Βέλγιο

Η σχέση μου με το Βέλγιο ξεκίνησε ως εξής:

Τον πρώτο χρόνο σπουδών, σε κάποια φάση μου τέλειωσαν οι κούτες τσιγάρα που είχα αγοράσει on the way to university (προ Ευρωπαϊκής Ένωσης αν θυμάστε, αγοράζαμε τσιγάρα με τις κούτες. Τώρα πάμε Βηρυτό). Να αγόραζα από την Αγγλία ήταν out of the question, εκτός του ότι ήταν πανάκριβα, το κονδύλι από τον Μπαρμπαπάπα δεν περιλάμβανε κάπνισμα. Κάποιος εισηγήθηκε να πάμε μέχρι τη Γαλλία με το φέρυ και να αγοράσουμε αφορολόγητα (πάνω στα φέρυ που διέσχιζαν τη Μάγχη υπήρχαν duty free. Σε κάποια άλλη φάση νομίζω καταργήθηκαν και αυτά). Το εισιτήριο μάλιστα για pedestrians (αυτοί ήμασταν εμείς) κόστιζε μόνο £1. Να ταξιδέψω σε άλλη χώρα με μόνο £1, ούτε στα όνειρα μου δεν το είχα ποτέ φανταστεί. Μεγάλη υπόθεση. Θαυμάσια ιδέα!!

Μια και δυό, με το διαβατήριο στο χέρι κατεβαίνουμε στο Dover. Το οποίο Dover, μην φανταστείτε τίποτε φαντεζί, κάτι games halls είχε (μηχανούδες), κάτι παγωτατζίδικα είχε, κάτι fish and chips, μέσα στη μαύρη μιζέρια να πηγαίνει αντίθεση με τα white cliffs. Είχαμε 2 επιλογές. Ή να πηγαίναμε στο Calais (Γαλλία) ή να πηγαίναμε στο Ostende. «Που είναι το Ostende?» «Στο Βέλγιο».

Σε εκείνη τη φάση της ζωής μου, το μόνο που γνώριζα για το Βέλγιο (εκτός από κάτι ιστορικά για την επανάσταση τους το 1830) ήταν ότι in the 80s κέρδισε την Eurovision με το «J’aime, j’aime la vie» με την Sandra Kim. Όχι και πολύ βοηθητικό.

Πήγαμε στο Calais. Και ξαναπήγαμε, και ξαναπήγαμε και ξαναπήγαμε. Το Calais ήταν στην ίδια κατάσταση με το Dover αλλά είπαμε, εμείς πηγαίναμε για τα duty free. Μέχρι που αυτομολήσαμε. Και είπαμε να πάμε στο Βέλγιο. Ξανά η ίδια διαδικασία στο Dover, αυτή τη φορά όμως επιβιβαστήκαμε στο φέρυ για Ostende. Πάνω στο φέρυ μας είπαν να μην μείνουμε στο Ostende (που ήταν όπως το Calais, που ήταν όπως το Dover –όλα ίδια είναι τελικά?-) αλλά να πάμε μισή ώρα παρακάτω στο Brugge. Και έτσι έγινε. Και δεν το μετανιώσαμε.

Επιστρέφοντας, εκτός από τσιγάρα, είχαμε φορτωθεί σοκολάτες, μπύρες, αλαντικά (αυτά δεν έχω ιδέα γιατί), τυρί και πούρα. Λες και η Αγγλία ήταν εμπόλεμη ζώνη και υπήρχαν ελλείψεις στα τρόφιμα. Εκτός από τσιγάρα, θέλαμε κάθε τρεις και λίγο να «πεταγόμαστε» στο Βέλγιο και για προμήθειες. Παίρναμε και παραγγελίες. Σωστοί μαυραγορίτες. Επιστρέφοντας στο Dover κάθε φορά με παραλάμβαναν οι τελωνιακοί. «Why are you entering the UK?» « I am returning I went on a day trip, the student visa is on page 16 of my passport» (και τελείωνε, διότι θα χάσουμε το λεωφορείο και μας περιμένουν με τις μπύρες). Σαν χαλασμένο ράδιο. Αν ήμουν παράνομη θα περνούσα κυρία από το τελωνείο, ή θα ήμουν μέσα σε container με μπανάνες Chiquita?

Ο καιρός ήταν πάντοτε φρικτός. Μια φορά που είχε ήλιο, νομίσαμε ότι μπήκαμε σε λάθος φέρυ και πήγαμε σε άλλη χώρα. Από τότε, κάθε φορά που πάω στο Βέλγιο θέλω να αγοράσω προμήθειες να φέρω πίσω. Μου βγαίνει απωθημένο, αν και ξέρω ότι βελγικές μπύρες και σοκολάτες μπορώ να βρω πλέον παντού. Και χωρίς τελωνειακούς.