Σιγά τον ... πολυέλαιο

Greetings earthlings. Η ελαφρώς off white (και με ένα ίχνος ροζέ χρώματος) drakouna επέστρεψε στο PC της (άσχετο αλλά θυμάσαι ένα τραγούδι με νησιώτικο beat που λέει «έχεις κολλήσει στο PC, το ξέρει όλο το νησί» (δισ.)

Πήγα θάλασσα.

Και φυσούσε. Και ήταν ελαφρώς κρύο. Και δεν είχε πολύ κόσμο (αυτό ήταν καλό). Αλλά δεν με ενδιέφερε. Εγώ έκανα το μπάνιο μου και είπα και ένα τραγούδι. Και το βράδυ πήγαμε να φάμε στην down town Αγία Νάπα. Καθόμαστε, παρκάρουμε τσάντες, κλειδιά και λοιπά αξεσουάρ, παραγγέλλουμε μαργαρίτες και μπύρες και περιμένουμε να έρθει να μας βρει το φαί. Κάπου εκεί μπαίνει στο εστιατόριο μια παρέα γυναίκες, όλες ντυμένες με φτερά και πούπουλα. Έκαναν τρομερό θόρυβο και πέτυχαν να τους δώσουμε σημασία. «Α, hen night», είπαμε εμείς (οι έμπειρες του είδους) και συνεχίσαμε να διαβάζουμε το μενού.

10 λεπτά αργότερα καταφθάνει άλλη μια παρέα γυναίκες, φορώντας όλες το ίδιο μπλουζάκι που κάτι έγραφε μπροστά αλλά δεν μπόρεσα να δω λόγω του ότι το εστιατόριο διέθετε ρομαντικό φωτισμό και εγώ διαθέτω 5.5 βαθμούς μυωπία. «Τον τύλιξα το μαλάκα» είναι ένα πιθανό σλόγκαν αλλά δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, θα κατηγορηθώ για εμπρησμό. «Α, άλλο ένα hen night» είπαμε και παραγγείλαμε να φάμε.

15 λεπτά αργότερα (ω ναι) φθάνει μια τρίτη παρέα γυναικών. Αυτές ήταν ντυμένες κανονικά αλλά μια (προφανώς η νύφη) ήταν καλυμμένη από πάνω ως κάτω με τούλι, φτερά αγγελάκι, φτερά στον κώλο της και ένα μαστίγιο.

Προφανώς ζούσαμε τη νύχτα των hen night (από τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου) και δεν το ξέραμε. Περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή να έρθει και το ρεκόρ Guinness να καταγράψει το γεγονός. Μέσα σε ένα εστιατόριο 4 ταυτόχρονα hen nights. Το τέταρτο hen night (το δικό μας), ήταν ιγκόγνιτο…

«Δεν χαίρεσαι που δεν σε βάλαμε να ντυθείς καρναβαλλίστικα?» είπα της νύφης που κατέβαζε τη μια μαργαρίτα μετά την άλλη (για να κάνει κέφι έλεγε σε εμάς αλλά μάλλον από το άγχος της).
«Αν τολμήσει καμιά να πει ότι κάνουμε hen night, θα την καθαρίσω με το μαχαίρι του steak», μας είπε όλο αγάπη.

Τα άλλα hen nights πάντως έσβησαν τούρτα, έσπασαν μπαλόνια, έσπασαν ποτήρια, και χάλασαν επαρκώς τον κόσμο. Κάθε φορά που εμφανιζόταν τούρτα έπαιζε από τα μεγάφωνα το «Congratulations». Μου κόλλησε και το τραγουδούσα στον ύπνο μου.

Στο ιγκόγνιτο hen night, η νύχτα κύλησε σχετικά ήρεμα (για αλλαγή). Οι μισές hens ήταν μαμάδες με φωτογραφίες των τέκνων τους στο wallpaper του κινητού. Μια παρδαλή είχε ringtone τα Στρουμφάκια (καλά, θα το αλλάξω, υπόσχομαι). Κανένας δεν λιποθύμησε από το ποτό, δεν χάσαμε κανένα στην πορεία και δεν ξυπνήσαμε με hangover. Προλάβαμε μέχρι και το πρόγευμα στο ξενοδοχείο.

Ωριμάσαμε…

Και είπαμε να πάμε παραλία…

Στην αρχή δεν πρόσεξα τις άσπρες τέντες που ήταν στημένες σε όλο το μήκος της παραλίας (και οι ομπρέλες της θάλασσας ήταν άσπρες και έδεναν με το σκηνικό). Ούτε πρόσεξα τους άσπρους καναπέδες που φόρτωναν σε ημιφορτηγό κάτι Πακιστανοί. Αντιλήφθηκα ότι κάτι τρέχει όταν ξάπλωσα στο κρεβατάκι της θάλασσας και κάτι γυάλιζε μέσα στα μάτια μου.

«Κάνε πιο κει, γυαλίζουν τα γυαλιά σου» είπα της νύφης.
«Δεν είναι τα γυαλιά μου που γυαλίζουν αλλά… οι πολυέλαιοι» είπε αυτή.

Κάνω λίγο αριστερά, σηκώνω το βλέμμα και βλέπω ένα γυάλινο πολυέλαιο στερεωμένο πάνω σε πάσαλο και μπηγμένο μέσα στην άμμο. Πιο δίπλα άλλος ένας. Και πίσω άλλος ένας. Ένας Πακιστανός τους μάζευε και τους τοποθετούσε μέσα στο ημιφορτηγό. Ένας άλλος Πακιστανός διέσχιζε την παραλία κρατώντας ένα τεράστιο… shiny disco ball.

«Αφού είπαμε να κάνουμε ήσυχο hen night, τι σκατά βάλατε μέσα στο ποτό μου και βλέπω το Studio 54 στημένο στο Κόννο???» είπε η νύφη σε απόγνωση.

Προφανώς η παραλία το προηγούμενο βράδυ φιλοξένησε ένα γάμο. Με άποψη. Τόση άποψη που έφεραν μέχρι και γρασίδι και έβαλαν πάνω στην άμμο. Και ξύλινες εξέδρες με καναπέδες και τραπεζάκια. Και disco balls. Kαι πολυελαίους. Και τη Νατάσα Θεοδωρίδου να τραγουδήσει. Και ναι, παντρεύτηκαν και αυτοί στο εκκλησάκι (ελληνικό όνειρο) πάνω στους βράχους δίπλα από τη θάλασσα.

Τουλάχιστον δεν ήταν beach party με διπλοκάμπινα, φουκούδες, γεννήτρια και καρπούζι στο κύμα για να παγώσει. Τουλάχιστον η Νατάσα τραγουδούσε live και όχι από κακό stereo αυτοκινήτου (μαζί με Καζαντζίδη). Τουλάχιστον ο κόσμος ήταν ντυμένος για γάμο και όχι με διχτυωτές μπλούζες και πλαστικές παντόφλες που αγόρασε από το supermarket.

Αυτά σκεφτόμουν το βράδυ όταν έβλεπα στις ειδήσεις ρεπορτάζ για τον εν λόγω γάμο και τις δηλώσεις των λουομένων (που ήταν το κανάλι και δεν το είδα?) για το πόσο λέρωσαν τη παραλία και μπλα μπλα απαράδεκτο και μπλα μπλα ποιος έδωσε άδεια και μπλα μπλα… Όταν κάνεις beach party με άλλους 50 κολλητούς σου και λερώνεις την παραλία δεν ασχολείται κανένας. Όταν το κάνεις extravagant και οργανωμένα όλοι θυμούνται ότι πρέπει να είναι καθαρή η παραλία. Μάλιστα.

Σε αυτή τη χώρα είναι να μην έχεις μια πρωτότυπη ιδέα. Πέφτουν όλοι να σε φάνε (και σε κάνουν και post).