Χαμογελάστε, μας πιάσανε

Θα το παραδεχτώ. Η σχέση μου με το περιοδικό Must είναι από ανύπαρκτη, μέχρι … ανύπαρκτη. Must διαβάζω όταν πάω στην αισθητικό και όταν πάω στο κομμωτήριο. Νομίζω αγόρασα το Must 2 φορές στη ζωή μου. Τη μια ήταν επειδή ήμουν διακοπές στον Πρωταρά, είχα διαβάσει όλα τα περιοδικά που πήρα μαζί μου και δεν υπήρχε τίποτα άλλο να διαβάσω, και η άλλη ήταν διότι και πάλι σε περίοδο διακοπών (στην Πόλη Χρυσοχούς νομίζω αυτή τη φορά), σχίστηκε η τσάντα που έχω για να βάζω μέσα τα είδη θαλάσσης μου (πετσέτα, χαλάκι, αντηλιακό κτλ) και το Must σου έδινε δώρο μια τσάντα για τη θάλασσα.

Δηλαδή εγώ και το Must, καμία σχέση.

Πριν λίγο καιρό όμως πήρα ένα email από συνεργάτιδα του ότι θα γράψουν ένα ρεπορτάζ για blogs, έχουν ενθουσιαστεί που υπάρχουν και κυπριακά blogs και τι ωραία άμα γράψουν και κάτι για Κύπριους bloggers.

- Τους θύμισα ότι δεν υπάρχουν glossy φωτογραφίες στο blog μου.
- Τους θύμισα ότι δεν θα έχουν ιδέα ποιος μου γράφει, ποια είμαι, που είμαι, τι κάνω. Ούτε εγώ δεν ξέρω. Περιοδικό που αφιερώνει 20 σελίδες κάθε τεύχος για το who is who, τι δουλειά έχει να γράφει για ανώνυμους τύπους πίσω από ένα computer?
- Τους θύμισα ότι οι αναγνώστες του Must θα πρέπει ίσως να διαβάσουν διάφορα blogs. Επαναλαμβάνω, να διαβάσουν. Είναι τόσο σίγουροι ότι οι αναγνώστες τους θέλουν να διαβάζουν?

Μου είπαν να μην υποτιμώ τη νοημοσύνη τους. Το ξέρουν ότι κρυφά, πάω και αγοράζω το Must με ενοχές λες και αγοράζω προφυλακτικά από τα περίπτερα. Το ξέρουν ότι έκοψα και το Vogue για χάρτη τους. To ξέρουν ότι κάτω από την μπεζιούδα καπαρτινούδα μου κρύβω ένα glossy περιοδικό (άμα λάχει και μια Catrine Deneuve). Με έχουν ψυχομετρήσει και είμαι μια γκα-γκά.

Εξάλλου μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις. Με αυτό το σκεπτικό τα glossy περιοδικά είναι κάτι σαν «Πόλεμος και Ειρήνη» σε portable συσκευασία και οι διάφορες τύπισσες που εμφανίζονται τακτικά στις κοσμικές στήλες «γράφουν» χίλιες λέξεις κάθε φορά. Ήδη βρίσκονται στο τρίτο μυθιστόρημα και συνεχίζουν.

Τώρα που το σκέφτομαι, άμα το δουν αυτό μπορεί και να αλλάξουν γνώμη και να τρέχουν στα περίπτερα με το ψαλίδι στο χέρι να κόψουν το ρεπορτάζ.

Ομιλία Όσκαρ (όταν γίνω έργο)
Θέλω να ευχαριστήσω το mouse του computer που κλικ από δω, κλικ από κει, ανακαλύψαμε τα blogs και δεν χρειάζεται να γράφουμε πλέον πάνω σε χαρτοπετσέτες. Το δάσος του Αμαζονίου είναι πλέον ασφαλισμένο.
Δεν χρηματίζομαι από τους ξένους, αλλά αν θέλουν να τσοντάρουν κάτι να το κανονίσουμε. (Θα έστελνα και μια Ινδιάνα να πάρει το Όσκαρ όπως τον Μάρλον Μπράντο αλλά που να βρίσκω τώρα Ινδιάνα στη Λευκωσία. Σρι Λανκέζα θα στείλω.)

PS: Το ρεπορτάζ για blogs είναι 2 σελίδες με μικροσκοπικά γράμματα. Δεν απευθύνεται σε μύωπες.