περί βουτύρου

Με αφορμή ένα σχόλιο που έγινε σε άλλο post μου (που ειλικρινά δεν με ενόχλησε αλλά μου έδωσε την ιδέα για αυτό το post, και εν πάση περιπτώσει συζήτηση κάνουμε), και με αφορμή το γνωστό χαρακτηρισμό ότι οι Λευκωσιάτες γενικά είναι «βουτυρόπαιδα», παραθέτω πιο κάτω τις απόψεις μου επί του θέματος.

Πρώτα απ’ όλα, να διευκρινίσω ότι με τη λέξη «βουτυρόπαιδο», εγώ καταλαβαίνω ένα άτομο άβουλο και χωρίς ανδρεία. Ένα άτομο που τα βρίσκει όλα εύκολα στη ζωή του και ως αποτέλεσμα καταντά ανάξιος να κάνει οτιδήποτε. Είναι σαν βούτυρος, δηλαδή μαλακός, χωρίς αντίσταση.

Ο βέρος Λευκωσιάτης (όπως και κάθε βέρος κάτοικος πόλης), έχει χάσει κάθε επαφή με την ύπαιθρο. Όπως έχουν χάσει και οι γονείς του και οι παππούδες του. Μεγαλώνει μαθαίνοντας ότι το ψωμί το αγοράζουμε στο φούρνο (και δεν το ψήνουμε οι ίδιοι), τα λαχανικά τα αγοράζουμε στην αγορά ή το supermarket (και δεν τα μεγαλώνουμε οι ίδιοι στην αυλή μας), το κρέας το αγοράζουμε από το χασάπη (και δεν κυνηγούμε την όρνιθα μέσα στην αυλή με τον μπαλτά στο χέρι) κτλ. Ξέρει που πρέπει να πάει για να αγοράσει το κάθε τι που χρειάζεται και δεν διανοείται να κάτσει να το κάνει μόνος του, διότι απλούστατα δεν χρειάζεται. Όταν υπάρχουν available εξειδικευμένες υπηρεσίες γύρω σου, δεν πειραματίζεσαι. Και δεν υπάρχει λόγος να ξέρεις πως γίνονται τα πάντα διότι σπαταλάς την ενέργεια σου ενώ θα μπορούσες να την διοχετεύσεις αλλού. Όταν διοχετεύεις την ενέργεια σου αλλού, ο ρυθμός της ζωής σου γίνεται γρηγορότερος (διότι καταφέρνεις να κάνεις περισσότερα πράγματα σε λιγότερο χρόνο). Αυτό μπορείς να το καταφέρεις μόνο αν ζεις σε μια πόλη. Γι ‘αυτό η ζωή στην πόλη λέγεται ότι είναι hectic. Αντιλαβού?

Να ξέρεις πως γίνονται τα πάντα δεν είναι ένδειξη ανδρισμού ή δυναμισμού. Είναι ένδειξη ότι ζεις στη μέση του πουθενά και είναι απαραίτητο να ξέρεις πως γίνονται τα πάντα για να επιβιώσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που οι κάτοικοι των χωριών έχτιζαν μόνοι τους τα σπίτια τους, διατηρούσαν κοτέτσια για τα πουλερικά τους, λασάνια με λαχανικά στην πίσω αυλή, μια φορά την εβδομάδα φούρνιζαν, έραβαν οι ίδιοι τα ρούχα τους και μια φορά το χρόνο που κατέβαιναν στην πόλη αγόραζαν αυτά που δεν μπορούσαν να παράξουν οι ίδιοι στο χωριό. Δεν είχαν άλλη επιλογή.

Δεν υπάρχει τίποτα που να αποδεικνύει ότι αν οι κάτοικοι των πόλεων είχαν να αντιμετωπίσουν τις ίδιες προκλήσεις που παρουσιάζονται σε ένα χωριό, θα τα έκαναν σκατά. Τι ίδιο ισχύει και για το ανάποδο. Ο κόσμος προσαρμόζεται ανάλογα με το τι έχει να αντιμετωπίσει.

Σήμερα, αν κατοικείς στην πόλη και επιμένεις να φουρνίζεις ψωμί στο φούρνο –copy αυτού της γιαγιάς σου που έχτισες στην αυλή σου, ή καλλιεργείς τα δικά σου λαχανικά στο υπόλοιπο οικόπεδο που έμεινε αντί να φυτέψεις γρασίδι, ή όταν χαλάσει η τουαλέτα επιμένεις να την διορθώσεις μόνος σου ενώ ξέρεις ότι ο υδραυλικός είναι μόνο ένα τηλεφώνημα μακριά, το κάνεις at your own pleasure, για δική σου χαρά και απασχόληση. Η ζωή σου δεν στηρίζεται σε αυτό. Το κάνεις ως χόμπι. Εκτός και αν είσαι πρώτης ή δεύτερης γενιάς Λευκωσιάτης, που σε αυτή την περίπτωση η ζωή στο χωριό είναι ακόμα πολύ πρόσφατη ανάμνηση και θεωρείς ότι οφείλεις να ξέρεις πως ζούσαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες σου. Δικαίωμα σου.

Το μεγαλύτερο επίτευγμα των κατοίκων των πόλεων είναι που έκαναν και τους κατοίκους των χωριών να ακολουθούν τον ίδιο τρόπο ζωής με αυτούς. Χρόνο με το χρόνο, ο κάτοικος ενός χωριού αλλάζει τις συνήθειες του και ταυτίζεται με τις συνήθειες της πόλης. Όχι το ανάποδο. Αν ο κάτοικος της πόλης προσπαθήσει να μάθει κάτι από τη ζωή στο χωριό (π.χ. πως πυρώνει ο παραδοσιακός φούρνος), θα το κάνει για την πλάκα του και από ενδιαφέρον. Ο κάτοικος του χωριού που οδηγεί 1 ώρα να κατεβεί στην πόλη για να κάτσει στο cafe να πει φραπέ και να φάει ένα γλυκό, αντιγράφει τον τρόπο ζωής της πόλης. Δεν το κάνει από απλό ενδιαφέρον. Θα ήθελε η ζωή του στο χωριό να είχε την επιλογή του καφέ. Ο ένας αντιγράφει, ο άλλος ενημερώνεται.

Δεν είναι λοιπόν μεγάλο επίτευγμα για ένα «βούτυρο», να κάνει τον κάτοικο του χωριού να αλλάξει τον τρόπο ζωής του για να του μοιάσει?? Ποιος τελικά είναι ο πιο macho?