The hills are alive

Θα έγραφα μια μικρή ιστορία της περιόδου των Λουζινιανών, αλλά δεν έχω όρεξη να σκεφτώ. Κωλοβαρέισιον στο full. Σκέφτομαι σοκολάτες, καναπέ, ζεστασιά, μιούζικαλ στην τηλεόραση. Αλήθεια, τι έγιναν τα μιούζικαλ που έβαζε το ΡΙΚ κάθε Χριστούγεννα??

Θυμάμαι, κάθε Χριστούγεννα έπρεπε οπωσδήποτε να προβληθεί το Sound of Music (οκ, αν δεν είσουν φαν έκοβες φλέβες- ευτυχώς είμουν φαν).
Καθόμασταν toute la famille (υποψιάζομαι ότι ο παπάς μου καθόταν για να νανουριστεί, ουδόλως τον ενδιέφερε ένα μοναστήρι με καλόγριες στις Άλπεις) προσηλωμένοι μες τη τρελλή χαρά. Νιώθαμε πλήρη ταύτιση (Αυστριακοί του Γ' Ράιχ, Κυπραίοι in the 80ς, το ίδιο πράγμα). Για ένα διάστημα απαντούσα και στο όνομα Μπριγκίτε και είχα και την απορία που πήγαν τα υπόλοιπα 5 αδέρφια μου (η αδερφή μου δεν ήταν ΚΑΘΟΛΟΥ συνεργάσιμη).

Τέτοιο κόλλημα δεν έπαθα με άλλο μιούζικαλ. Sound of Music και ξερό ψωμί. Kαι στο Σάλσμπουργκ σηκώθηκα να πάω και έβγαζα φωτογραφίες σε κάτι λειβάδια με τα χέρια ανοικτά όπως την Julie Andrews. Μέχρι που μου έκανε παρατήρηση ο αγρότης που του πατούσα το χορτάρι.