Μόνη

Ξαφνικά, μετά από 17 περίπου χρόνια συμβίωσης με τον Έτερο, χρειάζεται να μείνουμε σε διαφορετικά σπίτια για μερικούς μήνες. Δηλαδή, όχι μόνο σε ξεχωριστά σπίτια αλλά και σε διαφορετικές χώρες. Το arrangement είναι προσωρινό μεν, αλλά αρκετά μεγάλο σε διάρκεια για να μπορείς να λες με μυστήριο ύφος "...αυτή την περίοδο ζω μόνη μου". Πριν αρχίσετε να σκέφτεστε εργένικη ζωάρα, έξαλλα πάρτι και τα σχετικά, να αναφέερω ότι έχω μαζί μου τα μεγαλύτερα προφυλακτικά του κόσμου: την κουκλάρα και mini me (άλλως γνωστές και ως "γκόμενες"). Μάλλον ο Έτερος κάνει εργένικη ζωή και εγώ κάνω τη single mother.

Εκεί που η βασική μου έγνοια ήταν να εμφανίζομαι τακτικά στη δουλειά και μετά να χαλαρώνω στο σπίτι, πρέπει τώρα να εμφανίζομαι στη δουλειά, να ετοιμάζω από πριν φαγητό για να βρουν οι γκόμενες, να σιγυρίζω, να καθαρίζω, να σιδερώνω, να τους διαβάζω όταν χρειάζονται βοήθεια, να βγάξω έξω τα σκουπίδια στις σωστές μέρες, να τους κάνω counselling διότι μαλλώνουν με τις φίλες τους τρεις φορές την εβδομάδα, να καλύπτω τις ανάγκες τους για κοινωνικές συναναστροφές (οι οποίες αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο), να ταίζω τη γάτα (διότι ΟΥΤΕ αυτό πήρε μαζί του ο Έτερος όταν έφυγε) γενικά να τα κάνω όλα.

Έχω εξαντληθεί. Πέφτω κάθε βράδυ να κοιμηθώ και νιώθω την εξάντληση και απόγνωση που έννιωθα όταν ήταν βρέφη και έπρεπε να τις ταίζω και να τις αλλάζω κάθε τρεις ώρες. Clearly, αυτό το arrangement με τον Έτερο δεν ήταν καλή ιδέα αλλά τώρα δεν μπορούμε να πάμε πίσω. Ο δε Έτερος (που έζησε εργένικη ζωή πριν παντρευτεί και δεν έχει καμία όρεξη να το ξανακάνει) βαριέται αφόρητα μόνος του και ρωτά κάθε 5 λεπτά πότε να κάνουμε reunion (λες και δεν ξέρει ότι είμαστε σε διαφορετικές χώρες και έχουμε κάνει περίπλοκα arrangements). 

Γενικά, τα κάναμε σαλάτα. 

Και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω πότε θα ξανακάνω sex, πράγμα απαράδεκτο, γιατί σκατά παντρεύτηκα αν δεν ήταν για το free sex? Νιώθω όπως τη λεχώνα που μόλις γέννησε και για 40 μέρες δεν μπορεί να έχει επαφές κτλ, μόνο που στην περίπτωση μου δεν είναι 40 μέρες αλλά περίπου 4 μήνες. Χειρότερα δηλαδή από λεχώνα! Τραγικά, άσε, έχουν σπάσει τα νεύρα μου. Σε μια στιγμή απελπισίας επένδυσα σε ένα καλό δονητή αλλά σταμάτησα να τον χρησιμοποιώ όταν ένα πρωί η κουκλάρα casually σχολίασε ότι "το καινούργιο πιστολάκι μαλλιών που αγόρασες κάνει λιγότερο θόρυβο από το άλλο που είχες". Clearly, πρέπει να μετακομίσουμε σε μεγαλύτερο σπίτι, ή απλώς να μην χρησιμοποιώ το δονητή.   

Η καλύτερη στιγμή της μέρας είναι αργά το απόγευμα, όταν οι γκόμενες αποσύρονται στα δωμάτια τους για να διχτυωθούν στο internet και εγώ ανοίγω μια μπουκάλα κρασί και χαλαρώνω στον κήπο. Αυτό το σκηνικό το έχω ζήσει ξανά, όταν κάθε φορά που καταφέρναμε να κοιμήσουμε τις γκόμενες (βρεφη τότε), ανοίγαμε με τον Έτερο ένα κρασί για να το γιορτάσουμε (μια συνήθεια που μας έμεινε). Τώρα είμαι μόνη μου και συνεχίζω το έθιμο και όχι, δεν είμαι μια θλιβερή μεσήλικας που μπεκροπίνει μόνη της, αναλογιζόμενη που πήγε λάθος.

Υπάρχουν άλλωστε και μερικά καλά στο arrangement.

Δεν χρειάζεται να ζητώ την άποψη κανενός για οτιδήποτε κάνω. Δεν χρειάζεται να διαπραγματεύομαι για ώρες μέχρι να βρούμε consensus πως θα περάσουμε τη μέρα μας ή τα σαββατοκύριακα μας. Δεν χρειάζεται να μοιράζομαι την τηλεόραση με κανένα και δεν χρειάζεται να ξαναδώ ασυνομική σειρά, ή σειρά μυστηρίου, ή σειρά action που μισώ. Μπορώ να "λύσω" απενεχοποιημένα μπροστά από την τηλεόραση βλέποντας ότι βλακεία μου κατέβει (πχ ξαναείδα μονορούφι και τα 4 seasons του Outlander και τους Durrels of Corfu). Αποφασίζω εγώ τι θα φάμε, πως θα το φάμε, πότε θα το φάμε. Έχω κάνει eliminate τη συζυγική μουρμούρα. Εντελώς. Τίποτε. Μια θαυμάσια ησυχία. 

Not bad. 

Τώρα που η περίοδος αυτή πληρσιάζει προς το τέλος της, άρχισα να αγχώνομαι πως θα είναι ξανά η συμβίωση με τον Έτερο. Ελπίζω να μην σφαχτούμε. Τουλάχιστον όχι πριν κάνουμε sex.