Αγώνας και ψυχοπάθεια

Αμαρτία μου εξομολογημένη:

Όταν βλέπω τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του Καντάφι, που μιλά για αγώνα μέχρι τέλους, για αντίσταση στα σχέδια της δύσης, για επιμονή στις επιλογές τους και τις δυνάμεις του, που δεν τα βάζει κάτω με όλο το δυτικό κόσμο εναντίον του... η ρητορική του μου θυμίζει υπερβολικά τους δικούς μας πολιτικούς όταν μιλούν για το Κυπριακό και τον αγώνα μας και γενικά το μέλλον μας (ξεπερασμένη, απευθύνεται σε τριτοκοσμικούς).

Και με κάνει να σκέφτομαι το εξής:

Αν ο Καντάφι μιλά και εκφράζεται όπως οι δικοί μας πολιτικοί και ταυτόχρονα ξαπολά πυραύλους και αεροπλάνα για να βομβαρδίσει τους αντικαθεστωτικούς, μήπως το μόνο που μας σώζει εμάς (από πολεμοχαρείς επιδόσεις όπως αυτές του Καντάφι) είναι που είμαστε λίγοι σε αριθμό και δεν έχουμε αεροπλάνα και πυραύλους να ξαπολύσουμε πάνω σε κανένα?

Παράδειγμα:

Τον καιρό των S300 που φτάσαμε πολύ κοντά να αποκτήσουμε πυραύλους (ιμίsh, μεν στιλλομαθκιάσετε που το γέλιο), ο κόσμος δήλωνε στις τηλεοράσεις ότι θα έπαιρνε την Κερύνεια και την Καρπασία και την Πόλη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά παρέλαση εφέδρων στη Λάρνακα που το δήλωναν γελώντας στις κάμερες (το εννοούσαν, δεν έκαναν χιούμορ).

Ελαφρώς ανατριχιαστικό, αλλά όταν ακούω τις κορώνες που ξαπολούν ποτζεί ποδά, νομίζω ότι αυτό που κάνει τους πολιτικούς μας να διαφέρουν από τον Καντάφι (στο θέμα «αγώνας» έτσι), είναι ότι δεν έχουμε μεγάλο στρατό σε αριθμούς και δεν έχουμε οπλικά συστήματα και αεροπορία για να επιτεθούμε οπουδήποτε. Ώρες ώρες νομίζω ότι οι πολιτικοί μας διάλεξαν τον δρόμο της διπλωματίας διότι ήταν αναγκασμένοι, όχι διότι ήταν το πιο πολιτισμένο course of action υπό τις περιστάσεις (μα γαμώτο μου, να μην έχουμε 2-3 αεροπλανοφόρα, 3 ντουζίνες F-16 και μια φάουσα πυραύλους να τους δείξουμε ολάν τι αγωνιστικοί τύποι είμαστε?).  

Περιπαίζουν τον Καντάφι ότι είναι ψυχοπαθής, πελλός, γυαλίζει το μάτι του κτλ. Εμ...  να θυμηθούμε άραγε το δικό μας παρελθόν και να φρικάρουμε?