Το κάλεσμα του καλεσμένου

Η Εκκλησία δεν παντρεύει λέει Παρασκευές. Εγώ λέω ότι δεν πρέπει να παντρεύει Πέμπτες, διότι Πέμπτες είναι κλειστά τα κομμωτήρια, άρα άμα έχεις γάμο την Πέμπτη πρέπει να χτενιστείς από την Τετάρτη και μετά να κάτσεις ακίνητη μέχρι την ώρα που θα πρέπει να εμφανιστείς στην εκκλησία.

Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να μείνει το μαλλί στη θέση του με 35 βαθμούς, ξηρό κλίμα και ζεστό αέρα να φυσά?? Όχι δεν ξέρεις, γι’αυτό παντρεύεις ανέμελα κόσμο τις Πέμπτες. Ξέρεις τι σημαίνει να ιδρώνεις και να νιώθεις το μαλλί (ξεκινώντας από κάτω) να σγουρώνει να σγουρώνει μέχρι που γίνεται αγνώριστο? Παρακαλώ, Εκκλησία και κομμωτήρια να συντονιστούν γιατί πολύ μας ταλαιπωρούν και δεν κάνει με τόση ζέστη.

Και καλά η νύφη και ο γαμπρός που ζουν μέσα στο συννεφάκι τους και «απαστράπτουν», οι καλεσμένοι που πρέπει να σταθούν προσοχή στην εκκλησία με το πεδιλάκι το 7ποντο, το φορεματάκι το αέρινο (ένεκα του ότι είναι καλοκαίρι και δεν λέει να εμφανιστείς με καπαρτίνα αλλά ταυτόχρονα τρέμεις μήπως σου ξεφύγει καμιά τελάντα και κάνεις ένα Janet Jackson μέσα στην αυλή της Φανερωμένης και σοκάρεις τους θαμώνες των Καλών Καθουμένων), το μαλλί να προσπαθείς να μείνει στη θέση του αλλά αυτό να θέλει να πάει διακοπές, το βάψιμο να μην φύγει (sit Booboo, sit. Good dog!) αν και ιδρώνεις από πάνω μέχρι κάτω, το γυαλί του ήλιου (να σώσουμε τουλάχιστον τη σκιά), το τσαντάκι στο χέρι (έφερες μαζί σου του φακελάκι?), το χαμόγελο στα χείλη (πάνε οι φαντάροι μας μπροστά), πόσα να προλάβεις!!!!

Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να κάνει μια νύφη σε καλοκαιρινό γάμο είναι να αργήσει να πάει στην εκκλησία. Είναι σαν να είσαι εύζωνας στο Σύνταγμα και να αργεί να έρθει ο συνάδελφος σου να σε απαλλάξει. Η νύφη ουσιαστικά κάνει καψόνι στους καλεσμένους (και όχι, δεν είναι χαριτωμένο).

Μπαίνεις τέλοσπάντων στην εκκλησία. Οι τεράστιοι πολυέλαιοι στις εκκλησίες υπό κανονικές συνθήκες φέρνουν προς μπαρόκ κατάσταση, προς πύργος του δράκουλα, προς μεγαλοπρεπές Βυζάντιο και δεν συμμαζεύεται. Το καλοκαίρι είναι οι πύρινες γλώσσες της κόλασης, αυξάνουν τη θερμοκρασία κατά 10 βαθμούς και πρέπει να μένουν σβηστοί. Δια νόμου. Μάλιστα εισηγούμαι, ο άγιος Κύκκου να αφήσει τις αγαθοεργίες και να δώσει χορηγία να εγκατασταθούν κλιματιστικά παντού. Σε όλες τις εκκλησίες. Πιο πολύ θα το εκτιμήσει ο κόσμος. Και θα του μείνει ο γάμος αξέχαστος.

Αύριο έχω γάμο. Τώρα κάθομαι ακίνητη. Μέσα στο κλιματιστικό.

Αλλάξαμε φόρεμα

Όχι, δεν μπήκατε σε λάθος blog.

Απλώς είπε να αλλάξει τα ρούχα του. Το λαχανί μας τατσώθηκε και μπήκε στο πλύμμα.

Βέβαια, συνεχίζω σε ένα άλλο πρασινέξ μοτίβο αλλά το βρίσκω καλύτερο. Ελπίζω να μην ξέχασα τίποτε στη μεταφορά.

Χαμογελάστε, μας πιάσανε

Θα το παραδεχτώ. Η σχέση μου με το περιοδικό Must είναι από ανύπαρκτη, μέχρι … ανύπαρκτη. Must διαβάζω όταν πάω στην αισθητικό και όταν πάω στο κομμωτήριο. Νομίζω αγόρασα το Must 2 φορές στη ζωή μου. Τη μια ήταν επειδή ήμουν διακοπές στον Πρωταρά, είχα διαβάσει όλα τα περιοδικά που πήρα μαζί μου και δεν υπήρχε τίποτα άλλο να διαβάσω, και η άλλη ήταν διότι και πάλι σε περίοδο διακοπών (στην Πόλη Χρυσοχούς νομίζω αυτή τη φορά), σχίστηκε η τσάντα που έχω για να βάζω μέσα τα είδη θαλάσσης μου (πετσέτα, χαλάκι, αντηλιακό κτλ) και το Must σου έδινε δώρο μια τσάντα για τη θάλασσα.

Δηλαδή εγώ και το Must, καμία σχέση.

Πριν λίγο καιρό όμως πήρα ένα email από συνεργάτιδα του ότι θα γράψουν ένα ρεπορτάζ για blogs, έχουν ενθουσιαστεί που υπάρχουν και κυπριακά blogs και τι ωραία άμα γράψουν και κάτι για Κύπριους bloggers.

- Τους θύμισα ότι δεν υπάρχουν glossy φωτογραφίες στο blog μου.
- Τους θύμισα ότι δεν θα έχουν ιδέα ποιος μου γράφει, ποια είμαι, που είμαι, τι κάνω. Ούτε εγώ δεν ξέρω. Περιοδικό που αφιερώνει 20 σελίδες κάθε τεύχος για το who is who, τι δουλειά έχει να γράφει για ανώνυμους τύπους πίσω από ένα computer?
- Τους θύμισα ότι οι αναγνώστες του Must θα πρέπει ίσως να διαβάσουν διάφορα blogs. Επαναλαμβάνω, να διαβάσουν. Είναι τόσο σίγουροι ότι οι αναγνώστες τους θέλουν να διαβάζουν?

Μου είπαν να μην υποτιμώ τη νοημοσύνη τους. Το ξέρουν ότι κρυφά, πάω και αγοράζω το Must με ενοχές λες και αγοράζω προφυλακτικά από τα περίπτερα. Το ξέρουν ότι έκοψα και το Vogue για χάρτη τους. To ξέρουν ότι κάτω από την μπεζιούδα καπαρτινούδα μου κρύβω ένα glossy περιοδικό (άμα λάχει και μια Catrine Deneuve). Με έχουν ψυχομετρήσει και είμαι μια γκα-γκά.

Εξάλλου μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις. Με αυτό το σκεπτικό τα glossy περιοδικά είναι κάτι σαν «Πόλεμος και Ειρήνη» σε portable συσκευασία και οι διάφορες τύπισσες που εμφανίζονται τακτικά στις κοσμικές στήλες «γράφουν» χίλιες λέξεις κάθε φορά. Ήδη βρίσκονται στο τρίτο μυθιστόρημα και συνεχίζουν.

Τώρα που το σκέφτομαι, άμα το δουν αυτό μπορεί και να αλλάξουν γνώμη και να τρέχουν στα περίπτερα με το ψαλίδι στο χέρι να κόψουν το ρεπορτάζ.

Ομιλία Όσκαρ (όταν γίνω έργο)
Θέλω να ευχαριστήσω το mouse του computer που κλικ από δω, κλικ από κει, ανακαλύψαμε τα blogs και δεν χρειάζεται να γράφουμε πλέον πάνω σε χαρτοπετσέτες. Το δάσος του Αμαζονίου είναι πλέον ασφαλισμένο.
Δεν χρηματίζομαι από τους ξένους, αλλά αν θέλουν να τσοντάρουν κάτι να το κανονίσουμε. (Θα έστελνα και μια Ινδιάνα να πάρει το Όσκαρ όπως τον Μάρλον Μπράντο αλλά που να βρίσκω τώρα Ινδιάνα στη Λευκωσία. Σρι Λανκέζα θα στείλω.)

PS: Το ρεπορτάζ για blogs είναι 2 σελίδες με μικροσκοπικά γράμματα. Δεν απευθύνεται σε μύωπες.

Καταλήψεις και γονιοί

Κύπριος φοιτητής που σπουδάζει στην Ελλάδα τηλεφωνεί στους γονείς του:

(ΑΓ για Αχάπαρος Γονιός)

ΑΓ - Έλα γεια σου αγόρι μου. Τι γίνεται? Θα γίνουν οι εξετάσεις?
- Μπα, μάλλον αναβλήθηκαν λόγω των καταλήψεων. (με λυπημένο ύφος) Θα χάσουμε πάλι την εξεταστική. Τον Σεπτέμβριο πάλι.
ΑΓ - Μα πως γίνεται κάθε φορά να χάνεται η εξεταστική?
- Τώρα διαδηλώνονται οι φοιτητές. Κάτι θα αλλάξει στο νόμο και δεν θέλουν.
ΑΓ – Οι καθηγητές σας τι κάνουν?
- Καλά, σε χαιρετούν.
ΑΓ – Αφού δεν έχει εξεταστική θα επιστρέψεις πίσω?
- Ε, ναι κάτσε να δεις. Λέω να μείνω ακόμα 2-3 εβδομάδες να δω τι γίνεται (να πάω και κανα νησί με τη γκόμενα, να τα ξύσω ακόμα λίγο, να κάνω και το shopping μου, άσε που θα έχω και καλή δικαιολογία να επιστρέψω πιο νωρίς) και μετά να επιστρέψω. Στείλε εσύ λεφτά για ακόμα ένα μήνα και βλέπουμε.
ΑΓ - ….

Ο Αχάπαρος Γονιός βέβαια έκανε χαρές όταν πέρασε το παιδί του στην Ελλάδα και θα ήταν οι σπουδές του «δωρεάν». Μόνο διαμονή και διατροφή θα πλήρωνε. Όχι όπως αυτούς που πάνε αλλού και πληρώνουν και δίδακτρα. Τα θύματα.

Λίγη βοήθεια!!

Αυτό το πράσινο template που έχω, είναι μεν πολύ χαλαρωτικό και καλοκαρινό (αν και μπήκε Δέκέμβριο μήνα) το έχω όμως ψιλο βαρεθεί και λέω να κάνω μια αλλαγή. Μπαίνω μέσα στα templates του blogger αλλά κάθε φορά που διαλέγω ένα, με πληροφορούν ότι "any customisations made will be lost".

Εγώ, η απλή πλην τίμια blogger, πανικοβάλλομαι. Τι σημαίνει αυτό? Τι ακριβώς θα χαθεί?

Θα χάσω τα posts μου? Τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής? (λέμε τώρα)

Και βέβαια δεν κάνω τίποτα.

Μπορεί κάποιος να με πληροφορήσει τι ακριβώς εννοεί το σύστημα και να με καθυσηχάσει ότι δεν θα χαθεί τίποτα?

Παίζω και Μαθαίνω

Τα 2 τεκνά της αδερφής μου παραθερίζουν στη μαμά Δρακούνα (τη γιαγιά τους). Το τεκνό νούμερο 2 (ένεκα του ότι είναι μόλις 11 μηνών) κάθεται ήσυχο και τρώει φρούτα, παιγνίδια, μαξιλαράκια, το remote control της τηλεόρασης, και ότι άλλο πέσει στο χέρι του (και το ίδιο του το χέρι).

Το τεκνό νούμερο 1 είναι μεγαλύτερο σε ηλικία και η μαμά Δρακούνα αποφάσισε ότι πρέπει να αρχίσει η εκπαίδευση «απεξάρτηση από το πανί» ή αλλιώς, «πως αγάπησα την τουαλέτα». Απ’ ότι μου λέει, δεν υπάρχει επιστημονικός τρόπος να μάθεις να πηγαίνεις στην τουαλέτα. Απλώς, 2-3 ώρες κάθε μέρα του βγάζουν δοκιμαστικά το πανί, του φοράνε βρακί, και κάθε 2 λεπτά το ρωτούν αν θέλει να πάει στη τουαλέτα. Με τα πολλά trial & error θα πει σε κάποια φάση «ναι», θα το πάς στη τουαλέτα και θα συνδέσει την .. πράξη με τον … χώρο. Έτσι μάθαμε όλοι, με πληροφορεί.

Πολύ ωραία. Πανεύκολο ακούγεται. Άκου πληροφορίες που μαθαίνεις ενώ κάνεις δουλειές το πρωί του Σαββάτου. Το τεκνό νούμερο 1 θέλει να μου κάνει παρέα και η μαμά Δρακούνα μου δίνει οδηγίες να το ρωτώ κάθε λίγο διότι όπως είπα, πειραματίζεται με το βρακί.

Να έχεις ένα τρίχρονο με βρακί μέσα στο σπίτι σου, είναι σαν να έχεις μια βόμβα που δεν ξέρεις πότε θα εκραγεί. Κάθε 2 λεπτά το ρωτώ αν θέλει. Δεν θέλει.

Κάνουμε δουλειές και συζητάμε. Δηλαδή, κάνω δουλειές και το τεκνό με ακολουθεί από πίσω. Μπαίνουμε στο υπνοδωμάτιο για να σκουπίσω. Το τεκνό από πίσω.
«Ποιος κοιμάται εδώ?»
«Εγώ και ο Έτερος».
«Γιατί?»
Να αναφέρω ότι το τεκνό νούμερο 1 έχει αισίως μπει στη φάση αμφισβήτησης του «γιατί??» Ότι του πεις σε ρωτά «γιατί?»
«Γιατί είμαστε παντρεμένοι.» (δεν είναι ώρα να εξηγήσω ότι και χωρίς γάμο γίνεται. Ας το ανακαλύψει μόνο του).
«Γιατί?»
«Επειδή έτσι θέλαμε.»
«Γι’ αυτό είναι μεγάλο το κρεβάτι?»
«Ναι»
«Γιατί???»
(κάποτε θα πρέπει να γίνει και η συζήτηση για τις μέλισσες και τα ζουζούνια. Όχι σήμερα.)

Εν τω μεταξύ κάθε 2 λεπτά το ρωτώ και για την τουαλέτα.

Το τεκνό φεύγει από το οπτικό μου πεδίο και πάει σε άλλο δωμάτιο. Συνεχίζω το σκούπισμα, όταν σε κάποια φάση το ακούω από την άλλη άκρη του σπιτιού να φωνάζει «τρέχει, τρέχει, τρέεεεχει!!!»

«Ποιος τρέχει?» σκέφτομαι εγώ και συνειδητοποιώ τι ακριβώς συνέβηκε. Το τεκνό τα έκανε πάνω του. Δεν το πρόλαβα. Όντως, το βρίσκω στην βεράντα να στέκεται μέσα σε μια μικρή λιμνούλα. Έχει μάλιστα πάρει προσωπικά την αποτυχία του και έβαλε τα κλάματα. Φωνάζω βεβαίως βεβαίως τη μαμά Δρακούνα να μαζέψει το τεκνό. Στο trial & error, σημειώστε error.

«Καλά, δεν σου είπα να το ρωτάς κάθε λίγο?»
«Το ρωτούσα». Του έλεγα, «θέλεις να πας στην τουαλέτα?» στο οποίο μου απαντούσε πάντα «όχι».
«Πώς να μην σου πει όχι. Αφού δεν ξέρει τι σημαίνει τουαλέτα. Έπρεπε να το ρωτάς «θέλεις να κατουρήσεις?»
…..
…..
Lost in translation. Που να ξέρω πόσο περιορισμένο είναι το λεξιλόγιο του τεκνού. Ευτυχώς που δεν είμαι εξερευνητής να προσπαθώ να συνεννοηθώ με ιθαγενείς φυλές στα βάθη της ζούγκλας. Συνεννόηση μπουζούκι.

Το δε τεκνό έχει συνδέσει μια χαρά το …κατούρημα με τη… βεράντα μου και κάθε φορά που του έρχεται να κατουρήσει απορεί γιατί δεν το πάμε στη βεράντα.

Αναχώρηση

Χθες έψαχνα τα συρτάρια της γιαγιάς Μαγκάιβερ για μια φωτογραφία που έψαχνα και τυχαία βρήκα το προσκλητήριο του γάμου της. Πρώτη φορά το έβλεπα, δεν ήξερα καν ότι υπάρχει ακόμα. Το διαβάζω:

Ο Κος Παππούς Μαγκάιβερ

Και

Η Δνίς Γιαγιά Μαγκάιβερ

σας προσκαλούν στο γάμο τους την Κυριακή 24 Ιουνίου 1951
στις 11 π.μ. στον Άγιο Ιωάννη Λευκοσίας.

Λευκοσία 6.6.51

Σημ.- Οι νεόνυμφοι θα δεχθούν συγχαρητήρια στο σπίτι τους οδός #### ### 7 και θα αναχωρήσουν.

Το δείχνω της γιαγιάς Μαγκάιβερ η οποία παρατηρεί ότι σε ένα μήνα έχει επέτειο. 55 χρόνια από το γάμο της. Τα τελευταία 14 από αυτά, χωρίς τον παππού Μαγκάιβερ. Η γιαγιά Μαγκάιβερ όμως δεν μιζεριάζει εύκολα.

- Γιαγιά, τι σημαίνει «οι νεόνυμφοι θα αναχωρήσουν»??
- Ε.., θα αναχωρήσουν.
- Να πάνε που?
- Ταξίδι.
- Τι μου λες!! Φύγατε αμέσως μετά το γάμο? Την ίδια μέρα?
- Όλοι έτσι έκαναν τότε.
- Τι λες ρε γιαγιά. Το 1951 όλοι πήγαιναν honeymoon?
- Ποιος είπε ότι πήγαμε honeymoon? (να σημειώσω ότι η γιαγιά Μαγκάιβερ μιλά και αγγλικά. Άμα θέλει).
- Άρα γιατί αναχωρούσατε?
- Να, τώρα ο κόσμος δεν πάει honeymoon σε εξωτικούς προορισμούς, στη Ταϊλάνδη κτλ? Ε και τότε, παντρευόσουν και πήγαινες εκδρομή. Μονοήμερη. Εμείς πήγαμε στην Κερύνεια, φάγαμε σε μια ταβέρνα (μου είπε και το όνομα αλλά είναι τουρκοκυπριακός σιδηρόδρομος και δεν το συγκρατώ- κάτι με γλου-γλου στο τέλος) και μετά επιστρέψαμε πίσω.

(να διευκρινίσω ότι η Κερύνεια τώρα είναι κατεχόμενη. Απέχει μόλις 15 λεπτά με το αυτοκίνητο από τη Λευκωσία.)

- Έλα ρε γιαγιά που μου το παρουσιάζεις και ταξίδι. Εδώ πιο κάτω πήγατε.
- Δεν κατάλαβα. Στην Ταϊλάνδη που πάει όλος ο κόσμος, έχει ξαναπάει?
- Μερικοί ναι, μερικοί όχι.
- Σε πληροφορώ ότι το 1951, η Κερύνεια ήταν εξίσου άγνωστη όπως και η Ταϊλάνδη. Μερικοί είχαν ξαναπάει, μερικοί όχι. Η προγιαγιά σου για παράδειγμα, έζησε όλη της τη ζωή μέσα στα τείχη της Λευκωσίας. Μια φορά μάλιστα είχαν φέρει για προσκύνημα την εικόνα της Παναγίας του Κύκκου στη Φανερωμένη και ξεκίνησε να πάει να προσκυνήσει και χάθηκε. Συνεπώς, αν δεν είχες ξαναπάει στην Κερύνεια δεν θα σου φαινόταν διαφορετικό που θα έβλεπες θάλασσα?
- …. Ε… Ναι. Εσύ είχες ξαναπάει?
- Ναι, αλλά δεν έχει σημασία. Εσύ που πήγες μετά το γάμο σου διακοπές στη Γαλλία δεν είχες ξαναπάει?
- Είχα ξαναπάει.
- Βλέπεις? Το έχουμε στην οικογένεια.

Στο Πουκέ πότε θα πάω??

Fly, fly butterfly

Έγινε το επεισόδιο στο Αιγαίο και μερικοί εδώ παρουσιάζονται ως απογοητευμένοι που δεν ενήργησε πιο δυναμικά η ελληνική κυβέρνηση. Με «δυναμικά» μάλλον εννοούσαν να κήρυττε τον πόλεμο στην Τουρκία, να διέταζε γενική επιστράτευση, να βομβάρδιζε τα τουρκικά παράλια και να παρατούσαμε όλοι εδώ τις διακοπές μας και να τρέχουμε εθελοντές-θύματα στην Ελλάδα για να αποδείξουμε άλλη μια φορά ότι ρε γαμώτο είμαστε Έλληνες, γιατί δεν μας πιστεύετε??? Γιατί???

Έτσι, φαντάζομαι το «αίσθημα δικαίου» επιτέλους θα ικανοποιείτο (εδώ, στην άκρη της γλώσσας το είχαμε), και να που θα τους δείχναμε επιτέλους τους παλιομπίπιπ που θέλουν και Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όποιος είναι έξω από το χορό, ξέρει πολλά τραγούδια.

Ειδικά το τραγούδι-σουξέ «επειδή εμείς είμαστε μια μικρή χώρα που κανένα ποτέ δεν μπορούμε να απειλήσουμε, κρεμόμαστε από τα χείλη μιας άλλης χώρας που μας συμφέρει αλλά και που αυτή δεν μπορεί να συγκριθεί δυναμικά με την άλλη την κακιά και ελπίζουμε πάντα αυτή η άλλη χώρα να κάνει αυτά που μόνο στα όνειρα μας θέλουμε να κάνουμε εμείς».

Σαΐνι δεν είμαι, αλλά η προτεραιότητα της Ελλάδας δεν είναι να κάνει πόλεμο με την Τουρκία. Εδώ έχει αγοράσει τα μισά Βαλκάνια και συνεχίζει, δεν είναι ώρα για πόλεμο.

Επιπλέον:
- Όταν είσαι κάτοικος μιας μικρής χώρας, δεν είναι καλή ιδέα να έχεις κόμπλεξ ανωτερότητας. Όχι τίποτε άλλο, γίνεσαι και ρεζίλι.
- Είμαστε στο μέσο οργάνωσης διακοπών. Δεν θέλουμε να μιζεριάζουμε βρε αδερφέ (ούτε και να πάμε στην Κάρπαθο).
- Άμα θέλεις και καλά να πολεμήσεις, υπάρχουν ακόμα πολλές φυλές στην Αφρική που σφάζονται (προτείνω το Σουδάν). Αν δεν σε πειράζει η ζέστη, το περιβάλλον είναι ιδανικό.
- Και δεν είναι θέμα ηττοπάθειας. Και η γιαγιά Μαγκάιβερ έκρυψε αγωνιστές το 55-59 αλλά με το που ανακηρυχτήκαμε Δημοκρατία, κρέμασε το κράνος και έβαλε το μαγιό. Μα νομίζετε δεν θα κάνουμε άλλη δουλειά??
- Φέσια, φουστανέλες και άλλες παραδοσιακές στολές φοράμε μόνο τα καρναβάλια. Σε καμία άλλη περίπτωση. Αν ποτέ αποκτήσω παιδί, θα το ντύνω τσολιά μόνο στα καρναβάλια, όπως και εγώ ντύνομαι μικρή Ολλανδέζα (αν και λέω να κάνω spice up το outfit και να ονομάζομαι μικρή Ουκρανέζα). Οι παρελάσεις απ ‘ότι ξέρω ουδέποτε συμπίπτουν με τα καρναβάλια.
- Το ότι αερομαχίες στο Αιγαίο είναι καθημερινό φαινόμενο, δεν με ενδιαφέρει εμένα ως Κυπρία. Αυτοί που τους ενδιαφέρει λογικά έχουν και την στρατηγική τους επί του θέματος.
- Αν η στρατηγική τους δεν σου αρέσει εσένα προσωπικά άλλο θέμα.
- Λύσαμε το δικό μας πρόβλημα και τώρα θα αγχωθούμε και για τον εναέριο χώρο της Ελλάδας?

Ο παρουσιαστής των ειδήσεων του Mega (Κύπρου) προχθές το βράδυ, είπε και το κορυφαίο ότι η αποστολή των Τούρκων ήταν να φωτογραφήσουν την Κύπρο. Πως έγινε και έπεσαν νότια της Καρπάθου δεν μας είπε. Θα την σύγχυσαν φαίνεται για την Κύπρο. Δεν θέλω να τον απογοητεύσω, αλλά η Κύπρος έχει ήδη φωτογραφηθεί άλλες 583 φορές από πράκτορες, στρατό, τουρίστες, εμάς τους ίδιους, μέχρι και τον τύπο με το αερόστατο του «earth from above». Σιγά μην έκαναν αποστολή οι Τούρκοι για να φωτογραφήσουν το Anassa. Μπαίνουν στην ιστοσελίδα του και κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους.

Απόδειξη μεταμέλειας των Τούρκων: Την επομένη έκαψαν το αεροδρόμιο τους στην Κωνσταντινούπολη (αφού όλο λάθος πετάνε, το κάψανε το ρημάδι και ησυχάσανε).

Η μήπως λόγω Βυζαντίου είναι και αυτό ελληνικό?

Η Παναγιά η Μουρμούρα

Στρατή Μυριβήλη διδάχτηκα με το ζόρι στο σχολείο. Συγκεκριμένα διδάχτηκα το «Η ζωή εν τάφω», «Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια» (την οποία στις εξετάσεις σύγχυσα με τη «Δασκάλα με τα Χρυσά Μαλλιά» – που είναι έργο της Βουγιουκλάκη- και το «Παναγιά η Γοργόνα».

Αντιλαμβανόμουν βέβαια ότι αφού ήμουν στο σχολείο δεν έπρεπε να περιμένω να διδαχτώ μοντέρνους συγγραφείς που ασχολούνταν με θέματα που με ενδιαφέρουν. Όπως μου ανέφερε και ο Pierre Menard, ούτε στο πανεπιστήμιο μαθαίνεις για contemporaries. Ο Μυριβήλης, για το πανεπιστήμιο Αθηνών θεωρείται contemporary.

Πράγματα που έμαθα από τα βιβλία του:

- Η Ελλάδα είναι μια δυστυχισμένη χώρα που αν δεν είσαι καταπιεσμένος, είσαι ύπουλος μαυραγορίτης.
- Κάθε χρόνο υπάρχει πόλεμος.
- Ο φίλος του πρωταγωνιστή και σύντροφος στον πόλεμο, πάντα πεθαίνει.
- Ο πρωταγωνιστής πάντα έχει ψυχολογικά προβλήματα και βλέπει εφιάλτες.
- Αν είσαι μια όμορφη γυναίκα, θα έχεις άσχημο τέλος (ή ο άντρας σου θα σκοτωθεί, ή θα σε βιάσουν ή θα τρελαθείς). Ηθικό δίδαγμα: αν είσαι όμορφη στην Ελλάδα, την έβαψες!!
- Το μάτι του κόσμου είναι πιο καταστροφικό και από πυρηνικό αντιδραστήρα με διαρροή.
- Αν είσαι ευτυχισμένος είσαι πολύ φτωχός. Αν είσαι ερωτευμένος, θα πεθάνεις.
- Όλα τα χωριά της Ελλάδας κρύβουν ένα επτασφράγιστο μυστικό (there’s nothing like a deep dark secret).
- Κάθε χωριό στην Ελλάδα έχει token βλοσυρό παπά, καφετζή (του οποίου ο γιος συνήθως το παίζει γκόμενος), κουτσομπόλες φαρμακόγλωσσες, ένα βλίτο με καλή καρδιά και ένα δάσκαλο φιλοσοφημένο (που όμως δεν κάνει τίποτα για να διαφωτίσει τον υπόλοιπο κόσμο). Όλοι οι υπόλοιποι είναι πρόβατα.
- Ο Μυριβήλης πρέπει να έπαιρνε commission από τον τότε ΕΟΤ της Ελλάδας. Έτσι εξηγούνται οι μακροσκελείς περιγραφές για το τοπίο και τη θάλασσα. Σαν φιλμάκι της Eurovision. Οι πρωταγωνιστές κολυμπούσαν σε κρυστάλλινα πρασινογάλαζα νερά γεμάτα με ιριδισμούς από τον ήλιο, μύριζαν τα πολύχρωμα λουλούδια που φύτρωναν στις πλαγιές και μετά άνετα και χαλαρά σφάζονταν, βιάζονταν και κατηγορούσαν ο ένας τον άλλον.

Δεν απορρίπτω τίποτα. Ο Μυριβήλης έχει την αξία του. Απλώς εγώ δεν την αντιλήφθηκα. Και Μολιέρο όταν πρωτοδιάβασα, μου φάνηκε τρομερά σαχλός, κάτι σαν «Ο Ταμτάκος στη Γαλλία» αλλά αργότερα, (νομίζω) αντιλήφθηκα τι προσπαθούσε να πει. Με το Μυριβήλη, ακόμα περιμένω αυτή η επιφοίτηση.

Χαρακτηριστικά, τελειώνοντας το «Η Παναγιά η Γοργόνα» η πρώτη μου σκέψη δεν ήταν «τρομερό αντιπολεμικό μυθιστόρημα με έντονο το φυσικό στοιχείο» αλλά «καλά, η Γοργόνα τελικά θα μείνει αγάμητη για πάντα?? Μήπως είναι λεσβία??» Γιατί κάποιος δεν έμαθε στον Μυριβήλη το happy ending?

Περιττό να πω ότι δεν έχω πάει ποτέ μου στη Μυτιλήνη και ούτε θέλω να πάω. Έχω στιγματιστεί ανεπανόρθωτα. Θα νομίζω ότι πήγα εκπαιδευτική εκδρομή με το σχολείο. Θα κοιτάω όλο τον κόσμο καχύποπτα. Θα πάω για μπάνιο στη θάλασσα και θα ψάχνω ιριδισμούς και χρώματα.

Έστω και με καθυστέρηση, κάποιος να με φωτίσει.

Iron Will

Δεν ξέρω να σιδερώνω.

Για τα πρώτα 24 χρόνια της ζωής μου κατάφερα και το απέφυγα. Στις σπουδές αγόραζα πάντα ρούχα που δεν θέλουν σιδέρωμα ή δεν τους φαίνεται αν είναι ασιδέρωτα. Ούτε και αγόρασα ποτέ μου σίδερο και λοιπά αξεσουάρ.

Με το που μετακόμισε όμως ο Έτερος μαζί μου, μαζί με τις 2 βαλίτσες ρούχα και 18 κάσιες περιοδικά αυτοκινήτων, έφερε μαζί του και μια περίεργη ηλεκτρική συσκευή που μου τη σύστησε ως σίδερο. Ταυτόχρονα ανακάλυψα ένα μυστικό του.

Ο Έτερος έχει φετίχ με τα πουκάμισα. Πολλά πουκάμισα. Άλλα πουκάμισα για τη δουλειά, άλλα για την εκδρομή, άλλα για το Σάββατο πρωί (!!), άλλα για καλά, άλλα για διακοπές, άλλα για «έξω». Όλα αυτά τα πουκάμισα όταν λερωθούν, στο δυτικό κόσμο που ζούμε, είναι γενικά αποδεκτό ότι πλένονται. Ακόμα πιο εκνευριστικό, όταν πλυθούν πρέπει να σιδερωθούν.

Ο Έτερος ήθελε να πάει δουλειά με σιδερωμένο πουκάμισο παρακαλώ. Κάτι τέτοιες απαιτήσεις έχουν οι άντρες και το φεμινιστικό κίνημα αποκτά περισσότερους οπαδούς. Η Germaine Greer πρόβλημα με το σιδέρωμα θα είχε όταν έγραψε το «The Female Eunuch». Δεν το συζητώ.

Ήρθε η στιγμή που έπρεπε να σιδερώσω. Ανακάλυψα έντρομη ότι είναι μια πολύ επικίνδυνη δουλειά που περιλαμβάνει καυτό σίδερο, καυτό νερό, επιδεξιότητα και επιπλέον δεν σε καλύπτει η ασφάλεια. Του εισηγήθηκα να κρύψει το πουκάμισο κάτω από το κουστούμι. Μου είπε να κόψω τις πλάκες. Του εισηγήθηκα να ρίξουμε κλήρο. Έχασα. Έκαψα το χέρι μου σε στυλ «εγώ που με βλέπεις έκανα φυλακή, να και το τατουάζ». Εισηγήθηκα του Έτερου να αλλάξει δουλειά και να βρει κάτι που δεν χρειάζεται να πηγαίνει δουλειά με κουστούμι. Κάτι σε μπλε φόρμα θα ήταν τέλειο, π.χ. υδραυλικός. Δεν θέλει σιδέρωμα.

Εννοείται ότι τίποτα από τα πιο πάνω δεν έγινε, και κάθε εβδομάδα έχουμε το δράμα του σιδερώματος. Έχω δοκιμάσει διάφορες πατέντες (να τα στεγνώνω τεντωμένα για να μην θέλουν σιδέρωμα, να καπνίζω ενώ σιδερώνω –η Μαίρη Παναγιωταρά-, να κάνω τακτικά διαλείμματα, απεργία, να παίζω «πελλό») αλλά δεν γίνεται τίποτε. Να πληροφορήσω ότι το τρικ «βάζω το πουκάμισο σε δωμάτιο με ατμούς και τσουπ σιδερώνεται» δεν λειτουργεί. Αντιθέτως το πουκάμισο βρέχεται και ξανά από την αρχή περιμένεις να στεγνώσει για να το σιδερώσεις.

Ως αποτέλεσμα κάθε φορά που σιδερώνω το σπίτι είναι μια εμπόλεμη ζώνη. Έχω πλήρη έλεγχο του τηλεκοντρόλ και του τι παίζει την τηλεόραση, ο Έτερος μου φέρνει νερό σε τακτά διαστήματα (όπως τους μαραθωνοδρόμους), μου μιλά γλυκά (για να με καλοπιάσει) και μετά έχω δικαίωμα να μουρμουρώ για τις επόμενες 3 ώρες πόσο κοπιαστικό ήταν το σιδέρωμα που έκανα.

Υπολογίζω ότι με άλλα 3 καψίματα, μπορώ να καταγγείλω την υπόθεση στο Τμήμα Ευημερίας και να μαζέψουν τον Έτερο και τα πουκάμισα του. Ή ακόμα καλύτερα, να τους πείσω να μας τα σιδερώνουν αυτοί.

Bring your daughter to the slaughter

Αχχχ, τέλειωσε και αυτή η Eurovision. Πάντως ο Καπουτζίδης καλά το είπε: “άμα έχεις δει αρκετές Eurovision στη ζωή σου, ξέρεις ένα περίπου που θα πάνε οι ψήφοι”.

Πολύ το χάρηκα που κέρδισαν οι Lordi. Αποδεικνύουν αυτό που όλοι υποψιαζόμασταν- ότι οι Σκανδιναβοί μπορεί να είναι ελφρώς ντεμοντέ, αλλά διαθέτουν χιούμορ. Σκοπεύω να ξεθάψω τις αλυσίδες και τα κατάμαυρα μπλουζάκια της ροκ περιόδου μου. Κάπου πρέπει να είναι καταχωνιασμένα και τα Doc. Martens μου (με το σίδερο μπροστά) – αν δεν τα πέταξε η μαμά Δρακούνα. Bρήκα και κάτι κασέτες Deaf Lepard και Judas Priest. Αυτό το καλοκαίρι θα το ρίξω στις ροκιές.

Κάποιος όμως να δώσει μια ενυδατική κρέμα στους Lordi. Σούρωσε το δέρμα τους. Πρέπει να είναι πολύ ξηρό το κλίμα στη Φινλανδία.

Αν ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Φινλανδίας, η Κύπρος θα κερδίσει τη Eurovision περίπου το 2021 (μετά από 40 αποτυχημένες συμμετοχές). Έχουμε να ελπίζουμε σε κάτι.

Επιπλέον έχουμε σκεφτεί με τον Έτερο τον πλέον διαβολικό τρόπο για να μαζεύει η Κύπρος δωδεκάρια. Αφού οι ψήφοι πάνε αναλόγως περιοχής και σχέσεων (π.χ. οι πρώην Ρωσικές δημοκρατίες ψηφίζουν Ρωσία, οι Σκανδιναβοί και τα Βαλκάνια ψηφίζουν τους εαυτούς τους κτλ) αν, λέμε αν, διχοτομίσουμε την Κύπρο θα δημιουργηθούν αμέσως –τσουπ- άλλες 2-3 χώρες να μας ψηφίζουν. Θα είμαστε πάντα μέσα στην πρώτη δεκάδα. Θα μας ψηφίζει η Βόρεια Κύπρος, το Δουκάτο της Πάφου, τα Ηνωμένα Κοκκινοχώρια Κύπρου, η Ελλάδα (σταθερά), μπορεί και η Τουρκία. Ορίστε, δημιουργήσαμε το δικό μας καρτέλ!!!

Να πως κερδίζονται οι ψήφοι!!!

Τώρα ξέρουμε γιατί the Angels cry

Εκεί που λέγαμε ότι δεν έχει τίποτα να ασχοληθούμε, γίνεται ένας προκριματικός της Eurovision και έχουμε να γελάμε και να λέμε για τον υπόλοιπο μήνα!!

Τον παλιό καιρό ο κόσμος περίμενε τις γιορτές και τα πανηγύρια να γιορτάσει. Τώρα έχουμε τόσα events (champions league, Mundial, Eurovision κτλ) που η ζωή περνά γρήγορα και ευχάριστα.

Ανοίγω επιφυλακτικά την τηλεόραση το πρωί, μισό-περιμένοντας να ακούσω αναθεματισμούς και δαίμονες (οι οποίοι by the way πέρασαν στον τελικό) και να ακούσω ποιος πραγματικά φταίει για την αποτυχία του τραγουδιού μας (οι ξένοι που δεν μας θέλουν, η εξωτερική πολιτική μας δεν είναι αρκετά δυναμική –στα όπλα πατριώτες-, οι Ευρωπαίοι που δεν καταλαβαίνουν τον πλούσιο εσωτερικό μας κόσμο, όλο και κάτι θα έκανε και η Τουρκία, δεν γίνεται). Βάζω ΡΙΚ (φυσικά) και βλέπω ότι η παρουσιάστρια φορά Eurovision μπλουζάκι και προσπαθεί να πείσει τον άλλο παρουσιαστή ότι πρέπει να μάθουμε να χάνουμε με αξιοπρέπεια και να σταματήσουμε να φταίμε όλο τον κόσμο άμα δεν μας βγαίνει κάτι.

Τι λες καλέ? Εδώ χιλιάδες οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων δεν το καταλαβαίνουν και χάνουν ΚΑΘΕ χρόνο το πρωτάθλημα θα το καταλάβουμε τώρα, με μία Eurovision?

Πάντως το δωδεκάθεο σε ρόλο drag Queen πολύ μου άρεσε, ειδικά η θεά Αθηνά που χόρευε Bucks Fizz. Επίσης η Αφροδίτη σε ρόλο Dana International (ένα νούμερο είναι και οι δύο).

Μετά από το ηχηρό ΟΧΙ της Ευρώπης σε μας και το Eurovisionικό τραγούδι μας, σίγουρα θα ασκήσουμε βέτο στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ευρώπη. Για να μάθουν!

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η Αννέτ σε ρόλο Queen Latifa δεν άρεσε. Μια χαρά ήταν το κορίτσι. Ζωντανή διαφήμιση για solarium. Είναι επειδή πλησιάζει το καλοκαίρι και πρέπει να διαφημίσουμε την Κύπρο (καλή μουσική δεν θα ακούσετε, αλλά θα κάνετε ένα μαύρισμα να σας ζηλεύουν όλες οι Σκανδιναβές φίλες σας).

Το πρόβλημα πιστεύω είναι που τα κόμματα έχουν ξοδέψει τόσα πολλά λεφτά στον επαναπατρισμό των ψηφοφόρων για τις εκλογές της Κυριακής, που δεν έμεινε Κύπριος ούτε για δείγμα στο εξωτερικό για να ψηφίσει το τραγούδι μας. Τώρα εξηγούνται όλα. Βασικά τα κόμματα φταίνε. Όχι στην κομματοκρατία!!!.

Και τώρα δηλαδή το Σάββατο δεν θα ψηφίσουμε? Και ποιος θα δώσει δωδεκάρι στην Ελλάδα? Ποιος???

Εγώ βασικά σε γουστάρω, βασικά

Τί μου θυμίσατε τώρα με το post για τα αμερικάνικα 80s έργα. Θυμήθηκα τα ελληνικά 80s έργα. Αυτά που έβγαιναν σε κασέτα. Στάθης Ψάλτης, Σταμάτης Γαρδέλης, Μιχαλόπουλος, Αλιμπέρτη, Στηβ και Τέτα Ντούζου, (όλοι στα νιάτα τους). Μια απίστευτη παρέα, TO γέλιο της αρκούδας και έχουμε και λέμε:

- Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία
- Ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ (χωρίς τα δικά μας αίμα δάκρυα και ιδρώτας)
- Πριν την ελεύθερη ραδιοφωνία (Κουλάρα σε γουστάρω, Κούλα είμαι καψούρης, Κούλα είναι κωλόπαιδο ο Κυριάκος)
- Περίεργη slang γλώσσα (μου τη σπας, σπάσε, γουστάρω, μου τη δίνεις και άλλα Μπαμπινιώτικα)
- Φάσεις σε ντισκοτεκ με shiny disco balls (ο κόσμος τότε χόρευε και slow – χαρακτηριστική η φάση μέσα στη ντισκοτέκ στο «Βασικά Καλησπέρα σας» που πάει ο Στάθης Ψάλτης και η παρέα του να χαλάσουν το πάρτι του Σταμάτη Γαρδέλη και ο Πάνος Μιχαλόπουλος καταλήγει να χορεύει slow μέσα στη μέση της πίστας με την αδερφή του Γαρδέλη ενώ γύρω τους γίνεται Ο ΠΑΝΙΚΟΣ).
- H Κάιτη Φίνου ντυμένη punk με αλυσίδες και πράσινο ρουζ (στο «έλα να αγαπηθούμε ντάρλιγκ» νομίζω)
- Το φαινόμενο Στηβ Ντούζος (ο μαθητής με το μούσι)
- Ο Νίκος Ρίζος καθηγητής γυμναστικής στο «Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα»
- Ο Σταμάτης Γαρδέλης να τραγουδά της Σοφίας Αλιμπέρτη (σωστά?) «Με λένε Αλέξη, σε λένε Σοφία, κρατώ μια κιθάρα, κρατάς μια καρδιάαα»
- Ο Σταμάτης Γαρδέλης να τραγουδά γενικά (άντε σπάσε ρε μαλάκα)
- Η Ρένα Παγκράτη αιωνίως να θέλει κάποιον που δεν την θέλει (ή να παίζει την αδερφή του Στάθη Ψάλτη) – δεν είναι αυτή που τελικά αυτοκτόνησε?
- Η περμανάντ που συναγωνιζόταν τσέστο
- Τα δασύτριχα στήθη
- Όλοι το έπαιζαν αποξενωμένοι νέοι.
- Καψούρα, φράντζα και καημός

Τι χρωστούμε στις 80s ταινίες (καλά, μην τρελαθείτε κιόλας):
Που δεν μιλάμε όπως τους γονείς μας
Που έγιναν μόδα οι μοτόρες (όλων των ειδών)
Το «καμάκι» που μετέπειτα εξελίχθηκε σε «κάνω φάση»
Τα σεξουαλικά υπονοούμενα παντού
Ένα ευχάριστο διάλειμμα μετά το πρήξιμο από «το παιδί του λαού» (call me Ξανθόπουλος)- διότι είναι πιο ρεαλιστικό να μπαίνει ο Στάθης Ψάλτης σπίτι του και να του σπάει τα νεύρα η μάνα του από τη μουρμούρα, παρά να μπαίνει ο Ξανθόπουλος σπίτι του, να βλέπει τη μάνα του με λατρεία και να τη φωνάζει «μανούλα».

Μια πληρωμένη πολιτική διαφήμιση

Το πιο πετυχημένο πολιτικό σύνθημα αναμφίβολα ανήκει στο ΔΗΚΟ:


Η Κύπρος δεν γυρίζει πίσω.
...ούτε και οι πρόσφυγες.

About Last Night...

…..
- We were going out. It’s no big secret.
- How come I don’t know about it?
- You never asked!
- I’m asking now. Did you sleep with him?
- No Dan, we were bowling partners.

Υπάρχουν μερικά έργα που πάντοτε θα σου θυμίζουν μια συγκεκριμένη φάση της ζωής σου. Αυτό το παθαίνεις και με τραγούδια, αλλά τώρα συγκεκριμένα έπαθα φλασάκι με ένα έργο που είδα σε επανάληψη και συγκινήθηκα (sort of).

Θυμάστε το «About last night»? Με τον Rob Lowe και την Demi Moore? Είναι έργο της δεκαετίας του 80 (1986 αν δεν κάνω λάθος), είναι και οι δύο πολύ νεαροί, γνωρίζονται και σε χρόνο αστραπή μετακομίζουν μαζί. Η συμβίωση τους σπάει τα νεύρα, πλακώνονται, επεμβαίνουν οι φίλοι τους που κάνουν ακόμα χειρότερα τα πράγματα, χωρίζουν, είναι δυστυχισμένοι και τέλος πάντων τελειώνει με happy ending. Δεν έχει βαθύτερο νόημα. Είναι αμερικάνικο έργο της δεκαετίας του 80. Όπως και το Back to the Future, τα βλέπαμε και νομίζαμε η ζωή στην Αμερική είναι ακριβώς έτσι. Απίστευτη.

Αυτό το έργο όταν το είδα για πρώτη φορά ήταν καλοκαιρινές διακοπές, ήμουν αραχτή στον καναπέ (μερικά πράγματα δεν αλλάζουν) με την αδερφή μου και σκοτώναμε την ώρα μας. Θα μου θυμίζει πάντα τις καλοκαιρινές διακοπές του σχολείου, τότε που ο χρόνος περνούσε αργά και βασανιστικά, τότε που είχες χρόνο να κάτσεις να κόψεις από 13 περιοδικά τη φωτογραφία του ηθοποιού της αρεσκείας σου και να την κολλήσεις με blue tag πάνω στους τοίχους του υπνοδωματίου σου. Θα πω και το ανατριχιαστικό ότι ήταν και πριν την ελεύθερη ραδιοφωνία

Μπας και ήμουν και εγώ γεννημένη στην άλωση της Κωνσταντινούπολης και δεν το θυμάμαι? Μάλλον έκανα διακοπές στον Πρωταρά (που αφού είχαμε Ενετοκρατία θα ονομαζόταν Protariano). (άσχετη παρένθεση)

Βλέπαμε το έργο με την αδερφή μου και δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε γιατί πλακώνονται αυτοί οι δύο αφού μένουν μαζί, γιατί τσαντίζεται η Demi Moore που πρέπει να ετοιμάσει το Thanksgiving dinner, και γιατί ο Rob Lowe φώναζε που η οδοντόκρεμα δεν ήταν κλειστή και οι σερβιέτες δεν ήταν μέσα στο καλάθι των αχρήστων.

Το είδα πριν λίγες μέρες ξανά και θυμήθηκα τα κλασσικά:

When Harry met Sally
Sleepless in Seattle
Breakfast Club
Pretty in Pink
16 Candles
Back to the Future I, II, και ΙΙΙ
Grease (που είναι μεν προγενέστερο των πιο πάνω, αλλά μην ξεχνάμε όλα έρχονταν με κάποια καθυστέρηση εδώ)

(Rocky και Ράμπο δεν θα πω, διότι αν και τα είδα δεν ενθουσιάστηκα. Άντε, εκτός το πρώτο Rocky).

Louis Vuitton, Louis Βηρυτόν

Είχα ακούσει πολύ καλά σχόλια για τη Βηρυτό και το Λίβανο και ήθελα με την πρώτη ευκαιρία να πάω. Ο Μπαρμπαπάπα και η μαμά Δρακούνα είναι φανατικοί οπαδοί, μέχρι και προπολεμικά (δικά μας και δικά τους) είχαν πάει για honeymoon. Βρήκα την ευκαιρία και πήγα.

Δεν υπάρχει λόγος να περιγράφω αξιοθέατα. Πάρτε ένα ένθετο και διαβάστε. Είναι παντού. Οι μισοί Κύπριοι πάντως είναι εκεί. Είχα μάλιστα χρόνια να πάω σε αραβική χώρα και το καταχάρηκα. Βέβαια ο Λίβανος δεν είναι Εμιράτα, και πολύ λίγες γυναίκες βλέπεις με μαντίλες και λοιπά αξεσουάρ. Αυτό πάντως που λένε ότι η Βηρυτός ήταν ένα ερείπιο μετά τον πόλεμο και την έχτισαν από την αρχή είναι αλήθεια. Τα κτίρια που βλέπεις είναι είτε πολύ καινούργια (ολοκάθαρα και λαμπερά) είτε βομβαρδισμένα (τρυπημένα και μαυρισμένα, ετοιμόρροπα μπάζα). Ίσως όλο αυτό το στολίδι να χτίστηκε με χρήματα από money laundering. Δεν ξέρω. Και σαν τουρίστα, δεν με ενδιαφέρει.

Τότε που είχαν πόλεμο, θυμάμαι λέγαμε, «τι ατυχία που είμαστε τόσο κοντά στις εχθροπραξίες». Τώρα να λέμε, «τι ωραία που είναι τόσο κοντά μας».

Beirut by night (πρώτη νύχτα)

Οι Οδηγίες ήταν σαφείς:

Θα εμφανιστείτε ντυμένες, σασμένες και βαμμένες στο αεροδρόμιο. Σε περίπτωση που σας ρωτήσουν εάν είσαστε το Ουκρανικό μπαλέτο που περιμένουν από το Κίεβο θα πείτε όχι (εκτός και αν τα τραβάει αυτά ο οργανισμός σας).

Η ώρα 10:00pm θα πετάξει τα αεροπλάνο (Middle East Airlines, πρώην Air Liban- καμία σχέση με Air Taliban μην ακούω αηδίες. Το σταυρουδάκι στον κόρφο σας).

H ώρα 10:40pm θα φτάσετε στη Βηρυτό (ούτε για κατούρημα δεν προλαβαίνετε να πάτε στο αεροπλάνο.)

Η ώρα 11:15pm θα βγείτε από το αεροδρόμιο και θα σας περιμένει γελαστός ταξιτζής που θα κουβαλήσει και τις 8 βαλίτσες σας στο ταξί.

Η ώρα 11:30pm θα σταματήσετε για μια στιγμή στο ξενοδοχείο να αφήσετε τις βαλίτσες (τις πετάτε από το παράθυρο).

Η ώρα 11:55pm θα είσαστε μέσα στο Buddha Bar καημένες μου διότι μετά τις 12 δεν μπορούν να κρατήσουν άλλο την κράτηση. Βόμβες, πολιτικά αντίποινα, μωαμεθανοί φονταμενταλιστές που ζουν το Friday night fever τους δεν θα σας πτοήσουν. Θα είσαστε εκεί!!

Πρώτη φορά ταξιδεύω αεροπορικώς βαμμένη και σασμένη για έξω (συνήθως φορώ τις φορμούδες μου, τα αθλητικά μου, το jean μου το παλιό). Κάνω λίγο “έτσι” και αντιλαμβάνομαι ότι το μισό αεροπλάνο είναι επίσης ντυμένο και σασμένο. Αυτό δεν είναι αεροπλάνο. Love parade είναι. H ΦΣ (η Φιλενάδα Συνένοχος ξανακτυπά) διαμαρτύρεται. «Το «καλό» μου το jean δεν κατασκευάστηκε για να κάθομαι. Μου είναι στενό.» «Κράτα την αναπνοή σου για μισή ώρα. Δεν θα πάθεις τίποτε.» «Θύμισε μου ξανά τι κάνουμε εδώ?» «Πάμε για hen night στη Βηρυτό».

Mash Allah των Middle East Airlines, μέχρι να κάνουμε «κλα» φτάσαμε. Νιώθεις μια σιγουριά όταν ο πιλότος πρώτα σου ανακοινώνει στα αραβικά τι συμβαίνει. Λες «και τρομοκράτες να μπουκάρουν μέσα στο πιλοτήριο, δεν μπορεί, τουλάχιστον ο πιλότος θα συνεννοηθεί μαζί τους, μπορεί να ανακαλύψουν ότι είναι και συγγενείς, μια χαρά θα είμαστε.» (και σε περίπτωση που δεν είμαστε, παρακαλώ οι 40 γυμνασμένοι άντρες –όχι παρθένοι παρακαλώ- να περάσουν στη θέση 34Β).

Η ώρα 12 ήμασταν μέσα στο Buddha Bar. Η ώρα 12:05 ήμασταν στο τραπεζάκι μας (έπρεπε να περάσουμε από metal detector, ο κόσμος θέλει να διασκεδάσει χωρίς να μεταμορφωθεί σε κιμά). Παρκάρουμε τσάντες, τσιγάρα, αναπτήρες, σακάκια, την περιφέρεια μας, ανασαίνουμε με ανακούφιση, παραγγέλνουμε ποτάκι και ….. Βανδή είναι αυτό που ακούμε??? «Με συγχωρείς, αλλά που ακριβώς είπαμε ότι είμαστε? Διότι εγώ θυμάμαι να μπήκα σε αεροπλάνο αλλά η μουσική εδώ μου θυμίζει club στην Κύπρο» (η ΦΣ πάλι έχει απορίες)

Εντυπώσεις από το Buddha Bar Βηρυτού:
- Αν εξαιρέσεις κάτι αναλαμπές με Βανδή, Σαρμπέλ και Βίσσυ (Ασία και Ευρώπη, η Βίσση θα σας σώσει :) η μουσική είναι όπως τα Buddha Bar CDs. Ίσως επειδή είσαι σε Buddha Bar.
- Αυτό της Βηρυτού είναι μεγαλύτερο από αυτό στο Παρίσι. Ο Buddha δεν χωρά μέσα στο τσαντάκι σας για να τον πάρετε φεύγοντας μαζί με το τασάκι.
- Αν σας αρέσει η decadent διακόσμηση με κόκκινους τοίχους, πολυελαίους να κρέμονται από τα ταβάνια, χρυσο/μπορντώ καναπέδες κτλ θα την καταβρείτε.
- Κάνεις γνωριμίες με personnel των Ηνωμένων Εθνών που καθαρίζουν ναρκοπέδια for a living.
- Όλοι οι bouncers είχαν γαλάζια μάτια (ή τα σφηνάκια ήταν γαλάζια, δεν είμαι σίγουρη).
- Τώρα που το σκέφτομαι ακόμα ζαλίζομαι.

Διαβατήριο, εισητήριο, ευρά, κράτηση και το αγόρι μου

Ένα τραπέζι κουζίνας, 6 καρέκλες (να απλώνουμε με άνεση), 32 χάρτες ελληνικών περιοχών, 27 διαφημιστικά φυλλάδια από τουριστικά γραφεία, print-outs από το internet, ημερολόγιο να σημειώνουμε μέρες, ο Έτερος και εγώ σε διαλογική συζήτηση. Αφού θα κάνουμε εισβολή, πρέπει να την προγραμματίσουμε.

- Αν θα πάμε νησί βγάλε έξω τους χάρτες με το Πήλιο, Χαλκιδική, και την υπόλοιπη κυρίως Ελλάδα.
- Μα η Χαλκιδική είναι ωραία.
- Άσε τη Χαλκιδική μέσα.
- Μα είπαμε να πάμε νησί.
- Βγάλε την έξω.
- Μα…

Το πρόβλημα είναι απλό. Υπάρχουν 1500 ελληνικά νησιά. Θέλουμε να πάμε σε όλα και δεν προλαβαίνουμε. Με τίποτα. Αν αφαιρέσουμε αυτά που έχουμε ήδη πάει (που είναι και δύσκολο διότι σε μερικούς τόπους θέλουμε να ξαναπάμε) μας μένουν μόνο… 1470 νησιά. Πάλι δεν προλαβαίνουμε.

- Θα βρούμε προορισμό με τη μέθοδο του elimination. Τα νησιά που πήγαμε εξαιρούνται. Τα Δωδεκάνησα εξαιρούνται (άμα θέλουμε να βλέπουμε Τούρκους τους βλέπουμε και από το σπίτι μας). Οι Κυκλάδες για φέτος θα εξαιρεθούν διότι πήγαμε πέρσι και θέλει να δει το μάτι μας λίγο πράσινο. Ιόνιο εξαιρείται διότι έχει σεισμούς και είναι και ακριβό. Σποράδες εξαιρούνται διότι δεν υπάρχουν απευθείας πτήσεις…
- Κάτσε να το συζητήσουμε!! Έτσι που πας δεν θα μείνει νησί, όλα τα εξαίρεσες!!
- .. τα κουλτουριάρικα νησιά που πάνε οι φοιτητές και οι άστεγοι εξαιρούνται (bye-bye στην Ανάφη, Αλόννησο, Κύθηρα, Αστυπάλαια… συμπληρώστε τα κενά), τα νησιά που πάνε ΟΛΟΙ οι Κύπριοι εξαιρούνται διότι πάμε διακοπές στο εξωτερικό και όχι σπίτι μας (by-bye Μύκονος, Σαντορίνη, Ζάκυνθος, Κέρκυρα…)
- Να πάμε Κεφαλονιά που έχει απευθείας πτήσεις, είναι πράσινη και έχουμε διαβάσει και το μαντολίνο του Καπετάν Corelli?
- Είναι πανάκριβα.
- Να πάμε Σύμη που είναι alternative, είναι ήσυχη και έχει ωραία σπίτια?
- Σου είπα δεν πάω σε νησί δίπλα από την Τουρκία. 365 μέρες τον χρόνο στην Κύπρο δεν σου είναι αρκετές?
- Να πάμε στη Σαμοθράκη με τους ravers?
- Να πάμε, αλλά εμείς δεν είμαστε ravers.
- Να πάμε στην Κίμωλο που είδαμε και ένα πρόγραμμα με τον Μαμαλάκη και έχει καλό φαί?
- Οι Κυκλάδες είπαμε εξαιρούνται λόγω ξηρασίας και μποφόρ. Θυμάσαι τι έπαθες πέρσι πάνω στο φέρυ? (στα 7 μποφόρ κουνάααααει το καράβι. Η κυρία που καθόταν απέναντι μου, στην πολλή ώρα με ρώτησε πως είναι δυνατόν να είμαστε εμείς οι Κύπριοι από νησί και να μην αντέχουμε το καράβι. Ήθελα να της πω ότι η Κύπρος μπορεί να είναι νησί αλλά δεν είμαστε όλοι Καββαδίας. Η σχέση μου με τη θάλασσα είναι καθαρά τουριστική. Συγκεντρώθηκα όμως μήπως και μου έφευγε κανένας εμετός.)
- Άκου να δεις. Θα πάμε Χαλκιδική. Είναι πράσινα, είναι ωραία η θάλασσα, έχει ταβέρνες, έχει όλη μέρα πτήσεις για Θεσσαλονίκη. Τι άλλο θέλουμε?
- Όχι, να πάμε Σκιάθο.
- Θάσο.
- Παξούς….

Κάθε χρόνο έχουμε την ίδια ιστορία. Too much choice spoils you. Ελπίζω μέχρι το τέλος του μήνα να καταλήξουμε κάπου διότι θέλω να προετοιμαστώ και ψυχολογικά για το ταξίδι. Να ονειρευτώ την ταβέρνα πάνω στην παραλία. Τα ούζα. Εδώ χάσαμε τα μυαλά μας να μην χάσουμε τα κλειδιά μας? Τα ρούχα μου τα λινά. Το μηχανάκι/αυτοκίνητο ενοικιάσεως. Το air condition που δεν θα δουλεύει. Διότι πρέπει να πληρώσεις extra. Το Milko σοκολάτας. Τα περιοδικά στην παραλία. Τα απλά καθημερινά πράγματα των διακοπών.

Σ' έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω

Μικρή χώρα είμαστε, είναι σχετικά εύκολο να συναντήσεις πρώην γνωστούς και γκόμενους. Εγώ τα είχα καταφέρει σχετικά καλά μέχρι σήμερα και δεν έβλεπα κανένα. Ποτέ. Και δεν είχα και ιδιαίτερη απορία τι να έγιναν. Κάτι θα έγιναν και αυτοί. Όλοι κάτι γινόμαστε.

Χθές με κάλεσαν σε κάτι γενέθλια σε ένα pub. Ο Έτερος ήθελε να δει τον τελικό κυπέλου, οι εορτάζοντες ήταν δικοί μου γνωστοί, δεν βαριέσαι λέω, θα πάω μόνη μου.

Πάω στην ώρα μου, παρκάρω ωραία και καλά και πάω μπω μέσα. Στα σκαλιά αναγνωρίζω να κάθεται ένας γνωστός. Λάθος, όχι γνωστός, πρώην γκόμενος. Αν ήμουν με τον Έτερο, θα έκανα την πάπια και θα μπαίναμε μέσα (το συνηθίζω όταν δεν θέλω να μιλήσω κάποιου. Call me ακοινώνητη αλλά δεν μπορώ αυτά τα -γεια τι κάνεις –αμηχανία- καλά εσύ- αμηχανία- και εγώ καλά- αμηχανία- άντε γεια- ανακούφιση). Ο τύπος μάλλον θα ντρεπόταν να μου μιλήσει και το γεγονός θα περνούσε απαρατήρητο. Ήμουν όμως μόνη μου, ήταν και αυτός μόνος του και δεν υπήρχε άλλος κανένας γύρω.

Shit.

Φυσικά με αναγνώρισε (δεν αλλάζουμε και τόσο πολύ). For the record, αυτός είναι ο τύπος που έπρεπε να τον πάρω τηλέφωνο όταν πρωτοπήγα πανεπιστήμιο αλλά αντί αυτού εξαφανίστηκα για european adventures. Εκείνο το τηλεφώνημα δεν ήταν γραφτό να γίνει ποτέ. Ελπίζω να μην το θυμάται ακόμα.

«Χρόνια και ζαμάνια. Ήταν να μου τηλεφωνήσεις θυμάσαι?»

Το θυμάται.

«Ε... ναι. Πέρασε πολύς καιρός.... τι κάνεις? Επέστρεψες από τις σπουδές?» Λογικά επέστρεψε πριν τουλάχιστον 6 χρόνια. Μαλακίες ρωτάω αλλά τι να κάνω,. Και οκ, παραδέχομαι ότι η εξαφάνιση ήταν γαιδουριά μου. Mea culpa. Μπορώ τώρα να μπω μέσα?

«Ουου, τώρα. Τι κάνεις εσύ? Τι είπες ότι σπούδαζες?»
Δεν είπα. Και ουδέποτε σπουδάσαμε μαζί. Η τουλάχιστον δεν καταφέραμε να σπουδάσουμε μαζί. Του δίνω μίνι ρεζουμέ.

«Ααα, δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα γίνεις αυτό.» Επειδή ήδη από τα 17 μου ήταν φανερό τι θα γινόμουν στην μετέπειτα ζωή μου. Τι φαντάστηκε ότι θα γινόμουν με το Converse παπούτσι και το heavy metal t-shirt? Χειρούργος, σίγουρα.

«Και τώρα που βολέυτηκες φαντάζομαι ότι θα παντρευτείς». Τώρα αυτό γιατί ακούστηκε σαν βρισιά? Τον πληροφορώ ότι ήδη παντρεύτηκα και δεν ήξερα ότι μου κανόνισε ήδη πρόγραμμα.

«Ε πως, αφού όλες οι Κυπραίες όταν επιστρέψουν από τις σπουδές, αν δεν έχουν ήδη τυλίξει τον γκόμενο να τις παντρευτεί, ψάχνονται μέχρι να το καταφέρουν. Εσύ τα κατάφερες μια χαρά. Μην το πάρεις στραβά, απλώς εγώ ακόμα είμαι σε φάση και δεν συμβιβάστηκα.»

Α, δεν το φαντάστηκα. Με βρίζει κανονικά. Μα πόσα απωθημένα έχει? Η μάλλον, εκτός από μένα, ποια άλλη του έπαιξε πουστιά και του βγαίνει τόση κακία? Έφταιξα εγώ που βρέθηκα μπροστά του. Αλλά μόνο για το τηλεφώνημα οφείλω να νιώθω ένοχη και για τίποτε άλλο. Δεν ξέρω κύριε αν οι Κυπραίες έχουν στο μυαλό τους ποιον θα τυλίξουν next. Εσύ πάντως τους ξέφυγες με έντεχνο τρόπο. Εύγε. Και σόρυ που δεν έμεινα κολλημένη στο παρελθόν και στο αν και εφόσον. Τι δηλαδή? Θα περάσω όλη τη ζωή μου μέ το ταγάρι στον ώμο, το jean το σκισμένο, να αμπελοφιλοσοφώ με μια μπύρα στο χέρι? (οκ, αυτό το κάνω και τώρα αλλά δεν είναι το μόνο πράγμα που κάνω).

Να νοσταλγείς που και που το παρελθόν είναι καλό και διασκεδαστικό πράγμα. Να κάνεις μόνο αυτο και να μην προχωρείς είναι θλιβερό. Κάνεις «επανάσταση» στα 17 σου. Στα 33 σου τι ακριβώς κάνεις? Επανάσταση είναι αυτό ή ο εκατονταετής πόλεμος? Και από πότε το «κοιτάζω τη δουλειά μου» σημαίνει «συμβιβάστηκα»?

Μπορώ τώρα να μπω μέσα?

Μαύρος χρυσός, Μαύρο φίδι θα μας φάει

Πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά το ενδεχόμενο να βρεθεί πετρέλαιο μέσα στα χωρικά ύδατα της Κύπρου, therefore να γίνουμε όλοι πασάδες και σεΐχηδες. (φτύστε το γέλιο)

Πιθανά πράγματα που μπορεί να συμβούν αν βρεθεί πετρέλαιο:

1. Το πετρέλαιο θα γίνει πιο φτηνό. Αν μάλιστα βρεθεί πολύ πετρέλαιο και αρχίσουμε εξαγωγή, θα έχει παγκόσμιο αντίκτυπο στις αγορές πετρελαίου. Όλος ο κόσμος δεν θα αγοράζει πλέον από τους Άραβες, δεν θα έχουν ανάγκη κάθε τρεις και λίγο να τους βομβαρδίζουν για το πετρέλαιο και η Μέση Ανατολή θα βρει επιτέλους την ησυχία της. In the absence of a reason to bomb, μπορεί να αναβιώσουν οι Σταυροφορίες.

2. Ενδεχομένως να βομβαρδίζουν εμάς που θα έχουμε πλέον το πετρέλαιο. Κουτσοί, στραβοί κτλ θα θέλουν να αποκτήσουν τον έλεγχο της περιοχής. Να δεις που θα θυμηθεί η Ελλάδα ότι η Κύπρος είναι Ελληνική από το 1000 π.Χ. Να δεις που θα θυμηθούν οι Λιβανέζοι ότι η Κύπρος ήταν Φοινικική από το 2000 π.Χ. Να δεις που μέχρι και Μογγόλοι θα εμφανιστούν out of the woodworks και ιστορικά θα λένε ότι τους ανήκουμε. Ως αποτέλεσμα θα απαλλαγούμε από την τουρκική απειλή. Επιτέλους. Θα κάτσουν όμως πάνω στα ζινίσια μας οι Αμερικάνοι. Θα νοσταλγούμε τις εποχές αντιπαράθεσης με την Τουρκία (the good old days).

3. Θα δώσουμε 3 τάγκια πετρέλαιο στους Τούρκους και θα πάνε σπίτι τους (money buys everything).

4. Η βενζινοκίνητη φουκού θα γίνει μόδα.

5. Η κυβέρνηση, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον λαό που την ανέχεται τόσα χρόνια και δεν επαναστατεί, θα αγοράσει ένα ελληνικό νησί και θα το διαθέσει να πηγαίνουν δωρεάν διακοπές οι Κύπριοι. Η Ρόδος είναι ήδη Αγγλική, την Κρήτη την θέλουν μόνο οι Κρητικοί, η Μύκονος είναι καλή επιλογή και είναι for sale, ή η Ζάκυνθος αν θέλουμε κάτι σε πιο πράσινο. Να κάνουμε και Δημοψήφισμα, no problem.

6. Θα γίνει μόδα η κελεμπία για τους άνδρες (θα κρύβει τέλεια τη σκεμπέ και τις περιττές τρίχες). Άσε που είναι και δροσερή. Οι Κυπραίες, είναι που είναι μια τουρκο-μπαρόκ κατάσταση, δεν θα χρειαστεί να αλλάξουν ριζικά.

7. Η Αγία Νάπα θα μετονομαστεί σε Al-Napa.

8. Κανένας δεν θα ασχολείται πλέον με τους ξενοδόχους και πόσες κλίνες έχουν γεμίσει, διότι δεν θα εξαρτόμαστε πλέον από τον τουρισμό. Θα είμαστε οι ίδιοι τουρίστες (sorry, εισοδηματίες). Το επάγγελμα «λαμόγιο» θα είναι το επάγγελμα του μέλλοντος.

9. Όποιος μαλάκας εισηγηθεί με τα extra λεφτά που θα προκύψουν να δημιουργηθεί ένα fund για να εξασφαλίσει τις επόμενες γενεές (κάτι παρόμοιο με αυτό που έκαναν οι Νορβηγοί που έχουν και αυτοί πετρέλαια και natural gas αλλά φυλάγουν τα ρούχα τους για να έχουν τα μισά) θα τον κράξουμε και θα τον αφορίσουμε (τα παίρνει άλλωστε χοντρά από τις ξένες δυνάμεις). Τώρα που το σκέφτομαι, οι Σκανδιναβοί είναι οι μόνοι που ΔΕΝ σκέφτηκαν ποτέ να εισβάλουν στην Κύπρο. Απαράδεκτοι. Κρυόκωλοι. Τώρα εξηγούνται όλα. Δώστε τους μια σαλάτα χωριάτικη να χορτάσουν ήλιο και θάλασσα. Εμείς βέβαια ξέρουμε καλύτερα.

Το πιο πιθανό πράγμα που μπορεί να συμβεί:

Να μην βρεθεί πετρέλαιο. Αφού η κυβέρνηση δεν είναι Αμερική να βομβαρδίζει κάθε φορά που θέλει να στρέψει την κοινή γνώμη μακριά από τα πραγματικά της προβλήματα, έπρεπε να επινοήσει κάτι άλλο.

Και η Χαμένη Ατλαντίδα δεν μας είπαν ότι είμαστε?


Αλ Δρακούνα

Χαρτί ελευθερίας

Εξηγώ: Θέλεις να παντρευτείς. Θέλεις να παντρευτείς σε Χ χαριτωμένη εκκλησία που ανέκαθεν σου άρεσε, και όχι στο έκτρωμα τεραστίων διαστάσεων που κτίστηκε δίπλα από το σπίτι σου και ντανγκ ντουγκ κάθε Κυριακή σε ξυπνούν οι ηλεκτρικές dolby surround καμπάνες του. Η Αρχιεπισκοπή, αντιλαμβανόμενη ότι οι χαριτωμένες εκκλησίες «χαλάνε την πιάτσα» για τα μοντέρνα εκτρώματα των suburbs, έβγαλε φιρμάνι ότι πρέπει να παντρεύεσαι στην εκκλησία της ενορίας σου (τι, μόνο οι χαριτωμένες θα έχουν κίνηση?) Αν θέλεις και καλά να παντρευτείς αλλού, πρέπει να «πάρεις άδεια» από την εκκλησία της ενορίας σου. Δηλαδή, να σκάσεις ένα ποσό στον παπά της γειτονιάς σου, να σου δώσει ένα «χαρτί ελευθερίας» να το πας στην Χ χαριτωμένη εκκλησία, να τους σκάσεις και εκεί ένα ποσό (ότι θέλετε τέκνο μου) και να σε παντρέψουν. Αμήν.

Η επιστημονική εξήγηση του φαινομένου είναι ότι η εκκλησία της ενορίας σου «ξέρει» αν είσαι ξανά παντρεμένος και πληροφορεί τη χαριτωμένη εκκλησία καταλλήλως. Στη μοντέρνα εποχή που ζούμε, αντιλαμβάνεστε ότι ένα άτομο μπορεί να παντρεύτηκε άλλες 8 φορές αλλού σε όλο τον κόσμο πριν περάσει το trip εκκλησία ενορίας και χαρτί ελευθερίας χωρίς να πάρει χαμπάρι κανείς.

Εμείς όμως είμαστε γενικά συνεργάσιμοι άνθρωποι, και ώσπου να λύσουν τα νεύρα μας κάνουμε ότι μας λένε.

Αυτή η διαδικασία (δεν συζητώ αν είναι σωστή ή όχι, discuss) είναι πολύ απλή. Νοουμένου ότι ξέρεις ποια είναι η ενορία σου. Ο Έτερος δεν ήξερε.

Διότι ο Έτερος γεννήθηκε στη Λευκωσία, μεγάλωσε στη Λεμεσό, επέστρεψε στη Λευκωσία, κατάγεται από κατεχόμενο χωριό και κατά πάντα ουσιώδη χρόνο της γέννησης του, οι γονείς του έμεναν στην Αμμόχωστο (ο Έτερος είναι γεννημένος προ της εισβολής, θυμάται και την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, είχε πάει τότε κατασκήνωση με το σχολείο).

Εδώ παπάς εκεί παπάς, που είναι ο παπάς? Ποια είναι η σωστή ενορία?

Κανένας δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα, η Πεθερά σήκωσε τα χέρια ψηλά (και πιάστηκε) και δεν είχαμε ούτε τη βοήθεια του κοινού. Πήγαμε στην χαριτωμένη εκκλησία και είπαμε τον πόνο μας στον πάτερ που θα τελούσε το μυστήριο (του γάμου, όχι της ενορίας του Έτερου). Ο πάτερ μας είπε ότι αν έχει καταγωγή από κατεχόμενο χωριό μπορεί ο Έτερος να είναι πρόσφυγας, άρα το χαρτί ελευθερίας το παίρνει κατευθείαν από την Αρχιεπισκοπή (free of charge παρακαλώ).

Τι να κάνουμε, πήγαμε στην Αρχιεπισκοπή (περιττό να πω ότι οι ώρες λειτουργίας της είναι ΜΟΝΟ πρωινά, άρα φύγαμε και οι δύο σκαστοί από τη δουλειά). Στην Αρχιεπισκοπή ήταν σκληρά καρύδια, δεν δέχονται εύκολα να σε αναγνωρίσουν πρόσφυγα. Έκαναν κανονική ανάκριση στον Έτερο, ο οποίος δεν ήξερε τι να απαντήσει. Με τα πολλά, βαρεθήκαμε το κύριε ελέησον και τηλεφωνήσαμε στις μεγάλες δυνάμεις (τη Πεθερά) να μας ξελασπώσει. Η Πεθερά έβαλε το νου της να σκεφτεί σε ποια ενορία της Αμμοχώστου ζούσε πριν την εισβολή (μα δεν είναι σοβαρά τα άτομα), απάντησε σωστά και θαύμα!θαύμα! πήραμε το χαρτί του Έτερου, μαζί με έμμεση ανακήρυξη ότι ο Έτερος είναι ...πρόσφυγας.

Ο Έτερος πάντως βρήκε πολύ διασκεδαστικό το γεγονός ότι τώρα θεωρείται πρόσφυγας. Σκέφτεται να κατεβαίνει στις διαδηλώσεις με το στραυρουδάκι και τη σημαία στο χέρι και να φωνάζει «έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο». Μόνο που δεν γίνονται πια διαδηλώσεις. Έχει αργήσει μόνο 32 χρόνια.

Βέλγιο

Η σχέση μου με το Βέλγιο ξεκίνησε ως εξής:

Τον πρώτο χρόνο σπουδών, σε κάποια φάση μου τέλειωσαν οι κούτες τσιγάρα που είχα αγοράσει on the way to university (προ Ευρωπαϊκής Ένωσης αν θυμάστε, αγοράζαμε τσιγάρα με τις κούτες. Τώρα πάμε Βηρυτό). Να αγόραζα από την Αγγλία ήταν out of the question, εκτός του ότι ήταν πανάκριβα, το κονδύλι από τον Μπαρμπαπάπα δεν περιλάμβανε κάπνισμα. Κάποιος εισηγήθηκε να πάμε μέχρι τη Γαλλία με το φέρυ και να αγοράσουμε αφορολόγητα (πάνω στα φέρυ που διέσχιζαν τη Μάγχη υπήρχαν duty free. Σε κάποια άλλη φάση νομίζω καταργήθηκαν και αυτά). Το εισιτήριο μάλιστα για pedestrians (αυτοί ήμασταν εμείς) κόστιζε μόνο £1. Να ταξιδέψω σε άλλη χώρα με μόνο £1, ούτε στα όνειρα μου δεν το είχα ποτέ φανταστεί. Μεγάλη υπόθεση. Θαυμάσια ιδέα!!

Μια και δυό, με το διαβατήριο στο χέρι κατεβαίνουμε στο Dover. Το οποίο Dover, μην φανταστείτε τίποτε φαντεζί, κάτι games halls είχε (μηχανούδες), κάτι παγωτατζίδικα είχε, κάτι fish and chips, μέσα στη μαύρη μιζέρια να πηγαίνει αντίθεση με τα white cliffs. Είχαμε 2 επιλογές. Ή να πηγαίναμε στο Calais (Γαλλία) ή να πηγαίναμε στο Ostende. «Που είναι το Ostende?» «Στο Βέλγιο».

Σε εκείνη τη φάση της ζωής μου, το μόνο που γνώριζα για το Βέλγιο (εκτός από κάτι ιστορικά για την επανάσταση τους το 1830) ήταν ότι in the 80s κέρδισε την Eurovision με το «J’aime, j’aime la vie» με την Sandra Kim. Όχι και πολύ βοηθητικό.

Πήγαμε στο Calais. Και ξαναπήγαμε, και ξαναπήγαμε και ξαναπήγαμε. Το Calais ήταν στην ίδια κατάσταση με το Dover αλλά είπαμε, εμείς πηγαίναμε για τα duty free. Μέχρι που αυτομολήσαμε. Και είπαμε να πάμε στο Βέλγιο. Ξανά η ίδια διαδικασία στο Dover, αυτή τη φορά όμως επιβιβαστήκαμε στο φέρυ για Ostende. Πάνω στο φέρυ μας είπαν να μην μείνουμε στο Ostende (που ήταν όπως το Calais, που ήταν όπως το Dover –όλα ίδια είναι τελικά?-) αλλά να πάμε μισή ώρα παρακάτω στο Brugge. Και έτσι έγινε. Και δεν το μετανιώσαμε.

Επιστρέφοντας, εκτός από τσιγάρα, είχαμε φορτωθεί σοκολάτες, μπύρες, αλαντικά (αυτά δεν έχω ιδέα γιατί), τυρί και πούρα. Λες και η Αγγλία ήταν εμπόλεμη ζώνη και υπήρχαν ελλείψεις στα τρόφιμα. Εκτός από τσιγάρα, θέλαμε κάθε τρεις και λίγο να «πεταγόμαστε» στο Βέλγιο και για προμήθειες. Παίρναμε και παραγγελίες. Σωστοί μαυραγορίτες. Επιστρέφοντας στο Dover κάθε φορά με παραλάμβαναν οι τελωνιακοί. «Why are you entering the UK?» « I am returning I went on a day trip, the student visa is on page 16 of my passport» (και τελείωνε, διότι θα χάσουμε το λεωφορείο και μας περιμένουν με τις μπύρες). Σαν χαλασμένο ράδιο. Αν ήμουν παράνομη θα περνούσα κυρία από το τελωνείο, ή θα ήμουν μέσα σε container με μπανάνες Chiquita?

Ο καιρός ήταν πάντοτε φρικτός. Μια φορά που είχε ήλιο, νομίσαμε ότι μπήκαμε σε λάθος φέρυ και πήγαμε σε άλλη χώρα. Από τότε, κάθε φορά που πάω στο Βέλγιο θέλω να αγοράσω προμήθειες να φέρω πίσω. Μου βγαίνει απωθημένο, αν και ξέρω ότι βελγικές μπύρες και σοκολάτες μπορώ να βρω πλέον παντού. Και χωρίς τελωνειακούς.

Οι Βέλγοι είναι φίλοι μας

Διαβάζω ένα βιβλίο που τιτλοφορείται «the art of being Belgian» του Richard Hill. Ο συγγραφέας είναι ένας Άγγλος που ζει μόνιμα στο Βέλγιο. Το βιβλίο του δεν έχει επιστημονική βάση και το παραδέχεται. Ότι γράφει, το γράφει επειδή ζει και συναναστρέφεται με Βέλγους, και αποτελεί βασικά τις παρατηρήσεις που έκανε μόνος του τόσα χρόνια που ζει εκεί. Σε διάφορα σημεία του βιβλίου αναφέρεται (χιουμοριστικά) σε διάφορα κλισέ που λέγονται για τους Βέλγους από άλλους. Παράδειγμα:

The top 10 reasons for being Belgian:
1. You get to speak 3 languages, but none of them intelligibly.
2. If other countries want to fight a war, they will do it in your country.
3. You can brew drinks out of fruit, and still call it beer.
4. You are either:

(a) like the Dutch, just less efficient

(b) like the French, just less romantic
(c) like the Germans
5. Decent fries, real mayonnaise. Great chocolate. The best beer. Need we say more?
6. No one knows anything about you, except the Dutch and the French and they make fun of you.
7. More scandals in a week than any other country in a decade.
8. You can drive like a maniac on the road and nobody cares.
9. All your famous countrymen are imaginary.
10. Face it. It’s not really a country, is it?

Και ένα από τον Charles De Gaulle:
“Belgium is a country invented by the British to annoy the French”.

O Hill θέλει να πει ότι, ενώ οι Βέλγοι είναι μια μάζα πολύ diverse χαρακτήρων, κουλτούρας, γλώσσας και θρησκείας, καταφέρνουν να ζουν μαζί και να έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά «βελγοσύνης» που τους ξεχωρίζουν από τους δυνατότερους γείτονες τους. Οι γαλλόφωνοι Βέλγοι δεν θέλουν να θεωρούνται Γάλλοι, οι Φλαμανδόφωνοι Βέλγοι δεν θέλουν να θεωρούνται Ολλανδοί.

Το Βέλγιο κατά κάποιο τρόπο, μου θυμίζει την Κύπρο. Αν μπορούσα να έγραφα τα πιο πάνω κλισέ αναφορικά με τους Κύπριους θα τα έγραφα ως εξής:

The top 10 reasons for being Cypriot:
1. You officially have two languages (Greek and Turkish) but everybody speaks English.
2. If other countries wanted a trade route, they came to invade you.
3. You can eat all sorts of weird things and still call it food.
4. You are either:

(a) like the Greeks, just more work, less bullshit
(b) like the Turkish, just more efficient and less bloodthirsty
(c) like the Arabs, just don’t say it out loud
5. Great kebab. Great food in general. Eat until you drop.
6. Most people don’t know anything about you, except the Turkish and the Greek. The Turkish want to invade you, the Greeks don’t give a damn.
7. Lots of scandals, no one resigning. Ever.
8. You can drive like a maniac on the road and nobody cares. (αυτό ισχύει όπως και τους Βέλγους)
9. All your famous countrymen died horrific and unnatural deaths.
10. Face it. You are not really sure whether you want to be a country, right?

Ακόμα ένα:
«Cyprus is a country invented by the British to annoy the Greeks».

Δώσαμε, δώσαμε!

Μου έχουν τηλεφωνήσει ήδη 3 υποψήφιοι βουλευτές για να μου «θυμίσουν» ότι είναι υποψήφιοι. Βασικά, ποιοι υποψήφιοι, οι βοηθοί τους κάνουν τα τηλεφωνήματα, οι βοηθοί τους διαφημίζουν, οι βοηθοί τα κάνουν όλα. Ακόμα βουλευτής δεν έγινες και δεν καταδέχεσαι να μιλήσεις στο ποίμνιο σου (ε, ψηφοφόρους ήθελα να πω).

Τηλεφωνούν σε μένα, διότι είμαι εγώ γραμμένη στον τηλεφωνικό κατάλογο και όχι ο Έτερος (ο οποίος απολαμβάνει την ανωνυμία του και μου πασάρει χασκογελώντας το τηλέφωνο κάθε φορά που ζητούν «την κυρία Δρακούνα παρακαλώ».) Μπορεί ο γάμος να μην με έκανε κυρία, με έκαναν όμως οι εκλογές.

Η συζήτηση είναι πάντα standard. «Γεια σας, είμαστε από το πολιτικό γραφείο του κ. Τάδε υποψήφιου βουλευτή, αριθμός Χ στο ψηφοδέλτιο και παίρνουμε για να ζητήσουμε τη ψήφο σας. Το πολιτικό γραφείο του κ. Τάδε είναι βασικά το σαλόνι του και έξω από το σπίτι υπάρχει τεράστιο πανό με οκταήμερη φωτογραφία του. Με σκούρο κουστούμι και μπλε γραβάτα. Ο κ. Τάδε δεν έχει πρόγραμμα, δεν έχει ιδέες, βασικά λέει και κάνει ότι του πασάρει το κόμμα. Αν τον ψηφίσετε και βγει, εγώ που είμαι βοηθός θα αποκτήσω γερό μέσο και ο κ. Τάδε γερή σύνταξη βουλευτού.» (οκ, το τελευταίο κομμάτι είναι δικό μου).

Συνήθως απαντώ «ναι, οκ» και κλείνω το τηλέφωνο. Δεν υπάρχει νόημα να συζητώ από το τηλέφωνο. Να πω τι? Να ρωτήσω τι? Βρίσκω το όλο concept των τηλεφωνημάτων cheesy και περιττό. Ειδικά με το σύστημα ψηφοφορίας που έχουμε, με μαθηματική ακρίβεια βγαίνουν πάντα οι καρχαρίες των κομμάτων και οι υπόλοιποι υποψήφιοι είναι για «γιεμοσιά». Χθες όμως είχα όρεξη.

Μου λέει το γνωστό ποίημα και εκεί που μου ζητά τη ψήφο μου απαντώ «Γιατί?» Προς στιγμή ο βοηθός συγχύζεται, αλλά βρίσκει τις κόλλες του και απαντά «διότι ο κ. Τάδε θέλει να αναμιχθεί στα κοινά για να βοηθήσει, και για να προωθήσει θέματα που συνήθως παραγνωρίζονται.» Μπράβο κ. Τάδε. Catchy η απάντηση σου. Πάλι καλά που δεν θα αγωνιστείς "για δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση». Όχι τίποτε άλλο, αλλά η εξεύρεση λύσης, δεν είναι δουλειά της Βουλής αλλά της Κυβέρνησης. Τα κόμματα όμως ποντάρουν πάνω στο εθνικό θέμα για τους δώσει extra ψήφους σε αυτές τις Βουλευτικές. Ίσως επειδή τι στάση τήρησες στο Δημοψήφισμα είναι καθοριστικό όταν θα ψηφίζεις εναρμονιστικούς νόμους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έρχονται μέσα σε τάπερ. Ή όταν θα ψηφίζεις τροποποιητικούς νόμους της πλάκας. Ή όταν θα είσαι χασιμιός 3 μήνες το καλοκαίρι, 1 μήνα τα Χριστούγεννα, 1 το Πάσχα και όποτε συνεδριάζει η Κοινοβουλευτική Επιτροπή που γράφτηκες (όπως τους ομίλους δραστηριοτήτων στο σχολείο). Είναι καθοριστικά πράγματα αυτά.

Προσωπικά, τα «κοινωνικά» προβλήματα μου έχουν να κάνουν με την άνετη διαβίωση μου και είναι τα ακόλουθα:

- Θέλω να πληρώνομαι περισσότερο (who doesn’t). Σε αυτό όμως δεν μπορεί να με βοηθήσει η Βουλή. Έχει να κάνει με supply και demand, τα προσόντα μου, την ιδιωτική συμφωνία μεταξύ εμένα και του εργοδότη μου –η ελευθερία του συμβάλλεσθαι μάλιστα προστατεύεται από το Σύνταγμα, σε σημείο οι Ευρωπαϊκές Οδηγίες για equal pay να κινδυνεύουν να κριθούν αντισυνταγματικές και τρέχα γύρευε-.
- Ανησυχώ για την αύξηση στην τιμή του πετρελαίου και πως θα με επηρεάσει. Και πάλι η Βουλή δεν μπορεί να κάνει κάτι. Αν παγκόσμια η τιμή αυξάνεται, το καλύτερο που έχουν να κάνουν (κατά τη γνώμη μου) είναι να βρουν τρόπους να εξοικονομήσουν ενέργεια και να μας βρουν εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης. Και πάλι, αυτό είναι κυρίως δουλειά της Κυβέρνησης.

Αυτό που μπορεί να κάνει η Βουλή είναι ένα lifting του Συντάγματος (έστω τα μη θεμελιώδη άρθρα). Ομολογουμένως, πολλοί υποψήφιοι διαφημίζουν αυτή την ανάγκη λες και ανακάλυψαν πρώτοι αυτοί την φοβερή και τρομερά πρωτότυπη ιδέα. Που να τολμήσουν στην πράξη όμως οι δυστυχείς.

Την επόμενη φορά θα απαντήσω «ναι, ναι, το δωδεκάρι στην Ελλάδα». Η να κατεβάσω το τηλέφωνο.

She is back

Η γιαγιά Μαγκάιβερ επέστρεψε από τις διακοπές της με 2 βαλίτσες γεμάτες ρούχα και δώρα για όλους. Πεθύμησε τα εγγόνια της, τα δισέγγονα της, έσπασε την φωτογραφική (κατά λάθος) αλλά ήρθε πίσω in one piece. Και τώρα έλεγχος:

- Πότιζες τα φυτά?
- Μάλιστα. Κάθε 3 μέρες και τα εσωτερικά μια φορά την εβδομάδα. Δεν μάρανε τίποτε.
- Πήγες Κοιμητήριο?
- Μάλιστα. Κάθε Σάββατο. Ο καιρός ήταν πάντα αίθριος, τη μια φορά είχε νερό, την άλλη το έκοψαν, both times τo καντήλι του παππού ήταν σβηστό, του έκανα παρατήρηση που το σβήνει και νo άναψα. Πότισα τους τάφους, απέφυγα τον παπά που καραδοκεί για μνημόσυνο και tip και έφυγα.
- Εύγε.
- Εσύ πως πέρασες? Πως είναι η βόρεια Αφρική?
- Γεμάτη άμμο.
- Έλα, σοβαρά. Δεν είναι ethnic κτλ όπως γράφουν τα περιοδικά?
- Αγάπη μου, εμείς οι Κυπραίοι έχουμε 2 λέξεις για το ethnic. Το λέμε «τζιενγκενιό και χαλαμάντουρα». Αν εννοείς αυτά, ναι έτσι είναι.

Σπασμένη φωτογραφική – Χ λίρες
Πολυήμερες διακοπές – Ψ λίρες
Comments γιαγιάς Μαγκάιβερ – priceless

Γιατί δεν ρώτησες?

Τι κοινό έχουν ένα παράθυρο, μια Δρακούνα, γυαλόχαρτο, στόκκος, στοκκαδόρος, αστάρι, undercoat και ένα ποτσί πογιά?

Υπό κανονικές συνθήκες κανένα κοινό. Όλοι άγνωστοι μεταξύ τους. Το project “ανακαίνιση βεράντας” προχωρεί με γοργούς ρυθμούς. Τοποθετήθηκαν γλάστρες (καμία απώλεια μέχρι σήμερα), καρέκλες του σκηνοθέτη και πτυσσόμενο τραπεζάκι. Η βεράντα μυρίζει βεράντα. Κάθομαι με Φιλενάδα Συνένοχο (εν της εφεξής καλούμενη ΦΣ) και θαυμάζουμε τα έργα μου. Εκεί που θαυμάζουμε, πέφτει το μάτι μας σε ένα μικρό παράθυρο που «βλέπει» στη βεράντα «Όλα ωραία» λέει η ΦΣ, «αλλά χαλάει το σκηνικό αυτό το παλιό παράθυρο που δεν δένει». Έχει δίκιο. Είναι παλιό, η μπογιά του ξέφτισε και δεν πάει με την πρασινάδα της βεράντας. Τι να κάνουμε άραγε? Μούμπλε μούμπλε, καταλήγουμε ότι το παράθυρο πρέπει να βαφτεί άλλο χρώμα από την αρχή για να δένει με το σκηνικό της βεράντας. Είμαστε τόσο ενθουσιασμένες με την ιδέα μας που πάμε σφαίρα στο Super Home και αγοράζουμε (με σειρά εμφανίσεως):

- γυαλόχαρτο για να τρίψουμε το παράθυρο
- στόκκο για να κλείσουμε τις τρύπες και τα κενά
- στοκκαδόρο για να κάνουμε apply τον στόκκο πάνω στο παράθυρο
- φρουτσιά (ένα μικρό για λεπτομέρειες και ένα πιο μεγάλο)
- αστάρι (άσπρη condensed μπογιά) για βάση
- undercoat (δεν έχω ιδέα για πιο λόγο)
- μπογιά για το finish

Όλα τα πιο πάνω βέβαια δεν είχαμε ιδέα ότι έπρεπε να τα αγοράσουμε. Στο Super Home παίξαμε το ρόλο της μικρής και ανυπεράσπιστης κοπέλας που θέλει να βάψει ένα παράθυρο (I am getting good at this) και μας εξήγησαν οι «μάστροι» εκεί τι πρέπει να κάνουμε. Η ΦΣ κρατούσε σημειώσεις. Μεταξύ εμού και της ΦΣ έχουμε 5 πτυχία. Ένα παράθυρο δεν θα καταφέρουμε να βάψουμε?

Επιστρέψαμε στο σπίτι και ξεκινήσαμε εργολαβία. Τρίψιμο μας είπαν, τρίψιμο κάναμε. Στοκκάρισμα μας είπαν, στοκκάρισμα κάναμε (τρομερή ανακάλυψη πάντως ο στόκκος). Αστάρι μας είπαν, αστάρι βάλαμε (αστάρι μου είπαν, Αστάρτη η Μάγισσα της Σμύρνης άκουσα). Μετά βάψαμε. Και κάτσαμε να θαυμάσουμε τα έργα μας (δις).

Το σκεπτικό ήταν πολύ απλό. Βάψαμε το παράθυρο μια πράσινη απόχρωση για να πηγαίνει με τις γλάστρες (που έχουν πράσινα φυτά μέσα), και τις τέντες της βεράντας (που είναι και αυτές πράσινες). Από μακριά το παράθυρο φαίνεται να δένει μια χαρά, και εντάσσεται μέσα στο σκηνικό «βεράντα/roof garden σε στιλ urban country house». Νομίσαμε.

Πολύ αργότερα επέστρεψε σπίτι ο Έτερος. Του έδειξα το παράθυρο.

Και έπαθε εγκεφαλικό (oh, mon Dieu)

Το argument του Έτερου είναι πολύ απλό. «Δεν πάει, είναι όπως το παναήρη, και είναι και πράσινο.» (2 arguments και ένα observation) Καθόλου δεν κατάλαβε το σκεπτικό «βεράντα/roof garden σε στιλ urban country house». «Είναι όπως το νηπιαγωγείο που το βάφουν χαρούμενα χρώματα για να παίζουν τα παιδάκια. Δεν είμαστε νηπιαγωγείο. Αν ήθελες να το βάψεις, γιατί δεν το έβαψες πάλι άσπρο? Τα υπόλοιπα 10 παράθυρα του σπιτιού που είναι άσπρα πως δένουν?» Now he has a point.

Ψιλοαπογοτεύτηκα, και η ΦΣ είναι χασιμιά. Το παράθυρο είναι εκεί και κάθεται. Πράσινο.