Μάνα raver

Υπάρχουν 2 περιπτώσεις όπου μπορείς να μείνεις έγκυος.

Η μια είναι να σου συμβεί κατά λάθος, δηλαδή να μην το προγραμματίζεις, αλλά η «κακιά» στιγμή, λάθος υπολογισμοί κτλ να κάνουν τη ζημιά. Σε αυτή την περίπτωση, αν θα το κρατήσεις και να μην ήθελες, τώρα αναγκαστικά θέλεις. Και έτοιμη να μην είσαι, γίνεσαι. Και τα «ατυχήματα» είναι μέρος της ζωής.

Η δεύτερη περίπτωση είναι να νιώσεις έτοιμη για κάτι τέτοιο και να το προγραμματίσεις. Είναι αυτό που λένε για το βιολογικό σου ρολόι που αρχίζει να χτυπά και σε πιάνει το μητρικό ένστικτο.

Επειδή μέχρι τώρα απέκλεια την δεύτερη περίπτωση και έχω ήδη πει ότι το ρολόι μου ακόμα κοιμάται του καλού καιρού, συγκεντρώθηκα να μην πάθω το πρώτο. Και μέχρι σήμερα μπορώ να πω ήμουν πολύ πετυχημένη στην προσπάθεια μου. Όλα καλά, κανένα ίχνος ανησυχίας.

Το τεκνό νούμερο 2 έχει γενέθλια. Πήγα λοιπόν σε κατάστημα παιδικών ρούχων να του αγοράσω δώρο. Εκεί που περιεργαζόμουν τα ρούχα σε κουκλίστικα sizes και ήταν εμφανές ότι δεν ήξερα που πάν τα τέσσερα μου, ΜΟΥ ΣΥΝΕΒΗΚΕ.

Πως λέμε έχεις μια αναλαμπή? Epiphany? Βλέπεις το φως το αληθινό? Πως βλέπουν οράματα οι μοναχοί (οκ, δεν ξέρω πως βλέπουν οράματα οι μοναχοί, άκυρο). Αρχίζω και νιώθω διάφορα. Βλέπω τα παιδικά ρούχα και ξαφνικά με πιάνει το παράπονο ως πότε θα αγοράζω παιδικά δώρα για άλλους και όχι για τα δικά μου παιδιά. Πότε θα αξιωθώ να ντύνω τα δικά μου παιδιά με αυτά τα ρούχα. Τι κάνω με τη ζωή μου τελικά? ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΜΑΝΑ?????

Λέω «δε γίνεται, είναι της στιγμής και θα μου περάσει μόλις βγω από το κατάστημα». Πληρώνω και φεύγω.

Και όμως δεν μου περνά! Πάω σπίτι και κάθομαι (αυτό που κάνω συνήθως) αλλά συνεχίζω να σκέφτομαι ότι όλα αυτά που κάνω δεν έχουν πια νόημα και έχουν χάσει το χρώμα τους. Τι κάνω με τη ζωή μου? Πάω δουλειά, επιστρέφω σπίτι, βλέπω υπερβολική τηλεόραση, κάνω καταχρήσεις, τετραγωνίζω τον πισινό μου με κάθε ευκαιρία, όλες οι φιλενάδες μου είναι ελεύθερες και ζουν αναλόγως ζωή εργένικη (και καλά κάνουν, αφού είναι εργένισσες), την οποία και εγώ ακολουθώ (ακολουθώντας τες) αλλά πλέον δεν ξέρω γιατί το κάνω. Είμαι παντρεμένη ενάμιση χρόνο και τέλειωσα τις σπουδές μου προ πολλού, αλλά ακόμα συμπεριφέρομαι σαν φοιτήτρια. Γιατί τα κάνω όλα αυτά?

Πόσο καιρό ακόμα θα συμπεριφέρομαι σαν εικοσάχρονη? Βαρέθηκα τις εξόδους χωρίς νόημα που στέκεσαι ή κάθεσαι με ποτό στο ένα χέρι και τσιγάρο στο άλλο. Βαρέθηκα τις κραιπάλες. Βαρέθηκα τα «οργανωτικά» με παρέα που ποτέ δεν οργανώνεται. Βαρέθηκα τα ξενύχτια χωρίς νόημα, τελευταίως ξυπνώ με hangover και να φανταστείς δεν έχω πιει τίποτα την προηγούμενη νύχτα. Νιώθω στάσιμη. Δεν προοδεύω, δεν προχωρώ. Ο χρόνος για μένα σταμάτησε πριν 6-7 χρόνια και έκτοτε δεν άλλαξα τίποτα στη ζωή μου. Μην ακούτε λόγια, η ζωή σου δεν αλλάζει όταν παντρευτείς. Εφόσον εξακολουθείτε να είστε 2 άτομα, εξακολουθείτε να κάνετε όλα αυτά που κάνατε και πριν. Η ζωή σου αλλάζει όταν οι 2 γίνουν 3, 4, 5, κτλ.

Και το χειρότερο, το αντιλαμβάνομαι τώρα, είναι ότι ο Έτερος δεν ήταν έτσι αλλά τον μεταμόρφωσα και αυτόν σαν τα μούτρα μου, διότι τι big fat Greek wedding θα κάναμε αν δεν τον έλεγχα? (θυμηθείτε τη φάση που η μάνα της Nia Vardalos της λέει ότι το τρικ είναι να κάνεις τον άντρα σου να πιστεύει ότι όλα είναι δική του ιδέα.) Ο Έτερος πλέον πείστηκε και δεν τον ενδιαφέρει το θέμα τεκνοποίηση, τον ενδιαφέρει περισσότερο, ας πούμε, το θέμα ζάντα αυτοκινήτου.

Έλεγα ότι ακόμα με τρώει ο κώλος μου, δεν μπορώ να περιοριστώ από τώρα, και ότι έχω ακόμα 273 χώρες που θέλω να επισκεφτώ, να μην μείνω με απωθημένα ανεκπλήρωτων ταξιδιών στο ενεργητικό μου. Τελευταία, τώρα το παραδέχομαι, ούτε αυτό δεν με τρώει. Δεν με ενδιαφέρει πλέον το θέμα. Είναι δυνατόν. Μου συμβαίνει. Ακούω ταξίδι και μένω παγερά αδιάφορη. Θέλω βέβαια να πηγαίνω διακοπές κτλ. αλλά δεν νιώθω εκείνη την ανάγκη που ένιωθα παλιά, όπως το ναυτικό στη στεριά ότι αν περάσουν 3 μήνες και δεν μετακινηθώ θα πάθω κάτι. Να μην σου πω ότι και διακοπές στην Κύπρο να κάνω, δεν θα με ενοχλήσει. ΜΑ ΤΙ ΕΠΑΘΑ Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ????? (διευκρινίζω, καμία σχέση με το «σκύψε ευλογημένη»)

Τηλεφωνώ στον Έτερο μέσα στον πανικό να τσακιστεί να επιστρέψει σπίτι ενώ εγώ σχεδιάζω σατανικά ότι άμα τον δέσω στο κρεβάτι θα είναι συνέχεια εκεί, available για τον… συγκεκριμένο σκοπό (ο Μουρσελάς και τα Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά φταίνε για τη σκηνή, όχι εγώ). Ο Έτερος όπως με ξέρει καλά και είναι ψύχραιμος. Όταν ακούει για την επιφοίτηση μου δεν εντυπωσιάζεται και αρχίζει να ρωτά: «ξάπλωσες και δεν σου πέρασε?», «δεν έχει τίποτα καλό η τηλεόραση?», «κανένα παιδάκι είδες τελευταίως?» Σε όλα απαντώ όχι, και δεν ξέρω τι με έπιασε, βοήθεια, οσκούρ, αγιούτο και χέλπ.

Το βιολογικό μου ρολόι άλλαξε μπαταρία/ είχε πάει για service και επέστρεψε, δεν ξέρω τι έπαθε, αλλά από χθες άρχισε να χτυπά. Και εφόσον αυτά τα πράγματα είναι και ολίγον απρόβλεπτα, δεν έχω ιδέα η ιστορία πως θα καταλήξει.