Σ' έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω

Μικρή χώρα είμαστε, είναι σχετικά εύκολο να συναντήσεις πρώην γνωστούς και γκόμενους. Εγώ τα είχα καταφέρει σχετικά καλά μέχρι σήμερα και δεν έβλεπα κανένα. Ποτέ. Και δεν είχα και ιδιαίτερη απορία τι να έγιναν. Κάτι θα έγιναν και αυτοί. Όλοι κάτι γινόμαστε.

Χθές με κάλεσαν σε κάτι γενέθλια σε ένα pub. Ο Έτερος ήθελε να δει τον τελικό κυπέλου, οι εορτάζοντες ήταν δικοί μου γνωστοί, δεν βαριέσαι λέω, θα πάω μόνη μου.

Πάω στην ώρα μου, παρκάρω ωραία και καλά και πάω μπω μέσα. Στα σκαλιά αναγνωρίζω να κάθεται ένας γνωστός. Λάθος, όχι γνωστός, πρώην γκόμενος. Αν ήμουν με τον Έτερο, θα έκανα την πάπια και θα μπαίναμε μέσα (το συνηθίζω όταν δεν θέλω να μιλήσω κάποιου. Call me ακοινώνητη αλλά δεν μπορώ αυτά τα -γεια τι κάνεις –αμηχανία- καλά εσύ- αμηχανία- και εγώ καλά- αμηχανία- άντε γεια- ανακούφιση). Ο τύπος μάλλον θα ντρεπόταν να μου μιλήσει και το γεγονός θα περνούσε απαρατήρητο. Ήμουν όμως μόνη μου, ήταν και αυτός μόνος του και δεν υπήρχε άλλος κανένας γύρω.

Shit.

Φυσικά με αναγνώρισε (δεν αλλάζουμε και τόσο πολύ). For the record, αυτός είναι ο τύπος που έπρεπε να τον πάρω τηλέφωνο όταν πρωτοπήγα πανεπιστήμιο αλλά αντί αυτού εξαφανίστηκα για european adventures. Εκείνο το τηλεφώνημα δεν ήταν γραφτό να γίνει ποτέ. Ελπίζω να μην το θυμάται ακόμα.

«Χρόνια και ζαμάνια. Ήταν να μου τηλεφωνήσεις θυμάσαι?»

Το θυμάται.

«Ε... ναι. Πέρασε πολύς καιρός.... τι κάνεις? Επέστρεψες από τις σπουδές?» Λογικά επέστρεψε πριν τουλάχιστον 6 χρόνια. Μαλακίες ρωτάω αλλά τι να κάνω,. Και οκ, παραδέχομαι ότι η εξαφάνιση ήταν γαιδουριά μου. Mea culpa. Μπορώ τώρα να μπω μέσα?

«Ουου, τώρα. Τι κάνεις εσύ? Τι είπες ότι σπούδαζες?»
Δεν είπα. Και ουδέποτε σπουδάσαμε μαζί. Η τουλάχιστον δεν καταφέραμε να σπουδάσουμε μαζί. Του δίνω μίνι ρεζουμέ.

«Ααα, δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα γίνεις αυτό.» Επειδή ήδη από τα 17 μου ήταν φανερό τι θα γινόμουν στην μετέπειτα ζωή μου. Τι φαντάστηκε ότι θα γινόμουν με το Converse παπούτσι και το heavy metal t-shirt? Χειρούργος, σίγουρα.

«Και τώρα που βολέυτηκες φαντάζομαι ότι θα παντρευτείς». Τώρα αυτό γιατί ακούστηκε σαν βρισιά? Τον πληροφορώ ότι ήδη παντρεύτηκα και δεν ήξερα ότι μου κανόνισε ήδη πρόγραμμα.

«Ε πως, αφού όλες οι Κυπραίες όταν επιστρέψουν από τις σπουδές, αν δεν έχουν ήδη τυλίξει τον γκόμενο να τις παντρευτεί, ψάχνονται μέχρι να το καταφέρουν. Εσύ τα κατάφερες μια χαρά. Μην το πάρεις στραβά, απλώς εγώ ακόμα είμαι σε φάση και δεν συμβιβάστηκα.»

Α, δεν το φαντάστηκα. Με βρίζει κανονικά. Μα πόσα απωθημένα έχει? Η μάλλον, εκτός από μένα, ποια άλλη του έπαιξε πουστιά και του βγαίνει τόση κακία? Έφταιξα εγώ που βρέθηκα μπροστά του. Αλλά μόνο για το τηλεφώνημα οφείλω να νιώθω ένοχη και για τίποτε άλλο. Δεν ξέρω κύριε αν οι Κυπραίες έχουν στο μυαλό τους ποιον θα τυλίξουν next. Εσύ πάντως τους ξέφυγες με έντεχνο τρόπο. Εύγε. Και σόρυ που δεν έμεινα κολλημένη στο παρελθόν και στο αν και εφόσον. Τι δηλαδή? Θα περάσω όλη τη ζωή μου μέ το ταγάρι στον ώμο, το jean το σκισμένο, να αμπελοφιλοσοφώ με μια μπύρα στο χέρι? (οκ, αυτό το κάνω και τώρα αλλά δεν είναι το μόνο πράγμα που κάνω).

Να νοσταλγείς που και που το παρελθόν είναι καλό και διασκεδαστικό πράγμα. Να κάνεις μόνο αυτο και να μην προχωρείς είναι θλιβερό. Κάνεις «επανάσταση» στα 17 σου. Στα 33 σου τι ακριβώς κάνεις? Επανάσταση είναι αυτό ή ο εκατονταετής πόλεμος? Και από πότε το «κοιτάζω τη δουλειά μου» σημαίνει «συμβιβάστηκα»?

Μπορώ τώρα να μπω μέσα?