μάντεψε τι κάνω τα βράδια

Αν ήμουν η Ελευθερία Αρβανιτάκη, θα τραγουδούσα με νοσταλγία το «τα βράδια μου τα εργένικα, τραγούδια λέω αρμένικα». Θα ήταν το πλέον inappropriate τραγούδι για την περίπτωση μου αλλά όποτε το ακούω φαντάζομαι μια γυναίκα μόνη, αργά το απόγευμα την ώρα που πέφτει ο ήλιος, να κάθεται σε μια ξύλινη βεράντα κάπου στην παλιά Λευκωσία και να αγναντεύει τις στέγες των σπιτιών. Στο βάθος να φαίνεται η Αγία Σοφία και φοινικιές, ενώ παράλληλα με την Αρβανιτάκη, να ακούγεται και η φωνή του μουεζίνη. Κάτι σαν «Πολίτικη Κουζίνα», χωρίς τον ξενέρωτο το Χωραφά.

Ωραίο το σκηνικό. Συγκινήθηκα.

Τα βράδια μου τα μη εργένικα, ειδικά αυτά που περνώ ξενυχτώντας με την κουκλάρα δεν τα περνώ τόσο ρομαντικά. Βλέπω ντοκιμαντέρ από το National Geographic channel.

Βλέπω που λες ένα ντοκιμαντέρ για την αναπαραγωγή των καγκουρό. «Γαμάτα» σκέφτομαι, τα καγκουρό. Έχουν αυτό τον πολύ χρήσιμο σάκο μπροστά τους και κουβαλούν τα μικρά τους άνετα. Όχι όπως εμείς που για να μετακινηθούμε πρέπει να πακετάρουμε αμαξάκι, πάνες, γάλατα, τσάι, κουβερτούλες κτλ. Τα καγκουρό που λες γεννούν ένα έμβρυο καγκουράκι το οποίο βγαίνει από τη μήτρα της μαμάς καγκουρό, σέρνεται μόνο του και μπαίνει μέσα στο σάκο (το έδειξε το ντοκιμαντέρ, φανταστικό, θαύμα, θαύμα). Εκεί μεγαλώνει, γίνεται κανονικό καγκουρό και ξαναγεννιέται. «Τέλεια» σκέφτομαι, τα καγκουρό τα κάνουν όλα μόνα τους και συμφέρουν. Τα μικρά καγκουρό μπορούν να μπαινοβγαίνουν στην κοιλιά της μαμάς τους για 1-2 μήνες μετά που γενιούνται για προστασία…. Φαντάσου τα δικά μας μωρά να μπορούσαν να μπαινοβγαίνουν μέσα στην κοιλιά μας για 1-2 μήνες μετά τη γέννα…

Τώρα που το σκέφτομαι…. καλύτερα που δεν είμαστε καγκουρό…

Επίσης καλύτερα που δεν είμαστε και κοάλα, διότι και αυτά κουβαλούν τα μικρά τους πάνω στην πλάτη τους (γαντζωμένα σαν σακ βουαγιάζ) και τους μαθαίνουν να διαλέγουν τα καλά φύλλα ευκαλύπτου από τα μπαγιάτικα. Μεταξύ ρεβιθιών (το χειρότερο μου φαί) και φύλλων ευκαλύπτου, ψηφίζω ρεβίθια.

Το National Geographic channel έχει όμως ντοκιμαντέρ και για τους ανθρώπους. Τα μωρά λέει, πριν ακόμα να βλέπουν καλά-καλά, αναγνωρίζουν τη μάνα τους από τη μυρωδιά της. Η μυρωδιά της μαμάς τους τα καθησυχάζει και τα ηρεμεί. Σκέφτομαι ότι αυτό είναι πολύ ωραίο, ειδικά αν η μάνα του μωρού μυρίζει κάτι σε Eau par Kenzo ή κάτι σε Eternity by Calvin Klein. Και το Dove το σαπούνι δεν είναι άσχημο…

Εγώ γέννησα τον Ιούλιο, μέσα στη χειρότερη φάση του καύσωνα… η κουκλάρά πολύ φοβάμαι με αναγνωρίζει από την χαρακτηριστική μυρωδιά του ιδρώτα μου… που δεν είναι καθόλου, μα καθόλου ευχάριστη…

Θα σταματήσω τα ντοκιμαντέρ για τα ζώα και θα το γυρίσω στο History channel να βλέπω π.χ. για την αρχαία Πομπηία και τους εξωγήινους… ή απλώς θα κλείσω την τηλεόραση και από το ανοικτό παράθυρο θα ακούω τους Ρουμάνους γείτονες μας που βάζουν κάθε βράδυ ρουμάνικη μουσική στη διαπασών (είναι φαίνεται homesick) και πίνουν μέχρι να λιποθυμήσουν. Προχτές μας έκαναν ολόκληρο σόου (σφάχτηκαν μεταξύ τους, κόντεψαν να σκοτωθούν) μέχρι που τους μάζεψε η Αστυνομία.