Η εκδίκηση της Ελένης

Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Πρέπει να είναι οι ορμόνες μου, πως το λένε στα αγγλικά, I can’t think straight.

Νιώθω συνέχεια ότι είμαι σε ένα σύννεφο, όλα περνούν από μπροστά μου σε slow motion, και εγώ κάθομαι και παρακολουθώ. Για κάποιο λόγο έχω πάθει τρομερό κόλλημα με τα 70s, καθώς επίσης και για οτιδήποτε cheesy που μέχρι προηγουμένως κορόιδευα. Νιώθω συνέχεια ότι είμαι σε ένα φιλμάκι με παπαρούνες και μαργαρίτες, τρέχω σε αργή κίνηση και το μαλλί ανεμίζει.

Για να καταλάβετε το μέγεθος του προβλήματος, ακούω Μαρινέλλα στο ράδιο και το δυναμώνω. Προχτές, ενώ οδηγούσα, έβαλε το ράδιο αυτό του Πουλόπουλου, το «Αγάπα με» και έβαλα τα κλάματα μέσα στη μέση της κίνησης. Επιστρέφει ο Έτερος σπίτι από τη δουλειά και κρέμομαι από πάνω του σαν εκκρεμές. Κάνω σαν ηλίθια.

Τι ρεζιλίκια είναι αυτά στην ηλικία μου?

Άσε το άλλο, τη μανία που με έπιασε να δω όλα τα έργα της Ελένης Ναθαναήλ (γιατί ειδικά αυτή τη ηθοποιό δεν έχω ιδέα). Το Σαββατοκύριακο ανακάλυψα ένα έργο της Ναθαναήλ το «η Πρόκληση» και κάτσαμε παρέα για πλάκα να το δούμε. Όλη η παρέα παρά τρίχα να κατουρηθεί από το γέλιο, το δε ύφος, οι διάλογοι, τα ρούχα και η μουσική ήταν για γέλια (με τα σημερινά πάντα δεδομένα). Εγώ από μέσα μου κάθε φορά που παιζόταν φάση –αυτή θλιμμένη (τι άλλο θα ήταν η Ναθαναήλ στα έργα της) στην αποβάθρα να τον βλέπει που φεύγει με το καράβι και όμως έπρεπε να μείνει πίσω και να παντρευτεί κάποιον μοχθηρό που δεν θέλει- συγκινούμουν. Πως και δεν έγινα ρεζίλι μπροστά στον κόσμο είναι επίτευγμα.

Και τώρα θέλω να δω το «Εκείνο το Καλοκαίρι», με διάβασε σε παρακαλώ deep υπόθεση να λιώσεις από καημό:

«Ένα ζευγάρι μετά από διετή χωρισμό, βρίσκεται στα πρόθυρα του διαζυγίου. Εκείνος (Λάκης Κομνηνός) έρχεται από το Λονδίνο, μετά από πρόσκληση της γυναίκας του (Έλενα Ναθαναήλ) και η συνάντηση αναζωπυρώνει τη φλόγα του έρωτα τους. Εκείνος είναι έτοιμος να ξαναρχίσει μια καινούργια ζωή μαζί της, αλλά εκείνη είναι καταδικασμένη να πεθάνει από μια ανίατη αρρώστια. Αυτό είναι το τελευταίο τους καλοκαίρι, και το μόνο που θέλει είναι να φέρει στον κόσμο το παιδί τους, ένα αξιολάτρευτο κοριτσάκι (Ρούλα Χριστοπούλου).»

(προφανώς είναι μια ανίατη αρρώστια που σου επιτρέπει να τρέχεις στις ακρογιαλιές και να είσαι έγκυος, ενώ παράλληλα είσαι μια κουκλάρα.)

Ναι, είναι το ελληνικό version του αμερικάνικου έργου «Love Story» με τους Ryan O’ Neal και την Ally MacGraw. Γυρίστηκε το 1971 και φαίνεται, λόγω Χούντας και χαράς έπρεπε να μπει και το twist του παιδιού (Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια είναι αυτή όχι αστεία).

Χάθηκε να πάθαινα φλασάκι με το punk ή τη μουσική reggae??

Πρέπει να είναι η χαρούμενη φάση εγκυμοσύνης όπου οι ορμόνες σου σε κάνουν να νομίζεις ότι είσαι σε LSD trip. Δεν εξηγείται διαφορετικά αυτό το συννεφάκι sepia χρωμάτων και θλιμμένων ηρωίδων που όλο και κάποιον θέλουν αλλά μέχρι να τους κάτσει τους βγάζει τη ψυχή. Και κλάμα ο λαός.

Για την περίπτωση της Μαρινέλλας και του Πουλόπουλου, σηκώνω τα χέρια ψηλά, παραδίδομαι, και ελπίζω (για το καλό του ραδίου και του CD player μου) να μου περάσει σύντομα. Τι ερεθίσματα τελικά θα δώσω σε αυτό το παιδί?



Όποιος έχει σε MP3 version το «Aγάπα με» του Πουλόπουλου, το «Μίλα μου» (με τη Μαρινέλλα, όχι τη Μάρω Λύτρα), το «Πάρ’ το φεγγάρι και κάνε το…γαλατομπούρεκο» (καταλάβατε) ή οτιδήποτε σε cheesy 70s ελληνικά τραγούδια που δεν μου έρχονται τώρα στο νου αλλά άμα τα ακούσω θα βάλω τα κλάματα, θα εκτιμήσω ιδιαίτερα αν μπορέσει να μου το στείλει στο email να ξεσαλώσω μπας και μου περάσει.

Θα σας ευχαριστήσω δημόσια, no questions asked.