R.I.P.

Ο καύσωνας τελικά αποδείχθηκε ακριβός. Εκτός από το air condition (που αντικαταστάθηκε από νέο, ενισχυμένο που δουλεύει τέλεια και έχει και φτερά) έσπασα και το κινητό μου. Δηλαδή, δεν το έσπασα ακριβώς, έπαθε κάτι σαν εγκεφαλικό (κόλλησε και ακινητοποιήθηκε). Δεν ξεκολλούσε με τίποτα και έμεινε να με ρωτά αν θέλω να στείλω μήνυμα, στο οποίο απάντησα «ναι», μετά «όχι», μετά «cancel», μετά «delete», μετά «ας το διάολο», μετά «άησιχτίρ», μετά «μαλακοNokia δεν θα με τρελάνεις εσύ εμένα», μετά το κούνησα πάνω κάτω, μετά το χτύπησα στην άκρη του τραπεζιού λίγο μήπως και συνέλθει, μετά το χτύπησα με φόρα στο τραπεζάκι του σαλονιού και έσπασα την οθόνη, μετά έβγαλα την μπαταρία (σημειώνω ότι σε όλα αυτά το κινητό ακόμα ρωτούσε αν θέλω να στείλω μήνυμα), μετά φώναξα του Έτερου που έκανε διάφορα μαγικά (ηλεκτροσόκ, του βάλαμε ορό, αίμα Ο θετικό, ένεση αδρεναλίνης, του μιλήσαμε γλυκά, τα πάντα) και….

μετά κακάρωσε και δεν ανένηψε. Ποτέ. Ξανά.

We are loosing him Carter!!!!

Ακολούθησε το δυνατό λευκό φως στην άκρη του τούνελ που το καλούσε και τώρα βρίσκεται με τους συγγενείς του, τα παλιότερα Nokia (που δεν θυμάμαι τον αριθμό τους) και το τηλέφωνο του Arthur Graham Bell.

Τώρα Ουρανέ μου…

Τώρα ουρανέ μου, Βρόντησε ,

Τώρα ουρανέ μου, Βρέξε

ρίξε στους κάμπους την βροχήν

και στα βουνά το χιόνι

στου πικραμένου την αυλή

τρία γυαλιά φαρμάκι

το να πίνει την αυγή

τ’ άλλο το μεσημέρι

το τρίτο το πικρότερο

στο δείπνο όταν δειπνάει.

Από την άλλη μεριά οι Έλληνες κλαίνε τον Πάτροκλο ολόκληρη τη νύχτα:

<<Είπε και εις όλους κίνησε τον πόθον των δακρύων κι η αυγή τους ήβρε ολόγυρα στο λείψανο να κλαίουν>>.

(Αλλά ας μην το παραχέσουμε)

Και εγώ έμεινα χωρίς κινητό, μια καλαμιά στον κάμπο.

Το πρόβλημα δεν είναι να αγοράσεις καινούργιο κινητό. Το πρόβλημα είναι που κάθε καινούργιο κινητό έρχεται μαζί με manual στο μέγεθος της εγκυκλοπαίδειας Britannica (και οι 24 τόμοι) και δεν μαθαίνεται με τί-πο-τα. Όχι, δεν είναι λύση να αγοράσω το ίδιο κινητό με αυτό που είχα, διότι αυτό που είχα είναι τόσο παλιό που δεν υπάρχει πλέον στα καταστήματα. Ήταν κάτι σαν αντίκα. Και ήταν και στο μέγεθος του «Τιτανικού» για να μην το χάνω.

Πρέπει όμως να κάνω την υπέρβαση και να αγοράσω άλλο. Προς το παρόν κυκλοφορώ με ένα δανεικό της αδερφής μου που αντί να χτυπά κανονικά (με ήχο τηλεφώνου και όχι παναήρι) τραγουδά Τάμτα (όχι το «Τρο-με-ρό», το άλλο που αντί να μιλά συλλαβίζει, πως το λένε, «Φταίς»!!)

Εννοείται ότι κανένας δεν μου δείχνει πώς να αλλάξω τον ήχο και χασκογελούν σαν ηλίθιοι όταν χτυπά και χτυπούν παλαμάκια.

Η τελευταία μου ελπίδα ήταν ο Μπαρμπαπάπα που με ρώτησε αν έχω Bluetooth, στο οποίο απάντησα «βουρτσίζω τα δόντια μου καθημερινά, ευχαριστώ», και μετά που είπε ότι δεν ξέρει πώς να μου βγάλει την Τάμτα, αλλά αν θέλω να μου στείλει κάτι ringtones που έχει στο δικό του τηλέφωνο. Στην ερώτηση «τι τραγούδια έχεις» μου απάντησε «Ξυλούρης- Ήτανε μια φορά, Ξυλούρης – Μπήκαν στην Πόλη οι Οχτροί, και κάτι του Νταλάρα.»

Όταν βρω τα κουμπιά θα το βάλω στη δόνηση και όταν…. δονείται θα κάνω όπως τη Meg Ryan στο When Harry met Sally. Στη σκηνή στο καφέ με τον Billy Crystal, εννοείται.