Τελευταίες προετοιμασίες

Πήγα στη γιαγιά Μαγκάιβερ για καφέ.

- Τι έκανες σήμερα?
- Τίποτα. Έμεινα σπίτι, ξύπνησα το πρωί με τον απαλό πλην διαπεραστικό ήχο των σειρήνων, ακολούθως είδα επετειακό ρεπορτάζ, διάβασα εφημερίδα, μέχρι και την έκτακτη συνεδρίαση της Βουλής είδα για την καταδίκη του πραξικοπήματος. Έζησα ένα «έντονο και φορτισμένο από μνήμες» πρωινό. Εσύ?
- Εγώ τα έζησα όλα αυτά ζωντανά και δεν χρειάζομαι την κρυόκωλη επανάληψη. Πήγα με τη θεία σου θάλασσα.
- Καλά έκανες.
- Να σε ρωτήσω κάτι… Κοινώνησες καθόλου?
- Γιατί?
- Τι εννοείς γιατί? Σε ρωτάω, κοινώνησες πριν πας να γεννήσεις?
- Πρέπει? Δεν το ήξερα.
- Φυσικά και πρέπει. Τι, έτσι ακοινώνητη θα πας?
- Αντίθετα, είμαι πολύ κοινωνική και θα πλακώσουν όλοι να με δουν σαν αξιοθέατο μόλις γεννήσω.
- Εμένα να μην με κοροϊδεύεις! Είμαι η γιαγιά σου! (και αν δεν ήσουν 40 εκατοστά πιο ψηλή από μένα θα σου έριχνα και μια σφαλιάρα, άσχετη.)
- Καλά, γιατί να κοινωνήσω?
- Επειδή έτσι είναι το σωστό.
- Γιατί?
- Επειδή πρέπει.
- Γιατί πρέπει?
- Επειδή έτσι είναι το σωστό.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ σε «πίστευε και μη ερεύνα» mood.

- Πολύ ωραία, να πάω. Αλλά πότε να πάω?
- Θα πάμε αύριο μαζί. Έτσι άσχετη που είσαι άμα πας μόνη σου μπορεί και να μην καταφέρεις να κοινωνήσεις.

Εδώ γεννάται η εύλογη απορία. Όταν η γιαγιά Μαγκάιβερ δεν θα είναι πια εδώ, όλα αυτά τα τελετουργικά πως θα τα κάνω? Μήπως ξεκίνησε ήδη training η μαμά Δρακούνα και δεν το ξέρω?

…. (κουνήθηκα από τη θέση μου και φτου φτου, σιδερένια η γιαγιά Μαγκάιβερ).

Την επομένη, η ώρα 7:30 το πρωί είμαστε στολισμένες και έτοιμες για δράση έξω από την εκκλησία. Η γιαγιά Μαγκάιβερ βέβαια με έφερε στην εκκλησία «της» στην παλιά Λευκωσία. Αυτήν ξέρει, αυτήν εμπιστεύεται. Της έχουμε εξηγήσει ότι όλες οι εκκλησίες ίδιες είναι και εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό (όχι, δεν της είπαμε για παρωχημένες αντιλήψεις, για πλύσεις εγκεφάλου και όπια των μαζών, τώρα απλώς θέλουμε την Εκκλησία να πληρώνει φόρους) αλλά αυτή είναι ανένδοτη. «Όπως ψωνίζεις το κρέας σου από τον τακτικό σου χασάπη, δεν αλλάζεις την εκκλησία σου».

Εγώ ψωνίζω το κρέας μου από το supermarket αλλά αυτό είναι άσχετο.

Καθόμαστε ήσυχα και περιμένουμε. Κοιτάζοντας γύρω-γύρω, κάνω ένα πρόχειρο υπολογισμό ότι ρίχνω τον μέσο όρο ηλικίας των παρευρισκομένων κατά 40 χρόνια. Μετά μπαίνει μια κυρία με ένα μωρό και δεν είμαι πλέον το νεαρότερο μέλος του εκκλησιάσματος. Ψιθυρίζω στη γιαγιά Μαγκάιβερ:

- Γιαγιά… δεν έχω νηστέψει.
- Το ξέρω.
- Μήπως λοιπόν δεν είναι σωστό να κοινωνήσω?
- Εσύ ως έγκυος δικαιολογείσαι.
- Οι έγκυες δεν νηστεύουν? Που το γράφει αυτό?
- Οι έγκυες, τα μωρά, οι άρρωστοι και οι «οδοιπόροι» δεν νηστεύουν. (να και τα «παράθυρα» του συστήματος. Οδοιπόροι?)
- Δικός σου κανόνας είναι αυτός? (δεν αποκλείεται, η γιαγιά Μαγκάιβερ έχει ερμηνεύσει τις… γραφές στο παρελθόν ποικιλοτρόπως. Και κατά που μας συμφέρει).
- Σσσσς!!!

Κάνω ησυχία. Άμα με έφερε εδώ, πάει να πει ότι μπορώ να κοινωνήσω. End of story. Δεν θα αναλύσουμε εδώ τη διαδικασία. Συγκεντρώνομαι στα δρώμενα και έχω ψιλο-χαλαρώσει. Ο ψάλτης διαβάζει το κύρηγμα… και αυτό το κύρηγμα… κάτι μου θυμίζει… Ξανά ψιθυρίζω της γιαγιάς Μαγκάιβερ:

- Γιαγιά…
- Τι είναι πάλι?
- Το κύρηγμα το γράφουν μόνοι τους ή έρχεται τυπωμένο από την Αρχιεπισκοπή?
- Δεν έχω ιδέα. Δεν έχω προσέξει το κύρηγμα ποτέ μου. (η ειλικρίνεια είναι χαρακτηριστικό μας)
- Αυτό το κύρηγμα το έχω ξανακούσει.
- Πότε? Πως?
- Τα Χριστούγεννα που με ξαναέφερες εκκλησία… τα ίδια πράγματα έλεγε… τώρα θα πει ότι ο καλός Χριστιανός χαλιναγωγεί σωστά τα παιδιά του και δεν τους κάνει όλα τα χατίρια… τα «αγαπά και τα τιμωρεί»… δηλαδή τα δέρνει!

Πράγματι, αυτό λέει ο ψάλτης. Είτε αυτή η εκκλησία έχει κόλλημα με την πειθαρχία, είτε είναι το ίδιο κύρηγμα που άκουσα τα Χριστούγεννα, δεν εξηγείται διαφορετικά.

- Γιαγιά… με έφερες σε εκκλησία που συμβουλεύει να δέρνεις τα μωρά σου?
- Σσσσς είπαμε!!!!
- Τι σσς και σσς, ορίστε!
- Ποιος σου είπε να ακούσεις το κύρηγμα!!!