Friday, July 30, 2010

Upcoming hot reading material

«Αυτή η επιτροπή πρέπει να αφήσει κατά μέρος τις αβρότητες και να πάρουμε τη βαλίτσα μας και να πάμε στο γραφείο του πρωθυπουργού και ας μη μας δεχθεί ή του προέδρου της Βουλής (των Ελλήνων). Γιατί εμείς έχουμε δεχθεί την απόβαση και εδώ έγινε το κακό και να μη μας λένε ότι θα διαταραχθούν οι σχέσεις».

Αυτά είπε, μεταξύ άλλων ο Ζαχαρίας Κουλίας, μέλος της Επιτροπής της Βουλής για το Φάκελο της Κύπρου.

Επειδή είμαστε ακομπλεξάριστα άτομα, θα πούμε ότι αυτή τη φορά συμφωνούμε με τον κ. Κουλία. Εδώ οι σχέσεις δεν διαταράχθηκαν με το πραξικόπημα, οι Κύπριοι όλη μέρα βρίσκονται στην Ελλάδα και όταν έχει απεργία και κλείνει ο εναέριος χώρος πάλι προσπαθούν να βρουν τρόπο να πάνε στην Ελλάδα, και θα διαταραχθούν imish οι σχέσεις αν δώσει η Ελληνική Βουλή κάμποσα έγγραφα που αφορούν το πρόβλημα μας?

Jesus.

Πάντως, αν η Επιτροπή για το Φάκελο της Κύπρου υλοποιήσει αυτό που ανακοίνωσε, ότι δηλαδή μέχρι το τέλος του χρόνου θα ολοκληρώσει το πόρισμα της (αμήν και πότε) και θα το δημοσιεύσει (με ονόματα και στοιχεία, how exciting) θα είναι το πιο hot reading material του χειμώνα. Πιο hot μιλάμε και από τότε με τον Harry Potter.

Το καλύτερο Χριστουγεννιάτικο δώρο σε όλους τους φίλους σας.

Wednesday, July 28, 2010

Trash Nation 19: Το fairy tale

Δεν ξέρω αν φταίει η κρίση, πάντως αυτό το wedding season βαίνει ομαλώς, πολύ ομαλώς θα έλεγα, σε σημείο να μην έχουμε γάμο να πάμε (τι στο διάολο, παντρεύτηκαν όλοι?) Το Trash Nation όμως ποτέ δεν πεθαίνει, δεν το σκιάζει φοβέρα καμιά, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς το glitter τραβά.


Ποιος είπε ότι οι γάμοι δεν έρχονται σε συσκευασία fairy tale?


Η Χιονάτη και οι ροζ κουμέρες (που είναι και σύμπτωση, εφτά).






The Sopranos? (για τους πιο macho)


The March of the Penguins? (για τους πιο Disney)


Χάιντι, η μικρούλα των βουνών. Εδώ τη βλέπουμε στη φάση που ο Peter, ο μικρός βοσκός την υποδέχεται μετά το ταξίδι που έκανε στη Φρανκφούρτη όπου και γνώρισε την Κλάρα, τη μικρή στο αναπηρικό κάθισμα που όμως θα γίνει μια πολύ καλή της φίλη.

(είμαι εντυπωσιασμένη με το μνημονικό μου…)


Η Tinkerbelle σε συσκευασία belly dancer περιμένει τον Peter Pan.

Friday, July 23, 2010

Ανωνυμία για πάντα!

Σήμερα στον πιτσιρίκο διάβασα κάτι πολύ αληθινό:

«…Ναι, βρε πιτσιρίκο, αλλά ο Γκιόλιας έγραφε ανώνυμα. Σοβαρά; Τι μου λες; Βρε ζώα, η χώρα χρεοκόπησε και δεν έχει αποδοθεί ευθύνη σε κανέναν. Ανώνυμοι είναι αυτοί που χρεοκόπησαν τη χώρα; Δεν έχουν όνομα; Μέχρι τώρα, πάντως, είναι ανώνυμοι. Ε, αφού είναι ανώνυμοι αυτοί, είναι ανώνυμοι και οι μπλόγκερ. Υπάρχει κάποιος που να βρίσκει λογικό να παραμένουν ανώνυμοι οι πολιτικοί και οι μεγαλοεπιχειρηματίες που χρεοκόπησαν τη χώρα, αλλά να είναι γνωστά τα ονόματα όλων των μπλόγκερ;…»

Κάθε φορά που γράφω κάτι remotely πολιτικό ή controversial (στη χώρα μας θεωρείται controversial οτιδήποτε δεν σου έμαθαν στο σχολείο), εμφανίζονται διάφοροι που μου προσάπτουν ως κατηγορία ότι γράφω ανώνυμα και επομένως δεν έχω δικαίωμα να εκφράζω οποιαδήποτε άποψη, ενώ αν έγραφα επώνυμα θα ήμουν κάτι σαν BBC ή Deutsche Welle.

Ε λοιπόν, σοβαρά? Τι μου λέτε? Εδώ στην Κύπρο έγινε ολόκληρο πραξικόπημα με αληθινούς πραξικοπηματίες, με όπλα, με δολοφονίες, με επιθέσεις, με βόμβες κτλ που ακόμα τρέχουμε να διορθώσουμε τα σκατά που δημιούργησε και μόνο ένα άτομο κατηγορήθηκε ποτέ για όλο αυτό τον πανικό. Κάθε χρόνο όλοι (μα ΟΛΟΙ) αποφεύγουν επιμελώς να αναφέρουν ονόματα και στοιχεία (τι σκατά, από αρειανούς έγινε το πραξικόπημα?) και αναφέρονται γενικά και αόριστα στους «πραξικοπηματίες», τους «εοκαβητατζήδες» και άλλα ονόματα γενικού και αόριστου περιεχομένου.

Αφού ολόκληρο πραξικόπημα έγινε από ανώνυμους, δεν είναι καθόλου λογικό να απαιτεί οποιοσδήποτε να γράφουμε ως bloggers επώνυμα।

Thursday, July 22, 2010

Όνειρα θερινής νυκτός

Έχω βάλει στο μάτι ένα ελληνικό νησί. Όχι για να το αγοράσω, για διακοπές μόνο.

Είναι ένα χαρακτηριστικό, ήσυχο κυκλαδίτικο νησί. Έχω εντοπίσει γαμάτο accommodation που δένει με το περιβάλλον, έχει θέα το απέραντο γαλάζιο, είναι χαριτωμένο, οικολογικό, με λογικές τιμές και άποψη.

Με φαντάζομαι να ετοιμάζω light snacks στην κουζινούδα του ενώ η κουκλάρα θα παίζει στους παπάροτσους γύρω (μπαρδόν, εννοώ κυκλαδίτικο τοπίο). Ο Έτερος θα πηγαίνει κάθε πρωί στο κέντρο τύπου να φέρνει 3-4 εφημερίδες να ποσκολιούμαστε. Μπορεί να φέρνει και άλλα φαγώσιμα από το local μπακάλικο (φρέσκο ψωμί, κανένα τυρί περίεργο, καμιά χωριάτικη πίτα από αυτές που μας δείχνει ο Μαμαλάκης στην τηλεόραση κτλ).

Κατά το μεσημέρι, χαλαρά θα πηγαίνουμε στη θάλασσα με το rental car μας. Το βράδυ περίπατο στη Χώρα, καμιά ταβέρνα, κανένα γλυκό/παγωτό. Relax. Οι summer lovers στο οικογενειακό τους.

Τι (ενδεχομένως) να συμβεί στην πραγματικότητα:

1. Δεν έχω ιδέα πως πάς στο συγκεκριμένο νησί. Δεν έχει αεροδρόμιο άρα θα πρέπει να πάμε με πλοίο (3-4 ώρες ισως το γρήγορο) αν και εφόσον δεν έχει μελτέμια και καθυστερήσεις και απεργίες και μηχανικές βλάβες. Μέχρι να φτάσουμε με 2 παιδιά (του χρόνου) και 3 βαλίτσες υπολογίζω ότι θα έχουν σπάσει τα νεύρα μας και θα έχουμε πετάξει ένα από τα μωρά (ή τον Έτερο) στη θάλασσα.

2. Όντας κυκλαδίτικο νησί, θα φυσά πελλοαέρας παντού και πάντοτε σε σημείο να μην μπορείς να κάτσεις στη χαριτωμένη βεραντούδα του accommodation και να μην μπορείς γενικά να ταράξεις.

3. Οι παραλίες θα είναι basic (άρα θα πρέπει να κουβαλούμε όλα τα υπάρχοντα μας κάθε φορά) και λόγω πελλοαέρα η θάλασσα θα είναι παγωμένη και not friendly at all.

4. Το κέντρο τύπου θα ξεμείνει από εφημερίδες και περιοδικά διότι λόγω των μελτεμιών δεν θα έρχονται κάθε μέρα τα πλοία (αυτό actually μας έτυχε). Θα καταλήξω να διαβάζω Άρλεκιν πέντε χρονών σκονισμένο και ο Ετερος «Τον Κόσμο του Ψαρά» ή την «Οικολογική Ενημέρωση Άνω Πετεινίτσας».

5. Στις τρεις μέρες θα σκυλοβαρεθούμε το απέραντο γαλάζιο τοπίο και θα μαλώνουμε μεταξύ μας για να περάσει η ώρα.

Wednesday, July 14, 2010

To 70

Είμαστε η γενιά του 70. Μερικοί από εμάς πρόφτασαν το πραξικόπημα και την εισβολή φορώντας πάνες, κανένας όμως από εμάς δεν θυμάται πως ήταν η ζωή πριν το διαχωρισμό και τα οδοφράγματα. Όλοι όμως θυμόμαστε την εποχή που μοναδικό τηλεοπτικό κανάλι ήταν το ΡΙΚ1, το οποίο ξεκινούσε μετάδοση η ώρα 5 το απόγευμα με Μίκυ Μάους.

Η εποχή του «ανένδοτου αγώνα» του Σπύρου Κυπριανού, μας βρήκε στο δημοτικό, με τετράδια «Δεν Ξεχνώ» και φωτογραφίες από άγνωστες κατεχόμενες τοποθεσίες στον τοίχο. Πολλοί από εμάς μεγάλωσαν σε ghettos, conveniently ονομαζόμενα «προσφυγικοί συνοικισμοί». Δεν μας ενδιέφερε η αδιαλλαξία του Ντενκτάς, μαζεύαμε με μανία αυτοκόλλητα ποδοσφαιριστών και πώματα αναψυκτικών με τις χώρες που λάμβαναν μέρος στο τότε Μουντιάλ.

Ο άλλος αέρας που έφερε ο Γιώργος Βασιλείου μας άφησε παγερά αδιάφορους. Ήμασταν τότε στην εφηβεία και περνούσαμε εγωκεντρική φάση και ακμή. Δεν θυμόμαστε τη δέσμη ιδεών Γκάλι αλλά θυμόμαστε την ελεύθερη ραδιοφωνία και το Radio Super με την Ιφιγένεια και τον Ρόμπερτ Καμάσα. Καθιερώσαμε το «κάτω» της Έγκωμης που γνώρισε μεγάλες δόξες. Δεν υπάρχει μέλος της γενιάς μας που να μην πέρασε ένα τουλάχιστον βράδυ μέσα στην Amanda’s. Τα καλοκαίρια κατακλύζαμε το παλιό ΓΣΠ για συναυλίες. Εκεί είδαμε Chris De Burg και Παπακωνσταντίνου και αδερφούς Κατσιμίχα, πριν κοτσιανιαστούν από το φεστιβάλ της ΕΔΟΝ.

Οι διαδηλώσεις μας (όποτε έπρεπε να διαδηλώσουμε) ήταν ογκώδεις και έντονες. Καμιά άλλη γενιά δεν βρέθηκε τόσο κοντά και για τόσο πολύ στα οδοφράγματα να διαδηλώνει. Οι γονείς μας ήταν κάθετα αντίθετοι με τις διαδηλώσεις και μας προέτρεπαν να μην χάσουμε μαθήματα. Η επαγγελματική μας αποκατάσταση ήταν για αυτούς πιο σημαντική από οποιοδήποτε αγώνα. Είχαν φυσικά, δίκιο.

Η άνοδος του Γλαύκου Κληρίδη στην Προεδρία βρήκε πολλούς από εμάς στο εξωτερικό να σπουδάζουμε. Γενικά, τα nineties ήμασταν μέλη της φευγάτης φυλής των φοιτητών, επισκέπτες κάθε τρεις μήνες και διακοπές το καλοκαίρι. Ταξιδέψαμε πολύ, άνοιξαν τα μάτια μας σε νέες συμπεριφορές και αξίες. Δεν μας σοκάρουν πολλά πράγματα και μας αρέσει (τουλάχιστον επιφανειακά) ο κοσμοπολίτικος τρόπος ζωής, έχουμε όμως μεγάλη αγάπη στους γονείς μας και στον τρόπο ζωής που μας έμαθαν εκείνοι. Κάναμε μόδα τον καφέ και φέραμε επανάσταση στη νυχτερινή ζωή του τόπου. Τα ορθάδικα, clubs, μπαράκια, live σκηνές κ.α. έγιναν για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των νυχτερινών εξορμήσεων μας.

Η άνοδος και πτώση του Χρηματιστηρίου μας βρήκε πίσω στην Κύπρο, στα πρώτα βήματα της επαγγελματικής καριέρας μας, προσπαθώντας να εφαρμόσουμε αυτά που μάθαμε στα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Η γενιά μας άκουσε τους γονείς της, και σπούδασε κάτι «με ψωμί». Είμαστε μια απέραντη γενιά από λογιστές, δικηγόρους, MBA, Business και Marketing Executives που είναι έτοιμη να προσφέρει τις υπηρεσίες της. Κάναμε μόδα τα τριήμερα breaks στο εξωτερικό και εσωτερικό και (εφόσον δεν έχουμε το κόμπλεξ των γονιών μας περί πουστοκαλαμαράδων) επιβάλαμε τις καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα και τα πανέμορφα νησιά της.

Σε αυτό μας βοηθάει το γεγονός ότι είμαστε λιγότερο συντηρητικοί από τους γονείς μας. Είμαστε όμως ομολογουμένως και λιγότερο εργατικοί. Είμαστε γενικά ολίγον κακομαθημένοι, λόγω του ότι οι γονείς μας, έχοντας περάσει ένα πόλεμο και κακουχίες, πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους να σκοτώνονται στη δουλειά. Σε σύγκριση με τους γονείς μας, τα βρήκαμε έτοιμα.

Το 2003 μας βρήκε να ετοιμάζουμε το γάμο μας ή να κάνουμε ήδη τα πρώτα μας παιδιά. Η άλλη πλευρά που άνοιξε τις πύλες της, μας προξένησε περισσότερο περιέργεια παρά οτιδήποτε άλλο. Η πραγματικότητα μας ήταν μέχρι τότε σύνορα στον Άγιο Δομέτιο. Αυτή η «νέα» επιλογή μας αποσυντόνισε κάπως. Δεν μας εκπαίδευσε άλλωστε κανένας για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Εξάλλου, πολλοί από εμάς, έχοντας μεγαλώσει μέσα σε ένα ομοιογενές ελληνοκυπριακό κράτος, μόνο έτσι αντιλαμβάνονται πλέον την Κύπρο και αδυνατούν να αντιληφθούν πως θα μπορούσε να λειτουργήσει διαφορετικά. Αυτά είναι τα λαμπρά αποτελέσματα της προπαγάνδας, θύμα της οποίας είναι ασφαλώς η γενιά μας.

Σήμερα, είμαστε στην πιο παραγωγική στιγμή της ζωής μας. Έχουμε δημιουργήσει σπίτι, οικογένεια και είμαστε οι φορολογούμενοι πολίτες που συνεισφέρουν στα κρατικά βάρη. Σε αντίθεση με τους γονείς μας, δεν περιμένουμε μόνο από τις κοινωνικές σφαλίσεις για να εξασφαλιστούμε στα γεράματα και δεν πιστεύουμε ότι είναι χρέος των παιδιών μας να μας γηροκομήσουν.

Αν λυθεί τώρα το Κυπριακό, η γενιά μας θα σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος της υλοποίησης και της ομαλής μετεξέλιξης του υφιστάμενου κράτους στο νέο πράγμα που θα δημιουργηθεί. Μπορούμε να αντέξουμε αυτή την ευθύνη? Μπορούμε μέσα στην αβάστακτη ελαφρότητα της ύπαρξης μας να καταφέρουμε αυτό που δεν κατάφεραν οι προηγούμενες γενιές? Έχουμε άραγε προλάβει ως γενιά να μην γίνουμε institutionalized όπως όλες τις προηγούμενες?

Οι ενδείξεις δεν είναι ενθαρρυντικές. Πόσο πιο εξελιγμένοι είμαστε αλήθεια από τους γονείς και παππούδες μας που τα έκαναν σκατά? Ο τελευταίος «αγώνας» που δίνουμε είναι με τα διάφορα groups στο Facebook. Member σε αυτό για την αδικία, member στο άλλο για την Jennifer Lopez, member σε άλλο για ομοσπονδία ή μη. Πέρσι έγινε αντικατοχική εκδήλωση πάνω σε yacht.

Είμαστε η προσωποποίηση αυτού που έλεγε ο Χάρρυ Κλυνν: «Εμπρός πατριώτες να βγούμε στους δρόμους, με ρόλεξ στα χέρια, με γούνες στους ώμους». Μια γενιά που έμαθε να αντιγράφει, πως άραγε θα καταφέρει να δημιουργήσει?

Friday, July 09, 2010

Λίγη ιστορία για τον κ. Τζιονή

Ο κ. Χριστόδουλος Τζιονής είναι ένας κύριος που γράφει συχνά άρθρα στις εφημερίδες (στον Πολίτη τουλάχιστον, τον βλέπω συχνά να δημοσιεύει). Σπανίως διαβάζω τα άρθρα του, αλλά την Παρασκευή το διάβασα διότι έγραψε για την Αγγλική Σχολή και το θέμα με ενδιαφέρει. Δεν έχω link, ο τίτλος του άρθρου ήταν «Το ΑΚΕΛ μέγας προστάτης της Αγγλικής Σχολής Λευκωσίας».

Προφανώς ο κ. Τζιονής δεν έχει ιδέα τι είναι η Αγγλική Σχολή. Φαίνεται από τα «παράδοξα» που εντοπίζει στη διαχείριση της. Αν ήξερε 3 πράγματα για τη σχολή, δεν θα τα θεωρούσε παράδοξα.

Αχ, κύριε Τζιονή μου. Εν τζιαι φταίτε εσείς. Δαμέ και η κουτσή Μαρία απόκτησε άποψη για τη σχολή, εσείς δεν θα γράφατε άρθρο? Αλίμονο!

Η Αγγλική Σχολή κύριε Τζιονή, δεν είναι δείγμα «αποικιοκρατικού κατάλοιπου» που εξακολουθεί να λειτουργεί «παρά το ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα γιορτάσει τα πενηντάχρονα της» (άρα συνειρμός, έπρεπε να την κλείσουν το 1960 με την ανεξαρτησία). Η Αγγλική Σχολή κύριε Τζιονή, ήταν ένα ιδιωτικό σχολείο που ιδρύθηκε από ένα Άγγλο ιερέα (ο οποίος ήταν actually εφημέριος κάπου στην Ιερουσαλήμ αλλά ζούσε στην Κύπρο). Από το 1900 ως το 1930, το σχολείο λειτουργούσε ως ιδιωτικό σχολείο, χωρίς κρατική χορηγία. Το 1930 που ο ιδρυτής ήταν πλέον γέρος και δεν είχε άλλες δυνάμεις να το διαχειρίζεται, συμφώνησε να το πουλήσει στο Συμβούλιο Επιτρόπων για £6,000. Με την πώληση αυτή, το Συμβούλιο ανέλαβε τη διαχείριση και διεύθυνση του σχολείου.

Με την Ανεξαρτησία, η περιουσία της αποικιοκρατικής κυβέρνησης περιήλθε στη Δημοκρατία. Η ακίνητη περιουσία, ο έλεγχος και η διεύθυνση της σχολής περιήλθαν στο Υπουργικό Συμβούλιο, το οποίο θέσπισε το Ν. 13/1960 ο οποίος ονομάζεται ο περί Αγγλικής Σχολής (Διεύθυνση και Έλεγχος) Νόμος και καθορίζει με ποιο τρόπο να διευθύνεται η σχολή και άλλα διαδικαστικά.

Η Αγγλική Σχολή κύριε Τζιονή, δεν ανήκει στην Ελληνική ή Τουρκική Κοινοτική Συνέλευση που καθορίζει (σύμφωνα με το Σύνταγμα) τα θρησκευτικά, εκπαιδευτικά, μορφωτικά και άλλα προσωπικά θέματα των δύο κοινοτήτων της Κύπρου. Γι’ αυτό και δεν υπάγεται στο Υπουργείο Παιδείας (διότι κύριε Τζιονή μου, το Υπουργείο Παιδείας είναι ένα fantom υπουργείο της ανάγκης, που δημιουργήθηκε για να αναλάβει τα καθήκοντα της Ελληνικής Κοινοτικής Συνέλευσης, remember?)

Η Αγγλική Σχολή είναι περιουσία της Δημοκρατίας και αφού οι μαθητές του προέρχονταν (και τώρα προέρχονται) και από τις δύο κοινότητες, δεν έχουν say ούτε η μια ούτε η άλλη κοινότητα στο syllabus και γενικά τα εσωτερικά της σχολής. Γι’ αυτό αποφασίζουν μόνοι τους τις διακοπές τους, γι ‘αυτό αποφασίζουν μόνοι τους το πρόγραμμα τους.

Θα συμφωνούσα ότι εφόσον χρεώνουν fees, θα έπρεπε να επιτύχουν οικονομική ανεξαρτησία και να μην λαμβάνουν χορηγία από την Κυβέρνηση। Με αυτό τον τρόπο θα γλίτωναν και από τη μουρμούρα του κάθε επιλεκτικά «ευαισθητοποιημένου» βουλευτή. Θα γλίτωναν και από τον κ. Τζιονή που κλαίγεται για τα λεφτά των φορολογουμένων που συντηρούν ένα «αποικιοκρατικό κατάλοιπο» (κλάψ και λυγμ).

Wednesday, July 07, 2010

Την έχουν μεγάλη (την εκκλησία)


Tuesday, July 06, 2010

Ιστορίες για δύο αγελάδες

Ξέρετε την παρωδία με τις δύο αγελάδες που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν οικονομικά μοντέλα αλλά σε ένα πετυχημένο twist περιγράφουν τα πολιτικά συστήματα που υπάρχουν? Για παράδειγμα:

Κομμουνισμός: Έχεις δύο αγελάδες. Η κυβέρνηση παίρνει και τις δύο και σου δίνει το γάλα τους.

Ναζισμός: Έχεις δύο αγελάδες. Η κυβέρνηση παίρνει τις δύο αγελάδες και σε σκοτώνει.

(κτλ)

Πως αυτό θα λειτουργούσε με τα κόμματα της Κύπρου?

ΔΗΚΟ: Έχεις δύο αγελάδες. Διορίζονται και οι δύο σε διοικητικά συμβούλια ημικρατικών οργανισμών όπου μοναδικός τους στόχος είναι να φάνε όσο περισσότερο γρασίδι μπορούν. Όταν λήξει η θητεία τους, επαναδιορίζονται σε άλλα διοικητικά συμβούλια και αυτό συνεχίζεται μέχρι να σπάσουν από το πολύ φαί.

ΑΚΕΛ: Έχεις δύο αγελάδες. Φορολογείσαι ως καπιταλιστής που καταχράζεται το κεφάλαιο. Αναγκάζεσαι να πουλήσεις τις δύο αγελάδες σου για να πληρώσεις τους φόρους σου. Οι δύο αγελάδες διαμαρτύρονται για κοινωνικό ρατσισμό και υποβάθμιση. Η κυβέρνηση σου δίνει επίδομα για να τις αγοράσεις πίσω.

ΔΗΣΥ: Έχεις δύο αγελάδες. Από το γάλα τους ξεκινάς μια μικρή επιχείρηση που κατασκευάζει χαλούμι και άλλα γαλακτοκομικά προϊόντα. Οι δουλειές πάνε καλά, επεκτείνεις την επιχείρηση, αγοράζεις και άλλες αγελάδες, μεγαλώνεις τη βιοτεχνία σου, κάνεις εξαγωγές στο εξωτερικό και θεωρείσαι μέγας ευεργέτης. Εισάγεις την εταιρεία σου στο ΧΑΚ εισπράττοντας τεράστια ποσά από επενδυτές. Πουλάς τις μετοχές σου στους ανυποψίαστους επενδυτές και την κάνεις για το εξωτερικό.

ΕΔΕΚ: Έχεις δύο αγελάδες. Καταφέρνεις να διορίσεις τη μία ως υπουργό της Κυβέρνησης. Αυτή, χρησιμοποιεί την επιρροή της για να προσλάβει την άλλη αγελάδα σε άλλη νευραλγική θέση. Μαζί, οι δύο αγελάδες ασκούν σκληρή κριτική στην Κυβέρνηση για τις πολιτικές που ασκεί. Στο τέλος παραιτούνται και οι δύο ως ένδειξη διαμαρτυρίας και αποχωρούν. Στις επόμενες εκλογές θα κανονίσεις και πάλι τη μία αγελάδα να διοριστεί υπουργός...

ΕΥΡΩΚΟ: Δεν έχεις αγελάδες. Δεν έχεις χρόνο να ασχολείσαι με αγελάδες. Αγωνίζεσαι για ευρωπαϊκή λύση του Κυπριακού προβλήματος.

ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ: Έχεις δύο αγελάδες. Στην πραγματικότητα θα ήθελες κάτι άλλο. Δεν ξέρεις τι ακριβώς και δεν θα ικανοποιηθείς αν δεν το αποκτήσεις.


ΠΡΟΣΟΧΗ: Το blog βλάπτει σοβαρά την υγεία όλων όσων δεν διαθέτουν χιούμορ.