Οι γνωστοί-άγνωστοι της Κύπρου

Έχουμε ένα συγγενή που είναι ultra patriot. Από αυτούς που ενώ αγνοούν στοιχειώδη ιστορία του τόπου τους, αποφάσισαν ότι είναι Έλληνες, είναι Έλληνες, ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ολάν και θα αγωνιστούν, θα κάνουν, θα ράνουν, θα, θα, θα, θα. Βασικά είναι από αυτούς που η μόνη ιστορία που ξέρουν, είναι αυτή που έμαθαν από τις ειδήσεις του ΡΙΚ, στο σχολείο επί δεκαετίας του 60’, και από την Εκκλησία. Άστα να πάνε δηλαδή. Μετά κατηγορούν το Δημήτρη Χριστόφια ότι σπούδασε ιστορία σε μια κομμουνιστική χώρα (την πρώην ΕΣΣΔ). Αυτοί δηλαδή τι νομίζουν ότι έμαθαν?

Τέλοσπαντων.

Ο συγγενής αυτός είναι βασικά μια γελοία καρικατούρα, ένας ηλίθιος ρομαντικός που ευτυχώς δεν είναι επικίνδυνος, γι’ αυτό και κανένας στην οικογένεια δεν του δίνει σημασία. Αν γεννιόταν 30 χρόνια πιο νωρίς, θα ήταν το θύμα που θα επιστράτευαν οι διάφοροι «αρχηγοί» (να μην πούμε ονόματα, 5-6 πλάσματα είναι όλοι και όλοι) για να εκτελέσει τις βρωμοδουλειές τους (είναι τόσο ηλίθιος που θα το έκανε). Με «βρωμοδουλειές», εννοώ βέβαια τη σύγχρονη ώρα της υπαίθρου που ζούμε, με την ανακάλυψη πτωμάτων και λειψάνων από τις παλιές καλές εποχές. Που είσαι κύριε Ξιναρή να δεις τι είδους λίπασμα χρησιμοποιούμε στις λεμονιές μας και βγάζουν τόσο μυρωδάτα λεμόνια.

Ο συγγενής αυτός έχει στο σπίτι του μια μπρούντζινη προτομή του Γρίβα, την οποία κάθε φορά παρακαλώ τον Έτερο να του ζητήσει να μας την κάνει δώρο, για να περάσω ατέλειωτες ώρες διασκέδασης μπογιατίζοντας με κόκκινη ακριλική μπογιά τα χείλη του Γρίβα α λα Μέριλυν, και να του βάλω γαλάζια σκιά και βλεφαρίδες, αλλά κάθε φορά ο Έτερος κάνει την πάπια. Κάθε επίσκεψη μας στο σπίτι του είναι μια αναδρομή στις μάχες του 74’. Ο συγγενής αυτός έχει κολλήσει στο παρελθόν, επιμένει να μας διηγείται κάθε φορά τι έκανε στην εισβολή, που πήγε να πολεμήσει, πως πολέμησε, τι είδε, τι άκουσε και τι θα έκανε αν ήταν στρατηγός (όπως λέμε «προπονητής από τον καναπέ».) Νομίζει ότι είναι ακόμα 20 χρονών (κοντεύει τα 65) και επαναλαμβάνει πάντοτε το τροπάριο ότι «οι Τούρκοι δεν έχουν εμπιστοσύνη» και ότι πρέπει να είμαστε πάντα σε επιφυλακή. Εδώ να σημειώσω casually ότι το γιο του όταν πήγε στρατό, κίνησε γη και ουρανό να τον βάλει στο σώμα των διαβιβάσεων για να μην κουράζεται το παιδί και να μην χτυπήσει από τις πολλές ασκήσεις.

Στην αρχή που τον γνώρισα, δεν άντεχα και απαντούσα στον πατριωτικό μονόλογο του, ύστερα τον βαρέθηκα και κάνω ότι κάνουν και οι υπόλοιποι, απλώς τον αγνοώ και τον αστειεύομαι. Τον επισκεφτήκαμε πριν λίγες μέρες με τον Έτερο και μας ανακοίνωσε ότι τελευταία γυμνάζεται πολύ. Τρέχει αποστάσεις και κάνει πεζοπορία, με σκοπό να είναι σε φόρμα σε περίπτωση που κληθεί να υπηρετήσει ως έφεδρος, διότι είναι το πρώτο παλικάρι και «δεν θα κάτσει να περιμένει τον ένα και τον άλλο να τον προστατεύσει» (έβαλα quotes διότι αυτά τα είπε). Εδώ δεν άντεξα και απάντησα, «να βάλω τελικά εκείνο το πλυντήριο με τα στρατιωτικά του Έτερου?» και ο Έτερος πρόσθεσε ότι λυπάται αλλά κανονίζουμε τετραήμερο στο εξωτερικό και δεν θα μπορέσει να συμμετάσχει στο αγώνα.

Το καλό του συγγενή είναι που δεν θίγεται εύκολα. Βασικά δεν καταλαβαίνει Χριστό.

Όλη την ώρα της επίσκεψης παρακαλούσα να σχολιάσει το επεισόδιο με τους επαναπροσεγγιστές και τις μαυροφόρες νεαρούς (δεν έκανα λάθος, μαυροφόρες δεν ήταν τα παλικάρια?) αλλά δεν το ανέφερε. Αντιθέτως μας μέτρησε πόσους Τούρκους στρατιώτες σκότωσε το τάγμα του το 74’, ποιοι φίλοι του έκαναν θεαματικές αποδράσεις ενώ ήταν περικυκλωμένοι, και πόσο καλός στο σημάδι είναι. Μετά ευτυχώς μας φώναξαν ότι ήταν έτοιμο το φαγητό και κάτσαμε στο τραπέζι.

Αυτός ο συγγενής, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα των γνωστών-άγνωστων της Κύπρου. Οι γνωστοί-άγνωστοι που ονειρεύονται ένδοξες μέρες, αλλά δεν παύουν να είναι τυπικοί Κύπριοι, που θέλουν να «σάσουν» τα παιδιά τους, να τα προστατεύσουν από όλους και όλα. Που τους λένε παραμύθια για βασίλισσες και δικέφαλους αετούς και μια γαλανόλευκη που θα μας σώσει. Που δεν τους λένε λόγο κακό. Που ζουν μια φαινομενικά ήσυχη ζωή αλλά από μέσα τους τρώει το μίσος και έχθρες παλιές (αλλά θεωρούν τους εαυτούς τους καλούς Χριστιανούς και νηστεύουν). Που ξέρουν να συγχωρούν μόνο τα λάθη των παιδιών τους. Τα δε δικά τους, δεν τα αναγνωρίζουν καν. Οι γνωστοί-άγνωστοι που στο πραξικόπημα πανηγύριζαν και τώρα απλώς αγνοούν την ύπαρξη του. Που λένε ότι η Χούντα ήταν κάτι καλό για την Ελλάδα (ναι, αυτός το είχε πει τα Χριστούγεννα). Που λένε ότι είναι Έλληνες και πέρα από την Αθήνα δεν έχουν πάει πουθενά αλλού στην Ελλάδα.

Δεν θα επαναλάβω αυτό που ακούστηκε, ότι οι μαυροφορεμένες νεαροί ήταν υποκινούμενοι και ήταν φασίστες και ήταν το ένα και το άλλο (είδα όμως ενδιαφέροντα δείγματα καλοταϊσμένου πατριώτη). Εγώ θα έλεγα να ρίξουμε μια ματιά στους συγγενείς μας. Τα μυστικά που κρύβει η κάθε οικογένεια είναι βασικά στο να καταλάβουμε από πού προέρχονται αυτές οι συμπεριφορές. Με λίγα λόγια, η γιαγιά μας καλή δεν έχει μόνο κότες στην αυλή.