Iron Will

Δεν ξέρω να σιδερώνω.

Για τα πρώτα 24 χρόνια της ζωής μου κατάφερα και το απέφυγα. Στις σπουδές αγόραζα πάντα ρούχα που δεν θέλουν σιδέρωμα ή δεν τους φαίνεται αν είναι ασιδέρωτα. Ούτε και αγόρασα ποτέ μου σίδερο και λοιπά αξεσουάρ.

Με το που μετακόμισε όμως ο Έτερος μαζί μου, μαζί με τις 2 βαλίτσες ρούχα και 18 κάσιες περιοδικά αυτοκινήτων, έφερε μαζί του και μια περίεργη ηλεκτρική συσκευή που μου τη σύστησε ως σίδερο. Ταυτόχρονα ανακάλυψα ένα μυστικό του.

Ο Έτερος έχει φετίχ με τα πουκάμισα. Πολλά πουκάμισα. Άλλα πουκάμισα για τη δουλειά, άλλα για την εκδρομή, άλλα για το Σάββατο πρωί (!!), άλλα για καλά, άλλα για διακοπές, άλλα για «έξω». Όλα αυτά τα πουκάμισα όταν λερωθούν, στο δυτικό κόσμο που ζούμε, είναι γενικά αποδεκτό ότι πλένονται. Ακόμα πιο εκνευριστικό, όταν πλυθούν πρέπει να σιδερωθούν.

Ο Έτερος ήθελε να πάει δουλειά με σιδερωμένο πουκάμισο παρακαλώ. Κάτι τέτοιες απαιτήσεις έχουν οι άντρες και το φεμινιστικό κίνημα αποκτά περισσότερους οπαδούς. Η Germaine Greer πρόβλημα με το σιδέρωμα θα είχε όταν έγραψε το «The Female Eunuch». Δεν το συζητώ.

Ήρθε η στιγμή που έπρεπε να σιδερώσω. Ανακάλυψα έντρομη ότι είναι μια πολύ επικίνδυνη δουλειά που περιλαμβάνει καυτό σίδερο, καυτό νερό, επιδεξιότητα και επιπλέον δεν σε καλύπτει η ασφάλεια. Του εισηγήθηκα να κρύψει το πουκάμισο κάτω από το κουστούμι. Μου είπε να κόψω τις πλάκες. Του εισηγήθηκα να ρίξουμε κλήρο. Έχασα. Έκαψα το χέρι μου σε στυλ «εγώ που με βλέπεις έκανα φυλακή, να και το τατουάζ». Εισηγήθηκα του Έτερου να αλλάξει δουλειά και να βρει κάτι που δεν χρειάζεται να πηγαίνει δουλειά με κουστούμι. Κάτι σε μπλε φόρμα θα ήταν τέλειο, π.χ. υδραυλικός. Δεν θέλει σιδέρωμα.

Εννοείται ότι τίποτα από τα πιο πάνω δεν έγινε, και κάθε εβδομάδα έχουμε το δράμα του σιδερώματος. Έχω δοκιμάσει διάφορες πατέντες (να τα στεγνώνω τεντωμένα για να μην θέλουν σιδέρωμα, να καπνίζω ενώ σιδερώνω –η Μαίρη Παναγιωταρά-, να κάνω τακτικά διαλείμματα, απεργία, να παίζω «πελλό») αλλά δεν γίνεται τίποτε. Να πληροφορήσω ότι το τρικ «βάζω το πουκάμισο σε δωμάτιο με ατμούς και τσουπ σιδερώνεται» δεν λειτουργεί. Αντιθέτως το πουκάμισο βρέχεται και ξανά από την αρχή περιμένεις να στεγνώσει για να το σιδερώσεις.

Ως αποτέλεσμα κάθε φορά που σιδερώνω το σπίτι είναι μια εμπόλεμη ζώνη. Έχω πλήρη έλεγχο του τηλεκοντρόλ και του τι παίζει την τηλεόραση, ο Έτερος μου φέρνει νερό σε τακτά διαστήματα (όπως τους μαραθωνοδρόμους), μου μιλά γλυκά (για να με καλοπιάσει) και μετά έχω δικαίωμα να μουρμουρώ για τις επόμενες 3 ώρες πόσο κοπιαστικό ήταν το σιδέρωμα που έκανα.

Υπολογίζω ότι με άλλα 3 καψίματα, μπορώ να καταγγείλω την υπόθεση στο Τμήμα Ευημερίας και να μαζέψουν τον Έτερο και τα πουκάμισα του. Ή ακόμα καλύτερα, να τους πείσω να μας τα σιδερώνουν αυτοί.