Κυβερνητικοί for dummies

Ψάχνοντας για δουλειά over the years έκανα διάφορα τρελά, όπως αιτήσεις σε δημόσιες υπηρεσίες. Έκανα αρκετές αιτήσεις πιστεύω για να έχω άποψη, και μου συνέβηκαν διάφορα τραγελαφικά (όλα βέβαια in the name of transparency and equality που χαρακτηρίζει τις προσλήψεις στον δημόσιο τομέα – γελάστε ελεύθερα).

Το νούμερο ένα που πρέπει να ξέρει κάποιος όταν κάνει αίτηση στη δημόσια υπηρεσία είναι να μην έχει την ψευδαίσθηση ότι επειδή έκανε αίτηση π.χ. σήμερα, θα προσληφθεί σε ένα μήνα. Το σωστό attitude είναι να κάνεις αίτηση όταν ΔΕΝ χρειάζεσαι τη δουλειά, σε φάση που κάνεις κάτι πολύ συναρπαστικό και ακολούθως να ξεχάσεις ότι έκανες αίτηση.

15 μήνες αργότερα, στο άσχετο, και όταν θα έχεις ξεχάσει για τι πράγμα είχες κάνει αίτηση (αλλά έχεις σκοτωθεί με όλα τα άτομα στη current δουλειά σου) λαμβάνεις μια συστημένη επιστολή (πας στο ταχυδρομείο ελπίζοντας να είναι λεφτά ή έστω να κληρονόμησες κανένα long lost relative) που σε καλεί να εμφανιστείς (συνήθως σε κανένα λύκειο) και να δώσεις εξετάσεις.

Οι εξετάσεις αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν τα πάντα. Η υποφαινόμενη:

- Έγραψε έκθεση ιδεών για τη βία στην οικογένεια.
- Μετάφρασε κείμενο (elementary stage) από την ελληνική στην αγγλική (το ότι τέλειωσε αγγλόφωνο πανεπιστήμιο did not ring a bell)
- Έγραψε έκθεση ιδεών για τη νεανική παραβατικότητα (βασικά ξαναέγραψε την έκθεση για τη βία στην οικογένεια με μερικές αλλαγές)
- Έκανε IQ test (πίθηκος βρει τρίγωνο sort of thing)
- Απάντησε technical questions που αφορούσαν το θέμα της (επιτέλους!!)

Συμπέρασμα: Οι κυβερνητικές εξετάσεις για ένα average άτομο είναι ανέκδοτο. Το περίεργο της υπόθεσης είναι που, πηγαίνοντας στις εξετάσεις βρίσκεις άτομα αγχωμένα, με σημειώσεις (???). Κάποιοι παίρνουν τις εξετάσεις πολύ σοβαρά.

(για τα interviews αργότερα)