Tuesday, October 31, 2006

Φέρτε μου πίσω τον μουσακά μου

Ναι γιατρέ μου, μετά από 185 ψυχοθεραπευτικά sessions στον καναπέ σας, μπορώ επιτέλους να παραδεχτώ χωρίς ντροπή ότι ήμουν και είμαι fan της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Ναι, το ομολογώ ότι την απαρνήθηκα στο παρελθόν (πριν αλέκτωρ λαλήσει τρείς φορές, και τέσσερις, και πέντε και βάλε), ομολογώ ότι πίεσα τον εαυτό μου να θεωρεί τα έργα της σαχλά και χαζοχαρούμενα, κατάλοιπα μιας περασμένης εποχής όπου ο κόσμος πήγαινε εκδρομή μέσα στην κάσια του φορτηγού και όχι μέσα σε κλιματιζόμενο λεωφορείο. Τώρα όμως που βγήκα από το ντουλάπι (came out of the closet που λένε και στα αγγλικά) δεν με πιάνει κανείς.

Τα 9 καλύτερα κινηματογραφικά έργα της Βουγιουκλάκη (μετά από πολύωρες διαπραγματεύσεις με ιθύνοντες και ειδικούς για να καταλήξουμε κάπου επιτέλους).

1. Το Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο
Hit me baby one more time. Αυτό μπαίνει σίγουρα στην πεντάδα διότι πριν από αυτό υπήρχε το χάος. Το πρώτο ελληνικό έργο που έκανε το σχολείο και την μπλε ποδιά μόδα. Η ποιότητα της ταινίας είναι πάντοτε η χειρότερη, λες και το έργο έμεινε κλειδωμένο 40 χρόνια σε υγρό υπόγειο αντί να το δείχνει η τηλεόραση τακτικά τουλάχιστον 2 φορές το χρόνο. Ο σοβαρός καθηγητής με γκρίζους κροτάφους θεωρείται σέξι και όχι σκέτο σπάσμα ανοργασμικό. 4 δεκαετίες και βάλε αργότερα, κάνει θραύση ο Νικοπολίδης. Η Βουγιουκλάκη εδώ μας επιδεικνύει το ταλέντο της στο improvisation διότι ως γνωστό, η φάση στην εκδρομή που τραγουδά το «Νιάου νιάου βρε γατούλα» δεν είχε σενάριο και βασικά η Βουγιουκλάκη επινόησε τον όλη φάση από μόνη της.

2. Χτυποκάρδια στα θρανία
Το theme σχολείο και μπλε ποδιά συνεχίζεται δυναμικά και μεταγλωττίζεται και στα τούρκικα πολύ πριν το «Μην μου λες Αντίο», «Σύνορα της Αγάπης» ή το «Βασιλική» να κάνουν την εμφάνιση τους. Η Βουγιουκλάκη λανσάρει πρώιμα τη διπλή ζωή της Βερόνικας. Το πρωί τούβλο μαθήτρια και το βράδυ κοινωνική σύζυγος με μαλλί πιασμένο σε περίπλοκο κότσο και με γνώσεις κουμκάν. Είναι μυστήριο πως η Βουγιουκλάκη ως σύζυγος είναι μέσα στην ευγένεια και το σικ, ενώ στο σχολείο μεταμορφώνεται σε ζιζάνιο ανεπίδεκτης μαθήσεως. Ανοίξουν δεν ανοίξουν τα λιμάνια για τα κυπριακής σημαίας πλοία, το honeymoon στην Κωνσταντινούπολη είναι όλα τα λεφτά. Φιλική συμμετοχή: η Γιαδικιάρογλου και ο Κωνσταντίνου με το γλυκό προφυτερόλ.

3. Η κόρη μου η σοσιαλίστρια
Η Βουγιουκλάκη ως προοδευτική κόρη του βιομήχανου Κωνσταντάρα, παίζει με το σοσιαλιστικό theme (και ψυχεδελικά ρούχα). Φέρνει γκόμενο ειρηνιστή από τα Λονδίνα, τον παρουσιάζει στο σπίτι και παθαίνουν όλοι την πλάκα τους, αυτός παθαίνει ην πλάκα του με το σουβλάκι αλλά για να μην ανησυχήσουν οι Έλληνες εραστές, ούτε το μικρό δακτυλάκι του Παπαμιχαήλ δεν φτάνει. Χαρακτηριστική σκηνή: η Βουγιουκλάκη με μπικίνι ξαπλωμένη πάνω σε πράσινο ψυχεδελικό φουσκωτό κρεβατάκι θάλασσας να τραγουδά όλο νάζι και με ύφος όλο νόημα «είναι το στρώμα μου μονό» - έλα που δεν το έκανες ποτέ στη θάλασσα και εσύ!!- Το τέλειο βάψιμο (στη θάλασσα) και το μπικίνι παραπέμπουν σε Brigitte Bardot.

4. Η Αλίκη στο Ναυτικό
Η Αλίκη συνεχίζει να είναι η κόρη του Κωνσταντάρα (τρομερό pairing) και να θέλει τον Παπαμιχαήλ. Αν είσαι 9 χρονών πιστεύεις ότι πραγματικά θέλει να βρει το τόπι που έχασε. Αν είσαι άνω των 15, αντιλαμβάνεσαι ότι το τόπι είναι μια καλή δικαιολογία. Επίσης το έργο μας διδάσκει ότι ο στρατός ανέκαθεν ήταν Λούφα και Παραλλαγή (μέχρι και την γκόμενα πήγαν κρουαζιέρα) και να μην λυπόμαστε τα ναυτάκια. Η φράση «θα σε βρω κάτω απ’ το ρολόι» έμεινε στην ιστορία.

5. Αχ, αυτή η γυναίκα μου!
Μεταφορά επιτυχημένου θεατρικού έργου στον κινηματογράφο (γι’ αυτό τα πολλά-πολλά χορευτικά είναι κομμένα). Η Βουγιουκλάκη και πάλι σε ρόλο ετοιμόλογης συζύγου. Οι γρήγορες ατάκες μας παραπέμπουν σε αμερικάνικα έργα της εποχής (δείτε τα πρώτα έργα της Goldie Hawn όπως το «Cactus Flower» και το «Butterflies are free» και θα καταλάβετε –αυτά να φανταστείτε είναι μεταγενέστερα-). Θεϊκή στιγμή: ο Παπαμιχαήλ θα φέρει τον διευθυντή της εταιρείας για φαγητό στο σπίτι και η Βουγιουκλάκη, ως χάλια στο μαγείρεμα, πάει στη μάνα της για να κάνει στιφάδο-σπεσιαλιτέ. Η μάνα ψήνει το στιφάδο και η Βουγιουκλάκη επιστρέφει στο σπίτι με την κατσαρόλα στο χέρι. Μάνα, μητέρα, μαμά!!!

6. Μανταλένα
Η πρώτη ελληνική υπερπαραγωγή. Συνδύασε τα πάντα. Δράμα (κακαρώνει ο πατέρας, μένουν μόνα τα ορφανά –ως είθισται- πεινάνε και κρυώνουν και η Βουγιουκλάκη στο δίλημμα), κωμωδία, δράση (βουτά η Βουγιουκλάκη μέσα στη θάλασσα και βρίσκει –ω θαύμα- τον σταυρό στα Θεοφάνια, η καλύτερη διαφήμιση για τη βάρκα της), έρωτας (ακατάχνωτα!!) και φυσικά χάπι έντ. Στη Μύκονο δεν γυρίστηκε αυτό? Τότε που οι ανεμόμυλοι άλεθαν σιτάρι και δεν ήταν deluxe rooms rent?

7. Διπλοπενιές
Αυτό κανονικά έπρεπε να μπει πρώτο διότι τι να πω και τι να αφήσω έξω. Το καθάρισμα των κρεμμυδιών με κότσο μπανάνα και μολύβι Κλεοπάτρα γύρω από το μάτι? Το σώβρακο του Παπαμιχαήλ που θέλει να το αλλάξει για δεύτερη φορά σε μια εβδομάδα και θεωρείται ύποπτο? Το σατέν σεξουαλικό νυχτικό της Βουγιουκλάκη ενώ του κάνει σκηνή που άργησε να επιστρέψει (διότι και οι φτωχοί άνθρωποι ένα σατέν νυχτικό το διαθέτουν). Τον μουσακά που παραγγέλνει η Βουγιουκλάκη για να τον φέρει στο κεφάλι της Ρίκας Διαλυνά (καταδικασμένη για πάντα σε δεύτερους ρόλους), το όνειρο ψυχεδέλεια της Βουγιουκλάκη μέσα σε ξένο αμάξι, την ταβανόβουρτσα του Παπαμιχαήλ που βάφει με φόντο την Ακρόπολη ενώ του ανακοινώνει εγκυμοσύνη η Βουγιουκλάκη? Ολόκληρο το έργο είναι μια ατάκα. Αγάπα τον άντρα σου αλλά μην τύχει και γίνεις πιο πετυχημένη από αυτόν, δεν θα το αντέξει.

8. Μοντέρνα Σταχτοπούτα
Η Αλίκη ήθελε να πάει να κάνει γυρίσματα στην Ιταλία και η επιθυμία της έγινε… έργο. Οι πολυεθνικές εταιρείες έρχονται στην Ελλάδα, ο workaholic jet setter Παπαμιχαήλ προσλαμβάνει τη Βουγιουκλάκη, την πιο δαιμόνια secretary της Φρουτοπίας να χτυπά επιστολές και να απαντάει τηλέφωνα. Πάνε όλοι για dolce vita στη Ρώμη και προκύπτει love story. Πρώτα όμως βλέπουμε τη Βουγιουκλάκη σε ανθρώπινο ρόλο μεγάλης αδερφής που προσέχει στοργικά τα αδέρφια της και τραγουδά με τον Μπιθικώτση το «Κάνε Υπομονή» -και θα πας στην Ιταλία-.

9. Το πιο λαμπρό αστέρι
Το theme φτωχή πλην τίμια και ταλαντούχα τραγουδίστρια έκανε θραύση πολύ πριν το Fame story μας βομβαρδίσει με «νέα ταλέντα» και πολύ πριν γεννηθεί η Τάμτα. Η Βουγιουκλάκη αυτά τα έκανε από τη δεκαετία του 60. Ο Παπαμιχαήλ σε ρόλο Φοίβου, γράφει σουξέ τραγούδια αλλά τα περιφρονεί και ονειρεύεται ποιότητα και κουλτούρα (Νταλάρα μου θυμίζει αυτό?). Ανεπιβεβαίωτες πηγές από την Ουάσιγκτον λένε ότι είναι το αγαπημένο έργο της λαίδης Άντζελας. Τα πάρτι αρραβώνων ήταν από τότε γκλάμουρους στο σπίτι των πλούσιων γονιών. «Βγαίνει η Κατερίνα τσάρκα στην Αθήνα».


Θα υπήρχε και ένα δέκατο, το «Υπολοχαγός Νατάσα» διότι η ταινία αποτελεί τη μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού κινηματογράφου με τα περισσότερα εισιτήρια που έχουν κοπεί, έως και σήμερα –σιγά να μην την έσκιζε το “Safe Sex”-, αλλά λόγω του ότι γυρίστηκε την περίοδο της Χούντας και το theme της ταινίας είναι ύποπτο (γιατί άραγε θυμήθηκαν την Αντίσταση το 1970, γιατί?) δεν το βάζω. Δεν γίνεται η Βουγιουκλάκη να μας παίζει από τη μια την Τάμτα και από την άλλη την αποφασισμένη γυναίκα που βασανίζεται για την πατρίδα της. Δεν με ενδιαφέρει ότι ήταν ηθοποιός με διευρυμένη γκάμα ρόλων. Δεν έχουμε Δημοκρατία εδώ.

Monday, October 30, 2006

Η Μαριαννού από τη Χρυσαλινιώτισσα

Η εκκλησία της Παναγίας της Χρυσαλινιώτισσας είναι η παλαιότερη χριστιανική ορθόδοξη εκκλησία εντός των τειχών της Λευκωσίας. Ενώ οι άλλες εκκλησίες (όπως π.χ. ο καθεδρικός ναός του Αγίου Ιωάννη) χτίστηκαν κυρίως πάνω στα ερείπια καθολικών εκκλησιών και μοναστηριών των Λουζινιανών, η Χρυσαλινιώτισσα χτίστηκε περί τα 1450 από την βασίλισσα Ελένη Παλαιολογίνα και από την αρχή ήταν εκκλησία για τους Ορθόδοξους κατοίκους της Λευκωσίας. Λέγεται ότι στέγασε και πρόσφυγες που ήρθαν στην Κύπρο μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Δόξα και τιμή για τη Χρυσαλινιώτισσα λοιπόν.

Υπάρχει μια μικρή, πλην ενδιαφέρουσα ιστορία σχετικά με αυτή την εκκλησία την εποχή της Τουρκοκρατίας:

Στην εποχή της Τουρκοκρατίας, γενικά ο κόσμος ήταν αγράμματος. Οι παπάδες και οι ψαλτάδες στις εκκλησίες δεν ήξεραν να διαβάζουν και μάθαιναν τις λειτουργίες παπαγαλία απ ‘έξω. Καμιά φορά έκαναν και λάθος και έψαλλαν λάθος ψαλμούς σε λάθος σημείο αλλά κανένας δεν παραπονιόταν γι ‘αυτό. Στην ενορία της Χρυσαλινιώτισσας ζούσε η Μαριαννού, η οποία ήταν κόρη ενός προύχοντα ενορίτη η οποία, εκτός από ονομαστή γκόμενα της ενορίας, ήξερε κιόλας να διαβάζει. Μια φορά το χρόνο, όταν ο Αρχιεπίσκοπος ερχόταν να λειτουργήσει στη Χρυσαλινιώτισσα, οι επίτροποι της εκκλησίας ζητούσαν την άδεια του πατέρα της Μαριαννούς να την αφήσει να έρθει στην εκκλησία και να διαβάσει από το Ευαγγέλιο τον «Απόστολο».

Ο πατέρας της Μαριαννούς πάντοτε έδινε τη συγκατάθεση του αλλά επειδή τούρκικο μάτι δεν έπρεπε να δει τη Μαριαννού (γενικά οι γυναίκες δεν κυκλοφορούσαν ανεξέλεγκτες), έπαιρναν ορισμένες προφυλάξεις.

Η Μαριαννού δεν πήγαινε στην εκκλησία με τα πόδια από τον δρόμο, αλλά έστηναν μια σκάλα και ανέβαινε στην ταράτσα του σπιτιού της. Εκεί, από ταράτσα σε ταράτσα προχωρούσε και έφτανε στο προαύλιο της εκκλησίας όπου και κατέβαινε και έμπαινε στην εκκλησία χωρίς να την πάρουν χαμπάρι οι Τούρκοι. Η πανέμορφη Μαριαννού πάντοτε εμφανιζόταν φορώντας τα καλά της, με τα κεντημένα της μεσοφόρια, τις σειρές τα νομίσματα περασμένα στο λαιμό και με δυνατή φωνή πάντοτε διάβαζε τον «Απόστολο» μπροστά στα έκπληκτα μάτια των παρευρισκομένων ενοριτών.

Friday, October 27, 2006

Τι έκανες παππού στον πόλεμο?

Όταν πήγαινα δημοτικό, κάθε 28η Οκτωβρίου είχα πρόβλημα. Η δασκάλά (που βαριόταν να διδάξει) μας έβαζε ως κατ’οίκον εργασία να ρωτήσουμε τους παππούδες μας να μας πουν ιστορίες του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Την 1η Απριλίου είχαμε ξανά το ίδιο παραμύθι για ιστορίες από τον απελευθερωτικό αγώνα. Αν μπορούσε, θα μας έβαζε να τους ρωτήσουμε αν πολέμησαν και το 1821. Παρά τρίχα γλιτώσαμε. Λες και άλλη δουλειά από το να πολεμούν δεν έκαναν οι παππούδες μας. Τι έκανες παππού στον πόλεμο?

Το πρόβλημα με τον παππού Μαγκάιβερ (διότι τον άλλον δεν τον γνώρισα. Αναχώρησε για μέρος χλοερό πολύ πριν γεννηθώ και βρίσκεται κάπου στο Southgate και αναπαύεται με όλους τους Κύπριους της Αγγλίας) ήταν ότι σε κανένα πόλεμο δεν πήγε να πολεμήσει και μόνο που τον ρωτούσα νευρίαζε:

- Παππού, πολέμησες στο ένδοξο έπος του 40?
- Το ποιο?
- Το 40, στην Πίνδο με τους Ιταλούς, πολέμησες?
- Όχι.
- Δεν πήγες εθελοντής? Ούτε καν στον αγγλικό στρατό? Γιατί?
- Άκου να δεις. Το 40 πήγαιναν να πολεμήσουν όλοι εκείνοι που δεν είχαν δουλειά να κάνουν και ήθελαν εκδρομές, ή ήταν άνεργοι και ο μόνος λόγος που πήγαν να πολεμήσουν με τους Εγγλέζους ήταν διότι τους πλήρωναν. Εγώ είχα τη δουλειά μου και δεν είχα τέτοια ανάγκη....

Και για την επέτειο της 1ης Απριλίου μου έλεγε:

- Άκου να δεις. Στον αγώνα πήγαν να πολεμήσουν οι μαθητές της ΟΧΕΝ, και κάτι φανατισμένοι δεξιοί, που δεν είχαν δουλειά να κάνουν. Εγώ είχα τη δουλειά μου και δεν είχα τέτοια ανάγκη. Εξάλλου καμία σχέση δεν είχα με την ΟΧΕΝ και την εκκλησία. Έκανα ότι έκανε και η πλειοψηφία. Έκατσα σπίτι μου, δεν κατέδωσα ποτέ κανένα και περίμενα να τελειώσει.

Πολύ unglamorous απαντήσεις, και πως να εμφανιζόμουν στο σχολείο και να έλεγα ότι ο δικός μου παππούς στον πόλεμο πήγαινε δουλειά και επειδή δεν ήταν άνεργος έκατσε σπίτι του? Ρεζίλι θα γινόμουν. Οι άλλοι μέχρι και παράσημα κετάβαζαν στο σχολείο. Εμένα, ούτε καν ηρωικό μουστάκι δεν διέθετε ο παππούς Μαγκάιβερ (κόντρα ξύρισμα καθημερινό). Έτσι απέφευγα το θέμα και έγραφα αερολογίες για τους γνωστούς ήρωες (που βρίσκεις και πολλές πληροφορίες στην εγκυκλοπαίδεια).

Μια χρονιά όμως, έπεσε στα χέρια μου μια μαυρόασπρη φωτογραφία του παππού Μαγκάιβερ. Ήταν σε βουνό, δίπλα από μια μεγάλη μοτοσυκλέτα εποχής. Φορούσε παλτό με γούνινο γιακά και μπότες μέσα από το παντελόνι. Στο ένα χέρι κρατούσε ένα όπλο, στον ώμο του κρέμμονταν φυσίγγια και με το άλλο χέρι έκανε μια κίνηση σαν να έδειχνε κάπου μακριά. Χαμογελούσε γεμάτος αυτοπεποίθηση (είχε και μαλλιά) και δίπλα του στεκόταν άλλος ένας ολόγελος τύπος με παρόμοια περιβολή. ΟΡΙΣΤΕ Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΟΤΙ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΑΓΚΑΙΒΕΡ ΥΠΗΡΞΕ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ!!!!!

Χωρίς να ρωτήσω κανένα, έγραψα σχετική έκθεση και παρέλασα την εν λόγω φωτογραφία σε όλη την τάξη. Έσκισα εκείνη τη χρονιά. Τόσο, που πίστεψα και εγώ η ίδια ότι η φωτογραφία έδειχνε πραγματικά τον παππού Μαγκάιβερ σε αγωνιστικό mode. Οπότε και τον ρώτησα:

- Παππού, από που είναι αυτή η φωτογραφία?
(γυαλιά, φως, συγκέντρωση)
- Που τη βρήκες?
- Στο συρτάρι, μαζί με τις άλλες.
- Δεν θυμάμαι... πρέπει να ήταν μια φορά όταν πήγαμε κυνήγι στο Τρόοδος... ναι, πρέπει να ήταν από κυνήγι.
(ψέμα νούμερο 1. Πλάσαρα τον παππού για αγωνιστή ενώ ο άνθρωπος είχε πάει κυνήγι)
- Ο άλλος κύριος στη φωτογραφία ποιος είναι?
- Πολύ παλιός φίλος, ο κύριος Μεμμέτογλου.
- Ο ποιος???
- Μεμμέτογλου... το όνομα του ήταν Χασάν. Ήταν αρχικά δάσκαλος αλλά μετά δουλευάμε μαζί και κάναμε πολύ παρέα. Μαζί είχαμε πάει κυνήγι....
- ΕΚΑΝΕΣ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΥΣ????

Τώρα οι φιλίες με τους Τουρκοκύπριους είναι κάτι σαν απαραίτητο αξεσουάρ, αλλά το 1986 που έγινε αυτή η συζήτηση ήταν πράγμα ανήκουστο, ειδικά για μια εννιάχρονη μαθήτρια του δημοτικού. Άσε και το ψέμα νούμερο 2, που πλάσαρα το φίλο του παππού ως συναγωνιστή, ενώ ο άνθρωπος όχι μόνο δεν ήταν αλλά ήταν και Τουρκοκύπριος (άρα αποκλείεται να ήταν πάνω στα βουνά για οποιαδήποτε απελευθέρωση).

Περιττό να πω ότι ήταν η τελευταία φορά που επιχείρησα να γράψω έκθεση με το θέμα αγωνιστής/πόλεμος και η οικογένεια μου. Για τα υπόλοιπα 3 χρόνια του δημοτικού έγραφα για τη Βέμπω (στις 28 Οκτωβρίου) και για τον Γρηγόρη Αυξεντίου (την 1η Απριλίου). Και ελπίζω ο παππούς Μαγκάιβερ εκεί που είναι, να περνά καλά με το φίλο του τον κύριο Χασάν.

Η εκδίκηση του Μάριου Τόκα

Τα τραγούδια που συνήθως σημαδεύουν τη ζωή μας δεν είναι κατ’ ανάγκη αυτά που μας αρέσουν (εκτός αν είσαι ένας τύπος με κολλημένο το ipod στο αυτί και αρνείσαι να επικοινωνήσεις με τον υπόλοιπο κόσμο). Πως λες ότι σου «κόλλησε» ένα τραγούδι και θέλεις να το ξεκολλήσεις? Αυτό.

Δεν μιλώ για τα σουξέ της μιας σεζόν που φέτος ακούς παντού και του χρόνου δεν ακούς πουθενά. Μιλώ για τραγούδια ορόσημα.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη μουσική του αεροπλάνου? Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα ορχηστρικά versions του «Αχ Αννούλα του Χιονιά», «Μα το σημάδι στο λαιμό», «Η νύχτα μυρίζει γιασεμί» που ακούς με το έμπα και το έβγα από το αεροπλάνο? Να φτάνεις π.χ. στο Λονδίνο και μέσα στο underground να σου έχει κολλήσει το «αχ Αννούλα του χιονιά» (και να το θυμάσαι με τη φωνή του Καλογιάννη). Την πνίγεις την Αννούλα ή δεν την πνίγεις??

Που μας φέρνει στο άλλο κλασσικό. Ακόμα και σήμερα, όταν ακούσω κλασσική κιθάρα ατμοσφαιρική, ξυλόφωνο και αυλό να τιτιβίζει (πάντοτε ορχηστικά versions), όπου και αν βρίσκομαι μέσα στο σπίτι ξέρω ότι η τηλεόραση δείχνει ντοκιμαντέρ του ΡΙΚ ή διαφημιστικό σποτάκι από χωριά της Κύπρου. Επειδή η ύπαιθρος της Κύπρου είναι αυλός, ξυλόφωνο και κλασσική κιθάρα.

Tuesday, October 24, 2006

Apres ski

Έχω μια γνωστή που πάει τακτικά και κάνει σκί. Εγώ, σε αντίθεση δεν έχω καμία σχέση με το θέμα. 3 φορές έκανα σκι στη ζωή μου (το ρήμα «έκανα» χρησιμοποιείται στον υπερθετικό και είναι φοβερό over statement).

Την πρώτη φορά ήταν στην Ιταλία, μια περίοδο που αποφάσισα να γίνω Ιταλίδα και θεωρούσα αυτονόητο ότι ως Ιταλίδα οφείλω να εγκλιματιστώ με τις Άλπεις και τα σοκολατάκια Ferrero Rocher. Πήγα λοιπόν με συνοδεία σε ένα βλαχοχώρι των Άλπεων στου διαόλου τη μάνα (σε ένα μέρος που άμα την πάθεις και χαθείς στα βουνά, σε βρίσκουν μετά από 4,000 χρόνια, σε ονομάζουν Utsi και σε φωτογραφίζουν ως τον άνθρωπο των σπηλαίων.) Το χωριό είχε τη δική του πίστα για σκι (λογικό, αφού δεν είχε τίποτε άλλο τριγύρω) και εκεί έκανα το πρώτο μου μάθημα. Το οποίο ήταν τόσο μεγάλη αποτυχία, που οι άνθρωποι του χωριού άνοιγαν τα παράθυρα και με χάζευαν που μια έπεφτα από τη μια και μια από την άλλη σαν εκκρεμές. «Δεν πειράζει» μου είπαν, «στην Κύπρο πας στη θάλασσα και σίγουρα ξέρεις όλα τα θαλάσσια σπορ καλά». Ναι βέβαια, αναγνωρίζω αμέσως αν κάποιος κάνει θαλάσσιο σκι ή μπανάνα, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό.

Τη δεύτερη φορά που πήγα για σκι ήταν στην Αγγλία, και δεν ήταν ακριβώς σε βουνό αλλά σε τεχνητή πίστα κοντά στο πανεπιστήμιο. Πήγα επειδή ακριβώς δεν είχα ξαναδεί τεχνητή πίστα στη ζωή μου και αυτή την εμπειρία αποφάσισα ότι δεν πρέπει να προσπεράσω. Μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι η εμπειρία του σκι σε τεχνητή πίστα είναι κάτι που πολύ άνετα μπορείς να δοκιμάσεις μόνο μια φορά στη ζωή σου και μετά να πάς να κάνεις counseling για να το ξεπεράσεις. Όπως και τη σεξουαλική παρενόχληση. Ακόμα καλύτερα αν δεν σου συμβεί. Χαρακτηριστικά να σας πω ότι τεχνητή πίστα δεν σημαίνει τεχνητό χιόνι, αλλά ένα υλικό όπως το χαλάκι της εξώπορτας σας. Λοιπόν, φανταστείτε ένα λόφο καλυμμένο με χαλάκια εξώπορτας (σαν τάπητας) το οποίο είναι και σε κλίση 30 μοιρών. Όταν το περπατάς δεν γλιστρά. Όταν πατήσεις πάνω του με σκι, πας σφαίρα.

Την τρίτη φορά που πήγα για σκι δεν έκανα ακριβώς σκι αλλά κατρακύλησα από μια βουνοπλαγιά του Τροόδους (τότε που το global warming δεν είχε ακόμα λιώσει τους πάγους και χιόνιζε στο Τρόοδος) καθισμένη πάνω σε μια μαύρη σακούλα. Με τον κώλο. Όταν έφτασα στον πάτο, πέρασε ξυστά από δίπλα μου ένα νιάνιαρο με επαγγελματικό σκι και εξοπλισμό και εκείνη τη στιγμή, στο βουνό ψηλά εκεί, ορκίστηκα ότι δεν θα ξαναπάω για σκι, δεν πα να έρθει ice age.

«Μα έχεις παρεξηγήσει το όλο θέμα» μου λέει η γνωστή. «Σκι δεν πας για να κάνεις σκι, αλλά για το απρέ σκι».

«Και τι είναι αυτό το απρέ σκι?» ρωτώ εγώ η αστοιχείωτη.

«Απρέ σκι (après ski) είναι ακριβώς αυτό που λέει, τι γίνεται μετά το σκι. Μαζεύονται όλοι οι επίδοξοι σκιέρ μετά την κραιπάλη του σλάλομ σε ένα μπαράκι, με όλο τον ντιζάινερ εξοπλισμό τους και πίνουν τα ποτά τους, τους καφέδες τους, τις ζεστές τους σοκολάτες, και γίνεται κάτι σαν πάρτι. Αντί να φορούν όμως τα καλά τους ρούχα, φορούν μάλλινα.»

«Καλά, θέλεις να πεις ότι για να πιω ένα ποτό πρέπει: να κόψω πανάκριβο εισιτήριο να πάω στη π.χ. στη Γαλλία (ο Λίβανος ακόμα ανοικοδομείται) να πάρω μετά το τρένο για τα βουνά, να κλείσω πανάκριβο ξενοδοχείο στου διαόλου τη μάνα, να προμηθευτώ εξοπλισμό σκιέρ (και δεν είναι φτηνός ο άτιμος) να μαζοχιστώ πάνω στις βουνοκορφές κάνα εξάωρο και ΜΕΤΑ να πάω για ποτάκι? Η όπως το είπες, après ski?? Και γιατί να μην πάω στη Babylon ας πούμε που έχει και ζεστή ατμόσφαιρα?»

«Η Babylon δεν είναι après ski. Άσε που είναι για όλες τις ώρες, όχι μόνο τα après. Εξάλλου στην Babylon, πως θα παίξεις το ρόλο της αναψοκοκκινησμένης γκόμενας που έχοντας κατεβεί την πλαγιά 5-6 φορές με τον αέρα στα μαλλιά της και τα σκουφιά της, τώρα χαλαρώνει φλερτάροντας με τον τύπο με το ζιβάγκο (τα μάλλινα που λέγαμε) που έχει και θεληματικό πηγούνι?»


"Ε, πές το από την αρχή να καταλάβω!!"

Monday, October 23, 2006

Δεν είναι περίεργο?

Αν δεν το πω θα σκάσω.

Δεν σας φαίνεται λίγο περίεργο που από όλους τους μήνες και χρόνια που είναι γνωστό το γεγονός ότι κάποιοι από τους αγνοούμενους της εισβολής (όχι αυτοί που ήδη βρέθηκαν στην Κύπρο, οι άλλοι) πιθανόν να χρησιμοποιήθηκαν ως πειραματόζωα από του τουρκικό στρατό (ή τέλος πάντων βρέθηκαν κάποια σχετικά στοιχεία) γίνεται πρώτο θέμα σήμερα και όλοι σχίζουν τα ιμάτια τους και ωρύονται να ανοίξουν τα αρχεία του τούρκικου στρατού (ναι, καλά) και να εξεταστεί το θέμα διεξοδικά???


Δεν σας φαίνεται παράξενο, που έκανε και δηλώσεις για να το επηβεβαιώσει ο πατέρας του δολοφονηθέντα Θεόφιλου Γεωργιάδη σήμερα, ενώ ο γιος του δολοφονήθηκε από το 1994? Πως είναι δυνατόν να είναι σημερινή "αποκάλυψη" όταν υπήρχε κόσμος που το ήξερε από τους Κούρδους ήδη από τουλάχιστον το 1994? (apparently η πληροφορία προήλθε από αυτους)


Και γιατί γίνεται πρώτο θέμα σήμερα? Γιατί άραγε?

Μήπως επειδή πλησιάζει ημερομηνία αξιολόγισης της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας και έχοντας πολύ λίγα επιχειρήματα στο ντοσιέ μας, αρχίσαμε πάλι να σκαλίζουμε επιλεκτικά φακέλους μπας και βρεθεί κάτι να δημιουργήσουμε θέμα και να αποπροσανατολίσουμε τον κόσμο??

Τι πετάει στον ουρανό και είναι άσπρο?

Πριν λίγες μέρες ήρθε στο σπίτι μου η μαμά Δρακούνα. Βασικά ήρθε να μου φέρει κάτι και έκατσε διότι στην τηλεόραση εκείνη την ώρα έδειχνε το “An officer and a gentleman” με τον Richard Gere. Επειδή η μαμά Δρακούνα είναι ορκισμένη φαν του, δεν μπορούσε να χάσει αυτό το έργο. Πρέπει να είναι η 35η φορά που το βλέπει. Είναι ότι είναι το «Top Gun» για τις φαν του Tom Cruise, «η Αλίκη στο ναυτικό» για τους φαν της Βουγιουκλάκης, το «Rocky» για τους φαν του Sylvester Stalone, και πάει λέγοντας. Το «Pretty Woman» για τη μαμά Δρακούνα είναι η πραγματική ιστορία της Σταχτοπούτας, και εδώ να σημειώσω ότι ουδέποτε υπήρξε φάν του Ξανθόπουλου, τον οποίο έβρισκε overrated και όχι αρκετά πειστικό.

Το δε απίστευτο της υπόθεσης είναι που ενώ η μαμά Δρακούνα ξέρει μεν αγγλικά αλλά μην τρελαθούμε κιόλας, απλώς συνεννοείται όταν χρειάζεται, εντούτοις θυμάται απ’ έξω το tagline της ταινίας, που είναι ένα από τα cheesiest όλων των εποχών (πράγμα απόλυτα δικαιολογημένο αφού η ταινία είναι του 1982) το οποίο είναι ως ακολούθως…

«Life gave him nothing, except the courage to win...and a woman to love».

Το πιο πάνω απαγγέλνει με ύφος η μαμά Δρακούνα καθισμένη στον καναπέ μου (μου φεύγει ο καφές από το δεξί ρουθούνι) και μου λέει ότι θυμάται ακόμα που πήγε να δει το έργο στο σινεμά όταν ήρθε. Μάλιστα επειδή είχαμε ήδη γεννηθεί εγώ και το sister μου, η μαμά Δρακούνα έκανε το κλασσικό –μας πάσαρε στη γιαγιά Μαγκάιβερ να μας προσέχει- και πήγε σινεμά με τον Μπαρμπαπάπα. Όχι θα καθότανε.

Και μετά βγάζουμε το σκασμό για να προσηλωθούμε στο έργο. H ιστορία είναι γνωστή, να μην την επαναλαμβάνω, ο Gere τελειώνει τη σχολή και πάει ντυμένος στα άσπρα σαν πέζουνος στο εργοστάσιο όπου δουλεύει η φτωχή πλην τίμια Debra Winger που τον αγαπάει αληθινά και όχι για το γεγονός και μόνο ότι θα γίνει πιλότος της πολεμικής αεροπορίας και θα γυρίζει τον κόσμο και θα λαμβάνει παχουλό μισθό και θα έχει και γαμώ τις ασφάλειες ζωής και τα παιδιά τους θα σπουδάσουν δωρεάν και άλλα fringe benefits που θα ξενερώσω να γράψω.

Την αρπάζει λοιπόν στην αγκαλιά του εν τω μέσω επευφημιών από τις άλλες εργάτριες που έχουν σκάσει από το κακό τους και φεύγουν ενώ πέφτουν οι τίτλοι και ακούμε το τραγούδι «they lift us up where we belong» (δεν ξέρω πως είναι κανονικά ο τίτλος) και όποιος είναι πάνω από 27 χρονών θα το έχει χορέψει σίγουρα slow σε πάρτι, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του και από αμηχανία θα συζητούσε με αυτόν που χόρευε τι λένε άραγε τα λόγια.

Αχχχ… πάει και η Debra, σώθηκε και αυτή.....

«Αn Eteros and a gentleman» (το σύγχρονο κυπριακό remake)

... ο Eteros gentleman ντυμένος από πάνω μέχρι κάτω στα άσπρα, οδηγεί τη μεγάλη κυβισμού μοτοσυκλέτα του (που δεν διαθέτει αλλά δεν μετράμε) στο office block που εργάζεται σκληρά η Δρακούνα... ψάχνει μέρος να παρκάρει και ευτυχώς βρίσκει κάνοντας μόνο 2 γύρους του τετραγώνου. Αμέσως ψάχνει ψιλά για να βάλει μέσα στον κερματοδέκτη (διότι οι άτιμοι αστυνομικοί είναι παντού και δεν λέει να σε γράψουν όταν πας για το μεγάλο φινάλε), και ακολούθως περπατά με βήμα ταχύ και ψύχραιμο προς την είσοδο του κτηρίου.

Μπαίνει μέσα και έρχεται αντιμέτωπος ... με το ανσανσέρ. Πατάει αποφασιστικά το κουμπί και περιμένει (ένα ανσανσέρ έχουμε, τι να κάνουμε). Περιμένει, περιμένει (λεκές είναι αυτό που είδε πάνω στην άσπρη περιβολή?) όταν το ανσανσέρ έρχεται. Μπαίνει μέσα και πατάει το κουμπί με το νούμερο 5. Κλείνουν οι πόρτες και... το ανσανσέρ κάνει μια στάση στον 2ο όροφο για να μπει μέσα κλητήρας, κάνει μια δεύτερη στάση στον 4ο όροφο για να μπει μέσα παιδί φορτωμένο με φακέλους, και τέλος στον 5ο όροφο ο Eteros gentleman βγαίνει έξω.

Μπαίνει δυναμικά μέσα στο γραφείο. Τον βλέπει από πάνω μέχρι κάτω η ρεσεψιονίστ η οποία τον πιάνει κουβέντα (γεια σας τι κάνετε, ποιον θέλετε, μισό λεπτό να την εντοπίσω κτλ). Ο Eteros gentleman δεν περιμένει, στρίβει, ελίσσεται, και τέλος φτάνει στο γραφείο της Δρακούνας (η οποία φοράει ακουστικά στα αυτιά και είναι απασχολημένη να βλέπει στο computer το τελευταίο forward που της έστειλαν με το Παρα Πέντε και δεν αντιλαμβάνεται την παρουσία του κάτασπρου Eteros gentleman). Τέλος πάντων, της σβήνει το computer με νόημα (χωρίς να γίνει σωστά backup ωιμέ και τρισαλί, ποιος θα βρίσκει μετά τα χαμένα files!!) τη σηκώνει στα στιβαρά του μπράτσα (χύνεται το φραπέ πάνω στο keyboard) και στρίβει προς την έξοδο εν τω μέσω επεφυμιών και ζητωκραυγών από τους συναδέλφους που βρίσκουν ευκαιρία να μαλακιστούν για κανα δεκάλεπτο και να αποφύγουν να δουλέψουν.

Περιμένοντας και πάλι το ανσανσέρ να ανέβει στον πέμπτο, ο Eteros gentleman θα αφήσει κάτω τη Δρακούνα γιατί μια μέση έχει και αυτός και δεν θα γίνει Πύρρος Δήμας για χάρη της Δρακούνας. Εν πάση περιπτώση, η σκηνή έχει επιτευχθεί, όλοι είναι ευτυχισμένοι, και η κάτασπρη στολή θα πάει στο καθαριστήριο διότι ο λεκές που παρατηρήθηκε πριν ήταν όντως αληθινός....

Όταν τα cookies απεργούν

Τι κάνει ένα πλάσμα που προσπαθεί να βάλει νέο post από την Παρασκευή αλλά το connection του είναι dial-up ΚΑΙ έχουν πάθει ανεμοβλογιά τα cookies του και δεν συνεργάζονται?

1. Σπάζει το computer από τα νεύρα του και μένει με θκυο σιείλη καμένα.

2. Προσπαθεί να γιατρέψει τα cookies και ως αποτέλεσμα σαλατώνει τα πάντα μέσα στο computer και πρέπει να πάει το computer σε ειδικό.

3. Δεν κάνει τίποτε αλλά για να διοχετεύσει κάπου τα νεύρα του καθαρίζει και απολυμαίνει όλο το σπίτι.

Η ζωή τελικά είναι πάρα πολύ δύσκολη χωρίς DSL connection και με τα cookies αρωστημένα...

Tuesday, October 17, 2006

Ζήτω!!

Με την ευκαιρία της επετείου του ΟΧΙ που πλησιάζει (και χάνουμε το τριήμερο, λυγμ λυγμ και κλαψ), γράφω τα αγαπημένα μου quotes που έχουν ως θέμα την πατρίδα και τον πατριωτισμό. (και του χρόνου χάνουμε τη γιορτή, θα πέσει Κυριακή- φτου!!)

«Πατρίδα μου είναι όπου μου αρέσει» - Αριστοτέλης Ωνάσης (εφοπλιστής και ιδρυτής της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Τα πλούτη και το στυλ του πολύ θα ήθελαν να είχαν πολλοί ούτω καλούμενοι χουβαντάδες. Τρίζουν τακτικά τα κόκκαλα του στον τάφο του.)

«Πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα και με μισήσαν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού» - Τρύπες (ελληνικό ροκ συγκρότημα με punk αναφορές. Η ζωντανή απόδειξη ότι δεν πεθαίνουν όλοι οι καλοί ροκάδες από τα ναρκωτικά.)

«Α patriot must always be ready to defend his country against his government» - Edward Abbey (Αμερικάνος συγγραφέας, περιβαλλοντιστής, ελαφρώς εκκεντρικός. Άφησε οδηγίες να θαφτεί κάπου που δεν θα τον βρουν ποτέ και χωρίς οποιαδήποτε τελετή ή φέρετρο για να γίνει τροφή για τα σκουλήκια και λίπασμα για τα φυτά. Πιστεύεται ότι είναι θαμμένος κάπου στην έρημο της Αριζόνας, και οι φίλοι του μάρκαραν το σημείο με τη φράση «no comment».)

«Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια - Τρίπτυχο που επικαλούνται συνήθως διάφορα ρεμάλια τα οποία δεν υπηρέτησαν στο στρατό, δεν έχουν το Θεό τους και κερατώνουν συστηματικά τις γυναίκες τους» - Νίκος Δήμου (πρώην διαφημιστής, εμπνευστής του «Δεν ξεχνώ», συγγραφέας, δημοσιογράφος, αρθρογράφος σε περιοδικά αυτοκινήτων, blogger, η ζωντανή απόδειξη ότι το χιούμορ στον άνθρωπο κρατάει μια ζωή)

«Πατριωτισμός – Μάσκα που φοράει ο εθνικισμός για να κινείται πιο άνετα» - Νίκος Δήμου (βλέπε πιο πάνω)

«Την πατρίδα δε ουκ ελάσσω παραδώσω» - ίσως γράφτηκε από τον αρχαίο Σόλωνα, νομοθέτη των Αθηνών. Η φράση προέρχεται από τον όρκο που έδιναν οι Αθηναίοι νέοι όταν έκλειναν τα 18 τους χρόνια και παρουσιάζονταν στη Πνύκα για να γραφτούν στους καταλόγους των πολιτών (το λεγόμενο «ληξιαρχικόν γραμματείον») και να υπηρετήσουν στο στρατό.

«Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω» (2)-η παραλλαγή - Γλαύκος Κληρίδης (αποτυχημένος δικηγόρος, πετυχημένος πολιτικός, είδε και έπαθε να ξεφύγει από τη σκιά του πατέρα του, είδε και έπαθε μέχρι να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας και μετά είδαμε και πάθαμε να τον ξεφορτωθούμε). Conveniently δεν ανέφερε τη συνέχεια του όρκου που αναφέρει «…και την πατρίδα δεν θα παραδώσω μικρότερη, αλλά περισσότερη και ισχυρότερη από όση θα παραλάβω». Αν το έλεγε αυτό, πολλοί οπαδοί του θα στιλλομμάθκιαζαν αλλά αυτό είναι άλλο ανέκδοτο.

…και ένα μεταφορικό… (απλώς στο «οργανισμός» βάλτε «πατρίδα»)

«… Κύριοι, ο οργανισμός μας νοσεί βαθύτατα… ως ιατρός έχω την συγκίνησιν την οποίαν θα είχεν ιατρός ευρισκόμενος προ της χειρουργικής τραπέζης… ασθενή έχομεν, εις τον γύψον τον εβάλαμεν. Τον δοκιμάζομεν εάν ημπορεί να περπατάει χωρίς τον γύψον. Σπάζομεν τον αρχικόν γύψον και ξαναβάζομεν ενδεχομένως τον καινούργιο εκεί όπου χρειάζεται…» - Γεώργιος Παπαδόπουλος (psycho συνταγματάρχης, λέγε με Χούντα)

Και κλείνουμε εντυπωσιακά με ένα ακόμα quote από τον psycho συνταγματάρχη:

«…μετά των ευχαριστιών μου, επιτρέψατε μου να σας ζητήσω την ζητωκραυγήν: Ζήτω η Μεγάλη Ελλάς!»



Πριν με ρωτήσετε: Στιλλομμαθκιάζω σημαίνει, στραβοκαταπίνω, κοντεύω να πνιγώ διότι κάτι μου στάθηκε στο λαιμό.

Monday, October 16, 2006

.....

Στο background ακούγεται μουσική κλασσική, σοβαρή. Αργή και μακρόσυρτη... κάνει η κάμερα ζουμ και βλέπουμε το πρόσωπο του... ο αέρας τον χτυπάει στο πρόσωπο. Αν και ο ήλιος λάμπει στον ουρανό, ο αέρας που τον χτυπά είναι κρύος, όπως κρύα είναι και η καρδιά του. Το δερμάτινο μπουφάν και τα γυαλιά τον προστατεύουν από την άμμο που ανακατωμένη με τον αέρα φυσά προς το μέρος του… Πιλοτάρει αγέλαστος και σταθερός, βλέποντας μόνο μπροστά… Πίσω του κάθεται εκείνη, γερμένη στη δεξιά πλευρά του καθίσματος της. Το λευκό μαντήλι που φορά στο κεφάλι έχει λυθεί και η άκρη του ανεμίζει ελεύθερη… Κάτω από το αεροπλάνο κυλούν ο ένας μετά τον άλλο οι αμμόλοφοι, βελούδινοι και λείοι, σαν μια απέραντη κίτρινη φουρτουνιασμένη θάλασσα…

- Ένα λεπτό, ένα λεπτό, περίμενε. Πάλε τη πεθαμένη του English Patient θα κάνω??
- Γιατί, τι έχει?
- Είναι πεθαμένη. Και αυτός μόνο πετάει.
- Όχι μόνο! Σε κάποια φάση του τελειώνουν τα καύσιμα ή τον καταρρίπτουν –δε θυμάμαι- και πέφτει. Το αεροπλάνο παίρνει φωτιά και ο ίδιος σώζεται με φρικτά εγκαύματα…
- Άμα ήθελες να παίξεις flight simulator ας το έλεγες. Δεν είναι ανάγκη να πάθεις εγκαύματα ξέρεις…

Ενετική... βράκα

Δεν θέλω να κάνω πνεύμα της αντιλογίας αλλά:

Στο Λεβέντειο Μουσείο (στην παλιά Λευκωσία) υπάρχει έκθεση από Ενετικά χειρόγραφα τα οποία ήρθαν ειδικά από την Ιταλία και αφορούν την περίοδο της Ενετοκρατίας. Μαζί με αυτά, για πρώτη φορά στην Κύπρο εκτίθεται αντίγραφο του Χρονικού του Λεόντιου Μαχαιρά. Η έκθεση αποτελείται από χειρόγραφες επιστολές, καταγραφές εμπορευμάτων μου μετακινούνταν μεταξύ Κύπρου και Βενετίας, χάρτες της εποχής και διατάγματα του Συμβουλίου των Δέκα της Βενετίας. Βασικά, αν δεν είστε τρελλοί και παλαβοί με την περίοδο αυτή, θα βαρεθήτε τα κέρατα σας και μην πάτε.

Εγώ ήθελα να δω το χρονικό του Λεόντιου Μαχαιρά γι’αυτό και πήγα.

Δεν είμαι ιστορικός, ούτε έχω σχέση με οτιδήποτε αφορά ιστορία, έχω ομως να παρατηρήσω αυτό:

Η έκθεση είναι ωραία φωτισμένη και απλωμένη σε μια αίθουσα. Οι υπεύθυνοι της έκθεσης έχουν μεγενθύνει και μεταφράσει τα εκθέματα για να μπορούμε να τα διαβάσουμε διότι είναι στα ιταλικά. Μεγάλα πόστερς κοσμούν το χώρο και είναι όλα ωραία εκτός από μια λεπτομέρεια-

Πάνω από ένα κατάλογο εμπορευμάτων, υπάρχει μια ζωγραφιά, Κυπρίων δήθεν χωρικών που μαζεύουν σιτάρι το οποίο προφανώς μετά στάληκε στη Βενετία. Οι χωρικοί στη ζωγραφιά φοράνε βράκες, γιλέκο (ζιμπούνι) και μπότες.

Απ’ότι ξέρω, η μόδα της βράκας στους άντρες εισήχθηκε με την Τουρκοκρατία, η δε μπότα είναι κατασκεύασμα του 17ου αιώνα. Η βράκα είναι οθωμανική εφεύρεση και εξαπλώθηκε με διάφορες παραλλαγές σε όλα τα μέρη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η έκθεση που πήγα να δω απεικονίζει μια περίοδο μεταξύ 1489-1571. Πως γίνεται οι Κύπριοι στις ζωγραφιές να φορούν ρούχα που δεν ήρθαν στην Κύπρο παρά μόνο με την Οθωμανική κατάκτηση λίγο αργότερα?

Οι Κύπριοι την περίοδο των Λουζινιανών φορούσαν ότι φορούσαν και οι Γάλλοι της ίδιας περιόδου (ακολουθούσαν, δηλαδή, τη δυτική μόδα) και την περίοδο των Ενετών, συνέχισαν να ακολουθούν τη τελευταία δυτική μόδα που κυκλοφορούσε.

Αυτές οι ιστορικές ανακρίβειες, αν και μικρές, χαλάνε την εικόνα και είναι κρίμα. Αν το πρόσεξα κατά λάθος εγώ, σημαίνει ότι πολλοί άλλοι που πήγαν να δουν την έκθεση το πρόσεξαν.

Πόσο δύσκολο είναι να ανοίξεις ένα βιβλίο και να απεικονίσεις μια περίοδο με το σωστό τρόπο???

Thursday, October 12, 2006

Αγαπητή Ρούλλα

Αγαπητή Ρούλλα,

Δεν ξέρω τι να κάνω. Είμαι μια τριανταπεντάρα γυναίκα, επιτυχημένη και παντρεμένη τα τελευταία 6 χρόνια. Η σχέση μου με τον άντρα μου είναι πάρα πολύ καλή, δεν πέφτει ξύλο σχεδόν ποτέ, η δε σεξουαλική μας ζωή είναι μια χαρά. Δοκιμάζουμε τα πάντα και οπουδήποτε. Είμαστε τρυφερά και ευαίσθητα άτομα. Το πρόβλημα μου είναι ότι ο άντρας μου αποφάσισε ότι είναι καιρός να αποκτήσουμε ένα παιδί, ενώ εγώ θέλω να ζήσω τη ζωή μου και να συνεχίσω τις διάφορες κραιπάλες στις οποίες επιδίδομαι από τα εφηβικά μου χρόνια. Ο άντρας μου θεωρεί ότι ένα παιδί θα με κάνει να ωριμάσω και να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Δεν νομίζω ότι είμαι ανώριμη, απλώς δεν θέλω να κάνω παιδιά. Και το παιδί δεν θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο, αντιθέτως θα χαλαρώσει τους κοιλιακούς μου και ενδεχομένως να πέσει και το στήθος που ακριβοπλήρωσα. Δεν είναι κρίμα και άδικο?

Προσπάθησα να τον πείσω ότι δεν έχω άμεση ανάγκη να γίνω μαμά και αυτός αντί να με ευχαριστήσει, μουλάρωσε περισσότερο και μου ανακοίνωσε ότι θα γίνω η μάνα των παιδιών είτε το θέλω είτε όχι. Εγώ όμως δεν θέλω να γίνω η μάνα των παιδιών μου, θέλω να πετύχω την τέλεια ανταύγεια. Ένας στόχος είναι και αυτός, δεν μπορείς να πεις. Τελευταίως βλέπω πολλά έργα με θέμα τη Μήδεια μπας και πιάσει ο άντρας μου το νόημα και με αφήσει ήσυχη.

Ο άντρας μου όμως δεν τα καταλαβαίνει αυτά και προσπαθεί με δόλιους τρόπους να με γκαστρώσει. Με κυνηγά γύρω-γύρω από το τραπέζι της κουζίνας, μου στήνει ενέδρες ενώ απλώνω τη μπουγάδα, τρυπά τα προφυλακτικά πριν τα βάλει, εξαφάνισε τα χάπια μου, δεν μπορώ πια να σκύψω μέσα στη κουζίνα χωρίς να βρεθεί από πίσω μου, άρχισα να φοβάμαι να κοιμηθώ τα βράδια μήπως και ξυπνήσω… παραβιασμένη!! Τι να κάνω Ρούλλα μου?

Πληγωμένη Γαρδένια



Απάντηση Ρούλλας
Όι μάνα μου! Να του δώσεις να παρακολουθήσει τζείνο το έργο με τον Σβάρτσενεγκερ που γκαστρώνεται για χάρη της επιστήμης. Μπορεί να του περάσει. Αν όχι, συστήνω να αγοράσεις καλά αθλητικά παπούτσια για να τον ξεπερνάς στο τρέξιμο γύρω-γύρω από το τραπέζι της κουζίνας. Επίσης να αρχίσεις να φοράς συχνά φούστα, διότι ως γνωστό, μια γυναίκα με σηκωμένη φούστα, τρέχει γρηγορότερα από ένα άντρα με κατεβασμένο παντελόνι. Αν όλα αποτύχουν και τελικά σε γκαστρώσει, υπάρχουν και boarding schools στην Ελβετία που θα σου λύσουν τα χέρια! Το Πληγωμένη Γαρδένια τι το ήθελες? Καλύτερα να έβαζες Γαρδένια Κεντέρης.

Wednesday, October 11, 2006

Trash Nation 4



- Το λοιπόν Μάκη. Τωρά που επαντρευτήκαμεν, τζείνα που έξερες κομμένα. Μάππες, καφενέδες, πιλόττα, καπαρέ τζιαι μοτίφες ΚΟΜΜΕΝΑ είπα. Που τα τωρά τζιαι να πάει, θα γίνεις ο sex slave μου.
- Αγάπη μεν το τραβάς τζιαι εν να το ξεχειλώσεις...




- Μακηηηηη!!!! Έλα τζιαι εν να πνιώ!!!!!!






- Μετά που τούτο, η γοργόνα της Κοπεγχάγης θα αλλάξει επάγγελμα.

Trash Nation 3



- I am the king of the world!!!!!
- No ρε αγάπη. You are Pambos....
...
...
...
- Is that an iceberg?


(αμάν πια με αυτό το sunset που πάει παντού!! Coca cola είναι??)

Trash Nation 2














- Αγάπηηηη, έννεν τέλεια ιδέα να γαμήσουμε το νυφικό κωλοσύρνοντας το μέσα στους άμμους??
- Ναι, πούλλα μου... τώρα να σε κρατώ να μεν μου βολήσεις..



ΥΓ: Και αυτή η φωτογραφία είναι ευγενική χορηγία του internet (αφού τα θέλει και εσάς ο κώλος σας. Τι τις αφήνετε ανεξέλεκτες??)

Trash Nation















Και τώρα θα σας εξηγήσω γιατί μια φωτογραφία μπορεί να είναι χίλιες λέξεις.

Η πιο πάνω φωτογραφία απεικονίζει μια φάση από κυπριακό γάμο. Το λεγόμενο «χωρεύκουμεν το στρώμα», όπου καλοθελητές συγγενείς και φίλοι αρπάζουν το στρώμα του ζευγαριού (που υποτίθεται είναι ακόμα αχρησιμοποίητο –η ελπίδα πεθαίνει τελευταία-) και κάνοντας διάφορα βούντου (ράβουν πάνω του σταυρούς, βάζουν μωρά να κυλιστούν πάνω κτλ) στη συνέχεια το σηκώνουν ψηλά και … χορεύουν. Υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι όλο αυτό το πανηγύρι είναι έθιμο αρχαίο, τα μωρά κυλιούνται πάνω στο στρώμα για να το κάνουν καρπερό, τον δε λόγο που πρέπει το στρώμα και καλά να χορέψει δεν τον ξέρω, πάντως πολύ party animal βγήκε το συγκεκριμένο στρώμα και δεν θα συμμαζεύεται σπίτι όταν θα το θέλουν οι ιδιοκτήτες του. Πάντως το συμπέρασμα είναι ότι όλοι θέλουν να πιστεύουν σε κάτι. Άλλοι πιστεύουν στο Θεό, άλλοι στον Jim Morrison, άλλοι ότι άμα κυλίσεις ένα μωρό πάνω σε ένα στρώμα θα γκαστρωθεί η γυναίκα σου.

Θέλω να προσέξετε τις λεπτομέρειες που κάνουν όλη τη διαφορά σε αυτή τη σύνθεση. Το σκηνικό λαμβάνει χώρα σε ανοικτό χώρο, αν κρίνουμε από το χωμάτινο δάπεδο, θα έλεγα ότι βρισκόμαστε μέσα σε μια… χωράφα, άλλως γήπεδο του χωριού, άλλως «τα πισινά μας», όπως θέλετε ονομάζεται. Λαμβάνει χώρα τη στιγμή της δύσης του ήλιου, δηλαδή μια πολύ ρομαντική στιγμή για να μοιραστεί το ζευγάρι με τους καλεσμένους του. Δείχνει ευαισθησία. Προσέξετε την αυταπάρνηση των χορευτών που σηκώνουν όσο πιο ψηλά μπορούν το στρώμα, αδιαφορώντας για τα καλά τους ρούχα, ειδικά οι κυρίες με τα αέρινα φορεματάκια τους και το πεδιλάκι, ομολογώ ότι θαυμάζω την ευελιξία και το stamina τους. Πως τα καταφέρνουν… Θα το σηκώσουμε το στρώμα, σίγουρα, ναι.

Τέλος παρατηρήστε τους θεατές του δρώμενου. Κάθονται σε κύκλο γύρω από το χορό, όπως και οι αρχαίοι πρόγονοι τους σε κάθε παράσταση αρχαίας κωμωδίας. Πιστές στην παράδοση που θέλει τους Κυπρίους δύσκολο και εκλεπτυσμένο κοινό, παρακαλώ προσέξετε τις δύο καθήμενες κυρίες στα δεξιά που δείχνουν ελαφρώς την πλήξη τους κρατώντας το πιγούνι τους, σε στάση «Γιάγκος Μικελλίδης» (κουμπώ πάνω στις βούτσιες μου). Είναι στάση περισυλλογής και μελέτης.

Το όλο σκηνικό συμπληρώνεται με design πλαστικές καρέκλες χρώματος μπλε, όπως ίσως και τα μάτια τα τσακίρικα της νύφης. Φήμες λένε ότι η design μάρκα πλαστικών Kartell, βλέποντας τη φωτογραφία, έστειλε τους καλύτερους σχεδιαστές της στην Κύπρο με σκοπό να κλέψουν τα μυστικά της Lordos Plastics και των επαναστατικών καρεκλών τους για όλα τα είδη πατώματος.



ΥΓ: Βρήκα τη συγκεκριμένη φωτογραφία τυχαία στο internet και αν αναγνωρίζετε από ποιο γάμο είναι, δεν φταίμε εμείς. Bo... Concept.

Monday, October 09, 2006

I will survive

Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω.

Από τη στιγμή που άκουσα ότι θα γυριστεί Survivor με Έλληνες και Τούρκους παίκτες αποφάσισα να ΜΗΝ το παρακολουθήσω. Είναι μια προσωπική και συνειδητή απόφαση από την οποία θα προσπαθήσω να μην παρεκκλίνω, έστω και αν δεν θα μπορώ να συζητώ τα καθέκαστα στη δουλειά, έστω και αν πρέπει να εξορίζομαι σε άλλο δωμάτιο όταν το δείχνει η τηλεόραση.

Έδειξε μόνο 3 επεισόδια και ήδη άρχισαν τα σχόλια τύπου «οι Τούρκοι είναι πιο macho, πρέπει να τους νικήσουμε, δεν γίνεται να μας νικήσουν, Σμύρνη-Κύπρος-Παναμάς, εδώ θα πάρουμε ρεβάνς» και άλλα χαριτωμένα. Δεν έχω καμία επιθυμία να βλέπω Έλληνο-Τουρκικό πόλεμο σε επεισόδια 2 φορές τη βδομάδα. Αρκετή ιστορία δεν μάθατε? Θέλετε κι άλλη? Είστε τελικά κρυπτό-αιμοβόροι, παραδεχτείτε το.

Διότι αν και καλά το πρόγραμμα Survivor ήθελε να προβάλει παίκτες από 2 διαφορετικές χώρες για προώθηση του diversity και της φιλίας των λαών (λέμε), γιατί δεν έβαλε Έλληνες και π.χ. Ιταλούς? Ή Έλληνες και Σουηδούς? Όχι, έπρεπε να βάλει Έλληνες και Τούρκους, με τη γνωστή κόντρα και τα απωθημένα, να ψηλώνει η πίεση μας και να ξυπνά ο κρυμμένος ΟΥΚας μέσα μας (έλα τώρα που δεν θέλεις τους Έλληνες να κερδίσουν, σε πιστέψαμε).

Προφανώς το θέμα πουλάει, αλλιώς δεν θα γυριζόταν. Τι λαμπρή ιδέα! Να βάλουμε 20 αντιπροσώπους να διαγωνιστούν, να μαλλιοτραβηχτούν, να βριστούν και όλοι εμείς να βλέπουμε. Κάπου διάβασα ότι και οι αρχαίοι, καμιά φορά όταν μαζευόταν στρατός να πολεμήσει, έβαζαν του καλύτερους τους να πολεμήσουν μεταξύ τους σε στυλ gladiators (αντί να σφαχτούν ομαδικά) και ο νικητής λογιζόταν ότι κέρδισε και τη μάχη. Και μετά ευτυχισμένοι πήγαιναν σπίτια τους.

Άσε που ήδη διακρίνεται μια ηττοπάθεια από μέρους των Ελλήνων, όπου ένας παίκτης έφυγε αναγκαστικά και ένας άλλος έφυγε με εντερικά. Αφού τα άτομα πήγαν για χαβαλέ και διακοπές στον Παναμά, σιγά μην κάτσουν να ζορίζονται για χάρη όλων εμάς που ανεβάσαμε το λάβαρο και περιμένουμε να πάρουμε εκδίκηση για τις παραβιάσεις στο Αιγαίο, τις βαρέλες που μετακινούνται στα Στροβίλια, την Πόλη και την Κερύνεια. Οι Έλληνες παίκτες στην τελική, δεν έχουν τέτοιες βλέψεις, βολεύονται και με λίγο κοτόπουλο στα κάρβουνα.

Γι’ αυτό λέω, αυτή τη σειρά ΔΕΝ θα την παρακολουθήσω.

Αγαπητέ κύριε Τάκη

Διαφήμιση γνωστής τράπεζας λέει:

«Ο κύριος Τάκης αυτό το μήνα έδωσε £420 σε χαρτζιλίκι»

Κάποιος να σώσει τον κύριο Τάκη. Η πρώτη μας αντίδραση είναι να διερωτηθούμε γιατί ο κύριος Τάκης δε σκοτώνει τα 2 μαλακισμένα που του ζητούν συνέχεια λεφτά. Η δεύτερη αντίδραση μας είναι να αναπολήσουμε τα δικά μας παιδικά χρόνια, τότε που παίρναμε και εμείς χαρτζιλίκι…

Αχ, κύριε Τάκη μου, εγώ και ο Έτερος θέλουμε να σου ζητήσουμε να μας υιοθετήσεις και να μας χαρτζιλικώνεις κάθε μήνα και άσε κατά μέρος τα προγράμματα της τράπεζας. Θέλουμε και εμείς £420 για την πλάκα μας, αφορολόγητες και under the table. Είμαστε καλά παιδιά, καθαρά, δεν μουρμουρούμε, πλένουμε μόνοι μας τα ρούχα μας και είμαστε στα πρόθυρα να κάνουμε το μεγάλο breakthrough και να μάθουμε κιόλας να μαγειρεύουμε. Είμαστε αξιαγάπητοι. Μπορεί να σας δώσει references η γάτα μας ότι την προσέχουμε πολύ καλά.

Άμα θέλεις κύριε Τάκη μου, γινόμαστε και φοιτητές με τσαμπουκά, ότι θέλεις γινόμαστε. Ποτίζουμε και γλάστρες.

Δεν αντέχουμε άλλο κύριε Τάκη μου. Ήρθε ο μισθός, αλλά μετά από πληρωμή δόσης βίζας, δόσης βίζιτας, δόσης δανείου, διάφορα σου πα μου πες παρεμφερή κτλ, μείναμε πάλι να φιλοσοφούμε τα πλεονεκτήματα του υπαρξισμού αναμένοντας το τέλος του μήνα. Ταπί και ψύχραιμοι. Κύριε Τάκη μου, ζούμε τον έρωτα μας, αλλά ο έρωτας δεν τρώγεται.

(με ρυθμό) …και ο μήνας έχει εννιά….

Friday, October 06, 2006

12-20

Ακολουθεί post με περιεχόμενο γυναικολογικό. Όποιος ανακατεύεται παρακαλείται να παίξει αλλού σήμερα.

Κανόνισα να πάω στον γυναικολόγο για το καθιερωμένο τέστ ΠΑΠ. Έκλεισα ραντεβού και περίμενα να έρθει η μέρα χαλαρά. Κανονίζω το πρωί να βάλω φούστα (για εύκολη αναφορά στην εξέταση) και επίσης κανονίζω να βάλω καλά ασορτί εσώρουχα (για να μην γίνω ρεζίλι στο γιατρό). Όχι σεξουαλικά, αλλά σοβαρά και παρουσιάσιμα. Όπως τα ρούχα που φορείς για να πάς σε interview.

3 ώρες πριν να πάω στο ραντεβού, μου τηλεφωνεί η γραμματέας του γιατρού να μου πει να μην πάω, διότι ο γιατρός κόλλησε (δεν μου είπε ακριβώς «κόλλησε» αλλά αυτό εννοούσε) μέσα στο χειρουργείο και δεν ξέρει πότε θα τελειώσει. Αύριο μπορείτε? Αύριο μπορώ, αλλά με τρώει η περιέργεια να μάθω τι να κάνει άραγε ο γιατρός και κόλλησε μέσα στο χειρουργείο…. ξεγεννά άραγε καμιά δύσκολη περίπτωση?... που έχει επιπλοκές?.... και προσπαθεί να σώσει τη γυναίκα και το νεογέννητο?..... και το αίμα ρέει?... σε στυλ «γιατρέ σώσε τη γυναίκα μου»??...

Δεν μπορώ βέβαια να ρωτήσω όλα αυτά, γι ‘αυτό κλείνουμε ραντεβού για την επόμενη μέρα. Κανονίζω πάλι να βάλω το δίπτυχο φούστα-εσώρουχο για να είμαι έτοιμη για δράση. Και επιτέλους έρχεται η ώρα και η στιγμή.

Μια γυναικολογική εξέταση είναι μια πολύ συγκεκριμένη εμπειρία και δεν υπάρχει λόγος να επεκταθώ περισσότερο. Όλα καλά, όλα στα θέση τους, επομένως πιάνουμε κουβέντα με το γιατρό.

-Είσαι παντρεμένη?
-Ναι
-Πόσο καιρό?
-Εεε… τόσο.
-Σκέφτεστε να κάνετε παιδί?
-Εεεε…. Χμ…καλή ερώτηση…. εεεε…. κοιτάξτε…. θεωρητικά… ναι… και όχι…
- Καλά μην αγχώνεσαι. Θέλεις να σου μιλήσω για αυτό?
- Ποιο αυτό?
-Για τη γονιμότητα.
-Δηλαδή?
-Πώς να μείνεις έγκυος.
-Α, ευχαριστώ, ξέρω. (και έχω ξεκινήσει τη διατριβή μου από νεαρή ηλικία με ΚΛΙΚ/ ΜΑΧ/ Nitro/ κόμικς της ΒΑΒΕΛ/ Milo Manara/ National Geographic για το ζωικό βασίλειο/ όλα, ΟΛΑ)

Ο γιατρός φαντάζομαι το ακούει αυτό 15 φορές τη μέρα γι ‘αυτό απαντά:

-Εννοώ αν ξέρεις ποιες είναι οι γόνιμες μέρες σου.

(ΟΛΕΣ, είμαι η wonder woman και είμαι παντρεμένη με τον Superman), αλλά αντί αυτού απαντώ:

- Ναι, πείτε μου.

Ο γιατρός εξηγεί ότι σύμφωνα με τον κύκλο μου, οι τάδε μέρες πιθανόν να είναι γόνιμες (δεν μπορώ να ακούω τη λέξη «γόνιμη», ακούγεται σαν χωράφι που θέλει φύτεμα. Φαντάζομαι τον Έτερο να λέει «να σας συστήσω τη σύζυγο μου. Αυτές τις μέρες είναι ιδιαίτερα γόνιμη» και σφίγγομαι να μην γελάσω). Ο γιατρός με πληροφορεί ότι «σε περίπτωση που θέλετε, υπάρχει ένα τεστ που μπορείτε να αγοράσετε από τα φαρμακεία το οποίο χρησιμοποιώντας τα ούρα σου μπορεί να σου πει 24 ώρες πριν αν θα έχεις ωορρηξία. Να σας γράψω το όνομα?»

- Εεε…. όχι… εντάξει… προς το παρόν είμαστε καλά….. (άνθρωπε μου είσαι με τα καλά σου? Για τεστ ΠΑΠ ήρθα, όχι για εξωσωματική)

Ο γιατρός στο τέλος μου δίνει και μια φωτογραφία (που βγαίνει όταν σου κάνει ultrasound) και με στέλλει στο καλό. Δεν έχω τίποτε, υγιής σαν ψάρι. Στη φωτογραφία βασικά δεν φαίνεται τίποτα.

Το απέραντο κενό …. της μήτρας μου.
Η αβάσταχτη μοναξιά των ωοθηκών μου. (ρυθμικά) Καρτερούνε μέρα νύχτα, να φυσήσει ένας αγέρας…. (ανάβουν αναπτήρες, κουνιούνται ρυθμικά τα χέρια.. ο Νταλάρας πετιέται με μια κιθάρα)

Και εγώ ασυναίσθητα άρχισα να μετρώ μέρες...

Wednesday, October 04, 2006

And we have a lift-off!!

Ξεκίνησαν οι κυπριακές σειρές. Δηλαδή, οι σειρές του «SIGMA» και του «ΡΙΚ». Για τους Έλληνες αναγνώστες που ευτυχώς δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τις εν λόγω σειρές από εκεί που βρίσκονται (ή αν μπορούν, να σταματήσουν διότι ενδεχομένως η υγεία τους να πληγεί ανεπανόρθωτα) να αναφέρω ότι κάθε χρόνο έχουμε τουλάχιστον 3-4 καινούργιες κυπριακές σειρές που ευελπιστούν να μας κρατήσουν το ενδιαφέρον και που ξέρεις, να μας προβληματίσουν κιόλας. Δυστυχώς μέχρι τώρα ο προβληματισμός κυμαίνεται στο «μα ποιοι γράφουν αυτές τις μαλα.. (σόρυ) σειρές???» αλλά ως λαός αισιόδοξος που είμαστε (ή απλώς σκέτοι ξεροκέφαλοι) πάντα ελπίζουμε για το καλύτερο.

Ένα πρόβλημα είναι, ότι ως μικρός τόπος που είμαστε, έχουμε και μικρό αριθμό ηθοποιών (ως λύση να γίνονται λιγότερες σειρές ούτε λόγος). Άρα συμβαίνει το εξής:
Ανάβεις την τηλεόραση και στο Χ κανάλι βλέπεις μια σειρά με π.χ. 3-4 ζευγάρια που υποδύονται τα σύγχρονα ζευγάρια της Κύπρου. Είναι σε ηλικία 30+ και είναι όλοι προβληματικοί (σιγά, μην φτύνετε, δεν προλαβαίνουμε να σκουπίζουμε). Η μια τύπισσα από το πρώτο επεισόδιο θέλει να αφήσει τον άντρα της διότι θυμήθηκε μετά από 10 χρόνια γάμου ότι θέλει να ζήσει τη ζωή που δεν έζησε και στο σπίτι «πνίγεται». Υπάρχει μια αλκοολική in denial, ένας σύζυγος workaholic (που για να μας πείσει ότι είναι workaholic φοράει συνέχεια κουστούμι), μια τύπισσα που είναι δικηγόρος (και conveniently φοράει συνέχεια μαύρα ταγιέρ με άσπρο πουκάμισο και είναι «δυναμική γυναίκα», επειδή ως γνωστόν ΟΛΟΙ οι δικηγόροι είναι δυναμικοί και ντυμένοι σαν γκαρσόνια (χειρότερο stereotype δεν υπάρχει, είναι σαν να λες ότι όλοι οι γιατροί φοράνε γυαλιά και άσπρες ρόμπες από την ώρα που θα ξυπνήσουν μέχρι την ώρα που θα κοιμηθούν το βράδυ) και οι υπόλοιποι δεν κατάλαβα τι κάνουν αλλά υποθέτω θα μάθουμε στην συνέχεια. Οι δε διάλογοι παραπέμπουν στον πρώτο κύκλο της σειράς «Λάμψης». Ο τίτλος κάτι μου θυμίζει…. δεν είχε μια σειρά παλιά που την έλεγαν «thirty something»??

Αλλάζοντας κανάλι, με έκπληξη ανακαλύπτεις τους ίδιους ηθοποιούς σε άλλη σειρά να υποδύονται κάτι άλλο (10 λεπτά πρόλαβα από αυτή τη σειρά και δεν κατάλαβα πολλά πράγματα). Αυτή είναι σοβαρή σειρά διότι είναι του ΡΙΚ (το κρατικό κανάλι) και τα λεφτά των φορολογουμένων μόνο για σοβαρά πράγματα ξοδεύονται (άρα υποθέτω θα έχουμε ναρκωτικά, βία και αυτοκτονίες), υπάρχει μια τύπισσα με ένα μωρό, και ένας τύπος πολύ προβληματισμένος. Τέλος πάντων.

Ξανακάνουμε ζάπινγκ και (ναι, ναι) βλέπουμε πάλι σχεδόν τους ίδιους ηθοποιούς σε μια τρίτη σειρά. Που ονομάζεται «Βεντέτα», έχει σχέση με…. βεντέτα μεταξύ 2 οικογενειών και κάποιος να μαζέψει τον κ. Τσιάκκα (ο δαιμόνιος σεναριογράφος) διότι έχει ξεφύγει. Είδα κάτι σκηνές γυρισμένες στο Παρίσι (τι, μόνο ο Παπακαλιάτης θα κάνει εξωτερικά γυρίσματα?? Τώρα και ο Τσιάκκας μπροστά από την Παναγία των Παρισίων), με την ηθοποιό –κυπριακό βερσιόν της Ντάλιας- μόνο όσον αφορά το μαλλί-, να μιλά με προφορά υποτίθεται γαλλική…. αποχώρησα από το δωμάτιο. Μπαρδόν, αλλά κάποιος υποτιμά τη νοημοσύνη μου. Επιστρέφοντας μετά από 3 λεπτά (έπλυνα τα χέρια μου) είδα μια σκηνή όπου (πίσω στην Κύπρο) ένας πορνόγερος παθαίνει καρδιακή προσβολή και μένει στον τόπο διότι του έφεραν μια τούρτα για τα γενέθλια του που από μέσα βγήκε μια πουτανιάρα Ρωσίδα. Γύρω οι συγγενείς του ήταν ντυμένοι στα μαύρα και παρέπεμπαν σε οικογένεια μαφιόζων, ή απλώς οικογένεια από τα Κοκκινοχώρια δεν κατάλαβα… ρε συ, όλα αυτά σε μια σειρά??? Άλλαξε ο Έτερος κανάλι και βλέπουμε κάτι άλλο??

Ο Έτερος με διαβεβαιώνει ότι δεν άλλαξε κανάλι αλλά θα αλλάξει τώρα διότι το θέαμα δεν βλέπεται άλλο. Όντως, προς τι όλο αυτό το σαρδάμ? Επίσης είναι σπαστικό που ο ίδιος θίασος ηθοποιών παίζουν συνήθως μαζί. Πριν 2 τουλάχιστον χρόνια ήταν οι «Βουράτε Γειτόνοι». Πέρσι μιλούσαν όλοι τούρκικα και έπαιζαν τη «Βασιλική». Φέτος θα κάνουν τους μαφιόζους/πουτανιάρηδες Κύπριους σε βεντέτα???

Αν κάπου χαθήκατε, δεν είστε μόνοι σας, χάθηκα και εγώ.

Κάτι άκουσα ότι θα έχει και άλλη σειρά (πάρε μια ντουζίνα να ‘χεις) σε στυλ κυπριώτικο σκετς (δηλαδή με βράκες και παραδοσιακά ρούχα) όπου θα υπάρχουν βουκολικές σκηνές στους αγρούς, με χωριατοπούλες που ανέμελες πλένουν ρούχα στο ποτάμι όταν ο κακός γαιοκτήμονας τις κυνηγά για… ξέρετε ποιο λόγο.

Ή απλώς θα βλέπουμε τις ελληνικές σειρές όπως κάθε χρόνο, και θα αφήσουμε τις κυπριακές σειρές για αυτούς που τις βλέπουν, που λογικά είμαστε όλοι εμείς. Δεν ισχύει και εδώ ο νόμος του supply & demand?

Monday, October 02, 2006

Το πήδημα του Βατράχου

Η ΦΣ τελευταίως έχει χαθεί από το πρόσωπο της Γης. Όταν την εντοπίζω με πληροφορεί ότι δεν χάθηκε από το πρόσωπο της Γης αλλά μόνο από το πρόσωπο της Λευκωσίας διότι σχεδόν μετακόμισε στα…. βουνά. Συγκεκριμένα, έχει αποκτήσει ένα εξοχικό στο βουνό ψηλά εκεί και πλέον περνά όλο τον ελεύθερο της χρόνο στην εξοχή παρέα με το Φρύνο και τον Ασβό από το Wind in the Willows.

Επειδή το εξοχικό χτίζεται as we speak, η ΦΣ αντί να γραφτεί σε γυμναστήριο, αυτή την περίοδο αποφάσισε να γυμνάζεται στο ύπαιθρο, κάνοντας διάφορα εξωτικά όπως να τρίβει πλακάκια να καθαρίσουν από τους αρμούς, να μετρά παράθυρα για να κρεμάσει κουρτίνες, να αποφασίζει ποιος είναι ο καλύτερος προσανατολισμός για το κρεβάτι της σύμφωνα με το Φενγκ Σούι, να βερνικώνει διάφορα παλιά έπιπλα που θα αποτελέσουν την επίπλωση του χώρου, να φυτεύει λαχανικά και να πίνει κρυστάλλινο νερό διάτρησης (που ευτυχώς πήγε και έλεγξε πρώτα σε χημείο ότι είναι κατάλληλο για πόση. Κρυστάλλινο το νερό μεν, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας, είμαστε άνθρωποι της πόλης, μια δόση χλωρίνης τη χρειαζόμαστε.)

Η ΦΣ είναι τόσο ενθουσιασμένη που αν και το εξοχικό είναι ατέλειωτο, με κουβαλά πάνω στο βουνό να της κάνω παρέα. Μου υπόσχεται ότι υπάρχει δρόμος που οδηγεί στο εξοχικό αλλά καλού κακού θα πάμε με το διπλοκάμπινο (!!) που δανείστηκε για αυτό το σκοπό (αν σκεφτεί να φέρει και ζώα να βόσκουν, ορκίζομαι θα την αποκηρύξω από Φιλενάδα Συνένοχο και θα της φέρω 10 Τούρκους να κάνουν το Survivor.) Τώρα και με διπλοκάμπινο.

Η ζωή στο βουνό πάντως είναι σκληρή και δύσκολη. Κάθομαι στη σεζλόνγκ και καπνίζω ρεμβάζοντας τη θέα και η ΦΣ βερνικώνει ένα τραπεζάκι. Και μετά άλλο ένα τραπεζάκι. Και μετά μια καρέκλα. Και μετά άλλη μια καρέκλα. Και μετά ένα κομμάτι ξύλο άγνωστης χρήσης. Και μετά με βλέπει κάπως περίεργα και επειδή κρατάει ακόμα το πινέλο που βερνικώνει και έχει πάρει φόρα, κάνω πίσω και φυλάγομαι μπας και θέλει να βερνικώσει και μένα. Μα πόσο βερνίκι ξύλου ανέπνευσε? Κάποιος να σώσει το δάσος.

Έχουμε φέρει μαζί μας μια πάστα φλώρα και την έχουμε τσακίσει (ο καθαρός αέρας, η εξοχή), ένα γκαζάκι για να ψήσουμε καφέ (ο καθαρός αέρας, η εξοχή) και ένα laptop με μπαταρίες διότι δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα (το laptop δεν το φέραμε λόγω καθαρού αέρα και εξοχής, αλλά διότι είμαστε μαζόχες). Ψήνω καφέ στο γκαζάκι και σκέφτομαι πόσο χρήσιμο ήταν το μάθημα της χημείας στο σχολείο. 15 χρόνια μετά, η γνώση μου περί Bunsen burner τίθεται σε εφαρμογή για να ψήσω καφέ.

Βασικά όλη η μέρα περνά ευχάριστα με μένα να τρώω, να πίνω, να καπνίζω (όλα σε τακτά διαστήματα, να μην κουράζομαι) ενώ η ΦΣ βερνικώνει, καρφώνει, γυαλίζει, ποτίζει, μετρά, και φαντασιώνεται τη ζωή στο βουνό. Κουράστηκα μόνο να τη βλέπω. Ακόμα λίγο και θα εμφανιστεί πίσω από τα πεύκα ο Καζαντζίδης να τραγουδήσει για μας την εργατιά. Άμα δει και το διπλοκάμπινο, θα μας ερωτευτεί, δεν το συζητώ.

Ευτυχώς ήμασταν μέσα στη μέση της ερημιάς.

Λέω ευτυχώς, διότι φεύγοντας (και πάλι με το διπλοκάμπινο) είχαμε τη φαεινή ιδέα να βάλουμε στο ράδιο CD του Ξυλούρη (εννοείται ότι διαθέτει CD το όχημα) και ειδικότερα το «Αυτό τον κόσμο τον καλό» στη διαπασών, με ανοιχτά τα παράθυρα και με το χέρι να κρέμεται ανέμελα έξω για να ελέγχει τη θερμοκρασία του εδάφους (η ότι άλλο κάνει ένα χέρι όταν κρέμεται από το παράθυρο του αυτοκινήτου, που αγνοώ αυτή τη στιγμή.)

Πριν φτάσουμε σε κατοικημένη περιοχή ο Ξυλούρης έφαγε πόρτα, όχι τίποτε άλλο αλλά στην πολλή ώρα που τον ακούγαμε άρχισα να νομίζω ότι λάμβανα μέρος σε ντοκιμαντέρ για την εισβολή και κάθε λίγο τσέκαρα πίσω την «κάσια» του διπλοκάμπινου να δω αν τα υπάρχοντα μας ήταν ακόμα πίσω δεμένα και αν μας ακολουθούσε ο στρατός. Ο Ξυλούρης έχει αυτό το εφέ πάνω μου. Να τα βλέπω όλα μαυρόασπρα και να τρέχω να φύγω. Και να φοράω μίνι (extra λεπτομέρεια). Η δε ΦΣ νόμιζε ότι ήταν σε συλλαλητήριο της ΕΔΟΝ και ήθελε να βάλει το «Ζαβαρακατρανέμια».


ΠΡΟΣΟΧΗ: Το blog βλάπτει σοβαρά την υγεία όλων όσων δεν διαθέτουν χιούμορ.