Autumn - Winter 2006-2007

Μπαίνει ο Σεπτέμβριος. Μπαίνει (θεωρητικά) το φθινόπωρο. Πέφτουν (υποτίθεται) τα φύλλα από τις καστανιές (και άλλα φυλλοβόλα δέντρα). Στα περιοδικά βλέπεις τύπισσες τυλιγμένες με κασκόλ και παλτά σε βροχερά τοπία (και σε πιάνει το αλίμονο διότι εδώ ζεις ακόμα μέσα στο air condition). Τα καταστήματα έχουν βάλει τα χειμερινά ρούχα (που δείχνει ότι διαθέτουν χιούμορ και μια διάθεση Woodstock, όπου έβρεχε και φώναζαν όλοι οι χίπις μαζί «No rain, no rain, no rain” μπας και σταματούσε να βρέχει, έτσι και εδώ βάζουμε τα χειμερινά ευελπιστώντας να μας κάνει τη χάρη ο καιρός, αλλά ξεφεύγω από το θέμα). Είναι καιρός για ένα makeover. Είναι καιρός για να «ανακαλύψουμε» (reinvent) τον εαυτό μας. Ξανά. Και ξανά. Επειδή αλλάζει η σεζόν. Και δεν εχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε.

Δεδομένο 1: Οι πρωταγωνίστριες των κινηματογραφικών έργων, στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι θεογκόμενες. Δεν μιλάμε μόνο για Hollywood, αλλά για τα πάντα. Έχετε δει σε ταινία Bollywood γκομενάρες τυλιγμένες με τα σάρι??

Δεδομένο 2: Τα κινηματογραφικά έργα, (πέρα από το entertainment που προφέρουν) τα βλέπουμε και για να προβληματιστούμε (με διάφορους τρόπους). Να προβληματιστούμε π.χ. για το μήνυμα που προσπαθεί να μας περάσει το έργο, να προβληματιστούμε και για τη σιλουέτα μας βλέποντας τους πρωταγωνιστές να αγγίζουν τη σωματική τελειότητα.

Δεδομένο 3: Υπάρχει ένας πρωταγωνιστής για κάθε τύπο σώματος και ένα έργο που τον χαρακτηρίζει. Πρέπει να βρεις τον πρωταγωνιστή και το έργο που σου ταιριάζει και να ταυτιστείς. Όταν το καταφέρεις αυτό…

Δεδομένο 4: Είσαι έτοιμος για το ψυχιατρείο.

Κατά καιρούς, και αναλόγως του τι παίζει στα σινεμά, για το φθινοπωρινό μου makeover (που μέχρι τον Οκτώβριο εγκαταλείπω γιατί βαριέμαι) έχω ταυτιστεί με τις ακόλουθες και τα ακόλουθα έργα:

1. Τη Molly Ringwald στο Sixteen Candles (άτιμα 80s)
2. Tη Winona Ryder στο Reality Bites
3. Τη Juliette Lewis στο Natural Born Killers (το ροκ look, όχι τα μακελειά)
4. Τον Mazzini στο Italian Unification (αυτό δεν είναι έργο αλλά ιστορικό γεγονός. Ο τύπος είχε πει ότι θα φορούσε μαύρα ρούχα από πάνω μέχρι κάτω μέχρι να φύγουν οι Γάλλοι κατακτητές από την Ιταλία (αυτό το είπε περί τα 1855. Οι Γάλλοι τελικά έφυγαν περί τα 1870). Μόνο 4 μέρες κατάφερα να ακολουθήσω το ολόμαυρο pattern διότι μετά λερώθηκαν όλα τα μαύρα ρούχα που διέθετα και έπρεπε να πλυθούν και επιπλέον έπρεπε να εμφανιστώ στο σχολείο και η στολή προνοούσε άλλους χρωματισμούς.)
5. Τη Meg Ryan στο When a Man Loves a Woman (το look και πάλι και όχι τον αλκοολισμό, αρνούμαι τα πάντα! H Meg Ryan είναι από τις λίγες ηθοποιούς που άμα την προσέξεις θα δεις ότι φοράει πάντοτε flat παπούτσια).
6. Τη Meg Ryan στο You’ve got Mail (για το look φουστανάκι μάλλινο κοντό/στενό και χοντρό καλσόν από κάτω… και φυσικά flat παπούτσια).
7. Όλα τα έργα της Juliette Binoche και οτιδήποτε φοράει ή κάνει. Ακόμα και στο Unbearable Lightness of Being που παίζει την Τσεχοσλοβάκα βλάχα με εμπριμέ φόρεμα με κουμπιά μπροστά και τσεμπέρι στα μαλλιά. Αυτό ήθελα. Να μαζεύω ντομάτες στην ποδιά μου. Και να φορώ Wellington boots χρώματος χακί.
8. Τη Ziyi Zhang στο House of Flying Daggers (αν οι Κινέζες πριν 3000 χρόνια ήταν έτσι, θέλω να γίνω και εγώ Κινέζα τυλιγμένη με τα 3 τόπια ύφασμα)
9. Τη Scarlet Johansson στο Girl with a Pearl Earring (μόνο να βλέπεις αυτό το έργο θέλεις να βάλεις χειμερινά ρούχα. Τελεία. Ακόμα και του 17ου αιώνα.)
10. Την Franka Potente στο Run Lola Run (θερμές ευχαριστίες στα χρωμοσαμπουάν της L’Oreal και κάτι πατσουλιά αγνώστου προελεύσεως από το Camden Market) Απορώ πως έχω ακόμα μαλλιά.
11. To Matrix (όταν το βλέπεις, δεν σου δημιουργείται μια ακαταμάχητη επιθυμία να βγεις έξω και να αγοράσεις leather ρούχα??)
12. Οι απίστευτες κίτρινες φόρμες και κίτρινα αθλητικά παπούτσια της Uma Thurman στο Kill Bill Vol.I και το τέλειο leather jacket που φοράει στο Kill Bill Vol. II.
13. Για φέτος, αποφάσισα να ταυτιστώ με την Diane Lane. Επειδή είναι 41 χρονών και είναι γκομενάρα. Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι οι γυναίκες φτάνουν στο peak τους μετά τα 30 τους. Και επειδή με συμφέρει.

Σημείωση: Τα πιο πάνω έργα δεν είναι τα αγαπημένα μου, ούτε τα θεωρώ τα καλύτερα που υπάρχουν (για όνομα). Το κριτήριο μου είναι ένα, και είναι καθαρά υποκειμενικό. Να δω μέσα στο έργο ή την ηθοποιό κάτι που μου αρέσει για να υιοθετήσω. Για τουλάχιστον 2 μέρες και μετά ας το βαρεθώ. Η λίστα δεν είναι exhaustive.