Thursday, March 24, 2011

Αγώνας και ψυχοπάθεια

Αμαρτία μου εξομολογημένη:

Όταν βλέπω τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του Καντάφι, που μιλά για αγώνα μέχρι τέλους, για αντίσταση στα σχέδια της δύσης, για επιμονή στις επιλογές τους και τις δυνάμεις του, που δεν τα βάζει κάτω με όλο το δυτικό κόσμο εναντίον του... η ρητορική του μου θυμίζει υπερβολικά τους δικούς μας πολιτικούς όταν μιλούν για το Κυπριακό και τον αγώνα μας και γενικά το μέλλον μας (ξεπερασμένη, απευθύνεται σε τριτοκοσμικούς).

Και με κάνει να σκέφτομαι το εξής:

Αν ο Καντάφι μιλά και εκφράζεται όπως οι δικοί μας πολιτικοί και ταυτόχρονα ξαπολά πυραύλους και αεροπλάνα για να βομβαρδίσει τους αντικαθεστωτικούς, μήπως το μόνο που μας σώζει εμάς (από πολεμοχαρείς επιδόσεις όπως αυτές του Καντάφι) είναι που είμαστε λίγοι σε αριθμό και δεν έχουμε αεροπλάνα και πυραύλους να ξαπολύσουμε πάνω σε κανένα?

Παράδειγμα:
Τον καιρό των S300 που φτάσαμε πολύ κοντά να αποκτήσουμε πυραύλους (ιμίsh, μεν στιλλομαθκιάσετε που το γέλιο), ο κόσμος δήλωνε στις τηλεοράσεις ότι θα έπαιρνε την Κερύνεια και την Καρπασία και την Πόλη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά παρέλαση εφέδρων στη Λάρνακα που το δήλωναν γελώντας στις κάμερες (το εννοούσαν, δεν έκαναν χιούμορ).

Ελαφρώς ανατριχιαστικό, αλλά όταν ακούω τις κορώνες που ξαπολούν ποτζεί ποδά, νομίζω ότι αυτό που κάνει τους πολιτικούς μας να διαφέρουν από τον Καντάφι (στο θέμα «αγώνας» έτσι), είναι ότι δεν έχουμε μεγάλο στρατό σε αριθμούς και δεν έχουμε οπλικά συστήματα και αεροπορία για να επιτεθούμε οπουδήποτε. Ώρες ώρες νομίζω ότι οι πολιτικοί μας διάλεξαν τον δρόμο της διπλωματίας διότι ήταν αναγκασμένοι, όχι διότι ήταν το πιο πολιτισμένο course of action υπό τις περιστάσεις (μα γαμώτο μου, να μην έχουμε 2-3 αεροπλανοφόρα, 3 ντουζίνες F-16 και μια φάουσα πυραύλους να τους δείξουμε ολάν τι αγωνιστικοί τύποι είμαστε?).  

Περιπαίζουν τον Καντάφι ότι είναι ψυχοπαθής, πελλός, γυαλίζει το μάτι του κτλ. Εμ...  να θυμηθούμε άραγε το δικό μας παρελθόν και να φρικάρουμε?

Wednesday, March 23, 2011

Δiάφορα mix

Αυτό δεν είναι maternity leave. Είναι το πρόγραμμα του Προέδρου. Του Αμερικανού Προέδρου που είναι βαρυφορτωμένο.

Διότι ποιο άλλο σαίνι αποφάσισε ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ να χτίσει σπίτι, να γεννήσει και να οργανώσει βάφτιση για να το συγχαρώ? Παίζουν τα τηλέφωνα που το πρωί ξημέρωμα. Ο εργολάβος ψάχνει υλικά, μετά βρίσκει υλικά, μετά τοποθετεί υλικά (πάω τσεκάρω ότι είναι οκ), την προηγούμενη εβδομάδα έψαχνα παπά available (το εξήγησα σε άλλο επεισόδιο) και παράλληλα κανόνισα φωτιστικά. Θυμάστε το sling thingy που δεν έβρισκα τον τρόπο του? Το τελευταίο μου επίτευγμα είναι να ανεβοκατεβαίνω από σκαλωσιές φορώντας το sling thingy. Μέσα σε όλο αυτό κάμνω και τη μάνα, αλλάζω πάνες, ταίζω, παίζω, ξυπνώ τη νύχτα. Θα χτυπήσει καμιά ώρα το τηλέφωνο και θα απαντήσω με «Άγου». Πέρασε από το νου μου για μπομπονιέρα να δώσω σε όλους από ένα πλακάκι. Άτε, να βάλω και λίγο τούλι για το εφέ.

Άλλη δυσκολία ήταν να καταφέρω να συντονιστώ το πρωί για να ετοιμάσω την κουκλάρα για το σχολείο. Τις πρώτες μέρες η κουκλάρα πήγαινε στο σχολείο με τις πυτζάμες. Τώρα, όχι μόνο είναι ντυμένη αλλά και χτενισμένη. Με βρουλιά και χωρίστρα στη μέση, όχι αστεία. Αυτό με τα βρουλιά δεν ήταν δική μου ιδέα:

«Θέλω να μου κάνεις τα μαλλιά μου όπως της Μαρίας», είπε ένα πρωί.
«Ποια είναι η Μαρία?» ρώτησα εγώ (υπάρχουν πολλές: Μαρία με τα Κίτρινα, Μαρία Πενταγιώτισσα, Μαρία στη Μελωδία της Ευτυχίας, πρέπει να διευκρινήσεις).
«Η φίλη μου».
«Α μάλιστα». Και που ξέρω πως κάνει τα μαλλιά της η Μαρία? Της είπα να μου τη δείξει στη φωτογραφία του σχολείου και ευχήθηκα η Μαρία να μην είναι παιδάκι punk. Τελικά η Μαρία ήταν παιδάκι Laura Ingalls Wilder. Βρουλιά και χωρίστρα ση μέση.

Ακόμα παίζει αυτό το χτένισμα με τα κοριτσάκια? Αυτό το χτένισμα μου το έκανε και η μάνα μου αλλά τότε, κάθε Σάββατο απόγευμα έπαιζε Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι στην τηλεόραση και έβλεπα τη Λώρα και εκστασιαζόμουν. Έτρεχε η Λώρα στα απέραντα λιβάδια της Μινεσότα, έτρεχα και εγώ στα απέραντα.... άδεια οικόπεδα της γειτονιάς μου. Περίμενα τον μπαμπά μου να έρθει σπίτι με την άμαξα και όχι με το Citroen που είχαμε. Anyway, πίσω στο σήμερα και τη μικρή Μαρία- φίλη της κουκλάρας.

Υποψιάζομαι ότι η μικρή Μαρία έχει Σρι Λανκέζα να τη χτενίζει. Ή η μάνα της είναι τρελή και παλαβή με το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Σε αυτή την περίπτωση, θέλω και εγώ να την κάνω παρέα. Τη μάνα της, όχι τη Μαρία. Έχει όμως και συνέχεια. Έρχεται πάλι η κουκλάρα σε ανύποπτη φάση και μου λέει «θέλω να μου βάψεις τα νύχια μου». Ώπα λέω από μέσα μου, κάτσε.

Χτένισμα Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι κάναμε.
Βρακιά Ντόρα η Μικρή Εξερευνήτρια πήραμε (και τώρα κάνει μπάνιο χωρίς δράματα και απειλές).
Ραβδί της νεράιδας για να κάνει μαγικά (είπε) πήραμε (€2.99 από τα Jumbo. Πήραμε το ακριβό).

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΜΩΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΣΟΥ ΒΑΨΩ ΝΥΧΙΑ. Ούτε για πλάκα. Ούτε για να κάνουμε bonding. Ούτε αν τα βάφει η Μαρία. Ξεκόλλα.

«Καλά» συνθηκολόγησε η κουκλάρα, «αλλά όταν μεγαλώσω θα παντρευτώ τον πρίγκιπα όπως εσένα».

Βρίσκω τόσο hilarious το γεγονός ότι ο Έτερος, γέννημα θρέμμα των δυτικών συνοικιών της Λεμεσού (Άης Γιάννης συγκεκριμένα) και γαλουχημένος με μοτόρα Chaly στον Εναέριο χαρακτηρίστηκε «πρίγκιπας», που τον πιάνω τηλέφωνο να του το πω να γελάσει και εκείνος. Ο Έτερος δηλώνει ότι επιτέλους, κάποιος αναγνώρισε τον πλούσιο εσωτερικό του κόσμο. Η κουκλάρα προφανώς βρήκε το κουμπί του παπά της.

Anyway. Να μην ασχολούμαι όλο με τα δικά μου.

Προχτές παρακολουθούσα ειδήσεις (και ταυτόχρονα νανούριζα τη Mini me). Είδα την περιβόητη δήλωση του Προέδρου, ότι ο ΟΗΕ σιασιάρει να βομβαρδίσει όπου του συμφέρει αλλά στην Κύπρο, με τόσα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας υπέρ μας, δεν έκαναν τίποτα.

Δηλαδή για να καταλάβω:

Προτιμούμε να δώσουν ultimatum στην Τουρκία να φύγει π.χ. που τα κατεχόμενα, αυτή να μην φύγει, να εκπνεύσει το ultimatum και τσουπ, να έρθουν τα βομβαρδιστικά με πυραύλους και βόμβες και ξέρω γω τι άλλο να βομβαρδίσουν? Και θα λυθεί το Κυπριακό πρόβλημα? Θα βομβαρδίζουν ας πούμε στρατόπεδα στη Μόρφου και εμείς θα βγούμε όπως τους τριτοκοσμικούς που βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας να πανηγυρίζουμε στις πλατείες? (αν είχαμε πλατείες, that is) Που έκαναν τα κατεχόμενα καλοκαιρινά?

Εδώ ο Καντάφι και ο άλλος του Ιράκ –πως τον είπαμε- ο Σαντάμ Χουσείν, ξόδεψαν του κόσμου τα λεφτά εξαγοράζοντας δυτικές κυβερνήσεις/ πανεπιστήμια/ οπλικά συστήματα κτλ και πάλι, όταν επηρεάστηκαν δυτικά συμφέροντα βομβαρδίστηκαν. Ποιο δυτικό συμφέρον επηρεάστηκε με την κατοχή των πορτοκαλεώνων της Μόρφου και των χρυσών παραλίων της Αμμοχώστου για να σιασιάρουν να βομβαρδίσουν? Θα έρθει μήπως το ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ να βομβαρδίσει διότι κατέχει η Τουρκία το παττισμένο μεταλλείο της Σκουριώτισσας? Ή μήπως θα έρθει να βομβαρδίσει διότι κατέχει η Τουρκία το ξενοδοχείο Dome στην Κερύνεια?

Και αυτό το «δεν έκαναν τίποτα», πίνει νερό έτσι? Τόσα και τόσα teams εμπειρογνωμόνων και απεσταλμένων ήρθαν και έφυγαν προσπαθώντας να μας δώσουν ιδέες και να γεφυρώσουν τις διαφορές (άσχετο αν δεν τους θέλουμε). «Τίποτα» το λες εσύ αυτό?    

Όπως στεκόμουν μπροστά από την τηλεόραση, της πέταξα την παντόφλα (Marks & Spencer, με επένδυση γουνίτσας). Αν θα γίνουμε τριτοκοσμικοί που θέλουν βομβαρδισμό, να αρχίσουμε τουλάχιστον από τα βασικά. Παντόφλες ανά χείρας και πυρ!

Friday, March 18, 2011

Παππούλη, τι αγοράζουμε με 20 Ευρώ?

Χωρίς Λόγια  (διότι τα λέει μια χαρά μόνη της)

Ακόμα μια ευχαριστημένη επισκέπτρια στη νήσο των Αγιών.

Wednesday, March 16, 2011

Cherchez l' eglise

Να σας πω ένα ανέκδοτο:

Ήταν ένας παπάς, ένα εστιατόριο και ένας φωτογράφος και προσπαθούσαν να συντονιστούν για να κάνουν μια βάφτιση.
Στην αρχή, όταν μπορούσε το εστιατόριο και ο φωτογράφος, δεν μπορούσε ο παπάς.
Μετά μπορούσε ο παπάς και το εστιατόριο, αλλά δεν μπορούσε ο φωτογράφος.

Μετά δεν μπορούσε ο παπάς.
Ούτε ένας άλλος παπάς.
Ούτε ένας τρίτος παπάς.
Ούτε ένας τέταρτος παπάς.

Μετά η μάνα του wannabe βαφτιζομένου απείλησε ότι θα το πάρει στις καλόγριες του Saint Josef να το βαφτίσει Καθολικό τζιαι κανεί (στο οποίο την υπενθύμισαν ότι τζαι τζιαμέ γίνεται παναήρι, βαφτίζουν αβέρτα τα τέκνα τους οι Φιλιππινέζες και οι Σρι Λανκέζες).

(Δεν μπορώ να καταλάβω, πως γίνεται και κάθε φορά που ξεκινώ να κάνω κάτι απλό και απέριττο, καταλήγω πάντα να οργανώνω μια υπερπαραγωγή.)

Είπα no problem, θα πάμε στην εκκλησία που πήγαμε την προηγούμενη φορά. Μια χαρά εκκλησία, πολύ ωραία, ξέρουμε που είναι, έχει και parking space. Τηλεφωνώ στον αριθμό που είχα. Μου απαντά η παπαδιά, όχι δεν τηλεφώνησα στην εκκλησία αλλά στο σπίτι του ιερέα, κανένα πρόβλημα, να της δώσω τα στοιχεία μου και θα με πάρει πίσω ο ιερέας όταν πάει στην εκκλησία και τσεκάρει το βιβλίο του. Μένω ήσυχη.

Μερικές ώρες αργότερα μου τηλεφωνεί ο ιερέας για να μου πει ότι δυστυχώς δεν μπορεί εκείνη τη μέρα, έχει άλλη βάφτιση.
«Καλά πάτερ μου, δεν μπορείτε να κάνετε δύο βαφτίσεις σε μια μέρα, λίγο πιο αργά ας πούμε?»
«Όχι, δεν γίνεται. Το μεσημέρι θα πάω να φάω σπίτι μου και μετά το απόγευμα έχω εσπερινό.»
«Καλά, ευχαριστώ.»

(ο ιερέας πρέπει να είναι ζεν και να μην κουράζεται. Ειδικά αν είναι 150 χρονών)

Μουμπλε μουμπλε......

Αποφασίζω να τηλεφωνήσω σε άλλη εκκλησία, η οποία είναι εξίσου ωραία και είναι σε μικρή απόσταση από την πρώτη. Μας βολεύει και αυτή. Δεν θα ξενιτευτούμε κιόλας. Και πάλι πετυχαίνω την παπαδιά, η οποία με πληροφορεί ότι για να πετύχω τον παπά, πρέπει να πάω αυτοπροσώπως στην εκκλησία συγκεκριμένη ώρα πριν αρχίσει ο εσπερινός για να δούμε το βιβλίο αν έχει άλλη κράτηση. Κάνω περίπλοκα arrangements για να βρω babysitter και ξεκινώ για την εκκλησία. Είμαι ελαφρώς καθυστερημένη και ο εσπερινός έχει ήδη ξεκινήσει. Μιας και δεν μπορώ να διακόψω τον παπά στη μέση του εσπερινού (συγνώμη, να σας ρωτήσω κάτι δύο λεπτά?) περιμένω να τελειώσει.

Κάποτε τελειώνει και πάμε στο γραφείο του όπου βρίσκεται το μαγικό βιβλίο. Again, no luck.
«Έχω βάφτιση στις 11.30, μετά άλλη βάφτιση στις 12.30... θέλεις να σε βάλω η ώρα 1.30? Πιο μετά δεν γίνεται διότι θα κάνω ένα μικρό διάλειμμα και το απόγευμα έχω να κάνω και δύο γάμους».

(μιλάμε χτυπά υπερωρίες αυτός ο παπάς. Ξεκωλώνεται τα σαββατοκύριακα)

«Όχι ευχαριστώ» (να μην σκοτώσουμε στη δουλειά τον άνθρωπο)

Δύο άλλες εκκλησίες που έχω υπόψη μου απορρίπτονται διότι γίνονται οδικά έργα στην περιοχή και είναι απροσπέλαστες (θα μας ασσιχτηρίσουν οι καλεσμένοι).

I am running out of options here people… δεν ξέρω και όλες τις εκκλησίες της Λευκωσίας. Ευτυχώς μια φίλη μου με θυμίζει ότι υπάρχει ένα ακόμα μικρό εκκλησάκι, off the beaten track. Το θυμάμαι, πήγα σε ένα γάμο εκεί. Πως πετυχαίνουμε τον παπά?

Επειδή κανένας δεν ξέρει να μου πει το τηλέφωνο, ούτε καν το 11892 (δεν είναι listed) τηλεφωνώ στην Αρχιεπισκοπή (oh yeah, hard core stuff) διότι αυτοί λογικά θα ξέρουν. Νιώθω ότι θα λιώσει το καλώδιο του τηλεφώνου από την ένταση αλλά μου απαντά ο αυτόματος τηλεφωνητής. Η Αρχιεπισκοπή αυτή τη στιγμή είναι κλειστή. Παρακαλούμε τηλεφωνείστε αύριο ώρες γραφείου. Μάλιστα.

Το επόμενο πρωί, φρέσκια και δροσερή τηλεφωνώ στην Αρχιεπισκοπή. Με βάζουν σε αναμονή. Για μια στιγμή κρατάω την αναπνοή μου. Αν ακούσω Χατζηγιάννη στην αναμονή θα κόψω φλέβα. Όχι δεν ακούω Χατζηγιάννη αλλά κλασσική μουσική. Πάλι καλά. Μετά από λίγη Άνοιξη του Βιβάλντι, σηκώνει το ακουστικό νεαρός θεούσος-υπάλληλος της Αρχιεπισκοπής. Με πληροφορεί ότι το συγκεκριμένο εκκλησάκι δεν έχει τηλέφωνο αλλά no problem, θα μου δώσει το κινητό του πάτερ Αναστάσιου, του ιερέα που «καλύπτει» το εκκλησάκι.

(να διευκρινίσω ότι το συγκεκριμένο εκκλησάκι βρίσκεται στο κέντρο της Λευκωσίας και όχι χαμένο σε κάποια μαγική βουνοκορφή. Είπαμε, προσπαθώ να κάνω ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.)

Τηλεφωνώ στο κινητό του ιερέα. Δεν απαντά. Κοιτάζω το ρολόι μου. 8.07 το πρωί. Έχουν πρωινή λειτουργία μήπως? Τηλεφωνώ της μαμάς Δρακούνας. Ναι, τώρα στις νηστείες έχουν πρωινό και απογευματινό event. Να δοκιμάσω αργότερα. Oh dear. Φαντάζομαι το κινητό του ιερέα ξεχασμένο μέσα στο ιερό να παίζει. Τι ringtone να έχει άραγε? Αποφασίζω να κάνω ένα διάλειμμα από το κυνήγι εκκλησίας και να κάνω καμιά άλλη δουλειά.

Λίγο αργότερα μου επιστρέφει το τηλεφώνημα ο ίδιος ο πάτερ (ατς! Ορίστε που η αναγνώριση κλήσης είναι καλό πράγμα). Του εξηγώ πως βρήκα το τηλέφωνο του και please θέλω να βαφτίσω. Με παρακαλεί να του τηλεφωνήσω μετά τις 4 το απόγευμα σε άλλο τηλέφωνο για να ελέγξει το βιβλίο της εκκλησίας.

(Σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι καλό θα ήταν η Αρχιεπισκοπή να εφοδιάσει τους παπάδες της με iphone ή κάτι ανάλογο και να περνούν τις κρατήσεις της εκκλησίας εκεί μέσα, διότι καλό το Βυζάντιο και ο Μεσαίωνας με τα ιερά κειμήλια τους αλλά ρε φίλε, για να κλείσω μια βάφτιση πλούτισα τη CYTA σε τηλεφωνήματα. Έλεος με αυτά τα βιβλία της εκκλησίας).  

Πιστή στο ραντεβού μου (και ελαφρώς μαζόχα) τηλεφωνώ στην συγκεκριμένη μέρα και ώρα στον πάτερ Αναστάσιο. Και.... δεν απαντά! Ξαναδοκιμάζω λίγο αργότερα και.... και πάλι δεν απαντά! Περιμένω, πίνω ένα καφέ να ξαναδοκιμάζω και bingo, ο πάτερ Αναστάσιος έχει μόλις φτάσει στην εκκλησία και μισό λεπτό να ελέγξει το βιβλίο του.... α όχι δεν μπορεί, έχει ήδη booked δύο βαφτίσεις εκείνη τη μέρα. Μήπως θέλω αργά το απόγευμα?

(αν δεχτώ αργά το απόγευμα σημαίνει πρέπει ξανά να συντονίσω φωτογράφο και εστιατόριο. Προτιμώ να κάνω χαρακίρι).

«Ευχαριστώ, γεια σας.»

(αυτοί που παραπονιούνται ότι υπάρχει υπογεννητικότητα είναι μαλάκες και προφανώς δεν προσπάθησαν ποτέ στη ζωή τους να βρουν available εκκλησία σαββατοκύριακο. Τόση κίνηση ούτε η Παναγιά της Τήνου τον Δεκαπενταύγουστο. Επίσης αυτοί που ανησυχούν ότι με τόσους ξένους αλλαξοπιστήσαμε και αφελληνιστήκαμε, να πάνε να γαμηθούν. Και μετά να προσπαθήσουν να κλείσουν βάφτιση για το τέκνο που θα προκύψει. Ευχαριστώ).

Συνεχίζουμε με τον καιρό.

Αποφασίζω να τηλεφωνήσω της ΦΣ και να της κλαφτώ να βάλει μέσο με τον ζεν ιερέα της πρώτης εκκλησίας μπας και τον πείσουμε να κάνει και μια δεύτερη βάφτιση την ίδια μέρα (καλά, όλοι οι άλλοι παπάδες παθαίνουν λουμπάγκο από το βάφτισε βάφτισε, αυτός χαλάει την πιάτσα). Η ΦΣ με πληροφορεί ότι δεν υπάρχει περίπτωση να του αλλάξουμε γνώμη, ούτε αν ζητήσουμε ευγενικά, το έχει ήδη προσπαθήσει για τα δικά της τέκνα παλαιότερα και δεν πέτυχε. Μου εισηγείται ένα τελευταίο option, μια εκκλησία που δεν σκεφτήκαμε μέχρι τώρα.

Αργά το απόγευμα εντοπίζω ένα σχετικό τηλέφωνο και one more time βρίσκω τον εαυτό μου να συνομιλώ με την παπαδιά διότι και πάλι τηλεφώνησα στο σπίτι του ιερέα και όχι στην εκκλησία. Η παπαδιά έχει βαθιά αισθησιακή φωνή, είναι ευγενέστατη (φαντάσου πόσοι άσχετοι της τηλεφωνούν κάθε μέρα και ψάχνουν τον άντρα της) και μου δίνει το κινητό του πάτερ. «Αν το έχει κλειστό, δοκίμασε σε λίγο. Σημαίνει ότι ακόμα να τελειώσει με τη λειτουργία.»

(Άσχετη απορία: η παπαδιά δεν θα έπρεπε να είναι και εκείνη στην εκκλησία να εκκλησιάζεται αντί να απαντά τηλέφωνα? Ή μήπως είναι excused?)
   
Δοκιμάζω το κινητό και φυσικά είναι κλειστό. Ξαναδοκιμάζω μέχρι να το πετύχω αναμμένο. Στην άλλη άκρη της γραμμής ακούω μια φωνή που μοιάζει υπερβολικά με τον... Τζίμη Πανούση! (Ακούω μέσα στο κεφάλι μου να παίζει το «15,000 και μία, στραβάδια απολύομαι») Ναι, έχω πετύχει τον ιερέα της εκκλησίας και είναι ο πάτερ Τζίμης. Μισό λεπτό να δει το βιβλίο του (φυσικά) και halleluiah είναι free και ναι no problem μισό λεπτό να σημειώσω τα στοιχεία σας. Ούτε θέλει να με δει, ούτε τον ενδιαφέρουν πολλές πολλές λεπτομέρειες. Να είμαστε εκεί και να έχουμε ένα μωρό. My kind of priest.

Τα κατάφερα. Είμαι συγκινημένη. Αν ο πάτερ Τζίμης μοιάζει και φατσικά στον Πανούση θα το εκλάβω ως θεϊκό σημάδι (ταλαιπωρήθηκες τέκνο μου αλλά είδες τι πάτερ σου έστειλα? Ειδικά για σένα).   

Το επόμενο πρωί κάνω Google την εκκλησία για να βρω φωτογραφία της (να θυμηθώ πως είναι). Το Google μου βγάζει την εκκλησία που έχω υπόψη μου αλλά μου βγάζει και μια άλλη, στην άλλη άκρη της Λευκωσίας που είναι αφιερωμένη στην ίδια Αγία.

Oh dear… λαλείς να έκανα κράτηση στη λάθος εκκλησία?

Τι θα έκανε ένα σοβαρό και ώριμο άτομο στη θέση μου?

(πολύ σωστά. Τηλεφώνησα στη μάνα μου)

Η μαμά Δρακούνα δεν μπορεί να πιστέψει πόσο ηλίθια κόρη έχει. «Δεν είναι δυνατόν να είσαι τόσο ηλίθια. Στο κάτω κάτω τέλειωσες πανεπιστήμιο. Θέλεις να μου πεις ότι πήγαν άδικα όλα τα λεφτά που ξόδεψα στη μόρφωση σου? Πιάσε τηλέφωνο και μάθε!»

(σταθερά, η CYTA συνεχίζει να πλουτίζει εις βάρος μου)

Πόσο lame είναι να τηλεφωνήσεις σε ένα παπά και να τον ρωτήσεις «συγνώμη πάτερ, που είπαμε ότι είναι η εκκλησία που λειτουργείτε και που θα έρθω να σας εμπιστευτώ το τέκνο μου για να την μετατρέψετε σε Χριστιανή?»

Ρεζίλι. Ευτυχώς υπάρχει άλλος τρόπος.

Ξανά τηλέφωνο στην Αρχιεπισκοπή, λίγη Άνοιξη του Βιβάλντι αργότερα και φιου, ο θεούσος υπάλληλος μου επιβεβαιώνει ότι έκανα κράτηση στη σωστή εκκλησία και ο πάτερ Τζίμης is my man.

Over and out.

      

Tuesday, March 15, 2011

Banzai, Marino-san

- Mr Miyagi, θέλω να γίνω βουλευτής.
- We make sacred pact. I promise teach karate to you, you promise learn. I say, you do, no questions.


Για full commentary του νέου Karate Kid, δαμέ.

Monday, March 14, 2011

Groundhog Day

Είναι μόνο εγώ, ή έχει και άλλους που πρόσεξαν ότι από τη στιγμή που συνέλαβαν το picnic expedition της Ελένης Θεοχάρους, βλέπουμε (άθελα μας) σουρεαλιστικά headlines στις κυπριακές τηλεοπτικές ειδήσεις???

Μέχρι τώρα είδα:

«Συνέλαβαν Μάτση και Αυξεντίου»

«Μάτσης και Αυξεντίου στα κρατητήρια»

«Μάτσης και Αυξεντίου σήμερα ενώπιον δικαστηρίου»

Αν δεν έβλεπα την ημερομηνία, θα νόμιζα ότι έχουμε 1957 και εγώ θα έπρεπε να φορώ φόρεμα με φουρό (κυπριακής παραγωγής διότι remember μποϋκοτάρουμε τα αγγλικά προϊόντα) και ο Έτερος θα έπρεπε να είχε μουστακούδι και να φορεί three piece suit.

(ελπίζω μέχρι απόψε να μην δω headline για «ηρωική θυσία» or something διότι θα φρικάρω).

Tuesday, March 08, 2011

Κουλτούρα

Και πάλι στη μέση του πουθενά, μέσα στα άγρια χαράματα, πιάνουμε ταξί για regional αεροδρόμιο για να πιάσουμε αεροπλάνο που θα μας πάρει σε άλλο regional αεροδρόμιο για να χαθούμε ακόμα παραπάνω μέσα στις ερημιές.

Μental note: Αν αφήσω ξανά τον Έτερο να κλείσει εκείνος τις πτήσεις και γενικά τη διαδρομή μας να μου φτύσεις. Είπαμε να πάμε κάπου "away from it all" που λαλεί και το tripadvisor τζιαι εφκάλαμε νάμι. Αλλο λλίο και θα εντοπίσουμε ακόμα έναν iceman για να κάμνει παρέα του Otzi (του ποξιλιασμένου iceman που βρέθηκε διατηρημένος πάνω στα βουνά πριν 20 χρόνια).

Πίσω στο ταξί, η ταξιτζίνα μας ανάβει το ράδιο και ακούμε κλασσική μουσική. Κάνουμε ταυτόχρονα την ίδια σκέψη με τον Έτερο. Αν ήμασταν σε ταξί στην Κύπρο έτσι ώρα, θα ακούαμε Καζαντζίδη ή άλλον τίρι τίρι τραγουδιστή της εργατιάς να νεκαλιέται για τα βάσανα του λαού/ του εαυτού του/ της μάνας του/ της άκαρδης γκόμενας, guaranteed να σου προκαλέσει πονοκέφαλο που τις τέσσερις το πρωί.

Για να μας λυθεί η απορία, ο Έτερος ρωτά την ταξιτζίνα αν βάζει κλασσική μουσική μόνο στους πελάτες της (policy της εταιρείας ταξί or something) ή είναι η μουσική που ακούει anyway. Η ταξιτζίνα μας απαντά πολύ φυσικά ότι της αρέσει η κλασσική μουσική, την χαλαρώνει και μπορεί να σκέφτεται καλύτερα (έτσι είπε) και ακούει πάντα αυτή την μουσική και δουλεύει πάντα νυχτέρι.

Saturday, March 05, 2011

Playmobil - a love affair

Στη μέση του πουθενά, πάνω στα βουνά βρίσκουμε ένα κατάστημα παιγνιδιών. Μπαίνω μέσα με την κουκλάρα και βλέπω to my amazement την πιο μεγάλη kick ass συλλογή με playmobil που είδα μέχρι σήμερα (και είμαι fan, έχω τσεκάρει άπειρα καταστήματα παιγνιδιών ανά τον κόσμο). Ηλεκτρίζομαι και δάκρυα συγκίνησης έρχονται στα μάτια μου για την εξέλιξη αυτού του αγαπημένου παιγνιδιού. Ένα έχω να πω. Μέχρι και playmobil-μωράκι στην εντατική έχει δημιουργηθεί... Η κουκλάρα τελικά διάλεξε ένα άλλο με playmobil-μωράκι νεογέννητο μαζί με την μητέρα playmobil (η οποία να σημειώσω έχει ανακατωμένα μαλλιά και μεγάλα βυζιά)...

Tuesday, March 01, 2011

Διάλειμμα

Νομίζω έκατσεν η παταρία μου...

Σοβαρά, δεν έχω ενέργεια να κάνω τίποτε. Plus, εξέρανε το δεξί μου χέρι που το κράτα-κράτα τη Mini-me (τζιαι ακόμα 5 κιλά είναι. Φαντάσου τι έχει να γίνει στη συνέχεια). Ακόμα πίνω σταθερά τριών λογιών διαφορετικές πολυβιταμίνες αλλά δεν φαίνεται να βοηθούν.

Το Σάββατο είπα να βγω έξω για αλλαγή, όχι για να πάω supermarket, έξω κανονικό, τη νύχτα, φορώντας ρούχα του «έξω» (sort of, ότι μου έμπαινε anyway). Για όλη τη διάρκεια της ημέρας ήμουν hyper και ανυπομονούσα να βρεθώ κάπου χωρίς kids. 1 ώρα πριν να βγω έξω άρχισαν να πέφτουν οι ρυθμοί μου και να νυστάζω. Όταν τελικά καταφέραμε να φτάσουμε στο «έξω», ήμουν τόσο κουρασμένη που απαντούσα μονολεκτικά σε ότι με ρωτούσαν. Εκούμπησα πάνω σε ένα δέντρο (ήμασταν έξω, κάτω που μια σόπα-λάμπα για να καπνίζει ο Έτερος) και έμεινα ακίνητη για 2-3 ώρες. Το δέντρο νομίζω ήταν χρυσομηλιά.

Πάντως δεν φαίνεται να χάνω τίποτε exciting που το «έξω». Το ίδιο έμεινε, όπως το θυμούμαι. Το μόνο διαφορετικό είναι που έβλεπα όλο άγνωστες νεαρές φάτσες. Αν επιστρέψω ποτέ πίσω στο dating scene (εδώ γελάμε) θα πρέπει να γίνω cougar. Τζείνο έμεινε να κάμω.

Πρέπει desperately να κάνω τον εαυτό μου service. Η ώρα που και αυτό το maternity leave θα φτάσει στο τέλος του πλησιάζει. Αν κάτσω να απαριθμήσω όλα τα πράματα που δεν θα ξανακάνω στη ζωή μου θα με πιάσει η μαύρη μελαγχολία και καμία βιταμίνη δεν θα με σταματά.

Λέω να βάλω μια άνω τελεία και να αναχωρήσω για το ετήσιο προσκύνημα μου στα ψηλά βουνά. Πέρκει παγώσει ο κώλος μου και φέρω τα μίλια μου.   

Auf Wiedersehen.    


ΠΡΟΣΟΧΗ: Το blog βλάπτει σοβαρά την υγεία όλων όσων δεν διαθέτουν χιούμορ.