Kill the bloody travel agent (2)

Μαλακίες προορισμοί που δεν θέλω να ξαναπάω στη ζωή μου. (sequel)

Aberdeen, άλλως το ανάθεμα της Σκωτίας: Το Aberdeen δεν είναι άγνωστο όνομα, ειδικά όσοι στην Κύπρο έχουν πάει στην έκθεση με τα πανεπιστήμια που διοργανώνει κάθε χρόνο το British Council, θα έχουν δει το περίπτερο του University of Aberdeen. Έχει τους φιλικότερους καθηγητές, το glossiest brochure, σε δέχονται με ανοιχτές αγκάλες και σου κάνουν ευκολίες πληρωμής. Σε λατρεύουν, σε δέχονται ακόμα και αν είσαι μια αποτυχία και μισή. Σε δέχονται και χωρίς απολυτήριο. Σε δέχονται μόνο με το βρακί σου. Ναι, είναι πολύ desperate να μαζέψει φοιτητές.

Το Aberdeen είναι μια… πόλη της Σκωτίας, ισχυρίζεται ότι έχει κατάλοιπα αρχαίων οικισμών (ο προπάππος του Mel Gibson) και το χαϊδευτικό της όνομα είναι «Silver City» (μην πάει ο νους σας σε ασήμι, εννοούν κάτι γκρίζα βράχια που άμα βραχούν φαίνονται ασημιά). Όλα αυτά τα θαυμαστά φαντάζομαι τα σκαρφίστηκαν υπό την επήρεια του αλκοόλ. Τι άλλο να κάνεις άλλωστε βλέποντας… γκρίζους βράχους?

Εγώ βρέθηκα εκεί διότι…. ο Ταϊβανέζος συμφοιτητής που οδηγούσε, κάπου έστριψε λάθος και αντί στο St Andrews που αρχικά προγραμματίσαμε να πάμε, βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε βορειοανατολικά με βάρκα ένα ενοικιασμένο Ford Fiesta, χρώματος μωβ (μοντέλο του 1996) και χωρίς την ελπίδα, που προφανώς είχε στρίψει σωστά μετά το Loch Ness και είχε φτάσει στο St Andrews. «Eisai enas malakas» του έλεγα εγώ, ώσπου έβλεπα να σκοτεινιάζει και το Aberdeen να είναι ακόμα μακριά, «how funny» έλεγε αυτός και χασκογελούσε. Όταν πέφτει η νύχτα στα highlands, δεν μπορείς να δεις τη μύτη σου, πόσον μάλλον κάτω από τη φούστα σου, ή ακόμα καλύτερα, κάτω από τη φούστα του διπλανού σου, όχι τίποτε άλλο, αλλά καλό είναι να ελέγξεις τον μύθο περί σκωτσέζικης φούστας και εσωρούχου.

Φτάνοντας, βλέπεις διάφορα κτήρια Βικτωριανού στυλ και σκέφτεσαι ότι πρέπει να υπάρχει πολιτισμός (πήρε το μάτι μου και ένα κατάστημα Benetton που είναι καλό σημάδι) αλλά μην γελιέσαι. Η πόλη άκμασε γρήγορα λόγω των ναυπηγείων που διέθετε αλλά γρήγορα επήλθε μαρασμός. Με το κλείσιμο του heavy industry της Αγγλίας, σήμερα στο Aberdeen μπορείς να κάνεις μια επιτυχημένη καριέρα ως:

- άνεργος
- άνεργος και άστεγος (και ξέρεις τι ψόφο κάνει εκεί πάνω?)
- εργάτης σε oil rig στη Βόρεια Θάλασσα (εσείς σκέφτεστε το Breaking the Waves του Lars von Trier και άλλες κουλτουρέ αηδίες, εγώ σκέφτομαι να είσαι κλειδωμένος πάνω σε ένα σιδερένιο πράγμα μέσα στη μέση της χειρότερης θάλασσας του κόσμου, και επιπλέον να βρωμά πετρέλαιο και βίδες.)
- Υπάλληλος των 2 πανεπιστημίων που διαθέτει (το άλλο αναγνωρίστηκε πρόσφατα. Έρχεται και αυτό τσάρκα για φοιτητές στην Κύπρο).

Βρήκαμε ένα youth hostel ανοικτό για να μείνουμε το βράδυ. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες. Αυτό σημαίνει είτε ότι πέρασα καταπληκτικά αλλά το παράκανα με το αλκοόλ που δεν θυμάμαι τίποτα, είτε ότι δεν έγινε τίποτε για να θυμάμαι. Μάλλον το δεύτερο.


Τη επομένη, πήγαμε μέχρι το πανεπιστήμιο για να βεβαιωθούμε ότι όντως υπάρχει και ότι οι τύποι που έρχονται στην Κύπρο να το διαφημίσουν δεν κάνουν απλώς δωρεάν διακοπές μοιράζοντας διαφημιστικά φυλλάδια. Ο Ταϊβανέζος με διαβεβαίωσε ότι τα ίδια κάνουν και όταν πάνε τσάρκα για φοιτητές στην Ταιβάν. Οι Ταϊβανέζοι μπορεί να είναι σκατά στον προσανατολισμό, αλλά δεν λένε ψέματα. Θα πέσει όλη η Κίνα να τους φάει.

Τελικά υπάρχει πανεπιστήμιο….

μάλιστα υπάρχει από το 1497 αλλά εξακολουθεί να μην το ξέρει ούτε η μάνα του….

Αυτό μεταφράζεται και ως «αποτυχημένη επικοινωνιακή πολιτική», ή ακόμα, «ποιος μαλάκας θα έρθει να σπουδάσει στην άκρη της Σκωτίας?» (οι οπαδοί του Lars von Trier ίσως?)

Ο Ταϊβανέζος έκατσε στο πίσω κάθισμα φρόνιμος και φύγαμε.