Σκηνικά

Χθες ήταν η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου (το λεγόμενο θερινό ηλιοστάσιο). Κατά τις 7-7:30 το απόγευμα (που αρχίζει επιτέλους να δροσίζει) σκούπισα/ σφουγγάρισα/ τη βεράντα, πότισα τα φυτά να ζωντανέψουν, άπλωσα τις σεζλόνγκ (προσφορά από την μπύρα Carlsberg που ρέει άφθονη λόγω Mundial – μετά που αποκτήσαμε συμπληρωμένο σετ εξάδας ποτήρια Heineken είπαμε να προχωρήσουμε στα έπιπλα), άναψα κεράκια, άναψα φαναράκια, άναψα το ράδιο αλλά δεν είχε τίποτα καλό γι’αυτό έβαλα Buena Vista Social Club να κάνω ατμόσφαιρα, ντύθηκα από πάνω μέχρι κάτω στα λινά, ετοίμασα κοκτέιλ χρώματος κόκκινο (με πράσινο καλαμάκι για εφέ) και βάλθηκα να αγναντεύω το πέλαγος περιμένοντας τον Έτερο.

Πράγματι, το πλοίο φάνηκε να μπαίνει στο λιμάνι (καλά εντάξει, πάρκαρε το αυτοκίνητο στο γκαράζ) και μετά από λίγο ο Έτερος βγήκε στη βεράντα.

(με ύφος)

- Με περίμενες?
- Μια ολόκληρη ζωή…

- .....
- Πάλι φαντάζεσαι ότι είσαι στην Καλντέρα?
- Ναι!!!!!
- Σβήσε κανα κερί, θα καούμε.
- ….

Στη Σαντορίνη όταν πήγαμε για διακοπές, κάτσαμε μια εβδομάδα. Μάλιστα, πριν πάμε, είχα διερωτηθεί τι θα κάνουμε τόσες μέρες σε ένα τόσο μικρό νησί, δεδομένου ότι δεν έχει και την καλύτερη θάλασσα και αποφεύγω τις πισίνες. Όλοι όσοι είχαν ήδη πάει, με διαβεβαίωναν ότι θα βρω κάτι να κάνω, είναι καταπληκτικό νησί και εν πάση περιπτώσει, και να μην έχω κάτι να κάνω, θα βλέπω τη θέα από την Καλντέρα. «Καλά», έλεγα εγώ, «8 μέρες θα βλέπω την Καλντέρα? Θα βαρεθώ σίγουρα». Μου είπαν πρώτα να δω την Καλντέρα και μετά να μιλήσω.

Μια και δυο (αυτή τη φράση δεν κατάλαβα ποτέ γιατί τη λένε στα παραμύθια) πήγαμε στη Σαντορίνη. Ο Έτερος είχε ήδη πάει στο παρελθόν ως φοιτητής (καταλήψεις, απεργίες, ξέρετε εσείς) και με πήρε τρέχοντας στα Φηρά. Όπου και αντίκρισα την Καλντέρα για πρώτη φορά. Τι να πω. Η Σαντορίνη είναι βέβαια τουριστικό νησί από τα χειρότερα σε πολυκοσμία, έχει φωτογραφηθεί όσο κανένα άλλο και τη βάζουν πάντα σε όλα τα cheesy διαφημιστικά για την Ελλάδα αλλά όταν είδα από κοντά την Καλντέρα, ομολογώ με εντυπωσίασε. Η φράση «απέραντο γαλάζιο» από εκεί προήλθε άραγε?

Περάσαμε όλες τις μέρες των διακοπών καθιστοί να χάσκουμε το κενό. Όπου βλέπαμε βεράντα τρέχαμε να κάτσουμε. Δεν μου έχει ξανασυμβεί. Μόνο για 2 μέρες πεταχτήκαμε μέχρι την Ίο (που ήταν φθηνότερα τα πάντα και είχε καλύτερες παραλίες) αλλά επιστρέψαμε πίσω.

Για πολύ καιρό με το που έβλεπα χτιστή βεράντα φανταζόμουν διάφορα. Σαν flashback έβλεπα θάλασσα, κεράκια και φαναράκια αναμμένα, λινά ρούχα και σεζλόνγκ καρέκλες. Το ότι ήμουν π.χ. σε πολυκατοικία στη μέση της πόλης με θέα τα άπλυτα του γείτονα και ήταν Νοέμβριος δεν έκανε καμία διαφορά. Χθες το ξαναθυμήθηκα και έστησα σκηνικό.

ΣΗΜ: Η φράση «με περίμενες?», «μια ολόκληρη ζωή» είναι δανεισμένη από το έργο «Havana» με τον Robert Redford και την απίστευτη Lena Olin. Τώρα και σε remake σε βεράντα της Λευκωσίας.
Αύριο θα παίξει επεισόδιο «αναμένοντας τον καραβοκύρη να έρθει από τα ξένα» με φόντο το Κάστρο της Σίφνου. Εδώ δεν θα «παίξουν» κεράκια και κοκτέιλ αλλά κέντημα και ανάγνωση ποιημάτων του Γιάννη Γρυπάρη. Διότι το πλοίο θα σαλπάρει για λιμάνια ξένα, για λιμάνια ξένα.
Επιπλέον ετοιμάζεται επεισόδιο «ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» - επιστροφή στη Λατινική Αμερική και τα λινά ρούχα, με φόντο ποταμόπλοιο και βεντάλιες.