Ανακαίνιση ή Ιστορία ο πόνος

Έχοντας ωριμάσει ως χαρακτήρας και έχοντας αποκτήσει την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση, αποφασίζεις να ανακαινίσεις ένα σπίτι. Μπορεί να είναι κληρονομιά, μπορεί και όχι. Όπως και νάναι, την ίδια ταλαιπωρία θα υποστείς. Έχεις τα σχέδια σου, τα όνειρα σου, έχεις ξεπεράσει τη φάση εργένικο loft και σκέφτεσαι κάτι με ξύλο και ζεστασιά, και μια καλή κουζίνα για γαστρονομικές περιπέτειες.

Ξεχύνεσαι στα καταστήματα για να βρεις αυτό το κάτι μοντέρνο και καλόγουστο που έχεις υπόψη σου. Τα απογεύματα και τα Σάββατα σου γεμίζουν από είδη υγιεινής, πατώματα, παρκέ, πλακάκια και ηλεκτρικές συσκευές. Μαθαίνεις να ξεχωρίζεις τη διαφορά του ιταλικού κεραμικού από το κυπριακό (η τιμή). Κάνεις διατριβή πάνω στις βρύσες και τους νεροχύτες. Ένα παρκέ δεν είναι απλώς ένα κομμάτι ξύλου αλλά ολόκληρη επιστήμη που περιμένει να την ανακαλύψεις (και να την αγοράσεις). Εσύ όμως είσαι λογικός άνθρωπος. Ούτως ή άλλως δεν ήθελες να εγκαταστήσεις τη Fontana Di Trevi στο μπάνιο σου. Δεν ζητάς πολλά. Γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι με το budget σου, βάζεις μόνο τα βασικά. Βασικά ούτε σπίτι προσφυγικού συνοικισμού δεν εξοπλίζεις. Κάνεις το σκατό σου παξιμάδι και συμβιβάζεσαι με ότι καλύτερο μπορείς.

Ξέρεις ήδη ότι οι έτοιμες κουζίνες στοιχίζουν μια περιουσία άρα θα καταφύγεις στη χειροποίητη λύση του πελεκάνου. Ο πελεκάνος κάνει μεν καλή δουλειά, αλλά είναι ένας πελεκάνος (μάστορας) που δουλεύει με το δικό του προσωπικό ρυθμό και φυσικά δεν συγχρονίζεται με τον χτίστη, τον μπογιατζή, τους τεχνικούς της θέρμανσης, τον υδραυλικό και τον ηλεκτρολόγο. Βασικά όλοι αυτοί πρέπει κάπως να συγχρονιστούν για να τελειώσει η ανακαίνιση.

Η σχέση των μαστόρων μεταξύ τους, λειτουργεί ως ανθρωπιστικό παράδειγμα της σχέσης των δύο πλευρών στο Κυπριακό. Όλοι το παίζουν συνεργάσιμοι αλλά ενδόμυχα όλοι θεωρούν ότι είναι πιο σημαντικοί από τους άλλους και θεωρούν ότι έχουν δίκιο. Δηλαδή, δεν πρόκειται να συνεννοηθούν. Θα σου λένε ότι θα έρθουν και δεν θα έρχονται. Ο ένας θα φταίει τον άλλον που δεν προχωρεί η δουλειά και όταν δεν θα μπορούν να φταίξουν κανένα, θα φταίνε τα υλικά που τους έφερες (στο Κυπριακό αυτό μεταφράζεται ως τα σχέδια λύσης που προτείνει κάθε 10 χρόνια ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ). Τι εννοώ:

Τηλέφωνο στο γραφείο από τα εφτά χαράματα:
- Έλα, Δρακούνα?
- Ναι κύριε Νίκο (Νίκος ήταν ο χτίστης)
- Είμαι μέσα στο μπάνιο σου και προσπαθώ να βάλω τα πλακάκια που μου έφερες…. Το ξέρεις ότι είναι πρόστυχα?
- … τι εννοείται κύριε Νίκο μου?
- Είναι πρόστυχα μάνα μου! Διάλεξες πρόστυχα πλακάκια για το μπάνιο.
- Μα, τι χρώμα είναι? Δεν είναι μπεζ?
- Ναι αλλά είναι πρόστυχα. Πως το λένε, ανώμαλα, δεν είναι γυαλιστερά.
- … εννοείτε έχουν mat επιφάνεια? Μα το ξέρω, επίτηδες τα αγόρασα έτσι.
- Είναι πολύ δύσκολο να μπουν και σε προειδοποιώ για να μην έχεις μετά πρόβλημα.
Δηλαδή, βαριέται να σκεφτεί λίγο να τα ταιριάσει να μπουν.
- Μα τι λέτε κύριε Νίκο μου. Τα καλύτερα πλακάκια είναι αυτά. Τα αγόρασα από το καλύτερο κατάστημα.
- Έπρεπε να πάρεις γυαλιστερά!!

Κάποτε θα τελειώσει ο χτίστης. Και θα παρακαλάς τον πελεκάνο να έρθει να εφαρμόσει την κουζίνα…. Και θα τον περιμένεις…. και θα τον περιμένεις….. και θα τον περιμένεις. Ο μπογιατζής που έκλεισες θα θέλει να έρθει να ξεκινήσει μπογιάτισμα αλλά δεν θα μπορεί διότι πρώτα θα πρέπει να έρθει ο πελεκάνος. Κάθε μέρα θα σου τηλεφωνεί ο μπογιατζής και εσύ με τη σειρά σου θα τηλεφωνείς στον πελεκάνο. Και κάποτε θα κά, θα κάνει ξαστεριά (sorry, θα έρθει ο πελεκάνος).

Αλίμονο αν έρθει ο πελεκάνος και μείνει μια μικρή λεπτομέρεια ατέλειωτη. Δεν πρόκειται να έρθει ποτέ να την τελειώσει. Ούτε αν τον αφήσετε απλήρωτο. Ούτε αν τον απειλήσετε. Μόνο αν πάτε στο εργαστήρι του και τον απαγάγετε με το έτσι θέλω.

Και τότε θα έρθει ο μπογιατζής. Αυτού θα πρέπει να του μιλάτε αργά και καθαρά διότι από τις αναθυμιάσεις της μπογιάς είναι σε μια κατάσταση συνεχούς νιρβάνας και είναι αδύνατον να συνεννοηθείτε. Είναι επίσης άσκοπο να κάτσετε να διαλέξετε χρώμα από τον κατάλογο της εταιρείας που κατασκευάζει τις μπογιές και διαφημίζει ότι διαθέτει 120,000 χρωματισμούς. Ο μπογιατζής καταλαβαίνει 4 χρώματα: ασπρούδι, μπεζούδι, κιτρινούδι, γαλαζιούδι. Οτιδήποτε άλλο αν επιχειρήσετε να του πείτε δεν θα το καταλάβει και θα σας βάλει ένα από τους πιο πάνω 4 χρωματισμούς. Τελεία. Στα παράπονα σας θα απαντήσει ότι τα άλλα χρώματα «δεν είναι καλά» και ότι «δεν πάνε» ή απλώς θα σας βγάλει τρελή. Δυνατά επιχειρήματα, όχι αστεία.

Τα ίδια ισχύουν και για τον υδραυλικό και τον ηλεκτρολόγο. Για τα σύρματα που δεν μπορούν να εφαρμόσουν ή βαριούνται να περάσουν, θα σας πουν ότι ο χτίστης δεν έκανε καλή δουλειά. Για τους τοίχους που θα λερώσουν θα σας πουν ότι έπρεπε να φέρεις τελευταίο τον μπογιατζή (άλλα σου είπαν χτίστης και πελεκάνος) και γενικά ο ένας θα ρίχνει και πάλι την ευθύνη στον άλλον.

Ο μαλάκας της υπόθεσης είστε βεβαίως εσείς που έχετε την ανάγκη όλων αυτών των ανεπρόκοπων και δεν μπορείτε να τους διώξετε και να κάνετε τη δουλειά μόνη σας.

Extra βαθμός δυσκολίας: Κάθε φορά που ξεκινάτε ένα τέτοιο εγχείρημα είσαστε μέσα στη τρελή χαρά, γεμάτοι όρεξη και ιδέες. Μέχρι το τέλος, δεν σας ενδιαφέρει τίποτα, μόνο να τελειώσει το καταραμένο. Σκέφτεστε σοβαρά να παρακολουθήσετε επιμορφωτικά μαθήματα για να μην χρειάζεστε μαστόρους. Λέτε να ξεκινήσετε από ξυλουργική και να προχωρήσετε με χτίσιμο. Είστε δε σίγουροι, ότι δεν θα χτίσετε ποτέ δικό σας σπίτι.

Πρέπει πολύ σύντομα να διενεργήσουμε μια μικρή αλλαγή μέσα στο σπίτι. Λέω "πρέπει" και τρέμω, διότι αυτό σημαίνει ότι θα μπουν μαστόροι στο σπίτι. Στο σπίτι μου. Και εγώ να είμαι μέσα. Και να τους παρακαλώ να τελειώσουν. Θεέ μου, δώσε μου υπομονή και αντοχή ΤΩΡΑ!!!