Η λογοκρισία και η υποκρισία κάνουν ρίμα

Για το έργο «Ακάμας» και την ιστορία της επιχορήγησης του Υπουργείου Παιδείας (ή μάλλον την απόσυρσης της επιχορήγησης), πρώτη φορά διάβασα εδώ. Από τότε, σχεδόν κάθε εβδομάδα βλέπω στις εφημερίδες σχετικά άρθρα, πότε υπέρ του σκηνοθέτη και πότε κατά. Το τελευταίο άρθρο που διάβασα είναι στον σημερινό «Πολίτη» με τίτλο «περί του κινηματογραφικού έργου ΑΚΑΜΑΣ ο λόγος». Το άρθρο γράφτηκε από τον κ. Δημήτρη Στεργιούλη, διευθυντή του 2ου δημοτικού σχολείου Κιάτου «Ευαγόρας Παλληκαρίδης».

Πρώτα απ’ όλα, έπρεπε να ανοίξω χάρτη να βρω που είναι το Κιάτο διότι δεν το είχα ξανακούσει. Είναι στην Ελλάδα, στην Κορινθία συγκεκριμένα. Μάλιστα, μου έκανε εντύπωση που ένα ελληνικό σχολείο πήρε το όνομα του από ένα Κύπριο αγωνιστή (υπάρχουν άλλωστε εκατοντάδες Έλληνες to choose from, πως και προτίμησαν τον Κύπριο?) Ψάχνοντας, έμαθα ότι ο συγκεκριμένος διευθυντής είναι fan του Παλληκαρίδη και η εισήγηση για την ονομασία του σχολείου έγινε από τον ίδιο διότι όπως εξήγησε στην εισήγηση του «… η προσωνυμία των Σχολείων στοχεύει, συν τοις άλλοις, να δώσει στους τροφίμους του παράδειγμα προς μίμηση.» Τον ίδιο τον Παλληκαρίδη ο καλός διευθυντής τον παρομοιάζει με «… ποιητική βρυσομάνα, ένα Βεζούβιο πατριωτικής δράσης, ο άνεμος της λεβεντιάς, της ομορφιάς η πούλια…»

Μιλάμε για περίπτωση. Ο Περίανδρος Πώποτας των δασκάλων.

Όπως είναι φυσικό, ο καλός διευθυντής καταφέρεται εναντίον της κινηματογραφικής ταινίας και υπεραμύνεται της απόφασης του Υπουργείου να αποσύρει την επιχορήγηση. Παραπέμπει στην «…λιτή σε ύφος, αλλά μεστή σε περιεχόμενο και κρυστάλλινη σε διαύγεια και σαφήνεια ανακοίνωση του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου…»

Μερικά αυθαίρετα συμπεράσματα:
- θέλει προαγωγή αλλά γλείφει το λάθος κώλο (δεν είμαι σίγουρη αν το Υπουργείο μας είναι καλό μέσο για το Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας)

- από διευθυντής δημοτικού, σε ποια θέση προάγεσαι??
- όταν κάθεσαι για τρεις μήνες το καλοκαίρι κάνεις τα πάντα για να μην βαρεθείς.
- δηλαδή τα δύστυχα Κορινθιοτόπουλα μαθαίνουν για τους Κύπριους αγωνιστές του 1955-59????

Προειδοποιεί μάλιστα ότι «…όσοι προσπαθούν να βεβηλώσουν τον αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. 1955-59 και να κατεβάσουν από το προσκυνητάρι της ιστορίας τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη ματαιοπονούν. Όσα μέσα και αν διαθέτουν δε θα πετύχουν το σκοπό τους, γιατί θα βρουν απέναντι τους, τείχος ανυπέρβλητο, το Έθνος των Ελλήνων.»

Και το Σύνδεσμο Κυπρίων Αγωνιστών, τη μόνη οργάνωση αυτό-εντεταλμένη να μας καθοδηγεί πώς να σκεφτόμαστε, διότι «όποιος συλλογάται σύμφωνα με τη συμφωνημένη και επιβαλλόμενη γραμμή ιστορικής σκέψης και προπαγάνδας, συλλογάται καλά (αυτό που ακούτε είναι τα κόκαλα του Ρήγα Φεραίου που τρίζουν). Ο αγώνας άλλωστε είναι κοτσιανιασμενος στο όνομα τους και ουαί και αλίμονο για όποιον πει κάτι διαφορετικό.

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης έχει δηλώσει ότι το έργο του είναι κυρίως μια ιστορία αγάπης, με background πολιτικά γεγονότα. Δεν έχει ως θέμα του τον αγώνα, ούτε τους αγωνιστές και η χρήση του ονόματος Ευαγόρας παραπέμπει στον αρχαίο Ευαγόρα, βασιλιά της Σαλαμίνας και όχι τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για τους πολέμιους του έργου, που θεωρούν ότι ο σκηνοθέτης προσπαθεί να παρουσιάσει με αρνητικό τρόπο τον αγώνα και τους αγωνιστές και αυτό βεβαίως βεβαίως είναι ανεπίτρεπτο διότι ως γνωστόν ο αγώνας ήταν τίμιος και αγνός (τουλάχιστον για αυτούς που σκοτώθηκαν νωρίς, καλή ώρα όπως τον Παλληκαρίδη που δεν έζησε να δει τα κατορθώματα της συνέχειας).

Αν δεν γινόταν τόση φασαρία, ούτε που θα έπαιρνα χαμπάρι ότι γυρίστηκε αυτό το έργο. Τώρα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάω να το δω αν προβληθεί τελικά οπουδήποτε. Δεν είσαι καλά που θα χάσω αυτό το γεγονός!!!

Επί του θέματος: Διαφωνώ με την προσέγγιση του καλού διευθυντή. Ακόμα και αν το έργο εμμέσως θέλει να πει κάτι για τον αγώνα, πρέπει να αφεθεί να το πει (προσωπικά πιστεύω ότι το έργο αφορά τη σχέση ελληνοκυπρίων- τουρκοκυπρίων και όχι τους αγωνιστές). Η τέχνη, δεν είναι μόνο όμορφα χρώματα σε καμβά. Η τέχνη, όταν δεν είναι κατά παραγγελία από κοσμικούς κύκλους και ολοκληρωτικά καθεστώτα, όταν γίνεται ελεύθερα θέλει να περάσει μηνύματα, είναι πολιτικοποιημένη, και πολλές φορές γίνεται προκλητική (για να δείξει ακριβώς πιο έντονα αυτό που θέλει να πει). Ο κινηματογράφος, εφόσον είναι η έβδομη μορφή τέχνης, περνά και αυτός μηνύματα. Οποιαδήποτε παρεμβολή στο έργο, συνιστά λογοκρισία. Αυτό που θέλω να πω και δεν μου βγαίνει συγκροτημένα, είναι ότι και να λέει το έργο (καλά ή κακά για οτιδήποτε) πρέπει να αφεθεί και στην τελική να μπορεί να κριθεί από τον κόσμο που θα το δει. Γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ τα μηνύματα που μπορεί να περάσει? Η μάλλον, γιατί όλοι αυτοί οι αυτό-εντεταλμένοι «υπερασπιστές της ελευθερίας μας» φοβούνται τόσο πολύ την διαφορετική άποψη, όταν υπάρχει?

Είναι ρητορική η ερώτηση.

Τείχος ανυπέρβλητο είναι αυτό που βλέπω??