Teleworking

Οκ, μείναμε σπίτι. Οκ, δουλεύουμε όλοι remotely. Και έχουμε laptop, printer, τηλέφωνα, 6 διαφορετικά applications κοινωνικής δικτύωσης και γρήγορο internet και μη χέσω. Καταλήγουμε να δουλεύουμε από τις 7.30 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ διότι είμαστε πάντα 3 μέτρα maximum μακριά από το laptop άρα άνοιξε το μισό λεπτό να δούμε κάτι, άνοιξε το μισό λεπτό να μου διεκρινήσεις κάτι άλλο και δεν σταματά ποτέ. 

Στο viber group της δουλειάς το βράδυ σχολιάζουμε το master chef.

Έχουμε παραγνωριστεί.

Το μόνο καλό είναι που αν αποφασίσεις στη μέση της μέρας να κωλοβαρέσεις για κανένα δίωρο, δεν υπάρχει κανένας να μαρτυρήσει ότι δεν δούλευες. Or so I thought.

Σήμερα μου πέτυχε το γιουβέτσι. Βγήκε όπως έπρεπε να είναι, σπυρωτό, και το κρέας να λιώνει στο στόμα σου, το τριμμένο τυρί να δένει αρμονικά με τα υπόλοιπα υλικά και από τη χαρά μου ήπια 2 ποτήρια κρασί και μετά το φαί ήθελα fork lift να σηκωθώ από το τραπέζι άρα το λογικό ήταν να κάνω μια περιποιημένη δίωρη σιέστα. 

Ελέγχω όλες τις συσκευές, δεν με ψάχνει κανείς, τα διάφορα applications, ούτε εκεί, ησυχία, τα kids απασχολημένα με online μαθήματα αγγλικών, αυτό ήταν, λέω, siesta time!

Ξαπλώνω στο κρεβάτι, εμφανίζεται ο Έτερος με ορέξεις και ξαφνικά η σιέστα παίρνει νέα τροπή, το μόνο καλύτερο πράγμα από ένα unexpected nap στη μέση της ημέρας, είναι unexpected sex ακολουθούμενο από nap στη μέση της ημέρας! Ο ύπνος μετά το sex είναι ο καλύτερος διότι έχεις χαλαρώσει, έχεις γίνει αλοιφή και κοιμάσαι σε 5 λεπτά. Χωρίς αρνητικές σκέψεις.  

Εκεί που βλέπω σύννεφα και είμαι στο δεύτερο όνειρο, χτυπά το τηλέφωνο και με το ένα μάτι βλέπω ότι είναι ο αριθμός του γραφείου και δεν θα είναι για καλό, στην εποχή του teleworking όλοι συνεννοούνται με applications και μηνύματα, αν σε πάρουν τηλέφωνο σημαίνει ήρθε το τέλος του κόσμου ή έκανες τόσο μεγάλη βλακεία που κανένα μήνυμα δεν τη σώζει. Πρέπει να σε ξεχέσουν personally.

".... Ναι??"

"Έλα που είσαι?"  (σαφώς ρητορική ερώτηση)

"... Μπροστά από το laptop"  (ξεβράκωτη στο κρεβάτι)

"Για την επιστολή που ετοιμάσαμε το πρωί....." (και συνεχίζει λες και δεν συμβαίνει τίποτε να εξηγεί λεπτομέρειες)

"Μισό λεπτό να την ανοίξω"  (πετάγομαι από το κρεβάτι, στη βιασύνη μου βάζω μόνο μια μπλούζα και έτσι όπως είμαι πάω στο άλλο δωμάτιο που είναι μέσα το laptop, το ανοίγω και προσπαθώ να καταλάβω τις οδηγίες)

Εκεί που έχουμε συνεννοηθεί και κουτσά στραβά το έσωσα, κοιτάζω πάνω και από το παράθυρο βλέπω έξω τον κηπουρό που μετά από 2 μήνες καραντίνας αποφάσισε να εμφανιστεί και να κλαδέψει τον κήπο και με χεραιτά από το παράθυρο και εγώ συνεχίζω να κάθομαι χωρίς βρακί με το laptop στο χέρι (και εννοείται χωρίς σουτιέν) και θέλει ο κηπουρός να του πω τι να κλαδέψει και στο τηλέφωνο ακόμα μιλούν από το γραφείο και ο κηπουρός ξεκινά και τη χορτοκοπτική μηχανή που σηκώνει νεκρούς και σκέφτομαι ότι το χειρότερο που θα μπορούσε εκείνη τη στιγμή να συμβεί είναι να με καλέσουν σε βιντεοκλήση. 

Μια φορά είπα να βγάλω το βρακί μου κατά τη διάρκεια της ημέρας και μαζεύτηκε πλήθος.