Η πρώτη εντύπωση

Κάποτε, η μικρή πλην «τίμια» Δημοκρατία της Κύπρου έκτισε ένα μοντέρνο (για τη δεκαετία του 60) αεροδρόμιο. Το έκτισε στην πρωτεύουσα, ήταν state of the art, με τις fiberglass καρέκλες του, την αίθουσα αναμονής του, αφίξεις/αναχωρήσεις, όλα τα είχε. Ήταν ένα μικρό κουκλί.

Στην πορεία προέκυψαν κάτι ταραχές, ένα coup d’état και μια εισβολή και τώρα το κουκλί αεροδρόμιο είναι περίπου κάτι σαν wild reserve. Το χαίρονται οι κουρκουτάδες, τα φίδια, οι σαύρες και κάτι ξέμπαρκοι ΟΗέδες που παίζουν βόλεϊ στον αεροδιάδρομο (μες τη χλιδή).

Επειδή όμως, η μικρή πλην «τίμια» Δημοκρατία επέμενε ότι έπρεπε να έχει αεροδρόμιο, βρήκε μια χωράφα στη Λάρνακα και την ονόμασε Larnaka International Airport (πριν την Ευρωπαϊκή Ένωση όλα ήταν international).

Στο έτος 2005, ο επιβάτης που φτάνει στο Larnaka International Airport ζει την εμπειρία ως ακολούθως:

Προσγειώνεται στον αεροδιάδρομο. Νιώθει αμέσως μια μεγάλη ευφορία. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι:
Είναι ακόμα μέσα στο αεροπλάνο και δεν έχει βγει έξω
Έχει φτάσει ασφαλισμένα και νιώθει ένα άλφα ξαλάφρωμα που τα κατάφερε.

Ανοίγει η πόρτα του αεροπλάνου και βγαίνει έξω. Κάθε ελπίδα που μπορεί να είχε να διατηρηθούν τα μαλλιά του χτενισμένα και συγυρισμένα χάνεται διότι ως γνωστό, ο συνδυασμός ζεστού ξηρού αέρα και υγρασίας ΔΕΝ βοήθησε ποτέ κανένα τύπο μαλλιών.

Ο μικρός «περίπατος» στον αεροδιάδρομο και η διαδρομή με το λεωφορείο βοηθούν στην κυκλοφορία του αίματος μετά το ταξίδι. Κάθε σκέψη για τριτοκοσμικό transfer είναι απλή σύμπτωση.

Περνά τον έλεγχο διαβατηρίων.

(Μάλλον, περνά τον έλεγχο διαβατηρίων εάν:
Είναι Κύπριος
Είναι Ευρωπαίος υπήκοος
Είναι Αμερικάνος/ Αυστραλός/ Ιάπωνας)

Κάθε άλλη εθνικότητα πρέπει να παρακαλεί ο τύπος στο γκισέ να την έχει ακουστά, διαφορετικά δεν θα περάσει τον έλεγχο διαβατηρίων ή θα του σπάσουν τα νεύρα σε σημείο να μην θέλει ο ίδιος να περάσει τον έλεγχο διαβατηρίων.

Μπαίνει στην αίθουσα παραλαβής αποσκευών. Αυτό είναι ένα ωραίο όνομα για να περιγράψει ένα open plan χώρο, με 3 ξεχαρβαλωμένους ιμάντες για τις βαλίτσες και ΚΑΘΟΛΟΥ καθίσματα (αρκετά έκατσες πάνω στο αεροπλάνο, είπαμε, όλα αυτά για την κυκλοφορία του αίματος). Ο επιβάτης θα παρατηρήσει ότι τα unclaimed luggage είναι ακουμπισμένα σε μια γωνιά σε κοινή θέα, και υπάρχουν ανοικτές πόρτες που βγάζουν (που αλλού?) στον αεροδιάδρομο και πάλι, σε περίπτωση που ξέχασες κάτι εκεί και θέλεις να το πάρεις!

Ο επιβάτης περιμένει τη βαλίτσα του.

Και περιμένει.

Ξεκινά ο ιμάντας.

Σταματά ο ιμάντας.

Ξεκινά ο ιμάντας αλλά βαλίτσες γιοκ.

Ο επιβάτης, αν και non smoking η open plan αίθουσα, καπνίζει αμέριμνος περιμένοντας.

Ο ανυπόμονος επιβάτης μπορεί να πάει στην άκρη του ιμάντα και να κοιτάξει πίσω από το διαχωριστικό παραβάν τι κάνουν άραγε οι μα**κες οι αχθοφόροι και δεν κινούνται (είναι πάντα αυτοί που κάνουν απεργίες και στάσεις εργασίας).

Καθησυχασμένος ο επιβάτης συνεχίζει να περιμένει. Κάνει ακόμα ένα τσιγάρο και μιλά με τους 24 γνωστούς του, που βρίσκει κατά διαβολική σύμπτωση να περιμένουν και αυτοί τη βαλίτσα τους.

Έρχεται η βαλίτσα. Ο επιβάτης την παίρνει και φεύγει από την open plan αίθουσα.

Φεύγοντας περνά από τους τελωνιακούς, οι οποίοι έχουν χάσει την παλιά αίγλη τους (τον καιρό των international) να σου ανοίγουν τη βαλίτσα ανεξέλεγκτα, και μετά να σε ρωτάνε με ποιον είσαι συγγενής (μπας και κάνουν και καμιά γκάφα στην πορεία). Τώρα (η εποχή του Europe) απλώς στέκονται και σε κοιτάζουν βλοσυρά (περασμένα μεγαλεία και διηγόντας τα να κλαις). Τώρα, μόνο σε κάτι αράπηδες μπορούν ακόμα να βγάζουν το άχτι τους.

Ο επιβάτης τέλος βγαίνει έξω και προσεύχεται στο Θεό του.