Τριήμερο όνειρο

Φτάσαμε κατά το μεσημέρι στο Λατσί και κάτσαμε να φάμε ψαρομεζέδες στο λιμανάκι. Πράγματι, φάγαμε φρέσκο ψάρι μέχρι σκασμού και συνοδεύσαμε την πανδαισία γεύσεων με μπύρες. Μετά κατευθυνθήκαμε προς τον Ακάμα. Αφήσαμε πίσω το δρόμο και τον πολιτισμό και προχωρήσαμε χωρίς σχέδιο μέσα στη φύση. Βρήκαμε σχετικά εύκολα μια ερημική παραλία με σκιά και αποφασίσαμε να κατασκηνώσουμε. Στήσαμε τη σκηνή, την ομπρέλα και τα λοιπά αξεσουάρ και την υπόλοιπη μέρα χαρήκαμε τη θάλασσα, τους εαυτούς μας και τη φύση που είχε βάλει τα καλά της. Κατά το βραδάκι φέραμε την παγωνιέρα από το αυτοκίνητο (ευτυχώς οι μπύρες είχαν διατηρηθεί κρύες), ανάψαμε και τη λάμπα πετρελαίου που φέραμε για αυτό το σκοπό και καθίσαμε να φάμε κάτι, γιατί κοιτάζοντας μόνο τη φύση δεν χορταίνεις, αλλά με 2 σάντουιτς και ένα τάπερ κεφτέδες χορταίνεις μια χαρά. Ο Έτερος έβγαλε την κιθάρα και τραγουδήσαμε καλοκαιρινά ελαφρολαϊκά τραγούδια κοιτάζοντας τα άστρα πρώτο τραπέζι πίστα. Μέσα στην πόλη που να τα δεις με τις κεραίες, τα φώτα και την πέργκολα του γείτονα. Με το που βγήκε το φεγγάρι (απίστευτος πανσέληνος) βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή που δεν είμαι φωτογράφος για το National Geographic να κουβαλώ πάντα μαζί μου 22 φωτογραφικές και 32 φακούς εστίασης για να βγάζω φανταζί φωτογραφίες. Και το φεγγάρι πόζαρε τόσο ωραία. Αργότερα κοιμηθήκαμε νανουρισμένοι από τον ήχο της θάλασσας.

«Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα»



ΣΗΜ: Κανονικά, από το γεγονός και μόνο που ανέφερα ότι φάγαμε φρέσκο ψάρι στο Λατσί θα έπρεπε να είχατε καταλάβει ότι λέω μαλακίες. Σιγά να μην έγιναν τα πράγματα έτσι. Πάτε καλά?


Πως έγιναν τα πράγματα
Ξεκινήσαμε από τη Λευκωσία με σκοπό να πάμε να χαλαρώσουμε μαζί με όοοολους τους υπόλοιπους Λευκωσιάτες. Διπλοκάμπινα και άλλα αυτοκίνητα τύπου Panjero είχαν καταλάβει τους δρόμους φορτωμένα με παιδιά, σκυλιά, φουσκωτά, χαλάκια, πετσέτες της θάλασσας, μια γιαγιά που κάνει σμιλί, καρέκλες διπλωτές, παγωνιέρες και γενικά όλο το Super Home σε συσκευασία θαλάσσης. Επειδή όταν αγόρασες το 4Χ4 αυτοκίνητο, σου είπαν ότι αυτά τα αυτοκίνητα είναι «σιδεροκέφαλα» και τραβάνε ζόρια, δεν σημαίνει ότι 15 χρόνια μετά συνεχίζουν να τραβάνε ζόρια. Μαύρο καπνός σημαίνει ότι καίει λάδι. Άσπρος καπνός δεν σημαίνει ειρήνη αλλά ότι καίει τα πάντα μέσα στη μηχανή και το αυτοκίνητο είναι ΣΚΟ-ΛΑ-ΣΜΕ-ΝΟ, άλλαξε το. Τώρα!

Πάντως φτάσαμε στο Λατσί –για να χαλαρώσουμε-. Όταν στα κέντρα στο λιμανάκι ρωτούσαμε αν έχουν φρέσκο ψάρι, οι σερβιτόροι έσκαγαν στα γέλια και μας έλεγαν ότι έχουμε χιούμορ. Χιούμορ έχουμε, φρέσκο ψάρι δεν έχουν αυτοί? Μετά τις υποθαλάσσιες πυρηνικές δοκιμές στα ανοιχτά του Πομού (όταν ήμασταν μια αξιοσέβαστη πυρηνική δύναμη) φαίνεται δεν έμεινε ψάρι ούτε για δείγμα. «Δεν είναι η εποχή τους» μας είπαν, και φυσικά τους πιστέψαμε, διότι τα ψάρια ως γνωστό είναι εποχιακά φυτά και οι καλοκάγαθοι κάτοικοι των παράλιων περιοχών μας δεν λένε ποτέ ψέματα. Βάι τσι πι τσέλλο, βάι τσι πι τσώ.

Όταν φύγαμε από τη Λευκωσία έκανε ζέστη. Μέχρι να φτάσουμε στο Λατσί η θερμοκρασία είχε πέσει 10 βαθμούς και ήταν δροσούλα. Τόσο, που κυκλοφορούσα με πουλόβερ. «Πάνω στο κότερο φυσάει» είπα του Έτερου που ότι θερμοκρασία και να κάνει φοράει πάντα κοντομάνικα, και τον Φεβρουάριο με το ζόρι πουκάμισο – με ανοιχτό όμως το παράθυρο για να αεριζόμαστε.

Λόγω πτώσης της θερμοκρασίας κάτσαμε 5-6 ώρες μέσα στο ήλιο (για να ζεσταθούμε)- και να χαλαρώσουμε-. Μέχρι να επιστρέψουμε στο δωμάτιο μας είχαμε γίνει 2 κατακόκκινα φωσφοριζέ πιπέρια. Έλαμπα στο σκοτάδι σαν πυγολαμπίδα. Ο δε Έτερος είχε κοκκινίσει με αποτυπωμένο ένα περίεργο σχήμα χεριού πάνω στο στήθος του, το οποίο είμαι σίγουρη ότι δεν είναι το δικό μου. Ύποπτα πράγματα συμβαίνουν. Είναι φαίνεται τα κατάλοιπα της ραδιενέργειας από τις πρώην πυρηνικές δοκιμές.

Το βράδυ είπαμε να πάμε στο Paradise –για να χαλαρώσουμε-. Όταν φτάσαμε, όλοι οι θαμώνες ήταν σε αποσύνθεση από τις πολλές μπύρες, κάτι τύποι προσπαθούσαν να κάνουν jamming με σιτάρ και μπουζούκι αλλά ΠΟΛΥ παράφωνα. Είχαν φαίνεται ήδη χαλαρώσει. Περιμέναμε το γκαρσόνι να τελειώσει το χορό του και παραγείλαμε κιρ ρουαγιάλ με φράουλες και κρέμα (ναι σιγά, μπύρες παραγείλαμε). Έτρεχαν σκυλιά, γατιά, παιδιά γύρω-γύρω και απέναντι σουρεάλ μοντέρνο εξοχικό με μυστικούς φωτισμούς και ζεν κήπο. Πιο αταίριαστο δεν γινόταν. Μετά από 2-3 μπύρες η ορχήστρα ακουγόταν παραδόξως μια χαρά (α, γι’αυτό δεν έφευγε ο κόσμος). Ήρθαν και άλλα όργανα (τρομπέτα, τουμπερλέκι, τρίγωνα κάλαντα στο καμπαναριό) και όοολοι μαζί αποφάσισαν να παίξουν. Έγινε τόσος σαματάς που είπαμε να σώσουμε του εαυτούς μας και να φύγουμε.

Ο πανσέληνος ήταν αλήθεια εντυπωσιακός. Βλέπαμε φως πίσω από το βουνό με τον Έτερο και νομίσαμε ότι κάτι γίνεται (γάμος με βεγγαλικά?) όταν αντιληφθήκαμε ότι ήταν το φεγγάρι. Με 2-3 μπύρες ακόμα θα τραγουδούσα το «μην τον ρωτάς τον ουρανό, το σύννεφο και το φεγγάρι…» (με φωνή Μελίνας διότι ο συνδυασμός τσιγάρων και ποτών έχει αυτό το θαυματουργό αποτέλεσμα που 8 επιστήμονες και 13 χημεία δεν μπορούν να εξηγήσουν.)

Το επόμενο πρωί η θερμοκρασία ανέβηκε και σταμάτησε να φυσάει (κάποιος άφησε ανοικτή τη θέρμανση). Πήγαμε να φάμε English breakfast. «Greek breakfast έπρεπε να φάμε» είπε ο Έτερος. «Τι περιλαμβάνει αυτό?» «Φραπέ και μισό πακέτο τσιγάρα».

Μετά είπαμε να πάμε για μπάνιο στη θάλασσα –για να χαλαρώσουμε-. Δεν μπορώ να καταλάβω τα καταστήματα survival που σου πουλάνε ειδικά μποτάκια ορειβασίας που δεν γλιστράνε, δεν λερώνουν, δεν γδέρνονται, δεν δαγκώνονται, κάλτσες που απορροφούν τον ιδρώτα, σορτσάκια με 26 τσέπες για να βάζεις το μαχαίρι και το σπαθί Σαμουράι μέσα και άλλα πολλά. Κάθε καλοκαίρι αποδεικνύεται ότι με 2 παντόφλες φλιπ-φλοπ και φορτωμένος πετσέτες θαλάσσης, περιοδικά, βιβλία, σταυρόλεξα, Sudoku, την εξεταστέα ύλη της τρίτης δέσμης των εισαγωγικών εξετάσεων, τσιγάρα και νερό, μπορείς να κάνεις του κόσμου τις αναρριχήσεις σε βραχάκια, πλαγιές, άμμο, αγκάθια και άλλα survivor για να φτάσεις στην παραλία που θέλεις να κάτσεις. Τα φλιπ-φλοπ αποδεικνύονται πολύ ανθεκτικά. Γι’αυτό οι Κινέζοι τα φοράνε παντού. Κάτι ξέρουν και αυτοί με 6,500 χρόνια πολιτισμού.

Περιττό να πω ότι τα προαναφερόμενα 4X4 και Panjero (που έζησαν καλύτερες μέρες) παρέλαυναν θριαμβευτικά και φορτωμένα. Τι το θέλεις αγάπη μου το 4Χ4 όταν τα λάστιχα σου χρειάζονται αντικατάσταση από το 2002? Το κουμπάκι του 4Χ4 θα σε σώσει ή τα καλά τα λάστιχα? Επειδή όλα τα έχουμε κάνει σε αυτό το νησί, την είδαμε και καλά σαφάρι. Για να χαλαρώσουν όμως πήγαν και αυτοί.