Μανώλης Blahnik

Εγώ βασικά ήθελα να αγοράσω επειγόντως ένα ζευγάρι παπούτσια για «καλά», που να συνδυάζονται με το φόρεμα που προσφάτως αγόρασα που δεν έχει και το ευκολότερο χρώμα του κόσμου να συνδυαστεί αλλά τουλάχιστον είναι μονόχρωμο και έχω καλή διάθεση.

Extra βαθμός δυσκολίας το γεγονός ότι έχει ένα χρόνο να βάλω ψηλά παπούτσια (ένεκα εγκυμοσύνης και ύποπτης απουσίας γάμων που όμως επέστρεψαν δυναμικά το Σεπτέμβριο) και έχω ξεσυνηθίσει. Άσε που από τον Ιούλιο είμαι με ένα φλιπ φλοπ στο πόδι και η πατούσα μου θυμίζει άστεγο Ταϊλανδέζο.

Επιπλέον έχει ακόμα εκπτώσεις που σημαίνει ότι για να βρεις παπούτσι στο size σου πρέπει να είσαι ο Γκαστόνε (ο μαλάκας ξάδερφος του Ντόναλντ Ντάκ που είναι εξαιρετικά τυχερός). Και να είσαι διατεθειμένη να σκοτώσεις κόσμο.

Εύκολα πράγματα δηλαδή…

Επειδή έχω γίνει πλέον μια μάνα και δεν μπορώ να «πετάγομαι» όπου και όποτε μου καπνίσει, πρέπει να κανονίσω κάποιος να προσέχει την κουκλάρα για να συγκεντρωθώ να πάω καταστήματα. Η μαμά Δρακούνα ευτυχώς προθυμοποιείται.

Το ακόλουθο απόσπασμα παρακαλώ να διαβαστεί με μια αναπνοή…. Ένα… δύο… τρία….

Ταΐζω, αλλάζω, ετοιμάζω την κουκλάρα, την πακετάρω μέσα στο αμαξάκι της μαζί με 24 απολύτως απαραίτητα χρειώδη (μα είναι δυνατόν?), βρίσκω κάτι να φορέσω (διότι ακόμα τα περισσότερα ρούχα μου είναι μια ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι), πίνω τις βιταμίνες μου, ψάχνω τσάντα, βρίσκω τσάντα, γεμίζω τσάντα με πορτοφόλι, κινητό, κλειδιά και γυαλιά ηλίου, κάνω ένα έλεος με τα μαλλιά μου που την είδαν Aretha Franklin (στην άφρο έκδοση) και δεν κάθονται με τί-πο-τα, παραδίδω την κουκλάρα στη μαμά Δρακούνα και μπαίνω στο αυτοκίνητο, ξεκινώ αλλά πρέπει να είμαι πίσω σε 2 ώρες maximum διότι η κουκλάρα θα θέλει να φάει και δεν θα μπορεί αν το στήθος μου (απαραίτητο αξεσουάρ για να φάει) βρίσκεται κάπου down town και δοκιμάζει υποδήματα, άρα οδηγώ σαν τρελή, ή καλύτερα σαν Michael Schumacher πριν αφυπηρετήσει, βρίσκω σαν από θαύμα parking στο κέντρο (μέσα στον ήλιο αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας έτσι?), παρκάρω, βγαίνω, κλειδώνω και είμαι έτοιμη…

Αναπνεύστε…. Φτάσαμε….

(όλο αυτό πρέπει να γίνει κάθε φορά που θέλω να βγω από το σπίτι)

Όπως το είχα φανταστεί, τα «καλά» παπούτσια είναι στην πραγματικότητα πλατφόρμες εκτόξευσης αεροσκαφών από αεροπλανοφόρο (και γαμώ τις παρομοιώσεις). Έχουν κλίση 85 μοιρών. Κάτω από δεκάποντο τακούνι δεν βρίσκω ούτε για δείγμα. Τα λίγα σχέδια που με ενδιαφέρουν έχουν εξαντληθεί στο νούμερο μου (τι έκπληξη). Κάνω το σκατό μου παξιμάδι και δοκιμάζω ένα δεκάποντο. Το πόδι μου μπαίνει εύκολα μέσα και σηκώνομαι με άνεση. «Γεια σου μωρή Gisele, γεννήθηκες μέσα στο τακούνι» σκέφτομαι και κάνω ένα βήμα προς τον καθρέφτη του καταστήματος. Η μέση μου κάνει ένα ανάποδο ελιγμό και κουνιέμαι σαν πύργος. Με πιάνει vertigo. Ούτε 2 βήματα δεν μπορώ να κάνω. Ευτυχώς που έχει ένα τοίχο να πιαστώ. Είναι και ρεζίλι να πέσεις μέσα στο κατάστημα φορώντας τακούνια. Δείχνει ασχετοσύνη, πράγμα λογικότατο διότι εγώ και τα τακούνια είμαστε απλώς γνωστοί και όχι φίλοι αλλά αυτό δεν είναι ανάγκη να το εξηγήσω στη Γεωργιανή πωλήτρια που επιμένει ότι «sou paei para poli. Den einai kai poli psilo.»

Δεν ξέρω αν το δεκάποντο τακούνι δεν θεωρείται ψηλό, πάντως μια δροσούλα τη νιώθω σε αυτό το υψόμετρο, και άκουσα στις ειδήσεις ότι μετά το μεσημέρι θα βρέξει στα ορεινά, γι’ αυτό πάω να βγάλω το δεκάποντο και λίγο πριν το βγάλω στα αυτιά μου αντηχεί η γνώριμη φωνή της αεροσυνοδού που με καλεί να προσδεθώ διότι αρχίσαμε την κάθοδο μας (και θυμάμαι ότι πεθύμησα ταξίδι). Κατεβαίνω από τα τακούνια αλλά η Γεωργιανή πωλήτρια δεν μου δίνει καραμελίτσα να ανοίξουν τα αυτιά μου από την αλλαγή στο υψόμετρο. Μάλλον κατάλαβε την ασχετοσύνη μου και μου παρουσιάζει κάτι σάνταλα Jesus Christ (που είναι flat και μυρίζουν Μοναστηράκι). «Ευχαριστώ αλλά τα χρειάζομαι για «καλά». Τρομάρα μου.

Φυσικά και δεν το βάζω κάτω. Είμαι determined shopper εγώ!

Μιάμιση ώρα αργότερα δεν έχω βρει ακόμα παπούτσια. Βρήκα όλα τα λάθος sizes, όλα τα λάθος χρώματα, ότι περλο-τουρκο-μπαρόκ κυκλοφορεί στην αγορά (και είναι πολύ το bling bling χρυσή μου), μίλησα σπαστά ελληνικά, αγγλικά και μια άλλη διάλεκτο που δεν κατέχω με τις ξέμπαρκες πωλήτριες της Λευκωσίας αλλά το υπόδημα των ονείρων μου έχει παραμείνει στα όνειρα μου. Πρέπει να καταθέσω προσωρινά τα όπλα και να επιστρέψω σπίτι να ταΐσω την κουκλάρα και με λίγη τύχη κάποιος άλλος θα βρεθεί να την προσέχει για να συνεχίσω το ψάξιμο.