Η εκδίκηση του Μάριου Τόκα

Τα τραγούδια που συνήθως σημαδεύουν τη ζωή μας δεν είναι κατ’ ανάγκη αυτά που μας αρέσουν (εκτός αν είσαι ένας τύπος με κολλημένο το ipod στο αυτί και αρνείσαι να επικοινωνήσεις με τον υπόλοιπο κόσμο). Πως λες ότι σου «κόλλησε» ένα τραγούδι και θέλεις να το ξεκολλήσεις? Αυτό.

Δεν μιλώ για τα σουξέ της μιας σεζόν που φέτος ακούς παντού και του χρόνου δεν ακούς πουθενά. Μιλώ για τραγούδια ορόσημα.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη μουσική του αεροπλάνου? Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα ορχηστρικά versions του «Αχ Αννούλα του Χιονιά», «Μα το σημάδι στο λαιμό», «Η νύχτα μυρίζει γιασεμί» που ακούς με το έμπα και το έβγα από το αεροπλάνο? Να φτάνεις π.χ. στο Λονδίνο και μέσα στο underground να σου έχει κολλήσει το «αχ Αννούλα του χιονιά» (και να το θυμάσαι με τη φωνή του Καλογιάννη). Την πνίγεις την Αννούλα ή δεν την πνίγεις??

Που μας φέρνει στο άλλο κλασσικό. Ακόμα και σήμερα, όταν ακούσω κλασσική κιθάρα ατμοσφαιρική, ξυλόφωνο και αυλό να τιτιβίζει (πάντοτε ορχηστικά versions), όπου και αν βρίσκομαι μέσα στο σπίτι ξέρω ότι η τηλεόραση δείχνει ντοκιμαντέρ του ΡΙΚ ή διαφημιστικό σποτάκι από χωριά της Κύπρου. Επειδή η ύπαιθρος της Κύπρου είναι αυλός, ξυλόφωνο και κλασσική κιθάρα.