Rite of Passage

Σε κάθε σημαντική στιγμή της ζωής σου, είναι λογικό να έχεις την αίσθηση ότι προχωρείς σε ένα ανώτερο επίπεδο. Όταν για παράδειγμα τελειώσεις το σχολείο, το πανεπιστήμιο, μια σημαντική σχέση, το ξεκίνημα της πρώτης σου δουλειάς, όταν πληρώνεις μόνος σου τους λογαριασμούς σου, ο γάμος σου, η αγορά του σπιτιού σου. Όλα είναι γεγονότα κλειδιά που συνήθως σηματοδοτούν ένα ακόμα βήμα προς την ανάπτυξη σου. Είναι γεγονότα που μπορεί να σε κάνουν να νιώθεις ότι ωριμάζεις.

Την Κυριακή, έζησα και εγώ ένα ακόμα γεγονός κλειδί που με έβαλε σε ένα άλλο επίπεδο στο παιγνίδι της δικής μου ζωής.

Πήγα στην πρώτη μου επίδειξη πλαστικών ειδών TUPPERWARE.

(γελάτε καημένοι και αδαείς θνητοί. Και ο Δίας σε τάπερ φύλαγε το νέκταρ και την αμβροσία του).

Άσε που εδώ μιλάμε για όνομα θρύλο. Ο όρος τάπερ (δηλαδή πλαστικό δοχείο που τοποθετούμε μέσα φαγητό) προέρχεται από τη μάρκα Tupperware. Μια μάρκα δίνει το όνομα της σε μια ενέργεια καθημερινής χρήσης. Όπως και την περίπτωση της Hoover. 120 εκατομμύρια νοικοκυρές σε 232 χώρες του κόσμου ορκίζονται στο όνομα Tupperware. Μιλάμε για μεγαλείο να υποκλιθείς, όχι αστεία.

Όλα άρχισαν όταν μου τηλεφώνησε μια οικογενειακή φίλη της μαμάς Δρακούνας και με κάλεσε σπίτι της. Πήρα έντρομη τη μαμά Δρακούνα να ρωτήσω τι εννοεί με το «επίδειξη τάπερ». Η μαμά Δρακούνα με καθησύχασε, δεν θα με φάει κανείς, η σωματική μου ακεραιότητα δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο, ότι δεν θα κακο-χαρακτηριστώ bimbo-νοικοκυρά αν πάω, αντιθέτως οι επιδείξεις έχουν χαρακτήρα αυστηρώς κουλτουρέ, και παράλληλα με την επίδειξη γίνεται και ανάγνωση των ποιημάτων του Jean de La Fontaine στην original γαλλική γλώσσα. Απλά πράγματα δηλαδή. Αφού θα έχει απαγγελία ποίησης να πάω εγώ η λάτρης των γραμμάτων.

«Να πάμε μαζί.»
«Σαφώς, εννοείται ότι δεν θα πας μόνη σου. Υπάρχει κίνδυνος να αμολήσεις καμιά κοτσάνα. Θα κάτσεις δίπλα μου και θα κουνάς μόνο το κεφάλι σου. Και μην διανοηθείς να ρωτάς βλακείες.»

Φτάσαμε στο σπίτι και μας υποδέχτηκε η εν λόγω φίλη. Καθίσαμε στο σαλόνι και συστηθήκαμε στις υπόλοιπες 10 κυρίες που κάθονταν αραχτές στους άλλους καναπέδες. Μερικές γνωρίζονταν μεταξύ τους από άλλες επιδείξεις και μερικές άλλες ανυπομονούσαν να δουν τα νέα μοντέλα. Κάνω νόημα της μαμάς Δρακούνας.

«Τι εννοούν νέα μοντέλα? Πλαστικά τάπερ δεν θα δούμε?»
«Ναι, αλλά κάθε σεζόν, βγαίνουν νέα επαναστατικά μοντέλα με καλύτερα υλικά. Θα δεις, ορίστε, δες τον κατάλογο.» Μου δίνει ένα κατάλογο με…. πλαστικά.

(καημένοι μου που νομίζατε ότι τα Tupperware θα έμεναν τα ίδια και τα ίδια. Και τάπερ να είναι, θέλει την αλλαγή του. Για το καλοκαίρι κάτι σε λεμονί ή peachούδι και για το χειμώνα κάτι σε navy blue).

Η τύπισσα που έκανε την επίδειξη μας συστήθηκε (ελαφρώς παρτσακλό, ελαφρώς εκνευριστική, μιλούσε πολύ, ξερόλα και τάχα μου ενδιαφέρουσα –δηλαδή κανονική-). Έφερε ένα ολόκληρο πάγκο με πλαστικά τάπερ και ξεκίνησε ένα-ένα να μας εξηγεί τι κάνει το καθένα, που μπαίνει, τι μπαίνει μέσα, πως καθαρίζεται, πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, πως θα επηρεάσει την οικονομία μας, όχι οι Τούρκοι δεν έκαναν διαβήματα και κινήσεις εντυπωσιασμού, τα Tupperware άλλωστε είναι στην Κύπρο από τη δεκαετία του 60’, μέχρι και οι Τ/Κ νοικοκυρές ορκίζονται στο όνομα τους.

Να μην σας πω ότι οι παρευρισκόμενες κρατούσαν μέχρι και σημειώσεις.

Θα ήταν υπερβολή.

Μας είχε δώσει όμως όλες από ένα μολύβι για να σημειώσουμε τι μας άρεσε.

Και κατάλογο (αλλά αυτό το είπαμε).

Ξέρατε ότι υπάρχει τάπερ που είναι πυρίμαχο και μπαίνει μέσα στο φούρνο και ψήνει ψητό και άλλα διάφορα του φούρνου?? Αυτό δεν το μαθαίνεις διαβάζοντας λογοτεχνία κυρίες μου.

Η επίδειξη κράτησε περίπου 30 λεπτά, και μετά μας άφησαν να συζητήσουμε το θέμα και να αποφασίσουμε. Επιδή εγώ ρωτούσα κάθε 3 λεπτά τη μαμά Δρακούνα τι κάνει το ένα και τι κάνει το άλλο (μη γελάτε, υπάρχουν τάπερ για τα πάντα: μικρά, μεγάλα, με ειδικά φίλτρα για να αναπνέει το ψωμί, το τυρί, το ζαμπόν, με λεπίδες για να κόβεις κρεμμύδι, με ραφάκια για καλύτερη αποθήκευση, ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΑΣ ΛΕΩ) οι άλλες τύπισσες θεώρησαν σωστό να μου εξηγήσουν και να μου διηγηθούν τι προϊόντα έχουν οι ίδιες και πόσο ευχαριστημένες είναι.

Είχα την αίσθηση ότι έγινα δεκτή σε ένα exclusive club μελών που δεν μπορείς εύκολα να γίνεις μέλος, όταν όμως γίνεις, σε αποδέχονται όλοι με χαρά. Κάτι σαν μασόνοι. Στο θηλυκό τους. Το club αυτό ξέρει ποιο είναι και που πάει. Τα ξέρουν όλα. Είναι όλες μαμάδες. Μου εξηγούσαν τι κάνει το κάθε τι, τι είναι πραγματικά χρήσιμο και τι θα χρειαστώ αργότερα όταν μεγαλώσει η οικογένεια μου. Μετά άρχισαν να μιλούν κινέζικα για διάφορους τρόπους να μαγειρέψεις και να αποθηκεύσεις φαί και κάπου εκεί χάθηκα.

Τα ίδια έπαθα και όταν πήγα με τη μαμά Δρακούνα να μου αγοράσει χύτρα ταχύτητος.

Οι περισσότερες φαίνονταν γύρω στα 40, αλλά είχαν γιους που είναι τώρα στρατιώτες και κόρες που σπουδάζουν. Αντάλλαζαν ιστορίες για αγρίους του στρατού και πόσο κομπλεξικοί είναι οι διοικητές τους. Όλες φαίνονταν αξιοπρεπείς και καπάτσες κυρίες. Ούτε καταπιεσμένες φαίνονταν, ούτε θλιβερές υπάρξεις. Αντίθετα, έκαναν αστεία (με μένα κυρίως που δεν καταλάβαινα Χριστό και ρωτούσα που μπαίνει το κάθε κομμάτι), αντάλλαζαν εμπειρίες με τα τάπερ που διέθεταν και όλες παρήγγειλαν νέα κομμάτια για τη συλλογή τους.

Μετά τσακίσαμε τσάγια, καφέδες, γλυκά και αλμυρά.


Εννοείται ότι παρήγγειλα και εγώ τάπερ. Ένα φανταστικό διαστημικό αεροδυναμικό πράγμα με 2 ορόφους που είναι κατάλληλο και για αποθήκευση μπιμπερό και άλλα πλαστικά accessories του μωρού. Το πρώτο πράγμα που officially αγοράζω για το μωρό (με προοπτική). Είναι ένα όνειρο. Πωρώθηκα. Θέλω να με ξανακαλέσουν.

Ο Έτερος νιώθει περήφανος για μένα.

Παραλογίζομαι.

Παραλογίζεται και αυτός.