Μυστήρια του Σύμπαντος: Η γέννα

Ευχαριστώ όλους για τις ευχές τους. Ειλικρινά, γνωστοί και άγνωστοι δεν έχει καμία σημασία. Οι ευχές σας είναι ευπρόσδεκτες. Εγώ με τη σειρά μου σας εύχομαι να έχετε όλοι καλές εγκυμοσύνες και γέννες (όταν και εφόσον το αποφασίσετε βέβαια).

Σε εκείνους που ευχήθηκαν να αρχίσω να ασχολούμαι μόνο με το μωρό και να παρατήσω το blogging απαντώ ότι πλέον μπορώ να κάνω τα πάντα. Είμαι μια μάνα :)

Και τώρα να αναφέρω περιληπτικά τι έγινε. Το θαύμα της ζωής περνά μέσα από σύριγγες, σωλήνες, ένα κλύσμα και το χειρουργείο.

Ήξερα εδώ και μερικές βδομάδες ότι το τεκνό είχε ισχιακή προβολή (αυτό που λένε οι γιατροί breech position, αυτό που λέμε εμείς κακό στραβό και ανάποδο position). Ο γιατρός με ενημέρωσε σχετικά και προγραμματίσαμε τον τοκετό συγκεκριμένη μέρα. Με καισαρική. Τις τελευταίες μέρες, όποιου έλεγα ότι σε λίγες μέρες γεννώ, με έταζαν σε αγίους, μου έβαζαν ευχές και μου έφερναν λάδι, άγιασμα, εικονίτσες, ότι φανταστείς. Νιώθεις όπως το μελλοθάνατο. Και να μην είσαι αγχωμένος, σε αγχώνουν. Το μόνο καλό, άμα ξέρεις πότε θα γεννήσεις κανονίζεις τις δουλειές σου αναλόγως. Πήγα κομμωτήριο, έκανα φρύδι, μουστάκι ,χέρια, πόδια, μάσκες προσώπου κτλ και κατά τις 9 το βράδυ πριν τον τοκετό τηλεφώνησα στο γιατρό (όπως μου είπε).

- Πως είσαι? Έτοιμη?
- Μια χαρά, σκέφτομαι να βάψω και νύχι γιατρέ αλλά κάπου άκουσα ότι δεν πρέπει όταν θα εγχειριστείς.
- Καλά άκουσες, άφησε το νύχι ήσυχο. Θα τα πούμε αύριο το πρωί.
- Μάλιστα.

Δεν ξέρω τι παίζει με άλλου είδους εγχειρήσεις, αλλά εμένα ο γιατρός με έβαλε να εμφανιστώ στην κλινική από τα 7 χαράματα. Δηλαδή, η ώρα 7 (όνειρο με έβλεπε?) το πρωί. Μέχρι να ξυπνήσουμε, να μαζέψουμε τα σχετικά που έπρεπε να πάρουμε μαζί μας, να ξεκολλήσει ο ένας και μετά ο άλλος από το μπάνιο και να ταΐσουμε τη γάτα, είχαμε αργήσει. Είπα της μαμάς Δρακούνας να έρθει και εκείνη παρέα για να έχουμε τουλάχιστον ένα ώριμο άτομο μαζί μας. Η μαμά Δρακούνα φυσικά και ήταν έτοιμη για δράση στην ώρα της και άρχισε τη μουρμούρα «κινηθείτε» και «κινηθείτε». Είναι πολύ παράξενο το συναίσθημα να βλέπεις κίνηση στο δρόμο, κόσμος που πάει στη δουλειά του και εσύ να πηγαίνεις να γεννήσεις.

Φτάνοντας στην κλινική με ρώτησαν τι δωμάτιο θέλω, στο οποίο διάλεξα ένα με τζακούζι, πλάσμα οθόνη και καλλυντικά Molton Brown και με θέα την Καλντέρα για να βλέπω το απέραντο γαλάζιο και το ηλιοβασίλεμα στα μάτια μου, παρήγγειλα φραπέ, στο οποίο με θύμισαν ότι δεν πρέπει να φάω ή να πιω τίποτα (και πως θα ξυπνήσω κανονικά??) και μετά με ρώτησαν αν πήγα τουαλέτα.

- Πήγα, αλλά χωρίς επιτυχία.
- Πρέπει να σου κάνουμε κλύσμα.

Γαμώτο.

- Πρέπει?
- Ναι, για να καθαρίσει το έντερο σου.

Εμένα το κλύσμα μου θυμίζει γέρους άνω των 65 χρονών και πάνες tender για την ακράτεια και άλλα αηδιαστικά. Ο Έτερος προσπάθησε να με πείσει ότι το κλύσμα είναι περίπου η νέα λέξη της ομορφιάς, το κάνουν σε όλα τα καλά spa σαν treatment για να καθαρίζεις «εσωτερικά» και να λάμπει το δέρμα και τα μαλλιά σου. Το κάνουν συστηματικά όλες οι σταρ του Hollywood και είναι θαυμάσια εμπειρία… Δεν με έπεισε αλλά I keep that thought. Η νοσοκόμα από χώρα του πρώην ανατολικού μπλοκ δεν μου άφησε και πολλά περιθώρια να αντιδράσω.

Ακολούθως μου έδωσαν μια τρισχαριτωμένη ρόμπα με πισινό εξαερισμό καθώς και ένα σετ μπλε ρούχα χειρουργείου με ασορτί μάσκα προσώπου, τύπου ER για τον Έτερο.

Μπορούμε άραγε να τα κρατήσουμε για να παίζουμε μετά τους γιατρούς???

Φοράμε τα κουστούμια χειρουργείου και έχουμε κατουρηθεί από τα γέλια. Τελικά οι τσόντες σε ιατρεία που σκύβεις και ο καλός γιατρός σε… παίρνει από πίσω, έχουν κάποια βάση. Είναι βασισμένες σε πραγματοποιήσιμα γεγονότα. Ο… πισινός εξαερισμός βοηθάει πολύ.

Και μετά μπήκαμε στο χειρουργείο.

Το χειρουργείο ονομάζεται χειρουργείο διότι είναι ένα κρύο μέρος με φλωρεντζέ φωτισμό και stainless steel αντικείμενα. Αν ήταν χρωματιστό, ζεστό και ευχάριστο θα ονομαζόταν «παιδική χαρά».

Με βάζουν να κάτσω πάνω στο κρεβάτι του χειρουργείου και αρχίζουν να με καλωδιώνουν. Να βάλουμε ορρό στο χέρι (ένεση), να πάρουμε λίγο αίμα (ένεση), να βάλουμε το αναισθητικό (βαρβάτη ένεση σαν να σε πιάνει το ρεύμα), άλλων 3 ειδών καλώδια κολλημένα πάνω μου (κόκκινα, άσπρα, κίτρινα, μπλέ, καραβάκια στο Αιγαίο) δεν μπορούσα να κινηθώ από τα σωληνάκια που εφάρμοσαν σε διάφορα σημεία του σώματος μου. Όλα απόλυτα φυσιολογικά και ρουτίνα. Ο γιατρός καθόταν σε μια γωνιά και διάβαζε την εφημερίδα του και κανόνιζε να πάει με τον αναισθησιολόγο για οφτό κλέφτικο ενώ ο Έτερος φωτογραφιζόταν με τις νοσοκόμες (έλεος).

Θυμάμαι τον αναισθησιολόγο να μου λέει ότι θα νιώσω μια ζεστή αίσθηση και αυτό σημαίνει ότι το αναισθητικό άρχισε να λειτουργεί. Πράγματι, άρχισα να νιώθω ζεστά και με ξάπλωσαν στο κρεβάτι (ο οργανισμός μου γενικά είναι πολύ βολικός όταν παίρνει φάρμακα. Αντιδρά αμέσως). Εγώ νόμισα ότι επειδή θα έκανα τοπική αναισθησία και θα ήμουν ξύπνια κατά τη διάρκεια της επέμβασης θα έβλεπα τα πάντα αλλά σε εκείνο το σημείο έστησαν ένα μπλε παραβάν μπροστά μου και δεν μπορούσα να δω τίποτε. Διαμαρτυρήθηκα αλλά μου είπαν ότι η τοπική αναισθησία δεν γίνεται για να μπορείς να «βλέπεις» εσύ το show.

Τέλος πάντων, μπορούσα να δω μόνο το μπλε παραβάν και τη φλωρέντζα στο ταβάνι. Σκέφτηκα ότι αυτή είναι η τελευταία θέα που θα δω πριν γίνω μάνα (η φλωρέντζα ήθελε καθάρισμα) –ένας άλφα μελοδραματισμός ήταν κατάλληλος για την περίσταση-. Ο Έτερος ήταν εκεί αλλά έτσι που φορούσαν όλοι μάσκες και μπλε φόρμες (και εγώ ήμουν ελαφρώς μαστουρωμένη) ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιος ήταν ποιος. Ήταν και το παραβάν μπροστά.

Είναι αλήθεια πάντως ότι δεν νιώθεις τίποτα. Απολύτως. Νιώθεις λίγο άβολα βέβαια, με όλα τα καλώδια ενωμένα πάνω σου, αλλά παραδέξου το. Πάντα ήθελες να νιώσεις σαν συσκευή του video ενωμένη με την τηλεόραση, την αντένα και το DVD. Τώρα και με extra booster.

Κατά τα άλλα, όλοι ήταν μπροστά από το παραβάν. Κατά διαστήματα μου μιλούσαν, έλεγαν αστεία, απαντούσα αλλά ενώ ρωτούσα τι γίνεται, κανένας δεν μου έλεγε το παραμικρό. Όλο «τώρα» και «σε λίγο» άκουγα.

Και τότε άρχισαν όλοι μαζί να τραγουδούν το happy birthday (καλή η χορωδία, 1 γυναικολόγος, 2 νοσοκόμες, ο Έτερος και ο αναισθησιολόγος) ο γιατρός κατέβασε το παραβάν, μου έδειξε μια κουκλάρα καλυμμένη με διάφορα υγρά (να μην περιγράψω άλλες λεπτομέρειες των υγρών) που έκλαιγε, και τότε άρχισε το πραγματικό show…