Friday, December 30, 2005

Τι κοινό έχουν το σχέδιο Ανάν και οι σειρές του Παπακαλιάτη?

Νομίσατε ότι θα γράψω για το σχέδιο Ανάν?? Κούνια που σας κούναγε (χε, χε).

Το μόνο κοινό που νομίζω θα συμφωνήσουν όλοι μαζί μου είναι ότι και για τα δύο, you either love it or hate it. Όπως και τη Marmite.

Τις σειρές του Παπακαλιάτη τις παρακολουθώ. Δεν τις παρακολουθώ διότι ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, ή είναι αληθοφανείς ή έχουν βαθιά νοήματα. Το αντίθετο. Αντικατοπτρίζουν την εικόνα που (προφανώς) έχει ο κ. Παπακαλιάτης για τον κόσμο και που (bless him) καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Έχει πλάκα όμως να το βλέπεις σε σειρά. Την πραγματικότητα τη ζούμε, τη σειρά τη βλέπουμε και κάνουμε χάζι.

Βλέπεις π.χ. νέους ανθρώπους που κάνουν συνηθισμένα επαγγέλματα όπως συγγραφέας, καλιτεχνικός φωτογράφος, χορεύτρια, τυφλός ηθοποιός σαπουνόπερας, ιδιοκτήτης γκαλερύ, και λες, ναι μωρέ, μόλις τελειώσεις το πανεπιστήμιο βρίσκεις ότι δουλειά θέλεις αμέσως (διότι έχεις ταλέντο, δεν έβαλες μέσο, προς θεού) και αν δεν βρεις, ανοίγεις π.χ. ένα μπαράκι να έρχονται οι φίλοι σου και να περνάτε καλά. Cheers.

Αν τύχει και μείνεις ορφανός, μην σκιάζεσαι, απλώς μετακομίζεις εσύ και τα άλλα 3 αδέρφια σου σε ένα γαμάτο σπίτι/διαμέρισμα που υπήρχε πρόχειρο για ώρα ανάγκης, και ζεις α λα κοινόβιο Brady bunch. Δεν υπάρχουν κακοτεχνίες, δεν υπάρχουν εργολάβοι που σε καθυστερούν. Και φυσικά, ακόμα και αν υπάρχουν γονείς, δεν ζητάμε χάρες, δεν ζητάμε λεφτά, φρίττουμε και μόνο στην ιδέα να μας βοηθήσουν, διότι είμαστε Α-ΝΕ-ΞΑ-ΡΤΗ-ΤΟΙ.

Επίσης, είναι διασκεδαστικά προφανές ότι ο κ. Παπακαλιάτης (α) ουδέποτε παντρεύτηκε, και (β) δεν έχει παιδιά. Διότι αν είχε κάνει τα πιο πάνω θα ήξερε (the hard way) ότι:

- τα hen/bachelor nights δεν γίνονται 2 μέρες πριν το γάμο αλλά τουλάχιστον 1 εβδομάδα πριν, για να ξεπεραστούν οι κρεπάλες και τυχόν ευτράπελα που θα πάθει η νύφη/γαμπρός.
- 2 μέρες πριν το γάμο δεν τραβιέσαι με ex boyfriends αλλά αγχώνεσαι για διάφορες μικρομαλακίες όπως να μην είσαι αδιάθετη τη μέρα του γάμου, τα παρανυφάκια να πάρουν τα φορέματα τους on time, το νυφικό να παραδοθεί και να έχει τέλεια εφαρμογή, η πεθερά σου να μείνει σε απόσταση ασφαλείας κ.α διασκεδαστικά.
- Δεν είναι όλα τα παιδιά εξώγαμα (ακόμα και σε αυτή τη corrupt κοινωνία που ζούμε)
- Δεν είναι όλα τα παιδιά αποτέλεσμα μιας βραδιάς γεμάτης πάθους και μετά ο μπαμπάς του μωρού να αγνοεί την ύπαρξη του για 5 χρόνια και να το μαθαίνει θεαματικά.
- Όταν μια γυναίκα μένει έγκυος θέλει αυτός που την γκάστρωσε να το μάθει. Αμέσως. Και να αναλάβει supido τις ευθύνες του ο μαντράχαλος.
- Τα παιδιά δεν είναι φρόνιμα και δεν λένε έξυπνες ατάκες (πριν μπουν τουλάχιστον στην εφηβία)
- Τα παιδιά τα πασάρεις στους γονείς σου as οften as you possibly can. Αλλιώς δεν ξανακάνεις σεξ, ή δεν ξαναβγαίνεις από το σπίτι σου. Και αρχίζεις να φοράς παντελόνια με λαστιχένια μέση.
- Όποιος ισχυρίζεται ότι μπορείς να είσαι όμορφη και επιτυχημένη (άντε, να μην πεινάς), να κάνεις παιδί, να το κρατήσεις μυστικό από τον αληθινό του πατέρα, να το μάθει μετά από 5 χρόνια και αντί να σου ρίξει 5 ασσιχτιρίσματα να θέλει να σε παντρευτεί/μεγαλώσει το παιδί του/ ξανακάνει σεξ μαζί σου, τότε παρακαλώ να αφήσει το τηλέφωνο του στη ρεσεψιόν να τον κάνω case study.

Α, και όταν τίποτα από τα πιο πάνω δεν σου κάθεται, μπορείς να μετακομίσεις π.χ. στο Παρίσι σε γαμάτο διαμέρισμα στο Marais (με τσαρλελλούθκια στη βεράντα) και να πηγαίνεις από καφέ σε καφέ να αναλογίζεσαι την αβάστακτη ελαφρότητα του είναι. Μπορεί να δώσεις και πάνω σε ex boyfriend -undying love-L.F.E.- οπότε το σκηνικό -νύχτα πάθους-εξώγαμο- 5 years later everybody lives happily ever after ή κάποιος πεθαίνει από ανίατη ασθένεια- μπορεί να συμβεί.

Α (2), και τέλος, για τα ερωτικά τρίγωνα (αυτός, αυτή και η μαμμά/ αυτός, αυτή και ο αδερφός/ αυτός, αυτή και ο κερατάς γαμπρός) δεν θα πω τίποτε, διότι είναι τόσο συνηθισμένα και βγαλμένα από την καθημερινότητα μας που όλοι τα έχουμε ζήσει και έχουμε τη δική μας ιστορία να πούμε:))

Περιμένοντας με αγωνία το Β' κύκλο της σειράς.


Thursday, December 29, 2005

Wishful thinking

Αφού το post με το Sound of Music έπιασε και το έδειξαν, θα ευχηθώ να δείξουν και τη σειρά Anne of Green Gables, ή Muppet Show reruns, ή Μικρό Σπίτι στο Λειβάδι (έλεος πια με το Bonanza- ερώτηση κρίσεως- αν είσαι gay σου αρέσουν 4 κουρούπεττοι πάνω στα άλογα να χοροπηδούν?)

Μήπως τελικά το Bonanza είναι η gay ζώνη της τηλεόρασης και δεν το πήραμε χαμπάρι?




Επιστροφή στη φύση

Χρόνια Πολλά σε όλους!

Μετά τον Χριστουγενιάτικο πανυγηρισμό επέστραψα (με το ζόρι) στη δουλειά. Δεν αγχώνομαι όμως διότι θα ακολουθήσει ευθύς αμέσως ο Πρωτοχρονιάτικος πανυγηρισμός να με αποζημιώσει. Αυτοί που λένε ότι τα Χριστούγεννα τα χαίρονται μόνο τα παιδιά προφανώς δεν εργάζονται. Από την προυγούμενη εβδομάδα δεν κινείται φύλλο στο γραφείο, όλοι είναι χαλαροί και κανένας δεν έχει απορίες. Κάναμε Χριστουγενιάτικο πάρτυ στο γραφείο, πήγαμε για drinks και τα πλήρωσε η εταιρεία, τώρα θα κάνουμε New Year's Eve party, αύριο θα κόψουμε τη βασιλόπιττα, τόσα events πως να τα προλάβουμε!

Σε κάθε party, μαζευόμαστε οι συνάδελφοι και όποιος messenger μπει από την πόρτα, πίνουμε ζιβανίες και φτηνό κρασί από τις 11:00 το πρωί με άδειο στομάχι, τρώμε ότι πιο αηδιαστικό υπάρχει σε λουκάνικα/χοιρομέρι/καμένη σούβλα κτλ, πάω σπίτι το μεσημέρι και βλέπω literally jingle bells, θέλω όλο το απόγευμα να συνέλθω από το hangover του πρωινού, για να επαναλάβω όλο το πιο πάνω την επομένη.

Η μόνη διαφορά με τα family τραπεζόματα είναι ότι το φαί είναι ελαφρώς πιο glamorous (η σούβλα δεν είναι καμένη) και στα family τραπεζόματα δεν γίνεσαι συνήθως κώλος από το ποτό (έχουμε και μια υπόληψη στην οικογένεια).

Keep walking Jonnie Walker

Friday, December 23, 2005

The hills are alive

Θα έγραφα μια μικρή ιστορία της περιόδου των Λουζινιανών, αλλά δεν έχω όρεξη να σκεφτώ. Κωλοβαρέισιον στο full. Σκέφτομαι σοκολάτες, καναπέ, ζεστασιά, μιούζικαλ στην τηλεόραση. Αλήθεια, τι έγιναν τα μιούζικαλ που έβαζε το ΡΙΚ κάθε Χριστούγεννα??

Θυμάμαι, κάθε Χριστούγεννα έπρεπε οπωσδήποτε να προβληθεί το Sound of Music (οκ, αν δεν είσουν φαν έκοβες φλέβες- ευτυχώς είμουν φαν).
Καθόμασταν toute la famille (υποψιάζομαι ότι ο παπάς μου καθόταν για να νανουριστεί, ουδόλως τον ενδιέφερε ένα μοναστήρι με καλόγριες στις Άλπεις) προσηλωμένοι μες τη τρελλή χαρά. Νιώθαμε πλήρη ταύτιση (Αυστριακοί του Γ' Ράιχ, Κυπραίοι in the 80ς, το ίδιο πράγμα). Για ένα διάστημα απαντούσα και στο όνομα Μπριγκίτε και είχα και την απορία που πήγαν τα υπόλοιπα 5 αδέρφια μου (η αδερφή μου δεν ήταν ΚΑΘΟΛΟΥ συνεργάσιμη).

Τέτοιο κόλλημα δεν έπαθα με άλλο μιούζικαλ. Sound of Music και ξερό ψωμί. Kαι στο Σάλσμπουργκ σηκώθηκα να πάω και έβγαζα φωτογραφίες σε κάτι λειβάδια με τα χέρια ανοικτά όπως την Julie Andrews. Μέχρι που μου έκανε παρατήρηση ο αγρότης που του πατούσα το χορτάρι.

Thursday, December 22, 2005

Jurassic Park

Μεγαλώνοντας, αποφασίζεις να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια, τέλος πάντων να βρεις ένα άτομο να μοιραστείς τη ζωή σου και διάφορα μπλα μπλα κλισέ, ηλιοβασίλεμα στα μάτια σου, μόνοι στην παραλία, μίλα μου, ναι μίλα μου.
Με το άτομο/σύντροφο, έρχονται πακέτο τα πεθερικά (εξαιρούνται τα ορφανά, πράγμα σπάνιο εκτός και αν ζεις στο Ιράκ/Παλαιστίνη/Αφγανιστάν και άλλες πολεμοχαρείς περιοχές που ο κόσμος σκοτώνεται στο άσχετο).
Κανένας δεν ονειρεύεται να μοιραστεί τη ζωή του με πεθερικά. Ο γάμος όμως χωρίς πεθερικά είναι σαν να ξέρεις γράμματα χωρίς να έχεις πάει σχολείο. Δηλαδή αδύνατον.

Τα 10 κλισέ των πεθερικών που δεν μπορείς να αποφύγεις:

1. Ότι τους πεις το παίρνουν στραβά.
2. Ότι σου πουν το παίρνεις εσύ στραβά.
3. Ο σύντροφος σου μάταια θα προσπαθεί να παίξει το ρόλο του δραγομάνου. Θα τον βρίζετε και οι δύο (εσύ και τα πεθερικά σου).
4. Ότι στραβό κάνει ο σύντροφος σου, το πήρε από το σόι του.
5. Ότι καλό κάνει ο σύντροφος σου, είναι λόγω της δικής σου επιρροής.
6. Οι πιθανότητες να συμπαθήσει ο ένας τον άλλο είναι αντίστοιχες του να περπατήσει ο άνθρωπος στον Άρη (κάποτε μπορεί να γίνει αλλά μέχρι τότε άξιος που θα ζήσει).
7. Παθαίνεις μίνι εγκεφαλικό και μόνο που σκέφτεσαι ότι τα παιδιά που ίσως μια μέρα κάνεις πάρουν από τα πεθερικά σου.
8. Ακριβώς για τον πιο πάνω λόγο αναβάλλεις να κάνεις παιδιά…… και συνεχίζεις να αναβάλλεις.
9. Μπορεί να είσαι μορφωμένη/ος, επιτυχημένη/ος, να μιλάς 4 γλώσσες κτλ, για τα πεθερικά σου όμως θα είσαι πάντα ο μούργος ο γαμπρός, ή η νύφη η ξερατζιανή που δεν τρώει τίποτε και πως θα κρατήσει άραγε τα μωρά του υιού τους.
10. Ακόμα και αν κρατήσετε τις επαφές στο minimum (να τους βλέπετε 1 φορά το χρόνο με το ζόρι) σε αυτή τη μία συνάντηση θα συμβούν με μαθηματική ακρίβεια όλα τα πιο πάνω και θα σας πάρει όλο τον υπόλοιπο χρόνο να τα ξεπεράσετε.

Καλά Χριστούγεννα, καλά τραπέζια, καλή τύχη!!!

Wednesday, December 21, 2005

Τριτοκοσμικοί φίλοι

Η μόνη hard core τριτοκοσμική χώρα που επισκέφτηκα είναι η Μπαγκλαντές. Πήγα το 1999, έκατσα ένα μήνα, και επέστρεψα. Το συμπέρασμα μου ήταν ότι η Μπαγκλαντές είναι απλώς μια υπανάπτυχτη χώρα, είναι βασικά όπως ήταν η Κύπρος πριν 50 χρόνια. Οι ομοιότητες μεταξύ μας είναι απίστευτες. Μερικά παραδείγματα:

Στην Κύπρο δεν είχε τρεχούμενο νερό (μέχρι πρόσφατα είχαμε νερό μόνο 2-3 μέρες της εβδομάδα λόγω ανομβρίας)
Στην Μπαγκλαντές κάθε λίγο έπεφτε το ρεύμα διότι δεν υπήρχαν αρκετοί σταθμοί να καλύψουν όλη τη χώρα.

Στην Κύπρο η κρεατοφαγία είναι σχετικά πρόσφατο «επίτευγμα». Κρέας ο κόσμος έτρωγε στις γιορτές και άντε τις Κυριακές.
Στην Μπαγκλαντές τρέφονται με πολύ ψάρι και ρύζι (που παράγουν. Αν είχαν περισσότερα λεφτά θα έτρωγαν περισσότερο κοτόπουλο)

Στην Μπαγκλαντές πολύ λίγοι σπουδάζουν, μόνο η ελίτ και καταλήγει να έχει τα πολιτικά αξιώματα.
Πριν 50 χρόνια στην Κύπρο, ποιος σπούδαζε?

Όταν μιλάνε στην Μπαγκλαντές (ειδικά οι πιο παλιοί), κάθε 5 λέξεις η μια είναι στα αγγλικά.

Όλοι σχεδόν στην Μπαγκλαντές, έχουν συγγενείς στην Αγγλία.

Στην Μπαγκλαντές μισούν θανάσιμα το Πακιστάν (όποτε παίζουν για παράδειγμα κρίκετ οι εθνικές τους ομάδες γίνεται πανικός). Το θεωρούν υπεύθυνο για όλα τα κακά της μοίρας τους, είναι ο «φυσικός» τους εχθρός. Το πρόβλημα ξεκίνησε με την ανεξαρτησία τους από τους Άγγλους και τη δημιουργία της Ινδίας, και του Δυτικού και Ανατολικού Πακιστάν. Όλοι τελικά θέλουν τον εχθρό τους.

Λόγω ανεργίας κτλ, πάνε να δουλέψουν στις αραβικές χώρες.

Έχουν ασθένειες και διατροφικές αναταραχές. Αυτό συνέβαινε παλιά και στην Κύπρο. Όταν δεν ξέρεις βασική υγιεινή, όταν η τουαλέτα σου δεν βρίσκεται μέσα στο σπίτι, δεν έχει το σπίτι μπάνιο, δεν υπάρχει αποχετευτικό σύστημα, και χτίζεις μόνος σου το σπίτι σου, οι ασθένειες ακολουθούν. Τα χαλαμάντουρα τα δικά μας είναι καλύτερα?

Υπάρχουν και άλλες πολλές ομοιότητες και παραλληλισμοί. Δεν μπορώ να προβλέψω αν η Μπαγκλαντές θα γίνει όπως την Κύπρο σε 50 χρόνια. Η ανάπτυξη και ο πολιτισμός όμως, δεν είναι μόνο καθαρές τουαλέτες, αφθονία, και άνεση. Είναι και state of mind.

Διαιτητής



Αγαπητοί αναγνώστες του blog,

τελικά είσαστε πολύ ευαίσθητοι…. Ένα ποστάκι έγραψα ότι θα το ρίξω στο διάβασμα, έβαλα και μια φωτογραφία με ένα κώλο και αμέσως:

- σταμπαρίστηκα νενέκα.(μου θυμίζει χαρακτήρα από βιβλίο της Μαρίας Ιορδανίδου)
(το αντίθετο τι είναι, οχιά?)

- με πληροφόρησαν ότι αν γράψω για το κυπριακό θα χάσω οπαδούς (υποθέτω θέλουν να διαβάζουν με ότι συμφωνούν και δεν δέχονται μύγα στο σπαθί τους?)

- έγινε ένα μίνι μαλλιοτράβηγμα για το αν είμαστε η όχι, τριτοκοσμικοί (κάτι με μούγιες που μουγιάζουνται μου θυμίζει)

Σας πληροφορώ λοιπόν τα ακόλουθα:

- το blog το ξεκίνησα για να κάνω το κέφι μου, να γράφω διάφορα που σκέφτομαι και βλέπω. Αν δεν έγραφα στο blog πιθανόν να έγραφα ημερολόγιο. Χωρίς παρεξήγηση.

- Frankly my dears, I don’t give a damn αν με χαρακτηρίσετε νενέκα, οχιά, bitch, ότι άλλο σκεφτείτε. Ούτε με ενδιαφέρει αν χάσω αναγνώστες για αυτά που γράφω.

- Προς το παρόν δεν έχω να πω κάτι σχετικά με το κυπριακό, γι’αυτό και μέχρι τώρα δεν έγραψα τίποτα στο blog (είμαι όπως τον Walt Disney στο ψυγείο και περιμένω.) Άμα θέλω να πω κάτι θα το πω.

- Δεν ξέρω ποιος είναι ο Γιώργος, ο Πάμπος, ο Ανωνυμος, ο Επώνυμος, ο επιβάτης, ο Ζορό, ο Spiderman ή o Sport Billy. Οι άντρες με καλσόν πάντως δεν με αφήνουν αδιάφορη:)

- Η μουρμούρα, η κριτική, τα καυστικά σχόλια και η ειρωνεία είναι χαρακτηριστικά ενός normal ανθρώπου που δεν ζει όπως τον George of the Jungle μόνος στα βουνά, αλλά μέσα σε μια interactive κοινωνία με άλλους ανθρώπους.

- Όλα τα σχόλια είναι καλοδεχούμενα, αλλά don’t quit your day jobs. Και άμα θέλετε να βριστείτε, πηγαίνετε στα γήπεδα να γίνετε και θέμα κοινωνικής έρευνας.

«Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας» - Holes

Tuesday, December 20, 2005

άτιτλο




Μου έστειλαν αυτή τη φωτογραφία με email.

Θεωρώ ότι βρισκόμαστε στη "σχισμή" εντελώς συμπτωματικά.

Monday, December 19, 2005

Απορία (μέρος β)

Όχι τίποτε άλλο, αλλά αν δεν ξεκινήσει σύντομα η σειρά θα το ρίξω στο διάβασμα. Ήδη έβαλα στο μάτι το βιβλίο του Σημίτη και το άλλο, «Το μυστικό Παζάρι» για το σχέδιο Ανάν και το ξέρω, άμα τα διαβάσω αυτά θα τη χάσω τη ψυχική μου γαλήνη.

Απορία

Η σειρά του Παπακαλιάτη πότε θα ξαναξεκινήσει??

διαδικασία κατά της γήρανσης

Αποφάσισα να πάω στο Beautyline και να αγοράσω το eyeliner που έβαλα στο μάτι (για να βγάλω το μάτι μου).

Μια normal γυναίκα που το διαβάζει τώρα αυτό θα σκέφτεται, «καλά, κάνει θέμα για ένα eyeliner?» Αντίθετα με το τι λέει ο μύθος και ο θρύλος για τις γυναίκες, ΔΕΝ γεννιούνται όλες με έμφυτο ταλέντο στις κρέμες και το βάψιμο. Υπάρχουν και κοριτσάκια που αντί στα 15 τους να βάφονταν μεταξύ τους και να διάβαζαν Cosmo, περνούσαν εξεγερμένη φάση και νόμιζαν ότι ήταν ροκούδες και έχουν χάσει εντελώς τη φάση βάφομαι-σαν-Barbie (και είναι έκτοτε σε αφασία).

Μια επίσκεψη στα Beautyline για μένα είναι τραυματική εμπειρία. Μπαίνεις στο κατάστημα και σε παίρνουν από πίσω διάφορες κοπέλες που σου προτείνουν αρώματα, σου προτείνουν κρέμες, σε ρωτούν τι βάζεις καθημερινά στο πρόσωπο σου (νεράκι της αφαλάτωσης και άντε μια κρεμούλα όταν έχω όρεξη), σου δείχνουν αγνώστου ταυτότητας μπουκαλάκια, σε διαβεβαιώνουν ότι ΟΛΑ είναι Α-ΠΑ-ΡΑΙ-ΤΗ-ΤΑ και μετά εσύ νιώθεις σαν αποτυχημένη με αφυδατωμένο δέρμα που το μόνο που θέλεις να αγοράσεις είναι μια τσιμπίδα (boring).

3-4 περιοδικά έχω διαβάσει, ξέρω τι κάνουν τα περισσότερα προϊόντα, δεν σημαίνει όμως ότι τα χρησιμοποιώ. Για όλους τους πιο πάνω λόγους, πήγα στο κατάστημα μετά φόβου Θεού και βαμμένης στην εντέλεια πωλήτριας.

Βεβαίως με παρέλαβε κοπέλα με έντονο βάψιμο (glitter στις 11 το πρωί??), βεβαίως με πληροφόρησε ότι το δέρμα μου είναι αφυδατωμένο και χρειάζεται:
Υδατική κρέμα
Κρέμα για τα μάτια (να προλάβουμε τις ρυτίδες)
Κρέμα για το στόμα (να προλάβουμε τις ρυτίδες)
Κρέμα κατά της γήρανσης
(πόσα πράγματα να προλάβω? Έχω γίνει Βέγγος)

Ακολούθως με ρώτησε τι βάζω κάθε πρωί και βράδυ. Τις είπα παπαγαλία ότι μπορούσα να θυμηθώ από το τελευταίο περιοδικό που διάβασα και όχι το νεράκι αφαλάτωσης.

Με άγχωσε καλά καλά ότι τα σημάδια της γήρανσης άρχισαν να φαίνονται πάνω μου, μου έδωσε του κόσμου τα δοκιμαστικά σωληνάρια και με έστειλε στο καλό.

Τα σημάδια της γήρανσης όντως τα παρατήρησα και εγώ. Εκεί που κάπνιζα Marlboro κόκκινα, έχω μεταπηδήσει σε κάτι πιο ελαφρύ. Από το άγχος, σήμερα το πρωί μου πήρε 45 λεπτά να νιφτώ και να πασαλειφτώ με κρέμες. Σε 1 εβδομάδα θα βαρεθώ τη διαδικασία «κατά της γήρανσης» και θα επιστρέψω στις παλιές καλές συνήθειες μου. Τώρα που το γράφω αυτό με έπιασε φαγούρα.


Friday, December 16, 2005

Κυβερνητικοί for dummies (2)

Τελειώνεις τις εξετάσεις. Μετά, περνά τόσος πολύς καιρός που ξεχνάς ότι έκατσες εξετάσεις και πιο θέμα αφορούσαν. Περνούν οι μήνες και οι εποχές και έρχεται άλλη μια συστημένη επιστολή που σου ανακοινώνει να παρουσιαστείς για interview.

Οι ώρες των interview είναι πάντα οι χειρότερες, αν δουλεύεις κάπου αλλού, πρέπει να καταστρώσεις ολόκληρο σχέδιο για να καταφέρεις να παρουσιαστείς στην ώρα σου (και δεν θέλεις να φανεί ότι κάνεις ιδιοτροπίες και δεν μπορείς να πας την ώρα που σου είπαν). Όταν καταφέρεις να παρουσιαστείς, 9 φορές στις 10 θα βρεις γνωστούς που δεν ήθελες να δεις και δεν θα ήθελες να ξέρουν ότι πήγες interview.

Περιμένεις λοιπόν τη σειρά σου, και κάποτε σε καλούν στο conference room. Τα conference rooms έχουν συνήθως καινούργια έπιπλα, παράθυρα με θέα στον Πενταδάκτυλο (5ος όροφος και πάνω) το air condition/θέρμανση δουλεύει στην εντέλεια, τυροπιτάκια παίζουν στο τραπέζι, σε ρωτούν αν θέλεις να πιεις τίποτε (υποψιάζομαι ότι σε ρωτούν διότι ξέρουν ότι δεν θα ζητήσεις τίποτα). Με λίγα λόγια, ΚΑΜΙΑ σχέση με την πραγματικότητα.

Στα interviews για τη δημόσια υπηρεσία on average υπάρχει πενταμελές panel. Από αυτό το panel, ο ένας κάνει τις περισσότερες ερωτήσεις (ο chief), ακόμα ένας ρωτά διευκρινιστικές ερωτήσεις (ο first commander) και οι υπόλοιποι 3 τρώνε τυροπιτάκια και πίνουν τον καφέ τους.

Standard ερώτηση Νο.1: Περιγραφή σπουδών. Εδώ πρέπει να αντισταθείς στον πειρασμό να τους πεις τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ έκανες στις σπουδές σου (sex, drugs & rock & roll) και να τους πεις διάφορα για το degree σου, το syllabus των σπουδών σου κτλ. Το διαφημιστικό φυλλάδιο του πανεπιστημίου is always helpful.

Standard ερώτηση Νο.2: Γιατί διάλεξες τις συγκεκριμένες σπουδές. Και πάλι πρέπει να αντισταθείς τον πειρασμό να τους πεις ότι οι γονείς αυτό πλήρωναν, ή ότι ήσουν κούσβος στα υπόλοιπα μαθήματα άρα αυτή ήταν η μοναδική σπουδή που υπήρχε περίπτωση να πάρεις πτυχίο. Λες ότι σε εμπνέει αυτή η σπουδή, ανέκαθεν είχες ένα κρυφό ενδιαφέρον, ότι δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτήν, τέλος πάντων κάτι να γεμίσει το κενό (και να μην είναι too threatening για το panel).

Standard ερώτηση Νο.3: Τι περιμένεις από τη συγκεκριμένη υπηρεσία. Ερώτηση παγίδα. Αν απαντήσεις κάτι πολύ business-like (προοπτική ανέλιξης, ευθύνες, να σκέφτομαι και να είμαι challenged) το panel θα καταλάβει ότι λες μαλακίες. Αν απαντήσεις κάτι πολύ αραχτό (μια δουλειά που να πληρώνει, να δουλεύω μέχρι το μεσημέρι, benefits κτλ) το panel δεν θα μπορεί να δικαιολογήσει στα πρακτικά γιατί να προσλάβουν ένα κούσβο σαν και σένα. Στην ερώτηση παγίδα, δεν υπάρχει σωστή απάντηση. Ελπίζεις να απαντήσεις αυτό που θέλουν να ακούσουν.

Τέλος, ο first commander θα σου κάνει 2-3 ερωτήσεις κρίσεως. Εδώ απαντάς ανάλογα με το ποιο κόμμα βρίσκεται στην Κυβέρνηση και σε ποια φάση βρίσκεται το Κυπριακό (το attitude “έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο” always helps).
Φεύγοντας από το interview, make sure ότι θυμάσαι τα ονόματα του panel. Είναι με αυτούς που θα πρέπει να «μιλήσεις» για να κανονίσεις να σε προωθήσουν παρακάτω (ειδικά αυτοί που τρώνε τα τυροπιτάκια, remember, they are there to help their guys).

ακόμα ένα new year resolution



Εκτός από το eyeliner θα βάλω ακόμα ένα new year resolution.
Να μάθω martial arts.
Νομίζω θα μου χρειαστούν ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ Ο ΚΑΘΕ ΠΠΕΖΕΒΕΓΚΗΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΕΞΥΠΝΑΔΕΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΔΙΟΤΙ ΕΙΔΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΜΟΝΙ και θεώρησε ότι πρέπει να κάνει το μάγκα.

Ευχαριστώ.

Thursday, December 15, 2005

ΒΟΥΛΗ-τώρα

Άναψα την τηλεόραση ανυποψίαστη χθες το απόγευμα και βλεπω ενα τύπο με μουστάκι σε γκρο πλάν. Κάτι έλεγε ο τύπος, όλοι γελάγανε, λέω ά τι ωραία, stand-up comedy μας βάλανε, ας το παρακολουθήσω.

Βλέπω λοιπόν τον τύπο. Όπως φαίνεται κάνει πολιτική σάτιρα, και λέω κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει.

Και τότε έντρομη προσέχω τη λεζάντα στο κάτω αριστερά μέρος της τηλεόρασης που γράφει "ΒΟΥΛΗ- τώρα" και αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι stand-up comedy που βλέπω αλλά άμεση μετάδοση από τη Βουλή των Αντιπροσώπων που συζητούν τον προυπολογισμό. Ο κύριος με το μουστάκι (που κάτι μου θύμιζε) είναι βουλευτής και ονομάζεται Κουλίας.




Wednesday, December 14, 2005

Κυβερνητικοί for dummies


Ψάχνοντας για δουλειά over the years έκανα διάφορα τρελά, όπως αιτήσεις σε δημόσιες υπηρεσίες. Έκανα αρκετές αιτήσεις πιστεύω για να έχω άποψη, και μου συνέβηκαν διάφορα τραγελαφικά (όλα βέβαια in the name of transparency and equality που χαρακτηρίζει τις προσλήψεις στον δημόσιο τομέα – γελάστε ελεύθερα).

Το νούμερο ένα που πρέπει να ξέρει κάποιος όταν κάνει αίτηση στη δημόσια υπηρεσία είναι να μην έχει την ψευδαίσθηση ότι επειδή έκανε αίτηση π.χ. σήμερα, θα προσληφθεί σε ένα μήνα. Το σωστό attitude είναι να κάνεις αίτηση όταν ΔΕΝ χρειάζεσαι τη δουλειά, σε φάση που κάνεις κάτι πολύ συναρπαστικό και ακολούθως να ξεχάσεις ότι έκανες αίτηση.

15 μήνες αργότερα, στο άσχετο, και όταν θα έχεις ξεχάσει για τι πράγμα είχες κάνει αίτηση (αλλά έχεις σκοτωθεί με όλα τα άτομα στη current δουλειά σου) λαμβάνεις μια συστημένη επιστολή (πας στο ταχυδρομείο ελπίζοντας να είναι λεφτά ή έστω να κληρονόμησες κανένα long lost relative) που σε καλεί να εμφανιστείς (συνήθως σε κανένα λύκειο) και να δώσεις εξετάσεις.

Οι εξετάσεις αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν τα πάντα. Η υποφαινόμενη:

- Έγραψε έκθεση ιδεών για τη βία στην οικογένεια.
- Μετάφρασε κείμενο (elementary stage) από την ελληνική στην αγγλική (το ότι τέλειωσε αγγλόφωνο πανεπιστήμιο did not ring a bell)
- Έγραψε έκθεση ιδεών για τη νεανική παραβατικότητα (βασικά ξαναέγραψε την έκθεση για τη βία στην οικογένεια με μερικές αλλαγές)
- Έκανε IQ test (πίθηκος βρει τρίγωνο sort of thing)
- Απάντησε technical questions που αφορούσαν το θέμα της (επιτέλους!!)

Συμπέρασμα: Οι κυβερνητικές εξετάσεις για ένα average άτομο είναι ανέκδοτο. Το περίεργο της υπόθεσης είναι που, πηγαίνοντας στις εξετάσεις βρίσκεις άτομα αγχωμένα, με σημειώσεις (???). Κάποιοι παίρνουν τις εξετάσεις πολύ σοβαρά.

(για τα interviews αργότερα)

Tuesday, December 13, 2005

Absolut ακινησία


Γύρω γύρω όλοι, στη μέση η μπουκάλα με τη βότκα. Είπαμε να πρωτοτυπήσουμε απόψε και να πιττωθούμε με βότκα αντί με μπύρες. Αφού ο χειμώνας μας έγραψε, θα τον φέρουμε με το ζόρι. Κατευθείαν από τις στέπες της Σιβηρίας. Ανάψαμε και κεράκι και νομίζουμε ότι έχουμες τζάκι ολυμπιακών διαστάσεων. Εγώ σε ρόλο Μιχαήλ Στρογκώφ μοιράζω shot glasses στις συντρόφισσες.

- Τι, σε σφηνάκια θα πιούμε? (έχουμε διαμαρτυρίες)
- Πώς να πιούμε?
- Κοκτέιλ, ξέρω γω, κάτι να βάλουμε μέσα, έτσι ξεροσφύρι?
- Αφού είναι βότκα με γεύση Vanilla, τι άλλη γεύση να βάλουμε μέσα, θα γίνει χαλούμι.
- Εγώ δεν μπορώ, θα ξινίσω.

(έχουμε και απαιτήσεις)

- Το ότι καπνίζεις 1 πακέτο τσιγάρα και πίνεις 4 καφέδες την ημέρα, τρως delivery ευλαβικά και έχεις να γυμναστείς από το σχολείο δεν σε ξινίζει, και σε ξινίζει η βότκα που γίνεται με αγνά υλικά?
- Έχω κάποια standards.
- ….

Η πρώτη εντύπωση


Κάποτε, η μικρή πλην «τίμια» Δημοκρατία της Κύπρου έκτισε ένα μοντέρνο (για τη δεκαετία του 60) αεροδρόμιο. Το έκτισε στην πρωτεύουσα, ήταν state of the art, με τις fiberglass καρέκλες του, την αίθουσα αναμονής του, αφίξεις/αναχωρήσεις, όλα τα είχε. Ήταν ένα μικρό κουκλί.

Στην πορεία προέκυψαν κάτι ταραχές, ένα coup d’état και μια εισβολή και τώρα το κουκλί αεροδρόμιο είναι περίπου κάτι σαν wild reserve. Το χαίρονται οι κουρκουτάδες, τα φίδια, οι σαύρες και κάτι ξέμπαρκοι ΟΗέδες που παίζουν βόλεϊ στον αεροδιάδρομο (μες τη χλιδή).

Επειδή όμως, η μικρή πλην «τίμια» Δημοκρατία επέμενε ότι έπρεπε να έχει αεροδρόμιο, βρήκε μια χωράφα στη Λάρνακα και την ονόμασε Larnaka International Airport (πριν την Ευρωπαϊκή Ένωση όλα ήταν international).

Στο έτος 2005, ο επιβάτης που φτάνει στο Larnaka International Airport ζει την εμπειρία ως ακολούθως:

Προσγειώνεται στον αεροδιάδρομο. Νιώθει αμέσως μια μεγάλη ευφορία. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι:
Είναι ακόμα μέσα στο αεροπλάνο και δεν έχει βγει έξω
Έχει φτάσει ασφαλισμένα και νιώθει ένα άλφα ξαλάφρωμα που τα κατάφερε.

Ανοίγει η πόρτα του αεροπλάνου και βγαίνει έξω. Κάθε ελπίδα που μπορεί να είχε να διατηρηθούν τα μαλλιά του χτενισμένα και συγυρισμένα χάνεται διότι ως γνωστό, ο συνδυασμός ζεστού ξηρού αέρα και υγρασίας ΔΕΝ βοήθησε ποτέ κανένα τύπο μαλλιών.

Ο μικρός «περίπατος» στον αεροδιάδρομο και η διαδρομή με το λεωφορείο βοηθούν στην κυκλοφορία του αίματος μετά το ταξίδι. Κάθε σκέψη για τριτοκοσμικό transfer είναι απλή σύμπτωση.

Περνά τον έλεγχο διαβατηρίων.

(Μάλλον, περνά τον έλεγχο διαβατηρίων εάν:
Είναι Κύπριος
Είναι Ευρωπαίος υπήκοος
Είναι Αμερικάνος/ Αυστραλός/ Ιάπωνας)

Κάθε άλλη εθνικότητα πρέπει να παρακαλεί ο τύπος στο γκισέ να την έχει ακουστά, διαφορετικά δεν θα περάσει τον έλεγχο διαβατηρίων ή θα του σπάσουν τα νεύρα σε σημείο να μην θέλει ο ίδιος να περάσει τον έλεγχο διαβατηρίων.

Μπαίνει στην αίθουσα παραλαβής αποσκευών. Αυτό είναι ένα ωραίο όνομα για να περιγράψει ένα open plan χώρο, με 3 ξεχαρβαλωμένους ιμάντες για τις βαλίτσες και ΚΑΘΟΛΟΥ καθίσματα (αρκετά έκατσες πάνω στο αεροπλάνο, είπαμε, όλα αυτά για την κυκλοφορία του αίματος). Ο επιβάτης θα παρατηρήσει ότι τα unclaimed luggage είναι ακουμπισμένα σε μια γωνιά σε κοινή θέα, και υπάρχουν ανοικτές πόρτες που βγάζουν (που αλλού?) στον αεροδιάδρομο και πάλι, σε περίπτωση που ξέχασες κάτι εκεί και θέλεις να το πάρεις!

Ο επιβάτης περιμένει τη βαλίτσα του.

Και περιμένει.

Ξεκινά ο ιμάντας.

Σταματά ο ιμάντας.

Ξεκινά ο ιμάντας αλλά βαλίτσες γιοκ.

Ο επιβάτης, αν και non smoking η open plan αίθουσα, καπνίζει αμέριμνος περιμένοντας.

Ο ανυπόμονος επιβάτης μπορεί να πάει στην άκρη του ιμάντα και να κοιτάξει πίσω από το διαχωριστικό παραβάν τι κάνουν άραγε οι μα**κες οι αχθοφόροι και δεν κινούνται (είναι πάντα αυτοί που κάνουν απεργίες και στάσεις εργασίας).

Καθησυχασμένος ο επιβάτης συνεχίζει να περιμένει. Κάνει ακόμα ένα τσιγάρο και μιλά με τους 24 γνωστούς του, που βρίσκει κατά διαβολική σύμπτωση να περιμένουν και αυτοί τη βαλίτσα τους.

Έρχεται η βαλίτσα. Ο επιβάτης την παίρνει και φεύγει από την open plan αίθουσα.

Φεύγοντας περνά από τους τελωνιακούς, οι οποίοι έχουν χάσει την παλιά αίγλη τους (τον καιρό των international) να σου ανοίγουν τη βαλίτσα ανεξέλεγκτα, και μετά να σε ρωτάνε με ποιον είσαι συγγενής (μπας και κάνουν και καμιά γκάφα στην πορεία). Τώρα (η εποχή του Europe) απλώς στέκονται και σε κοιτάζουν βλοσυρά (περασμένα μεγαλεία και διηγόντας τα να κλαις). Τώρα, μόνο σε κάτι αράπηδες μπορούν ακόμα να βγάζουν το άχτι τους.

Ο επιβάτης τέλος βγαίνει έξω και προσεύχεται στο Θεό του.

Monday, December 12, 2005

Υπάρχει Λόγος Σοβαρός (3)

Επιστέφοντας από σπουδές στην Κύπρο, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να μιζεριάσεις, όπως:
Δεν έχει πολλά πράγματα να κάνεις.
Άφησες τους φίλους και γνωστούς σου πίσω και είσαι μόνος/η όπως την καλαμιά στον κάμπο.
Είναι πολύ πιο δύσκολο να γνωρίσεις κόσμο. Ο κόσμος εδώ απλώς ΔΕΝ συστήνεται στο άσχετο.
Για να φύγεις από το νησί είναι ολόκληρη διαδικασία που περιλαμβάνει αεροπλάνα και βαπόρια (και χρειάζεσαι χρήματα που δεν έχεις).
Έχεις δει όλα τα μουσεία άπο 8 φορές (including τα ψηφιδωτά στην Πάφο).
Οι ειδήσεις στην τηλεόραση (αυτό είναι κατηγορία από μόνο του).
Η "έκριθμη πολιτική κατάσταση". Εκτός αν ζεις απομονωμένος στα βουνά (πράγμα σχεδόν αδύνατο στην Κύπρο), δεν μπορείς να ξεφύγεις από την καθημερινή συζήτηση/ενασχόληση/πρήξιμο σχετικά με αυτό το θέμα.
Απλώς αποφάσισα να μην μιζεριάζω, και να δω πως να περάσω καλύτερα. "Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή" είπαν οι Τρύπες. Ο καθένας κάνει ότι καταλαβαίνει.
Έτσι μένω εδώ, όταν μπορώ πάω διακοπές, κάτι σκέψεις που είχα να δημιουργήσω τρομοκρατική οργάνωση και να κτυπήσω το τμήμα δημοσίων έργων που μας τάραξαν στο σκάψε-σκάψε για να κάνουν αποχετευτικό σύστημα, ξάπλωσα και μου πέρασε.

Υπάρχει Λόγος Σοβαρός (2)

Επέστρεψα πίσω με όλες τις επισημότητες.
Φίλοι και γνωστοί ήταν όλοι στα εξωτερικά και έκαναν την πάπια (επιστροφή;; πως είπατε;;; den katalavainw, egw milao mono agglika thank you)
Κάτι σχέσεις με αλλοδαπούς έμειναν στην αλλοδαπή (κίτρινο γράμμα στο συρτάααρι). Οι σχέσεις εξ αποστάσεως ΔΕΝ λειτουργούν, μην πιστέψετε αυτούς που ισχυρίζονται το αντίθετο. Ή ο ένας από τους δύο θα ξεχειλωθεί στην προσπάθεια να κρατηθεί η σχέση ζωντανή, ή ο καθένας θα συνεχίσει το δρόμο του. Στην περίπτωση μου, εγώ ξεχειλώθηκα και αυτός τράβηξε το δρόμο του.

Ήμουν μέσα στη μαύρη μιζέρια. Πήγαινα δουλειά, επέστρεφα και έβλεπα τους τοίχους μέχρι την επόμενη μέρα.

Και τώρα τι κάνουμε;

Το μελό κράτησε περίπου 3-4 μήνες. Μετά αποφάσισα να βγω από το σπίτι μου. Θεωρώ ότι είμαι αισιόδοξο άτομο (ή απλώς χαζοχαρούμενη) και αποφεύγω τα δράματα.

Κάπου εδώ αγάπησα την τηλεόραση και το σινεμά.


(τέλος δεύτερου μέρους)


Friday, December 09, 2005

Υπάρχει Λόγος Σοβαρός

Επειδή διακρίνω μια απαισιοδοξία σε πολλά blogs που ξεκίνησα να διαβάζω τελευταίως, θα γράψω τα δικά μου (αν θέλετε το διαβάζετε).

Κάποτε σπούδασα στο εξωτερικό και εγώ. Η σπουδή που ήθελα να κάνω δεν προσφερόταν πουθενά στην Κύπρο έτσι αναγκαστικά (άλλο που δεν ήθελα) τα μάζεψα και πήγα στα εξωτερικά.
Στο πανεπιστήμιο που πήγα ήξερα μόνο ένα άτομο. Μετά από 1 εβδομάδα εκεί, γνώρισα άλλα 45 άτομα και άρχισε το πανηγύρι.
Η ζωή του φοιτητή είναι αξεπέραστη, αλλά αν μπεις στο trip να πιστεύεις ότι επειδή περνάς καλά ως φοιτητής, η ζωή στο εξωτερικό είναι το ίδιο καλή (άρα μένουμε), τότε θα απογοητευτείς. Εκτός αν παίζει έρωτας μεγάλος, ή φανταστική δουλειά, ή έχεις κάνει κανένα έγκλημα και δεν μπορείς να επιστρέψεις μήπως και σε συλλάβουν.
Κακά τα ψέματα. Η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών, σπουδάζουν διότι οι γονείς τους πληρώνουν για τα πάντα, στα πανεπιστήμια που ενέκριναν οι γονείς, τις σπουδές που επίσης ενέκριναν οι γονείς. Το ίδιο έκανα και εγώ. Σπούδασα διότι με έστειλαν να σπουδάσω, και μου έδειξαν τυφλή εμπιστοσύνη (τους ευγνωμονώ βέβαια γι’αυτό και 5 πράγματα τα έμαθα, και ευτυχώς που τα έμαθα).
Όσο εξεγερμένη και να ένιωθα, όση ελευθερία κτλ να ένιωθα, δεν ήταν δικό μου κατόρθωμα. «Σε είχα δεί και σένα σάν τ' άλλα φοιτητάκια, αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά» είπαν οι Φατμέ και έχουν δίκιο.
Και τι να έκανα?

Να περνούσα ωραία.

Αυτό ακριβώς έκανα.

Και το απόλαυσα.

Ότι μαλακία μου κατέβηκε την έκανα. Και μπορεί να έφαγα τα μούτρα μου 2-3 φορές, αλλά τώρα τα θυμάμαι και γελώ.

Τέλειωσα τις σπουδές και είπα να μείνω 1-2 χρόνια ακόμα αλλά για να μείνεις ήθελες work permit, το οποίο δεν πήρα. Να μείνω παράνομα και να κάνω δουλειές του ποδαριού δεν έλεγε, έτσι επέστρεψα σπίτι μου.

(τέλος πρώτου μέρους)

Για τα lyrics ολόκληρου του τραγουδιού των Φατμέ: www.geocities.com/fatme80s/lyrics/logos_sovaros.txt


Thursday, December 08, 2005

Για τον πολιτισμό

Οι εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας πίστευαν και πιστέυουν ότι από μόνη της η ιστορική καταγωγή και η οχύρωση πίσω από ένα αρχαίο πολιτισμό με παγκόσμια εμβέλεια, είχε και έχει μαγικές ιδιότητες. Εξαντλούν λοιπόν την πολιτισμική πολιτική στην αναφορά και στη δόξα του παρελθόντος αφήνοντας στο έλεος του Θεού και της ιστορίας τον πολιτισμό. Το παρελθόν για μας πλέον λειτουργεί ως επίτευγμα και όχι ως βάση για περαιτέρω ανάπτυξη.

Mr Chips!

Το αντιστάθηκα αρκετά αλλά τελικά το έκανα. Έβαλα δορυφορική. Αν την καταφέρω να μου φέρνει και φαί delivery δεν θα υπάρχει πλέον κανένας λόγος να βγαίνω από το σπίτι μου.

Κάθομαι λοιπόν όλο χαρά, οι κουρτίνες/παράθυρα/ πόρτες/ κινητό κλειστά, το remote control ανά χείρας και αρχίζω το tour. Παθαίνω ένα μικρό κόλλημα στο TV5 (γαλλική κρατική τηλεόραση-νομίζω). Πάνω που ακούω μόνο γαλλικά, καπνίζω το Gauloise μου και σκέφτομαι να ανοίξω και μια μπουκάλα κρασί για το εφφέ, και έχω σχεδόν πείσει τον εαυτό μου ότι βρίσκομαι στη Γαλλία και βλέπω τις ειδήσες, ακούω από έξω σαν ηχό τελλάλη "Πατάτες.... ωραίες Πατάτες έχω.."

(ποια Γαλλία? διαλύθηκε το συννεφάκι)

Στην Κύπρο είναι ακόμα συνηθισμένο φαινόμενο να γυρίζουν τις γειτονιές διάφοροι πωλητές με τα αυτοκίνητα τους και να πουλούν καρπούζια/ πατάτες/ γενικά ότι παράγουν.

Και εν πάση περιπτώση, οι potato people δεν διαδηλώνονται αυτή την περίοδο? Δεν έχουν κλείσει και ένα highway για να πείσουν για τις "έντιμες" προθέσεις τους? Ο Mr Chips έξω από το σπίτι μου δηλαδή είναι απεργοσπάστης?

New Year Resolution

Στολίσαμε Χριστουγιεννιάτικο δεντράκι στη δουλειά. Δηλαδή, βάλαμε τη secretary να το κάνει. Ο boss, είχε το epiphany να μας εισηγηθεί, εκτός από τα στολίδια, να γράψουμε και από μια ευχή και να την καρφιτσώσουμε πάνω στο δέντρο, σαν new year resolution μας. Όταν είδε ότι με την εισήγηση του δεν συγκινήθηκε κανένας (και το human resource management που έκανε στο πανεπιστήμιο καμία επιρροή δεν είχε σε εμάς) μας έδωσε μισή ώρα άδεια να το κάνουμε. Μετά από αυτό η συμμετοχή ήταν καθολική. Μέχρι και η καθαρίστρια συμμετείχε.
Σκέφτηκα και εγώ, τι να θέλω άραγε να μου συμβεί μέσα στο 2006?
Έγραψα:

"Εύχομαι το 2006, να καταφέρω να μάθω να βάζω το eyeliner σωστά και να δημιουργώ το smoky effect που είδα και μου άρεσε."

Το καρφίτσωσα στο δέντρο, και μετά πρόσεξα τι έγραψαν οι υπόλοιποι. Το 90 % ευχήθηκε υγεία, να λυθεί το κυπριακό και να πάμε όλοι στα σπίτια μας. Ειλικρινά δεν πίστευα ότι έχει κόσμο που ΑΚΟΜΑ εύχεται αυτό (η υγεία εξαιρείται διότι είναι πάντα επίκαιρη). Ίσως δεν έγραψαν αυτό που πραγματικά σκέφτονταν. Η ευχή του "να πάμε όλοι στα σπίτια μας" είναι σταθερή αξία, το είπες και καθάρισες (είναι αορίστου περιεχομένου, δείχνεις ευαισθητοποιημένος, αρκετά πατριώτης, κανένας δεν θα σε παρεξηγήσει). Σαν χαλασμένο ράδιο, ή CD που κόλλησε. Είμαι περίεργη να δω τι θα γίνει αν ποτέ η ευχή πιάσει.


The Betrothal of Arnolfini” ή “The Marriage of Arnolfini”

Χρονολογείται από το 1434
Εκτίθεται στο National Gallery, στο Λονδίνο

Πρόκειται για το πορτραίτο του Giovanni Arnolfini και της συζύγου του (ή δεύτερης συζύγου του) Giovanna Cenami, κατά πάσα πιθανότητα, την ώρα που τελείται ο γάμος τους. Ο ίδιος ο Arnolfini ήταν Ιταλός έμπορος ο οποίος εγκαταστάθηκε στην Bruge, στο Βέλγιο, όπου και παντρεύτηκε την Giovanna, κόρη ευκατάστατων εμπόρων της περιοχής.

Η λεπτομέρεια με την οποία ζωγραφίστηκε ο πίνακας είναι ενδεικτική της δουλειάς του Van Eyck. Όλα μέσα στο δωμάτιο είναι ζωγραφισμένα με πολλή λεπτομέρεια, σαν να είναι αληθινά. Είναι χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο ζωγράφιζε ο Van Eyck. Τα πρόσωπα είναι σοβαρά και χλωμά, ίσως διότι ζουν μια πολύ σημαντική στιγμή της ζωής τους. Ο πίνακας δείχνει να έλαβε υπόψη τους κανόνες της «προοπτικής» (το μέγεθος των αντικειμένων μικραίνει όσο απομακρύνονται από το κεντρικό σημείο του πίνακα), αλλά μόνο επιφανειακά. Ο Jan Van Eyck ζωγράφιζε όπως έβλεπε και δεν πρόλαβε τους αναγεννησιακούς Ιταλούς ζωγράφους που ανήγαγαν τη ζωγραφική σε επιστήμη προοπτικής. Άλλωστε το χαρακτηριστικό το Van Eyck ήταν η λεπτομέρεια. Έχει σχολιαστεί ότι ο πίνακας είναι σαν ένα κομμάτι του πραγματικού κόσμου που έχει «κοπεί» και φιξαριστεί πάνω στον τοίχο. Πιθανόν ο πίνακας να ήταν commissioned από τον ίδιο τον Arnolfini και να εκτελούσε χρέη «πιστοποιητικού γάμου». Ίσως για αυτό το λόγο ο ζωγράφος να έγραψε στον «τοίχο» τη φράση «Johannes de Εyck fuit hic” (ο Jan Van Eyck ήταν εδώ.) Ίσως ο ίδιος να ήταν μάρτυρας στον γάμο.

Το κλειδί του πίνακα είναι ο καθρέφτης που βρίσκεται στον τοίχο στο πίσω μέρος του δωματίου. Αντανακλά όλο το δωμάτιο από πίσω. Διακρίνονται όλα σχεδόν τα αντικείμενα του δωματίου, το ζευγάρι και ακόμα δύο μικροσκοπικές φιγούρες που φαίνεται να μπαίνουν στο δωμάτιο (ο ζωγράφος και ακόμα ένας μάρτυρας ίσως?) Ο καθρέφτης πλαισιώνεται από κορνίζα με 10 μικρές απεικονίσεις από τη ζωή του Χριστού. Ο καθρέφτης είναι κυρτός (convex) και απεικονίζει όλο το δωμάτιο, από την οροφή στο πάτωμα, τεχνική η οποία ήταν άγνωστη μέχρι τότε σε πίνακες (η δημιουργία, δηλαδή, οπτικών «τρικ» μέσα στον πίνακα.)

Όλα σχεδόν τα αντικείμενα του δωματίου έχουν κάποια συμβολική έννοια. Ενδεικτικά:

Ο πολυέλαιος και το κερί: Ο πολυέλαιος φαίνεται να είναι μπρούντζινος (άρα ακριβός για τα δεδομένα της εποχής- ένδειξη του πλούτου που απολάμβανε το ζευγάρι.) Διακρίνεται αναμμένο ένα μόνο κερί, που μπορεί να συμβολίζει το μάτι του Κυρίου που βλέπει τα πάντα, ή ακόμα την αφοσίωση των νεόνυμφων για το ιερό μυστήριο του γάμου.

Ο σκύλος: Συμβολίζει αφοσίωση (fidelity)

Πορτοκάλια (ή μήλα) στο παράθυρο: Συμβολίζουν την γονιμότητα (fertility) και τον χαμένο Παράδεισο των ανθρώπων (man’s fall from Paradise.)

Ακόμα, στον πίνακα υπάρχουν πολλές αναφορές για την «επιθυμία» του ζευγαριού να αποκτήσει απογόνους. Η ίδια η Giovanna Cenami, από τον τρόπο που κρατά το φόρεμα της δημιουργεί την υποψία ότι είναι έγκυος. Αυτή η εικασία καταρρίπτεται από το γεγονός ότι ιστορικά το ζευγάρι ουδέποτε απέκτησε παιδιά. Το φόρεμα είναι μεν πράσινο (που δεν είναι χρώμα που συνήθως απεικονίζει την αθωότητα της νύφης, αλλά το άσπρο χρώμα άρχισε να χρησιμοποιείται σαν το χρώμα της «αθωότητας» της νύφης από τον 19ο αιώνα, άρα το 1434 ήταν λογικό μια νύφη να είναι παρθένα και να είναι ντυμένη στα πράσινα.) Ο τρόπος που σηκώνει το φόρεμα της είναι ένδειξη ότι θέλει να αποκτήσει παιδιά. Επιπλέον, στην καρέκλα στο βάθος του δωματίου είναι σκαλισμένη η φιγούρα της Αγίας Μαργαρίτας (St. Margaret), η οποία είναι η πολιούχος άγιος των γυναικών που γεννούν.

Στο δωμάτιο φαίνεται να υπάρχει και ένα μεγάλο κρεβάτι, καλυμμένο με κόκκινο ύφασμα. Την εποχή εκείνη ήταν πολύ συνηθισμένο το κυρίως δωμάτιο του σπιτιού, να χρησιμοποιείται σαν τραπεζαρία, σαλόνι, χώρος υποδοχής καλεσμένων και κρεβατοκάμαρα. Σε περίπτωση επίσκεψης καλεσμένων, οι «κουρτίνες» του κρεβατιού έκλειναν, και απομόνωναν το κρεβάτι. Το να έχει κάποιος τέτοιο κρεβάτι μέσα στο σπίτι του ήταν ένδειξη πλούτου και ψηλής κοινωνικής τάξης. Στην περίπτωση του πίνακα, ενδεχομένως να συμβολίζει για ακόμα μια φορά την επιθυμία του ζευγαριού να αποκτήσει απογόνους.

Wednesday, December 07, 2005

από τον Πολίτη:

Ναι, αλλά είσαι Απόγονος Αγωνιστή;

Μόνο σ' αυτή τη θεότρελη χώρα θα μπορούσε να καταγραφεί κάτι τέτοιο: Την Κυριακή 11 Δεκεμβρίου θα έχει την ιδρυτική του συνέλευση ένας νέος, σπουδαίος για το μέλλον του τόπου μας, σύνδεσμος: Ο... Σύνδεσμος Απογόνων Αγωνιστών '55 - '59. Όχι, δεν σας κάνουμε πλάκα. Σοβαρολογούμε. Μετά από τους μη συλληφθέντες, τους μη φυλακισθέντες, τους ολίγον αγωνισθέντες, τους παρ' ολίγον αγωνισθέντες, τους ψυχολογικώς ταλαιπωρηθέντες, τους νοητικώς συμπαραταχθέντες και όλα τα συναφή, έμελλε να το δούμε και αυτό.
Θα πρόκειται μάλλον για τα εγγόνια των αγωνιστών (αυτών που αγωνίστηκαν και των υπολοίπων) αφού τόσο οι ίδιοι οι αγωνιστές όσο και τα παιδιά τους έχουν βολευτεί προ πολλού. Και όταν λέμε "αγωνιστές" εννοούμε τα μέλη των Συνδέσμων έτσι; Όχι τους ήρωες. Εκείνοι θυσιάστηκαν ώστε πολλοί από τους υπόλοιπους, τους ξύπνιους να περνούν ζωή χαρισάμενη εδώ και δεκαετίες εξαργυρώνοντας τον αγώνα τους. Τα δε παιδιά των ηρώων, όσα επέλεξαν να μην μπουν στο Κύκλωμα, άντε να είδαν κάνα διορισμό στο Δημόσιο. Πολλά δε, δεν είδαν το παραμικρό.
Από τις 11 του Δεκέμβρη λοιπόν, η Κύπρος, μαζί με όλες τις άλλες παραξενιές και αστειότητές της, θα γίνει η πρώτη χώρα ανά το παγκόσμιο στην οποία ο απελευθερωτικός αγώνας της θα αποκτήσει και... κληρονομική μορφή και μάλιστα, Τρίτης Γενεάς. Αγωνιστές "3G" ένα πράγμα. Την ώρα που σε άλλες χώρες, ισορροπημένες, ούτε οι ίδιοι οι αγωνιστές δεν καταδέχονται να διεκδικούν ανταλλάγματα για τον αγώνα τους, στην Κύπρο, μισό αιώνα μετά, ο τόπος (ό,τι απέμεινε, ας είναι καλά και τα κατορθώματα πολλών από εκείνους που δηλώνουν ακόμη αγωνιστές...) ξεπληρώνει παντοιοτρόπως και αδιαλείπτως το δάνειο της ελευθερίας του από γενιά σε γενιά.
Εκτός φυσικά και εάν η ίδρυση του Συνδέσμου Απογόνων Αγωνιστών έχει καθαρά ιδεολογικό χαρακτήρα. Χλωμό το βλέπουμε, ειδικώς εάν αναλογιστεί κανείς πόση ιδεολογία (οποιαδήποτε ιδεολογία) υπάρχει σ' αυτή τη χώρα, αλλά και σ' αυτή την περίπτωση το ζήτημα που εγείρεται είναι μεγάλο και ουσιώδες και αγγίζει τα όρια του σνομπισμού και του ρατσισμού. Σε τι δηλαδή διαφέρει ένας... "απόγονος αγωνιστή" από έναν "απόγονο μη αγωνιστή"; Το μοναδικό που οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος μπορεί να σκεφτεί είναι πως ο πρώτος θα μπορούσε, χάριν συζητήσεως, να πει ότι έχει περισσότερα δικαιώματα διότι ο παππούς του ήταν (είτε λέει ότι ήταν) αγωνιστής. Οπότε και πάλι καταλήγουμε σ' αυτό που λέγαμε πιο πριν: Το αίτημα για διαχρονική αποπληρωμή.
Μπορεί, βεβαίως, οι "απόγονοι αγωνιστών" να μην θέλουν να εκμεταλλευτούν τον αγώνα των... προγόνων τους αλλά απλώς να θεωρούν πως είναι κάτι ξεχωριστό. Μια ανώτερη κάστα. Όμως και σ' αυτή την περίπτωση φτάνουμε στο προηγούμενο, στο ότι δηλαδή αυτό που επιχειρείται είναι η δημιουργία μίας κοινωνικής ομάδας η οποία θεωρεί και επιχειρεί να καθιερώσει ότι ο αγώνας των παππούδων της (...!) την κάνει κάτι διαφορετικό ή και κάτι ανώτερο από εκείνο που είναι οι άλλοι. Κι αν μας ρωτάτε, εμείς προτιμούμε το πρώτο σενάριο. Χίλιες φορές να θέλουν να "τσιμπήσουν" και εκείνοι κάτι παρά να βρεθούμε σε μερικά χρόνια με καμπόσους... Αρίους ανάμεσά μας.
Σκεφτείτε, όπως με τόσα άλλα παλαβά σ' αυτό τον τόπο, αυτό το νέο φρούτο του "αγωνιστικού" DNA να γίνει μόδα. Καθόλου απίθανο. Τόσα και τόσα είδαμε. Και τότε, όλοι να ισχυρίζονται ότι είναι "γόνοι αγωνιστών". Πώς βρεθήκαμε με δύο χιλιάδες "αντιστασιακούς" στην Αστυνομία και παρόλη την τρομερή αντίστασή τους οι Πραξικοπηματίες (ανάμεσά τους και διάφορα υπερήφανα ακόμη μέλη των Συνδέσμων) έκαναν περίπατο; Κάπως έτσι. Σ' αυτή την περίπτωση θα αρχίσουμε όλοι μια μεγάλη συζήτηση για το ποιος δικαιούται να αποκαλείται "απόγονος αγωνιστή" και ποιος όχι. Εάν λ.χ. έχει ξένη γιαγιά ή μητέρα (μη Ελληνίδα) θα λέγεται "απόγονος" ή... "ημιαπόγονος";
Ας περιμένουμε να δούμε το τέλος και αυτού του απίστευτου νούμερου σ' αυτό το νησί της παράνοιας. Το νησί όπου μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων αντί να προσπαθούν να ξαναενώσουν τη χώρα τους και να αλλάξουν την κοινωνία τους για να πάνε μπροστά, ασχολούνται με το πώς θα αποδείξουν ότι οι πρόγονοί τους ήταν καλύτεροι από τους προγόνους των άλλων. Και πως, συνεπώς, οι ίδιοι είναι καλύτεροι από τους απογόνους των άλλων προγόνων, ενίοτε και από τους απογόνους του υπόλοιπου πλανήτη. Και να δούμε επίσης εάν ποτέ θα τα καταφέρουμε να απαλλαγούμε από το γενικότερο κράμα της επιπολαιότητας, της ελαφρότητας και των συμπλεγμάτων το οποίο μας έχει καταδικάσει να είμαστε σ' αυτό το χάλι που είμαστε σήμερα. Φευ!

Κώστας Κωνσταντίνου
Κωδικός άρθρου: 594815
ΠΟΛΙΤΗΣ - 02/12/2005

Κάτι τέτοια διαβάζω και χαίρομαι που δεν είμαι μόνη σε αυτή τη μάντρα. Μπράβο Βάρβαρε! Και επειδή ΔΕΝ είμαι ούτε απόγονος ούτε και fan του αγωνιστικού group, προτείνω την δημιουργία των ακόλουθων συνδέσμων προς αντιπερισπαρμό:

Σύνδεσμος απογόνων Λουζινιανών (εμπρός ξανά για μια βασιλική Κύπρο)

Σύνδεσμος απογόνων αρχαίων Ελλήνων (είμαστε, είμαστε)

Σύνδεσμος Αικατερίνη Κορνάρο (η Βέφα της Αναγέννησης)

Σύνδεσμος φίλων Σαρακινών (οι πρώτοι διδάξαντες του island hopping)



Τα DVD και άλλα ευχάριστα

Λατρεύω τις ταινίες. Μου προσφέρουν hours and hours of fun. Βλέπω τα πάντα. Hollywood blockbusters, ευρωπαϊκό κινηματογράφο, ελληνικά, γενικά ότι βρω μπροστά μου. Μέχρι και ένα ισραηλίτικο με καταπιεσμένες housewives είδα (in Hebrew με υποτίτλους). Με πιάνουν και κάτι αναλαμπές κατά περιόδους, θέλω να βλέπω μόνο γαλλικά έργα, από εκείνα τα καταθλιπτικά μες τη μαύρη μιζέρια. O πρωταγωνιστής να κάθεται στο μπαρ και να καπνίζει, να βλέπει την πρωταγωνίστρια και η αμέσως επόμενη σκηνή να είναι στο διαμέρισμα του μετά την πράξη (και πάλι να καπνίζουν). Δεν τίθεται θέμα πως βρέθηκαν εκεί, πως γνωρίστηκαν, πως την έψησε. Ποτέ δεν είναι πρόβλημα για τον πρωταγωνιστή μας. Τα βλέπω και εγώ και ψάχνω μες τη Λευκωσία να βρω brasserie μπας και με το μυστήριο ύφος μου ζήσω και εγώ ένα brief encounter (εδώ γελάμε δυνατά χα, χα).

Έχω αποκτήσει μια άλφα οικειότητα με τον Ντιβιντά μου. Σε σημείο να με παίρνει τηλέφωνο ανά πάσα στιγμή για να με πληροφορήσει ότι ήρθε το Χ έργο που ζήτησα, ή το Ψ έργο που ΔΕΝ ζήτησα αλλά μόλις το δω θα πάθω. Η συζητήση είναι πάντα η ίδια:

Ντιβιντάς: Έλα, DVD εδώ (κοφτά και γρήγορα, σε ασύρματο μιλά??)
Εγώ: Για σου DVD man
Ντιβιντάς: Είναι μέσα το Batman που ζήτησες.
Εγώ: To Batman Returns?
Ντιβιντάς: Όχι το Batman Begins, δεν Returns.
Εγώ: Κάποιος άλλος returns φαίνεται.
Ντιβιντάς: Να σου δώσω το Star Wars?
Εγώ: Είδα το.
Ντιβιντάς: Να σου δώσω το Mr & Mrs Smith?
Εγώ: Παίζει το η Cyprus Airways στις πτήσεις της. Είδα το.
Ντιβιντάς: Έχω ένα με ινδές νοικοκυρές που αποφασίζουν ότι είναι λεσβίες. Θέλεις το?
Εγώ: ….

Η συζήτηση συνήθως καταλήγει κάπου (παίρνω τις Ινδές housewives) και όλοι είμαστε ευτυχισμένοι. Ο Ντιβιντάς κάποτε έχει καλές ιδέες. Όταν π.χ μου έδωσε να δω το Run Lola Run (είχε πάει διακοπές στη Γερμανία), ή όταν μου έδωσε το Sideways, (λίγο πριν τη γιορτή του κρασιού), ή κάτι obscure γαλλικά έργα που μόνο στο Υφαντουργείο θα έδειχναν (πρέπει να περνούσε και αυτός κουλτουρέ φάση). Πρόσφατα μου έδωσε το Frida... Νομίζω θέλει να μου πει ότι αν π.χ. αφήσω τις μασχάλες μου αξύριστες, δεν ξανασχηματίσω τα φρύδια μου και αφήσω μουστάκι υπάρχει ενδεχόμενο να γίνω έργο... ή έστω νούμερο.

Μαύρη Τρύπα

Οδήγω άμερημνη ΜΕΣΑ στην κίνηση. Down town Nicosia traffic, όχι αστεία. Ο κόσμος εδώ οδηγά όπως σκέφτεται (ψυχεδελικά). Και φυσικά ξέρουν τα πάντα. «Αυτοί που κάνουν ότι τα ξέρουν όλα εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε». Λίγα δευτερόλεπτα πριν τη νευρική κρίση ανοίγω το ράδιο να ακούσω τίποτε να περάσει η ώρα και ακούω το εξής ασύληπτο:

(σοβαρή αντρική φωνή)

«Αν κάποιος καταφέρει να ταξιδέψει με την ταχύτητα του φωτός (300,000 km/sec.) τότε μπαίνει μέσα σε μαύρη τρύπα που θα τον ρουφήξει και ο χρόνος θα αρχίσει να κυλά πιο αργά γι’αυτόν. Αν λοιπόν κάνει αυτό το ταξίδι (που υπάρχει μόνο θεωρητικά, γιατί η μαύρη τρύπα «ρουφάει» τα πάντα και τα βραδαίνει κάνοντας τα μακρόστενα και κανένας ή τίποτα δεν έχει καταφέρει να επιζήσει από την μαύρη τρύπα) τότε, αν π.χ. περάσει ένα διάστημα 5 χρόνων κάνοντας αυτό το ταξίδι, επιστρέφοντας στη Γη θα βρει ότι ο χρόνος εκεί προχώρησε άλλα 20 χρόνια για τους ανρθρώπους εκεί και όχι 5 που κύλησαν γι’αυτόν. Αυτό είναι το «παράδοξο των δίδυμων αδερφών». Ο ένας μένει στη Γη και ο άλλος ταξιδεύει με την ταχύτητα του φωτός. Αυτός που ταξιδεύει, επιστρέφει στη Γη μετά από 5 χρόνια για να βρει τον δίδυμο αδερφό του (που ήταν στη Γη) 15 χρόνια μεγαλύτερο του.»

........ (το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι να πετάξω κρέμες ημέρας/ νύκτας και λοιπά αξεσουάρ και να μπω μέσα σε μια μαύρη τρύπα να μείνω πάντα νέα και όμορφη, βρέθηκε η λύση για να διατηρηθεί το δέρμα σφικτό…)

Ειλικρινά το άκουσα ΟΛΟ αυτό στο ράδιο on the way to work, πηγμένη μέσα στην κίνηση.... Τι να πω και εγώ. Σκέφτηκα επίσης να εμφανιστώ στη δουλειά με 3 ώρες καθυστέρηση και να τους αναγγείλω ότι αντί να πήξω στην κίνηση μπήκα σε μια μαύρη τρύπα και ο χρόνος επιβραδύνθηκε... θα είμουν πειστικότατη!

Για όλα φταίει η κίνηση (και οι δρόμοι, που προορίζονται για καμήλες και όχι μικρά ευρωπαικά saloon αυτοκίνητα).

Εναλλακτικά θα μπορούσα μαζί με τα χαρτομάντιλα του αυτοκινήτου να έχω δίπλα μου και μια μπαζούκα και κάθε φορά που κάποιος μου έκλεινε το δρόμο, να κατεβάζω το παράθυρο με χάρη και να τον ανατινάζω σε χίλια κομματια. Γκετ αουτ οβ μαι γουέι γιε μου!

Tuesday, December 06, 2005

Μανιφέστο Δρακούνας

. Κατοικώ στην Κύπρο, που δείχνει ότι διαθέτω χιούμορ.
· Μια ελληνική σειρά τη μέρα, το γιατρό τον κάνει πέρα.
· Η τηλεόραση ποτέ δεν σκότωσε κανένα, η άγνοια όμως, ναι.
· Είμαι ψηλή, ξανθιά με πράσινα μάτια, ίσια μαλλιά, τέλειες αναλογίες, ολοκάθαρο δέρμα, δεν κρούζω από τον ήλιο εύκολα (είμαι δηλαδή μια average Κυπραία)
· Αν έχεις deep meaningful thoughts, ξάπλωσε και θα σου περάσει. Κάτι έφαγες και σε πείραξε.
· Οι κυπριακές τηλεοπτικές σειρές είναι μέρος συνομωσίας που στοχεύει στο να μετατρέψει τα μυαλά των Κυπρίων σε ταραμοσαλάτα.
· Η Ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία (άσχετο) (ξέρω μια Ελπίδα αιωνόβια)
· Το να μένεις πάνω/κάτω/δίπλα από τους γονείς σου στην Κύπρο είναι cult.


ΠΡΟΣΟΧΗ: Το blog βλάπτει σοβαρά την υγεία όλων όσων δεν διαθέτουν χιούμορ.