Το Έξι Μίλι

Να αναφέρω από την αρχή ότι δεν είμαστε πρόσφυγες (εννοώ του ’74). Κανένας στην οικογένεια. Η σχέση που είχαμε σαν οικογένεια με τις κατεχόμενες τώρα περιοχές ήταν πάντοτε τουριστική. Άρα στερούμαστε οποιουδήποτε συναισθηματισμού που μπορεί να έχει o κόσμος που έχει περιουσία στα κατεχόμενα και μέσα τώρα κάθονται άλλοι.

Οι κατεχόμενες περιοχές, αν εξαιρέσουμε το brainwash της δημόσιας εκπαίδευσης, στο σπίτι μας περιγράφονταν πάντα με χαρά, νοσταλγία, ωραίες αναμνήσεις, αστείες φάσεις, διακοπές, πως έμαθε να κολυμπά η μαμά Δρακούνα, που πήγε τη μαμά Δρακούνα ο Μπαρμπαπάπα για ραντεβού, ποιο ήταν το καλύτερο παγωτό στην Κερύνεια κ.α. Όπως περιγράφεις κάπου που πήγες διακοπές και σου άρεσε.

Όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα, εμείς οικογενειακώς…. δεν κάναμε τίποτα. Δεν ήταν θέμα «αναγνώρισης» ή «διαβατηρίων» (θυμάστε έγινε ολόκληρη ιστορία για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να δείξεις το διαβατήριο σου κτλ.) Απλώς, η σκέψη ήταν ότι υπάρχουν άτομα (πρόσφυγες) που επείγονται πολύ περισσότερο από μας να πάνε να δουν τι γίνεται.

Με το πέρασμα λίγων ημερών (όταν έκατσε λίγο η κίνηση στα οδοφράγματα) η μαμά Δρακούνα αποφάσισε ότι ήθελε να πάει να δει το Έξι Μίλι (είναι ονομασία παραλίας… 6 μίλια από την Κερύνεια- η αγαπημένη της.) Βεβαίως όλοι πεθαίναμε από περιέργεια να δούμε τι γίνεται «στην άλλη πλευρά». Όταν μόνο ακούς για ένα μέρος και δεν το βλέπεις, εκτός από παρεξηγημένη άποψη, δημιουργείς και από μόνος σου ένα θρύλο. Προσωπικά φανταζόμουν ότι στην άλλη πλευρά υπήρχαν οι κήποι της Βαβυλώνας, ο θησαυρός του Indiana Jones, παραλίες σαν της Καραϊβικής, το χρυσοπράσινο φύλο και ο Μπαϊρακτάρης ο Πορθητής. Δηλαδή, μαλακίες.

Η μαμά Δρακούνα δήλωσε ότι έπρεπε επιτέλους να πάμε αναγνωριστική εκδρομή. Πακεταριστήκαμε όλοι μέσα σε ένα αυτοκίνητο με φωτογραφικές, χυμούς, νερά, γυαλιά ηλίου, μπουφάν (μήπως και 23 χιλιόμετρα πιο κάτω από το σπίτι κρυώσουμε), χάρτες, τούρκικο λεξικό και ξεκινήσαμε. Η Μαρία Καρχιλάκη όταν πάει να κάνει ανταπόκριση από τη Βαγδάτη παίρνει μαζί της λιγότερα πράγματα (είχε κάνει ανταπόκριση και από το οδόφραγμα αν θυμάμαι καλά).

Περάσαμε το οδόφραγμα και είχαμε ένα ύφος λες και πήγαμε στο φεγγάρι. «Κοίτα, έχουν αντιπροσωπείες αυτοκινήτων», «κοίτα, έχουν Coca-cola», «κοίτα πιάνει το κινητό και το ράδιο», «κοίτα έχουν δρόμους», «κοίτα έχουν αρτοποιεία», «κοίτα είναι άνθρωποι». A small step for Cypriot man, a giant leap for mankind.

Οι μύθοι και θρύλοι που είπα πριν. Ο Λιβινγκστόουν στην Αφρική. Τα κάνουμε και σπίτι μας, που να τρέχουμε τώρα στα βάθη της ζούγκλας. Cyprus, an island for all seasons.

Φτάσαμε στην παραλία Έξι Μίλι. Και ήταν όπως τη θυμόταν η μαμά- Δρακούνα η οποία μας έδειξε και το βραχάκι όπου έμαθε κολύμπι (κάποιο σκασμένο την είχε σπρώξει και έπεσε μέσα στο νερό. Το σκασμένο τώρα είναι ιατρός γυναικολόγος). Το ξενοδοχείο πάνω από τον κόλπο ήταν ανακαινισμένο και βρισκόταν σε αναβρασμό. Είχαν γάμο (μας κυνηγούν και από τις δύο πλευρές του οδοφράγματος οι άτιμοι). Η μαμά Δρακούνα ανέφερε ότι στο ξενοδοχείο πάνω καθόταν πάντα η γιαγιά Μαγκάιβερ με μια Baby Lotion στο χέρι (τη ροζ) και φώναζε κάθε λίγο να πάνε να τους τρίψει για να μην καούν (μερικά πράγματα είναι διαχρονικά).

Μετά πήγαμε στην Κερύνεια. Στην οποία δεν βρίσκαμε που να παρκάρουμε. Μπαίνουμε σε ένα στενό, βλέπουμε υπήρχε χώρος μπροστά από ένα πυροσβεστικό σταθμό. Βγαίνει ο πυροσβέστης, μας βλέπει, και σε άπταιστα κυπριακά μας λέει «αίστε το δαμέ. Εν ενοχλεί» Το …αφήσαμε και μείναμε με την απορία. Τόση απομόνωση, τα κυπριακά που τα έμαθε? Κατάσκοπος, σίγουρα.

Τέλος πάντων, κάναμε διάφορα τουριστικά, είδαμε ένα σπίτι βαμμένο μωβ (να διώχνει τα κουνούπια ίσως?) περάσαμε από ένα καταπληκτικό spot όπου βλέπεις τη Λευκωσία από ψηλά –Nicosia by night-, η μαμά Δρακούνα τσαντίστηκε διότι θυμήθηκε κάτι παλιά πίτσι-πίτσι στο συγκεκριμένο σημείο, δεν μας έλεγε, δεν επιμείναμε.

Τι μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση?

Δεν ξέρω. Όλα και τίποτα. Είναι σαν το Hollywood που ενώ μπορεί να μην έχεις πάει ποτέ στη ζωή σου, έχεις δει τόσα πολλά αμερικάνικα έργα που σχεδόν το ξέρεις. Φαντάζομαι οι τουρίστες στο Hollywood περιμένουν να δουν celebrities. Εγώ στα κατεχόμενα περίμενα να δω τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλόπρεπο για να δικαιολογήσω την παιδεία μου. Δεν μου έκανε τη χάρη.