Thursday, February 13, 2014

Απαράδεκτη Κατάσταση

Παρακολουθώ τις τελευταίες εξελίξεις με το κοινό ανακοινωθέν κτλ, με συγκρατημένη αισιοδοξία, διότι έχω δει το έργο πολλές φορές και μέχρι σήμερα το τέλος ήταν πάντα το ίδιο και δεν ήταν happy ending. Είμαι από αυτούς που θέλουν λύση (ότι απόχρωση και αν έχει αυτή).  

Για μένα, «η απαράδεκτη κατάσταση» που γράφει το ανακοινωθέν είναι ότι 40 χρόνια μετά την εισβολή έχουμε ακόμα άτομα classified as πρόσφυγες και διαιωνίζεται το θέμα με την προσθήκη των παιδιών τους και των εκ μητρογονίας προσφύγων στον κατάλογο των προσφύγων για να μην μας τελειώσουν ποτέ. Απαράδεκτη κατάσταση είναι 40 χρόνια μετά, να ξεθάβουμε ακόμα αγνοούμενους και να ταυτοποιούμε πρόσωπα με τη μέθοδο του DNA. Απαράδεκτη είναι η ύπαρξη πολιτικών προσώπων και ολόκληρων κομμάτων με μοναδικό λόγο ύπαρξης τη διαιώνιση της διαίρεσης και ως μοναδικό πολιτικό λόγο τον μπαμπούλα της τούρκικης αδιαλλαξίας (και να έχουν ψηφοφόρους). Απαράδεκτο είναι ότι άτομα που έχουν πλουτίσει από τη διαίρεση και τη μισαλλοδοξία να συνεχίζουν να έχουν βήμα τζιαι να προσπαθούν να πείσουν τις μάζες. Απαράδεκτη ήταν η στάση να μη λύσουμε το Κυπριακό τότε στους καλούς καιρούς, διότι imish εμείς οι pash πλούσιοι θα επωμιζόμασταν το οικονομικό βάρος μιας λύσης (το είχαμε ακούσει και αυτό, αν θυμάστε). Απαράδεκτη είναι η μίζερη Δημοκρατία μας που προτιμά 40 χρόνια τώρα, να μένει μισή και αιωνίως παραπονεμένη (κλαψομουνίαση μου έρχεται στο νου) –και καταχρεωμένη- όπως προέκυψε πρόσφατα, παρά να επιλέξει τη λύση της συνεργασίας.

Το έχει πει και ο κώλος μας ότι είμαστε κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ότι είμαστε Ευρωπαίοι. Μπράβο. Act like one. Τι άλλο είναι η Ευρώπη, παρά ένας τεράστιος πανευρωπαϊκός συμβιβασμός?

Αυτό που μου έκανε θετική εντύπωση αυτή τη φορά, ήταν που για πρώτη φορά από τον καιρό που θυμάμαι τις συνομιλίες (βασικά από τη δέσμη ιδεών Γκάλι και μετά), ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκατσε και ανάλυσε λέξη προς λέξη, πρόταση προς πρόταση τι πήγε και συμφώνησε μέχρι τώρα, και έκατσε να εξηγήσει ένα περίπου τι γίνεται σε μια ομοσπονδία και πως λειτουργεί αυτό το πράγμα, which is more than any president has done για το θέμα.

Σήμερα το πρωί έβαλα επίτηδες το ράδιο για να ακούσω την παρέλαση των αγχωμένων. Ο whats his name δερματολόγος της ΕΔΕΚ θέλει να αποχωρήσει από το Εθνικό Συμβούλιο (να πάεις στο καλό dude) και ότι όλα είναι σε λάθος βάση. Στο comment του δημοσιογράφου «καλά, όλοι οι πρόεδροι της Δημοκρατίας –τους ονόμασε ένα ένα- ήταν λάθος?» ο δερματολόγος απάντησε ναι. Και ας πούμε περιμένει να τον πάρει κάποιος στα σοβαρά.

Ακολούθως βγήκε ο άλλος με το σοβαρότατο επιχείρημα ότι στην Ινδία το κατάλοιπο της εξουσίας πάει στην κεντρική κυβέρνηση και όχι τα συνιστώντα κρατίδια. Γιούπι! Βρήκαμε το λάθος! Άρα να μη λύσουμε το Κυπριακό διότι στην Ινδία το κάνουν αλλιώς. Δηλαδή θέλουμε να γίνουμε Ινδία? (no offence, μου αρέσει το curry και το Bollywood, αλλά το pash συνταγματικό παράδειγμα προς μίμηση είναι η Ινδία?) Α, και στον Καναδά. Ξέχασε να αναφέρει ότι στον Καναδά έχουν constitutional monarchy και κάμποσες άλλες ιδιαιτερότητες που δεν έχουν σχέση με την περίπτωση της Κύπρου, αλλά δεν βαριέσαι. Παραπληροφόρηση να γίνεται. Απαράδεκτη δεν είναι η κατάσταση όπως την περιέγραψε ο Πρόεδρος, είπε, αλλά η απομόνωση των Τουρκοκυπρίων. Αυτό σημαίνει και δεν μπορεί να ερμηνευτεί διαφορετικά. Because he said so.

Σκέφτηκα ότι ήταν τελικά απαράδεκτη κατάσταση να ακούω αυτές τις μαλακίες στο ράδιο και άλλαξα σταθμό.

Απορία: Αν όντως είναι παρθενογένεση και όχι μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας (όπως λαλούν οι αγχωμένοι), τότε λογικά το δυσβάστακτο οικονομικό χρέος της Κυπριακής Δημοκρατίας (κάτι δις, θυμάστε τα?) χάνεται. Εξαφανίζεται. Γιατί να το επωμιστούν οι Τ/Κ και το νέο κράτος που θα δημιουργηθεί? Αν με παρθενογένεση λοιπόν, γλιτώνουμε 17δις χρέος, γιατί να μην θέλουμε παρθενογένεση?       

 

Μα σοβαρομιλούμε, κόφτει μας ακόμα για παρθένες το 2014?

 

Δαμέ είναι ένα πολύ καλό post γιατί δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθούμε περαιτέρω με τις νομικίστικες κλανιές του καθενός.


ΠΡΟΣΟΧΗ: Το blog βλάπτει σοβαρά την υγεία όλων όσων δεν διαθέτουν χιούμορ.