Δώσαμε, δώσαμε!
Μου έχουν τηλεφωνήσει ήδη 3 υποψήφιοι βουλευτές για να μου «θυμίσουν» ότι είναι υποψήφιοι. Βασικά, ποιοι υποψήφιοι, οι βοηθοί τους κάνουν τα τηλεφωνήματα, οι βοηθοί τους διαφημίζουν, οι βοηθοί τα κάνουν όλα. Ακόμα βουλευτής δεν έγινες και δεν καταδέχεσαι να μιλήσεις στο ποίμνιο σου (ε, ψηφοφόρους ήθελα να πω).
Τηλεφωνούν σε μένα, διότι είμαι εγώ γραμμένη στον τηλεφωνικό κατάλογο και όχι ο Έτερος (ο οποίος απολαμβάνει την ανωνυμία του και μου πασάρει χασκογελώντας το τηλέφωνο κάθε φορά που ζητούν «την κυρία Δρακούνα παρακαλώ».) Μπορεί ο γάμος να μην με έκανε κυρία, με έκαναν όμως οι εκλογές.
Η συζήτηση είναι πάντα standard. «Γεια σας, είμαστε από το πολιτικό γραφείο του κ. Τάδε υποψήφιου βουλευτή, αριθμός Χ στο ψηφοδέλτιο και παίρνουμε για να ζητήσουμε τη ψήφο σας. Το πολιτικό γραφείο του κ. Τάδε είναι βασικά το σαλόνι του και έξω από το σπίτι υπάρχει τεράστιο πανό με οκταήμερη φωτογραφία του. Με σκούρο κουστούμι και μπλε γραβάτα. Ο κ. Τάδε δεν έχει πρόγραμμα, δεν έχει ιδέες, βασικά λέει και κάνει ότι του πασάρει το κόμμα. Αν τον ψηφίσετε και βγει, εγώ που είμαι βοηθός θα αποκτήσω γερό μέσο και ο κ. Τάδε γερή σύνταξη βουλευτού.» (οκ, το τελευταίο κομμάτι είναι δικό μου).
Συνήθως απαντώ «ναι, οκ» και κλείνω το τηλέφωνο. Δεν υπάρχει νόημα να συζητώ από το τηλέφωνο. Να πω τι? Να ρωτήσω τι? Βρίσκω το όλο concept των τηλεφωνημάτων cheesy και περιττό. Ειδικά με το σύστημα ψηφοφορίας που έχουμε, με μαθηματική ακρίβεια βγαίνουν πάντα οι καρχαρίες των κομμάτων και οι υπόλοιποι υποψήφιοι είναι για «γιεμοσιά». Χθες όμως είχα όρεξη.
Μου λέει το γνωστό ποίημα και εκεί που μου ζητά τη ψήφο μου απαντώ «Γιατί?» Προς στιγμή ο βοηθός συγχύζεται, αλλά βρίσκει τις κόλλες του και απαντά «διότι ο κ. Τάδε θέλει να αναμιχθεί στα κοινά για να βοηθήσει, και για να προωθήσει θέματα που συνήθως παραγνωρίζονται.» Μπράβο κ. Τάδε. Catchy η απάντηση σου. Πάλι καλά που δεν θα αγωνιστείς "για δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση». Όχι τίποτε άλλο, αλλά η εξεύρεση λύσης, δεν είναι δουλειά της Βουλής αλλά της Κυβέρνησης. Τα κόμματα όμως ποντάρουν πάνω στο εθνικό θέμα για τους δώσει extra ψήφους σε αυτές τις Βουλευτικές. Ίσως επειδή τι στάση τήρησες στο Δημοψήφισμα είναι καθοριστικό όταν θα ψηφίζεις εναρμονιστικούς νόμους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έρχονται μέσα σε τάπερ. Ή όταν θα ψηφίζεις τροποποιητικούς νόμους της πλάκας. Ή όταν θα είσαι χασιμιός 3 μήνες το καλοκαίρι, 1 μήνα τα Χριστούγεννα, 1 το Πάσχα και όποτε συνεδριάζει η Κοινοβουλευτική Επιτροπή που γράφτηκες (όπως τους ομίλους δραστηριοτήτων στο σχολείο). Είναι καθοριστικά πράγματα αυτά.
Προσωπικά, τα «κοινωνικά» προβλήματα μου έχουν να κάνουν με την άνετη διαβίωση μου και είναι τα ακόλουθα:
- Θέλω να πληρώνομαι περισσότερο (who doesn’t). Σε αυτό όμως δεν μπορεί να με βοηθήσει η Βουλή. Έχει να κάνει με supply και demand, τα προσόντα μου, την ιδιωτική συμφωνία μεταξύ εμένα και του εργοδότη μου –η ελευθερία του συμβάλλεσθαι μάλιστα προστατεύεται από το Σύνταγμα, σε σημείο οι Ευρωπαϊκές Οδηγίες για equal pay να κινδυνεύουν να κριθούν αντισυνταγματικές και τρέχα γύρευε-.
- Ανησυχώ για την αύξηση στην τιμή του πετρελαίου και πως θα με επηρεάσει. Και πάλι η Βουλή δεν μπορεί να κάνει κάτι. Αν παγκόσμια η τιμή αυξάνεται, το καλύτερο που έχουν να κάνουν (κατά τη γνώμη μου) είναι να βρουν τρόπους να εξοικονομήσουν ενέργεια και να μας βρουν εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης. Και πάλι, αυτό είναι κυρίως δουλειά της Κυβέρνησης.
Αυτό που μπορεί να κάνει η Βουλή είναι ένα lifting του Συντάγματος (έστω τα μη θεμελιώδη άρθρα). Ομολογουμένως, πολλοί υποψήφιοι διαφημίζουν αυτή την ανάγκη λες και ανακάλυψαν πρώτοι αυτοί την φοβερή και τρομερά πρωτότυπη ιδέα. Που να τολμήσουν στην πράξη όμως οι δυστυχείς.
Την επόμενη φορά θα απαντήσω «ναι, ναι, το δωδεκάρι στην Ελλάδα». Η να κατεβάσω το τηλέφωνο.
Τηλεφωνούν σε μένα, διότι είμαι εγώ γραμμένη στον τηλεφωνικό κατάλογο και όχι ο Έτερος (ο οποίος απολαμβάνει την ανωνυμία του και μου πασάρει χασκογελώντας το τηλέφωνο κάθε φορά που ζητούν «την κυρία Δρακούνα παρακαλώ».) Μπορεί ο γάμος να μην με έκανε κυρία, με έκαναν όμως οι εκλογές.
Η συζήτηση είναι πάντα standard. «Γεια σας, είμαστε από το πολιτικό γραφείο του κ. Τάδε υποψήφιου βουλευτή, αριθμός Χ στο ψηφοδέλτιο και παίρνουμε για να ζητήσουμε τη ψήφο σας. Το πολιτικό γραφείο του κ. Τάδε είναι βασικά το σαλόνι του και έξω από το σπίτι υπάρχει τεράστιο πανό με οκταήμερη φωτογραφία του. Με σκούρο κουστούμι και μπλε γραβάτα. Ο κ. Τάδε δεν έχει πρόγραμμα, δεν έχει ιδέες, βασικά λέει και κάνει ότι του πασάρει το κόμμα. Αν τον ψηφίσετε και βγει, εγώ που είμαι βοηθός θα αποκτήσω γερό μέσο και ο κ. Τάδε γερή σύνταξη βουλευτού.» (οκ, το τελευταίο κομμάτι είναι δικό μου).
Συνήθως απαντώ «ναι, οκ» και κλείνω το τηλέφωνο. Δεν υπάρχει νόημα να συζητώ από το τηλέφωνο. Να πω τι? Να ρωτήσω τι? Βρίσκω το όλο concept των τηλεφωνημάτων cheesy και περιττό. Ειδικά με το σύστημα ψηφοφορίας που έχουμε, με μαθηματική ακρίβεια βγαίνουν πάντα οι καρχαρίες των κομμάτων και οι υπόλοιποι υποψήφιοι είναι για «γιεμοσιά». Χθες όμως είχα όρεξη.
Μου λέει το γνωστό ποίημα και εκεί που μου ζητά τη ψήφο μου απαντώ «Γιατί?» Προς στιγμή ο βοηθός συγχύζεται, αλλά βρίσκει τις κόλλες του και απαντά «διότι ο κ. Τάδε θέλει να αναμιχθεί στα κοινά για να βοηθήσει, και για να προωθήσει θέματα που συνήθως παραγνωρίζονται.» Μπράβο κ. Τάδε. Catchy η απάντηση σου. Πάλι καλά που δεν θα αγωνιστείς "για δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση». Όχι τίποτε άλλο, αλλά η εξεύρεση λύσης, δεν είναι δουλειά της Βουλής αλλά της Κυβέρνησης. Τα κόμματα όμως ποντάρουν πάνω στο εθνικό θέμα για τους δώσει extra ψήφους σε αυτές τις Βουλευτικές. Ίσως επειδή τι στάση τήρησες στο Δημοψήφισμα είναι καθοριστικό όταν θα ψηφίζεις εναρμονιστικούς νόμους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έρχονται μέσα σε τάπερ. Ή όταν θα ψηφίζεις τροποποιητικούς νόμους της πλάκας. Ή όταν θα είσαι χασιμιός 3 μήνες το καλοκαίρι, 1 μήνα τα Χριστούγεννα, 1 το Πάσχα και όποτε συνεδριάζει η Κοινοβουλευτική Επιτροπή που γράφτηκες (όπως τους ομίλους δραστηριοτήτων στο σχολείο). Είναι καθοριστικά πράγματα αυτά.
Προσωπικά, τα «κοινωνικά» προβλήματα μου έχουν να κάνουν με την άνετη διαβίωση μου και είναι τα ακόλουθα:
- Θέλω να πληρώνομαι περισσότερο (who doesn’t). Σε αυτό όμως δεν μπορεί να με βοηθήσει η Βουλή. Έχει να κάνει με supply και demand, τα προσόντα μου, την ιδιωτική συμφωνία μεταξύ εμένα και του εργοδότη μου –η ελευθερία του συμβάλλεσθαι μάλιστα προστατεύεται από το Σύνταγμα, σε σημείο οι Ευρωπαϊκές Οδηγίες για equal pay να κινδυνεύουν να κριθούν αντισυνταγματικές και τρέχα γύρευε-.
- Ανησυχώ για την αύξηση στην τιμή του πετρελαίου και πως θα με επηρεάσει. Και πάλι η Βουλή δεν μπορεί να κάνει κάτι. Αν παγκόσμια η τιμή αυξάνεται, το καλύτερο που έχουν να κάνουν (κατά τη γνώμη μου) είναι να βρουν τρόπους να εξοικονομήσουν ενέργεια και να μας βρουν εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης. Και πάλι, αυτό είναι κυρίως δουλειά της Κυβέρνησης.
Αυτό που μπορεί να κάνει η Βουλή είναι ένα lifting του Συντάγματος (έστω τα μη θεμελιώδη άρθρα). Ομολογουμένως, πολλοί υποψήφιοι διαφημίζουν αυτή την ανάγκη λες και ανακάλυψαν πρώτοι αυτοί την φοβερή και τρομερά πρωτότυπη ιδέα. Που να τολμήσουν στην πράξη όμως οι δυστυχείς.
Την επόμενη φορά θα απαντήσω «ναι, ναι, το δωδεκάρι στην Ελλάδα». Η να κατεβάσω το τηλέφωνο.
posted by drakouna @ 11:22 am
5 comments
5 Comments:
Μια κουβέντα είναι να αλλάξεις το σύνταγμα εν μέσω εκρυθμης κατάστασης, αν η ανάγκη για αλλαγή δεν είναι απότοκο της έκρυθμης κατάστασης. Με λίγα λόγια τζαι να εθέλαν εν γίνεται.
η πιο πλάκα φάση είναι να σε καλούν οι υποψήφιοι σε κοκτέηλ και τσάγια. στην καλύτερη γνωρίζεις κόσμο και πιθανόν να πάρεις και δωράκι - αναλόγως με το πόσο κουλ είναι ο/η υποψήφιος/α. με 450+ υποψηφίους, όλοι μας ξέρουμε κάποιον (ή η μαμά μας ή κάποιος γνωστός μας κλπ)! εγω στον περίγυρό μου έχω 3 υποψήφιους, διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικά κόμματα. έχει πλάκα. εννοείται (δυστυχώς) ότι δεν άκουσα ακόμα καμιά πρωτότυπη ιδέα.
Τα μη θεμελιώδη άρθρα μπορούν να τροποποιηθούν με επίκληση του δικαίου της ανάγκης. π.χ. Ο πολιτικός γάμος εν με τροποποίηση του Συντάγματος που εθεσπίστηκε το(και ο πολιτικός γάμος έννεν απότοκο της έκρυθμης κατάστασης).
Βέβαια τα super προβληματικά άρθρα εν θεμελιώδη, αλλά αφού εν ππατσιαρίσματα που κάμνουμε.
Είχα την εντύπωση ότι ο πολιτικός γάμος έγινε με τροποποίηση νόμου και όχι του συντάγματος. Tell me more, αννέν πολλά εκτός θέματος στείλε μου ένα email.
No problem.
Το άρθρο 111 του Συντάγματος προνοούσε ότι όλα τα θέματα της ελληνικής ορθόδοξης κοινότητας της Κύπρου (αρραβώνες, γάμοι, βαφτήσια κτλ) θα ρυθμίζονταν από τους νόμους της ελλ. ορθόδοξης εκκλησίας. Η εκκλησία έχει τον δικό της Καταστατικό Χάρτη (σαν articles of association).
To 1989 η Βουλή ψήφισε τροποποποιητικό Νόμο (Ν.95/1989- 1η τροποπ. του Συντάγματος) με τον οποίο έλεγε ότι όλα τα ζητήματα της ελλ. ορθόδοξης εκκλησίας (διαζύγιο, γάμος, οικογενειακές σχέσεις κτλ) θα ρυθμίζονται από άλλους νόμους που θα ιδρύσουν και οικογενειακά δικαστήρια για αυτό το σκοπό. Καθορίστηκαν επίσης οι λόγοι διαζυγίου (οι 10 existing της εκκλησίας + ακόμα 2).
Ως αποτέλεσμα, ψηφίστηκαν μια σειρά από νόμους που καθορίζουν όλα αυτά τα θέματα (λύση του γάμου, περιουσιακές διαφορές, γονική μέριμνα και διατροφή κτλ).
Η εκκλησία κανονικά έπρεπε να κάνει dissolve τα εκκλησιαστ. δικαστήρια της αλλά contested αυτή την κίνηση βέβαια και προσπάθησε να κυρήξει την τροποποίηση του Συντάγματος αντισυνταγματική. Το Ανώτατο Δικ. όμως την επικύρωσε. Γι'αυτό και τώρα στην Κύπρο παντρεύεσαι μια φορά αλλά χωρίζεις 2 (εκκλησιαστικό και κανονικό δικ.)
Post a Comment
<< Home