Πως να τρομοκρατήσετε ένα στρατιώτη

Ο Πλούτωνας δεν είναι πλέον πλανήτης, άρα κάποιος άλλος πλανήτης πρέπει να είναι ανάδρομος και μας συμβαίνουν όλους ατυχήματα. Εκτός από τους γονείς της Ttallous, έτυχε και σε μάς περιστατικό hit and run. Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Από τον καιρό που βαρεθήκαμε τις πολλές πολλές κραιπάλες στα clubs κτλ, το Saturday Night Fever μας αποτελείται από καλό φαί σε ταβέρνα, κρασί και κουβέντα. Έτσι και το περασμένο Σάββατο. Φάγαμε, ήπιαμε, θυμηθήκαμε τη ταβέρνα που τρώγαμε στις διακοπές, αναστενάξαμε με πόνο διότι μέχρι τα Χριστούγεννα δεν θα έχουμε άλλο τριήμερο διακοπών και πληρώσαμε. Εκεί που πάμε να μπούμε μέσα στο αυτοκίνητο, βλέπουμε όλο το απέναντι σουβλητζίδικο να έχει κατεβεί στο δρόμο και να έρχεται προς το μέρος μας. Μας δείχνουν τον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου που βασικά κρεμόταν από ένα σύρμα. Κάποιος χτύπησε το αυτοκίνητο μας και έφυγε. Oh mon Dieu!

Αν είναι να πάθει εγκεφαλικό ο Έτερος θα το πάθει τώρα, σκέφτηκα. Τον βλέπω αλλά είναι πολύ ψύχραιμος. Διότι είναι ασφαλισμένος full. Οι θαμώνες του σουβλητζίδικου έχουν κρατήσει τα νούμερα του αυτοκινήτου που μας κτύπησε, μας δίνουν full περιγραφή του σκηνικού, ήχος και θέαμα, ήταν ένας «νεαρός», και να δεις που δεν έχει άδεια ή ασφάλεια, τον κυνηγήσαμε (!!) αλλά έφυγε, τι κρίμα, πέρασε και με κόκκινο.

Συμβουλή: Αν θα κάνεις hit and run, μην το κάνεις εκεί που κάθεται κόσμος. Όλοι θα σε δουν και δεν πρόκειται να κάτσουν αμέτοχοι. Οι Κύπριοι ευτυχώς, δεν έχουν αναισθητοποιηθεί τελείως και αν μπορούν να βοηθήσουν κάπου, θα βοηθήσουν.

Ευχαριστήσαμε τον κόσμο που άφησε το φαί του για να μας βοηθήσει και ξεκινήσαμε να πάμε στην Αστυνομία να υποβάλουμε καταγγελία. Το Σαββατόβραδο μας ξαφνικά απέκτησε νέο ενδιαφέρον!

Το και το, τους λέμε τι έγινε, τους δίνουμε τον αριθμό του αυτοκινήτου κτλ. Βασικά δεν μας ενδιέφερε τόσο η καταγγελία όσο κάποιος να παραδεχτεί την ευθύνη για να είμαστε και εμείς εντάξει με την ασφάλεια και να μας τα πληρώσουν. Ο αστυνομικός αντιλαμβάνεται την κατάσταση, βρίσκει στο άψε σβήσε σε ποιον ανήκει το αυτοκίνητο, όνομα, τηλέφωνο, διεύθυνση (impressive θα έλεγα, σε λιγότερο από 1 λεπτό) και εισηγείται να του τηλεφωνήσουμε να δούμε τι παίζει. Και δεν του τηλεφωνούμε?

Τελικά ο «δράστης» είναι ένας 19χρονος στρατιώτης σε διανυκτέρευση, που κρατούσε το αυτοκίνητο της μαμάς του, φοβήθηκε (είπε) και έφυγε. Έχει και άδεια και ασφάλεια. Τα παραδέχτηκε όλα αμέσως. Οφείλω να ομολογήσω ότι ο αστυνομικός ήταν άψογος στο τηλέφωνο, ευγενέστατος, μόνο ελαφρώς ψαρωτικός, του ζήτησε να έρθει στο τμήμα για να μας δώσει τα στοιχεία του για τις ασφάλειες των αυτοκινήτων, όλα καλά, αν δεν μπορείτε εσείς θα έρθουμε εμείς με το περιπολικό... οκ, ερχόμαστε εμείς τώρα, να μην έχεις και φασαρίες με τη στρατονομία (αυτό πρέπει να ήταν σπόντα.)

Ο αστυνομικός ρωτά αν θέλουμε να πάμε με το περιπολικό ή να τον ακολουθούμε με το αυτοκίνητο μας. Δεν έχω μπει ποτέ σε περιπολικό και μου μπαίνουν διάφορες ιδέες (να χτυπάνε οι σειρήνες, να περνάμε με κόκκινο σε άγρια καταδίωξη, να πυροβολούμε από ανοικτά παράθυρα κτλ) αλλά εδώ μιλάμε για ένα σπασμένο προφυλακτήρα. How unglamorous. Θα ακολουθούμε με το δικό μας αυτοκίνητο.

Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει το περιπολικό (και εμείς από πίσω) φτάνουμε σε ένα σπίτι. Έξω είναι παρκαρισμένο το αυτοκίνητο του «δράστη», ελαφρώς στραπατσαρισμένο και αυτό. Η απόδειξη. Ο «δράστης» βγαίνει από το σπίτι. Τα παραδέχεται όλα, μας ζητά συγνώμη, φοβήθηκε, είναι σε διανυκτέρευση, αύριο το πρωί πρέπει να παρουσιαστεί στο στρατόπεδο του, είχε μέσα στο αυτοκίνητο και την κοπέλα του και δεν το ήξεραν οι γονείς της και αν το μάθαιναν θα της δημιουργούσαν πρόβλημα, ότι θέλουμε να μας δώσει, άδεια, ασφάλεια κτλ έχει ειδοποιήσει και του γονείς του, έρχονται, οκ περιμένουμε. Στέκεται σε στάση προσοχής, ή είναι η ιδέα μου?

Ξαφνικά νιώθω ότι είμαι ένα βολεμένο, ηλικιωμένο μέρος του κατεστημένου. Αστυνομία, Στρατονομία και γονείς. Ποια άλλη απειλή υπάρχει για ένα 19χρονο αγόρι?? Την κοπέλα του ήθελε να πάει περίπατο σε διανυκτέρευση και έληξε άδοξα. Ο αστυνομικός μάλιστα του κάνει και mini lecture για την επικίνδυνη οδήγηση, πως θα γίνει ένας καλός πολίτης μπλα μπλα, δεν χτυπάμε αυτοκίνητα ανεξέλεγκτα, μπλα μπλα… Κάπου εδώ φτάνουν οι γονείς του.

Έχουμε και λέμε: 2 θύματα (εμείς), ο «δράστης», 2 γονείς μέσα στα νεύρα και 2 αστυνομικοί μέσα στη μέση του δρόμου. Οι γονείς του 19χρονου ήρθαν έτοιμοι για καυγά. Με τον 19χρονο, όχι εμάς. Ο πατέρας του μόνο που δεν τον έδειρε. «Εγώ σου είπα να μείνεις! Τι σηκώθηκες και έφυγες? Έτσι σε έμαθα να κάνεις? Αν τα πλάσματα δεν ήταν τόσο καλά τι θα συνέβαινε?» (εμείς είμαστε τα «καλά πλάσματα») «Να τον καταγγείλετε», μας λέει. «Μα δεν θέλουμε. Δεν χρειάζεται. Την ασφάλεια μόνο να μας δώσετε για να καλύψει τη ζημιά». «ΌΧΙ. ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΕΤΕ. ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΕΞΥΠΝΟ». Και προς τους αστυνομικούς: «Να τον καταγγείλετε και στη Στρατονομία, να τον κρατήσουν μέσα, που ήθελε να κάνει τον ωραίο!!» Ο πατέρας του 19χρονου έχει το ύφος απηυδισμένου ατόμου με παιδί στην εφηβεία, και είναι σαφώς μεγαλύτερος μου. Μου μιλά και μου απολογείται για το γιο του στον πληθυντικό και νιώθω πολύ άβολα. Ο γιος του βέβαια χτύπησε το αυτοκίνητο μας και σηκώθηκε και έφυγε (ένοχος! ένοχος!), και θα παραμείνει 2-3 μέρες το αυτοκίνητο στο γκαράζ μέχρι να επισκευαστεί που σημαίνει ταλαιπωρία για εμάς, αλλά έτσι που βλέπω τώρα το 19χρονο μεταξύ αστυνομικών και γονιών, τον λυπάμαι. «Χάλασες και τη βραδιά της κυρίας» λέει στον 19χρονο η μάνα του.

Μα πόσων χρονών τελικά φαίνομαι ρε γαμώτο??

Να σημειώσω, ότι ο Έτερος σε όλη τη διαδικασία εντοπισμού και «κανονισμού» του «δράστη» ήταν ψύχραιμος, σοβαρός, συνεργάσιμος και συνεννοήσιμος. Κάτι τέτοια ακροβατικά κάνει και με πείθει ότι είναι ώριμος άντρας.

Τέλος πάντων, κανονίσαμε το θέμα ασφάλεια αυτοκινήτου και επιτέλους φύγαμε. Αφήσαμε τον 19χρονο με τους γονείς και τους αστυνομικούς μέσα στη μέση του δρόμου. Σήμερα λέω να τυλίξω τα μαλλιά μου με μπικουτί, όπως τις καλές κυρίες της δεκαετίας του 60.