Dating Land

Είναι Κυριακή απόγευμα και κυνηγιέμαι ΑΚΟΜΑ με την κουκλάρα και τη Mini Me για να κάνουν τα μαθήματα τους. Τις έχω ήδη απειλήσει, έχουν κατασχεθεί όλα τα ηλεκτρονικά, τις έβαλα τιμωρία, γενικά δοκίμασα όλο το toolkit που διαθέτω. Έχουν λύσει τα νεύρα μου και φωνάζω υστερικά επαναλαμβάνοντας τις κλισέ φράσεις που χρησιμοποιούσε και η μαμά Δρακούνα σε μένα (τόσο χάλια).

Ένα συνηθισμένο απόγευμα Κυριακής στο σπίτι. Lovely.

Τη Δευτέρα το πρωί στο γραφείο, εξιστορώ την ιστορία (κάτι σαν therapy session) στη Σούλα, μια συνάδελφο που είναι στην ηλικία μου και ελεύθερη (as in, μη παντρεμένη). Με τη σειρά της μου εξιστορεί τις τελευταίες περιπέτειες της στη χώρα του dating. Στην Κύπρο. Oh dear (σκέφτεστε).

Η Σούλα λοιπόν δεν έχει παντρευτεί, δεν έχει steady boyfriend και γενικά κάνει τη ζωή που έκανε πριν 20 χρόνια non-stop μέχρι σήμερα. Θα μου πεις, στη χώρα που μόνο οικογενειακά μπορείς να επιβιώσεις, πως είναι δυνατόν η Σούλα να είναι ακόμα ελεύθερη; Και όμως, υπάρχουν πολλοί, ζουν ανάμεσα μας και… βαριούνται αφόρητα. Έτσι επινοούν νέους ευφάνταστους τρόπους να διασκεδάσουν.

Το τελευταίο experiment της Σούλας είναι ο «βασανισμένος καλλιτέχνης». Αυτό το type άνδρα δεν είναι καινούργιο, ούτε πρωτότυπο. Για να είμαι ειλικρινής, νόμιζα ότι είναι μια φάση που περνούν όλοι οι άνδρες περί τα 20-25 τους χρόνια (όπου πειραματίζονται με τις τρίχες του προσώπου τους και την επαγγελματική τους σταδιοδρομία), θέλουν όλοι να γίνουν ιδιοκτήτες ψαγμένου μπαρ, ή ψαγμένης μουσικής σκηνής, ή ψαγμένου σουβλατζίδικου και τελικά γίνονται ψαγμένοι τραπεζικοί υπάλληλοι ή ψαγμένοι κυβερνητικού υπάλληλοι ή ψαγμένοι ελεγκτές. Θέλω να πω, το «ψάξιμο» λογικά κάπου τελειώνει.

Η Σούλα λοιπόν βρήκε έναν τέτοιο, σε συσκευασία σαραντάρη δημόσιου υπαλλήλου. Ο Βακά (Βασανισμένος Καλλιτέχνης) είναι σαραντάρης, ελεύθερος, δημόσιος υπάλληλος, ΔΕΝ μένει με τους γονείς του, δεν έχει κάποιο εμφανές ανατομικό ελάττωμα (δεν είναι δηλαδή Κουασιμόδος), το παίζει διαβασμένος και ψαγμένος, καλή παρέα, πασιαμάς. Βγήκαν με τη Σούλα μερικές φορές, όλα καλά, όλα λειτουργούν μια χαρά (μη γελάς, πρέπει να ελέγχονται ΚΑΙ αυτά στην ηλικία μας) ΑΛΛΑ στην παραμικρή ιδέα ότι πήγαιναν να γίνουν ζευγάρι εξαφανίστηκε μυστηριωδώς.

Η Σούλα, που δεν έψαχνε για σχέση, παραξενεύτηκε με αυτή τη συμπεριφορά αλλά δεν το έκανε θέμα. Βρήκε να ασχοληθεί με κάτι άλλο. Λίγες εβδομάδες αργότερα, βρίσκει τυχαία το Βακά σε ένα μπαρ. Και πάλι super φιλικός, σαγηνευτικός, φράσεις όλο υπονοούμενα, γνωμικά βγαλμένα από τη ψυχή του Πάολο Κουέλο, και πάλι εξαφανίστηκε με το πρώτο φως της μέρας.

«Αυτός είναι είτε βρικόλακας, είτε μαλάκας» τη διακόπτω.

Και πάλι η Σούλα δεν είπε τίποτα. Η ιστορία αυτή συνεχίστηκε κάμποσους μήνες. Να τον πετυχαίνει σε μπαράκια και καφέ, πάντοτε να είναι φιλικός και μυστήριος αλλά την επομένη να εξαφανίζεται, να μην παίρνει τηλέφωνο. Όταν είναι μαζί να ζουν έντονες στιγμές πάθους, η Σούλα να είναι in heaven, (σκέφτου μόνο ότι πρόκειται για 2 ελεύθερα πλάσματα, δεν υπάρχει κανένας να τους διακόψει, δεν πρέπει να βιάζονται, και την ώρα του sex δεν σκέφτονται τα πράγματα που σκέφτεται ο average παντρεμένος τύπου «έβαλα πλυντήριο; να θυμηθώ να πάρω ψωμί πριν επιστρέψω στο σπίτι, ποιος θα πάρει την κουκλάρα στο γενέθλιο το Σάββατο» και άλλα bourgeois). Και όλο να προσπαθεί να της αποδείξει πόσο ανυπότακτος είναι και αυθόρμητος και πρωτότυπος και cool.

Ο σαραντάρης.

Δημόσιος υπάλληλος.

Έλα Παναγία μου!

Σε κάποια φάση η Σούλα τον βάζει κάτω να μιλήσουν. «Για να σου πω κύριος,» του είπε. «Βαρέθηκα να παίζω το «σε γνώρισα μόλις τώρα, ας κάνουμε ένα one night stand. Δεν παίζουμε κάτι άλλο;»  

O Βακά πήρε το πιο σοβαρό του ύφος και της είπε την εξής μπούρδα:

«Δεν φταις εσύ, εγώ φταίω, δεν μπορώ να δεσμευτώ. Είναι κάτι σαν παθολογικό πρόβλημα. Μόλις πάω να συνδεθώ με κάποιαν, πανικοβάλλομαι και προσπαθώ να απομακρυνθώ. Δεν κάνω για σχέσεις, δεν μπορώ να μπω μέσα σε ένα καλούπι και να καταπιέζομαι. Το ξέρεις το τραγούδι «θα ζήσω ελεύθερο πουλί;» Νομίζω γράφτηκε για μένα» (η Σούλα ορκίζεται ότι της είπε αυτό το πράγμα). «Νομίζω φταίει το γεγονός ότι παλιά είχα μια σχέση που ήταν πολύ καταπιεστική και μου δημιούργησε ψυχολογικά προβλήματα. Έκτοτε, δεν μπορώ να έρθω κοντά σε κανένα.»  

«Όλος αυτός ο μονόλογος για να σου πει ότι είναι εγωκεντρικός ΚΑΙ μαλάκας;» τη διακόπτω πάλι.

Η Σούλα έχει άλλη θεωρία για το Βακά:

«Ο Βακά πρέπει όντως να είχε μια σχέση παλιά, πολύ παλιά όταν ήταν στρατιώτης. Μπορεί να τα είχαν και από το σχολείο. Την ήθελε πολύ και νόμιζε ότι eventually θα την παντρευτεί, θα έκαναν 2-3 παιδάκια, θα αγόραζαν σπίτι, αυτοκίνητο και μια φουκού και θα ζούσαν ευτυχισμένοι. Αυτός θα έκανε σκεμπέ και αυτή θα έβαφε τα μαλλιά της ανταύγειες. Προφανώς η τύπισσα δεν είχε αυτά τα σχέδια και σε κάποια φάση τον πακέταρε (ή τον απάτησε, ή preferably και τα δύο μαζί). Ο Βακά έπαθε τόσο μεγάλο σοκ που δεν μπόρεσε να συνέλθει. Μπήκε στο mind frame «όλες οι γυναίκες είναι bitches και ως τέτοιες are not to be trusted».

Επειδή όμως δεν είναι καθόλου καλό chat up line «σας μισώ όλες καριόλες, θέλω πίσω την αληθινή μου αγάπη, θέλω πίσω το αρχικό μου σχέδιο και τη φουκού μου και τη σκεμπέ όπως την ονειρεύτηκα», πρέπει να πει κάτι άλλο, έτσι επινόησε το ρόλο του Βακά –Βασανισμένου Καλλιτέχνη- με commitment phobia που δεν θέλει -και καλά- να καλουπωθεί.

Εκεί ανακάλυψε έκπληκτος ότι υπάρχουν άπειρες φτανές γυναίκες who fall for this type και που ειλικρινά πιστεύουν ότι θα τον φέρουν πίσω «στο σωστό δρόμο» και ανέχονται την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του που μπορείς μεν να την δικαιολογήσεις σε ένα εικοσάχρονο που μόλις βγήκε στην πραγματική ζωή, αλλά σε ένα σαραντάρη δημόσιο υπάλληλο είναι το πλέον θλιβερό. Οι γκόμενες του δίνουν σημασία διότι μετά θα λένε ότι ο τύπος ήταν βασανισμένος μέχρι να τις γνωρίσει, άρα σταμάτησαν την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του (τον έσωσε! Ωωωω, θεά). Η γκόμενα λοιπόν χτυπιέται στα πατώματα, ο Βακά τη γράφει ΚΑΝΟΝΙΚΑ και όταν η γκόμενα αποφασίσει ότι αυτός ο γάρος ΔΕΝ θα συγκλονιστεί από εκείνη και θα πάει να βρει κάποιον άλλον, ο Βακά θα πάει να βρει μια άλλη φτανή γκόμενα που θέλει να παίξει το παιγνίδι του «φέρνω ένα βασανισμένο καλλιτέχνη στο σωστό δρόμο».

Η Σούλα βαριέται να παίξει αυτό το παιγνίδι. Εξάλλου, πόσο «βασανισμένος» είσαι όταν έχεις ένα fixed income κάθε μήνα βρέξει χιονίσει και δεν έχεις καθόλου μα ΚΑΘΟΛΟΥ ευθύνες;

«Let me guess», της λέω. «Μισούσε με πάθος τη δουλειά του και έλεγε ότι δεν τον εκφράζει;»

«Φυσικά», μου λέει η Σούλα. «Ήθελε να παίζει μουσική σε συγκρότημα full time».

(τι πρωτότυπο)  

Τείνω να συμφωνήσω με τη θεωρία της Σούλας.