Trash Καρναβάλι

Για τα τραγούδια που ζήτησα, ευχαριστώ τους Φιρφιρή, Antonymous και Τταλλού που ανταποκρίθηκαν άμεσα στο κάλεσμα των ορμονών μου. Σας ευχαριστώ και πάλι. Τα ράδιο του αυτοκινήτου, δεν είμαι τόσο σίγουρη αν σας ευχαριστεί και αυτό.


Και τώρα, ως πνεύμα της αντιλογίας, θα σπείρω τον πανικό και τη διχόνοια.


Η Λεμεσός είναι η πόλη του γλεντιού. Αυτό μαθαίνουμε παπαγαλία από πολύ μικροί, αυτό συντηρούν τα media και τα urban legends. Στη Λεμεσό όλοι είναι έξω καρδιά, η μουσική ακούγεται στη διαπασών στους δρόμους, ο κόσμος όλη μέρα χορεύει και τραγουδά, γλεντά δηλαδή. Σόδομα και Γόμορρα (με την καλή έννοια). Ειδικά την περίοδο του καρναβαλιού (που υποτίθεται είναι officially η γιορτή του γλεντιού –πρέπει να γλεντήσεις πάση θυσία-) έχει την τιμητική της και αλίμονο αν υπαινιχθείς ότι οι Λεμεσιανοί διασκεδάζουν όπως όλο τον κόσμο.

Θα κατηγορηθείς για δυσφήμιση.

Διότι οι Λεμεσιανοί διασκεδάζουν καλύτερα.

Προσωπικά πιστεύω, να περιγράφεις μια ολόκληρη πόλη ως «η πόλη του γλεντιού» δεν έχει κανένα νόημα. Είναι σαν να υπαινίσσεσαι ότι το γλέντι και η διασκέδαση, είναι κάτι αντικειμενικό και μπορεί να συμβεί με ένα και μοναδικό τρόπο σε ένα μόνο μέρος. Έξω από τη Λεμεσό το γέλιο χάνεται, ο κόσμος είναι περίπου κάτι σαν κρυόκωλοι Σουηδέζοι, ή στην καλύτερη περίπτωση συμπεριφέρονται όπως τα ρομπότ.

Ο Λεμεσιανός δικαιολογείται να είναι ευέξαπτος, loud, να παλιμπαιδίζει, να είναι επιδειξίας, να χαλάει τον κόσμο. Διότι ξέρει να διασκεδάζει.

Οι άλλοι προφανώς δεν ξέρουμε.

Μου έχει τύχει αμέτρητες φορές να πάω έξοδο στη Λεμεσό. Και μόλις συστηθείς σε κάποιον μέσα σε club, bar, πάρτι, οπουδήποτε και πεις ότι είσαι από τη Λευκωσία, σε βλέπουν με συγκαταβατικό ύφος και σχολιάζουν ότι «οι Λευκωσιάτες δεν ξέρουν να διασκεδάζουν». Δεν χορεύουν, δεν χασκογελούν συνέχεια, δεν στην πέφτουν χωρίς να ρωτήσουν πρώτα, δεν κάνουν τούμπες στο άσχετο, ορίστε, απόδειξη ότι είναι ξενέρωτοι. Σπεύδουν να σου αποδείξουν ότι αυτοί είναι και γαμώ τους πασιαμάδες κάνοντας επίδειξη πάνω στο bar, κάνοντας extreme χορευτικά, και μιλώντας πολύ δυνατά.

Τόσοι άνθρωποι, τα media, πρέπει να έχουν δίκιο. Πρέπει να είναι πολύ διασκεδαστικό 20 μεσόκοποι άνδρες να κάθονται στο ανοικτό πίσω μέρος ενός φορτηγού καλυμμένου με σατέν ύφασμα, και οι ίδιοι να φορούν πλαστικά καπελάκια και κόκκινες σατέν μπέρτες ενώ παράλληλα τίρι-τιρι να παίζουν το μαντολίνο και να τραγουδούν τραγούδια της δεκαετίας του 40’.

Μιλάμε για τρελό κέφι, δεν το συζητώ.

Όπως επίσης φαίνεται είναι τρομερά διασκεδαστικό ένα ολόκληρο χρόνο να φτιάχνεις τεράστιες χάρτινες φιγούρες που απεικονίζουν τον Καρνάβαλο (εγώ θα το περιέγραφα ως τέρας) και να τον περιφέρεις μέσα στους δρόμους ενώ γύρω-γύρω από το… άρμα το λένε αλλά γιατί εγώ βασικά βλέπω ένα τρακτέρ, οι διάφορες σχολές χορού της Λεμεσού παρατάσσουν τα μέλη τους με ασορτί ενδυμασίες και προσπαθούν να κάνουν κάτι που φαίνεται ως συγχρονισμένος χορός αλλά θα σας γελάσω…

Και όλοι έχουν τρομερό κέφι, αμείωτο γλέντι, τρελλή χαρά. Αλίμονο αν πεις βαρέθηκες.

Άμα περίμενες ένα χρόνο να ντυθείς Μικρή Ολλανδέζα, ή Ποκαχόντας φαντάζομαι τρελαίνεσαι από τη χαρά σου. Άντε και με το καλό ως Πόκεμον.

Τι ξέρω όμως εγώ? Είμαι άλλωστε μια ξενέρωτη Λευκωσιάτισσα. Δεν ξέρω να διασκεδάσω, δεν ξέρω τι σημαίνει γλέντι. Να δεις που ούτε να μασκαρευτώ δεν ξέρω η ανεπρόκοπη.