Sunday, September 30, 2007

Taxi Girl στην Κύπρο

Έχοντας παρακολουθήσει 2 επεισόδια του Taxi Girl στην Κύπρο έχω να πω 2-3 πράγματα:

- Η κυπριακή παραδοσιακή μουσική μπορεί να μην είναι όπερα, αλλά 5-6 τραγούδια της προκοπής τα διαθέτει για το ξεκάρφωμα. Τα «Ριάλια ριάλια» ΔΕΝ είναι το μόνο κυπριακό παραδοσιακό τραγούδι που υπάρχει. Ούτε το καλύτερο. Και όχι, δεν ενθουσιαζόμαστε κάθε φορά που Έλληνας για να μας καλοπιάσει το τραγουδά φάλτσα. Ξεπεράστε το σας παρακαλούμε.

- Αν η κυπριακή διάλεκτος ακούγεται όπως την προφέρει η Βίκυ Σταυροπούλου, δηλαδή σαν μεθυσμένη πουτάνα στο λιμάνι, τότε…. Ω-Ι-ΜΕ… δεν πρόκειται να ξανανοίξω το στόμα μου να μιλήσω κυπριακά.

- Σε περίπτωση που βλέπετε το taxi girl από την Ελλάδα και διερωτάστε πως σκατά είναι αυτοί οι Κύπριοι που έβαλε μέσα στο ταξί η Βίκυ, να σας καθησυχάσω λέγοντας ότι οι κανονικοί Κύπριοι ΔΕΝ χρησιμοποιούν ταξί. Για την ακρίβεια, εκτός και αν είσαι μαθητής (δεν έχεις δίπλωμα οδήγησης) ή είσαι άνω των 70 χρονών (σου πήρανε το δίπλωμα οδήγησης) δεν υπάρχει κανένας λόγος να χρησιμοποιήσεις ταξί. Εξού και τα νούμερα που είδατε να παρελαύνουν από την τηλεόραση σας.

- ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΟΥΜΠΑΡΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ - έλεος- (είμαστε σχεδόν όλοι)

- Βίκυ, σταμάτα να λες «να σας λαλήσω την ερώτηση». Ο μόνος που θα λαλήσει είναι ο κόκορας.

Ευχαριστώ.

Friday, September 28, 2007

Σκανδιναβικό γυαλλοπούλικο

Τελικά άνοιξε ΙΚΕΑ και στους τελευταίους των Μοικανών, την Κύπρο. Άκουσα ότι τις πρώτες μέρες έγινε πανικός. Μέχρι και οι έποικοι στα κατεχόμενα διαδηλώθηκαν για να τους επιτραπεί η είσοδος στη Δημοκρατία για να πάνε να ψωνίσουν. Όλοι έχουν ανθρώπινο δικαίωμα στο Σκανδιναβικό στυλ. Το ΙΚΕΑ θα λύσει το κυπριακό.

Έχοντας περάσει ο μεγάλος πανικός, είπα να πάω να ρίξω μια ματιά, ένα πρωινό που δεν θα είχε κίνηση. Ήθελα όμως παρέα και όλοι ήταν στη δουλειά. Όλοι εκτός από τη γιαγιά Μαγκάιβερ…

«Γιαγιά, θέλεις να έρθεις μαζί μου να πάμε να δούμε ένα κατάστημα?»
«Δεν μπορώ, έχω να ψήσω κόλλυβα.»
«Γιατί? Ποιος πέθανε?»
«Είναι το μνημόσυνο της μάνας μου.»

Η μαμά της γιαγιάς Μαγκάιβερ (η προγιαγιά μου δηλαδή) πέθανε πολύ ξαφνικά το 1948. Η γιαγιά Μαγκάιβερ μεγάλωσε με τη θεία της (την αδερφή της μαμάς της) που αν και σχετικά νέα ήταν χήρα. Μόνο 6 χρόνια ήταν παντρεμένη. Ο άντρας της ήταν ελαφρώς σχιζοφρενής, και η εμπειρία την έκανε να μην θέλει να παντρευτεί ποτέ ξανά (αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Η γιαγιά Μαγκάιβερ ψήνει της μάνας της κόλλυβα ανελλιπώς κάθε χρόνο. Από το 1948.

«Θα σου αρέσει το κατάστημα που θα σε πάρω. Είναι τεράστιο και έχει πράγματα για το σπίτι.» (Η γιαγιά Μαγκάιβερ πεθαίνει για κάτι τέτοια.)
«Δηλαδή είναι κάτι σαν γυαλλοπούλικο?»
«Καλύτερο.»

Η γιαγιά Μαγκάιβερ τελειώνει τα κόλλυβα στο πι και φι και ετοιμάζεται για βόλτα. Όχι που θα έχανε.

ΙΚΕΑ έχω δει στο παρελθόν στην Αγγλία και έχω πάει και σε εκείνο στην Αθήνα, στο αεροδρόμιο. Το ίδιο απαράλλαχτο είναι και αυτό που έχτισαν εδώ. Μια χαρά κατάστημα, να το έχω υπόψη μου.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ όμως πρώτη φορά έβλεπε ΙΚΕΑ.

Και έμεινε με το στόμα ανοιχτό.

Με ρωτούσε ξανά και ξανά αν οι τιμές είναι αυτές που γράφει πάνω. Έκατσε πάνω σε όλα τα έπιπλα, μετά ήθελε να τα αγοράσει όλα, και δεν ξεκολλούσε να φύγει με τίποτα. Της εξηγούσα ότι η έκθεση επίπλου είναι όλα τα έπιπλα στημένα για να τα δεις και μετά τα αγοράζεις αποσυναρμολογημένα και τα πας μόνος σου στο σπίτι. Άνοιγε ερμαράκια, καθόταν πάνω σε αναπαυτικές πολυθρόνες, δεν ξεκολλούσε με τίποτα. Έπρεπε να φύγουμε διότι η κουκλάρα είχε ξυπνήσει και έκλαιγε και η γιαγιά Μαγκάιβερ εκεί. Της υποσχέθηκα ότι θα ξαναπάμε σύντομα. Δεν μπορούσε να περιμένει και ανέλαβε δράση.

Ζήτησε να την πάει η μαμά Δρακούνα. Και μετά ζήτησε να την πάει η θεία μου. Και μετά ζήτησε να την πάει η αδερφή μου. Και κάθε 2-3 μέρες έρχεται σπίτι μου ντυμένη και στολισμένη για περίπατο και έτοιμη για δράση. Το είπε σε όλες τις φίλες της και τώρα ένα ολόκληρο ΚΑΠΙ θέλει να πάει να αγοράσει οικιακό εξοπλισμό από το ΙΚΕΑ.

Δώστε τάπερ στο λαό.

Monday, September 24, 2007

μάντεψε τι κάνω τα βράδια

Αν ήμουν η Ελευθερία Αρβανιτάκη, θα τραγουδούσα με νοσταλγία το «τα βράδια μου τα εργένικα, τραγούδια λέω αρμένικα». Θα ήταν το πλέον inappropriate τραγούδι για την περίπτωση μου αλλά όποτε το ακούω φαντάζομαι μια γυναίκα μόνη, αργά το απόγευμα την ώρα που πέφτει ο ήλιος, να κάθεται σε μια ξύλινη βεράντα κάπου στην παλιά Λευκωσία και να αγναντεύει τις στέγες των σπιτιών. Στο βάθος να φαίνεται η Αγία Σοφία και φοινικιές, ενώ παράλληλα με την Αρβανιτάκη, να ακούγεται και η φωνή του μουεζίνη. Κάτι σαν «Πολίτικη Κουζίνα», χωρίς τον ξενέρωτο το Χωραφά.

Ωραίο το σκηνικό. Συγκινήθηκα.

Τα βράδια μου τα μη εργένικα, ειδικά αυτά που περνώ ξενυχτώντας με την κουκλάρα δεν τα περνώ τόσο ρομαντικά. Βλέπω ντοκιμαντέρ από το National Geographic channel.

Βλέπω που λες ένα ντοκιμαντέρ για την αναπαραγωγή των καγκουρό. «Γαμάτα» σκέφτομαι, τα καγκουρό. Έχουν αυτό τον πολύ χρήσιμο σάκο μπροστά τους και κουβαλούν τα μικρά τους άνετα. Όχι όπως εμείς που για να μετακινηθούμε πρέπει να πακετάρουμε αμαξάκι, πάνες, γάλατα, τσάι, κουβερτούλες κτλ. Τα καγκουρό που λες γεννούν ένα έμβρυο καγκουράκι το οποίο βγαίνει από τη μήτρα της μαμάς καγκουρό, σέρνεται μόνο του και μπαίνει μέσα στο σάκο (το έδειξε το ντοκιμαντέρ, φανταστικό, θαύμα, θαύμα). Εκεί μεγαλώνει, γίνεται κανονικό καγκουρό και ξαναγεννιέται. «Τέλεια» σκέφτομαι, τα καγκουρό τα κάνουν όλα μόνα τους και συμφέρουν. Τα μικρά καγκουρό μπορούν να μπαινοβγαίνουν στην κοιλιά της μαμάς τους για 1-2 μήνες μετά που γενιούνται για προστασία…. Φαντάσου τα δικά μας μωρά να μπορούσαν να μπαινοβγαίνουν μέσα στην κοιλιά μας για 1-2 μήνες μετά τη γέννα…

Τώρα που το σκέφτομαι…. καλύτερα που δεν είμαστε καγκουρό…

Επίσης καλύτερα που δεν είμαστε και κοάλα, διότι και αυτά κουβαλούν τα μικρά τους πάνω στην πλάτη τους (γαντζωμένα σαν σακ βουαγιάζ) και τους μαθαίνουν να διαλέγουν τα καλά φύλλα ευκαλύπτου από τα μπαγιάτικα. Μεταξύ ρεβιθιών (το χειρότερο μου φαί) και φύλλων ευκαλύπτου, ψηφίζω ρεβίθια.

Το National Geographic channel έχει όμως ντοκιμαντέρ και για τους ανθρώπους. Τα μωρά λέει, πριν ακόμα να βλέπουν καλά-καλά, αναγνωρίζουν τη μάνα τους από τη μυρωδιά της. Η μυρωδιά της μαμάς τους τα καθησυχάζει και τα ηρεμεί. Σκέφτομαι ότι αυτό είναι πολύ ωραίο, ειδικά αν η μάνα του μωρού μυρίζει κάτι σε Eau par Kenzo ή κάτι σε Eternity by Calvin Klein. Και το Dove το σαπούνι δεν είναι άσχημο…

Εγώ γέννησα τον Ιούλιο, μέσα στη χειρότερη φάση του καύσωνα… η κουκλάρά πολύ φοβάμαι με αναγνωρίζει από την χαρακτηριστική μυρωδιά του ιδρώτα μου… που δεν είναι καθόλου, μα καθόλου ευχάριστη…

Θα σταματήσω τα ντοκιμαντέρ για τα ζώα και θα το γυρίσω στο History channel να βλέπω π.χ. για την αρχαία Πομπηία και τους εξωγήινους… ή απλώς θα κλείσω την τηλεόραση και από το ανοικτό παράθυρο θα ακούω τους Ρουμάνους γείτονες μας που βάζουν κάθε βράδυ ρουμάνικη μουσική στη διαπασών (είναι φαίνεται homesick) και πίνουν μέχρι να λιποθυμήσουν. Προχτές μας έκαναν ολόκληρο σόου (σφάχτηκαν μεταξύ τους, κόντεψαν να σκοτωθούν) μέχρι που τους μάζεψε η Αστυνομία.

Thursday, September 20, 2007

and the beat goes on

Μια φορά και ένα καιρό, όταν ήτανε να βγει έξω, η Δρακούνα έκανε finger dry τα μαλλιά της (και αργότερα που περνούσε φάση grunge δεν τα έκανε τίποτα και έβγαινε έξω αχτένιστη), φορούσε το λαχουρέ πουκάμισο της (ω ναι, τα πρόλαβα αυτά τα ρεζιλίκια) και το buggy jeans παντελόνι της (αγορασμένο από το κατάστημα ΒΑΒΕΛ) και έβγαινε έξω να διασκεδάσει στις δισκοθήκες και τα clubs. Χόρευε πάντοτε επιτόπου (ένεκα έλλειψης χώρου) με μικρά πηδηματάκια κρατώντας στο ένα χέρι το ποτό και στο άλλο το τσιγάρο (το μπεγλέρι είναι από άλλο τραγούδι). Και η ζωή κυλούσε ευχάριστα.

Fast forward 15 χρόνια αργότερα, για να βγει έξω η Δρακούνα, 9 φορές στις 10 σημαίνει ότι πάει σε γάμο. Φίλων (κυρίως). Πάει κομμωτήριο, βάζει καλό φόρεμα και καλά παπούτσια, βάζει βέρα στο δεξί (και όχι χαϊμαλί από το ινδικό κατάστημα), παίρνει Έτερο και πάει γάμο.

Τα πάρτι των γάμων συνήθως έχουν ένα άλφα πρωτόκολλο που καλό είναι να τηρείται:

- Εμφανίζεσαι ως καλεσμένος στην ώρα σου (το ακαδημαϊκό τέταρτο αφήστε το για τους ακαδημαϊκούς). Γράψτε το ματς στο βίντεο και πηγαίνετε στην ώρα σας (το ίδιο ισχύει ακόμα και αν παίζει ΑΠΟΕΛ – Ομόνοια).

- Βρίσκεις τη θέση σου και κάθεσαι. Παρατηρείς χαμογελαστή την αίθουσα. Παρατηρείς χαμογελαστή το centerpiece στο τραπέζι. Σχολιάζεις ευγενικά το όλο σκηνικό (οι κακίες να περιοριστούν σε μια ανά τέταρτο).

- Μπαίνει στην αίθουσα το ζευγάρι. Ότι και να κάνεις εκείνη τη στιγμή (π.χ. ανάλυση της κρίσης στο Νταρφούρ, πόσο μαύρισες το καλοκαίρι κτλ) το παρατάς, σηκώνεσαι ολόχαρη και χειροκροτείς με χαμόγελο στα χείλη. Σκέφτεσαι τραγελαφικές στιγμές με τη πεθερά σου και χειροκροτείς ακόμα πιο δυνατά. Δεν είσαι μόνη σε αυτό τον κόσμο. Ακόμα 2 άτομα προστέθηκαν στο club. Μουαχαχαχαχα…

- Το ζευγάρι κόβει την τούρτα, πίνει σαμπάνια, ανοίγει το μπουφέ και περιμένεις τη σειρά σου να σερβιριστείς.

- Περιμένεις υπομονετικά.

- ΔΕΝ ΤΡΩΣ ΤΟ ΛΟΥΚΟΥΜΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΨΕΙ Η ΠΕΙΝΑ!!!!

- Μετά το φαί, το ζευγάρι σηκώνεται και περνά από όλα τα τραπέζια με το ποτήρι στο χέρι για να το τσουγκρίσουν με τους καλεσμένους τους και για να δοθεί έτσι η ευκαιρία να του ευχηθούν και καθιστοί οι καλεσμένοι. Έτσι θα έχουν προσωπική επαφή με όλο τον κόσμο (για τουλάχιστον 3 δευτερόλεπτα) και όλοι θα βρίσκονται στο video του γάμου (απόδειξη ότι ήταν εκεί).

- Μετά το γενικό τσούγκρισμα, το ζευγάρι μπορεί να κάνει τα ακόλουθα:
1. Να δείξει video με φωτογραφίες από τα παιδικά του χρόνια (το concept βασίζεται στην αρχή ότι όλοι έχουμε ρεζίλικες παιδικές φωτογραφίες).
2. Να κάνει ομιλίες (σπάνιο στην Κύπρο. Οι Κύπριοι δεν φημίζονται για την ευγλωττία τους).
3. Να ανοίξει το χορό και να ακολουθήσουν οι υπόλοιποι.

Οποιαδήποτε αλλαγή στο πιο πάνω αναφερόμενο πρόγραμμα συγχύζει και αποπροσανατολίζει τους καλεσμένους. Μην αρχίσετε το χορό πριν να τελειώσουν το φαί οι καλεσμένοι σας. Νηστικό (καλεσμένο) αρκούδι δεν χορεύει. Άσε που άμα είσαι νηστικός ιδιοτροπιάζεις κιόλας και δεν μπορείς να είσαι η ψυχή του πάρτι. Έχοντας κάνει τα πιο πάνω…

- Ακολουθεί γλέντι (με την ευρεία έννοια της λέξης). Ξεχάστε το χορευτικό με τα μικρά πηδηματάκια επιτόπου. Σε μια πίστα γάμου υπάρχει συνήθως αρκετός χώρος για να κάνεις ότι σου κατεβεί. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνεις ρεζίλη. Έγινες ήδη στο δικό σου γάμο. Εκφραστείτε λοιπόν ελεύθερα. Χέρια/ πόδια στον αέρα, όλα τα αριστερά σας πόδια στην πίστα. Μπορούν να γίνουν θεαματικά χορευτικά τύπου τσουκαχάρα και σπαγκάτο, το Dirty Dancing (ειδικά η σκηνή που η Jennifer Grey παίρνει φόρα και πηδάει και ο Patrick Swayze την πιάνει στον αέρα), άλλες ξεχειλωτικές κινήσεις (που θα μετανιώσετε αργότερα) break dance και τούμπες ολυμπιακής γυμναστικής. Η παρκέ πίστα ευνοεί και το moon dance.

Θα μου πείτε τώρα, «που θυμήθηκες το moon dance?»

Εγώ δεν το θυμήθηκα. Το θυμήθηκε ο DJ. Όπως επίσης σε όσους γάμους έχω πάει, ότι χρονολογία και να είναι, ο DJ δεν παρέλειψε να παίξει τα ακόλουθα τραγούδια:

- Slow τραγούδια (late 80s early 90s) που η τελευταία φορά που τα χόρεψες εκτός γάμου, ήσουν σχολείο και χόρευες (με συσκότιση) στο σαλόνι κάποιου που είχε τα γενέθλια του. (Εικαστική παρέμβαση: το τραπεζάκι του σαλονιού είχε μετακινηθεί για να κάνει χώρο, αλλά οι καναπέδες έμειναν εκεί που ήταν και κάθονταν οι υπόλοιποι συμμαθητές για να βλέπουν καλύτερα ποιος χουφτώνει ποιον στην πίστα).
- Gimme hope, Joanna
- Suzanna
- A far L’ amore (το ξέρετε. Είναι εκείνο που στο ρεφραίν λέει «Scopia Scopia mi scuo»)
- Οτιδήποτε των Bonnie M και των ABBA
- YMCA
- Material Girl

Και από ελληνικά δεν πάμε πίσω:

- Βρε μελαχρινάκι (διευκρίνιση: αυτό είναι το πασίγνωστο «Ντιπι ντιπι ντιπι ντάι, ντιπι νται ντιπι νται»)
- Οτιδήποτε σε Σάκη Ρουβά
- Οτιδήποτε σε Μιχάλη Χατζηγιάννη (για ένα πιο contemporary «άκουσμα»)
- Βαριά και ασήκωτα ζεϊμπέκικα (τα πουκάμισα έξωωωω). Εδώ ο γαμπρός και όλοι οι φίλοι του τα κάνουν σκατά διότι προσπαθούν να το παίξουν βαρύς και ασήκωτος άντρας ενώ στην πραγματικότητα το ζειμπέκικο το έχουν μόνο ακουστά και η "Ευδοκία" νομίζουν ότι είναι ταβέρνα που σερβίρει μεζέδες.
- Συρτάκι (όσα πιο πολλά τα θύματα από τις κλωτσιές, τόσο πιο μεγάλη η επιτυχία)
- Ρεμπέτικα, ειδικά εκείνα με αναφορές-σπόντες σε μαριχουάνες και αλανιάρες γυναίκες (το Μινόρε της Αυγής εν τω μέσω στολισμένων τραπεζιών και καθωσπρέπει ξενοδοχείου, σκέψου το, γίνεται).
- Ο Μουσταφά (και ο Αλί Μπαμπά και οι 40 κλέφτες και γενικά οτιδήποτε θυμίζει Arabian nights. Σε γαμήλιο γλέντι δεν γαμιέται και η Ευρώπη και η Ευρωπαϊκή λύση. Εδώ είμαστε Α-να-το-λή).

Κάποτε έβαζαν και τα Παπάκια αλλά φαίνεται το έχουν ξεπεράσει.

Κανένα από τα τραγούδια που χορεύεις ξέφρενα σε γάμο λες και είναι το αγαπημένο σου δεν διανοείσαι να πάς την επομένη να αγοράσεις το CD. Ούτε για πλάκα. Μερικά τραγούδια ανήκουν μόνο στη σφαίρα ενός γαμήλιου γλεντιού.

Μετά μαζεύεις τα κομμάτια σου μέχρι τον επόμενο γάμο… and the beat goes on…


Tuesday, September 11, 2007

Σιγά τον ... πολυέλαιο

Greetings earthlings. Η ελαφρώς off white (και με ένα ίχνος ροζέ χρώματος) drakouna επέστρεψε στο PC της (άσχετο αλλά θυμάσαι ένα τραγούδι με νησιώτικο beat που λέει «έχεις κολλήσει στο PC, το ξέρει όλο το νησί» (δισ.)

Πήγα θάλασσα.

Και φυσούσε. Και ήταν ελαφρώς κρύο. Και δεν είχε πολύ κόσμο (αυτό ήταν καλό). Αλλά δεν με ενδιέφερε. Εγώ έκανα το μπάνιο μου και είπα και ένα τραγούδι. Και το βράδυ πήγαμε να φάμε στην down town Αγία Νάπα. Καθόμαστε, παρκάρουμε τσάντες, κλειδιά και λοιπά αξεσουάρ, παραγγέλλουμε μαργαρίτες και μπύρες και περιμένουμε να έρθει να μας βρει το φαί. Κάπου εκεί μπαίνει στο εστιατόριο μια παρέα γυναίκες, όλες ντυμένες με φτερά και πούπουλα. Έκαναν τρομερό θόρυβο και πέτυχαν να τους δώσουμε σημασία. «Α, hen night», είπαμε εμείς (οι έμπειρες του είδους) και συνεχίσαμε να διαβάζουμε το μενού.

10 λεπτά αργότερα καταφθάνει άλλη μια παρέα γυναίκες, φορώντας όλες το ίδιο μπλουζάκι που κάτι έγραφε μπροστά αλλά δεν μπόρεσα να δω λόγω του ότι το εστιατόριο διέθετε ρομαντικό φωτισμό και εγώ διαθέτω 5.5 βαθμούς μυωπία. «Τον τύλιξα το μαλάκα» είναι ένα πιθανό σλόγκαν αλλά δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, θα κατηγορηθώ για εμπρησμό. «Α, άλλο ένα hen night» είπαμε και παραγγείλαμε να φάμε.

15 λεπτά αργότερα (ω ναι) φθάνει μια τρίτη παρέα γυναικών. Αυτές ήταν ντυμένες κανονικά αλλά μια (προφανώς η νύφη) ήταν καλυμμένη από πάνω ως κάτω με τούλι, φτερά αγγελάκι, φτερά στον κώλο της και ένα μαστίγιο.

Προφανώς ζούσαμε τη νύχτα των hen night (από τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου) και δεν το ξέραμε. Περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή να έρθει και το ρεκόρ Guinness να καταγράψει το γεγονός. Μέσα σε ένα εστιατόριο 4 ταυτόχρονα hen nights. Το τέταρτο hen night (το δικό μας), ήταν ιγκόγνιτο…

«Δεν χαίρεσαι που δεν σε βάλαμε να ντυθείς καρναβαλλίστικα?» είπα της νύφης που κατέβαζε τη μια μαργαρίτα μετά την άλλη (για να κάνει κέφι έλεγε σε εμάς αλλά μάλλον από το άγχος της).
«Αν τολμήσει καμιά να πει ότι κάνουμε hen night, θα την καθαρίσω με το μαχαίρι του steak», μας είπε όλο αγάπη.

Τα άλλα hen nights πάντως έσβησαν τούρτα, έσπασαν μπαλόνια, έσπασαν ποτήρια, και χάλασαν επαρκώς τον κόσμο. Κάθε φορά που εμφανιζόταν τούρτα έπαιζε από τα μεγάφωνα το «Congratulations». Μου κόλλησε και το τραγουδούσα στον ύπνο μου.

Στο ιγκόγνιτο hen night, η νύχτα κύλησε σχετικά ήρεμα (για αλλαγή). Οι μισές hens ήταν μαμάδες με φωτογραφίες των τέκνων τους στο wallpaper του κινητού. Μια παρδαλή είχε ringtone τα Στρουμφάκια (καλά, θα το αλλάξω, υπόσχομαι). Κανένας δεν λιποθύμησε από το ποτό, δεν χάσαμε κανένα στην πορεία και δεν ξυπνήσαμε με hangover. Προλάβαμε μέχρι και το πρόγευμα στο ξενοδοχείο.

Ωριμάσαμε…

Και είπαμε να πάμε παραλία…

Στην αρχή δεν πρόσεξα τις άσπρες τέντες που ήταν στημένες σε όλο το μήκος της παραλίας (και οι ομπρέλες της θάλασσας ήταν άσπρες και έδεναν με το σκηνικό). Ούτε πρόσεξα τους άσπρους καναπέδες που φόρτωναν σε ημιφορτηγό κάτι Πακιστανοί. Αντιλήφθηκα ότι κάτι τρέχει όταν ξάπλωσα στο κρεβατάκι της θάλασσας και κάτι γυάλιζε μέσα στα μάτια μου.

«Κάνε πιο κει, γυαλίζουν τα γυαλιά σου» είπα της νύφης.
«Δεν είναι τα γυαλιά μου που γυαλίζουν αλλά… οι πολυέλαιοι» είπε αυτή.

Κάνω λίγο αριστερά, σηκώνω το βλέμμα και βλέπω ένα γυάλινο πολυέλαιο στερεωμένο πάνω σε πάσαλο και μπηγμένο μέσα στην άμμο. Πιο δίπλα άλλος ένας. Και πίσω άλλος ένας. Ένας Πακιστανός τους μάζευε και τους τοποθετούσε μέσα στο ημιφορτηγό. Ένας άλλος Πακιστανός διέσχιζε την παραλία κρατώντας ένα τεράστιο… shiny disco ball.

«Αφού είπαμε να κάνουμε ήσυχο hen night, τι σκατά βάλατε μέσα στο ποτό μου και βλέπω το Studio 54 στημένο στο Κόννο???»
είπε η νύφη σε απόγνωση.

Προφανώς η παραλία το προηγούμενο βράδυ φιλοξένησε ένα γάμο. Με άποψη. Τόση άποψη που έφεραν μέχρι και γρασίδι και έβαλαν πάνω στην άμμο. Και ξύλινες εξέδρες με καναπέδες και τραπεζάκια. Και disco balls. Kαι πολυελαίους. Και τη Νατάσα Θεοδωρίδου να τραγουδήσει. Και ναι, παντρεύτηκαν και αυτοί στο εκκλησάκι (ελληνικό όνειρο) πάνω στους βράχους δίπλα από τη θάλασσα.

Τουλάχιστον δεν ήταν beach party με διπλοκάμπινα, φουκούδες, γεννήτρια και καρπούζι στο κύμα για να παγώσει. Τουλάχιστον η Νατάσα τραγουδούσε live και όχι από κακό stereo αυτοκινήτου (μαζί με Καζαντζίδη). Τουλάχιστον ο κόσμος ήταν ντυμένος για γάμο και όχι με διχτυωτές μπλούζες και πλαστικές παντόφλες που αγόρασε από το supermarket.

Αυτά σκεφτόμουν το βράδυ όταν έβλεπα στις ειδήσεις ρεπορτάζ για τον εν λόγω γάμο και τις δηλώσεις των λουομένων (που ήταν το κανάλι και δεν το είδα?) για το πόσο λέρωσαν τη παραλία και μπλα μπλα απαράδεκτο και μπλα μπλα ποιος έδωσε άδεια και μπλα μπλα… Όταν κάνεις beach party με άλλους 50 κολλητούς σου και λερώνεις την παραλία δεν ασχολείται κανένας. Όταν το κάνεις extravagant και οργανωμένα όλοι θυμούνται ότι πρέπει να είναι καθαρή η παραλία. Μάλιστα.

Σε αυτή τη χώρα είναι να μην έχεις μια πρωτότυπη ιδέα. Πέφτουν όλοι να σε φάνε (και σε κάνουν και post).

Wednesday, September 05, 2007

Προσωρινά Κλειστό

Έχουν περάσει οι πρώτες 40 μέρες και έχω γίνει και πάλι κανονικός άνθρωπος (τα μάγια λύθηκαν! Η πεντάμορφη ξύπνησε!). Μπορώ να πάω για μπάνιο στη θάλασσα και να επιδοθώ σε διάφορα σπορ και ασκήσεις εδάφους.


Ως εκ τούτου (και λόγω του ότι πέρασα όλο το καλοκαίρι με τους καύσωνες εδώ) σας αφήνω και πάω να προλάβω να κάνω κανα μπάνιο στη θάλασσα πριν μας πιάσουν τα πρωτοβρόχια.
Η κουκλάρα πολύ θα θέλαμε να έρθει μαζί μας αλλά δεν έχει μαγιό (στο size της) άρα θα συσφίξει τις σχέσεις της με τη μαμά Δρακούνα.


ΠΡΟΣΟΧΗ: Το blog βλάπτει σοβαρά την υγεία όλων όσων δεν διαθέτουν χιούμορ.