Cherchez l' eglise

Να σας πω ένα ανέκδοτο:

Ήταν ένας παπάς, ένα εστιατόριο και ένας φωτογράφος και προσπαθούσαν να συντονιστούν για να κάνουν μια βάφτιση.

Στην αρχή, όταν μπορούσε το εστιατόριο και ο φωτογράφος, δεν μπορούσε ο παπάς.

Μετά μπορούσε ο παπάς και το εστιατόριο, αλλά δεν μπορούσε ο φωτογράφος.

Μετά δεν μπορούσε ο παπάς.

Ούτε ένας άλλος παπάς.

Ούτε ένας τρίτος παπάς.

Ούτε ένας τέταρτος παπάς.

Μετά η μάνα του wannabe βαφτιζομένου απείλησε ότι θα το πάρει στις καλόγριες του Saint Josef να το βαφτίσει Καθολικό τζιαι κανεί (στο οποίο την υπενθύμισαν ότι τζαι τζιαμέ γίνεται παναήρι, βαφτίζουν αβέρτα τα τέκνα τους οι Φιλιππινέζες και οι Σρι Λανκέζες).

(Δεν μπορώ να καταλάβω, πως γίνεται και κάθε φορά που ξεκινώ να κάνω κάτι απλό και απέριττο, καταλήγω πάντα να οργανώνω μια υπερπαραγωγή.)

Είπα no problem, θα πάμε στην εκκλησία που πήγαμε την προηγούμενη φορά. Μια χαρά εκκλησία, πολύ ωραία, ξέρουμε που είναι, έχει και parking space. Τηλεφωνώ στον αριθμό που είχα. Μου απαντά η παπαδιά, όχι δεν τηλεφώνησα στην εκκλησία αλλά στο σπίτι του ιερέα, κανένα πρόβλημα, να της δώσω τα στοιχεία μου και θα με πάρει πίσω ο ιερέας όταν πάει στην εκκλησία και τσεκάρει το βιβλίο του. Μένω ήσυχη.

Μερικές ώρες αργότερα μου τηλεφωνεί ο ιερέας για να μου πει ότι δυστυχώς δεν μπορεί εκείνη τη μέρα, έχει άλλη βάφτιση.

«Καλά πάτερ μου, δεν μπορείτε να κάνετε δύο βαφτίσεις σε μια μέρα, λίγο πιο αργά ας πούμε?»

«Όχι, δεν γίνεται. Το μεσημέρι θα πάω να φάω σπίτι μου και μετά το απόγευμα έχω εσπερινό.»

«Καλά, ευχαριστώ.»

(ο ιερέας πρέπει να είναι ζεν και να μην κουράζεται. Ειδικά αν είναι 150 χρονών)

Μουμπλε μουμπλε......

Αποφασίζω να τηλεφωνήσω σε άλλη εκκλησία, η οποία είναι εξίσου ωραία και είναι σε μικρή απόσταση από την πρώτη. Μας βολεύει και αυτή. Δεν θα ξενιτευτούμε κιόλας. Και πάλι πετυχαίνω την παπαδιά, η οποία με πληροφορεί ότι για να πετύχω τον παπά, πρέπει να πάω αυτοπροσώπως στην εκκλησία συγκεκριμένη ώρα πριν αρχίσει ο εσπερινός για να δούμε το βιβλίο αν έχει άλλη κράτηση. Κάνω περίπλοκα arrangements για να βρω babysitter και ξεκινώ για την εκκλησία. Είμαι ελαφρώς καθυστερημένη και ο εσπερινός έχει ήδη ξεκινήσει. Μιας και δεν μπορώ να διακόψω τον παπά στη μέση του εσπερινού (συγνώμη, να σας ρωτήσω κάτι δύο λεπτά?) περιμένω να τελειώσει.

Κάποτε τελειώνει και πάμε στο γραφείο του όπου βρίσκεται το μαγικό βιβλίο. Again, no luck.

«Έχω βάφτιση στις 11.30, μετά άλλη βάφτιση στις 12.30... θέλεις να σε βάλω η ώρα 1.30? Πιο μετά δεν γίνεται διότι θα κάνω ένα μικρό διάλειμμα και το απόγευμα έχω να κάνω και δύο γάμους».

(μιλάμε χτυπά υπερωρίες αυτός ο παπάς. Ξεκωλώνεται τα σαββατοκύριακα)

«Όχι ευχαριστώ» (να μην σκοτώσουμε στη δουλειά τον άνθρωπο)

Δύο άλλες εκκλησίες που έχω υπόψη μου απορρίπτονται διότι γίνονται οδικά έργα στην περιοχή και είναι απροσπέλαστες (θα μας ασσιχτηρίσουν οι καλεσμένοι).

I am running out of options here people… δεν ξέρω και όλες τις εκκλησίες της Λευκωσίας. Ευτυχώς μια φίλη μου με θυμίζει ότι υπάρχει ένα ακόμα μικρό εκκλησάκι, off the beaten track. Το θυμάμαι, πήγα σε ένα γάμο εκεί. Πως πετυχαίνουμε τον παπά?

Επειδή κανένας δεν ξέρει να μου πει το τηλέφωνο, ούτε καν το 11892 (δεν είναι listed) τηλεφωνώ στην Αρχιεπισκοπή (oh yeah, hard core stuff) διότι αυτοί λογικά θα ξέρουν. Νιώθω ότι θα λιώσει το καλώδιο του τηλεφώνου από την ένταση αλλά μου απαντά ο αυτόματος τηλεφωνητής. Η Αρχιεπισκοπή αυτή τη στιγμή είναι κλειστή. Παρακαλούμε τηλεφωνείστε αύριο ώρες γραφείου. Μάλιστα.

Το επόμενο πρωί, φρέσκια και δροσερή τηλεφωνώ στην Αρχιεπισκοπή. Με βάζουν σε αναμονή. Για μια στιγμή κρατάω την αναπνοή μου. Αν ακούσω Χατζηγιάννη στην αναμονή θα κόψω φλέβα. Όχι δεν ακούω Χατζηγιάννη αλλά κλασσική μουσική. Πάλι καλά. Μετά από λίγη Άνοιξη του Βιβάλντι, σηκώνει το ακουστικό νεαρός θεούσος-υπάλληλος της Αρχιεπισκοπής. Με πληροφορεί ότι το συγκεκριμένο εκκλησάκι δεν έχει τηλέφωνο αλλά no problem, θα μου δώσει το κινητό του πάτερ Αναστάσιου, του ιερέα που «καλύπτει» το εκκλησάκι.

(να διευκρινίσω ότι το συγκεκριμένο εκκλησάκι βρίσκεται στο κέντρο της Λευκωσίας και όχι χαμένο σε κάποια μαγική βουνοκορφή. Είπαμε, προσπαθώ να κάνω ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.)

Τηλεφωνώ στο κινητό του ιερέα. Δεν απαντά. Κοιτάζω το ρολόι μου. 8.07 το πρωί. Έχουν πρωινή λειτουργία μήπως? Τηλεφωνώ της μαμάς Δρακούνας. Ναι, τώρα στις νηστείες έχουν πρωινό και απογευματινό event. Να δοκιμάσω αργότερα. Oh dear. Φαντάζομαι το κινητό του ιερέα ξεχασμένο μέσα στο ιερό να παίζει. Τι ringtone να έχει άραγε? Αποφασίζω να κάνω ένα διάλειμμα από το κυνήγι εκκλησίας και να κάνω καμιά άλλη δουλειά.

Λίγο αργότερα μου επιστρέφει το τηλεφώνημα ο ίδιος ο πάτερ (ατς! Ορίστε που η αναγνώριση κλήσης είναι καλό πράγμα). Του εξηγώ πως βρήκα το τηλέφωνο του και please θέλω να βαφτίσω. Με παρακαλεί να του τηλεφωνήσω μετά τις 4 το απόγευμα σε άλλο τηλέφωνο για να ελέγξει το βιβλίο της εκκλησίας.

(Σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι καλό θα ήταν η Αρχιεπισκοπή να εφοδιάσει τους παπάδες της με iphone ή κάτι ανάλογο και να περνούν τις κρατήσεις της εκκλησίας εκεί μέσα, διότι καλό το Βυζάντιο και ο Μεσαίωνας με τα ιερά κειμήλια τους αλλά ρε φίλε, για να κλείσω μια βάφτιση πλούτισα τη CYTA σε τηλεφωνήματα. Έλεος με αυτά τα βιβλία της εκκλησίας).  

Πιστή στο ραντεβού μου (και ελαφρώς μαζόχα) τηλεφωνώ στην συγκεκριμένη μέρα και ώρα στον πάτερ Αναστάσιο. Και.... δεν απαντά! Ξαναδοκιμάζω λίγο αργότερα και.... και πάλι δεν απαντά! Περιμένω, πίνω ένα καφέ να ξαναδοκιμάζω και bingo, ο πάτερ Αναστάσιος έχει μόλις φτάσει στην εκκλησία και μισό λεπτό να ελέγξει το βιβλίο του.... α όχι δεν μπορεί, έχει ήδη booked δύο βαφτίσεις εκείνη τη μέρα. Μήπως θέλω αργά το απόγευμα?

(αν δεχτώ αργά το απόγευμα σημαίνει πρέπει ξανά να συντονίσω φωτογράφο και εστιατόριο. Προτιμώ να κάνω χαρακίρι).

«Ευχαριστώ, γεια σας.»

(αυτοί που παραπονιούνται ότι υπάρχει υπογεννητικότητα είναι μαλάκες και προφανώς δεν προσπάθησαν ποτέ στη ζωή τους να βρουν available εκκλησία σαββατοκύριακο. Τόση κίνηση ούτε η Παναγιά της Τήνου τον Δεκαπενταύγουστο. Επίσης αυτοί που ανησυχούν ότι με τόσους ξένους αλλαξοπιστήσαμε και αφελληνιστήκαμε, να πάνε να γαμηθούν. Και μετά να προσπαθήσουν να κλείσουν βάφτιση για το τέκνο που θα προκύψει. Ευχαριστώ).

Συνεχίζουμε με τον καιρό.

Αποφασίζω να τηλεφωνήσω της ΦΣ και να της κλαφτώ να βάλει μέσο με τον ζεν ιερέα της πρώτης εκκλησίας μπας και τον πείσουμε να κάνει και μια δεύτερη βάφτιση την ίδια μέρα (καλά, όλοι οι άλλοι παπάδες παθαίνουν λουμπάγκο από το βάφτισε βάφτισε, αυτός χαλάει την πιάτσα). Η ΦΣ με πληροφορεί ότι δεν υπάρχει περίπτωση να του αλλάξουμε γνώμη, ούτε αν ζητήσουμε ευγενικά, το έχει ήδη προσπαθήσει για τα δικά της τέκνα παλαιότερα και δεν πέτυχε. Μου εισηγείται ένα τελευταίο option, μια εκκλησία που δεν σκεφτήκαμε μέχρι τώρα.

Αργά το απόγευμα εντοπίζω ένα σχετικό τηλέφωνο και one more time βρίσκω τον εαυτό μου να συνομιλώ με την παπαδιά διότι και πάλι τηλεφώνησα στο σπίτι του ιερέα και όχι στην εκκλησία. Η παπαδιά έχει βαθιά αισθησιακή φωνή, είναι ευγενέστατη (φαντάσου πόσοι άσχετοι της τηλεφωνούν κάθε μέρα και ψάχνουν τον άντρα της) και μου δίνει το κινητό του πάτερ. «Αν το έχει κλειστό, δοκίμασε σε λίγο. Σημαίνει ότι ακόμα να τελειώσει με τη λειτουργία.»

(Άσχετη απορία: η παπαδιά δεν θα έπρεπε να είναι και εκείνη στην εκκλησία να εκκλησιάζεται αντί να απαντά τηλέφωνα? Ή μήπως είναι excused?)

   

Δοκιμάζω το κινητό και φυσικά είναι κλειστό. Ξαναδοκιμάζω μέχρι να το πετύχω αναμμένο. Στην άλλη άκρη της γραμμής ακούω μια φωνή που μοιάζει υπερβολικά με τον... Τζίμη Πανούση! (Ακούω μέσα στο κεφάλι μου να παίζει το «15,000 και μία, στραβάδια απολύομαι») Ναι, έχω πετύχει τον ιερέα της εκκλησίας και είναι ο πάτερ Τζίμης. Μισό λεπτό να δει το βιβλίο του (φυσικά) και halleluiah είναι free και ναι no problem μισό λεπτό να σημειώσω τα στοιχεία σας. Ούτε θέλει να με δει, ούτε τον ενδιαφέρουν πολλές πολλές λεπτομέρειες. Να είμαστε εκεί και να έχουμε ένα μωρό. My kind of priest.

Τα κατάφερα. Είμαι συγκινημένη. Αν ο πάτερ Τζίμης μοιάζει και φατσικά στον Πανούση θα το εκλάβω ως θεϊκό σημάδι (ταλαιπωρήθηκες τέκνο μου αλλά είδες τι πάτερ σου έστειλα? Ειδικά για σένα).   

Το επόμενο πρωί κάνω Google την εκκλησία για να βρω φωτογραφία της (να θυμηθώ πως είναι). Το Google μου βγάζει την εκκλησία που έχω υπόψη μου αλλά μου βγάζει και μια άλλη, στην άλλη άκρη της Λευκωσίας που είναι αφιερωμένη στην ίδια Αγία.

Oh dear… λαλείς να έκανα κράτηση στη λάθος εκκλησία?

Τι θα έκανε ένα σοβαρό και ώριμο άτομο στη θέση μου?

(πολύ σωστά. Τηλεφώνησα στη μάνα μου)

Η μαμά Δρακούνα δεν μπορεί να πιστέψει πόσο ηλίθια κόρη έχει. «Δεν είναι δυνατόν να είσαι τόσο ηλίθια. Στο κάτω κάτω τέλειωσες πανεπιστήμιο. Θέλεις να μου πεις ότι πήγαν άδικα όλα τα λεφτά που ξόδεψα στη μόρφωση σου? Πιάσε τηλέφωνο και μάθε!»

(σταθερά, η CYTA συνεχίζει να πλουτίζει εις βάρος μου)

Πόσο lame είναι να τηλεφωνήσεις σε ένα παπά και να τον ρωτήσεις «συγνώμη πάτερ, που είπαμε ότι είναι η εκκλησία που λειτουργείτε και που θα έρθω να σας εμπιστευτώ το τέκνο μου για να την μετατρέψετε σε Χριστιανή?»

Ρεζίλι. Ευτυχώς υπάρχει άλλος τρόπος.

Ξανά τηλέφωνο στην Αρχιεπισκοπή, λίγη Άνοιξη του Βιβάλντι αργότερα και φιου, ο θεούσος υπάλληλος μου επιβεβαιώνει ότι έκανα κράτηση στη σωστή εκκλησία και ο πάτερ Τζίμης is my man.

Over and out.