδέα η ιστορία πως θα καταλήξει.

Σκηνικά

Χθες ήταν η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου (το λεγόμενο θερινό ηλιοστάσιο). Κατά τις 7-7:30 το απόγευμα (που αρχίζει επιτέλους να δροσίζει) σκούπισα/ σφουγγάρισα/ τη βεράντα, πότισα τα φυτά να ζωντανέψουν, άπλωσα τις σεζλόνγκ (προσφορά από την μπύρα Carlsberg που ρέει άφθονη λόγω Mundial – μετά που αποκτήσαμε συμπληρωμένο σετ εξάδας ποτήρια Heineken είπαμε να προχωρήσουμε στα έπιπλα), άναψα κεράκια, άναψα φαναράκια, άναψα το ράδιο αλλά δεν είχε τίποτα καλό γι’αυτό έβαλα Buena Vista Social Club να κάνω ατμόσφαιρα, ντύθηκα από πάνω μέχρι κάτω στα λινά, ετοίμασα κοκτέιλ χρώματος κόκκινο (με πράσινο καλαμάκι για εφέ) και βάλθηκα να αγναντεύω το πέλαγος περιμένοντας τον Έτερο.

Πράγματι, το πλοίο φάνηκε να μπαίνει στο λιμάνι (καλά εντάξει, πάρκαρε το αυτοκίνητο στο γκαράζ) και μετά από λίγο ο Έτερος βγήκε στη βεράντα.

(με ύφος)

- Με περίμενες?
- Μια ολόκληρη ζωή…

- .....
- Πάλι φαντάζεσαι ότι είσαι στην Καλντέρα?
- Ναι!!!!!
- Σβήσε κανα κερί, θα καούμε.
- ….

Στη Σαντορίνη όταν πήγαμε για διακοπές, κάτσαμε μια εβδομάδα. Μάλιστα, πριν πάμε, είχα διερωτηθεί τι θα κάνουμε τόσες μέρες σε ένα τόσο μικρό νησί, δεδομένου ότι δεν έχει και την καλύτερη θάλασσα και αποφεύγω τις πισίνες. Όλοι όσοι είχαν ήδη πάει, με διαβεβαίωναν ότι θα βρω κάτι να κάνω, είναι καταπληκτικό νησί και εν πάση περιπτώσει, και να μην έχω κάτι να κάνω, θα βλέπω τη θέα από την Καλντέρα. «Καλά», έλεγα εγώ, «8 μέρες θα βλέπω την Καλντέρα? Θα βαρεθώ σίγουρα». Μου είπαν πρώτα να δω την Καλντέρα και μετά να μιλήσω.

Μια και δυο (αυτή τη φράση δεν κατάλαβα ποτέ γιατί τη λένε στα παραμύθια) πήγαμε στη Σαντορίνη. Ο Έτερος είχε ήδη πάει στο παρελθόν ως φοιτητής (καταλήψεις, απεργίες, ξέρετε εσείς) και με πήρε τρέχοντας στα Φηρά. Όπου και αντίκρισα την Καλντέρα για πρώτη φορά. Τι να πω. Η Σαντορίνη είναι βέβαια τουριστικό νησί από τα χειρότερα σε πολυκοσμία, έχει φωτογραφηθεί όσο κανένα άλλο και τη βάζουν πάντα σε όλα τα cheesy διαφημιστικά για την Ελλάδα αλλά όταν είδα από κοντά την Καλντέρα, ομολογώ με εντυπωσίασε. Η φράση «απέραντο γαλάζιο» από εκεί προήλθε άραγε?

Περάσαμε όλες τις μέρες των διακοπών καθιστοί να χάσκουμε το κενό. Όπου βλέπαμε βεράντα τρέχαμε να κάτσουμε. Δεν μου έχει ξανασυμβεί. Μόνο για 2 μέρες πεταχτήκαμε μέχρι την Ίο (που ήταν φθηνότερα τα πάντα και είχε καλύτερες παραλίες) αλλά επιστρέψαμε πίσω.

Για πολύ καιρό με το που έβλεπα χτιστή βεράντα φανταζόμουν διάφορα. Σαν flashback έβλεπα θάλασσα, κεράκια και φαναράκια αναμμένα, λινά ρούχα και σεζλόνγκ καρέκλες. Το ότι ήμουν π.χ. σε πολυκατοικία στη μέση της πόλης με θέα τα άπλυτα του γείτονα και ήταν Νοέμβριος δεν έκανε καμία διαφορά. Χθες το ξαναθυμήθηκα και έστησα σκηνικό.

ΣΗΜ: Η φράση «με περίμενες?», «μια ολόκληρη ζωή» είναι δανεισμένη από το έργο «Havana» με τον Robert Redford και την απίστευτη Lena Olin. Τώρα και σε remake σε βεράντα της Λευκωσίας.
Αύριο θα παίξει επεισόδιο «αναμένοντας τον καραβοκύρη να έρθει από τα ξένα» με φόντο το Κάστρο της Σίφνου. Εδώ δεν θα «παίξουν» κεράκια και κοκτέιλ αλλά κέντημα και ανάγνωση ποιημάτων του Γιάννη Γρυπάρη. Διότι το πλοίο θα σαλπάρει για λιμάνια ξένα, για λιμάνια ξένα.
Επιπλέον ετοιμάζεται επεισόδιο «ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» - επιστροφή στη Λατινική Αμερική και τα λινά ρούχα, με φόντο ποταμόπλοιο και βεντάλιες.

Την είπα την κουβέντα μου

Οι προσευχές μου εισακούστηκαν! (ή απλώς πιάνει το μάτι μου). Πιστή στην παράδοση των επαναλήψεων, ανοίγω την τηλεόραση χθες το απόγευμα και πέφτω πάνω σε επανάληψη!!! Ω, θείο δώρο. Ω, μάννα εξ ‘ουρανού. Τι να πρωτοπρολάβω? Mundial, επανάληψη ή να κόψω τις φλέβες μου? Μεγάλη η γκάμα επιλογής. Μας τέλειωσαν τα χαρτομάντιλα οπότε το κόψιμο φλεβών πρέπει να περιμένει.

Η επανάληψη ήταν μάλιστα σχετικά πρόσφατης σειράς, του «Έτσι Ξαφνικά». Που πριν ακόμα γίνουν γνωστά τα Κύθηρα από το μοναστήρι των οργίων, (ομολογουμένως το σχετικό τραγούδι πάλιωσε και ο Κωνσταντίνος Χριστοφόρου προς το παρόν αντιγράφει τους Πυξ Λαξ) τα γνωρίσαμε μέσα από αυτή την ευχάριστη και light σειρά, όπου ο Μαρκουλάκης στο ρόλο του πιο ευκολόπιστου συζύγου ανά το πανελλήνιο πιστεύει τον γαμπρό του όταν του λέει ότι … ανέβηκε την πιπεριά μαυρομάτα και ξανθιά της συζύγου του και την αφήνει σύξυλη και γκαστρωμένη.

Σε μια ακόμα ευφυή στροφή της ιστορίας, ο Μαρκουλάκης, εκτός από πλέον ευκολόπιστος, γίνεται και ο πρώτος Έλληνας επιχειρηματίας που έχοντας πατήσει με την αυτοκινητάρα του μια γυναίκα (κουνούπι ήταν και δεν την είδε?) πάει και παραδίνεται με αυτοθυσία στην Αστυνομία που τον χώνει μέσα στη φυλακή (για να κάνει δωρεάν διακοπές- δεν πήγαινε καλύτερα στο Άγιο Όρος?) Σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα, ο κατά φαντασίαν απατημένος Μαρκουλάκης πίνει ένα βαρέλι ουίσκι και καπνίζει τον μισό κάμπο της Θεσσαλίας (όσον αφορά καπνά) αλλά δεν σκέφτεται στιγμή να ρωτήσει και τη σύζυγο του τι τρέχει.

Η σύζυγος Βικτώρια Χαραλαμπίδου, (που τελικά φαίνεται δεν πήγε στην Αμερική με το βαπόρι για να γίνει νύφη αλλά έκαστε στην Αθήνα με τον ευκολόπιστο Μαρκουλάκη) έχει μονίμως ένα ύφος βλίτου παλαβού. Αντί να βάλει τις φωνές στον Μαρκουλάκη να κόψει τις μαλακίες παίρνει ένα ύφος οσίας που πάει στη σφαγή και τέλος πάντων, μετακομίζει στα Κύθηρα.

Αυτό το τρικ, να μετακομίζεις δηλαδή σε νησί όταν κάτι πάει στραβά στη ζωή σου, είναι αγαπημένο φαίνεται των Ελλήνων. Το έκανε η Βικτώρια, το έκανε και ο Παπακαλιάτης. Με το που θέλεις να «σκεφτείς» ή να ξεκινήσεις μια νέα ζωή, τσουπ! πετάγεσαι στο νησί. Άλλοτε οι νησιώτες έφευγαν μαζικά. Τώρα, κάθε εξοχικό έχει και από ένα στοχαζόμενο πρωταγωνιστή σειράς. Μα να μην έχουμε και εμείς οι Κύπριοι κάπου να πηγαίνουμε? Απαράδεκτο! Που θα πάει, ας πούμε, η Βασιλική να στοχαστεί την αβάστακτη ελαφρότητα του να είσαι Κύπρια, που μεγάλωσε στην Τουρκία, που αρραβωνιάστηκε Τούρκο αλλά θέλει Έλληνα, και που επέστρεψε στην Κύπρο αντί να την κάνει για άλλη γη και άλλα μέρη? (για αυτούς που… lost the plot, αναφέρομαι σε κυπριακή σαπουνόπερα) Ελλείψη νησιών και βραχονησίδων, εισηγούμαι όσοι Κύπριοι θέλουν να … στοχαστούν με φόντο τη θάλασσα, να πηγαίνουν στην κατεχόμενη Καρπασία.

Πίσω στην …επανάληψη, ευτυχώς λίαν συντόμως θα κάνει την εμφάνιση του ο Αιμίλιος Χειλάκης ως ο πιο sexy γιατρός που πέρασε ποτέ από την επαρχία (τώρα εξηγείται η μαζική φυγή προς τα νησιά. Με τέτοιους γκόμενους να κυκλοφορούν ελεύθεροι, μετακομίζω και εγώ εκεί, σιγά μην κάτσω με το Μαρκουλάκη). Αναμένουμε και άλλα.

Που είναι οι επαναλήψεις? ο-ε-ο??

Αδέρφια μας (Έλληνες) αλήτες πουλιά τι γίνεται?

Μπήκε το καλοκαίρι, η ΕΡΤ δεν θα δείξει επαναλήψεις?? Δεν θα συνεχίσει και φέτος αυτή την σπουδαία παράδοση που μεταφέρεται ευλαβικά από γενιά σε γενιά και έχει τις ρίζες της στο Βυζάντιο?

Που είναι οι επαναλήψεις?
Ο-ε-ο?

Reunion (και ησυχάσαμε)

Ντύθηκα και στολίστηκα σαν παρδαλό κατσίκι, διότι μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει, ή ακόμα κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό, και τώρα που τα λέμε στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε?, και να ζει κανείς ή να μην ζει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, και τέλος

«O Romeo, Romeo! wherefore art thou Romeo?
Deny thy father, and refuse thy name;
Or, if thou wilt not, be but sworn my love,
And I’ll no longer be a Capulet.»

Πηγαίνοντας στο reunion έκανα επικίνδυνους συνειρμούς. Αργότερα ήρθαν και οι αναμνήσεις του στιλ, διάλειμμα και σάντουιτς στο χέρι και με μισό μάτι βλέπω και με βλέπουν συμμαθητές και συμμαθήτριες με εγκαρδιότητα στις μεταξύ μας περιπτύξεις μεν, αλλά στην κοσμάρα μας δε. Μετά από 10 χρόνια, λέω δεν μπορεί, έχουμε αποκτήσει γνώση και αυτογνωσία, θα υπερισχύσει η ωριμότητα. Εντούτοις, πάω με ύφος λες και μπαίνω μέσα σε μάχη και ασπάζομαι όποιον βρω μπροστά μου –δεν θα με πουν εμένα ακοινώνητη- (μέχρι και τον barman που μου επισημαίνει ότι δεν είμαστε συμμαθητές αλλά καλόπιστα του λέω ότι μια οικογένεια είμαστε όλοι).

Ασπάζομαι συμμαθητές που έχουν ελαφρώς στρογγυλέψει και από τύποι γκομενέ τώρα θα λέω ότι απέκτησαν love handles. Να έχουμε να δείχνουμε και κάτι μετά από 10 χρόνια κραιπάλης.

Ασπάζομαι συμμαθήτριες που και αυτές από αθλήτριες- υπερκινητικά πιπίνια -με επικίνδυνες καμπύλες έχουν στρογγυλέψει (ας πω ευγενικά) αλλά δεν μπορώ με καμία δύναμη πλέον να χαρακτηρίσω τις καμπύλες τους love handles.

Ασπάζομαι άτομα που στο σχολείο μου μίλησαν 2 φορές μετρημένες (στο στυλ «σόρυ να περάσω») αλλά τώρα –Ω θαύμα της Κανά- με πιάνουν κουβέντα κανονικά για πέραν των 8 λεπτών και με ρωτούν λεπτομέρειες για τη ζωή μου και παρά τις διαμαρτυρίες μου ότι μου τέλειωσε το ποτό και συγνώμη μισό λεπτό, επιμένουν να μου πουν τα μελλοντικά τους σχέδια και τους επαγγελματικούς τους προσανατολισμούς (μετά από 10 χρόνια ακόμα προσανατολίζονται??). Μάλλον θα με πέρασαν για κάποια άλλη.

Ασπάζομαι συμμαθητές που από ξυλάγγουρα αγόρια με ακμή έχουν γίνει άνδρες θανατηφόροι και καλογυμνασμένοι και ξαφνικά κάνει ζέστη και κρύβω με ενοχές το χέρι με τη βέρα στο δεξί στη τσέπη μου και σφυρίζω αδιάφορα όταν με ρωτούν αν παντρεύτηκα (πως? δεν άκουσα) αλλά εύχομαι να έβλεπε ο Έτερος από μια γωνιά και να μου κατέβαζε κανα πιάνο πάνω στο κεφάλι μπας και συνέλθω (αν είχαμε πιάνο εννοείται).

Ασπάζομαι και κόσμο που δεν έχω ιδέα ποιοι είναι αλλά με βεβαιώνουν ότι είναι συμμαθητές μου και ότι δεν έχω αλλάξει καθόλου. Αυτό το σχόλιο εγώ το εκλαμβάνω ως «τον κόσμο και αν ταξίδεψα τη γνώση για να μάθω, εντούτοις παρέμεινα η ίδια αγγουρόφατσα που ήμουν στο σχολείο».

Τι κάνεις όταν είσαι αμήχανη/ος και υπάρχει καθεστώς open bar???

Αυτό έκανα και εγώ.

Και μετά άρχισαν τα κουτσομπολιά:

- Μετρήσαμε με λύπη μας μόνο 4 πλαστικές (είναι οπαδοί του natural look φαίνεται οι συμμαθητές). Οι 3 πάνω στο ίδιο πρόσωπο. Η τέταρτη παίζεται αλλά κανένας δεν έλεγε να πάει να ελέγξει. Αποφασίσαμε να την κατατάξουμε ως πλαστική μετά από την επαγγελματική γνώμη εκκολαπτόμενου ιατρού-συμμαθητή ότι «δεν είναι βιολογικώς δυνατόν οι μαστοί να αψηφούν τη βαρύτητα με τοιούτον τρόπον».

Είμαστε χυδαίοι. Και ειλικρινείς.

- Μετρήσαμε 3 γονείς και μια έγκυο (που από την κατηγορία «πιπίνι που πάχυνε» μεταπήδησε σε «παρεξηγημένη έγκυο» - απολογούμεθα). Είναι επίσης η κατηγορία «γενναίοι».

- Μετρήσαμε πολλούς απόντες που ήταν όμως μαζί μας στο πνεύμα, ή απλώς ήπιαμε τόσο πολύ που φανταζόμασταν διάφορα. Οι περισσότεροι απόντες ζουν μόνιμα στο εξωτερικό και βασικά χέστηκαν για το reunion, έχουν και καλύτερα πράγματα να κάνουν οι άνθρωποι (καριέρα, … καριέρα… καριέρα).

- Μετρήσαμε συμμαθητές που αργά-αργά και σταθερά χάνουν τα μαλλιά τους (ελπίζουμε όχι και το χιούμορ τους). Η κατάρα των Κυπρίων χτύπησε και αυτούς τους λεβέντες που μάχονται μια άνιση μάχη. Η σκέψη μας είναι μαζί τους. Και μια δίκαιη λύση για το Κυπριακό.

Μετά που γίναμε εντελώς κουδούνια και είπαμε σε όλους πόσο τους αγαπούμε και τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζουμε με τίποτα, οι προσφάτως μεταμορφωμένοι γκομενέ συμμαθητές πρότειναν περαιτέρω έξοδο (για να γίνει ίσως το reunion -άστα να πάνε-) σε κλαμπ για να «χορέψουμε mambo α-ε-α». Επιδή όμως το μάτι τους έπαιζε επικίνδυνα και είχαν εκμεταλλευτεί το οpen bar όπως και εμείς, αρνηθήκαμε ευγενικά και πήγαμε να κάνουμε εμετό με την ησυχία μας μακριά και διακριτικά από τα μάτια του κόσμου.

Και όπως είπε και μια φίλη συμμαθήτρια που είναι κατηγορία από μόνη της (και ελπίζω όταν το διαβάζει αυτό να γελά):

«τους είδαμε, τους χαιρετίσαμε, άντε, πάμε σπίτι??»

Μαμά Ετέρα και Εκουαδόρ

Κοιμάμαι και ιδρώνω στον ύπνο μου. Αυτό δεν μου συμβαίνει ποτέ διότι είμαι πλάσμα τουρτούρικο και μόνο όταν κάνει 45 βαθμούς υπό σκιά νιώθω ζεστασιά και προθέρμη.

- Αν ήμουν πάνω στον Τιτανικό θα πέθαινα πριν ακόμα πέσω στη θάλασσα.
- Αν ζούσα στο προηγούμενο ice age θα είχα γίνει ο άνθρωπος-παγάκι που βρήκαν κάτι ορειβάτες με καύλες πριν χρόνια στις Άλπεις.
- Τώρα που το σκέφτομαι, θα είχα ανακαλύψει τρόπο να πάω σε εξωτικά νησιά που κάνει ζέστη (όλα ενωμένα δεν ήταν τότε?)
- Σε άλλη προηγούμενη ζωή πρέπει να ήμουν φοινικιά στην έρημο.

Άρα για να ιδρώνω κάτι δεν πάει καλά. Δεν είμαι άρρωστη. Δεν είμαι αδιάθετη. Δεν είναι αποτέλεσμα αλλεργίας. Ξέρω ποιο είναι το πρόβλημα. Θα δω τη μαμά Ετέρα.

Την μαμά Ετέρα τη βλέπω 3 φορές το χρόνο μετρημένες. Μένει σε άλλη πόλη και δεν μετακινείται. Ποτέ. Πιστεύει ότι ούτε ο υπόλοιπος κόσμος μετακινείται συχνά. Είπαμε να μην της πούμε την αλήθεια και την αγχώσουμε. Η μαμά Ετέρα σε γενικές γραμμές είναι μια αθώα και ευκολόπιστη γυναίκα της εκκλησίας. Δεν πονηρεύεται, και σοκάρεται με τα πάντα. Πιστεύω ο λόγος που δεν έρχεται ποτέ στη Λευκωσία είναι διότι πιστεύει ότι ακόμα διεξάγεται πόλεμος και ότι μας βομβαρδίζουν καθημερινά οι Τούρκοι. Για να έρθει στο γάμο μας, την πείσαμε με τον Έτερο ότι εκείνες τις μέρες κηρύχτηκε εκεχειρία.

Στην αρχή έπαιρνα το σοβαρό μου ύφος (όσο μπορούσα εννοείται) και ότι μου έλεγε προσπαθούσα να κάνω συζήτηση και να δείξω ενδιαφέρον. Γρήγορα αντιληφθήκαμε και οι δύο ότι δεν συνεννοούμεθα. Εκείνη νομίζει ότι μιλώ κινέζικα και εγώ αντιλήφθηκα ότι δεν μπορώ να συνεννοηθώ στη γλώσσα των Ούφο (να και κάτι που δεν μπορώ να κάνω ως πολυμήχανη γυναίκα).

Ο Έτερος ακολουθεί στάση τύπου Ελβετία (ουδέτερη και απ’ υψηλού αλλά με ένοχο παρελθόν που όμως ανάγκασε σε ισοπαλία τη Γαλλία) και κρατά τις επισκέψεις στο minimum. Επειδή με συμφέρει αφάνταστα αυτό το arrangement δεν λέω τίποτε. 3 φορές το χρόνο όμως πρέπει να πάμε. Και εδώ είναι το πρόβλημα.

Αρχίσαμε να μην βρίσκουμε πράγματα να πούμε. Διότι ήδη μου διηγήθηκε με λεπτομέρεια τα παιδικά και νεανικά της χρόνια και μου είπε όλα τα ρεζιλίκια σχετικά με τον Έτερο (όλοι έχουμε άλλωστε). Το καλύψαμε το θέμα. Μου ανέφερε ότι είναι καλοφωνάρισσα. Μου τραγούδησε. Εγώ κατάφερα να μείνω με ύφος σοβαρό και μετρημένο. Μου απήγγειλε στίχους του Βασίλη Μιχαηλίδη. Συγκρατήθηκα να μην ρωτήσω από ποιο κυπριώτικο σκετς είναι. Μου περιέγραψε με πάθος, νοσταλγία και λυρικότητα το κατεχόμενο χωριό της. Συγκινήθηκα και αργότερα ρώτησα τον Έτερο να μου πει πως διώχθηκαν το 74’. Μου ανέφερε κατά λέξη, «τι λες, η μάνα μου έφυγε μόνη της από το χωριό και έριξε μαύρη πέτρα πίσω της από τη δεκαετία του 50, όταν ήταν 15 χρονών». Α, μάλιστα. Πάει και η λυρικότητα. Σαν Κυπρία της διασποράς.

Τελευταία, κατάλαβε και αυτή ότι καλύψαμε όλα τα θέματα γι’αυτό μπήκε νέα κασέτα στο πικ-απ. «Πότε θα κάνουμε εγγονάκι»??? Άμα κερδίσει το Mundial το Εκουαδόρ.

Αντισταθείτε στη μαυρίλα

Δεν θέλω να αφήσω τη επετειακή μαυρίλα των επόμενων 2 μηνών να μου χαλάσει το κέφι.

Γι’αυτό επανέρχομαι:

11 + 1 πράγματα που πρέπει να έχεις υπόψη σου αν θα διαβάσεις Άρλεκιν και Βάιπερ-Νόρα:

1. Όλοι οι άντρες έχουν διαπεραστική ματιά, ατίθασα μαλλιά, ζυγωματικά, μυώδεις σώματα, ηλιοκαμένο δέρμα, και φυσικά, θεληματικό πηγούνι. Και μυρίζουν τέλεια.

2. Όλες οι γυναίκες έχουν μεθυστικό άρωμα, πλούσια μαλλιά, μάτια που λάμπουν, στητό στήθος, καμπύλες που διαγράφονται σε αέρινα φορέματα και σπανίως φορούν σουτιέν (διότι πως θα διαγράφονται οι θηλές σου όταν κάνει κρύο και ψάχνεις τον γκόμενο πάνω στα ρουμάνια?)

3. Είναι αθώες και δεν κουτσομπολεύουν. Αν μάθουν κουτσομπολιά, τα μαθαίνουν από φίλες τους (δευτερεύοντες χαρακτήρες) και δεν δίνουν σημασία αλλά θα τα θυμηθούν την κατάλληλη στιγμή.

4. Είναι ΟΛΕΣ παρθένες. Όλες είπα. Οι άντρες τις βλέπουν, τις ερωτεύονται και τις ζητούν σε γάμο χωρίς ποτέ να ολοκληρώσουν. Μια φορά μόνο μου έτυχε σε Άρλεκιν να το κάνουν στη μέση, και ο άντρας δεν αντιλήφθηκε ότι η γκόμενα ήταν παρθένα…. (ναι… για ρεαλισμό δείτε κανένα γαλλικό έργο. Εδώ είναι fantasy land.)

5. Οι γυναίκες ουδέποτε επιδιώκουν τη σημασία του άντρα (διότι είναι καλά κορίτσια και αυτά τα πράγματα τα κάνουν μόνο οι τσούλες). Όταν ο γκόμενος τις πλησιάσει μένουν έκπληκτες που τους έδωσε σημασία και τις «διάλεξε» ανάμεσα σε τόσο συναγωνισμό. Το ύφος «σ’εμένα μιλάτε?» does the trick.

6. Όπου ακούς ράντζο, εξοχή, δερμάτινους καναπέδες και μαξιλαράκια, ακολουθεί σκηνή πάθους.

7. Οι άντρες, αν και πάμπλουτοι επιχειρηματίες με οικογενειακή παράδοση, επιμένουν να παντρεύονται παρθένες, να γελούν σαν παιδιά και να είναι αθλητικοί και προστατευτικοί τύποι.

8. Οι γυναίκες δουλεύουν όλες part-time ή και καθόλου.

9. Οι γυναίκες κλαίνε. Οι άντρες κλαίνε. Οι γάτες κλαίνε. Όλοι κλαίνε από πόνο και από πολλή αγάπη (να κλαίνε όταν έρχεται ο λογαριασμός της visa ούτε λόγος).

10. Όταν είσαι άντρας ονομάζεσαι Τζέικ, Πάτρικ, Γκάυ, Ντέρεκ, Τζον, Ρίτσαρντ.

11. Όταν είσαι γυναίκα ονομάζεσαι Μπάρμπαρα, Λίντια, Σούζαν, Μάριαν, Τζέσικα.

11 + 1. Όταν παίζεις σε βραζιλιάνικη σαπουνόπερα ονομάζεσαι Μαρία, Τερέζα, Λάουρα, Χουάνα η Παρθένα. Μην συγχύζετε τα δύο. Τα Άρλεκιν έχουν να κάνουν με πλούσιες οικογένειες της Αγγλίας και της Αμερικής. Οι βραζιλιάνικες σαπουνόπερες έχουν να κάνουν με φτωχούς που γίνονται πλούσιοι (από αγάπη πάντοτε) και βλάχους γαιοκτήμονες. Καμία σχέση μεταξύ των δύο.

Καλοκαίρι, καιρός για επετειακά

Η εφημερίδα «Πολίτης» επαναφέρει το θέμα των αγνοουμένων. Πλησιάζουν άλλωστε οι «μαύρες» επέτειοι (βρείτε κανένα καλύτερο όνομα, το βαρεθήκαμε) και πρέπει να μας φρεσκάρουν τη μνήμη μας. Αποκαλύψεις σχετικά με τα τραγικά του παρελθόντος δεν γίνονται ας πούμε ποτέ τον Φεβρουάριο με τις βροχές. Πάντα μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού. Να κάθεσαι αραχτός στη θάλασσα να διαβάζεις εφημερίδα και το πρωτοσέλιδο φάτσα κάρτα να έχει μαυροφορεμένες, σταυρούς, ερείπια, η μικρή μας η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο (και πήρε 1423 ψήφους στις εκλογές). Αν ήμουν τουρίστρια και έβλεπα το διπλανό μου να κρατά εφημερίδα με τέτοιες φωτογραφίες θα έλεγα μπράβο στον Τύπο αυτής της χώρας που συνεχίζει να βάζει πρωτοσέλιδα από τη Βαγδάτη και τη Βασόρα.

Για πολλά χρόνια το ποίημα ήταν «να εξακριβωθεί η τύχη των 1619 αγνοουμένων». Μαζί με τα υπόλοιπα standard συνθήματα (πριν την «ευρωπαϊκή λύση»). Όλοι ξέρουν κάποιον που είναι αγνοούμενος ή που έχει συγγενή αγνοούμενο. Μικρό νησί είμαστε άλλωστε. Όλοι επίσης ήξεραν ότι στον πανικό των ημερών εκείνων, πολλοί νεκροί τάφηκαν χωρίς να αναγνωριστούν ή ακόμα σε ομαδικούς τάφους. Ήταν καλοκαίρι. Που να αφήσεις του νεκρούς άταφους και χωρίς ψυγείο?

Στο νεκροταφείο Κωνσταντίνου & Ελένης στη Λευκωσία, μια γωνιά έχει στρατιωτικούς τάφους ομοιόμορφους και συγυρισμένους που μέχρι πρόσφατα δεν έγραφαν όνομα. Τέτοιοι τάφοι υπάρχουν και σε άλλα νεκροταφεία, όπως και στον Τύμβο στη Μακεδονίτισσα. Το γράφω εγώ που είμαι ο τελευταίος τροχός της άμαξας, για να δείξω ότι όλοι ξέρουν για αυτούς τους τάφους. Ουδέποτε ανοίχτηκε οποιοσδήποτε τάφος ή έγινε οποιαδήποτε παραδοχή ότι ναι μεν έχουμε γραμμένους 1619 αγνοούμενους, αλλά έχουμε και 300-400 τάφους που δεν ξέρουμε σε ποιον ακριβώς ανήκουν. 25 χρόνια αργότερα άρχισαν σιγά-σιγά να «θυμούνται» που έθαψαν κόσμο και ότι (ακόμα χειρότερα) είχαν και τα προσωπικά τους αντικείμενα αρχειοθετημένα κάπου στις αποθήκες του στρατού ή της Αστυνομίας. Μετά από αυτό, κάνεις ή δεν κάνεις αγωγή για αποζημιώσεις?

Πως θα κάναμε όμως εξωτερική πολιτική των δακρύων (των άλλων δακρύων, όχι των πρόσφατων) και ψηφοθηρία (άλλους τους τάζουν θέσεις και άλλους να βρουν τους δικούς τους). Και καλά το 1974 δεν υπήρχε η μέθοδος αναγνώρισης με DNA (το λέω έτσι, δεν ξέρω, μπορεί και να υπήρχε), τόοοσα χρόνια γιατί δεν έγινε τίποτα?

Και επειδή μυαλό δεν βάζουμε εύκολα, αντιγράφω από την ανασκόπηση της χρονιάς 1996 του Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων: (το highlighted δικό μου)

«9 Μαρτίου 1996: Τους ισχυρισμούς του Ντενκτάς ότι οι αιχμάλωτοι πολέμου του 1974 δολοφονηθήκαν διαψεύδει το κυπριακό περιοδικό "Σελίδες". Σε δημοσίευμά του αποκαλύπτει άκρως απόρρητο έγγραφο της Κυπριακής Υπηρεσίας Πληροφοριών σύμφωνα με το οποίο Ελληνοκύπριοι αγνοούμενοι κρατούνται σε στρατόπεδα, σε φυλακές υψίστης ασφαλείας αλλά και σε ορυχεία στα βάθη της Τουρκίας. Τα έγγραφα αναφέρονται σε μαρτυρίες Τουρκων στρατιωτικών, χωροφυλάκων αλλά και πολιτικών κρατουμένων που σε συνδυασμό με επίσημα τουρκικά στοιχεία διαψεύδουν κατηγορηματικά τον Ντενκτάς.»

Ο Ντεκτάς μπορεί να έχει πει του κόσμου τις παπαριές, αλλά για τους αγνοούμενους (ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους) ήταν πάντοτε κατηγορηματικός. Σκοτώθηκαν. Όλοι. Αν ο άνθρωπος σου σκοτώθηκε από στρατιώτες, παραστρατιωτικές οργανώσεις, πραξικοπηματίες, Αρειανούς ή τη Μαρία με τα κίτρινα δεν έχει στην τελική σημασία. Αλλά στη Βιλαρίμπα ακόμα τρίβουν. Εκείνη την περίοδο δεν έγινε και το έργο «Δρόμοι και Πορτοκάλια»?

Το σύνθημα βεβαίως παραμένει να εξακριβωθεί η τύχη των 1619, που έγιναν 1600, που έγιναν 1587, που έγιναν 1563, που έγιναν 1493 και πάει λέγοντας. Και όταν εξακριβωθεί όλων η τύχη, τι θα κάνουμε?

Καλπάζοντας στο Πάθος (2)

Η Μπάρμπαρα κουράστηκε να καλπάζει:

«…Είχε αρχίσει να βρέχει και χοντρές υγρές στάλες έπεφταν πάνω στο πρόσωπο της Μπάρμπαρα, αλλά δεν την ένοιαζε. Το μόνο που ήθελε ήταν να βρει τον Πάτρικ. Δεν ήξερε αν έκανε καλά που πήγε έτσι ακάλεστη στο ράντζο του. Ο Τζο και η μαγείρισσα η Λούση την περιποιήθηκαν βέβαια και την τακτοποίησαν στον ξενώνα, αλλά δεν αντάλλαξαν καμία κουβέντα μαζί της. Είχε άραγε δώσει σχετικές οδηγίες ο Πάτρικ?

Η Μπάρμπαρα άρχισε να διακρίνει μια σιλουέτα από μακριά. Στην αρχή δεν ξεχώριζε ποιος ήταν, μετά αναγνώρισε τον Πάτρικ, που καβάλα στο άλογο του προσπαθούσε να μαζέψει ένα κοπάδι πρόβατα. Δεν την είχε δει και συνέχιζε τη δουλειά του. Σφύριζε στον πιστό του σκύλο, ενώ την ίδια στιγμή έλεγχε με μαεστρία το άλογο του. Τα δυνατά του μπράτσα διαγράφονταν κάτω από το πουκάμισο του που ήταν ανοιχτό μπροστά, έτσι που η Μπάρμπαρα μπορούσε να διακρίνει το καλοσχηματισμένο και μυώδες στήθος του. «Αυτά τα μπράτσα κάποτε κρατούσαν εμένα σφικτά» σκέφτηκε με απογοήτευση η Μπάρμπαρα.

Είχε πλησιάσει αρκετά και πρώτος την είδε ο σκύλος που άρχισε να γαυγίζει. Ο Πάτρικ γύρισε προς το μέρος της αλλά την ίδια στιγμή δύο πρόβατα κινήθηκαν προς την αντίθετη κατεύθυνση και χτύπησαν το άλογο της. Απορροφημένη όπως ήταν η Μπάρμπαρα στις σκέψεις της δεν πρόλαβε να αντιδράσει και έπεσε από το άλογο βγάζοντας μια αχνή κραυγή.

«Μπάρμπαρα!» άκουσε τον Πάτρικ να φωνάζει. Ήταν αγωνία αυτό που διέκρινε στη φωνή του? Αποκλείεται, είναι έξαλλος μαζί μου, σκέφτηκε η Μπάρμπαρα, αλλά τις σκέψεις της διέκοψε έντονος πόνος που προερχόταν από τον αστράγαλο της. Πρέπει να χτύπησε πέφτοντας από το άλογο. Ο Πάτρικ βρέθηκε αμέσως κοντά της. Τη σήκωσε σαν πούπουλο στα δυνατά του μπράτσα. «Τι κάνεις εδώ μόνη σου?» «Ήρθα να σε βρω Πάτρικ. Έπρεπε να σου εξηγήσω. Έφυγες πριν προλάβω να…» «Μη μιλάς» την έκοψε ο Πάτρικ. Τα γαλάζια μάτια του που άλλοτε την κοίταζαν με λατρεία είχαν σκοτεινιάσει. «Δεν έπρεπε να έρθεις εδώ».

Η Μπάρμπαρα αναστέναξε από πόνο. Ξαφνικά όλα άρχισαν να σκοτεινιάζουν ενώ αυτή έμεινε γαντζωμένη στο γνώριμο μπράτσο του Πάτρικ.

Ξύπνησε πολύ αργότερα μέσα στο δωμάτιο της. Έκανε να σηκωθεί αλλά πονούσε ακόμα πολύ. Κάποιος την είχε περιποιηθεί, διότι το πόδι της ήταν τυλιγμένο προσεχτικά με ένα επίδεσμο. Ο Πάτρικ ήξερε να περιποιείται πληγές και σπασίματα από μικροατυχήματα που συνέβαιναν στο ράντζο, η Μπάρμπαρα τον είχε δει πολλές φορές να βοηθά εργάτες. Σίγουρα όμως δεν θα ασχολείτο με τον μικροτραυματισμό της Μπάρμπαρα, όταν μάλιστα συνέβηκε από απροσεξία της και σε τόσο άσχημη στιγμή. Η Μπάρμπαρα σκέφτηκε ότι δεν έχει καμιά ελπίδα να τη συγχωρέσει ο Πάτρικ αλλά πείσμωσε ότι θα καταφέρει να του πει την αλήθεια και μετά θα φύγει για πάντα από τη ζωή του. Σηκώθηκε αργά-αργά και κουτσαίνοντας άνοιξε την πόρτα του δωματίου και προχώρησε προς το σαλόνι.

Έξω έβρεχε ακόμα. Μια τεράστια φωτιά έκαιγε στο τζάκι του σαλονιού. Μύριζε δέρμα και καμένο ξύλο. Ο Πάτρικ στεκόταν με την πλάτη γυρισμένη προς την πόρτα και κοίταζε τη φωτιά. Η Μπάρμπαρα προχωρούσε προς το μέρος του όταν εκείνος γύρισε απότομα. «Γεια σου Μπάρμπαρα. Βλέπω συνήλθες γρήγορα. Να σου γνωρίσω την Λίντια. Λίντια, η Μπάρμπαρα.» Η Μπάρμπαρα γύρισε με έκπληξη και πρόσεξε την κοπέλα που καθόταν τόση ώρα στον δερμάτινο καναπέ Τσέστερφιλντ απολαμβάνοντας ένα ουίσκι. Ήταν μια εντυπωσιακή γυναίκα με πλούσια μαύρα μαλλιά που έπεφταν χαλαρά στους ώμους της και πράσινα μάτια που σε διαπερνούσαν. Φορούσε ένα πρασινογάλαζο φόρεμα που τόνιζε τις καμπύλες της και άφηνε ακάλυπτα τα μακριά, λεπτά της πόδια. Η Μπάρμπαρα αντιλήφθηκε αγχωμένη ότι ακόμα φορούσε τα ρούχα με τα οποία πήγε ιππασία και τα μαλλιά της ήταν βρεγμένα και ακόμα πιασμένα κότσο. Καμία σύγκριση με την πανέμορφη γυναίκα μπροστά της. «Χαίρω πολύ» είπε ντροπαλά. «Δεν ήξερα ότι έχεις παρέα Πάτρικ. Πάω να αλλάξω. Με συγχωρείτε.» Είπε βιαστικά και βγήκε από το δωμάτιο. Η καρδιά της χτυπούσε πολύ γρήγορα. Ήταν αναστατωμένη.

Η Λίντια! Η Μπάρμπαρα μπορεί να μην την είχε γνωρίσει ως τώρα από κοντά αλλά είχε ακούσει ότι είναι συνεργάτιδα του πατέρα του Πάτρικ στα γραφεία τους στη Νέα Υόρκη. Ήταν ικανότατη στη δουλειά της και επιπλέον είχε τη φήμη της γυναίκας που ελκύει θανατηφόρα τους άνδρες. Δεν αποκλείεται ο Πάτρικ να ενέδωσε ήδη στη γοητεία της και να την κάλεσε στο ράντζο για να περάσουν ένα ρομαντικό σαββατοκύριακο. Ένας γοητευτικός άντρας όπως τον Πάτρικ είναι πάντα το κέντρο του ενδιαφέροντος. Και στο παρελθόν η Λίντια είχε δείξει ενδιαφέρον. Όλα αυτά η Μπάρμπαρα τα είχε ακούσει από τη φίλη της τη Σούζαν στη λέσχη των Ροταριανών που συνηθίζουν να γευματίζουν κάθε Πέμπτη μεσημέρι. Η Μπάρμπαρα τότε δεν είχε δώσει σημασία αλλά θυμάται που η Σούζαν την προειδοποίησε γι’αυτή τη γυναίκα ότι είχε βάλει στο μάτι τον Πάτρικ. «Ίσως έφτασα πολύ αργά», σκέφτηκε η Μπάρμπαρα απελπισμένη καθώς άνοιγε την τσάντα της για να βρει τι να φορέσει….»


- Τι θα φορέσει τελικά η Μπάρμπαρα?
- Θα καταφέρει να εξηγήσει στον Πάτρικ?
- Τι θέλει η Λίντια από τη ζωή του Πάτρικ?
- Τι δουλειά έχει ο Τσέστερφιλντ καναπές μέσα στο σαλόνι?
- Ποιος σκότωσε τον Τζόν Αβλακιώτη?

και άλλα πολλά ερωτήματα ίσως απαντηθούν στο επόμενο μέρος…

Τριήμερο όνειρο

Φτάσαμε κατά το μεσημέρι στο Λατσί και κάτσαμε να φάμε ψαρομεζέδες στο λιμανάκι. Πράγματι, φάγαμε φρέσκο ψάρι μέχρι σκασμού και συνοδεύσαμε την πανδαισία γεύσεων με μπύρες. Μετά κατευθυνθήκαμε προς τον Ακάμα. Αφήσαμε πίσω το δρόμο και τον πολιτισμό και προχωρήσαμε χωρίς σχέδιο μέσα στη φύση. Βρήκαμε σχετικά εύκολα μια ερημική παραλία με σκιά και αποφασίσαμε να κατασκηνώσουμε. Στήσαμε τη σκηνή, την ομπρέλα και τα λοιπά αξεσουάρ και την υπόλοιπη μέρα χαρήκαμε τη θάλασσα, τους εαυτούς μας και τη φύση που είχε βάλει τα καλά της. Κατά το βραδάκι φέραμε την παγωνιέρα από το αυτοκίνητο (ευτυχώς οι μπύρες είχαν διατηρηθεί κρύες), ανάψαμε και τη λάμπα πετρελαίου που φέραμε για αυτό το σκοπό και καθίσαμε να φάμε κάτι, γιατί κοιτάζοντας μόνο τη φύση δεν χορταίνεις, αλλά με 2 σάντουιτς και ένα τάπερ κεφτέδες χορταίνεις μια χαρά. Ο Έτερος έβγαλε την κιθάρα και τραγουδήσαμε καλοκαιρινά ελαφρολαϊκά τραγούδια κοιτάζοντας τα άστρα πρώτο τραπέζι πίστα. Μέσα στην πόλη που να τα δεις με τις κεραίες, τα φώτα και την πέργκολα του γείτονα. Με το που βγήκε το φεγγάρι (απίστευτος πανσέληνος) βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή που δεν είμαι φωτογράφος για το National Geographic να κουβαλώ πάντα μαζί μου 22 φωτογραφικές και 32 φακούς εστίασης για να βγάζω φανταζί φωτογραφίες. Και το φεγγάρι πόζαρε τόσο ωραία. Αργότερα κοιμηθήκαμε νανουρισμένοι από τον ήχο της θάλασσας.

«Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα»



ΣΗΜ: Κανονικά, από το γεγονός και μόνο που ανέφερα ότι φάγαμε φρέσκο ψάρι στο Λατσί θα έπρεπε να είχατε καταλάβει ότι λέω μαλακίες. Σιγά να μην έγιναν τα πράγματα έτσι. Πάτε καλά?


Πως έγιναν τα πράγματα
Ξεκινήσαμε από τη Λευκωσία με σκοπό να πάμε να χαλαρώσουμε μαζί με όοοολους τους υπόλοιπους Λευκωσιάτες. Διπλοκάμπινα και άλλα αυτοκίνητα τύπου Panjero είχαν καταλάβει τους δρόμους φορτωμένα με παιδιά, σκυλιά, φουσκωτά, χαλάκια, πετσέτες της θάλασσας, μια γιαγιά που κάνει σμιλί, καρέκλες διπλωτές, παγωνιέρες και γενικά όλο το Super Home σε συσκευασία θαλάσσης. Επειδή όταν αγόρασες το 4Χ4 αυτοκίνητο, σου είπαν ότι αυτά τα αυτοκίνητα είναι «σιδεροκέφαλα» και τραβάνε ζόρια, δεν σημαίνει ότι 15 χρόνια μετά συνεχίζουν να τραβάνε ζόρια. Μαύρο καπνός σημαίνει ότι καίει λάδι. Άσπρος καπνός δεν σημαίνει ειρήνη αλλά ότι καίει τα πάντα μέσα στη μηχανή και το αυτοκίνητο είναι ΣΚΟ-ΛΑ-ΣΜΕ-ΝΟ, άλλαξε το. Τώρα!

Πάντως φτάσαμε στο Λατσί –για να χαλαρώσουμε-. Όταν στα κέντρα στο λιμανάκι ρωτούσαμε αν έχουν φρέσκο ψάρι, οι σερβιτόροι έσκαγαν στα γέλια και μας έλεγαν ότι έχουμε χιούμορ. Χιούμορ έχουμε, φρέσκο ψάρι δεν έχουν αυτοί? Μετά τις υποθαλάσσιες πυρηνικές δοκιμές στα ανοιχτά του Πομού (όταν ήμασταν μια αξιοσέβαστη πυρηνική δύναμη) φαίνεται δεν έμεινε ψάρι ούτε για δείγμα. «Δεν είναι η εποχή τους» μας είπαν, και φυσικά τους πιστέψαμε, διότι τα ψάρια ως γνωστό είναι εποχιακά φυτά και οι καλοκάγαθοι κάτοικοι των παράλιων περιοχών μας δεν λένε ποτέ ψέματα. Βάι τσι πι τσέλλο, βάι τσι πι τσώ.

Όταν φύγαμε από τη Λευκωσία έκανε ζέστη. Μέχρι να φτάσουμε στο Λατσί η θερμοκρασία είχε πέσει 10 βαθμούς και ήταν δροσούλα. Τόσο, που κυκλοφορούσα με πουλόβερ. «Πάνω στο κότερο φυσάει» είπα του Έτερου που ότι θερμοκρασία και να κάνει φοράει πάντα κοντομάνικα, και τον Φεβρουάριο με το ζόρι πουκάμισο – με ανοιχτό όμως το παράθυρο για να αεριζόμαστε.

Λόγω πτώσης της θερμοκρασίας κάτσαμε 5-6 ώρες μέσα στο ήλιο (για να ζεσταθούμε)- και να χαλαρώσουμε-. Μέχρι να επιστρέψουμε στο δωμάτιο μας είχαμε γίνει 2 κατακόκκινα φωσφοριζέ πιπέρια. Έλαμπα στο σκοτάδι σαν πυγολαμπίδα. Ο δε Έτερος είχε κοκκινίσει με αποτυπωμένο ένα περίεργο σχήμα χεριού πάνω στο στήθος του, το οποίο είμαι σίγουρη ότι δεν είναι το δικό μου. Ύποπτα πράγματα συμβαίνουν. Είναι φαίνεται τα κατάλοιπα της ραδιενέργειας από τις πρώην πυρηνικές δοκιμές.

Το βράδυ είπαμε να πάμε στο Paradise –για να χαλαρώσουμε-. Όταν φτάσαμε, όλοι οι θαμώνες ήταν σε αποσύνθεση από τις πολλές μπύρες, κάτι τύποι προσπαθούσαν να κάνουν jamming με σιτάρ και μπουζούκι αλλά ΠΟΛΥ παράφωνα. Είχαν φαίνεται ήδη χαλαρώσει. Περιμέναμε το γκαρσόνι να τελειώσει το χορό του και παραγείλαμε κιρ ρουαγιάλ με φράουλες και κρέμα (ναι σιγά, μπύρες παραγείλαμε). Έτρεχαν σκυλιά, γατιά, παιδιά γύρω-γύρω και απέναντι σουρεάλ μοντέρνο εξοχικό με μυστικούς φωτισμούς και ζεν κήπο. Πιο αταίριαστο δεν γινόταν. Μετά από 2-3 μπύρες η ορχήστρα ακουγόταν παραδόξως μια χαρά (α, γι’αυτό δεν έφευγε ο κόσμος). Ήρθαν και άλλα όργανα (τρομπέτα, τουμπερλέκι, τρίγωνα κάλαντα στο καμπαναριό) και όοολοι μαζί αποφάσισαν να παίξουν. Έγινε τόσος σαματάς που είπαμε να σώσουμε του εαυτούς μας και να φύγουμε.

Ο πανσέληνος ήταν αλήθεια εντυπωσιακός. Βλέπαμε φως πίσω από το βουνό με τον Έτερο και νομίσαμε ότι κάτι γίνεται (γάμος με βεγγαλικά?) όταν αντιληφθήκαμε ότι ήταν το φεγγάρι. Με 2-3 μπύρες ακόμα θα τραγουδούσα το «μην τον ρωτάς τον ουρανό, το σύννεφο και το φεγγάρι…» (με φωνή Μελίνας διότι ο συνδυασμός τσιγάρων και ποτών έχει αυτό το θαυματουργό αποτέλεσμα που 8 επιστήμονες και 13 χημεία δεν μπορούν να εξηγήσουν.)

Το επόμενο πρωί η θερμοκρασία ανέβηκε και σταμάτησε να φυσάει (κάποιος άφησε ανοικτή τη θέρμανση). Πήγαμε να φάμε English breakfast. «Greek breakfast έπρεπε να φάμε» είπε ο Έτερος. «Τι περιλαμβάνει αυτό?» «Φραπέ και μισό πακέτο τσιγάρα».

Μετά είπαμε να πάμε για μπάνιο στη θάλασσα –για να χαλαρώσουμε-. Δεν μπορώ να καταλάβω τα καταστήματα survival που σου πουλάνε ειδικά μποτάκια ορειβασίας που δεν γλιστράνε, δεν λερώνουν, δεν γδέρνονται, δεν δαγκώνονται, κάλτσες που απορροφούν τον ιδρώτα, σορτσάκια με 26 τσέπες για να βάζεις το μαχαίρι και το σπαθί Σαμουράι μέσα και άλλα πολλά. Κάθε καλοκαίρι αποδεικνύεται ότι με 2 παντόφλες φλιπ-φλοπ και φορτωμένος πετσέτες θαλάσσης, περιοδικά, βιβλία, σταυρόλεξα, Sudoku, την εξεταστέα ύλη της τρίτης δέσμης των εισαγωγικών εξετάσεων, τσιγάρα και νερό, μπορείς να κάνεις του κόσμου τις αναρριχήσεις σε βραχάκια, πλαγιές, άμμο, αγκάθια και άλλα survivor για να φτάσεις στην παραλία που θέλεις να κάτσεις. Τα φλιπ-φλοπ αποδεικνύονται πολύ ανθεκτικά. Γι’αυτό οι Κινέζοι τα φοράνε παντού. Κάτι ξέρουν και αυτοί με 6,500 χρόνια πολιτισμού.

Περιττό να πω ότι τα προαναφερόμενα 4X4 και Panjero (που έζησαν καλύτερες μέρες) παρέλαυναν θριαμβευτικά και φορτωμένα. Τι το θέλεις αγάπη μου το 4Χ4 όταν τα λάστιχα σου χρειάζονται αντικατάσταση από το 2002? Το κουμπάκι του 4Χ4 θα σε σώσει ή τα καλά τα λάστιχα? Επειδή όλα τα έχουμε κάνει σε αυτό το νησί, την είδαμε και καλά σαφάρι. Για να χαλαρώσουν όμως πήγαν και αυτοί.

Εκδρομούλα

Έχω να δω τη γιαγιά Μαγκάιβερ μια εβδομάδα και την πεθύμησα. Έπαθε ωτίτιδα και έπινε αντιβιοτικά για να της περάσει. Ο γιατρός συνέστησε ξεκούραση και να αποφέυγει τα μακροβούτια στη θάλασσα. Έρχεται και η γιορτή του Κατακλυσμού, είναι δύσκολο να την κρατήσουμε στο σπίτι. Ευτυχώς σχεδόν της πέρασε και είναι πιο ευδιάθετη. Τόσο, που μου μυνήει ότι θέλει να την πάω στο νεκροταφείο.

- Πως σου ήρθε να πας νεκροταφίο σήμερα Παρασκευή?
- Αύριο είναι των Ψυχών και πρέπει να μακαρίσω τους πεθαμένους. Έκανα και κόλυβα. (τη μανία με τους πεθαμένους και τις νεκροκεφαλές την περνάς στην εφηβεία ως ροκάς. Μετά τα 70 σου η μανία αυτή επανέρχεται δριμήτερη).
- Αφού είναι αύριο, και anyway πας νεκροταφείο κάθε Σάββατο, γιατί θέλεις να πας σήμερα?
- Διότι αύριο θα έχει κίνηση και θέλω να βρω παπά να μου διαβάσει ευχές.
- Α, μάλιστα.

Σχολάνω και πάω στη γιαγιά Μαγκάιβερ η οποία με περιμένει με όλα τα σχετικά για το πικ-νικ (λάδι, νερό, σπίρτα, κόλυβα, τέτοια που ανάβουμε στο καντήλι.... πως τα λέμε.... ιταρέδες!!) και ξεκινούμε. Δεν μπορώ να μην ρωτήσω:

- Γιαγιά, όταν λέμε των Ψυχών, τι εννοούμε?
- Είναι η γιορτή των πεθαμένων. Οι ψυχές τους τώρα μπαίνουν μέσα.
- Δηλαδή προχτές που ήταν και θα μπουν μέσα?
- Έξω (και τα λέει με μια φυσικότητα)
- Που έξω?
- Πριν το Πάσχα υπάρχει άλλη μια γιορτή των Ψυχών. Σε εκείνη τη γιορτή βγαίνουν έξω. Τώρα μπαίνουν πάλι μέσα. Τέλειωσε η περιπλάνιση.
- Η θρησκεία μας πιστεύει σε ψυχές που περιπλανιούνται?
- Δεν έχω ιδέα. Αυτά με έμαθαν, αυτά κάνω. Μάλλον οι γιορτές επινοήθηκαν για να μην ξεχνάμε τους νεκρούς μας. (γιαγιά Μαγκάιβερ μην ανυσηχείς. Το «Δεν ξεχνώ» είναι παγκύπριο σύνθημα μας).

Ήθελα νά’ξερα γιατί ανυσηχούν οι γονείς όταν τα παιδιά τους ασχολούνται με το σατανισμό και καλούν πνεύματα. Εδώ η γιαγιά Μαγκάιβερ πάνω κάτω μου δήλωσε με ύφος μπλαζέ ότι τους τελευταίους 2-3 μήνες είχαμε νεκρούς συγγενείς να περιφέρονται χαλαροί σε φάση αναζήτησης που τώρα τελειώνει. Ελπίζω τουλάχιστον να πέρασαν καλά.

Φτάνουμε (και εννοείται μπαίνουμε μέσα στο νεκροταφείο με το αυτοκίνητο), και η γιαγιά Μαγκάιβερ «σκανάρει» το χώρο για να εντοπίσει τον παπά. Ήδη και άλλα άτομα έχουν έρθει για τον ίδιο σκοπό (beat the traffic) και όλοι ψάχνουμε τον παπά (συναγωνισμός). Εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς? Δυστυχώς υπάρχει κηδεία και ο ένας παπάς είναι απασχολημένος εκεί. Μόνο ένας υπάρχει για όλο το νεκροταφείο. Δηλαδή σφαγή. Η γιαγιά Μαγκάιβερ με στέλνει να πάω να τον βρω.

Ψάχνοντας για τον παπά είναι σαν να ψάχνεις γκαρσόνι μέσα σε μια ταβέρνα φίσκα. Επιπλέον, έχω να συναγωνιστώ άλλες 25 μαυροφορεμένες γιαγιάδες που με βλέπουν με άγριες διαθέσεις. Είναι οι ίδιες γιαγιάδες που «πηδάνε» την ουρά. Που βρίσκουν πάντα κάθισμα στο φέρυ. Που σου παίρνουν τη προσφορά από τα χέρια. Δεν έχω καμία ελπίδα εγώ η άπειρη.

Πράγματι, ο παπάς εντοπίζεται και καταπιέζω τον εαυτό μου να μην φωνάξει «ψιτ μικρέ» και γίνουμε ρεζίλι. Μάλιστα ο παπάς με ακολουθεί σχετικά σύντομα και κάνουμε τη δουλειά μας. Η γιαγιά Μαγκάιβερ του δίνει μια λίστα με τα ονόματα όλων των συγγενών σε ρόλο Michael Palin που επιστρέφουν από την περιπλάνιση τους και διαβάζονται οι ευχές.

Περιχαρής η γιαγιά Μαγκάιβερ μου δίνει να φάω κόλυβα και μαζεύει τα σχετικά. «Πάμε σπίτι να σε κεράσω καφέ».

Mundial mania

Το ττενεκκούδι (άτε βαρελάκι) της μπύρας στο χέρι και όλοι μαζί ρυθμικά:

Α-Α-Α, Αρχίζει το Mundial!!!

Twilight zone

Η ΦΣ με παίρνει τηλέφωνο για να μου εισηγηθεί να βρεθούμε 2-3 μέρες πριν το reunion για να «φρεσκάρουμε» λίγο τη μνήμη μας. Θα μας συναντήσει, λέει και η ΑΦΣ (Άλλη Φιλενάδα Συνένοχος) που τελευταία την έχει πιάσει κρίση αλσχάιμερ και δεν θυμάται τίποτα. «Και τι πρέπει να φρεσκάρουμε?»

«Θα δούμε φωτογραφίες του σχολείου για να θυμηθούμε φάτσες και ονόματα για να μην γίνουμε ρεζίλι όταν μας χαιρετούν στο reunion και δεν ξέρουμε γιατί. Επίσης για πλάκα, μπορούμε να σκεφτούμε διάφορα εναλλακτικά σενάρια που θα μπορούσαν να μας είχαν συμβεί αν δεν είχαμε πάει να σπουδάσουμε και δεν κάναμε ότι κάναμε μέχρι σήμερα. Κάτι σαν η ζωή μας σε άλλη διάσταση, το twilight zone.»

«Σαν πολύ δεν ασχολείσαι με το reunion? Έχει αρχίσει να με ανησυχεί η περίπτωση σου.»
«Δεν έχει και τίποτα καλό η τηλεόραση.» (καλό επιχείρημα)

Διάφορα σενάρια
- Αν δεν πήγαινα να σπουδάσω, πολύ πιθανόν να παντρευόμουν τον πρώτο μου boyfriend. Άρα, μετά από τουλάχιστον 10 χρόνια γάμου, θα είχα τεκνό (ή και τεκνά) που θα πήγαιναν δημοτικό. Ενδεχομένως όμως να είχα απωθημένα για τη φοιτητική ζωή που δεν έζησα και σε κάποια φάση εγώ ή ο άντρας μου (ή και οι δύο μαζί) να παθαίναμε ένα middle age crisis, εγώ να πιάσω γκόμενο με κοιλιακούς και αυτός να κυνηγά Ρωσίδες. (χάλια σενάριο)

- Πες δεν παντρευόμουν τον boyfriend. Έπιανα αμέσως δουλειά. Με 10 χρόνια πείρα, μπορεί και να είχα αποκτήσει μια καλή θέση κάπου (λέμε τώρα). Θα με είχε πιάσει όμως σε κάποια φάση η κατάθλιψη του τι κάνω, που πάω γιατί τα κάνω όλα αυτά. Θα μου έμπαιναν ιδέες να ταξιδέψω, να ζήσω τη ζωή που δεν έζησα (η έλλειψη γκόμενου ενδεχομένως να το επιδείνωνε αυτό) και θα έφευγα για άλλη γη και άλλα μέρη. Στα άλλα μέρη ενδεχομένως να γνώριζα τον missing γκόμενο, αλλά θα μου γέμιζε τη ζωή? Σε κάποια φάση θα έκανα κλικ ότι «μην ψάχνεις για αλλού εδώ είναι το ταξίδι» και θα επέστρεφα πίσω. (καταθλιπτικό σενάριο) Anyway, πόσους ξέρεις που βολεύτηκαν, να τα μαζεύουν και να φεύγουν?

- Αν δεν πήγαινα να σπουδάσω, δεν θα γνώριζα ποτέ τον Έταιρο, διότι λόγω δουλειάς τον γνώρισα.

«Αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μπορούμε να σκεφτούμε ούτε ένα καλό σενάριο?»
«Δοκίμασε πάλι».

- Να παντρευόμουν τον πρώτο boyfriend, να κάναμε 3-4 τεκνά αλλά να μην είχαμε απωθημένα. Να ζούσαμε ευτυχισμένοι μέσα στην άγνοια μας χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τι υπάρχει εκεί έξω στον κόσμο. Για να το πετύχουμε όμως αυτό δεν θα έπρεπε να ζούμε μέσα στην πόλη όπου έχουμε ερεθίσματα και πειρασμούς από παντού. Θα ζούσαμε κάπου στην ύπαιθρο και θα ήμασταν αγρότες. Θα ξεκινούσαμε αμπελοκαλλιέργεια και τώρα που είναι της μόδας το κρασί από μικρά οινοποιεία θα γινόμασταν hit. Άνθρωποι από παντού θα έρχονταν να μας γνωρίσουν και θα εξάγαμε το κρασί μας. Με την τριβή θα μας έμπαιναν ιδέες για πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε μόνοι μας παρά να περιοριστούμε σε ένα αμπέλι μέσα στις ερημιές. Θα παθαίναμε ένα middle age crisis, εγώ θα έπιανα γκόμενο με κοιλιακούς και αυτός θα κυνηγούσε Ρωσίδες.

«Το γάμ**σες»
«Ναι»
«Και είσαι προκατειλημμένη εναντίον των Ρωσίδων. Θα μπορούσε η γκόμενα να είναι Κυπραία. Θα μπορούσε να είναι o άλλος εαυτός σου που δεν παντρεύεται και επιστρέφει από τη ξενιτιά.»
«Ναι, τώρα έχει περισσότερη αληθοφάνεια»

2 μέρες τζιαι πόπσε

Πλησιάζει η μεγάλη στιγμή…

Χέρια, πόδια στη γραμμή, και όλοι κάθονται στο… κρεβάτι της αισθητικού για ένα τελευταίο service πριν την παραλία. Ότι έγινε έγινε και με τις δίαιτες. Τα ψέματα τελειώνουν εδώ.

Οι διακοπές officially ξεκινούν αυτό το πρώτο τριήμερο του Κατακλυσμού. Για πολλούς, το πρώτο μπάνιο του χρόνου. Οι charter πτήσεις προς ελληνικά νησιά θα παρελάσουν και πάλι κανονικά γι΄αυτό μην σκιάζεστε αδέρφια Έλληνες. Ερχόμαστε με φιλικές διαθέσεις και κρατάμε ευρά (και 2-3 βαλίτσες ο καθένας). Η επιχείρηση «εισβολή των Κυπρίων» θα συνεχιστεί και φέτος (είμαστε πλέον experts του είδους).
Χαρακτηριστικό μας είναι ότι περνάμε απαρατήρητοι (τα ανέκδοτα για την άγνωστη γλώσσα της Μυκόνου είναι κακίες), λέμε λιγότερες βλακείες από τους Αμερικάνους και φυσικά μιλάμε άπταιστα ελληνικά (νομίζουμε).

Ο Πρωταράς φέτος έχει αποκτήσει και extra bonus ενδιαφέροντος. Όχι, δεν αναφέρομαι στο μπαράκι που άνοιξε το Grecian Park Hotel για να κουλιάζουν οι θαμώνες του Πλιν 2 πριν πάνε στο Πλιν 2 (διότι πόσοι να πιττωθούν μέσα στο Πλιν 2. Ενώ στο μπαράκι σαφώς φαίνεσαι καλύτερα). Αναφέρομαι στις ανασκαφές για οστά Τουρκοκύπριων αγνοουμένων (πως? τι? πως είπατε? υπάρχουν τ/κ αγνοούμενοι?) Ήδη ανακάλυψαν οστά από 4 άτομα και συνεχίζουν. Οι developers τραβάνε τα μαλλιά τους. Πώς να πουλήσεις τουριστική έπαυλη όταν στο τιμημένο χώμα της έκρυβε ένα μικρό μακελειό?

Να θυμηθούμε να πούμε στα τεκνά να μην πολύσκάβουν με τα φτυαράκια και τα κουβαδάκια τους στην άμμο γιατί δεν ξέρεις καμιά φορά τι θα εμφανιστεί.

Μπορεί να βρούμε και τον Alexander the Great (όχι το ξενοδοχείο, τον αρχαίο). Άγνωστος δεν είναι ο τάφος και αυτού?

Όσο για μένα, για το καλό του χρόνου θα πάω να αράξω στο Paradise για 3 μέρες και εναλλάξ, θα βλέπω τη θάλασσα ή θα είμαι μέσα στη θάλασσα.

Εννοώ το Paradise στον Πωμό. Όχι αυτό της Μυκόνου. Μην πάει ο νους σας στο κακό.

Θα ήθελα να πάρω το laptop μαζί μου αλλά:
- δεν διαθέτω laptop
- οι παραλίες μας μπορεί να κέρδισαν γαλάζια σημαία αλλά πρίζες δεν διαθέτουν ακόμα
- και laptop να διέθετα, μπορεί να μπω στον πειρασμό να παίξω ρακέτες με αυτό
- δεν μπορώ να κρατάω την μπύρα, το τσιγάρο ΚΑΙ να γράφω post την ίδια ώρα (ξέρω γω, call me blond bimbo).

666 - The number of the beast

Για ένα πράγμα που δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε την Εκκλησία της Κύπρου είναι για την αντίδραση της στο Da Vinci Code και σήμερα για το 06/06/06.

Ποια αντίδραση?

Ακριβώς! Καμία αντίδραση!

Ενώ αλλού έγινε Ο πανικός για το βιβλίο και το έργο Da Vinci Code, διαδηλώνονταν όλης της Γης οι θεούσες, στην Ινδία είχαμε και απεργίες πείνας (κάλα, ότι και να γίνει, κάποιος στην Ινδία κάνει απεργία πείνας, πρέπει να είναι το εθνικό τους σπορ μετά το κρίκετ) εδώ δεν έγινε το παραμικρό. Κανονικά βγήκε στις οθόνες το έργο, να μην σου πω κιόλας ότι ο κόσμος είδε το θέμα αδιάφορα.

Όσο για το 06/06/06, ούτε που συγκινήθηκε κανείς. Το CNN είπε ότι μέχρι και τοκετοί επισπεύστηκαν ή καθυστέρησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες μήπως και οι χαζές Αμερικάνες φέρουν στον κόσμο τον Αντίχριστο (για όνομα, πόσο μαλάκας και εγωκεντρικός πρέπει να είσαι για το πιστεύεις αυτό?) Εδώ, ησυχίες, όλα καλά, σιγά μην χαλάσει η μελένια μας για τέτοιες λεπτομέρειες. Να μας ζήσει το νεοφώτιστο.

Εύγε βρε! Το ξέρουμε πόσο προοδευτικοί είσαστε εκεί στις Μητροπόλεις των επαρχιών. Το ξέρουμε ότι Αντίχριστους και λοιπούς τσαρλατάνους τους κάνετε μια μπουκιά. Είσαστε κολώνες εσείς! Είσαστε οι αδιάφθοροι φύλακες των ηθών μας!! Το ξέρουμε ότι δεν σας νοιάζει ποιος θα γίνει ο επόμενος Αρχιεπίσκοπος, μέσα στον αλτρουισμό και την αδελφοσύνη ζείτε βρε! Ψέματα είναι ότι δεν πήρατε χαμπάρι διότι φαγωθήκατε ποιος θα είναι ο επόμενος designated Εθνάρχης. Οι κακιές οι γλώσσες! Και στην Ελβετία που πήγατε, ναι ξέρουμε, ιεραποστολή ήταν όχι προεκλογική εκστρατεία.

Αχ, νιώθω πολύ καλά που η Εκκλησία μας «βλέπει» στο μέλλον και δεν επηρεάζεται από στιγμιαίες κρίσεις πανικού. Για όλα εξάλλου φταίνε οι ξένοι. Και Αντίχριστος να γεννηθεί, ξένος θα είναι.

Καλπάζοντας στο πάθος

Ο Έτερος αποφάνθηκε ότι τον παραγνωρίζω και απαίτησε να γράψω post που να περιγράφω τη χάρη του. «Να γράψεις ότι έχω και θεληματικό πηγούνι".

Σιγά μην γράψω ότι έχει και γκρίζους κροτάφους. Ο Νικοπολίδης είναι?

Του εξηγώ ότι το blog μου δεν είναι Άρλεκιν και εμένα δεν με λένε Μπάρμπαρα, ούτε Ντανιέλα (κάτι τέτοια ονόματα δεν έχουν όλες αυτές οι Αρλεκινόβιες?) Επίσης δεν μένουμε σε ράντζο κάπου στο Τέξας. Αυτό είναι το Ντάλας και βασικά χεστήκαμε ποιος πυροβόλησε τον Τζέυ Αρ. Ας πρόσεχε!

Αν όμως ήταν Άρλεκιν…

«.. Η Μπάρμπαρα έριξε μια ματιά στο λιτό αλλά άνετο δωμάτιο. Η τσάντα της με τα απαραίτητα είχε αφεθεί στον κρεβάτι. Το μονό κρεβάτι, παρατήρησε με ένα αναστεναγμό. Ο Πάτρικ δεν με θέλει πια. Τα μάτια του δεν έχουν αυτή τη λάμψη που είχαν όταν με κοιτούσε πριν το…Η Μπάρμπαρα έδιωξε αμέσως τις κακές σκέψεις από το μυαλό της. Ήρθε στο ράντζο για να ξανακερδίσει τον Πάτρικ και αυτό ακριβώς θα έκανε. Άνοιξε την τσάντα και έβγαλε από μέσα ένα ζεστό πράσινο πουλόβερ που τόνιζε ιδιαίτερα το πλούσιο στήθος της. Το συνδύασε με το στενό της τζην και τις μπότες ιππασίας, έπιασε τα μακριά ξανθά μαλλιά της κότσο και βγήκε έξω. Αφού ο Πάτρικ δεν έρχεται σε μένα, θα πάω εγώ στον Πάτρικ, σκέφτηκε.

Περιπλανήθηκε στους στάβλους. Ο Τζό ο επιστάτης τάιζε τα άλογα και δεν της έδωσε σημασία. Η Μπάρμπαρα καιγόταν να τον ρωτήσει που είναι ο Πάτρικ αλλά δεν ήθελε να φανεί περίεργη. Ρώτησε αν μπορούσε να πάει ιππασία με ένα από τα άλογα. Ο Τζο της έδειξε ένα αδιάφορα και συνέχισε τη δουλειά του. 35 χρόνια επιστάτης στους Βον Χέστους του έμαθαν να κοιτάει τη δουλειά του και να μην ρωτάει πολλά.

Η Μπάρμπαρα ανέβηκε με ευκολία στο άλογο και άρχισε να καλπάζει προς τους λόφους. Τα άλογα δεν την φόβιζαν, έκανε ιππασία από τεσσάρων χρονών στο κτήμα των γονιών της στο Χαρτφορντσάιρ. Και με τον Πάτρικ έκανε συχνά ιππασία πριν το.. Της άρεσε ιδιαίτερα να καλπάζει με τα μαλλιά λιτά. Την έκανε να νιώθει ελεύθερη. Ασυναίσθητα έλυσε τον κότσο της και ένεψε του αλόγου να καλπάζει γρηγορότερα. Ήθελε να διώξει τις κακές σκέψεις από το μυαλό της αλλά αυτές όλο γύριζαν. Ήθελε να κάνει τον χρόνο να γυρίσει πίσω σε εκείνη τη μαύρη νύχτα που ο Πάτρικ επέστρεψε νωρίς στο σπίτι και την βρήκε με τον Ντέρεκ. Ήθελε να του εξηγήσει ότι δεν έτρεχε τίποτα και ότι ο Ντέρεκ την εκβίαζε με ένα ένοχο οικογενειακό μυστικό που ήξερε. Ο Ντέρεκ την άρπαξε, ο Πάτρικ μπήκε μέσα, τους είδε και ο κόσμος του όλος γκρεμίστηκε. Πως μπόρεσε να το κάνει αυτό στον Πάτρικ?»


Σημ: Είμαι κλειδωμένη στο γραφείο και ΔΕΝ περνά η ώρα (ούτε και η μέλισσα). Αν δεν φύγω σε μισή ώρα θα γράψω κι’ άλλο κεφάλαιο.

Πιθήκι φάει μπανάνα

O Δαρβίνος είπε ότι προερχόμαστε από του πιθήκους. Χθες το απόγευμα έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ στο National Geographic channel που εξηγούσε ότι όχι, δεν προερχόμαστε κατευθείαν από του πιθήκους αλλά υπήρξαν πολλά είδη ανθρωποειδών που αναπτύσσονταν σταδιακά σε μια περίοδο 3.000.000 χρόνων για να φτάσουμε πριν 130,000 χρόνια στον homo sapiens, τον μοντέρνο άνθρωπο.

Το ντοκιμαντέρ εξηγούσε ότι το παλαιότερο απολίθωμα ανθρωποειδούς που βρέθηκε ποτέ είναι ηλικίας 3.000.000 χρόνων και ανήκει σε μια γυναίκα, τη Lucy (είχε καύλες ο παλαιοντολόγος). Η Lucy είχε φάει μια ανάποδη και έμεινε τέζα αλλά οι παλαιοντολόγοι που την ανακάλυψαν στα 1970s τη θεωρούσαν κάτι σαν την πρωτόπλαστη την Εύα. Τώρα μην φανταστείτε ότι η Lucy ήταν και καμιά γκομενάρα, ήταν ένα τριχωτό πιθηκόμορφο πλάσμα που όμως στεκόταν στα δυο του πόδια (αφού έγινε από το πλευρό του τριχωτού Αδάμ πώς να μην ήταν και η ίδια τριχωτή).

Συνεχίζοντας, 1,000,000 χρόνια αργότερα, εμφανίζεται ο homo erectus. Ένα πλάσμα που στέκεται καθαρά στα δυο του πόδια, έχει μεγαλύτερο εγκέφαλο (άρα είναι πιο έξυπνος) χρησιμοποιεί τουλάχιστον ένα είδος εργαλείου, προσαρμόζεται στο περιβάλλον του και μπορεί να διανύει μεγάλες αποστάσεις. Οι πίθηκοι ουδέποτε έφυγαν από την Αφρική διότι δεν έχουν την ικανότητα να προσαρμοστούν σε διαφορετικό περιβάλλον από αυτό που ξέρουν. Ο homo erectus μπορούσε, και πρώτος έφτασε στην Ευρώπη. Μετά έστριψε δεξιά και πήγε κατά την Ασία. Πολύ αργότερα κατάλαβε το λάθος του. Το ντοκιμαντέρ μας τον έδειχνε να έμοιαζε στον Bob Marley. Ράσταμαν.

Δεν ήταν όμως ο μόνος. Ένα άλλο ανθρωποειδές, o Γολιάθ (ονομάστηκε έτσι από το μέγεθος του, άρα ιστορικά υπήρξαν γίγαντες) ζούσε την ίδια περίοδο και μετακόμισε επίσης στην Ευρώπη. Αυτό officially είναι και το πρώτο κύμα λαθρομεταναστών από την Αφρική. Το γεγονός μάλιστα ότι ήταν ενωμένες οι 2 ήπειροι έκανε τρομερά εύκολη τη μετάβαση. Σωστός πονοκέφαλος για τους immigration officers.

Μετά, λέει η ιστορία, έγινε ένα μεγάλο φυσικό γεγονός που ονομάζεται «η μεγάλη συμπίεση», που δεν έχω ιδέα τι είναι διότι εκείνη την ώρα πήγα μέχρι τη κουζίνα να πάρω κάτι από το ψυγείο και μέχρι να επιστρέψω όλα τα ανθρωποειδή είχαν εξαφανιστεί και έμεινε μόνο ο homo sapiens (κανα τσουνάμι θα χτύπησε πάλι). Ο homo sapiens και πάλι τράβηξε για την Ευρώπη όπου και βρήκε στη Γαλλία τον Cro-Manion τον οποίο πολύ πιθανόν να έβαλε τη Μαφία να τον «καθαρίσει» διότι αυτό είναι και το τελευταίο πράγμα που ακούσαμε για τον Cro-Manion.

Το σημαντικό της υπόθεσης είναι ότι μέχρι σήμερα οι επιστήμονες πίστευαν ότι η Lucy ήταν η αρχή, και ότι μετά ακολούθησαν διάφοροι άλλοι στο ίδιο είδος μέχρι να γίνει ο μοντέρνος άνθρωπος. Τώρα όμως έχουν ανακαλύψει ότι στην πραγματικότητα υπήρχαν πολλά species ανθρωποειδών που ζούσαν την ίδια περίοδο. Όλα μάλλον εξαφανίστηκαν και έμεινε μόνο ο homo sapiens. Οι επιστήμονες λένε ότι είναι πολύ πιθανό το ένα είδος να εξόντωσε το άλλο. Ο homo erectus και ο Γολιάθ ήταν σαρκοφάγοι. Ίσως και να τους έφαγαν.

Άρα, όταν λέμε «αυτός είναι UFO», literally μπορούμε να εννοούμε ότι προήλθε από άλλο είδος από το δικό μας (λέμε τώρα). Βέβαια, πως αποδεικνύεις ότι αυτός είναι το UFO και όχι εσύ είναι φαντάζομαι άλλο ντοκιμαντέρ που πρέπει να παρακολουθήσω.

Το Έξι Μίλι

Να αναφέρω από την αρχή ότι δεν είμαστε πρόσφυγες (εννοώ του ’74). Κανένας στην οικογένεια. Η σχέση που είχαμε σαν οικογένεια με τις κατεχόμενες τώρα περιοχές ήταν πάντοτε τουριστική. Άρα στερούμαστε οποιουδήποτε συναισθηματισμού που μπορεί να έχει o κόσμος που έχει περιουσία στα κατεχόμενα και μέσα τώρα κάθονται άλλοι.

Οι κατεχόμενες περιοχές, αν εξαιρέσουμε το brainwash της δημόσιας εκπαίδευσης, στο σπίτι μας περιγράφονταν πάντα με χαρά, νοσταλγία, ωραίες αναμνήσεις, αστείες φάσεις, διακοπές, πως έμαθε να κολυμπά η μαμά Δρακούνα, που πήγε τη μαμά Δρακούνα ο Μπαρμπαπάπα για ραντεβού, ποιο ήταν το καλύτερο παγωτό στην Κερύνεια κ.α. Όπως περιγράφεις κάπου που πήγες διακοπές και σου άρεσε.

Όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα, εμείς οικογενειακώς…. δεν κάναμε τίποτα. Δεν ήταν θέμα «αναγνώρισης» ή «διαβατηρίων» (θυμάστε έγινε ολόκληρη ιστορία για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να δείξεις το διαβατήριο σου κτλ.) Απλώς, η σκέψη ήταν ότι υπάρχουν άτομα (πρόσφυγες) που επείγονται πολύ περισσότερο από μας να πάνε να δουν τι γίνεται.

Με το πέρασμα λίγων ημερών (όταν έκατσε λίγο η κίνηση στα οδοφράγματα) η μαμά Δρακούνα αποφάσισε ότι ήθελε να πάει να δει το Έξι Μίλι (είναι ονομασία παραλίας… 6 μίλια από την Κερύνεια- η αγαπημένη της.) Βεβαίως όλοι πεθαίναμε από περιέργεια να δούμε τι γίνεται «στην άλλη πλευρά». Όταν μόνο ακούς για ένα μέρος και δεν το βλέπεις, εκτός από παρεξηγημένη άποψη, δημιουργείς και από μόνος σου ένα θρύλο. Προσωπικά φανταζόμουν ότι στην άλλη πλευρά υπήρχαν οι κήποι της Βαβυλώνας, ο θησαυρός του Indiana Jones, παραλίες σαν της Καραϊβικής, το χρυσοπράσινο φύλο και ο Μπαϊρακτάρης ο Πορθητής. Δηλαδή, μαλακίες.

Η μαμά Δρακούνα δήλωσε ότι έπρεπε επιτέλους να πάμε αναγνωριστική εκδρομή. Πακεταριστήκαμε όλοι μέσα σε ένα αυτοκίνητο με φωτογραφικές, χυμούς, νερά, γυαλιά ηλίου, μπουφάν (μήπως και 23 χιλιόμετρα πιο κάτω από το σπίτι κρυώσουμε), χάρτες, τούρκικο λεξικό και ξεκινήσαμε. Η Μαρία Καρχιλάκη όταν πάει να κάνει ανταπόκριση από τη Βαγδάτη παίρνει μαζί της λιγότερα πράγματα (είχε κάνει ανταπόκριση και από το οδόφραγμα αν θυμάμαι καλά).

Περάσαμε το οδόφραγμα και είχαμε ένα ύφος λες και πήγαμε στο φεγγάρι. «Κοίτα, έχουν αντιπροσωπείες αυτοκινήτων», «κοίτα, έχουν Coca-cola», «κοίτα πιάνει το κινητό και το ράδιο», «κοίτα έχουν δρόμους», «κοίτα έχουν αρτοποιεία», «κοίτα είναι άνθρωποι». A small step for Cypriot man, a giant leap for mankind.

Οι μύθοι και θρύλοι που είπα πριν. Ο Λιβινγκστόουν στην Αφρική. Τα κάνουμε και σπίτι μας, που να τρέχουμε τώρα στα βάθη της ζούγκλας. Cyprus, an island for all seasons.

Φτάσαμε στην παραλία Έξι Μίλι. Και ήταν όπως τη θυμόταν η μαμά- Δρακούνα η οποία μας έδειξε και το βραχάκι όπου έμαθε κολύμπι (κάποιο σκασμένο την είχε σπρώξει και έπεσε μέσα στο νερό. Το σκασμένο τώρα είναι ιατρός γυναικολόγος). Το ξενοδοχείο πάνω από τον κόλπο ήταν ανακαινισμένο και βρισκόταν σε αναβρασμό. Είχαν γάμο (μας κυνηγούν και από τις δύο πλευρές του οδοφράγματος οι άτιμοι). Η μαμά Δρακούνα ανέφερε ότι στο ξενοδοχείο πάνω καθόταν πάντα η γιαγιά Μαγκάιβερ με μια Baby Lotion στο χέρι (τη ροζ) και φώναζε κάθε λίγο να πάνε να τους τρίψει για να μην καούν (μερικά πράγματα είναι διαχρονικά).

Μετά πήγαμε στην Κερύνεια. Στην οποία δεν βρίσκαμε που να παρκάρουμε. Μπαίνουμε σε ένα στενό, βλέπουμε υπήρχε χώρος μπροστά από ένα πυροσβεστικό σταθμό. Βγαίνει ο πυροσβέστης, μας βλέπει, και σε άπταιστα κυπριακά μας λέει «αίστε το δαμέ. Εν ενοχλεί» Το …αφήσαμε και μείναμε με την απορία. Τόση απομόνωση, τα κυπριακά που τα έμαθε? Κατάσκοπος, σίγουρα.

Τέλος πάντων, κάναμε διάφορα τουριστικά, είδαμε ένα σπίτι βαμμένο μωβ (να διώχνει τα κουνούπια ίσως?) περάσαμε από ένα καταπληκτικό spot όπου βλέπεις τη Λευκωσία από ψηλά –Nicosia by night-, η μαμά Δρακούνα τσαντίστηκε διότι θυμήθηκε κάτι παλιά πίτσι-πίτσι στο συγκεκριμένο σημείο, δεν μας έλεγε, δεν επιμείναμε.

Τι μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση?

Δεν ξέρω. Όλα και τίποτα. Είναι σαν το Hollywood που ενώ μπορεί να μην έχεις πάει ποτέ στη ζωή σου, έχεις δει τόσα πολλά αμερικάνικα έργα που σχεδόν το ξέρεις. Φαντάζομαι οι τουρίστες στο Hollywood περιμένουν να δουν celebrities. Εγώ στα κατεχόμενα περίμενα να δω τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλόπρεπο για να δικαιολογήσω την παιδεία μου. Δεν μου έκανε τη χάρη.

Πιστολέρο - Πιστολάκι

Όλες οι Κυπραίες που το διαβάζουν αυτό, επαναλάβετε ρυθμικά:

«Τα μαλλί μου είναι φυσικό wavy έως και σγουρό.
Το αποδέχομαι και είμαι καλά.
Το wavy μαλλί ποτέ δεν πεθαίνει,
δεν το σκιάζει φοβέρα καμιά,
μόνο για 2-3 ώρες ισιώνει
και ξανά προς το wavy τραβά.»

Να το επαναλαμβάνετε καθημερινά μπροστά από τον καθρέφτη σας μπας και το εμπεδώσουμε ποτέ και αποδεχτούμε την κατάσταση μας.

Αν το wavy μαλλί μπορούσε να μιλήσει θα έλεγε:

Αν ήταν θεούσα: Για όνομα του Θεού, σταμάτα να τραβάς!!!! Και ο καλός Χριστούλης, wavy μαλλί είχε.

Αν ήταν η Μάρθα Βούρτση: Τράβα με και ας κλαίω. Αμάρτησα για το μαλλί μου.

Αν ήταν μαλλί- κομμουνιστής: Το wavy μαλλί καταπιέζεται από τα καπιταλιστικά υποκατάστατα που υπάρχουν για να το κρατούν δέσμιο της κατάστασης του. Το wavy μαλλί πρέπει να επαναστατήσει ενάντια στο ταξικό κατεστημένο που το θεωρεί μαλλί δεύτερης ποιότητας πίσω από το ιμπεριαλιστικό ίσιο μαλλί και να απαιτήσει τα δικαιώματα του σαν μαλλί του λαού που είναι.

Αν ήταν σχιζοφρενής: Είμαι ίσιο, μα γιατί δεν το βλέπετε και εσείς?

Αν ήταν λαχανικό: Είμαι wannabe λάχανο.

Αγαπημένες χώρες: Φινλανδία, Δανία, Σουηδία, Νορβηγία (όλες οι χώρες με ίσιο μαλλί)

Πίσω από κάθε πετυχημένο ίσιο μαλλί, κρύβεται ένα δυναμικό wavy.

Μην το καταπιέζεις, μην το παλεύεις άδικα, η μάχη είναι άνιση. Έχουμε και λέμε με περηφάνια ότι κρατήσαμε με πείσμα 3500 χρόνια ελληνικού πολιτισμού σε αυτό το νησί κάτω από αντίξοες συνθήκες.

Αυτό δείχνει συνέπεια και μουλαρίσια επιμονή.

Το μαλλί σου, γιατί προσπαθείς να το αλλαξοπιστήσεις??? Εε???