Θα πάρω μια ανηφοριά να γλιτώσω από τα επετειακά

Πάλι πέφτει Κυριακή και χάνουμε το bank holiday της 1ης Απριλίου γ@μ*τ*!!!!

Έχω μόνο ακούσει «προσωπικές ιστορίες» ηλικιωμένων που κάποτε το 1957 οδήγησαν με το Morris Minor τους κάποιο αγωνιστή από τη μέση του πουθενά… σε μια άλλη μέση του πουθενά, ή ιστορίες ηρωικής αντίστασης μέσα από φούρνους και υπόγεια. Ούτως ή άλλως, τα σπίτια στα χωριά έχουν αποκτήσει μεγάλη αξία (και μοσχοπουλιούνται σε συνταξιούχους Άγγλους) Παραθέτω μόνο λίγα αυθαίρετα συμπεράσματα για τον Αγώνα.

Διότι δεν ήμουν εκεί, αλλά αυτό δεν εμπόδισε ποτέ κανένα να γράψει ιστορία όπως αυτός καλύτερα νομίζει.

Να θυμίσω το βασικό, ότι οι καλοί ήταν οι αγωνιστές και οι κακοί ήταν οι Άγγλοι (και μην το πείτε παρακάτω αλλά κακοί ήταν και Τ/Κ, αριστεροί, όσοι δεν υποστήριζαν αρκετά τον αγώνα και η Μαρία με τα Κίτρινα που αγαπά καλύτερα και τον άντρα της και το γείτονα διότι είναι απελευθερωμένη και το παίζει σε πολλά ταμπλώ). Σύντομα σε και σε παιγνίδι Playstation 3.

Ο αγώνας πέτυχε διάφορα σημαντικά πράγματα:

1. Κατάφερε να πετύχει την ανεξαρτησία της Κύπρου σκοτώνοντας μόνο… 141 ολόκληρους Άγγλους (γονάτισαν με λίγα λόγια την Αγγλική Αυτοκρατορία. Αποδεκατίστηκε.) Αντίθετα, οι αγωνιστές είχαν πολύ μεγαλύτερη επιτυχία να σκοτώνουν Κύπριους. Συνολικά σκοτώθηκαν από αγωνιστές περίπου 214 άτομα (καμιά δεκαπενταριά ήταν αστυνομικοί και οι υπόλοιποι αριστεροί και ξέρω γω τι). Περισσότεροι από τους Άγγλους. Αν προσθέσουμε και τους 200 περίπου αγωνιστές που σκοτώθηκαν σε επιχειρήσεις ή εκτελέσεις, και 30 Τουρκοκύπριους που άγνωστο πως, πέθαναν και αυτοί, μάλλον από ζάχαρο, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο αγώνας βασικά έκανε περισσότερο κακό στους Κύπριους παρά στους Άγγλους. Αλλά ο αγώνας για ανεξαρτησία θέλει θυσίες…

2. Πως είπατε? Ανεξαρτησία? Την περίοδο 1955-1974 όλοι ήξεραν ότι ο αγώνας έγινε για να πετύχει η Κύπρος ένωση με την Ελλάδα. Από το 1974 και μετά που δεν σύμφερε, μας τα μασάνε λίγο και ο σκοπός πλέον λέμε ότι έγινε για την απελευθέρωση και ανεξαρτησία της Κύπρου. Οποιοσδήποτε από τους 2 σκοπούς είναι αγνός και τίμιος και δεν θα κολλήσουμε σε λεπτομέρειες, το σημαντικό να θυμάστε είναι ότι υπήρχε ένας σκοπός.

3. Ο αγώνας εισήγαγε ένα νέο αριθμητικό σύστημα στην Κύπρο. Μερικές πηγές αναφέρουν ότι οι καθαρόαιμοι αντάρτες αγωνιστές στα μητρώα της ΕΟΚΑ ήταν περίπου 300-400 άτομα. Επιδή όμως ο αγώνας ήταν μυστικός, κανένας δεν ξέρει στα σίγουρα.. Άρα, αν κοιτάξεις σήμερα τη λίστα, εκεί αναγράφονται σχεδόν όλοι οι Ε/Κ κάτοικοι της Κύπρου άνω των 60 χρονών που δεν υπήρξαν hard core αριστεροί. Αν ποτέ γίνουν λίστες με άτομα που αγωνίστηκαν εναντίον της τούρκικης κατοχής, ενδεχομένως να περιληφθώ και εγώ διότι πήγα σε τουλάχιστον 3-4 διαδηλώσεις, άρα είμαι αγωνίστρια.

4. Ο αγώνας πέτυχε να ηρωοποιήσει 5-10 άτομα που πραγματικά πίστεψαν ότι αυτό που έκαναν ήταν το σωστό και πέθαναν αγωνιζόμενοι για τα ιδανικά τους. Οι άλλοι δεν έχουμε ιδέα τι ρόλο παίζουν και δεν μας ενδιαφέρει. Ο Γρηγόρης, ο Ευαγόρας, ο Κυριάκος, ο Φώτης και άλλοι της κλάσης τους καθάρισαν έτσι ώστε όλοι οι υπόλοιποι να αναπαύονται στις δάφνες τους και να κορδώνουν για κατορθώματα που δεν έκαναν. Έτσι είναι άλλωστε. Οι καλοί φεύγουν νωρίς. Οι υπόλοιποι εξαργυρώνουν τα κουπόνια τους.

5. Ο αγώνας δημιούργησε την πρώτη φουρνιά pash κυβερνητικών υπαλλήλων που πήραν τις θέσεις αυτές διότι έλαβαν μέρος στον αγώνα, ή έλαβε μέρος ένα μέλος της οικογένειας τους. Αυτή η λαμπρή παράδοση συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Πουθενά αλλού λαός δεν έκανε αγώνα για να διορίζει κυβερνητικούς υπαλλήλους.

6. Επίσης κατάφερε να εισαγάγει με επιτυχία το ταξικό σύστημα στην Κύπρο. Δημιούργησε την τάξη Αγωνιστές, Απόγονοι Αγωνιστών και Προδότες.

7. Ξεκίνησε το γαμάτο trend να δημιουργούνται σύλλογοι και οργανώσεις από το πουθενά για να προωθήσουν τα συμφέροντα και των 15 μελών τους. Αναφέρω μερικές που υπάρχουν και μεγαλουργούν:
Παγκύπριος Σύνδεσμος Δημοκρατικών Αντιστασιακών
Παγκύπρια Οργάνωση Πεσόντων Αντιστασιακών
Επιτροπή Καταρτισμού και Τήρησης Μητρώου Μαχητών της Αντίστασης
Παγκύπριος Σύνδεσμος Εθελοντών Αγωνιστών ’63-64
Παγκύπριος Σύνδεσμος Συγγενών Πεσόντων
Παγκύπρια Οργάνωση Αποκαταστάσεως Παθόντων
Σύνδεσμοι Αγωνιστών ΕΟΚΑ
Επιτροπή Καταρτισμού και Τήρησης Μητρώου Παθόντων Αγωνιστών
Σύνδεσμος Απογόνων Αγωνιστών '55 - '59

Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας. Γίνε και εσύ μέλος σε ένα σύλλογο. Μπορείς.

8. Μας θύμισε για μια ακόμα φορά ότι ο πραγματικός λόγος που γίνονται εθνικοί αγώνες είναι για να δημιουργούμε συνθήματα που να μπορούμε αργότερα να τα χρησιμοποιήσουμε σε αγώνες ποδοσφαίρου, καλαθόσφαιρας, όταν δημιουργούμε ιστοσελίδες, και όταν δεν έχουμε αρκετά επιχειρήματα. Ο αθλητισμός μας βασίζεται πάνω σε randomly παραφρασμένα ελληνικά συνθήματα. Επίσης είναι πηγή έμπνευσης για πανό που κάνουν την εμφάνιση τους συνήθως σε γήπεδα (all time favorite εκείνο με την ελληνική σημαία και μέσα στη μέση μια Κύπρος, και από μέσα να ξεπηδά ένας Λεωνίδας με περικεφαλαία και γύρω-γύρω να γράφει «Μολών Λαβέ», «η ταν η επι τας», «πατρίς, θρησκεία, τρομοκρατία» και άλλα εμπνευσμένα –τα έχει όλα-.) Ανάλογα με την ομάδα, το ρόλο του Λεωνίδα μπορεί να παίζει και ο Γρίβας.

9. Και το πιο σημαντικό. Μας έδωσε κάτι να συζητούμε και να διαφωνούμε στον αιώνα τον άπαντα. Δημιούργησε πολιτικούς χωρίς όραμα και μόρφωση με μόνο χαρτοφυλάκιο το Κυπριακό. Λίγο το’ χεις?

Η θεά Γονιμότητα του Γάμου

3 Ήθη και έθιμα γονιμοποίησης (κατά τη διάρκεια ενός γάμου) στο χρυσοπράσινο φύλλο. Ύστερη Μεταμοντέρνα εποχή:

1. Το Τζίλισμα του μωρού: Παίρνεις ένα κρεβάτι (preferably king size διότι τα απλά διπλά δεν μας χωρούν πλέον και πάμε για bigger and better things). Το εν λόγω κρεβάτι προορίζεται για το νεόνυμφο ζευγάρι. To οποίο θα βγάλει τα μάτια του λίαν συντόμως αλλά αυτό είναι άσχετο με το έθιμο γονιμοποίησης μας. Στήνουμε το κρεβάτι, στρώνουμε το κρεβάτι, καλούμε 53 στενούς μας συγγενείς (μόνο στενοί έτσι) οι οποίοι (πολύ σημαντικό) πρέπει να έχουν μικρά παιδιά. Βγάζουμε τυχόν πυλωμένα παπούτσια από τα παιδιά, σκουπίζουμε τις μύξες τους και τα ρίχνουμε ατάκτως πάνω στο κρεβάτι. Τα παροτρύνουμε όλοι μαζί ρυθμικά (φαντάσου να είσαι πάνω σε ένα κρεβάτι και 53 άτομα να μιλούν όλα μαζί από πάνω σου) να κυλιστούν δεξιά- αριστερά. Με λίγη τύχη, τα παιδιά δεν θα θυμηθούν εκείνη τη στιγμή τουαλέτα και το κρεβάτι θα μείνει άθικτο. Αν τα παιδιά κυλιστούν με επιτυχία πάνω στο κρεβάτι, σημαίνει ότι από ένα απλό king size κρεβάτι το έχουμε μετατρέψει σε ναό της ηδονής που περιμένει εναγωνίως να γονιμοποιήσει ότι θηλυκό κάτσει πάνω του.

2. Το Ζώσιμο: Παίρνεις μια νύφη και ένα γαμπρό (σε διαφορετικά σπίτια, με διαφορετικούς συγγενείς. Αν οι συγγενείς είναι κοινοί ενδεχομένως να προκύπτει θέμα αιμομιξίας και θα πρέπει να καταγγείλετε αμέσως την υπόθεση διότι η αιμομιξία είναι ποινικό αδίκημα (νομίζω) και δεν λέει). Η νύφη και ο γαμπρός ενδεχομένως να είναι και τσαντισμένοι διότι σε μισή ώρα παντρεύονται και ακόμα δεν είναι έτοιμοι, το μαλλί δεν λέει να σταθεί, η γραβάτα δεν στρώνει, το παπούτσι ξαφνικά μίκρυνε κτλ. (άγχη τελευταίας στιγμής). Παρόλα αυτά, μέσα στο καλό σαλόνι της μάνας τους (που άνοιξε και ξεσκονίστηκε ειδικά για αυτό το σκοπό) έχει παραταχθεί ένα καπί που ονομάζεται λαουτάρης και ένα άλλο καπί που ονομάζεται βιολάρης (όχι του Νέου Κύματος, ούτε ο βιολιστής στη στέγης). Κάθονται μέσα στη μέση και τιρι τιρι αρχίζουν να παίζουν (97% των περιπτώσεων παράφωνα. Είπαμε είναι καπί τα πλάσματα). Η νύφη/ γαμπρός κάνουν μερικά βήματα πάνω κάτω, και μετά με σειρά εμφανίσεως πάνε οι γονείς, οι νονοί, ο κουμπάρος, τα αδέρφια, οι παππούδες (αν υπάρχουν), θείες, θείοι (με το ζόρι) όποιος βρεθεί πρόχειρος στη σκηνή και η Μαρία με τα Κίτρινα και περνούν από τη μέση της νύφης/γαμπρού ένα κατακόκκινο μαντήλι τρεις φορές.

Παλιά νόμιζα ότι το κόκκινο μαντήλι συμβολίζει την περίοδο (call me menstruation), αλλά αφού το κάνουν και στο γαμπρό κατέληξα ότι πρόκειται περί γονιμότητας. Τι διάολο, θέλουν το γαμπρό να αδιαθετήσει?

Άμα ζωστείς το κόκκινο μαντήλι 3 φορές, γίνεσαι κάτι σαν τούρμπο και ξεχειλίζεις από γονιμότητα. Κάποιος να πει της Ελευθερίας Αρβανιτάκη ότι λάθος, δεν είναι το κόκκινο φουστάνι το σωστό, αλλά το μαντήλι φορεμένο ως παρεό που σε κάνει πυρκαγιά.

3. Τα πεζουνούθκια: Την επομένη του γάμου, παίρνουμε ένα ξεθεωμένο γαμπρό και νύφη με βαρβάτο hangover…. Όχι…. Δεν τους βάζουμε να ξαναντυθούν με τα καλά τους για να πάνε για φωτογράφιση στα βουνά και τις ραχούλες (αν και έχω αποδείξει ότι το φαινόμενο είναι συχνό). Τους ψήνουμε να φάνε (και οι δύο) μικρά περιστέρια (τα λεγόμενα «πεζουνούθκια»). Διότι είναι και οι ίδιοι πέζουνοι. Πιτσούνια, πως το λένε. Και σαν αγαπημένα πιτσουνάκια…. τρώνε κάποια άλλα πρώην αγαπημένα πιτσουνάκια. Όποιου πήγε ο νους σε κανιβαλιστικά έθιμα προφανώς δεν ξέρει από τις κυπριακές ευαισθησίες όσον αφορά το φαί. Κοινώς, ότι κινείται τρώγεται. Τρώγονται και μερικά ακίνητα πράγματα.

Τρώγοντας αυτά τα πεζουνούθκια ειδικά ο γαμπρός αποκτά κάποιο είδους extra δύναμης και το … πουλί του φλόγες βγάζει σαν να είναι πετρογκάζι. Απίστευτα πράγματα.


Δεν έχω ακολουθήσει κανένα από τα τρία πάρα πάνω έθιμα. Το δε κρεβάτι, σιγά μην άφηνα τα παιδιά των συγγενών να κάτσουν πάνω. Εν τούτοις έμεινα έγκυος. Μάλλον κατά λάθος. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

H φρίκη της Μάνας Patriot

Όλοι ξέρουμε ότι η πλειοψηφία των κανονικών ανθρώπων, ανησυχεί για την οικονομική τους κατάσταση. Όταν η οικονομική τους κατάσταση πάει μια χαρά (οκ, δεν πεινούν), ανησυχούν για την υγεία τους. Όταν και η υγεία τους είναι μια χαρά, αρχίζουν να φοβούνται το θάνατο. Όταν καταφέρεις να αποβάλεις ΚΑΙ αυτό, τότε είσαι έγκυος και παθαίνεις άλλου είδους αναλαμπές.

Αναλαμπή Εγκύου Γυναίκας (διότι πρέπει οπωσδήποτε να αγχώνεσαι για κάτι):

Αν βγει το παιδί Χρυσαυγίτης?

Αν βγει το παιδί με λόξα πατριωτική, να πιστεύει ότι είναι απόγονος αρχαίων Ελλήνων και ότι όλα εδώ είναι ελληνικά και άρα πρέπει να καθαρίσουμε το νησί από αλλόθρησκους και την wicked witch of the West? Αν μου γεμίσει τους τοίχους του υπνοδωματίου αντί με αφίσες συγκροτημάτων, με πεθαμένους αγωνιστές και πολιτικές φιγούρες και κιτς αφίσες με σημαίες που από μέσα ξεπηδούν τσουπ! γυμνοί αρχαίοι Έλληνες με περικεφαλαία? (να το δεις αυτό ανυποψίαστη βράδυ, να σου κολλήσει εφιάλτης). Αν θέλει να πηγαίνει σε διαδηλώσεις αντιπερισπασμού στα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης (τα γνωστά και ως «της Άρτας το Γιοφύρι»)??

Αν θέλει να είναι πρώτο τραπέζι πίστα σε όλες τις παρελάσεις, και ξέρει όλα τα αντιαρματικά μας με το μικρό τους και τι βεληνεκές έχουν? Αν κρύβει οπλισμό στο σπίτι και μετά λέει ότι θα ανοίξει μουσείο? Αν κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι με λάβαρα και σημαίες «στα όπλα πατριώτες, στα όπλα»? Αν φτάσει σε σημείο να λέει ότι είναι πιο Έλληνας από τους Έλληνες που κατέχουν ελληνικό διαβατήριο? Αν κυκλοφορεί με ένα σταυρό ΝΑ στο στήθος ως ένδειξη ότι είναι Έλληνας Ορθόδοξος? Αν γίνει οπαδός ομάδας και κατεβαίνει στο γήπεδο βαμμένο και σημαιοστολισμένο με σβάστικες και άλλα διακοσμητικά τάχα μου για την ομάδα? (διότι η σβάστικα στο γήπεδο είναι τάχα μου ένα απλό και αθώο πανό).

Αν πιστεύει ότι του μαθαίνουν στο σχολείο για την ιστορία του έθνους? Αν γίνει θερμός οπαδός κόμματος και γυρίζει τις γειτονιές κολλώντας αυτοκόλλητα και προκηρύξεις? Αν πραγματικά πιστεύει αυτά που λένε τα κόμματα?

Ποια η θέση μου??? Ποια η θέση της μετριοπαθούς μάνας?

Να γυρίζω τα κανάλια ως άλλη Μάνα Raver και να λέω τον πόνο μου από τα παράθυρα? Το βλέπω, θα μου βάζουν από κάτω λεζάντα «Μάνα Patriot», και με συντριμμένο ύφος θα λέω για τα βράδια που ξενυχτά, που γυρίζει με γαλανόλευκες παρέες, που ξημεροβραδιάζεται διαβάζοντας τη βιογραφία του Γρίβα και του Σαμψών (όχι αυτού με τα μαλλιά, του άλλου του Κύπριου), που το κλειδώνω στο σπίτι και αυτό φεύγει σκαστό από το παράθυρο…

- Έτερε, τι θα κάνουμε αν το παιδί μας βγει Χρυσαυγίτης, και θέλει να πάει να καταταγεί σε αιμοβόρα σώματα του στρατού όπως οι ΛΟΚ και τα ΟΥΚ?

- Να σου θυμίσω ότι θα κάνουμε κοριτσάκι και οι γυναίκες δεν πάνε στρατό.

- …. Σωστά. Μπερδεύτηκα…

(γλιτώνω και το πλύσιμο ρούχων παραλλαγής)

Και καλά, από μας (μετριοπαθείς έως αναίσθητοι) δεν θα ακούσει κορώνες πατριωτικού περιεχομένου να επηρεαστεί. Ούτε στρατό θα πάει να πάθει καμιά εγκεφαλική βλάβη (αν και πιστεύω ότι άμα είσαι normal, δεν παθαίνεις τίποτε στο στρατό. Εκτός από οξεία πλήξη). Αν πάει και ερωτευτεί ένα Χρυσαυγίτη?

Αν πάει και ερωτευτεί τα μάτια τα τσακίρικα, το βλέμμα το λάγνο κανενός μαλλιαρού με τη γαλανόλευκη τυπωμένη στο βυζί? Θα μου πεις, και τον Χρυσαυγίτη να ερωτευτεί, θα πηγαίνει στις πατριωτικές διαδηλώσεις μόνο για τα μάτια του, και βασικά χέστηκε για το περιεχόμενο της εκδήλωσης. Μια γυναίκα μπορεί να επηρεάσει ένα άντρα, ένας άντρας όμως μπορεί να επηρεάσει μια λογική γυναίκα?

Και όμως! Χάθηκε δηλαδή να βρει ένα μαλλιαρό χέβι-μεταλλά, με τις νεκροκεφαλές του, τα νεκροταφεία του, τις αλυσίδες του, το αίμα να στάζει? Normal πράγματα δηλαδή?

Για αναρχοκουμμούνι το αποκλείω, ειδικά άμα παραλάβει το πρώτο της τσεκκούδι από τη δουλειά και ανακαλύψει την αβάστακτη ελαφρότητα του καπιταλισμού και την τρελή χαρά μιας καταναλωτικής κοινωνίας, θα σκίσει όλη τη Ρωσική ιστορία που ενδεχομένως να διάβασε.

Μια λύση υπάρχει. Αντί για Πό-πη Πε-τα το Tό-πι, θα αρχίσουμε εντατικά να μαθαίνουμε το εξής: Ο-μο-σπο-νδία: Πλεονεκτήματα και Μειονεκτήματα. Discuss.

Μη βαράτε, είμαστε αληθινοί Έλληνες

Εγώ το ματς δεν το είδα διότι δεν είμαι ενωμένη με το σωστό κανάλι στην τηλεόραση και επιδή δεν είμαι αληθινή Ελληνίδα (ούτε η «μαγιά» του έθνους, ούτε η Μάγια η Μέλισσα) δεν πήγα μέχρι την Αθήνα να δω το ματς από τις κερκίδες. Έτσι έχασα την ευκαιρία να παίξω ξύλο με άλλους αληθινούς Έλληνες και τώρα νιώθω πολύ άσχημα, όπως ας πούμε μια imitation τσάντα Louis Vuitton που ζει συνέχεια με το άγχος της πραγματικής σύγκρισης.

Πραγματική ιστορία: Ένας φίλος μια φορά, όταν ήταν ακόμα φοιτητής στην Ελλάδα, πήγε με την παρέα του (συνολικά 10 άτομα) να παρακολουθήσει αγώνα του Παναθηναϊκού. Έκατσαν στην κερκίδα του Παναθηναϊκού (διότι εκείνη την ελληνική ομάδα υποστήριζαν) πήραν μαζί τους πανό της κυπριακής τους ομάδας (νόμισαν ότι ήταν κάτι σαν guest stars από το χρυσοπράσινο φύλλο), και χαρούμενοι σε κάποια φάση φώναξαν το σύνθημα, «ΑΠΟΕΛ, Θρύλος, Πρωτάθλημα».

Θρύλος στην Ελλάδα είναι ο Ολυμπιακός. Αλίμονο σε αυτόν που φωνάζει «θρύλος» σε κερκίδα του ΠΑΟ. Κόντεψαν να λυντσαριστούν. Οι αδελφοί Έλληνες οπαδοί του Παναθηναϊκού, δεν καταλάβαιναν όταν τους είπαν ότι είναι Κύπριοι, είναι αδέρφια τους, είναι φίλοι του Παναθηναϊκού και άλλα φιλικά. Είπες Θρύλος, θα πεθάνεις!!!!

Την ιστορία αυτή μου την είπε αυτός ο φίλος μου, προσθέτοντας ότι άμα δεν ξέρεις από ελληνικό ποδόσφαιρο, καλό είναι να μην πηγαίνεις στο γήπεδο.

Φανταστείτε λοιπόν το ύφος μου όταν ακούω στις ειδήσεις ότι έγιναν επεισόδια (εδώ καμία έκπληξη) στο γήπεδο, μεταξύ Κυπρίων που πήγαν να παρακολουθήσουν το ματς και Ελλήνων οπαδών.

Η ιστορία παρόμοια. Πήγαν πάλι οπαδοί από την Κύπρο για να υποστηρίξουν την εθνική Ελλάδας, πήραν και τα πανό της κυπριακής του ομάδας. ‘Έκατσαν ωραία και καλά και νόμισαν ότι όλοι θα έλεγαν, «βρε καλώς τα παιδιά από την Κύπρο, που έφεραν και τα πανό τους και φωνάζουν και τα συνθήματα τους. Είναι αδέρφια μας, είναι Έλληνες, άρα οκ, κάνετε ότι θέλετε παιδιά, να μην σας ενοχλούμε.»

Με λίγα λόγια:

Που πάς μωρή ξεβράκωτη στ ‘αγγούρια?

Τελικά το καλύτερο μέρος των ειδήσεων ήταν ο καιρός.

Άντε πάλι

… Στέκομαι στην άκρη της οδού Λήδρας και παρατηρώ το ξήλωμα του παραβάν που κρύβει την άλλη πλευρά. Τελικά αποφάσισαν να το μετακινήσουν και αυτό. Μάλιστα μου μπαίνει η ιδέα να πάω από γύρω, από την πλευρά των Τ/Κ για να παρατηρήσω καλύτερα. Σε χρόνο ρεκόρ βρίσκομαι στην αντίθετη κατεύθυνση και παρατηρώ ότι και οι Τ/Κ μετακίνησαν το δικό τους παραβάν και μέσα στη νεκρή ζώνη βρίσκεται μια μπουλντόζα που ισοπεδώνει το δρόμο και ξεριζώνει τα αγριόχορτα. Δίπλα μου η ΦΣ διερωτάται:

«Μήπως να πάρω μαζί μου στις σπουδές τη φούξια πουκαμίσα που φορώ στη θάλασσα?»
«Με τι πετάς?»
«Με American Airlines. Την πτήση που έρχεται Κύπρο κάθε 2 εβδομάδες.»

……

Η ΦΣ έχει τελειώσει το πανεπιστήμιο εδώ και 7 χρόνια, η American Airlines δεν πατά στην Κύπρο, να μην σχολιάσω καν το σκηνικό της οδού Λήδρας.

(σκατά, πάλι όνειρο έβλεπα.)

Τελευταία βλέπω πολύ ψυχεδελικά όνειρα. Ρεαλιστικά μεν αλλά απίθανα σε πλοκή. Προχτές ας πούμε είδα όνειρο ότι περπατούσα σε κεντρική λεωφόρο της Λευκωσίας και έτρωγα παγωτό. Στρίβω αριστερά και βρίσκομαι στο Camden Town (literally, εκείνο του Λονδίνου). Ψάχνω, λέει, να αγοράσω second hand δερμάτινο (κίτρινο παρακαλώ) σακάκι… τρελά πράγματα σου λέω.

Δεν έχω ιδέα αν ευθύνεται ΚΑΙ γι’ αυτό η εγκυμοσύνη. Μια συνάδελφος μου είπε ότι όταν εκείνη ήταν έγκυος, έβλεπε συνέχεια το ίδιο όνειρο. Ξυπνούσε, λέει, το πρωί, σηκωνόταν να πάει στο μπάνιο και βλέποντας τον εαυτό της στον καθρέφτη ανακάλυπτε έντρομη ότι της φύτρωσε δεύτερη μύτη και γέμισε σπυράκια….

Άρα να μην παραπονιέμαι για τις περιπλανήσεις μου.

Ξαπλώνω το βράδυ, και δεν ξέρω τι θα ονειρευτώ. Όχι ότι ξέρει κανένας τι θα ονειρευτεί αλλά μια λογική συνέχεια καλό θα ήταν να τηρείται. Όχι τίποτε άλλο αλλά να μην σοκάρομαι όταν ας πούμε με βλέπω όνειρο να τραβώ κουπί μέσα σε φουσκωτό παρέα με τον Bob Marley μέσα στην πισίνα της Eleon.

Παλαιότερα που είχα πάθει κάτι παρόμοιο, έφταιγαν τα τόστ. Και εδώ επίσης. Τώρα με τον περίδρομο που τρώω κάθε μέρα δεν ξέρω τι μπορεί να φταίει. Τα σάντουιτς? Τα γλυκά? Τα φρούτα? Οι χυμοί? Οι extra large Twix? Η πάστα Φλώρα? Τα πατατάκια με γεύση ξύδι και αλάτι? Οι Ferrero Rocher του πρέσβη? Ποιο απ ‘όλα άραγε ευθύνεται?

Τουλάχιστον δεν έχω 2 μύτες.

Δηλώσεις που δεν θα ήθελες να μεταφέρεις και παρακάτω:

«…αλλάζει θέσεις με ταχύτητα που θα ζήλευε καθαριστήρας αυτοκινήτου», Άντρος Κυπριανού, Εκπρόσωπος Τύπου ΑΚΕΛ σε δελτίο ειδήσεων του MEGA (αν θυμάμαι καλά αναφερόταν σε πολιτικό και την αλλαγή στις θέσεις του). Α’ κρατικό Βραβείο πρωτοτυπίας σε χαρακτηρισμό. Και ταχύτητα, και συναίσθημα, και το αξεσουάρ. Με ολοκληρώνει. Άλλες πιθανές παραλλαγές της φράσης:
«…κινείται με ταχύτητα που θα ζήλευε το θερμαινόμενο τζάμι πίσω»
«…κινείται με ταχύτητα που θα ζήλευε ο αναπτήρας του αυτοκινήτου»
«…κινείται με ταχύτητα που θα ζήλευε η ένδειξη για να στρίψεις (το tip)»
Τα αξεσουάρ σε ένα αυτοκίνητο είναι απεριόριστα.

«Το Ευρώ ανεβοκατεβαίνει όπως ένα ασανσέρ», Άντρος Κυπριανού, Εκπρόσωπος Τύπου ΑΚΕΛ, αναφερόμενος στα… χαρίσματα του Ευρώ και γιατί η Κύπρος πρέπει να περιμένει ένα ακόμα χρόνο για ένταξη στην ΟΝΕ. Σαφής σεξιστικός υπαινιγμός, έντεχνα αποτυπωμένος με τρόπο ώστε να αποφύγει με ελιγμό τη λογοκρισία και να περάσει σαφές μήνυμα στο λαό. Τι άλλο μπορεί και…. ανεβοκατεβαίνει με τόση ευκολία? Πάλι καλά που δεν είπε «σηκώνεται».

«Η Κύπρος μπορεί να ζήσει και χωρίς συμπεράσματα». Γιώργος Λιλήκας, Υπουργός Εξωτερικών αναφερόμενος στην ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας και τα συμπεράσματα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Επίσης η Κύπρος μπορεί να ζήσει χωρίς:
Την υπόλοιπη μισή Κύπρο.

Η Κύπρος εν ολίγοις, είναι αυτάρκης σαν φωτοκύτταρο. Απλώς δέχεται διοξείδιο του άνθρακα και κάνει φωτοσύνθεση. Ψέματα. Η φωτοσύνθεση υπονοεί μια κάποια δραστηριότητα. Σκέτο κύτταρο.

«Η διπλωματική κίνηση της Κυβέρνησης, ρίχνει ξεκάθαρα πλέον την μπάλα στο γήπεδο της Άγκυρας» Από όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για το γκρέμισμα του τοίχου στην οδό Λήδρας…. Η Άγκυρα παίρνει την μπάλα, κινείται δεξιά, μετά αριστερά, πασάρει στον μέσο επιθετικό της, αυτός περνά δύο αντιπάλους, του κάνουν σκληρό τάκλιν, πασάρει την μπάλα στον προωθημένο επιθετικό, ελίσσεται, προσποιείται, σουτάρει και ΓΚΟΟΟΟΛ!!!

Αυτά γράφονται από δήθεν σοβαρούς δημοσιογράφους. Μετά προσπαθούν να μας πείσουν ότι θέλουν να προωθήσουν τη χρήση της σωστής ελληνικής γλώσσας στη χώρα μας και σοκάρονται όταν χρησιμοποιούμε αγγλικές λέξεις στις εκφράσεις μας. Το ότι περιγράφουν το κυπριακό πρόβλημα σαν ποδοσφαιρικό αγώνα αντίθετα, δεν τους ενοχλεί καθόλου.

«Η κατάργηση της εθνικής μνήμης είναι εθνική αυτοκτονία», Κωνσταντίνος Χολέβας, σχολιάζοντας την αλλαγή των βιβλίων της ιστορίας της Στ’ Δημοτικού σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Σημερινή», αλλά και γενικά κορώνα ύψιστου λαϊκισμού που θυμούνται διάφοροι όταν δεν θέλουν να αλλάξει το σύστημα που τους βόλευε μέχρι τώρα. Εννοώντας βέβαια, ότι αν είναι να διασώσουμε κάτι, να διασώσουμε αυτά που μας συμφέρουν, να υπερτονίσουμε όπου πάθαμε κακό και καθήκον μας είναι να χρωματίσουμε την ιστορία με συναίσθημα, δέος, μίσος και λύπη. Κάτι σαν σαπουνόπερα. Η φράση «mea culpa» είναι στα λατινικά και άρα απορρίπτεται ως βάρβαρη, ανθελληνική και δεν χρειάζεται να μάθουμε τι σημαίνει. Για παράδειγμα, η εθνική μας μνήμη τα τελευταία 32 χρόνια ορίζει ότι μια καλή μέρα μέσα στο κατακαλόκαιρο, έπεσαν ξαφνικά Τούρκοι αλεξιπτωτιστές από τον ουρανό, και άρχισαν αδιακρίτως να σκοτώνουν, να βιάζουν και να διώχνουν κόσμο από τα σπίτια τους.

Trash Nation 7

Από το χιονισμένο θέρετρο του Troodistland (τύφλα νάχει το Chamonix), σε άμεση σύνδεση με το blog, σας παρουσιάζουμε το νέο επεισόδιο Trash Nation: Καυτό weekend στο σαλέ.

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν, δεν είναι αποτέλεσμα photoshop.

Βλέπετε στ' αλήθεια μια νύφη με ξώπλατο νυφικό στους -2 βαθμούς να κάνει φωτογράφιση. Μια ακόμα απόδειξη ότι οι Κύπριοι, όταν πρόκειται για το γάμο τους, όλα τα υπομένουν, και όλα τα μηχανεύονται.

Αχχχ!!! Δροσιά!

και μαζί....

και χώρια...

- Αγάπη μου, εβόλησα!

- Τώρα να σε τραβήσω!

(ρε σεις, πότε χιόνισε και δεν το πήρα χαπάρι?)

Voodoo child

Το μικρό τεκνό της αδερφής μου είναι σχεδόν 2 χρονών αλλά δεν έχει μιλήσει ακόμα. Καταλαβαίνει τα πάντα, λέει μερικές λέξεις όποτε το αποφασίσει αλλά δεν μιλά, με την παραδοσιακή έννοια της λέξης (δηλαδή, για να επικοινωνεί). Το θέμα θα λυθεί λίαν συντόμως διότι το τεκνό θα πάει νηπιαγωγείο και υποτίθεται η συνεχής παρέα με άλλα παιδάκια, και μια νηπιαγωγό που ξέρει τι κάνει (ελπίζουμε) θα το κάνουν να συνδέσει το στόμα του με την ομιλία, αντί με τη μάσα.

Μέχρι να πάει όμως νηπιαγωγείο, η γιαγιά Μαγκάιβερ έρχεται to the rescue.

«Να το πάμε στον Καθεδρικό ναό του Αγίου Ιωάννη στην παλιά Λευκωσία.»

Στις διαμαρτυρίες μας ότι το παιδί χρειάζεται απλώς λίγο χρόνο και όχι εξορκισμό, η γιαγιά Μαγκάιβερ μας απορρίπτει ως άσχετες, δεν εννοούσε εξορκισμό φυσικά, μα που ζούμε επιτέλους (έλα ντε), και μας διηγείται το θρύλο της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη. Ο θρύλος αυτός λέει ότι άμα ένα παιδί καθυστερήσει να μιλήσει, το πας στη συγκεκριμένη εκκλησία, και το βάζεις να γλύψει ή να φιλήσει, το θαυματουργό μάνταλο της εξωτερικής πόρτας της εκκλησίας, το λεγόμενο «τσιερκέλλι». Γλύφοντας αυτό, βοηθά το παιδί να μιλήσει πιο γρήγορα. Είναι δοκιμασμένο, όλη η παλιά Λευκωσία το ξέρει και το έχει δοκιμάσει.

«Άλλωστε και εσείς το γλύψατε», λέει σε μένα και την αδερφή μου. «Σας είχα πάει εγώ.»

Αυτή τη λεπτομέρεια την αγνοούσα. Ότι έχω «γλύψει» μέρος μιας εκκλησίας 500 χρονών δεν το ήξερα. Πάλι καλά που δεν κολλήσαμε τίποτα μικρόβια. Φυσικά με το που ακούει τη λέξη «μικρόβια» η γιαγιά Μαγκάιβερ γίνεται πυρ και μανία. Πως τολμάμε να αμφισβητούμε το θαυματουργό μάνταλο της πόρτας… που είναι και εξωτερικό και βρίσκεται εκτεθειμένο στα στοιχεία της φύσης… και που το έχουν ακουμπήσει χιλιάδες κόσμος… και που η εκκλησία έχει να ανακαινιστεί από τον προ-προηγούμενο αιώνα…

Είναι Κυριακή, βαριόμαστε να κάτσουμε σπίτι, ο καιρός είναι ωραίος, έχουμε όρεξη για πειράματα… δεν πάμε μέχρι τον Άη Γιάννη? Άλλωστε, τι έχουμε να χάσουμε? (ειδικά άμα είναι για το θαυματουργό μάνταλο που σε κάνει να μιλήσεις, πρέπει να το δοκιμάσουμε.) Πλάκα θα’ χει.

Μια και δυο πακεταριζόμαστε μέσα στο αυτοκίνητο (με σειρά εμφανίσεως) οι ακόλουθοι αργόσχολοι: μαμά Δρακούνα, γιαγιά Μαγκάιβερ, εγώ, η αδερφή μου, 2 τεκνά σε ενθουσιώδη (μάλλον έξαλλη) κατάσταση, και μια θεία που ήρθε βασικά για καφέ αλλά θα μας συνοδεύσει για περίπατο. Όλοι οι καλοί χωράνε μέσα σε ένα saloon. Διασχίζουμε όλη τη Λευκωσία μέσα στον ενθουσιασμό (που θα πάμε να κάνουμε το παιδί πειραματόζωο) και τέλος φθάνουμε στην εκκλησία. Της οποίας είναι κλειδωμένη η καγκελόπορτα και ούτε μέσα στο προαύλιο δεν μπορούμε να μπούμε!!

Μεγάλη ήττα!!

Να θέλουμε να γλείψουμε την εκκλησία και αυτή να είναι κλειδωμένη. Ε ποτέ!

«Μήπως αν έγλειφε το παιδί κάποιο άλλο σημείο μιας άλλης εκκλησίας? Ο Άγιος Αντώνιος είναι κοντά…» λέω εγώ.

«Όχι!! Μόνο το μάνταλο του Αγίου Ιωάννη κάνει!!» κάθετη η γιαγιά Μαγκάιβερ. Δεν το συζητά. Πρέπει αναγκαστικά να φύγουμε άπρακτες. Το παιδί δεν θα μιλήσει σήμερα.

Ξαναπακεταριζόματε μέσα στο αυτοκίνητο και κάνουμε να φύγουμε. Πάνω στη γωνία, μαμά Δρακούνα και γιαγιά Μαγκάιβερ αναγνωρίζουν τον καντηλανάφτη της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη. Πράγματι, ένας ηλικιωμένος κύριος κατηφορίζει προς την εκκλησία. «Λες να πηγαίνει να ξεκλειδώσει την εκκλησία? Δεν θα κάνουν εσπερινό?» Διερωτάται η μαμά Δρακούνα. «Πάμε να ρωτήσουμε!»

Επαναστροφή επιτόπου στο δρόμο (τα 2 τεκνά αλαλάζουν από χαρά) και καταδιώκουμε τον καντηλανάφτη. Ο ηλικιωμένος κύριος, δεν έχει αντιληφθεί το αυτοκίνητο που σταματά δίπλα του και βγαίνουν από μέσα 5 αλλοπαρμένες γυναίκες και 2 τεκνά μέσα στη τρελή χαρά. Ο καντηλανάφτης όντως είναι εκεί για να ξεκλειδώσει την εκκλησία και θα μας ανοίξει αμέσως (είναι σημάδι, ήταν γραφτό το παιδί να γλύψει σήμερα το μάνταλο… τι, μόνο τα ζώδια θα προσέχουμε?)

Ανοίγουν τσάντες, βγαίνουν στη φόρα ψιλά, κάνουμε έφοδο μέσα στην εκκλησία. Το τεκνό για το οποίο πήγαμε, είναι εκστασιασμένο από το ολόχρυσο ιερό και δεν δίνει σημασία στην εξωτερική πόρτα της εκκλησίας που ομολογουμένως, είναι λιγότερο glamorous. Το παίρνει η γιαγιά Μαγκάιβερ με τρόπο και το πάει στην πόρτα. «Το βλέπεις αυτό χρυσό μου? Να το φιλήσουμε και αυτό όπως τους άλλους αγίους?»

Το τεκνό δεν έχει αντίρρηση, και το χαλί θα φιλούσε εκείνη τη στιγμή. Φιλά το μάνταλο και η γιαγιά Μαγκάιβερ αγαλλιάζει. Αποστολή εξετελέσθη.

Να σημειώσω ότι το μάνταλο είναι βαμμένο με κοινή μπογιά, χρώματος μπεζ, ασορτί με την υπόλοιπη πόρτα και είναι και ελαφρώς μαυρισμένο από την πολλή χρήση. Πολύ low profile για θαυματουργό μάνταλο, θα το προσπερνούσες για κάτι κανονικό. Παρ’ όλα αυτά είναι το θαυματουργό μάνταλο της πόρτας του Αι Γιαννιού, η γιαγιά Μαγκάιβερ δεν κάνει λάθος και εν πάση περιπτώσει, δεν είναι εκεί για να μας γεμίσει το μάτι αλλά για να κάνει τη δουλειά του, δηλαδή να βοηθά παιδάκια να μιλούν μια ώρα αρχύτερα.

«Δηλαδή μέχρι απόψε θα μιλήσει?» ρωτά με αγωνία η μάνα του τεκνού, η αδερφή μου.
«Όχι βέβαια, αλλά θα μιλήσει σύντομα».

Καλού κακού, το παιδί θα γραφτεί σύντομα και στο νηπιαγωγείο.

Conspiracy Theory

Τελευταίως η γάτα βλέπει ύποπτα την κοιλιά μου, βλέπω και εγώ τη γάτα με το μισό μου, πάει αυτή και κρύβεται πίσω από τον Έτερο, Το Μεγάλο Ειρηνοποιό. Βλέπουν μαζί αγκαλιά τους μπάτσους του Animal Planet που συλλαμβάνουν ιδιοκτήτες ζώων που συμπεριφέρονται βάναυσα στα ζώα τους. Είναι το αγαπημένο τους πρόγραμμα. Του Έτερου επιδή αγαπά τα ζώα (σε σημείο να αρνείται να σκοτώσει ύπουλες, κακές κατσαρίδες και να πρέπει να το κάνω μόνη μου), της γάτας επιδή μένει ακίνητος ο Έτερος πάνω στον καναπέ και όταν κάθεται πάνω του τη χαϊδεύει.

«Αν είχαμε τέτοια υπηρεσία στην Κύπρο, οι μισοί ιδιοκτήτες ζώων θα έπρεπε να προσαχθούν για βάναυση συμπεριφορά». Το όνειρο του Έτερου. Animal Police.

«Εδώ δεν κάνουν τίποτα γι’ αυτούς που προσπαθούν να δηλητηριάσουν όλους εμάς με τα καυσαέρια των παμπάλαιων αυτοκινήτων τους, σιγά μην κάνουν για τα ζώα». Το όνειρο της Δρακούνας. Θάνατος σε όσους έχουν χαλασμένα αυτοκίνητα.

Άμα ήταν εφικτά, δεν θα τα λέγαμε όνειρα αλλά καταναλωτικά δάνεια.

Τέλος πάντων, η γάτα που λες τελευταίως συμπεριφέρεται παράξενα. Είμαι πεπεισμένη ότι ερωτεύτηκε τον Έτερο και με βλέπει σαν ανταγωνίστρια. Λογαριάζει τώρα που είμαι έγκυος και ελαφρώς εκτός δράσης (νομίζει) θα κάνει τη σαγηνευτική επίθεση της και θα τον κατακτήσει. Το σχέδιο της είναι σατανικό αλλά προβλέψιμο:

1. Αρνείται να φάει άμα την ταΐζω εγώ, και περιμένει πότε θα σχολάσει ο Έτερος για να του νιαουρίσει με παράπονο και νάζι σε στυλ «η ηλίθια δεν με ταΐζει και αν δεν ήσουν εσύ ήρωα μου, νηστική θα έμενα όλη μέρα.»
2. Όταν είμαι μόνη στο σπίτι, εξαφανίζεται. Βρε καλή μου, βρε χρυσή έλα, δεν έρχεται. Περιμένει να ακούσει το αυτοκίνητο του Έτερου, και τότε όπου και αν βρίσκεται εμφανίζεται τσουπ! ως δια μαγείας έξω από την πόρτα και πάλι νιαουρίσει με παράπονο και νάζι σε στυλ «με έχει κλειδώσει έξω από το σπίτι η ηλίθια, μέσα στο αγιάζι και τη βροχή και μόνο εσύ άγγελε μου θα με σώσεις και θα με βάλεις μέσα στη θαλπωρή».
3. Το τι τρίψιμο πέφτει και πως του κουνά την ουρά και τον κώλο της δεν περιγράφεται. Που**** κανονική. Μου ρίχνει και κάτι ματιές όλο νόημα. «Με βλέπεις ηλίθια? Τώρα κάθομαι πάνω του... Τώρα τρίβομαι πάνω του… Τώρα δίνει ΜΟΝΟ σε μένα σημασία…. Είμαι βλέπεις υπεράνω υποψίας. Νιαου.»

Θα την σκοτώσω την που**** την αντροχωρίστρα!

Μετά θα πρέπει να εξηγήσω γιατί σκότωσα μια μικρή ανυπεράσπιστη γάτα, αλλά βέβαια αυτό είναι το σχέδιο της. Να είναι αυτή το θύμα και εγώ ο σατανικός δολοφόνος με το Lanate.

Έτσι είναι Σούλλα μου. Τις βάζεις μέσα στο σπίτι σου και αυτές σου τρώνε τον άντρα. Εγώ φταίω. Που εισηγήθηκα να την στειρώσουμε, αντί να την αφήσουμε εκεί να την κυνηγάνε όλα τα αρσενικά της γειτονιάς. Σύγκαμα θα είχε πάθει από το πολύ γκάστρωμα. Δεν θα μπορούσε να περπατήσει. Αλλά εμείς τη μαζέψαμε, την περιποιηθήκαμε, της βάλαμε τα εμβόλια της, την έχουμε κυρία και αυτή λιμπίστηκε τον ξένο άντρα. Έτσι είναι αυτές Σούλλα μου. Ξετσίπωτες! Να δεις που θα θέλει σε λίγο να βάψει το τρίχωμα της ξανθό.

Θα την καταγγείλω στο Τμήμα Αλλοδαπών, να τη στείλουν από εκεί που ήρθε. Να μάθει! Στον Έτερο θα πω ότι έφυγε μόνη της να πάει να βρει τους συγγενείς της. Όχι νόμισε θα επιβληθεί αυτή σε μένα. Τον καιρό που εσύ πήγαινες χρυσή μου, εγώ επέστρεφα.

Μουαχαχαχαχαχα!!!

Όχι άλλα κλαδωτά μαξιλαράκια

Εμένα δεν θα με αφήσουν να γίνω η αραχτή οδαλίσκη της βεράντας όπως το φαντάστηκα.

Έπρεπε να μου παραδοθούν τα έπιπλα βεράντας που παρήγγειλα. Φυσικά οι παραγγελίες παραδίδονται μόνο πρωινά, διότι όλες εμείς οι νεαρές γυναίκες είμαστε νοικοκυρές στο σπίτι, με τη σκούπα και το ξεσκονόπανο στο χέρι και περιμένουμε καρτερικά τον κάθε τύπο που θα έρθει να μας παραδώσει έπιπλα.

Κάνω ένα περίπλοκο σχέδιο δράσης (βασικά να φύγω σκαστή από τη δουλειά για να πάω να παίξω μηχανάκια στο Piccadilly –εντάξει, αστειεύομαι-) για να βρίσκομαι στο σπίτι τη συγκεκριμένη ώρα που θα ερχόταν το φορτηγό με τα έπιπλα. Δηλαδή, ευελπιστούσα ότι θα συγχρονιστώ εγώ και οι τύποι που κάνουν παραδόσεις.

Πότε μου παραδόθηκε κάτι στην ώρα του για να μου παραδοθεί τώρα? Η ερώτηση ήταν ρητορική: Ποτέ!

Επιπλέον άρχισε να βρέχει…

Βλέποντας τους τύπους να καθυστερούν (και εγώ να εξακολουθώ να είμαι σκαστή από τη δουλειά) τηλεφωνώ στο κατάστημα να μάθω που βρίσκονται τα σαΐνια. Πληροφορούμαι ότι επιδή βρέχει, δεν θα κάνουν παραδόσεις. Βασικά θα περιμένουν να σταματήσει η βροχή και μετά βλέπουμε. Θα με πάρουν, λένε, τηλέφωνο. Επιδή δεν μπορώ να περιμένω «να σταματήσει η βροχή και μετά βλέπουμε», επιστρέφω πίσω στη δουλειά (μέσα στη βροχή πάντοτε) και τηλεφωνώ στον Έτερο.

«Άκου να δεις χρυσέ μου. Είναι σειρά σου να φύγεις σκαστός από τη δουλειά και να είσαι σε επιφυλακή για τους τύπους. Δεν μπορώ επιτέλους να τα κάνω όλα. Ας μην ξεχνάμε ότι είμαι και έγκυος.»

Ο Έτερος δεν έχει καμία αντίρρηση, ούτως ή άλλως το μεσημέρι θα πάει στο σπίτι. Κλείνουμε, ηρεμώ, χαλαρώνω, κάνω και καμιά δουλειά και χαζεύω τη βροχή. Στο τηλέφωνο, άκρα του τάφου σιωπή.

Κατά τις δύο και μισή (σταμάτησε να βρέχει), μου τηλεφωνεί ο τύπος ότι βρίσκονται έξω από την πόρτα μου. Κανένα πρόβλημα, μισό να πάρω τον Έτερο, λογικά πρέπει να βρίσκεται ήδη στο σπίτι. Το κινητό του χτυπάει…. συνεχίζει να χτυπάει αλλά απάντηση δεν παίρνω. Δεν γίνεται, πρέπει ο Έτερος να ανεβρεθεί αμέσως διότι κάποιος πρέπει να υποδεχτεί τα έπιπλα Παίρνω τηλέφωνο στο σταθερό τηλέφωνο. Χτυπάει κάνα μισάωρο μέχρι να απαντήσει ο Έτερος με φωνή από το υπερπέραν:

- μνπσκφρξ?
- Έτερε ΚΟΙΜΑΣΑΙ?
- …..μμμμμ
- Ξύπνα, ήρθαν τα έπιπλα και είναι έξω από την πόρτα. Πρέπει να ανοίξεις.
- …..μμμμ… κλικ

Θεωρώ ότι ο Έτερος ξύπνησε και το θέμα τακτοποιήθηκε. Συνεχίζω τη δουλειά μου ήσυχη. Εδώ να σημειώσω ότι ο Έτερος δεν έχει δει ποτέ του τα έπιπλα, είδε μόνο κάτι φωτογραφίες που έβγαλα με το κινητό όταν τα είδα στο κατάστημα και του τα έδειξα αργότερα. Άρα, ξέρει ένα περίπου πως είναι αλλά δεν ξέρει πολλές λεπτομέρειες.

Δέκα λεπτά αργότερα μου τηλεφωνεί ο Έτερος. Νομίζει έφεραν τα λάθος έπιπλα αλλά δεν είναι και πολύ σίγουρος.

- Δηλαδή? Πως είναι αυτά που έφεραν?
- Είναι μεν έπιπλα βεράντας αλλά είναι χάλια… πώς να το πω…. πολύ κιτς… αποκλείεται να παράγγελνες εσύ αυτά τα έπιπλα… το τραπεζάκι πρέπει να είναι στρογγυλό? Πρέπει να υπάρχουν κλαδωτά μαξιλαράκια?

Ψήφος εμπιστοσύνης στο γούστο μου.

- Όχι!! Το τραπεζάκι είναι ορθογώνιο 100Χ75Χ70. ΚΛΑΔΩΤΑ ΜΑΞΙΛΑΡΑΚΙΑ?? Μας έφεραν λάθος έπιπλα!

Τους ακούω να προσπαθούν να συνεννοηθούν. Ο τύπος που κάνει τις παραδόσεις είναι οπαδός της θεωρίας «επιμένω ότι είμαι σωστός, και αν δεν καταφέρω να σε πείσω, επαναλαμβάνω τα πάντα με δυνατή φωνή.» Τους ακούω να φωνάζουν. Ο τύπος συνεχίζει να επιμένει. Αυτά του έδωσαν να παραδώσει, άρα είναι τα σωστά. Δικανικός συλλογισμός: Ο Σωκράτης μισεί τις γυναίκες. Ο Σωκράτης είναι άντρας, άρα όλοι οι άντρες μισούν τις γυναίκες. Δεν να συνεννοηθούμε.

Φωνάζω και εγώ από το τηλέφωνο να ακουστώ. Κάπου μέσα στο σπίτι έχω την απόδειξη. Γράφει πάνω τι παρήγγειλα. Με ακούει ο Έτερος, μου λέει οκ και κλείνει το τηλέφωνο.

Μένω με την αγωνία. Τι να κάνουν άραγε? Βρήκαν τα σωστά έπιπλα? Σκέφτομαι το ενδεχόμενο να μου αφήσουν λάθος έπιπλα και μετά να τους κυνηγώ μέχρι να έρθουν να φέρουν τα σωστά. Ατέλειωτες ώρες στα τηλέφωνα και στο περίμενε για να γίνει η σωστή παράδοση… ήθελα έπιπλα βεράντας… δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα μου?

Μέχρι να επιστρέψω σπίτι το απόγευμα έχω κάνει μέσα στον εγκέφαλο μου σενάριο τρόμου. Θα με περίμεναν παμπού έπιπλα με κλαδωτά μαξιλαράκια, ή ακόμα χειρότερα, βαμμένα άσπρα σιδερένια σκαλιστά έπιπλα με επίσης κλαδωτά μαξιλαράκια (πολύ 70s, μου έχουν μείνει ψυχολογικά προβλήματα με τα κλαδωτά μαξιλαράκια. Δεν μπορώ να τα δω μπροστά μου).

Ευτυχώς μας άφησαν τα σωστά έπιπλα….

Τα έργα

Νέο παιγνίδι. Τώρα λέμε τις 5 αγαπημένες μας κινηματογραφικές ταινίες. Μετά θα συνεχίσουμε με τους 5 αγαπημένους μας προορισμούς, τα 5 αγαπημένα μας χρώματα, τους 5 αγαπημένους μας εραστές, τα 5 αγαπημένα μας φαγητά, τα 5 αγαπημένα μας ποτά… η λίστα είναι ατέλειωτη.

Οι λίστες όμως έχουν πλάκα. Ταξινομείς τις σκέψεις σου ευκολότερα. Για οργανωτικά freaks είναι το άλφα και ο ωμέγα. Ξέρω κόσμο που πριν πάει ταξίδι, κάθεται και γράφει σε λίστα ποια ρούχα του θα πάρει μαζί του (το navy blue πουλόβερ, το “καλό” μου jean, το γκριζοπράσινο μακό κτλ). Τους κάνει να νιώθουν καλύτερα.

Δίπλα από οργανωτικά freaks, εγώ είμαι κάτι σε demi. Κάνω λίστα μόνο για να πάω στο supermarket (αλλά εννοείται ότι αγοράζω τα διπλάσια απ’ ότι έγραψα). Τώρα θα κάνω και λίστα με τα 5 αγαπημένα μου έργα. Αλήθεια. Χωρίς φόβο και με πολύ πάθος, όπως διέταξε η Fraoulenia:

Και όχι, δεν θα κάτσω να γράψω τα πιο ντιπ κουλτουρέ έργα που είδα για να κάνω εντύπωση και να δείξω και καλά ψαγμένη.

1. The Sound of Music: Αυτό δεν ξέρω αν το έβαλα στα αγαπημένα μου διότι το είδα εκατοντάδες φορές και μου έχει γίνει πλύση εγκεφάλου, ή απλώς μου άρεσε, μου αρέσει και θα μου αρέσει. Ξέρω απ’ έξω όλους τους διαλόγους. Όταν ακόμα δεν καταλάβαινα αγγλικά, ήξερα το ρυθμό των τραγουδιών. Ο κύριος λόγος που επισκέφτηκα το Salzburg 2 φορές ήταν για να δω που ακριβώς γυρίστηκε το έργο (ναι, έχω και φωτογραφίες, όχι δεν έκανα το οργανωμένο tour, κρατούσα χάρτη). Έχω το sοundtrack της ταινίας σε CD, κασέτα, δίσκο με τη συμφωνική ορχήστρα Βιέννης (αντίκα που αγόρασα από το Portobello) και φυσικά το ίδιο το έργο σε κασέτα.

Σε άλλη επίσκεψη στην Αυστρία, προσπάθησα να κάνω αναπαράσταση της φάσης που η Julie Andrews ανεβαίνει πάνω στο βουνό, ανοίγει διάπλατα τα χέρια και τραγουδά το «The hills are alive» αλλά με κυνήγησε Αυστριακός γεωργός γιατί του πατούσα το γρασίδι που έτρωγαν οι αγελάδες του. Στο ίδιο περιστατικό ανακάλυψα έκπληκτη ότι οι ανέμελες αγελάδες που βόσκουν πάνω στα καταπράσινα βουνά, περιφράσσονται με ηλεκτροφόρο καλώδιο για να μην χάνονται πάνω στις βουνοπλαγιές (όντας ανέμελες). Όταν το ακουμπήσεις, νιώθεις ένα ελαφρό τίναγμα. Αυτά με τα αγροτικά της Αυστρίας.

2. The Unbearable Lightness of Being: Ο Μίλαν Κούντερα σε κάποια φάση που έγινε πολύ διάσημος κινδύνεψε να γίνει κάτι σαν Paolo Coelho, αλλά ευτυχώς το απέφυγε και η υπόληψη του δεν έχει χαθεί εντελώς. Είναι όμως ένοχος για τη συγγραφή του πιο περίεργου και cheesy ονόματος βιβλίου που μετά έγινε έργο. Αν βάλουμε όμως τον τίτλο κατά μέρος, μας μένει μια ταινία, από τις καλύτερες στη μεταφορά από βιβλίο στη μεγάλη οθόνη. Ο λόγος που παρακολουθώ φανατικά όλα τα έργα της Juliet Binoche είναι αυτό το έργο. Η Juliet ως Τερέζα με έχει στοιχειώσει. Επιπλέον, όταν βλέπω αυτό το έργο θέλω να είναι χειμώνας, να κάνει απίστευτο κρύο, να ζω σε μια σκοτεινή πόλη με ποταμό, να είναι κομμουνιστικό το καθεστώς και να κάνω sex. Και όλο το διαμέρισμα μου να είναι καλυμμένο με βιβλία. Ρώσων. Για κάποιο μυστήριο λόγο, το έργο αυτό έχει αυτή την επίδραση πάνω μου. Έκανα όσο μπορούσα αναπαράσταση στην Αγγλία αλλά φαντάσου τι θα έκανα αν ήμουν φοιτήτρια στην Πράγα. Εν τη απουσία αντίγραφου της «Άννας Καρένινας» του Τολστόι, διάβαζα τις «Τρεις Αδερφές» του Τσέχωφ.

3. Διπλοπενιές: Δεν θα μπορούσε να λείπει έργο της Αλίκης Βουγιουκλάκη από τα αγαπημένα μου. Άλλωστε γράφω για τα αγαπημένα μου έργα και όχι για τα αριστουργήματα της έβδομης τέχνης. Το συγκεκριμένο μάλιστα πήγε και στο Φεστιβάλ Καννών (πέρασε τέλεια και έκανε τέλειο μαύρισμα). Η επιλογή είναι δύσκολη, πολλά τα έργα-σταθμοί, διαλέγω όμως τις Διπλοπενιές. Η Βουγιουκλάκη και ο Παπαμιχαήλ σε ρόλο φτωχών που γίνονται πλούσιοι. Ένα συνηθισμένο κλισέ που όμως δεν… βαριέσαι.

Παπαμιχαήλ: Δεν μου λες. Εσύ θα άντεχες να έβλεπες τη γυναίκα σου πάνω στο τραπέζι να χορεύει?
Αυλωνίτης: Τώρα τι να σου πω… Εγώ θα άντεχα. Το τραπέζι δεν θ’ άντεχε, γιατί η κυρά Παναγιώτα είναι εκατόν πενήντα κιλά.

Η Βουγιουκλάκη (Μαρίνα) απλώνει πάνω στην ταράτσα τα σώβρακα του Παπαμιχαήλ (Γρηγόρη), όταν αυτός τη φωνάζει από κάτω. Τρέχει η Βουγιουκλάκη σούζα μπροστά του (με ρόμπα εργασίας και το μαλλί κότσο ατημέλητο) και ο Παπαμιχαήλ ανακοινώνει ότι θέλει ζεστό νερό για να κάνει μπάνιο, καθαρό πουκάμισο, καφέ και ότι θα αλλάξει σώβρακο:

Βουγιουκλάκη: Σώβρακο; Χθες δεν άλλαξες βρε Γρηγόρη;
Παπαμιχαήλ: Οχού, μυστήρια που είσαι βρε Μαρίνα. Αφού σου είπα θα πάω σε σπίτι να τραγουδήσω. (το σπίτι της πλούσιας και σεξουάλας Ρίκας Δυαλινά, την rival της Βουγιουκλάκη).
Βουγιουκλάκη: Ε και τι βρε Γρηγόρη; Μήπως λογαριάζεις να τραγουδήσεις με το σώβρακο;

4. High Fidelity: Άλλη μια καλή μεταφορά βιβλίου σε κινηματογραφική ταινία. Διότι οι σχέσεις είναι σκατά. Διότι δεν ξέρεις τι θέλεις. Διότι όλοι κάποτε μπορεί να διερωτηθήκαμε τι να έγιναν άραγε οι παλιές μας σχέσεις. Διότι άμα θέλεις κάποιον, αυτός δεν σε θέλει, άμα δεν θέλεις κάποιον αυτός σε θέλει, κάποτε βγαίνεις με κάποιον μόνο και μόνο για να μη μείνεις μόνη, παθαίνεις εμμονές, φαντάζεσαι διάφορα, θέλεις να σου αφιερώσουν τραγούδι, να γίνεις η έμπνευση για κάποιον, κάνεις λίστες με τα αγαπημένα σου (καλή ώρα). Διότι συνδέεις μουσική με φάσεις και πρόσωπα. Και να έχεις μια γαμάτη συλλογή που να τακτοποιείς ξανά και ξανά. For the record, ο Nick Hornby έγραψε και ένα άλλο βιβλίο που ονομάζεται «31 Songs» και εκεί απαριθμεί 31 τραγούδια που του θυμίζουν κάποια φάση στη ζωή του και εξηγεί γιατί τα συγκεκριμένα του αρέσουν.

5. Annie Hall: Οι Γάλλοι και ο Woody Allen κατά τη γνώμη μου έχουν κάνει τις καλύτερες ταινίες σχετικά με σχέσεις. Ο δε Woody Allen έκτισε ολόκληρη καριέρα πάνω στο νευρωτικό over analytical χαρακτήρα του. Έβαλα το Annie Hall διότι έχει απίστευτες ατάκες και παίζει μέσα η Diane Κeaton που στα 31 της ήταν μια θεά.

Don't you see the rest of the country looks upon New York like we're left-wing, communist, Jewish, homosexual pornographers? I think of us that way sometimes and I live here.

Woody Allen: Well, I didn't start out spying. I thought I'd surprise you. Pick you up after school.
Diane Keaton: Yeah, but you wanted to keep the relationship flexible. Remember, it's your phrase.
Woody Allen: Oh stop it, you're having an affair with your college professor, that jerk that teaches that incredible crap course, Contemporary Crisis in Western Man...
Diane Keaton: Existential Motifs in Russian Literature. You're really close.
Woody Allen: What's the difference? It's all mental masturbation.
Diane Keaton: Oh, well, now we're finally getting to a subject you know something about.
Woody Allen: Hey, don't knock masturbation. It's sex with someone I love.

Άλλες ατάκες από την ίδια ταινία:
Syliva Plath - interesting poetess whose tragic suicide was misinterpreted as romantic by the college girl mentality.

I remember the staff at our public school. You know, we had a saying, uh, that those who can't do teach, and those who can't teach, teach gym. And, uh, those who couldn't do anything, I think, were assigned to our school.

1984

Το τραγούδι σταθμός της Eurovision. Το τραγούδι που ανέδειξε τη Σουηδία σε υπερδύναμη στην εξαγωγή τουρισμού.

Είναι σαν να βλέπεις διαφήμιση αεροπορικής εταιρείας που εκτελεί πτήσεις charter. Από το παγωμένο Goteborg στην Αγία Νάπα. Σου υπόσχονται εξωτικές διακοπές. Μετά από μια ζεστή μέρα στον ήλιο, τα παιδιά θα κάνουν το μπάνιο τους και θα φορέσουν το άσπρο καλοκαιρινό παντελόνι, και επιδή το άσπρο πάει με όλα θα το συνδυάσουν με μονόχρωμο κοντομάνικο καλοκαιρινό πουκάμισο…. και χρυσές μπότες Star Wars.

Και τι στείλαμε εμείς την ίδια χρονιά……



Τελικά οι στολές Star Wars είχαν μεγάλη πέραση. Ο Andy Paul ντυμένος στο χαρακτηριστικό χρώμα των Jedi. Τα φωνητικά με περμανάντ κουπ και μαύρη γόβα. Η βάτα σε ρόλο (και μέγεθος) φτερού αεροπλάνου. Ο δε Andy Paul πρωτοτυπεί με μαλλί-χαίτη Lion king. Και τα μανίκια της στολής ελαφρώς ανασηκωμένα να φαίνεται η τρίχα η βαρβάτη η αντρική.

Γιατί έχω την εντύπωση ότι τα σκηνικά είναι φτιαγμένα από αλουμίνιο?


Και τώρα….. RESPECT για την Αλέξια και το 1987….



Αποκαλύπτω ένα μυστικό: όταν ο Έτερος ακούει αυτό το τραγούδι συγκινείται.

Πίσω από την Αλέξια, το χαρούμενο αγόρι που χορεύει είναι ο Αναστάζιο που εκπροσώπησε και αυτός την Κύπρο στην Eurovision το 1990. Στα φωνητικά η μια κοπέλα είναι η Έλενα Πατρόκλου που και αυτή εκπροσώπησε την Κύπρο στην Eurovision το 1991. Η κοπελίτσα που χορεύει ΔΕΝ εκπροσώπησε την Κύπρο ξανά στην Eurovision. Ούτε οι βάτες της Αλέξιας…. Ούτε το κολάν… ούτε το σκουλαρίκι- αναρριχητικό….

Ξεσάλωσα....

Μια οδαλίσκη στη βεράντα μου

Δεν βαριέσαι με τους μαλάκες συγγενείς. Πατριώτες και μη. Χεστήκαμε. Ο καιρός έχει ανοίξει, ο ήλιος λάμπει, παρήγγειλα επιτέλους τα έπιπλα για τη βεράντα και προσδοκώ να τη μετατρέψω σε φιλόξενο και δροσερό μέρος, όπου η... λεμονάδα θα ρέει άφθονη (με 2 μπύρες την εβδομάδα που δικαιούμαι να πίνω, που να ξεκινήσω και που να σταματήσω, άστο καλύτερα). Θα παίζει απαλή μουσική από το στέρεο, κάτι με ρυθμό αλλά όχι πολύ hard core λατινέ (τα βαριέμαι αφόρητα). Τραγούδια με κύριο στόχο να σε κάνουν να χτυπιέσαι, να πονάς, να αναπολείς παλιές σου αποτυχίες
και να σε ωθούν στην κατάθλιψη θα απαγορευτούν δια ροπάλου. Καλύτερα να βγει το παιδί χαζοχαρούμενο παρά ντεθού (ας κάνει και κάτι μόνο του τέλοσπαντων.)

Επόμενος ευγενής στόχος: Να μαζέψω αρκετά points με την κάρτα του supermarket για να πάρω δωρεάν αποχυμωτή τελευταίας λέξης της τεχνολογίας που κάνει φρέσκους χυμούς, καθαρίζεται εύκολα και δεν κολλάει.

Είναι κεφάτη, γυρίζει από Βερόπουλο….

Το σκηνικό στη βεράντα θα συμπληρωθεί με εποχιακά λουλούδια (αλίμονο τους αν δεν ανθίσουν!) διαφόρων χρωμάτων. Ο συνδυασμός άσπρο και κόκκινο και μπλε με άσπρο θα αποφευχθεί διότι μαλώνουν μεταξύ τους και σε αυτά ευδοκιμούν τα ζιζάνια. Τα απογεύματα θα σηκώνεται απαλό αεράκι, και θα νανουρίζει τους θαμώνες στη βεράντα. Μεταξύ των θαμώνων θα ενθαρρύνεται η αμπελοφιλοσοφία και το ανεξέλεγκτο μπλα μπλα.

Η βεράντα ειδικά τις Κυριακές μετά τη θάλασσα θα φιλοξενεί ταλαιπωρημένο κόσμο, εκ Πρωταρά ορμώμενο, φτάνει να ξεσκονίσουν τους άμμους πριν κάτσουν πάνω στα μαξιλαράκια της βεράντας και κανονίσουν λοιπές αλμύρες από πάνω τους να αποβληθούν. Δεν θα βάζω εγώ πλυντήριο κάθε εβδομάδα για χάρη τους.

Στη θέα της κοιλιάς μου, λοιπές συζητήσεις περί δίαιτας και δεν με χωρά το παντελόνι μου θα σταματήσουν και θα πλέουμε όλοι μέσα σε λινά και αεράτα υφάσματα μονοκόμματης γραμμής, ως φόρο τιμής στους Ντέμη Ρούσο και Μαρία Φαραντούρη. Το σάνδαλο Jesus Christ θα είναι απαραίτητο, άντε να δεχτούμε και τίποτα πλατφόρμες. Θα υιοθετηθεί μουσουλμανικό concept και όλοι θα αφήνουν τα υποδήματα τους στην πόρτα. Θέλουμε να δούμε εσάς και όχι τα παπούτσια σας.

Εισηγήσεις δεν θα γίνουν δεκτές διότι όλοι θα λένε τι νομίζουν και δεν θα καταφέρουμε να συνεννοηθούμε με τίποτα. Το βράδυ θα ανάβουμε φαναράκια και κεράκια, αν δεν κάψουμε τίποτα και δεν ψηθούμε από τη ζέστη θα λέμε ότι δημιουργήσαμε ατμόσφαιρα και χαμηλό φωτισμό. Έχω σκοπό να ξαπλώνω πλαγίως σαν οδαλίσκη, με το ένα χέρι να υποβαστάζει το κεφάλι και το άλλο χέρι ελεύθερο να ψάχνει το ρόφημα.

Αφού τελικά δεν θα πάω καλοκαιρινές διακοπές, δεν θα τα βάψω και μαύρα!!

Οι γνωστοί-άγνωστοι της Κύπρου

Έχουμε ένα συγγενή που είναι ultra patriot. Από αυτούς που ενώ αγνοούν στοιχειώδη ιστορία του τόπου τους, αποφάσισαν ότι είναι Έλληνες, είναι Έλληνες, ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ολάν και θα αγωνιστούν, θα κάνουν, θα ράνουν, θα, θα, θα, θα. Βασικά είναι από αυτούς που η μόνη ιστορία που ξέρουν, είναι αυτή που έμαθαν από τις ειδήσεις του ΡΙΚ, στο σχολείο επί δεκαετίας του 60’, και από την Εκκλησία. Άστα να πάνε δηλαδή. Μετά κατηγορούν το Δημήτρη Χριστόφια ότι σπούδασε ιστορία σε μια κομμουνιστική χώρα (την πρώην ΕΣΣΔ). Αυτοί δηλαδή τι νομίζουν ότι έμαθαν?

Τέλοσπαντων.

Ο συγγενής αυτός είναι βασικά μια γελοία καρικατούρα, ένας ηλίθιος ρομαντικός που ευτυχώς δεν είναι επικίνδυνος, γι’ αυτό και κανένας στην οικογένεια δεν του δίνει σημασία. Αν γεννιόταν 30 χρόνια πιο νωρίς, θα ήταν το θύμα που θα επιστράτευαν οι διάφοροι «αρχηγοί» (να μην πούμε ονόματα, 5-6 πλάσματα είναι όλοι και όλοι) για να εκτελέσει τις βρωμοδουλειές τους (είναι τόσο ηλίθιος που θα το έκανε). Με «βρωμοδουλειές», εννοώ βέβαια τη σύγχρονη ώρα της υπαίθρου που ζούμε, με την ανακάλυψη πτωμάτων και λειψάνων από τις παλιές καλές εποχές. Που είσαι κύριε Ξιναρή να δεις τι είδους λίπασμα χρησιμοποιούμε στις λεμονιές μας και βγάζουν τόσο μυρωδάτα λεμόνια.

Ο συγγενής αυτός έχει στο σπίτι του μια μπρούντζινη προτομή του Γρίβα, την οποία κάθε φορά παρακαλώ τον Έτερο να του ζητήσει να μας την κάνει δώρο, για να περάσω ατέλειωτες ώρες διασκέδασης μπογιατίζοντας με κόκκινη ακριλική μπογιά τα χείλη του Γρίβα α λα Μέριλυν, και να του βάλω γαλάζια σκιά και βλεφαρίδες, αλλά κάθε φορά ο Έτερος κάνει την πάπια. Κάθε επίσκεψη μας στο σπίτι του είναι μια αναδρομή στις μάχες του 74’. Ο συγγενής αυτός έχει κολλήσει στο παρελθόν, επιμένει να μας διηγείται κάθε φορά τι έκανε στην εισβολή, που πήγε να πολεμήσει, πως πολέμησε, τι είδε, τι άκουσε και τι θα έκανε αν ήταν στρατηγός (όπως λέμε «προπονητής από τον καναπέ».) Νομίζει ότι είναι ακόμα 20 χρονών (κοντεύει τα 65) και επαναλαμβάνει πάντοτε το τροπάριο ότι «οι Τούρκοι δεν έχουν εμπιστοσύνη» και ότι πρέπει να είμαστε πάντα σε επιφυλακή. Εδώ να σημειώσω casually ότι το γιο του όταν πήγε στρατό, κίνησε γη και ουρανό να τον βάλει στο σώμα των διαβιβάσεων για να μην κουράζεται το παιδί και να μην χτυπήσει από τις πολλές ασκήσεις.

Στην αρχή που τον γνώρισα, δεν άντεχα και απαντούσα στον πατριωτικό μονόλογο του, ύστερα τον βαρέθηκα και κάνω ότι κάνουν και οι υπόλοιποι, απλώς τον αγνοώ και τον αστειεύομαι. Τον επισκεφτήκαμε πριν λίγες μέρες με τον Έτερο και μας ανακοίνωσε ότι τελευταία γυμνάζεται πολύ. Τρέχει αποστάσεις και κάνει πεζοπορία, με σκοπό να είναι σε φόρμα σε περίπτωση που κληθεί να υπηρετήσει ως έφεδρος, διότι είναι το πρώτο παλικάρι και «δεν θα κάτσει να περιμένει τον ένα και τον άλλο να τον προστατεύσει» (έβαλα quotes διότι αυτά τα είπε). Εδώ δεν άντεξα και απάντησα, «να βάλω τελικά εκείνο το πλυντήριο με τα στρατιωτικά του Έτερου?» και ο Έτερος πρόσθεσε ότι λυπάται αλλά κανονίζουμε τετραήμερο στο εξωτερικό και δεν θα μπορέσει να συμμετάσχει στο αγώνα.

Το καλό του συγγενή είναι που δεν θίγεται εύκολα. Βασικά δεν καταλαβαίνει Χριστό.

Όλη την ώρα της επίσκεψης παρακαλούσα να σχολιάσει το επεισόδιο με τους επαναπροσεγγιστές και τις μαυροφόρες νεαρούς (δεν έκανα λάθος, μαυροφόρες δεν ήταν τα παλικάρια?) αλλά δεν το ανέφερε. Αντιθέτως μας μέτρησε πόσους Τούρκους στρατιώτες σκότωσε το τάγμα του το 74’, ποιοι φίλοι του έκαναν θεαματικές αποδράσεις ενώ ήταν περικυκλωμένοι, και πόσο καλός στο σημάδι είναι. Μετά ευτυχώς μας φώναξαν ότι ήταν έτοιμο το φαγητό και κάτσαμε στο τραπέζι.

Αυτός ο συγγενής, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα των γνωστών-άγνωστων της Κύπρου. Οι γνωστοί-άγνωστοι που ονειρεύονται ένδοξες μέρες, αλλά δεν παύουν να είναι τυπικοί Κύπριοι, που θέλουν να «σάσουν» τα παιδιά τους, να τα προστατεύσουν από όλους και όλα. Που τους λένε παραμύθια για βασίλισσες και δικέφαλους αετούς και μια γαλανόλευκη που θα μας σώσει. Που δεν τους λένε λόγο κακό. Που ζουν μια φαινομενικά ήσυχη ζωή αλλά από μέσα τους τρώει το μίσος και έχθρες παλιές (αλλά θεωρούν τους εαυτούς τους καλούς Χριστιανούς και νηστεύουν). Που ξέρουν να συγχωρούν μόνο τα λάθη των παιδιών τους. Τα δε δικά τους, δεν τα αναγνωρίζουν καν. Οι γνωστοί-άγνωστοι που στο πραξικόπημα πανηγύριζαν και τώρα απλώς αγνοούν την ύπαρξη του. Που λένε ότι η Χούντα ήταν κάτι καλό για την Ελλάδα (ναι, αυτός το είχε πει τα Χριστούγεννα). Που λένε ότι είναι Έλληνες και πέρα από την Αθήνα δεν έχουν πάει πουθενά αλλού στην Ελλάδα.

Δεν θα επαναλάβω αυτό που ακούστηκε, ότι οι μαυροφορεμένες νεαροί ήταν υποκινούμενοι και ήταν φασίστες και ήταν το ένα και το άλλο (είδα όμως ενδιαφέροντα δείγματα καλοταϊσμένου πατριώτη). Εγώ θα έλεγα να ρίξουμε μια ματιά στους συγγενείς μας. Τα μυστικά που κρύβει η κάθε οικογένεια είναι βασικά στο να καταλάβουμε από πού προέρχονται αυτές οι συμπεριφορές. Με λίγα λόγια, η γιαγιά μας καλή δεν έχει μόνο κότες στην αυλή.

Saudi Skating

Όποιος ξαναπεί ότι οι Κύπριοι δεν ξέρουν να οδηγούν καλά, θα θυμώσω!!!!

.....

Ναι, φοράνε μόνο σάνδαλα....

Περιττό να σχολιάσω ότι αν δοκιμάσεις κάτι τέτοιο σε κυπριακό δρόμο θα πάς από λακούβα.

Κουμπαριά my Lord, Κουμπαριά

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω το concept «κουμπάρος» γι’ αυτό συγκεντρωθείτε, μπορείτε να κρατήσετε σημειώσεις ελεύθερα:

Ερμηνεία του όρου: Η λέξη «κουμπάρος» είναι σύνθετη και προέρχεται από το πρώτο συνθετικό «κουμπ», που και αυτό με τη σειρά του προέρχεται από το γνωστό τραγούδι κατασκήνωσης με κινήσεις νοηματικής γλώσσας «κουμπ-αγιά my lord, κουμπ-αγιά…. Κουμπ-αγιά my lord, κουμπ-αγιά…» και το δεύτερο συνθετικό «γάρος» (που στα κυπριακά σημαίνει γάιδαρος). «Κουμπ» και «γάρος» μας κάνουν «κουμπγάρος», λόγω του ότι στα ελληνικά σπανίως προφέρουμε 3 σύμφωνα μαζί διότι δεν είμαστε ούτε Γερμανοί, ούτε Φιλανδοί, έχουμε αφαιρέσει το «γ» και η λέξη έχει διαμορφωθεί σε «κουμπάρος».

Ιστορική προέλευση: Όπως γνωρίζετε, η Κύπρος για ένα χρόνο (ποδοσφαιρική περίοδος 1191-1192) υπήρξε κτήση των Ναϊτών (Templar Knights που λέμε, καμία σχέση με τον Simon Templar, άλλως The Saint.) Οι Ναίτες έφυγαν άρον άρον κατηγορώντας τη φρικτή διαιτησία που καταλόγιζε συνέχεια πέναλτι εις βάρος τους και σε 3 χαρακτηριστικές περιπτώσεις δέχτηκε τέρμα ενώ ήταν πασιφανές off side (το επιβεβαίωσε και ο Βάσος Κωνσταντίνου από το ΡΙΚ Σπορ). Στους Κύπριους όμως έκανε τρομερή εντύπωση η συναδελφικότητα που επέδειξαν οι Ναίτες μεταξύ τους και το τρομερό bonding που έκαναν, ειδικά μετά τους αγώνες στα αποδυτήρια και τα ζεστά ντους..

Όταν αργότερα οι Κύπριοι έμαθαν για τη δημιουργία της Μασονίας, θυμήθηκαν τους Ναίτες και αποφάσισαν ότι αυτό είναι ένα καλό concept να ακολουθήσουν. Οι κουμπάροι, είναι η κυπριακή απάντηση στους Ναίτες και τους Μασόνους. Ένα είδους exclusive club που υπάρχει για να προωθεί και να υποστηρίζει τα μέλη του. Μάλιστα το κυπριακό version είναι πολύ πιο δημοκρατικό, διότι όλοι μπορούν να γίνουν κουμπάροι, κανένας δεν αποκλείεται και σε αντίθεση με άλλες οργανώσεις που έχουν αποκτήσει κακό όνομα, να είσαι κουμπάρος ακόμα θεωρείται τιμή (ας πούμε) και δεν κρύβεται. Άσε που δεν χρειάζεται να φοράς γελοίες ενδυμασίες και να κάνεις voodoo τελετές.

Και τώρα κάτι πιο σύνθετο.

Πως γίνεσαι κουμπάρος: Οι συγγενείς (ακόμα και οι πολύ μακρινοί) είναι συγγενείς, είναι οικογένεια, άρα δεν χρειάζονται περαιτέρω συστάσεις. Κουμπάρος θεωρείται αυτός που δεν είναι συγγενής αλλά αποκτά μια ιδιαίτερη σχέση με μια οικογένεια. Το concept παίρνει τεράστιες διαστάσεις με την ίδια ταχύτητα που εξαπλώνεται επιδημία πανούκλας. Δηλαδή:

- Αν πάντρεψες κάποιον, γίνεσαι ο κουμπάρος του (το πασιφανές)
- Αυτόματα όμως έγινες και κουμπάρος με την κουμπάρα της νύφης (ασχέτως αν δεν την έχεις ξαναδεί στη ζωή σου.)
- Ακόμα πιο wild, έχεις γίνει και κουμπάρος με τον σύζυγο της κουμπάρας –αν αυτή είναι παντρεμένη- ή τον μελλοντικό της σύζυγο –όταν αυτή αποκτήσει-.
- Και φυσικά, αυτοί που παντρεύονται θεωρείται ότι έγιναν κουμπάροι με όλους τους πιο πάνω.

Μην χαθείτε, έχει και συνέχεια.

- Κουμπάρος γίνεσαι με τους γονείς ενός παιδιού αν το βαφτίσεις.
- Ασχέτως του ότι εσύ βάφτισες το παιδί, κουμπάρος/α γίνεται με τους γονείς του παιδιού και ο/η σύζυγος σου –αν διαθέτεις- ή ο μελλοντικός/ή –όταν αποκτήσεις-.
- Όσοι γράφονται ως παράνυμφοι του ζευγαριού κατά τη διάρκεια ενός γάμου (παλιά έγραφαν το όνομα τους πάνω σε μια κορδέλα, τώρα το γράφουν σε ένα λεύκωμα και πληρώνουν κατιτίς στο ζευγάρι).
- Οι σύζυγοι των πιο πάνω γίνονται και αυτοί αυτόματα κουμπάροι του ζευγαριού.

Αυτά είναι μόνο όσα θυμάμαι. Ενδεχομένως να υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις που αγνοώ.

Οι κουμπάροι γεννιούνται με ταχύτητα χιονοστιβάδας.

Καταλαβαίνετε τώρα γιατί όλοι μεταξύ τους καταλήγουν να θεωρούνται κουμπάροι?

Είναι τραγικό.

Οι ψευδο-κουμπάροι: Δεν αναφέρομαι σε Τουρκοκύπριους, ηρεμήστε. Κουμπάρο θα πεις και κάποιον που ενώ δεν είναι συγγενής, και δεν έχει πέσει μέσα σε μια από τις πιο πάνω κατηγορίες (που είναι και λίγο δύσκολο άμα το σκεφτείς) εντούτοις τον θεωρείς πολύ καλό και έμπιστο φίλο και θέλεις να του αποδώσεις και αυτού ένα τίτλο για να νιώθει ξεχωριστός και αγαπητός. Οι Αμερικάνοι για να νιώσουν ξεχωριστοί και αγαπητοί πηγαίνουν σε ψυχαναλυτή. Εμείς πάμε σε γάμους.

Κουμπάρο όμως θα αποκαλέσεις και κάποιον περιπαιχτικά, ειρωνικά, για να του κόψεις τη φόρα, να πεις πλαγίως ότι «παραγνωριστήκαμε», κόψε κάτι. Αν κάποιος άγνωστος σας ξαφνικά αρχίσει να σας αποκαλεί κουμπάρο του, σημαίνει ότι προσπαθεί να πάει με τα νερά σας ή να σας καλοπιάσει. Αγνοήστε τον.

Trash Nation 6

…………..(έχω χάσει προσωρινά τη μιλιά μου)………….



(το ροζ συνολάκι? Τα σχίσματα στα πλάγια? Η περιφέρεια? Το νάζι?)

Θεέ μου, κάνε να μην είναι μια από τους καλεσμένους….


Η ζωντανή απόδειξη ότι η Κύπρος δεν χρειάζεται το «So you think you can dance». Γινόμαστε ρεζίλι και μόνοι μας!!!


ΥΓ: τι μπορεί άραγε να σκέφτεται ο γαμπρός που χτυπάει παλαμάκια?

Trash Nation 5

To Trash Nation που τόσο αγαπήσατε, επιστρέφει με νέα επεισόδια. Για reference δείτε εδώ, εδώ και εδώ.

Επεισόδιο "νυφικό".

Το νυφικό που τα έχει όλα:

- βαθύ και αβυσσαλέο ντεκολτέ
- στρασάκια
- σεξουαλικό σχίσμα στο πλάι να φαίνεται το πέδιλο
- φυλλούρα
- μια…. τρύπα στο πλάι να φαίνεται το αφάλι το τσαχπίνικο.

Αυτό δεν είναι νυφικό. ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗ!!!!

Η τρύπα άσχετοι είναι σαφής αναφορά στο έργο «Τα σαγόνια του καρχαρία» που είναι το αγαπημένο έργο του συζύγου. Το όλο ensemble έρχεται ασορτί με αιθέρια ύπαρξη, με jet black μαλλί Δαλιδά (και φράντζα) και πεδιλάκι με στρας. Έγκυρες πηγές μας έχουν αναφέρει ότι το νυφικό βγαίνει και σε convertible, δηλαδή, το κάτω μέρος αφαιρείται και μετατρέπεται σε mini φόρεμα, για τις δύσκολες εκείνες μέρες που πρέπει να εμφανιστείς στο club και δεν ξέρεις τι να βάλεις. Τώρα ξέρεις!

Και το καλύτερο…

Έχει και το bling bling του.

(Ινδικό είναι, Swarovski είναι, home made είναι…. πάντως κάτι είναι…)

H Monica, η Pamela και εγώ

- Γιατρέ, τι θα γίνει με το βυζί μου?

- Νιώθετε ενοχλήσεις? Τι εννοείτε?

- Εννοώ γιατρέ μου αν θα συνεχίσει να μεγαλώνει το βυζί μου. Δεν θέλω να παραπονεθώ, προ-εγκυμοσύνης ήταν ένα τίμιο όργανο του σώματος μου. Είχε τις ανασφάλειες του, τα κομπλεξάκια του, το κάτιτις του αλλά δεν παραπονιόταν. Όχι γιατρέ μου, υπόμενε στωικά τη μοίρα του και ουδέποτε το έκανε θέμα. Τη δουλειά του πάντως την έκανε μια χαρά.

Έρχεται όμως η εγκυμοσύνη και του προσδίδει μια… βαρύτητα, ένα… κύρος, ένα… άλλο αέρα αυτοπεποίθησης και πώς να το κάνουμε, πήρε τα πάνω του. Μπαίνει μέσα σε ένα δωμάτιο και όλοι γυρίζουν να το δουν, ακούει μουσική και πάλλεται. Κάθε φορά που πάω να αλλάξω ρούχα νομίζω ότι ακούω αισθησιακό blues σαξόφωνο να παίζει (μπορεί να είναι και jazz, δεν είμαι σίγουρη, δεν θα το κάνω θέμα) και νιώθω πεταλούδες. Όχι γιατρέ μου, δεν είναι το μωρό και κουνιέται, είναι από το άλλο, το τέτοιο, το ηλεκτρικό και ακατονόμαστο.

Ξέρεις τι σημαίνει γιατρέ μου, το βυζί σου από τη μια μέρα στην άλλη να μεταπηδήσει από την κατηγορία «υπάρχω, αλήθεια υπάρχω», στην κατηγορία «Monica Bellucci»? Παθαίνει πολιτισμικό σοκ. Από ευυπόληπτο μέλος της κοινωνίας μας γίνεται ξέκωλο και θέλει σατέν. Αυξάνονται οι απαιτήσεις του. Θέλει την περιποίηση του, τις κρέμες του, το spa του, το μεταξωτό του νεγκλιζέ. Που θα πάει αυτή η κατάσταση? Θα σταματήσει κάποτε να μεγαλώνει?

Μην με παρεξηγήσετε, δεν παραπονούμαι, διότι και η Monica είναι μια θεά και μια χαρά icon για να της μοιάσει, έχει και ένα βαρβάτο Γάλλο τον Vincent Cassel να την κουμαντάρει. «Στάσου» το διατάζει και στέκεται. Διότι γιατρέ μου και άλλα ζευγάρια της σoουμπίζ πήγαν να κάνουν έργο μαζί και έφαγαν τα μούτρα τους και χώρισαν, αλλά η Monica στο Irreversible έφαγε χώμα και μπετόν αλλά βγήκε κυρία. Και ο Vincent δεν ήταν άσχημος, έχει εκείνο το αλήτικο τσαχπίνικο dirty look που σε σκλαβώνει. Θέλεις να τον κάνεις μαύρο από το ξύλο και μετά να του κάτσεις. Αυτό πρέπει να κάνει και η Monica γιατρέ μου, δεν το συζητώ, τελικά μπήκε σε πολύ σοβαρή κατηγορία το βυζί μου και θα τα βρει σκούρα. Υπάρχουν υψηλές προσδοκίες, ο πήχης ανέβηκε και αλίμονο στο βυζί που δεν θα καταφέρει να σταθεί στο… ύψος του.

- Το στήθος συνεχίζει να μεγαλώνει για όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθετε αυξημένη ευαισθησία. Από τον τρίτο μήνα και μετά αρχίζει να παράγεται η ουσία που αργότερα θα μετατραπεί σε γάλα.

- Γιατρέ μου εγώ σας μιλώ για τη Monica Bellucci και εσείς μου λέτε ότι παράγω γάλα? Πάτε καλά? Τι σχέση έχει η θεογκομενάρα Monica με το γάλα? Και τι εννοείτε «θα συνεχίσει να μεγαλώνει»? Θα μεγαλώσει να πάει που? Να του βγάλω διαβατήριο? Να του μάθω ξένες γλώσσες? Δηλαδή υπάρχει και κατηγορία πέρα από τη Monica Bellucci? Διότι γιατρέ μου μέχρι σήμερα νόμιζα ότι μετά τη Monica έρχεται το χάος αλλά προφανώς δεν έρχεται το χάος αλλά η Pamela Anderson που τρέχει με ολόσωμο μαγιό σε αμμώδη παραλία. Πως θα αντέξω όμως αυτό γιατρέ μου, από χυμώδης Ιταλίδα να μετατραπώ σε bimbo Αμερικάνα? Που να τρέχω τώρα στην κατάσταση μου και για ξανθιές βαφές, καταλαβαίνετε.

Και καλά η Pamela ξεφορτώθηκε τον άλουτο drummer σύζυγο-call me λευκαρίτικο από τα πολλά tattoo-, εγώ τι να κάνω? Το θέμα, δεν είναι γιατρέ μου τόσο απλό. Δεν θα πρέπει κανονικά να θυσιαστώ για το καλό των ροκάδων της Κύπρου, μπας και έρθει για συναυλία κανένα συγκρότημα της προκοπής και όχι οι γνωστοί αιωνόβιοι που πέρασε η μπογιά τους? Βλέπετε τώρα το δίλημμα? Όμως γιατρέ μου είμαι έτοιμη, ο τόπος αυτός χρειάζεται θυσίες (πρόβατα, κότες, την Ιφιγένεια) όπως το Μάριο Τόκα, θυσία θα γίνω και εγώ. Θέλω να γίνω και εγώ επετειακή συναυλία στο στάδιο "Ελευθερία".

Kill the bloody travel agent (2)

Μαλακίες προορισμοί που δεν θέλω να ξαναπάω στη ζωή μου. (sequel)

Aberdeen, άλλως το ανάθεμα της Σκωτίας: Το Aberdeen δεν είναι άγνωστο όνομα, ειδικά όσοι στην Κύπρο έχουν πάει στην έκθεση με τα πανεπιστήμια που διοργανώνει κάθε χρόνο το British Council, θα έχουν δει το περίπτερο του University of Aberdeen. Έχει τους φιλικότερους καθηγητές, το glossiest brochure, σε δέχονται με ανοιχτές αγκάλες και σου κάνουν ευκολίες πληρωμής. Σε λατρεύουν, σε δέχονται ακόμα και αν είσαι μια αποτυχία και μισή. Σε δέχονται και χωρίς απολυτήριο. Σε δέχονται μόνο με το βρακί σου. Ναι, είναι πολύ desperate να μαζέψει φοιτητές.

Το Aberdeen είναι μια… πόλη της Σκωτίας, ισχυρίζεται ότι έχει κατάλοιπα αρχαίων οικισμών (ο προπάππος του Mel Gibson) και το χαϊδευτικό της όνομα είναι «Silver City» (μην πάει ο νους σας σε ασήμι, εννοούν κάτι γκρίζα βράχια που άμα βραχούν φαίνονται ασημιά). Όλα αυτά τα θαυμαστά φαντάζομαι τα σκαρφίστηκαν υπό την επήρεια του αλκοόλ. Τι άλλο να κάνεις άλλωστε βλέποντας… γκρίζους βράχους?

Εγώ βρέθηκα εκεί διότι…. ο Ταϊβανέζος συμφοιτητής που οδηγούσε, κάπου έστριψε λάθος και αντί στο St Andrews που αρχικά προγραμματίσαμε να πάμε, βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε βορειοανατολικά με βάρκα ένα ενοικιασμένο Ford Fiesta, χρώματος μωβ (μοντέλο του 1996) και χωρίς την ελπίδα, που προφανώς είχε στρίψει σωστά μετά το Loch Ness και είχε φτάσει στο St Andrews. «Eisai enas malakas» του έλεγα εγώ, ώσπου έβλεπα να σκοτεινιάζει και το Aberdeen να είναι ακόμα μακριά, «how funny» έλεγε αυτός και χασκογελούσε. Όταν πέφτει η νύχτα στα highlands, δεν μπορείς να δεις τη μύτη σου, πόσον μάλλον κάτω από τη φούστα σου, ή ακόμα καλύτερα, κάτω από τη φούστα του διπλανού σου, όχι τίποτε άλλο, αλλά καλό είναι να ελέγξεις τον μύθο περί σκωτσέζικης φούστας και εσωρούχου.

Φτάνοντας, βλέπεις διάφορα κτήρια Βικτωριανού στυλ και σκέφτεσαι ότι πρέπει να υπάρχει πολιτισμός (πήρε το μάτι μου και ένα κατάστημα Benetton που είναι καλό σημάδι) αλλά μην γελιέσαι. Η πόλη άκμασε γρήγορα λόγω των ναυπηγείων που διέθετε αλλά γρήγορα επήλθε μαρασμός. Με το κλείσιμο του heavy industry της Αγγλίας, σήμερα στο Aberdeen μπορείς να κάνεις μια επιτυχημένη καριέρα ως:

- άνεργος
- άνεργος και άστεγος (και ξέρεις τι ψόφο κάνει εκεί πάνω?)
- εργάτης σε oil rig στη Βόρεια Θάλασσα (εσείς σκέφτεστε το Breaking the Waves του Lars von Trier και άλλες κουλτουρέ αηδίες, εγώ σκέφτομαι να είσαι κλειδωμένος πάνω σε ένα σιδερένιο πράγμα μέσα στη μέση της χειρότερης θάλασσας του κόσμου, και επιπλέον να βρωμά πετρέλαιο και βίδες.)
- Υπάλληλος των 2 πανεπιστημίων που διαθέτει (το άλλο αναγνωρίστηκε πρόσφατα. Έρχεται και αυτό τσάρκα για φοιτητές στην Κύπρο).

Βρήκαμε ένα youth hostel ανοικτό για να μείνουμε το βράδυ. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες. Αυτό σημαίνει είτε ότι πέρασα καταπληκτικά αλλά το παράκανα με το αλκοόλ που δεν θυμάμαι τίποτα, είτε ότι δεν έγινε τίποτε για να θυμάμαι. Μάλλον το δεύτερο.


Τη επομένη, πήγαμε μέχρι το πανεπιστήμιο για να βεβαιωθούμε ότι όντως υπάρχει και ότι οι τύποι που έρχονται στην Κύπρο να το διαφημίσουν δεν κάνουν απλώς δωρεάν διακοπές μοιράζοντας διαφημιστικά φυλλάδια. Ο Ταϊβανέζος με διαβεβαίωσε ότι τα ίδια κάνουν και όταν πάνε τσάρκα για φοιτητές στην Ταιβάν. Οι Ταϊβανέζοι μπορεί να είναι σκατά στον προσανατολισμό, αλλά δεν λένε ψέματα. Θα πέσει όλη η Κίνα να τους φάει.

Τελικά υπάρχει πανεπιστήμιο….

μάλιστα υπάρχει από το 1497 αλλά εξακολουθεί να μην το ξέρει ούτε η μάνα του….

Αυτό μεταφράζεται και ως «αποτυχημένη επικοινωνιακή πολιτική», ή ακόμα, «ποιος μαλάκας θα έρθει να σπουδάσει στην άκρη της Σκωτίας?» (οι οπαδοί του Lars von Trier ίσως?)

Ο Ταϊβανέζος έκατσε στο πίσω κάθισμα φρόνιμος και φύγαμε.

Kill the bloody travel agent

Ταξίδι είναι ζωή, είναι έμπνευση, είναι εμπειρίες…

Μαλακίες προορισμοί που δεν θέλω να ξαναπάω στη ζωή μου.

Inishbofin (Inis Bó Finne) άλλως, στο ανάθεμα της Ιρλανδίας: Σημαίνει το νησί της άσπρης αγελάδας, αλλά προσωπικά είδα μόνο καφέ αγελάδες. Εγώ βασικά την Ιρλανδία ήθελα να δω αλλά η παρέα που ήταν μαζί μου, θεώρησαν σωστό να πάμε και στο δυτικότερο σημείο της Ιρλανδίας (που ήταν αυτό το νησάκι).

Καφέ αγελάδα: Η απόδειξη

Για να πάς σε αυτό το νησάκι, έπρεπε να πάς στο χωριό Cleggan (ούτε η μάνα του δεν το ξέρει, αποτελείται από 3 βάρκες και ένα fish & chips που δεν το έχει Κυπραίος) και από εκεί να πάρεις το φέρυ (με δρομολόγιο 1 φορά την ημέρα either way. Αν το χάσεις το έχασες). Η διαδρομή κράτησε περίπου 40 λεπτά μέσα στα μανιασμένα κύματα του Ατλαντικού (ήταν Απρίλης, not fun at all). Για το φέρυ έχω να πω μόνο το εξής: Το καραβάκι της Βουγιουκλάκης στο «Μανταλένα» ήταν πιο μοντέρνο και άνετο.

Νόμιζα ότι θα πεθάνω. Νόμιζα ότι θα αφήσω τα κόκαλα μου στον πάτο της Ιρλανδικής θάλασσας. Έβριζα τους υπόλοιπους στα Κυπριακά και αυτοί με έβλεπαν χασκογελώντας που δεν καταλάβαιναν Χριστό. Μέχρι να φτάσουμε δήλωσα ότι δεν ξαναμπαίνω μέσα στο φέρυ και θα μείνω για πάντα στο νησί.

Μετά είδα το νησί και αναθεώρησα.

Παραπλανητική φωτογραφία που δείχνει μια ήρεμη θάλασσα και ένα τρισχαριτωμένο (σχετικά) φάρο.

Οι Κύπριοι βλέπουν τη διαδρομή Λευκωσίας-Λάρνακας, ειδικά στο σημείο που περνάς από τα Λύμπια και σκέφτονται «τι μουντό τοπίο, χωρίς πράσινο, χωρίς δέντρα, άσπρο χώμα, χάλια». Να σας πληροφορήσω ότι μια χαρά είναι τα Λύμπια, υπάρχουν και χειρότερα. Το Inishbofin, για παράδειγμα.

Στην πραγματικότητα η θάλασσα ήταν έτσι... συνέχεια...

Κατέβηκα από το φέρυ μέσα σε φουσκωτό διότι δεν υπάρχει προκυμαία να παρκάρει. Μας έβγαλε κάπως στη στεριά. Το μόνο θέαμα ήταν βράχοι, κάτι αραιά σπίτια, και χόρτα. Ο ουρανός τη μέρα που πήγα ήταν ένα γκριζόμαυρο απειλητικό, 2 λεπτά πριν να βρέξει, με έπιασε κατάθλιψη. Είδα το φέρυ να φεύγει και νόμισα ότι θα μείνω για πάντα εκεί. Το επόμενο θα ερχόταν την επόμενη μέρα. Φυσούσε ένας παγωμένος αέρας που διαπερνούσε τα 22 layers ρούχων που φορούσα. Ήταν ένα δράμα.

Το 1997 που πήγα, δεν υπήρχαν ξενοδοχεία ή bed & breakfasts. Υπήρχε μόνο ένα youth hostel που το λειτουργούσε ένας τύπος που έμενε εκεί μόνιμα για να μελετά τη συμπεριφορά των φωκιών και άλλων θαλάσσιων πλασμάτων. Παρκάραμε τα πράγματα μας στο hostel και είπαμε να πάμε ένα περίπατο. Το νησί είναι περίπου 5 τετραγωνικά χιλιόμετρα άρα δεν υπάρχει περίπτωση να χαθείς. Μόνο να παγώσεις. Περπατούσαμε πάνω στους βράχους βλέποντας τη γκρίζα θάλασσα. Το σκηνικό σήκωνε μουσική Cure ή U2. Σαν καταθλιπτικό φιλμάκι ήταν. Και μετά άρχισε να βρέχει. Εκείνη τη ψιλή βροχή σαν φτύσιμο που μπαίνει παντού και μπορεί να συνεχιστεί για μέρες. Καταπληκτικά…

Το ξενοδοχείο στο Inishbofin. Έχω δει πιο όμορφες φυλακές.

Το νησί είχε ένα και μοναδικό pub το οποίο ευτυχώς διέθετε τζάκι και μπιλιάρδο (αλλιώς θα αυτοκτονούσα). Εστιατόριο όμως δεν είχε, και αντί για supermarket είχε ένα κατάστημα τροφοδοσίας ξηράς τροφής λες και θα πηγαίναμε πορεία στην ερημιά. Τι λέω, στην ερημιά ήμασταν, τι περιμέναμε?

Τέλος πάντων, με μερικές μπύρες μας πέρασε κάπως το αρχικό σοκ. Αν ήμασταν αντικοινωνικοί και άγριοι τύποι, ίσως και να μας άρεσε η ησυχία.

Στους τοίχους του pub είχε φωτογραφίες με την πραγματικά ενδιαφέρουσα ιστορία του νησιού. Όσοι κάτοικοι δεν πέθαναν από την πείνα, τη χολέρα και τους λοιμούς, έφυγαν μετανάστες για την Αμερική. Ευχάριστα πράγματα. Ένας πόλεμος τους έλειπε να συμπληρωθεί το σκηνικό. Τώρα στο νησί έμεναν περίπου 100 κάτοικοι (ψαράδες) και οι γνωστοί marine biologists και φυσιολάτρες που τους τρώει ο κώλος τους για ερημιές και φυσιολατρικά.

Το βράδυ όλα ήταν θεοσκότεινα (δεν έχει φωτισμό στους δρόμους το νησί) και επιστρέψαμε στο hostel με το φως του αναπτήρα (που έσβηνε ποιητικά ο άνεμος που δεν σταμάτησε στιγμή να φυσά). Το βράδυ άκουες και πάλι τον άνεμο να φυσά. Πως λέμε «θέλω τη μαμά μου?»

Ειλικρινά, δεν έχω νιώσει ποτέ τόσο μόνη και χαμένη. Ο αέρας που φυσούσε σε συνδυασμό με την ερημιά παντού (δεν κυκλοφορούσε ούτε σκύλος) συνέθεταν ένα τραγικό σκηνικό. Πας στα ελληνικά νησιά και παρακαλάς να είσαι μόνος, να βρεις μια ερημική παραλία να αράξεις. Στα νησιά της Ιρλανδίας, η ίδια ερημιά σε τρελαίνει. Αν δεν ήμουν μαζί με τον τότε γκόμενο μου, θα έβαζα τα κλάματα. Για τόση απόγνωση μιλούμε.

Ερημιές...

Εγώ δεν είχα καύλες να γίνω εκκεντρική - μοναχική συγγραφέας με 12 γάτες. Ούτε να ατενίζω για μέρες τη θάλασσα με νόημα (ξέρεις τι ζημιά κάνει στα μαλλιά το θαλασσινό αεράκι?). Ούτε να ζω πρωτόγονα με ολόμαυρα νύχια διότι βαρέθηκα τον κόσμο. Αυτό το μέρος ήταν ιδανικό για όλα τα πιο πάνω. Και για μια καλή αυτοκτονία.

Την επομένη ήμασταν πρώτοι μέσα στο φέρυ της επιστροφής. Το Belfast που πήγαμε αμέσως μετά μας φάνηκε λούνα παρκ.

Και άλλες ερημιές...

Τα... πρόστυχα πλακάκια

Για να λυθούν ολες οι βασανιστικές απορίες όσον αφορά τα πλακάκια:


Το... πρόστυχο πλακάκι...

Το άλλο... πρόστυχο πλακάκι...

Το ΠΟΛΥ... πρόστυχο πλακάκι...

... το ξέρεις πως πεθαίνω για τα πρόστυχα τα μάυρα τα... πλακάκια....

Yassou Eurovision

Τώρα που σε Κύπρο και Ελλάδα αποφασίστηκαν τα τραγούδια που θα μας εκπροσωπήσουν στο διαγωνισμό τραγουδιού Eurovision, μπορούμε να χαλαρώσουμε και με την άνεση μας να αρχίσουμε το θάψιμο του διαγωνισμού και των συμμετοχών μας όπως κάνουμε κάθε χρόνο. Μετά το τέλος του διαγωνισμού, έχουμε να προσδοκούμε στο θάψιμο που θα συνεχίσει για την άδικη βαθμολογία που μας χάρισε και πάλι την… 15 θέση και φτου ξάνα από την αρχή προκριματικά. Φυσικά όλοι ξέρουμε ότι η Eurovision είναι ένας ύπουλος και σκοτεινός διαγωνισμός, κάτι σε ΝΑΤΟ στο πιο χαζοχαρούμενο του, όπου τα ξένα συμφέροντα προσπαθούν να καταπιέσουν την καλλιτεχνική μας φλέβα αλλά εμείς απτόητοι πάμε κρυφό σχολειό και επιμένουμε ώσπου να πάρουμε το πολυπόθητο Όσκαρ και να το αφιερώσουμε στον Martin Scorsese, τον φετινό μεγάλο νικητή με τα μεγάλα φρύδια.

Η Ελλάδα τελικά θα πάει με το «Γεια σου Μαρία», και εδώ έχω να καταγγείλω δημόσια ότι αντέγραψαν ένα παλιότερο τραγούδι της Κύπρου, το αλησμόνητο «Άννα, Μαρία, Λένα» του Andy Paul. Ένα τραγούδι σαφώς πιο large από αυτό της Ελλάδας, μια ωδή του 1984 στα 3 πιο συνηθισμένα ονόματα της Κύπρου. Πάντως η αναφορά σε ονόματα είναι παλιά παράδοση και ξεκίνησε το 1976 με τη Μαρίζα Κωχ και το «Παναγία μου, Παναγία μου» (στα αγγλικά «Virgin Mary, Virgin Mary»…. Μια σαφής αναφορά στη γιορτή του Δεκαπενταύγουστου, που παραπέμπει στον ξέγνοιαστο και λουφαδόρο χαρακτήρα των Ελλήνων). Ακολούθησε το 1979 η Ελπίδα με το «Σωκράτη», μετά από πιέσεις του ΕΟΤ για διαφήμιση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος ως …superstar.

Ακολούθως έχουμε την Κύπρο το 1981, στην παρθενική της εμφάνιση με το «Μόνικα». Αυτό το κορίτσι τραγουδήθηκε παντού. Μόνικα είπαν πάνω στο χιονισμένο Τρόοδος. Μόνικα τραγούδησαν, με θέα την Πέτρα του Ρωμιού, Μόνικα φώναξαν μέσα σε speedboat στην καταγάλανη θάλασσα της Λεμεσού (διότι η Αγία Νάπα ακόμα έκανε δειλά δειλά τα βήματα της και δεν την ήξερε ούτε η μάνα της και η Λεμεσός το 1981 είχε καταγάλανη θάλασσα). Αυτή η Μόνικα μας έμεινε αξέχαστη, όπως και η εικόνα της Αλέξιας με μαλλιά πεπέ στα φωνητικά.

Φέτος η Κύπρος θα στείλει ένα τραγούδι εξ ολοκλήρου στα γαλλικά. Το «Comme ci comme ca» με την Ευρυδίκη που σπούδασε στη Γαλλία και ξέρει καλά γαλλικά και μην ανησυχείτε δεν θα μπερδευτεί. Το τραγούδι αυτό είναι η πανηγυρική απόδειξη ότι όλοι στην Κύπρο μιλούμε άπταιστα τα γαλλικά και από τη Φραγκοκρατία και μετά καταπιεζόμαστε να αλλάξουμε. Φέτος, μετά από χρόνια αγώνων και θυσιών επιτέλους μπορούμε να μιλούμε τη μητρική μας γλώσσα ελεύθερα. Είναι μια σαφής παραδοχή ότι η Κύπρος υπήρξε βασίλειο των Σταυροφόρων και λέμε να το προωθήσουμε τουριστικά. Επίσης αποφασίσαμε να παίξουμε με σύστημα και σκεφτήκαμε ότι με γαλλικό τραγούδι θα μας ψηφίσει η Γαλλία, και οι πολυπληθείς χώρες-υπερδυνάμεις Λουξεμβούργο, το μισό Βέλγιο και το ένα τρίτο της Ελβετίας. Με αυτό τον τρόπο θα χτυπήσουμε στη ρίζα του τον Σκανδιναβικό άξονα «ξανθού μαλλιού, γελοίου τραγουδιού» και τον άλλον ανερχόμενο άξονα όλων των χωρών που μέχρι πριν 15 χρόνια ονομάζονταν συνοπτικά ΕΣΣΔ.

Μετά από αυτή τη συμμετοχή η Γαλλία θα γίνει σύμμαχος μας, θα επηρεάσει όλα τα σημαντικά κέντρα αποφάσεων προς όφελος μας και το αεροπορικό εισιτήριο για Παρίσι θα φθηνύνει.

Το δωδεκάρι όμως όπως κάθε χρόνο θα πάει στην Ελλάδα διότι όπως κάθε χρόνο, το τραγούδι της είναι "αντικειμενικά" το καλύτερο και του αξίζει. Sorry για το γαλλικό στίχο που έρχεται σε αντίθεση με το σύνδεσμο αγωνιστών και λοιπών κεντικελέδων, αλλά τόσα χρόνια, μόνο με το δωδεκάρι της Ελλάδας δεν είδαμε χαΐρι άρα επιβάλλεται συμμαχία στρατηγικής συμμαχίας με τους Γάλλους. Μπορεί να φθηνύνει και το φουα γκρα.