Tuesday, June 28, 2011

χωρίς θέμα

Πρέπει να είμαστε το μοναδικό σπίτι (άτε και κάποιες κοτζιάκαρες στην Άλωνα) που δεν ασχολήθηκε να βάλει αποκοδηκοpoushlik ή να αγοράσει νέα τηλεόραση για να πιάνει το νέο ψηφιακό σήμα με τον τέλειο ήχο και την τέλεια εικόνα. Σε 3 μέρες θα βυθιστούμε στο σκοτάδι.

Χεστήκαμε. Έχουμε δορυφορική.

Άσχετο, αλλά πρόσφατα χρειάστηκε να ταξιδέψω στο εξωτερικό για 3-4 μέρες. Την αρχική χαρά μου στο prospect να πάω αλλού και να ξελαμπικάρω κάπως, διαδέχτηκε το άγχος ότι θα έπρεπε να κάνω περίπλοκα arrangements για να προσέχει κάποιος τα τεκνά στην απουσία μου (η δυσκολία να φύγεις αυξάνεται γεωμετρικά αναλόγως των τεκνών που έχεις). Ο Έτερος προσφέρθηκε να προσέχει την κουκλάρα και η μαμά Δρακούνα τη mini me. «Θαύμα» σκέφτηκα, ένα παιδάκι ο καθένας, αναλαμβάνουν επιτέλους τις ευθύνες τους, no problem, το όνειρο της σύγχρονης μάνας τώρα γίνεται πραγματικότητα. Πακέταρα τη βαλίτσα μου και τα λέμε, αναχώρησα μέσα στην τρελή χαρά, αφού πρώτα διεξήλθα λεπτομερώς το τμήμα καλλυντικών και αρωμάτων του αεροδρομίου.

Μετά από περιπλάνηση 12 ωρών σε διάφορα αεροδρόμια και σταθμούς του τρένου στην  Ευρώπη (γ*** τις ανύπαρκτες απευθείας πτήσεις μου μέσα) έφτασα στον προορισμό μου και σκέφτηκα να ενημερώσω το group back home ότι έφτασα καλά. Το group ήταν καλά, το άκουσα λίγο συγκρατημένο αλλά μπορεί να ήταν και η ιδέα μου. Χαλάρωσα και υποσχέθηκα να τους μιλήσω το πρωί που θα ήταν το μεγάλο test: Θα κατάφερναν άραγε να συντονιστούν και να πάνε όλοι ντυμένοι, χτενισμένοι, με τα σωστά accessories στη δουλειά / σχολείο/ babysitter?

Το ίδιο βράδυ έκανα ένα λεπτομερειακό μπάνιο με την ησυχία μου, έλουσα και ίσιωσα μαλλιά χωρίς παρεμβολές (μόνο οι μάνες out there έπιασαν αυτό το υπονοούμενο), έβγαλα φρύδια, έκοψα νύχια και έβλεπα ακίνητη το ταβάνι του δωματίου μου για 43 συνεχόμενα λεπτά χωρίς να βαρεθώ. Μετά ξεράθηκα σε ένα ύπνο χωρίς όνειρα και διακοπές.

Το πρωί, και ενώ έτρωγα το απλό και απέριττο πρόγευμα μου (ότι είχε το μπουφέ συν 2 καφέδες και 2 ποτήρια φρέσκο χυμό πορτοκάλι, ααχχχ απόλαυση, μην σου πω διάβασα ΚΑΙ εφημερίδα) έστειλα ένα μήνυμα να δω σε πια φάση ήταν το group. Μισή ώρα αργότερα απάντησε ο Έτερος ότι σκατά, πανικός, η κουκλάρα δεν ξυπνούσε, δεν προλάβαινε, φώναξε τη μαμά Δρακούνα, έγινε ο κακός χαμός μέχρι να ετοιμαστούν, γάμησε τα, δεν αντέχει, πήγε γραφείο για να ξεκουραστεί, δεν κατάφερε κανένας να χτενίσει την κουκλάρα.

Lovely.

Το ήξερα.

Δεν θα νιώσω τύψεις, όχι. Καλύτερα να νευριάσω. Είναι πιο υγιές αίσθημα.

Για να μην τα πολυλογώ, το τετραήμερο μου ήταν μια χαρά. Έκανα 5 φορές μπάνιο με την ησυχία μου, έφαγα 3 απολαυστικά προγεύματα, κοιμήθηκα 3 νύχτες χωρίς διακοπές και ξαφνικό εγερτήριο για να ταίσω / αλλάξω κτλ. Χτένισα μόνο τον εαυτό μου. Τάισα μόνο τον εαυτό μου. Μείωσα τα τηλεφωνήματα στο ελάχιστο για να μην ακούω μουρμούρα και μοιρολόγια και έλα πίσω όλα είναι μαύρα και άραχνα (έλεος). Δεν μιλώ για τη μαμά Δρακούνα, αυτή είναι καλά εκπαιδευμένη.

Η κουκλάρα αντιθέτως, πέρασε ένα έξαλλο τετραήμερο που έτρωγε ότι ήθελε και κοιμόταν ότι ώρα ήθελε. Γενικά, έκανε ότι ήθελε. Ξεπρογραμματίστηκε. Όπως το video που όταν σου κόψουν το ρεύμα πρέπει να το επαναπρογραμματίσεις.

Γάμησε τα. Όλοι θέλουν να μου δημιουργήσουν τύψεις.

Δεν θα τα καταφέρουν όμως. Τους εξαγόρασα με δώρα.

Μουχαχαχαχα......        


Friday, June 24, 2011

Αγανακτίστας Δισπηρκίστας

Κάθε φορά που κάθομαι να γράψω τα deep, meaningful and profound thoughts μου, κάτι γίνεται (όχι, το σύμπαν ΔΕΝ συνωμοτεί) και πρέπει να πακετάρω, να ταίσω, να βάλω κάποιου τσιρότο, να σώσω κάποιον άλλον από βέβαιο πνιγμό (ξεκινήσαμε τα μπάνια του λαού και έχουμε ήδη πάει 5 φορές στα Hamptons –διάβαζε Πρωταρά- χωρίς να ξιπετσιστούμε), να ασσιχτηρίσω έναν τρίτο από το τηλέφωνο (γι’ αυτό το έχουμε άλλωστε) και ναι, τώρα που το γράφω αυτό η mini me τσιριλλά και θέλει σημασία.

I give up.

Έχουμε Αγανακτισμένους στο Σύνταγμα.

Έχουμε Αγανακτισμένους απόφοιτους του English School (μα είδες? Άκουσαν «αγανάκτηση» και το έκαναν μόδα. Δεν κατάλαβα για ποιο πράμα απ’ όλα αγανάκτησαν αλλά δεν πειράζει. It’s the thought that counts. Ή επειδή παραιτήθηκε η διευθύντρια και τους άφησε σύξυλους –πόσες ιδιοτροπίες να αντέξει το πλάσμα- και έκλασαν μέντες).

Θα γίνω η Αγανακτισμένη Δρακούνα.

Ως πάρατζει.

Thursday, June 16, 2011

Αντίδραση

Έβλεπα χθες παρέα με τον πατέρα μου από την τηλεόραση τις σκηνές από τις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους. Ο πατέρας μου είναι συνταξιούχος και περνά πολύ ώρα μπροστά από την τηλεόραση. Τόσες μέρες έβλεπε τις ειρηνικές διαδηλώσεις και δεν είπε ούτε μια καλή λέξη, ούτε ένα σχόλιο, τίποτα.

Χθες έβλεπε τους κουκουλοφόρους με τα ρόπαλα κτλ και έβριζε τους αστυνομικούς που δεν τους μάζευαν και δεν τους συλλάμβαναν και δεν κατέβαιναν 2-3 διμοιρίες να τους πιάσουν, να τους κάνουν, να τους ράνουν.

Εισηγήθηκα αυτό που γράφεται καιρό τώρα στο internet, ότι οι «κουκουλοφόροι ταραξίες» είναι στην πραγματικότητα αστυνομικοί με πολιτικά και κάνουν προβοκάτσια για να δώσουν αφορμή στην αστυνομία να επέμβει και να ρίξει χημικά να διαλύσει τη διαδήλωση. Πως είναι δυνατόν 21 μέρες να διαδηλώνουν όλοι ειρηνικά και ξαφνικά να πλακώνουν «ταραξίες»? Δεν έχει σκεφτεί το ενδεχόμενο όλα αυτά να είναι υποκινούμενα? Η αστυνομία δεν τους συλλαμβάνει διότι απλούστατα, δεν θέλει να τους συλλάβει.

Αν του έλεγα ότι προσγειώθηκε ΟΥΦΟ στο Δάλι, μπορεί να με έβλεπε με λιγότερη έκπληξη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. Στον εγκέφαλο του μέσου Κύπριου συνταξιούχου, δεν υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο. Μα η αστυνομία? Να διαλύει διαδηλώσεις με αυτό τον ύπουλο τρόπο? Είναι δυνατόν?

Εκεί που σκεφτόμουν ότι τι κρίμα, είχα τον πατέρα μου για πιο προοδευτικό τύπο, ή μπορεί να ισχύει αυτό που λένε ότι όσο μεγαλώνει κάποιος γίνεται και πιο συντηρητικός, σκέφτηκα το εξής. Ο πατέρας μου ανήκει σε αυτή τη γενιά Κυπρίων (τώρα συνταξιούχοι) που:

-         τους είπαν ότι το πραξικόπημα το έκανε η CIA και το πίστεψαν
-         τους είπαν ότι η εισβολή ήταν ένα συνωμοτικό σχέδιο science fiction και fm stereo που καταρτίστηκε από τους «ξένους» και ήταν όλα προαποφασισμένα και κανονισμένα και το πίστεψαν
-         τους είπαν ότι είχαμε 1619 αγνοούμενους και το πίστεψαν (ή αν δεν το πίστεψαν δεν έκαναν τίποτα για να αποκαλυφθεί η αλήθεια από τότε)
-         τους είπαν ότι ο Μακάριος ήταν Εθνάρχης και το πίστεψαν
-         τους είπαν ότι πρέπει να περιμένουν λύση βιώσιμη και λειτουργική και το πίστεψαν

Γενικά, ήταν πολύ ευκολόπιστη γενιά. Ούτε διαδηλώσεις, ούτε αγανάκτηση, ούτε τίποτα. Μόνο δουλειά.

Ίσως γι’ αυτό ο πατέρας μου δεν μπορεί να καταλάβει γιατί μαζεύεται ο κόσμος στο Σύνταγμα. Εκείνος δεν θα έκανε ποτέ τέτοιο πράγμα, δεν μπορεί να αντιληφθεί το νόημα της κοινωνικής αντίδρασης. Δεν μπορεί να καταλάβει την απαίτηση για πραγματική Δημοκρατία. Όταν χρειάστηκε να αντιδράσει η γενιά του δεν το έκανε. Και τώρα είναι πια πολύ αργά για αυτούς.

Sunday, June 12, 2011

mixed grill

Ο Έτερος σχολίαζε χθές ότι ο πρόεδρος Χριστόφιας τέλεσε τα εγκαίνια γηπέδων φούτσαλ στον Πύργο Τυλληρίας.

«Ξέρεις άλλη χώρα που ο πρόεδρος της κάμνει εγκαίνια γηπέδων φούτσαλ?» με ρώτησε.

Του είπα ότι το θέμα δεν είναι το περιεχόμενο αλλά η πράξη. Δεν έχει σημασία τι εγκαινιάζει αλλά το γεγονός ότι νιώθει την ανάγκη να εγκαινιάσει κάτι. Ο πρόεδρος Χριστόφιας που είναι αριστερός εγκαινιάζει γήπεδα φούτσαλ, στο μέλλον που ενδεχομένως να έχουμε και πάλι δεξιό πρόεδρο θα εγκαινιάζει προτομές αγωνιστών. Όσοι δεν πρόλαβαν να τιμηθούν με την «πρώτη κατανομή» (βλέπε Κυβέρνηση Κλαίρης και Κληρίδη) μπορούν να ευελπιστούν στην επόμενη δεξιά κυβέρνηση που θα σιασιάρει να τοποθετήσει μια προτομή σε κάθε ραχούλα.

Σε εγκαίνια να βρισκόμαστε δηλαδή.

Κατά τα άλλα χαλαρά. Η μετακόμιση προχωρά με αργούς ρυθμούς, κυρίως διότι κάθε φορά που ανοίγουμε ένα συρτάρι για να το πακετάρουμε, καθόμαστε ένα δίωρο να βλέπουμε φωτογραφίες και να θυμόμαστε τα παλιά και να θαυμάζουμε παλιά μαγιό μας και παλιά παρεό μας και κοίτα πως έκανα τα μαλλιά μου εδώ, και θυμάσαι αυτό το φόρεμα και αυτό το γράμμα και αυτή την κάρτα και πάει λέγοντας.

Πως αντιλαμβανόμαστε τη διάσταση του χρόνου, ανακάλυψα, έχει μεγάλη διαφορά όσο μεγαλώνουμε. Παράδειγμα:

Η μαμά Δρακούνα έχει ένα μικρό βίντεο από το γάμο της. Είναι μια ερασιτεχνική απόπειρα του 1973 (με χρώμα αλλά χωρίς ήχο), περίπου 10 λεπτών. Βασικά βλέπεις λίγα πλάνα από την εκκλησία, λίγα πλάνα από το ξενοδοχείο και λίγα πλάνα από το τραπέζι που έκαναν για τους συγγενείς. Το έκανε ένας θείος μου που έχει μανία με τη φωτογραφία. Το βίντεο αυτό έγινε σε ταινία (από εκείνες με καρούλι) και για να το δεις έπρεπε να έχεις ειδικό μηχάνημα προβολής (πάνω σε άσπρο τοίχο και να είναι σκοτεινά και ρετρό). Είδα για πρώτη φορά αυτό το βίντεο όταν ήμουν 4-5 χρονών. Θεωρούσα πάντοτε ότι ήταν ένα παμπάλαιο βίντεο μουσειακής αξίας, διότι ακριβώς έγινε σε κάποια φάση της οικογένειας μου που δεν υπήρχα. Εφόσον δεν υπήρχα όταν έγινε, ήταν αρχαίο.

Πολύ αργότερα αντιλήφθηκα ότι όταν πρωτοείδα το βίντεο, δεν ήταν τόσο παλιό όσο φανταζόμουν, το πολύ να ήταν 5-6 χρονών. 3-4 χρόνια μετά το γάμο τους είχα γεννηθεί επομένως δεν απεικόνιζε μια μακρινή εποχή του παρελθόντος. Τώρα με τη μετακόμιση, η κουκλάρα εντόπισε το βίντεο του γάμου μου και έβαλε να το παρακολουθήσει. Από τα σχόλια που έκανε κατάλαβα ότι όπως και εγώ για το βίντεο της μαμάς Δρακούνας, νιώθει ότι βλέπει μια στιγμή του μακρινού παρελθόντος που δεν είναι μέρος της και επομένως για αυτήν είναι αρχαία. Και όμως, το βίντεο αυτό ούτε δέκα χρονών δεν είναι.

(η μαμά Δρακούνα πήγε πρόσφατα και έκανε το βίντεο του γάμου της ψηφιακό. Κάτσαμε όλοι μαζί να το ξαναδούμε. Οι παραπάνω από τους μισούς καλεσμένους που εμφανίζονται στα πλάνα, είναι πλέον μακαρίτες. Μας έπιασε κατάθλιψη και το φυλάξαμε).   

Sunday, June 05, 2011

Application

Λοιπόν, τώρα με την Προεδρία της ΕΕ που θα έχουμε για 6 glorious μήνες (και δουλειά για 3 χρόνια), απ’ ότι βλέπω υπάρχουν ένα σωρό kick ass θέσεις σε διάφορα πόστα, να κάνεις διάφορα vague πράματα συντονισμού, να γυρίζεις στις Ευρώπες, να κάθεσαι σε meetings (ποτζείνα με headphones μεταφραστή, με διάλειμμα για καφέ και μπισκότο και μετά oh so important lunch), να έχεις και πάσο να μπαίνεις σε ωραία κτήρια, και να νιώθεις σημαντικός και ωραίος.

Θέλω και εγώ ένα ποτούτο το πόστο. Ότι νάναι, δεν είμαι picky.

Ο κ. Μολέσκης (ο μάστρος της υπόθεσης) είπε ότι πρέπει τα σχετικά άτομα να έχουν προσόντα σε συγκεκριμένα degrees (check), ίσως μεταπτυχιακό (check), να μιλάς ελληνικά, αγγλικά και γαλλικά (check), να δουλεύεις πέραν του ωραρίου σου (αυτό το κάνω και τώρα κύριε Μολέσκη και δεν είμαι στας Ευρώπας), και «να ξέρουν να κινηθούν καλά στις Βρυξέλλες».

Πόμπα! Να με δεις κ. Μολέσκη μου να «κινούμαι» στις Βρυξέλλες, στο Bruges, στο Maastricht, στο Άμστερνταμ, στη Χάγη, στο Στρασβούργο όπου θέλεις να θαυμάσεις το τζίλημα μου J Στο δε Παρίσι κύριε Μολέσκη μου, πετώ! Να σου δώσω και σένα tips αν θέλεις. 

Επίσης, δεν έχω κανένα πρόβλημα να συγκατοικήσω με την κόρη σου, μια χαρά κοπέλα μου φαίνεται, να της πεις ότι είμαι πολύ καθαρό άτομο, πλένω και πιάτα, κάνω και hoover, δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τις συγκάτοικους μου, έγινα με όλες φίλη κολλητή (οκ, εκτός με τον Σαουδάραβα πρίγκιπα αλλά αυτός είναι άλλη ιστορία). Και καφέδες πίνω. Και mussles τρώω. Και πατάτες τηγανητές και το steak μου το θέλω medium rare, όπως όλο το γαλλόφωνο κόσμο. Μπορεί να πρέπει να φέρω και την οικογένεια μου μαζί αλλά να πεις της κόρης σου να μην ανησυχεί, είμαστε ήσυχα πλάσματα, ο δε Έτερος ξέρει και καλό σίδερο, ξέρει να κάνει και barbeque, θα περάσουμε τέλεια!

Νομίζω έχω όλα τα προσόντα για ένα από αυτά τα μυστικά πόστα. 119,000 Ευρώ ήθελε ο Καγιάρας? Εγώ κάμνω τη δουλειά κύριε Μολέσκη μου με μόνο 118,999 Ευρώ. Άτε, αν ππέσει ανταγωνισμός, πέφτω στις 118,998 Ευρώ.

Θα περιμένω σύντομα τα νέα σας. Meanwhile, λέω να αρχίσω να πακετάρω για μετακόμιση. Ευχαριστώ, σας αγαπάω όλους.    


ΠΡΟΣΟΧΗ: Το blog βλάπτει σοβαρά την υγεία όλων όσων δεν διαθέτουν χιούμορ.