Χρυσοπράσινο (επιδοτημένο) φύλλο

Ο γαμπρός μου, (εν τοις εφεξής καλούμενος «brother») σε κάποια φάση της ζωής του κληρονόμησε ένα «χωράφι» (όπως περιγραφόταν στον τίτλο ιδιοκτησίας) στο χωριό καταγωγής του πατέρα του. Ο ίδιος ουδέποτε έζησε στο εν λόγω χωριό, είναι urban freak όπως εμάς, και καμία σχέση δεν έχει με τα γεωργικά (ακουστά τα έχει μόνο). Τέλος πάντων, ξεκίνησε να πάει να επιθεωρήσει την περιουσία του. On close inspection, ανακάλυψε ότι το «χωράφι» δεν ήταν ακριβώς χωράφι, αλλά μια βουνοπλαγιά με κλίση 70 μοιρών που μόνο στη μια γωνιά είχε πρόσβαση ο δρόμος. Πάνω στη βουνοπλαγιά, υπήρχαν φυτεμένες ελιές και άλλα εσπεριδοειδή, πιθανών από τους παππούδες του brother πριν πολλά χρόνια, τότε που όλοι ζούσαν στο χωριό και η ζωή έμοιαζε με κυπριώτικο σκετς. Η βουνοπλαγιά ήταν σε κακά χάλια, και τα δέντρα απεριποίητα.

Ο brother για αρκετά χρόνια δεν ασχολήθηκε με τη βουνοπλαγιά, ώσπου μια χρονιά του ήρθε αναλαμπή να καθαρίσει το χωράφι και να πληρώσει κάποιον να περιποιηθεί τα δέντρα. Έτσι και έγινε. Κάπου μέσα στο Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς, μας ανακοίνωσε ότι οι ελιές είναι έτοιμες και κάποιος πρέπει να πάει να τις μαζέψει. Αν ήταν έργο, κάπου εδώ θα κοιτάζαμε δεξιά και αριστερά και θα ρωτούσαμε με αφέλεια, «are you talking to me?». Δεν ήμασταν έργο, o brother εννοούσε εμάς, και μας δωροδόκησε με υποσχέσεις πικ-νικ στη εξοχή και φρέσκα φρούτα από τα δέντρα. Très folklore. «Ωραία αγαπημένε brother», είπαμε, «γιατί δεν πληρώνεις κάποιον να τα μαζέψει?» «Διότι σε κλέβουν και σου δίνουν λάθος ποσότητες». Μάλιστα. Olive thieves λοιπόν. Δεν θα επιστρέψουμε κάτι τέτοιο!! (ασχέτως ότι τόσα χρόνια που ήταν εγκαταλελειμμένο το χωράφι αλώνιζαν οι «γείτονες»).

Μαζευτήκαμε ένα αρκετά μεγάλο group αργόσχολων wannabe γεωργών. Out of the woodworks εμφανίστηκαν εθελοντές. Η μαμά Δρακούνα με τη φωτογραφική στο χέρι, ο Μπαρμπαπάπα με ψάθινο καπέλο θαλάσσης, η γιαγιά Μαγκάιβερ (σιγά που θα καθόταν σπίτι), εμείς, μέχρι και η γιαγιά του brother με τη Σρι Λανκέζα της εμφανίστηκε πρόθυμη. Επειδή ήμασταν άσχετοι με το θέμα «τρυγώ ελιές», θεωρήσαμε ότι θα παίξουμε λίγο με τα δέντρα και μετά θα κάνουμε πικ-νικ. Εμφανίστηκαν τάπερ με αυγά βρασμένα, κεφτέδες, σάντουιτς με λούντζα και χαλούμι, ντομάτες και αγγουράκια καθαρισμένα, χοιρομέρι και κρασί. Πήραμε μαζί μας αρκετή ποσότητα φαγητού για να περάσουμε άνετα 15 μέρες πάνω στα βουνά. Ούτε αντάρτικο να κάναμε.

Με λίγα λόγια, η πρώτη χρονιά του τρύγου ήταν περισσότερο παιγνίδι παρά δουλειά. Πόσους Λευκωσιάτες χρειάζεσαι για να τρυγήσεις ένα χωράφι ελιές?
Απάντηση: Όσους και να καταφέρεις να μαζέψεις θα σου σπάσουν τα νεύρα ρωτώντας ερωτήσεις του στιλ «Γιατί μαζοχιζόμαστε και δεν αγοράζουμε τις ελιές από το σουπερμάρκετ?»

Έχουμε βεβαίως βελτιωθεί με τον καιρό και τώρα για 2 σαββατοκύριακα το χρόνο μεταμορφωνόμαστε σε rural Cypriots on the lookout for olives.

Ένα χρόνο πριν να ενταχθούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο brother έλαβε μια επιστολή από το all important (αν είσαι γεωργός) Υπουργείο Γεωργίας, με την οποία τον πληροφορούσαν ότι οι ελιές είναι το σήμα κατατεθέν της Κύπρου (σώπα!) και η καλλιέργεια τους θα προωθηθεί και θα επιδοτηθεί. Να μετρήσει παρακαλώ όλες τις ελιές του και να τις δηλώσει για καταγραφή.

Εκείνη τη χρονιά, κάναμε αυτό που θα έκαναν όλοι οι εργάτες στη θέση μας. Κάναμε ολιγόωρη στάση εργασίας, μετά ολοήμερη απεργία, οργανωθήκαμε και δημιουργήσαμε συντεχνία και απαιτήσαμε από τον brother να μας πληρώσει και να μας παρέχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ζητήσαμε 25 μέρες διακοπών το χρόνο με όλα πληρωμένα, εξασφάλιση για εμάς και τα αγέννητα παιδιά μας, και μια θέση στον ήλιο ή της Ρωμιοσύνης ήλιε νοητέ μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου. Ότι δηλαδή, ζητούν όλοι. Σκεφτήκαμε να αποκλείσουμε και το σπίτι του brother με τα τρακτέρ μας και να τρώμε πόλιμπιφ και ψωμί μέσα στη μέση του δρόμου, αλλά δεν έχουμε τρακτέρ. Και δεν έχει πλάκα ο «αποκλεισμός» όταν γίνεται με saloon αυτοκίνητα.

Ο brother δήλωσε πόσες ελιές είχε η βουνοπλαγιά (περίπου 10-15). Πέρασαν αρκετοί μήνες χωρίς νέα. Εμείς είχαμε ήδη ιδρύσει το Ανορθωτικό Κόμμα του Λευκωσιάτικου Εργαζόμενου Λαού (ΑΚΛΕΛ) και κάναμε περιοδεία στα χωριά μαζεύοντας οπαδούς και κάνοντας ομιλίες για τα πλεονεκτήματα του συνδικαλισμού και της Βέρας στο Δεξί ως καθημερινή σειρά στη ζωή μας. (οκ, ψέματα, δεν μιλούσαμε για τη Βέρα στο Δεξί).

Σε κάποια φάση το Υπουργείο Γεωργίας επικοινώνησε και πάλι με τον brother για να του ανακοινώσει ότι εγκρίθηκε το κονδύλι για την επιδότηση και εσωκλείεται και η σχετική επιταγή. Πράγματι, ο φάκελος περιείχε και μια κυβερνητική επιταγή για το ποσό των ….. £0.25 (περίπου μισό Ευρώ)….. Τόσο ήταν το ποσό που του αντιστοιχούσε για τις ελιές που διέθετε (επειδή νόμισε ότι έκαναν λάθος, τηλεφώνησε και έμαθε). Το… αστρονομικό αυτό ποσό, έπρεπε να κατατεθεί όπως όλες τις επιταγές σε τράπεζα και να περιμένει 7 εργάσιμες μέρες για να … εξαργυρωθεί (oh yes, even for Government cheques). Ο brother προτίμησε να το καδρώσει και να το κρεμάσει στο σπίτι να το βλέπουμε και να νιώθουμε περήφανοι για τους κόπους μας και τους κόπους των παππούδων του brother που φύτεψαν τις ελιές οn the first place.

Ρίξαμε τόσο πολύ γέλιο που άξιζε τον κόπο. Μήπως ο brother να έπαιρνε και μια αγελάδα να στρογγυλέψει το ποσό να γίνει 1 λίρα?

Την επόμενη χρονιά ο brother έλαβε επιταγή για ποσό £50 (περίπου 80 Ευρώ). Οι ελιές δεν αυξήθηκαν σε αριθμό, επομένως πρέπει να αυξήθηκε το κονδύλι της επιδότησης. Ο brother δεν ασχολήθηκε να μάθει.