Reunion (και ησυχάσαμε)

Ντύθηκα και στολίστηκα σαν παρδαλό κατσίκι, διότι μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει, ή ακόμα κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό, και τώρα που τα λέμε στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε?, και να ζει κανείς ή να μην ζει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, και τέλος

«O Romeo, Romeo! wherefore art thou Romeo?
Deny thy father, and refuse thy name;
Or, if thou wilt not, be but sworn my love,
And I’ll no longer be a Capulet.»

Πηγαίνοντας στο reunion έκανα επικίνδυνους συνειρμούς. Αργότερα ήρθαν και οι αναμνήσεις του στιλ, διάλειμμα και σάντουιτς στο χέρι και με μισό μάτι βλέπω και με βλέπουν συμμαθητές και συμμαθήτριες με εγκαρδιότητα στις μεταξύ μας περιπτύξεις μεν, αλλά στην κοσμάρα μας δε. Μετά από 10 χρόνια, λέω δεν μπορεί, έχουμε αποκτήσει γνώση και αυτογνωσία, θα υπερισχύσει η ωριμότητα. Εντούτοις, πάω με ύφος λες και μπαίνω μέσα σε μάχη και ασπάζομαι όποιον βρω μπροστά μου –δεν θα με πουν εμένα ακοινώνητη- (μέχρι και τον barman που μου επισημαίνει ότι δεν είμαστε συμμαθητές αλλά καλόπιστα του λέω ότι μια οικογένεια είμαστε όλοι).

Ασπάζομαι συμμαθητές που έχουν ελαφρώς στρογγυλέψει και από τύποι γκομενέ τώρα θα λέω ότι απέκτησαν love handles. Να έχουμε να δείχνουμε και κάτι μετά από 10 χρόνια κραιπάλης.

Ασπάζομαι συμμαθήτριες που και αυτές από αθλήτριες- υπερκινητικά πιπίνια -με επικίνδυνες καμπύλες έχουν στρογγυλέψει (ας πω ευγενικά) αλλά δεν μπορώ με καμία δύναμη πλέον να χαρακτηρίσω τις καμπύλες τους love handles.

Ασπάζομαι άτομα που στο σχολείο μου μίλησαν 2 φορές μετρημένες (στο στυλ «σόρυ να περάσω») αλλά τώρα –Ω θαύμα της Κανά- με πιάνουν κουβέντα κανονικά για πέραν των 8 λεπτών και με ρωτούν λεπτομέρειες για τη ζωή μου και παρά τις διαμαρτυρίες μου ότι μου τέλειωσε το ποτό και συγνώμη μισό λεπτό, επιμένουν να μου πουν τα μελλοντικά τους σχέδια και τους επαγγελματικούς τους προσανατολισμούς (μετά από 10 χρόνια ακόμα προσανατολίζονται??). Μάλλον θα με πέρασαν για κάποια άλλη.

Ασπάζομαι συμμαθητές που από ξυλάγγουρα αγόρια με ακμή έχουν γίνει άνδρες θανατηφόροι και καλογυμνασμένοι και ξαφνικά κάνει ζέστη και κρύβω με ενοχές το χέρι με τη βέρα στο δεξί στη τσέπη μου και σφυρίζω αδιάφορα όταν με ρωτούν αν παντρεύτηκα (πως? δεν άκουσα) αλλά εύχομαι να έβλεπε ο Έτερος από μια γωνιά και να μου κατέβαζε κανα πιάνο πάνω στο κεφάλι μπας και συνέλθω (αν είχαμε πιάνο εννοείται).

Ασπάζομαι και κόσμο που δεν έχω ιδέα ποιοι είναι αλλά με βεβαιώνουν ότι είναι συμμαθητές μου και ότι δεν έχω αλλάξει καθόλου. Αυτό το σχόλιο εγώ το εκλαμβάνω ως «τον κόσμο και αν ταξίδεψα τη γνώση για να μάθω, εντούτοις παρέμεινα η ίδια αγγουρόφατσα που ήμουν στο σχολείο».

Τι κάνεις όταν είσαι αμήχανη/ος και υπάρχει καθεστώς open bar???

Αυτό έκανα και εγώ.

Και μετά άρχισαν τα κουτσομπολιά:

- Μετρήσαμε με λύπη μας μόνο 4 πλαστικές (είναι οπαδοί του natural look φαίνεται οι συμμαθητές). Οι 3 πάνω στο ίδιο πρόσωπο. Η τέταρτη παίζεται αλλά κανένας δεν έλεγε να πάει να ελέγξει. Αποφασίσαμε να την κατατάξουμε ως πλαστική μετά από την επαγγελματική γνώμη εκκολαπτόμενου ιατρού-συμμαθητή ότι «δεν είναι βιολογικώς δυνατόν οι μαστοί να αψηφούν τη βαρύτητα με τοιούτον τρόπον».

Είμαστε χυδαίοι. Και ειλικρινείς.

- Μετρήσαμε 3 γονείς και μια έγκυο (που από την κατηγορία «πιπίνι που πάχυνε» μεταπήδησε σε «παρεξηγημένη έγκυο» - απολογούμεθα). Είναι επίσης η κατηγορία «γενναίοι».

- Μετρήσαμε πολλούς απόντες που ήταν όμως μαζί μας στο πνεύμα, ή απλώς ήπιαμε τόσο πολύ που φανταζόμασταν διάφορα. Οι περισσότεροι απόντες ζουν μόνιμα στο εξωτερικό και βασικά χέστηκαν για το reunion, έχουν και καλύτερα πράγματα να κάνουν οι άνθρωποι (καριέρα, … καριέρα… καριέρα).

- Μετρήσαμε συμμαθητές που αργά-αργά και σταθερά χάνουν τα μαλλιά τους (ελπίζουμε όχι και το χιούμορ τους). Η κατάρα των Κυπρίων χτύπησε και αυτούς τους λεβέντες που μάχονται μια άνιση μάχη. Η σκέψη μας είναι μαζί τους. Και μια δίκαιη λύση για το Κυπριακό.

Μετά που γίναμε εντελώς κουδούνια και είπαμε σε όλους πόσο τους αγαπούμε και τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζουμε με τίποτα, οι προσφάτως μεταμορφωμένοι γκομενέ συμμαθητές πρότειναν περαιτέρω έξοδο (για να γίνει ίσως το reunion -άστα να πάνε-) σε κλαμπ για να «χορέψουμε mambo α-ε-α». Επιδή όμως το μάτι τους έπαιζε επικίνδυνα και είχαν εκμεταλλευτεί το οpen bar όπως και εμείς, αρνηθήκαμε ευγενικά και πήγαμε να κάνουμε εμετό με την ησυχία μας μακριά και διακριτικά από τα μάτια του κόσμου.

Και όπως είπε και μια φίλη συμμαθήτρια που είναι κατηγορία από μόνη της (και ελπίζω όταν το διαβάζει αυτό να γελά):

«τους είδαμε, τους χαιρετίσαμε, άντε, πάμε σπίτι??»