Το πήδημα του Βατράχου

Η ΦΣ τελευταίως έχει χαθεί από το πρόσωπο της Γης. Όταν την εντοπίζω με πληροφορεί ότι δεν χάθηκε από το πρόσωπο της Γης αλλά μόνο από το πρόσωπο της Λευκωσίας διότι σχεδόν μετακόμισε στα…. βουνά. Συγκεκριμένα, έχει αποκτήσει ένα εξοχικό στο βουνό ψηλά εκεί και πλέον περνά όλο τον ελεύθερο της χρόνο στην εξοχή παρέα με το Φρύνο και τον Ασβό από το Wind in the Willows.

Επειδή το εξοχικό χτίζεται as we speak, η ΦΣ αντί να γραφτεί σε γυμναστήριο, αυτή την περίοδο αποφάσισε να γυμνάζεται στο ύπαιθρο, κάνοντας διάφορα εξωτικά όπως να τρίβει πλακάκια να καθαρίσουν από τους αρμούς, να μετρά παράθυρα για να κρεμάσει κουρτίνες, να αποφασίζει ποιος είναι ο καλύτερος προσανατολισμός για το κρεβάτι της σύμφωνα με το Φενγκ Σούι, να βερνικώνει διάφορα παλιά έπιπλα που θα αποτελέσουν την επίπλωση του χώρου, να φυτεύει λαχανικά και να πίνει κρυστάλλινο νερό διάτρησης (που ευτυχώς πήγε και έλεγξε πρώτα σε χημείο ότι είναι κατάλληλο για πόση. Κρυστάλλινο το νερό μεν, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας, είμαστε άνθρωποι της πόλης, μια δόση χλωρίνης τη χρειαζόμαστε.)

Η ΦΣ είναι τόσο ενθουσιασμένη που αν και το εξοχικό είναι ατέλειωτο, με κουβαλά πάνω στο βουνό να της κάνω παρέα. Μου υπόσχεται ότι υπάρχει δρόμος που οδηγεί στο εξοχικό αλλά καλού κακού θα πάμε με το διπλοκάμπινο (!!) που δανείστηκε για αυτό το σκοπό (αν σκεφτεί να φέρει και ζώα να βόσκουν, ορκίζομαι θα την αποκηρύξω από Φιλενάδα Συνένοχο και θα της φέρω 10 Τούρκους να κάνουν το Survivor.) Τώρα και με διπλοκάμπινο.

Η ζωή στο βουνό πάντως είναι σκληρή και δύσκολη. Κάθομαι στη σεζλόνγκ και καπνίζω ρεμβάζοντας τη θέα και η ΦΣ βερνικώνει ένα τραπεζάκι. Και μετά άλλο ένα τραπεζάκι. Και μετά μια καρέκλα. Και μετά άλλη μια καρέκλα. Και μετά ένα κομμάτι ξύλο άγνωστης χρήσης. Και μετά με βλέπει κάπως περίεργα και επειδή κρατάει ακόμα το πινέλο που βερνικώνει και έχει πάρει φόρα, κάνω πίσω και φυλάγομαι μπας και θέλει να βερνικώσει και μένα. Μα πόσο βερνίκι ξύλου ανέπνευσε? Κάποιος να σώσει το δάσος.

Έχουμε φέρει μαζί μας μια πάστα φλώρα και την έχουμε τσακίσει (ο καθαρός αέρας, η εξοχή), ένα γκαζάκι για να ψήσουμε καφέ (ο καθαρός αέρας, η εξοχή) και ένα laptop με μπαταρίες διότι δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα (το laptop δεν το φέραμε λόγω καθαρού αέρα και εξοχής, αλλά διότι είμαστε μαζόχες). Ψήνω καφέ στο γκαζάκι και σκέφτομαι πόσο χρήσιμο ήταν το μάθημα της χημείας στο σχολείο. 15 χρόνια μετά, η γνώση μου περί Bunsen burner τίθεται σε εφαρμογή για να ψήσω καφέ.

Βασικά όλη η μέρα περνά ευχάριστα με μένα να τρώω, να πίνω, να καπνίζω (όλα σε τακτά διαστήματα, να μην κουράζομαι) ενώ η ΦΣ βερνικώνει, καρφώνει, γυαλίζει, ποτίζει, μετρά, και φαντασιώνεται τη ζωή στο βουνό. Κουράστηκα μόνο να τη βλέπω. Ακόμα λίγο και θα εμφανιστεί πίσω από τα πεύκα ο Καζαντζίδης να τραγουδήσει για μας την εργατιά. Άμα δει και το διπλοκάμπινο, θα μας ερωτευτεί, δεν το συζητώ.

Ευτυχώς ήμασταν μέσα στη μέση της ερημιάς.

Λέω ευτυχώς, διότι φεύγοντας (και πάλι με το διπλοκάμπινο) είχαμε τη φαεινή ιδέα να βάλουμε στο ράδιο CD του Ξυλούρη (εννοείται ότι διαθέτει CD το όχημα) και ειδικότερα το «Αυτό τον κόσμο τον καλό» στη διαπασών, με ανοιχτά τα παράθυρα και με το χέρι να κρέμεται ανέμελα έξω για να ελέγχει τη θερμοκρασία του εδάφους (η ότι άλλο κάνει ένα χέρι όταν κρέμεται από το παράθυρο του αυτοκινήτου, που αγνοώ αυτή τη στιγμή.)

Πριν φτάσουμε σε κατοικημένη περιοχή ο Ξυλούρης έφαγε πόρτα, όχι τίποτε άλλο αλλά στην πολλή ώρα που τον ακούγαμε άρχισα να νομίζω ότι λάμβανα μέρος σε ντοκιμαντέρ για την εισβολή και κάθε λίγο τσέκαρα πίσω την «κάσια» του διπλοκάμπινου να δω αν τα υπάρχοντα μας ήταν ακόμα πίσω δεμένα και αν μας ακολουθούσε ο στρατός. Ο Ξυλούρης έχει αυτό το εφέ πάνω μου. Να τα βλέπω όλα μαυρόασπρα και να τρέχω να φύγω. Και να φοράω μίνι (extra λεπτομέρεια). Η δε ΦΣ νόμιζε ότι ήταν σε συλλαλητήριο της ΕΔΟΝ και ήθελε να βάλει το «Ζαβαρακατρανέμια».