Orthodox

Τι θυμήθηκα τώρα:

Σε φάση deep and meaningful κουλτουρέ διάθεσης (στο πανεπιστήμιο που ήμουν κυρίως αθκιασερή), μέχρι και εβραϊκό έργο πήγα να δω. Ονομαζόταν “Kadosh” και πραγματευόταν τους γάμους 2 ορθόδοξων Εβραίων γυναικών (καθημερινά πράγματα – αν ζεις στο Ισραήλ). Η μια παντρεύεται το ραβίνο της από έρωτα και είναι ευτυχισμένοι, αλλά επειδή δεν κάνει παιδιά μαζί του, ο αρχι-ραβίνος διατάζει το ραβίνο της (όλοι ραβίνοι ήταν, μη με ρωτάτε) να τη χωρίσει και να πάρει άλλη γυναίκα που να είναι καρπερή. Στους ορθόδοξους Εβραίους είναι φαίνεται λόγος διαζυγίου, σε μας είναι λόγος να κερατώσεις τον άντρα σου και μετά να τον πείσεις ότι εκείνος φταίει για όλα. Ο ραβίνος της πέφτει σε βαθιά θλίψη και δίλημμα, δεν ξέρει τι να κάνει, στο τέλος μετά από σκέψη, προσευχή και έντονη εσωτερική πάλη αποφασίζει να μείνει μαζί της.

Η άλλη αδερφή είναι ερωτευμένη με μη-ορθόδοξο Εβραίο, βασικά κανονικό άνθρωπο που έχει κάνει το στρατιωτικό του και τα όλα του και δεν προσεύχεται 8 φορές τη μέρα. Οι γονείς της δεν την αφήνουν και τη θέλουν να παντρευτεί ορθόδοξο Εβραίο με τα μαύρα και τα βρουλιά στα μαλλιά (αυτά που έχουν στη θέση της φαβορίτας, δεν ξέρω πως τα λένε, καταλάβατε). Την παντρεύουν με ένα παλαβό ραβίνο που την κυνηγά να της βάλει σεντόνι για να το κάνουν την πρώτη νύχτα του γάμου τους. Αυτή του κάνει ένα τρελό ζίου ζίτσου, μπουρδουκλώνεται ο ραβίνος με το σεντόνι και αυτή το σκάει τρέχοντας να πάει στο άλλο Εβραίο της, τον μη-ορθόδοξο. Την αποκληρώνουν από κόρη και εκείνη πλέον ζει με τους μη- ορθόδοξους Εβραίους. Και στην τελική, χέστηκε.

Το έργο είναι μια καρικατούρα των ορθόδοξων Εβραίων και είχαν πέσει όλοι πάνω του να το κριτικάρουν όταν βγήκε το 2000. Γι ‘αυτό και πήγα να το δω! Παρέα με μια φίλη από το πανεπιστήμιο Γαλλίδα-Εβραία. H συζήτηση κατά τη διάρκεια του έργου κινήθηκε στα πλαίσια «μα είδες τι γκόμενα είναι η πρωταγωνίστρια??» «και ο πρωταγωνιστής, αν ξυριστεί λίγο και βάλει κάτι σε γαλάζιο ή μπεζάκι, θα είναι μια χαρά γκόμενος.» Και δώστου χάχανα, και να μου λέει που στα 17 της είπε να πάει στο Ισραήλ να βρει τις ρίζες της, και να της λέω εγώ «τις βρήκες?», και να μου λέει όχι, αλλά έκανα και γαμώ τα μαυρίσματα, και να περνάμε ωραία και κάπου εκεί τελειώνει το έργο με μια σοβαρή νότα προβληματισμού.

Και μετά η φιλενάδα-Γαλλίδα-Εβραία είχε μια αναλαμπή.

«You are orthodox too right?»
«Yes. Greek Orthodox»
«So you are a fanatic?»

Ναι αμέ, όλα τάχε η Μαριωρή το fanatic της έμεινε.

«No. Greek Orthodox are not fanatics» (καλά, σηκώνει συζήτηση το θέμα) «they just follow the old way, the orthodox way of practicing religion». (αλλά μην με ρωτήσεις άλλα διότι δεν έχω ιδέα)
«So you don’t make love with the sheet?» (ήταν όντως καθοριστικό σημείο του έργου)
«No, only with handcuffs and leather toys»
«You are joking!!»
«Always»