Kill the bloody travel agent

Ταξίδι είναι ζωή, είναι έμπνευση, είναι εμπειρίες…

Μαλακίες προορισμοί που δεν θέλω να ξαναπάω στη ζωή μου.

Inishbofin (Inis Bó Finne) άλλως, στο ανάθεμα της Ιρλανδίας: Σημαίνει το νησί της άσπρης αγελάδας, αλλά προσωπικά είδα μόνο καφέ αγελάδες. Εγώ βασικά την Ιρλανδία ήθελα να δω αλλά η παρέα που ήταν μαζί μου, θεώρησαν σωστό να πάμε και στο δυτικότερο σημείο της Ιρλανδίας (που ήταν αυτό το νησάκι).

Καφέ αγελάδα: Η απόδειξη

Για να πάς σε αυτό το νησάκι, έπρεπε να πάς στο χωριό Cleggan (ούτε η μάνα του δεν το ξέρει, αποτελείται από 3 βάρκες και ένα fish & chips που δεν το έχει Κυπραίος) και από εκεί να πάρεις το φέρυ (με δρομολόγιο 1 φορά την ημέρα either way. Αν το χάσεις το έχασες). Η διαδρομή κράτησε περίπου 40 λεπτά μέσα στα μανιασμένα κύματα του Ατλαντικού (ήταν Απρίλης, not fun at all). Για το φέρυ έχω να πω μόνο το εξής: Το καραβάκι της Βουγιουκλάκης στο «Μανταλένα» ήταν πιο μοντέρνο και άνετο.

Νόμιζα ότι θα πεθάνω. Νόμιζα ότι θα αφήσω τα κόκαλα μου στον πάτο της Ιρλανδικής θάλασσας. Έβριζα τους υπόλοιπους στα Κυπριακά και αυτοί με έβλεπαν χασκογελώντας που δεν καταλάβαιναν Χριστό. Μέχρι να φτάσουμε δήλωσα ότι δεν ξαναμπαίνω μέσα στο φέρυ και θα μείνω για πάντα στο νησί.

Μετά είδα το νησί και αναθεώρησα.

Παραπλανητική φωτογραφία που δείχνει μια ήρεμη θάλασσα και ένα τρισχαριτωμένο (σχετικά) φάρο.

Οι Κύπριοι βλέπουν τη διαδρομή Λευκωσίας-Λάρνακας, ειδικά στο σημείο που περνάς από τα Λύμπια και σκέφτονται «τι μουντό τοπίο, χωρίς πράσινο, χωρίς δέντρα, άσπρο χώμα, χάλια». Να σας πληροφορήσω ότι μια χαρά είναι τα Λύμπια, υπάρχουν και χειρότερα. Το Inishbofin, για παράδειγμα.

Στην πραγματικότητα η θάλασσα ήταν έτσι... συνέχεια...

Κατέβηκα από το φέρυ μέσα σε φουσκωτό διότι δεν υπάρχει προκυμαία να παρκάρει. Μας έβγαλε κάπως στη στεριά. Το μόνο θέαμα ήταν βράχοι, κάτι αραιά σπίτια, και χόρτα. Ο ουρανός τη μέρα που πήγα ήταν ένα γκριζόμαυρο απειλητικό, 2 λεπτά πριν να βρέξει, με έπιασε κατάθλιψη. Είδα το φέρυ να φεύγει και νόμισα ότι θα μείνω για πάντα εκεί. Το επόμενο θα ερχόταν την επόμενη μέρα. Φυσούσε ένας παγωμένος αέρας που διαπερνούσε τα 22 layers ρούχων που φορούσα. Ήταν ένα δράμα.

Το 1997 που πήγα, δεν υπήρχαν ξενοδοχεία ή bed & breakfasts. Υπήρχε μόνο ένα youth hostel που το λειτουργούσε ένας τύπος που έμενε εκεί μόνιμα για να μελετά τη συμπεριφορά των φωκιών και άλλων θαλάσσιων πλασμάτων. Παρκάραμε τα πράγματα μας στο hostel και είπαμε να πάμε ένα περίπατο. Το νησί είναι περίπου 5 τετραγωνικά χιλιόμετρα άρα δεν υπάρχει περίπτωση να χαθείς. Μόνο να παγώσεις. Περπατούσαμε πάνω στους βράχους βλέποντας τη γκρίζα θάλασσα. Το σκηνικό σήκωνε μουσική Cure ή U2. Σαν καταθλιπτικό φιλμάκι ήταν. Και μετά άρχισε να βρέχει. Εκείνη τη ψιλή βροχή σαν φτύσιμο που μπαίνει παντού και μπορεί να συνεχιστεί για μέρες. Καταπληκτικά…

Το ξενοδοχείο στο Inishbofin. Έχω δει πιο όμορφες φυλακές.

Το νησί είχε ένα και μοναδικό pub το οποίο ευτυχώς διέθετε τζάκι και μπιλιάρδο (αλλιώς θα αυτοκτονούσα). Εστιατόριο όμως δεν είχε, και αντί για supermarket είχε ένα κατάστημα τροφοδοσίας ξηράς τροφής λες και θα πηγαίναμε πορεία στην ερημιά. Τι λέω, στην ερημιά ήμασταν, τι περιμέναμε?

Τέλος πάντων, με μερικές μπύρες μας πέρασε κάπως το αρχικό σοκ. Αν ήμασταν αντικοινωνικοί και άγριοι τύποι, ίσως και να μας άρεσε η ησυχία.

Στους τοίχους του pub είχε φωτογραφίες με την πραγματικά ενδιαφέρουσα ιστορία του νησιού. Όσοι κάτοικοι δεν πέθαναν από την πείνα, τη χολέρα και τους λοιμούς, έφυγαν μετανάστες για την Αμερική. Ευχάριστα πράγματα. Ένας πόλεμος τους έλειπε να συμπληρωθεί το σκηνικό. Τώρα στο νησί έμεναν περίπου 100 κάτοικοι (ψαράδες) και οι γνωστοί marine biologists και φυσιολάτρες που τους τρώει ο κώλος τους για ερημιές και φυσιολατρικά.

Το βράδυ όλα ήταν θεοσκότεινα (δεν έχει φωτισμό στους δρόμους το νησί) και επιστρέψαμε στο hostel με το φως του αναπτήρα (που έσβηνε ποιητικά ο άνεμος που δεν σταμάτησε στιγμή να φυσά). Το βράδυ άκουες και πάλι τον άνεμο να φυσά. Πως λέμε «θέλω τη μαμά μου?»

Ειλικρινά, δεν έχω νιώσει ποτέ τόσο μόνη και χαμένη. Ο αέρας που φυσούσε σε συνδυασμό με την ερημιά παντού (δεν κυκλοφορούσε ούτε σκύλος) συνέθεταν ένα τραγικό σκηνικό. Πας στα ελληνικά νησιά και παρακαλάς να είσαι μόνος, να βρεις μια ερημική παραλία να αράξεις. Στα νησιά της Ιρλανδίας, η ίδια ερημιά σε τρελαίνει. Αν δεν ήμουν μαζί με τον τότε γκόμενο μου, θα έβαζα τα κλάματα. Για τόση απόγνωση μιλούμε.

Ερημιές...

Εγώ δεν είχα καύλες να γίνω εκκεντρική - μοναχική συγγραφέας με 12 γάτες. Ούτε να ατενίζω για μέρες τη θάλασσα με νόημα (ξέρεις τι ζημιά κάνει στα μαλλιά το θαλασσινό αεράκι?). Ούτε να ζω πρωτόγονα με ολόμαυρα νύχια διότι βαρέθηκα τον κόσμο. Αυτό το μέρος ήταν ιδανικό για όλα τα πιο πάνω. Και για μια καλή αυτοκτονία.

Την επομένη ήμασταν πρώτοι μέσα στο φέρυ της επιστροφής. Το Belfast που πήγαμε αμέσως μετά μας φάνηκε λούνα παρκ.

Και άλλες ερημιές...