Apres ski

Έχω μια γνωστή που πάει τακτικά και κάνει σκί. Εγώ, σε αντίθεση δεν έχω καμία σχέση με το θέμα. 3 φορές έκανα σκι στη ζωή μου (το ρήμα «έκανα» χρησιμοποιείται στον υπερθετικό και είναι φοβερό over statement).

Την πρώτη φορά ήταν στην Ιταλία, μια περίοδο που αποφάσισα να γίνω Ιταλίδα και θεωρούσα αυτονόητο ότι ως Ιταλίδα οφείλω να εγκλιματιστώ με τις Άλπεις και τα σοκολατάκια Ferrero Rocher. Πήγα λοιπόν με συνοδεία σε ένα βλαχοχώρι των Άλπεων στου διαόλου τη μάνα (σε ένα μέρος που άμα την πάθεις και χαθείς στα βουνά, σε βρίσκουν μετά από 4,000 χρόνια, σε ονομάζουν Utsi και σε φωτογραφίζουν ως τον άνθρωπο των σπηλαίων.) Το χωριό είχε τη δική του πίστα για σκι (λογικό, αφού δεν είχε τίποτε άλλο τριγύρω) και εκεί έκανα το πρώτο μου μάθημα. Το οποίο ήταν τόσο μεγάλη αποτυχία, που οι άνθρωποι του χωριού άνοιγαν τα παράθυρα και με χάζευαν που μια έπεφτα από τη μια και μια από την άλλη σαν εκκρεμές. «Δεν πειράζει» μου είπαν, «στην Κύπρο πας στη θάλασσα και σίγουρα ξέρεις όλα τα θαλάσσια σπορ καλά». Ναι βέβαια, αναγνωρίζω αμέσως αν κάποιος κάνει θαλάσσιο σκι ή μπανάνα, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό.

Τη δεύτερη φορά που πήγα για σκι ήταν στην Αγγλία, και δεν ήταν ακριβώς σε βουνό αλλά σε τεχνητή πίστα κοντά στο πανεπιστήμιο. Πήγα επειδή ακριβώς δεν είχα ξαναδεί τεχνητή πίστα στη ζωή μου και αυτή την εμπειρία αποφάσισα ότι δεν πρέπει να προσπεράσω. Μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι η εμπειρία του σκι σε τεχνητή πίστα είναι κάτι που πολύ άνετα μπορείς να δοκιμάσεις μόνο μια φορά στη ζωή σου και μετά να πάς να κάνεις counseling για να το ξεπεράσεις. Όπως και τη σεξουαλική παρενόχληση. Ακόμα καλύτερα αν δεν σου συμβεί. Χαρακτηριστικά να σας πω ότι τεχνητή πίστα δεν σημαίνει τεχνητό χιόνι, αλλά ένα υλικό όπως το χαλάκι της εξώπορτας σας. Λοιπόν, φανταστείτε ένα λόφο καλυμμένο με χαλάκια εξώπορτας (σαν τάπητας) το οποίο είναι και σε κλίση 30 μοιρών. Όταν το περπατάς δεν γλιστρά. Όταν πατήσεις πάνω του με σκι, πας σφαίρα.

Την τρίτη φορά που πήγα για σκι δεν έκανα ακριβώς σκι αλλά κατρακύλησα από μια βουνοπλαγιά του Τροόδους (τότε που το global warming δεν είχε ακόμα λιώσει τους πάγους και χιόνιζε στο Τρόοδος) καθισμένη πάνω σε μια μαύρη σακούλα. Με τον κώλο. Όταν έφτασα στον πάτο, πέρασε ξυστά από δίπλα μου ένα νιάνιαρο με επαγγελματικό σκι και εξοπλισμό και εκείνη τη στιγμή, στο βουνό ψηλά εκεί, ορκίστηκα ότι δεν θα ξαναπάω για σκι, δεν πα να έρθει ice age.

«Μα έχεις παρεξηγήσει το όλο θέμα» μου λέει η γνωστή. «Σκι δεν πας για να κάνεις σκι, αλλά για το απρέ σκι».

«Και τι είναι αυτό το απρέ σκι?» ρωτώ εγώ η αστοιχείωτη.

«Απρέ σκι (après ski) είναι ακριβώς αυτό που λέει, τι γίνεται μετά το σκι. Μαζεύονται όλοι οι επίδοξοι σκιέρ μετά την κραιπάλη του σλάλομ σε ένα μπαράκι, με όλο τον ντιζάινερ εξοπλισμό τους και πίνουν τα ποτά τους, τους καφέδες τους, τις ζεστές τους σοκολάτες, και γίνεται κάτι σαν πάρτι. Αντί να φορούν όμως τα καλά τους ρούχα, φορούν μάλλινα.»

«Καλά, θέλεις να πεις ότι για να πιω ένα ποτό πρέπει: να κόψω πανάκριβο εισιτήριο να πάω στη π.χ. στη Γαλλία (ο Λίβανος ακόμα ανοικοδομείται) να πάρω μετά το τρένο για τα βουνά, να κλείσω πανάκριβο ξενοδοχείο στου διαόλου τη μάνα, να προμηθευτώ εξοπλισμό σκιέρ (και δεν είναι φτηνός ο άτιμος) να μαζοχιστώ πάνω στις βουνοκορφές κάνα εξάωρο και ΜΕΤΑ να πάω για ποτάκι? Η όπως το είπες, après ski?? Και γιατί να μην πάω στη Babylon ας πούμε που έχει και ζεστή ατμόσφαιρα?»

«Η Babylon δεν είναι après ski. Άσε που είναι για όλες τις ώρες, όχι μόνο τα après. Εξάλλου στην Babylon, πως θα παίξεις το ρόλο της αναψοκοκκινησμένης γκόμενας που έχοντας κατεβεί την πλαγιά 5-6 φορές με τον αέρα στα μαλλιά της και τα σκουφιά της, τώρα χαλαρώνει φλερτάροντας με τον τύπο με το ζιβάγκο (τα μάλλινα που λέγαμε) που έχει και θεληματικό πηγούνι?»

"Ε, πές το από την αρχή να καταλάβω!!"